ဒုတိယ နတ်သမီး (ဖူးစာအုပ်)

ဖုန်းဆော့ဝဲ APP မရှိသေးလျှင် အပေါ်က ခလုပ် (သို့မဟုတ်) ဒီစာကို နှိပ်ပီး ဒေါင်းယူပါရန်

ဒီအကြောင်း ကိုပြောရမည်ဆိုရင် “တော်ဝင်ပန်း” အမျိုးသမီး ဘော်ဒါဆောင်က စရမည်မှာသေချာ၏။ တော်ဝင် ပန်း ဆိုသည်မှာ ရန်ကုန်မြို့ ဆင်ခြေဖုံး ဆိတ်ငြိမ်ရပ်ကွက် တခု၏ အစွန်မှာ ရှိသည်။ တဖက်ရပ် ကွက် ကတော့ သာမန်လူတန်းစား အများစုနေထိုင်ရာ ရပ်ကွက်ဖြစ်သည်။ တကယ်တော့ တော်ဝင်ပန်း တည်ရှိရာက လည်း ဟို အရင်ကဆိုရင် သာမန်ရပ်ကွက်တခုသာဖြစ်သည်။ နောက်မှ လူလူသူသူ လူချမ်းသာ ရပ်ကွက်ဆန် ဆန် ဖြစ် လာ သည့် နေရာတခုဖြစ်သည်။ တော်ဝင်ပန်းကို နာမည်နှင့် လိုက်သည်ဟု အရပ်ထဲမှာရော ဒီအနီးနား တဝိုက်မှာပါ သိကြသည်။ ပြောစမှတ် ဖြစ် လောက်အောင်လည်း အဆောင်သူတွေက လှတပတ လေးတွေ များသည်။ တော်ဝင်ပန်းမှ မိန်းကလေး တွေ အ ကြောင်းပြောပါက အဆောင်ပိုင်ရှင်ဖြစ်သူ ဒေါ်နုနုရှိန် ဆိုသည့် မိန်းမချောကြီး ၏ အကြောင်းက စပြောမှ ဖြစ်ပါ မည်။ အကယ်၍ အဆောင်သူ မိန်းကလေး တယောက်ကို သွားပြီး တော်ဝင်ပန်း က မိန်းကလေး တွေ လှသည့် အကြောင်းသင်က ပြောမည်ဆိုရင် အပြောခံရသူ မိန်းကလေးက “ဆရာမ ကမှ ပို လှတာပါ” ဟုပြော မှာ မလွဲ အ သေ အချာဖြစ်သည်။ အဆောင်သူတွေ ဘယ်လောက်ချောချော ဒေါ်နုနုရှိန် ကို မမှီတာ မြင်ဖူးသူတိုင်း လက် ခံ ကြ ရသည့် အချက်ဖြစ်ပါသည်။ အသက် လေးဆယ်ကို လပိုင်းလောက်ကျော်နေသည့် ဒေါ်နုနုရှိန် ကို ဘယ်သူကမဆို သုံးဆယ် သီသီ စွန်းစ လောက် ဟုသာ ထင်ပေမည်။ နာမည်နှင့် လိုက်အောင် အရွယ်တင်နု ပျိုသည်။ လှပသော မျက်နှာ နှင့် ဖြူစင် ဝင်း မွတ်သည့် အသားအရည် ရှိသည်သာမက ထွားသောရင်၊ ကျင်သောခါး၊ ကား သောတင် စသည့်မက်လောက် စ ရာ ကိုယ်ပိုင် ဥစ္စာတွေ ရှိသည့် ဒေါ်နုနုရှိန်သည် အခုချိန်ထိ အပျိုကြီး တယောက်ဖြစ်နေခြင်း က ထူးခြားအံံ့ သြ ဖွယ်ရာ ကောင်းလွန်းလှသည်။ တချို့ ကတော့ ချောလွန်းလို့ အပျိုကြီး ဖြစ်တာဟု ဆိုကြ၏။ အဆောင်သူတွေက ဆရာမ ဟုခေါ်ကြသည့် ဒေါ်နုနုရှိန်သည် အရင်တုန်းကတော့ တကယ့်ဆရာမ တယောက် ဖြစ်ခဲ့ပါ၏။ နယ်က တက္ကသိုလ်တခုတွင် လက်ထောက်ကထိက တာဝန်ထမ်းဆောင်နေစဉ် မိခင်ကြီး ၏ ကျန်း မာ ရေးအခြေအနေ ကြောင့် အလုပ်က နှုတ်ထွက်ခဲ့ရသည်။ အလုပ်ထွက်ကာ ပြန်လာပြီးနောက် အမေဖြစ်သူကို လ ပိုင်း လောက် သာ ပြုစုခွင့်ရခဲ့သည်။ မိခင်ကြီး ကွယ်လွန်သွားပြီးနောက် တယောက်ထဲ အထီးကျန် ဖြစ်ခဲ့ရ သည့် ဖခင်ကြီး ကိုပြုစုရင်း အချိန်တွေ ကုန်ခဲ့ရသည့် အတွက် အိမ်ထောင်ရေးကို ပြန် လှည့် မကြည့်နိုင်တာလည်း ဖြစ် ကောင်း ဖြစ်နိုင်ပါသည်။ သားအဖ နှစ်ယောက်ထဲ ကျန်ခဲ့သော်လည်း ဒေါ်နုနုရှိန် တို့တွင် စည်းစိမ်ဥစ္စာက ပြည့်စုံပြီးသား ဖြစ်သည်။ ဒေါ် နုနု ရှိန် တက္ကသိုလ် ဆရာမ လုပ်ခဲ့တာကလည်း ဂုဏ်အတွက် နှင့် ဝါသနာကြောင့်သာဖြစ်သည်။ အလုပ်မရှိဘဲ ဒီအတိုင်း မနေချင်သည့် ဒေါ်နုနုရှိန် က မိခင်ကွယ်လွန်ပြီး တနှစ်လောက်အကြာတွင် ဘော်ဒါဆောင်ဖွင့်ဖြစ်သည်။ ဆရာမ ဘဝတုန်း ကလည်း အဆောင်နည်းပြ၊ အဆောင်မှုး တာဝန်တွေယူခဲ့ ရသူဖြစ်လို့ အိုးမကွာအိမ်မကွာ စီး ပွားရေးဖြစ်သည့် ဒီလုပ်ငန်းကို ရွေးချယ်ခဲ့ ခြင်းဖြစ်ပါသည်။ ဒေါ်နုနုရှိန်၏ ဖခင်ကလည်း အားပေးသည်။ အကယ် ၍ သူသာ မျက်နှာလွှဲခဲ့ပါလျှင် သမီးတယောက်ထဲ ကျန်ခဲ့မှာစိုးသည်။ ဘော်ဒါ ဆောင်ဆိုတော့ စည်စည်ကားကား သိုက်သိုက် ဝန်းဝန်း နှင့် ဒေါ်နုနု ရှိန် အတွက် လုံခြုံမည်ဟု ယူဆသည်။ ဒါကြောင့်လား မသိပါ လွန်ခဲ့သောသုံးနှစ် ခန့် က အဖိုးကြီး အိပ်နေရင်းနှင့် ပင်ငြိမ်းချမ်းစွာဖြင့် ဇနီးသည် နောက်သို့လိုက်ပါသွားသည်။ ဒေါ်နုနုရှိန်၏ အဆောင်က အခန်းတွေ ကျယ်ဝန်းသန့်ပြန့်၏။ ခြံဝန်းကလည်း ကျယ်သည်။ ရေနှင့် မီးကို အငြို အ ငြင် မရှိရသည်။ထို့ ကြောင့်ဈေးအနည်းငယ် များသော်လည်း လူကြိုက်များသည်။ အမြဲလို အခန်းတွေပြည့် နေ လေ့ ရှိ၏။ အဆောင်သူလက်ခံရာ မှာလည်း ဒေါ်နုနုရှိန်က သေသေချာချာ စစ်ဆေးပြီးမှ လက်ခံသည်။ မိဘမျိုး ရိုး နှင့် လက်ရှိ တက်နေသည့် ကျောင်း သို့ မဟုတ် လက်ရှိလုပ်နေသည့် အလုပ်အကိုင် အနေအထားကိုပါ လေ့လာ ပြီးမှ လက်ခံခြင်းဖြစ်သည်။ တက္ကသိုလ် ဆရာမပီပီ ပညာအရည်အချင်းမြင့် သူကို ပိုဦးစားပေးလက်ခံသည်။ ထို့ အပြင် ရုပ်ရည်ကိုလည်း ကြည့်သည်ဟု တချို့ကပြောကြ၏။ ရုပ်ရည်နှင့် ပတ်သက်လို့ကတော့ ဒေါ်နုနုရှိန် တရား ဝင် မကြေငြာပါ။ ပညာရည် နှင့် အလုပ်အကိုင်ကို အလေးထားကြောင်းကိုတော့ ပြောလေ့ရှိသည်။ ဒါပေမယ့် တိုက်ဆိုင်လှစွာပင် ဒေါ်နုနုရှိန် ထံမှ မိန်းကလေးတွေက ခပ်ချောချောလေးတွေ များနေသည်။ အဆောင်သူတွေ ကိုယ်တိုင်ချက်ပြုတ်မစားချင်ပါကလည်း စီစဉ်ပေးသည်။ ဒီလိုလုပ်ပေး နိုင်အောင်လည်း ဒေါ် နုနုရှိန်ထံတွင် ဝန်ထမ်းအင်အား ကောင်းသည်။ မိဘတွေ ရှိစဉ်က ထဲက အတူနေခဲ့သူ ဒေါ်အေးစိန် ဦးစီးသည့် အိမ်ဖေါ် လေးယောက်ရှိသည်။ ကိုယ်တိုင် အဝတ်မလျှော်ချင်သူတွေ အတွက်ဒေါ်အေးစိန် ထံတွင်ကျသင့်ငွေ ကို ပေးပြီး အပ်လိုက်ရုံပင်။ ထမင်းလခ ပေးထားသူ ဖြစ်ပါကလည်း ကျောင်းမသွားမှီ ရုံးမသွားမှီ ထမင်းချိုုင့် က အ သင့် ဖြစ်ပြီးလေပြီ။ ညနေဆို ခြောက်နာရီ ဒေါင်ဆိုတာနှင့် ဝင်းတံခါးပိတ်လိုက်သည်။ ပိတ်ပြီးတာ နှင့် ဒေါ်နုနု ရှိန် ဖခင်ကြီး၏ လက်ရင်းတပည့်ကျော် ကုလားအဖိုးကြီး နာရရား က ဝင်းဝတွင် ဝါးရင်းတုတ်ကြီး နှင့် နေရာယူလိုက် သည်။ သူက တညလုံး မအိပ်၊ ဂိတ်ဝ က သူ့ အတွက်တဲလေးထဲမှာ ထိုင်လိုက်၊ လက်နှိပ်ဓါတ်မီး တလက်ဖြင့် ခြံထဲမှာ ပတ်လိုက်လုပ်နေ၏။ မနက် ခြောက်နာရီ တံခါးပြန်ဖွင့် ပေးပြီးမှ မီးဖိုချောင်တွင် မနက်စာ သွား စားပြီး တဖက်ရပ်ကွက်တွင် ရှိသည့် သူ၏ အိမ်သို့ ပြန်အိပ်၏။ ညနေ ခြောက်နာရီ ကျော်လျှင် မည်သူမှ အပြင်မထွက်ရပါ။ ဒါက အဆောင်သူတွေ အတွက်စည်းကမ်းဖြစ်ပြီး ဒေါ်နုနုရှိန် နှင့် အလုပ်သမား တချို့ကတော့ အကြောင်းကိစ္စရှိရင် ထွက်နိုင်ပါသည်။ များသော အားဖြင့်တော့ ခြေခင်း လက်ခင်းသာသည့် ညနေပိုင်းတွေ ဆိုရင် ဒေါ်နုနုရှိန် လမ်းလျှောက်ထွက်တတ်သည်။ တခါတလေ ဒေါ် အေးစိန်ပါပြီး တခါ တလေတော့ သူမ တယောက်ထဲပင်။ အပြင်မထွက်ရသော်လည်း အဆောင်သူတွေ အ ဆောင် ထဲမှာ တော့လွတ်လပ်စွာနေနိုင်ပါသည်။ ဒေါ်နုနုရှိန် ကိုယ်တိုင်က ကျောင်းဆရာမ ဘဝတွင် နိုင်ငံရပ်ခြားသို့ ပညာသင်သွားဖူးသည်ဖြစ်ရာ သိပ်ပြီးရှေးရိုး မဆန်သည့် အမြင်ရှိသူလည်း ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် မိန်းကလေး တွေကို အုပ်ထိန်းသည့် နေရာတွင် ခေတ်နှင့် လိုက်လျောညီထွေ ဖြစ်အောင် ချိန်ညှိပြီး လုပ်တတ်သူ အဖြစ် အဆောင်သူလေးတွေ ကလည်းသဘောကျ သည်။ ဒေါ်နုနုရှိန် ၏ ဝတ်စားဆင်ယင်မှုက လည်း ငယ်ရွယ်သူတွေ နှင့် မခြားခေတ်မှီသည်။ သို့သော်လည်း ပြောစရာ ရှိရင် ဆိုဆုံးမစရာ ရှိရင်တော့ နှုတ်လေးသူမဟုတ်ပါ။ ယနေ့ခေတ် မိန်းကလေးတွေလို စကပ်အတို၊ ဘောင်းဘီ အကြပ်တွေ မဝတ်သော်လည်း ဒေါ်နုနုရှိန် က စကပ် အရှည် နှင့် ဂါဝန်လောက်တော့ ဝတ်ပါသည်။ ရည်းစားသနာ ကိစ္စ ကိုလည်း အဆောင်မှာ လာတွေ့ စကားပြော ရုံ လောက်ကိုတော့ မသိသလိုသာနေ၏။ ဧည့်ခန်းထဲမှာ မပြောချင်ရင်လည်း ခြံထဲမှာ ပန်းခြံလိုလုပ်ထားသလို အရိပ် ကောင်း သစ် ပင်ကြီးတွေ အောက်မှာ ခုံတန်းတွေထားပေး၏။ အေးအေးဆေးဆေး ပြောနိုင်သည်။ ဆွေမျိုးသား ချင်း သို့ မဟုတ်လူကြီးသူမ တယောက်ယောက်၏ ထောက်ခံမှုမရှိဘဲ အပြင်ကို ညအိပ်ထွက်ခွင့်မပေးပါ။ နည်း နည်း ဟော့ရမ်းသည့် မိန်းကလေး နှစ်ဦး သုံးဦးလောက်ကို ဒေါ်နုနုရှိန်က မိဘ ခေါ်ပြီးပြန်အပ်ဖူးသည်။ ထိုသို့ ဝန်ဆောင်မှု ကောင်းခြင်း၊ စည်းကမ်း ကောင်းခြင်းတို့ ကြောင့် မိန်းကလေးတွေ၏ မိဘအုပ်ထိန်းသူတွေ က လည်း သဘောကျသည်။ တချို့ ပြည့်စုံသူတွေ ဆိုလျှင် ရန်ကုန် မှာ ကိုယ်ပိုင်တိုက်ခန်း၊ ဖြစ်ဖြစ် အိမ်ဖြစ်ဖြစ် ဝယ် ပြီး ထားနိုင်သော် လည်း ဒေါ်နုနုရှိန် ထံမှာ သမီးကို တမင်လာထားတာမျိုးတောင်ရှိသည်။ ငွေကြေးချမ်းသာ သည့် မိန်းကလေး တွေ ရှိသလို၊ ရာထူးကြီးကြီး တွေ၏ ရင်သွေးတချို့ လည်းဒေါ်နုနုရှိန်ဆီ မှာရှိသည်။ တော် ရုံ သင့်ရုံ အဆင့်အတန်းမှ လာသူတော်တော်ရှား၏။ ထို့ကြောင့် နဂိုထဲက အမြတ်အစွန်း ကို အဓိက ထားသူမဟုတ်သည့် ဒေါ်နုနုရှိန်က ရေဖိုး၊မီးဖိုး နှင့် ဝန်ထမ်းစား ရိတ် ကျေလျှင်တော်ပြီ ဟုသဘောထားကာ အဆင်ပြေအောင်ပြည့်ပြည့် စုံစုံ စီမံပေးထား၏။ မီးတွေ ပျက်တတ် သည့် နွေရာသီ ဆိုရင် တောင် စာကြည့်ချိန်အတွက် မီးစက်မောင်းပေးသည်။ အခုဆိုရင် အင်တာနက်လိုင်း တောင် ယူဖို့ ဒေါ်နုနု ရှိန်စဉ်း စားနေသည်။ ဒီမှာ နေသူတွေ အားလုံးကလည်း တတ်နိုင်သူတွေ ဖြစ်ရာ အင်တာ နက်ရသည် နှင့် သူတို့လည်း ကိုယ်ပိုင် ကွန်ပျူတာတွေ ဝယ်ကြမည်ဟု ဆိုကြသည်။ ဤမျှလောက်ဆိုလျှင် ဒေါ်နုနုရှိန် နှင့် တော်ဝင်ပန်း အဆောင်အကြောင်းနှင့် အဆောင်သူတို့ အခြေအနေ ကို အ ကျဉ်းမျှ ငုံမိပြီထင်ပါသည်။ ထပ်ပြောရန် ရှိသည်ကား ဒေါ်နုနုရှိန် သည် သူမ၏ အဆောင်၏ အဆင့်အတန်း မြင့် ခြင်းနှင့် အတူ အဆောင်သူတို့၏ အ ခြေမြင့်ခြင်း အပေါ်လည်း အလွန်ဂုဏ်ယူတတ်ခြင်း ဖြစ်သည်။ သူမ ကိုယ်သူ မလည်း ခေတ်နှင့် တသားထဲရှိသူဟု ယူဆထားခဲ့သည့် ဒေါ်နုနုရှိန် တယောက် မျက်လုံးပြူးစရာ အကြောင်းအရာ တွေ တခုမက ကြုံရသည့် နေ့ကိုတော့ မပျက်မကွက် ဖေါ်ပြရန်လိုပေမည်။ Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx တခုသော ညနေခင်းတွင် ဒေါ်နုနုရှိန် ခြံဝန်း အတွင်းလမ်းလျှောက်နေပါသည်။ တနေကုန် အလုပ်ကိစ္စ ကျောင်း ကိစ္စ နှင့် အပြင်ကိုရောက်နေကြသည့် အဆောင်သူ တွေလည်း တဖွဲဖွဲ နှင့် ပြန်လာနေကြပြီ ဖြစ်သည်။ သွားရင်း လာရင်း နှင့် ခြံဝန်း အတွင်းတွင် ဖေါက်ထားသည့် လမ်းကလေးနဘေး ပုဏ္ဏားရိပ် ပင်တန်း၏ အခြေ တွင် အာလူး ကြော်လား၊ ငါးမုန့်ကြော်လား မသိသည့် အိတ်ခွံ တခုကိုတွေ့၍ ပန်းခြံအလုပ်သမား ကိုလှရွှေတို့ လင်မယားသိမ်း ဖို့ ကျန်ခဲ့တာ ဖြစ်မည်ဟု တွေးကာ ကိုယ်တိုင်သွားကောက်လိုက်သည်။ ပုဏ္ဏားရိပ်ပင်တန်း၏ ရှေ့လမ်းဘေးတွင် တရုပ်စကားပင် တပင်ရှိပြီး အပင်ခြေတွင် ခုံတန်းလျားလေး တခု ရိုတ် ပေး ထားသည်။ ဒေါ်နုနုရှိန် ရောက်သွားချိန်တွင်ခုံတန်းလျား၌ သက်မာဆိုသည့် မိန်းကလေးထိုင်နေသည်။ အ သားညို သယောင်ရှိသော်လည်း ငါးရံ့ကိုယ်လုံးလေး နှင့် ချစ်စဖွယ်ရုပ်ရည်ရှိသော သက်မာ၏ ဖခင်သည် ပြည် နယ်တခုတွင် ကြီးကြီးမာစတာ တယောက်ဖြစ်သည်။ အမ်ပီဖိုး ကလေးကို နားကြပ်တပ်ကာသီချင်းနား ထောင် ရင်း ငြိမ့်နေသည့် သက်မာက သူမ၏ နောက် ဖက်တွင် ဒေါ်နုနုရှိန် ရောက်နေ သည်ကို လုံးဝ မသိပါ။ ပုဏ္ဏားရိပ် ပင်တန်း အပြင် တရုပ်စကားပင်ကပါကြားမှာ ခြားနေသည်။ သက်မာကို တချက်ကြည့်လိုက်ပြီး အိတ်ခွံလေးကို ကုန်းအကောက်တွင် မြက်ခင်းစပ်၌ ပေါက်နေသည့် စွယ်တော် ပင်ပေါက်လေး တပင်ကို ဒေါ်နုနုရှိန် မြင်လိုက်ရ၏။ ခြံထဲမှာ စွယ်တော်ပင် မရှိပါ။ ဘယ်က ဘယ်လိုရောက်လာ မှန်း မသိသည့် အပင်လေး ကို ရှင်သန်အောင် စိုက်ချင်စိတ်ပေါက်သွားသည်။ တက္ကသိုလ် ဘုန်းနိုင်၏ ဝတ္တု တွေ နှစ်ချိုက်ခဲ့ သူပီပီ စွယ်တော်ပင် ကို ဒေါ်နုနု ရှိန် သဘောကျသည်။ဒီနေရာ မှာတော့မဖြစ် နေရာရွှေ့ရမည်။ ပလပ် စတစ် အိတ်ခွံကလည်း အဆင်သင့်ရှိနေရာ အပင်ကလေး ကို မြေကြီး နှင့် ရောကာတူးယူပြီး ထည့် လိုက်လို့ရ သည်။ ရေစက်နားမှာ ဂေါ်ပြားငယ်လေး တခုသွားယူလာပြီး တူးနေတာကိုတောင် သက်မာမသိပါ။ မြေ ကလည်း ပျော့လို့ တူးလို့ လွယ်ပါသည်။ အမြစ်ပါအောင် ဝိုက်ကာတူးပြီး ပလပ်စတစ်အိတ်ထိပ်ဝကို ဖွင့်ကာထည့် နေစဉ် သက်မာ၏ နှုတ်ဆက်သံကို ကြားလိုက်ရသည်။ ဒေါ်နုနုရှိန် ကို တော့မဟုတ်ပါ။ အပြင်က ပြန်လာသည့် သူမ၏ ဘေးခန်းက ပပ ကို နှုတ်ဆက်လိုက်ခြင်းဖြစ် သည်။ အသားဖြူဖြူ၊ လုံးကြီးပေါက်လှ နှင့် ရုပ်ရည်လည်းချောသည့် ပပက သက်မာနှင့် အခန်းချင်းကပ်လျှက် ဖြစ်သလို ကျောင်းမှာလည်း တတန်းထဲတက်နေသည့် ဂုဏ်ထူးတန်းကျောင်းသူတွေ ဖြစ်သည်။ နားမှာနားကြပ် တပ်ပြီး စကားပြော လိုက်ခြင်း ဖြစ်ရာသက်မာ အသံက တော်တော်ကျယ်၏။ “ကောင်မ၊ ကုံးကွ လာပါလား၊ နင့်ကို မျိုးကို ဘယ်လောက်တောင် ဆော်လွှတ်လိုက်လဲ” နောက်မှာ ရှိသည့် ဒေါ်နုနု ရှိန်ကို နှစ်ယောက်လုံး မမြင်ကြပါ။ ပပ ခုံတန်းမှာဝင်ထိုင်လိုက်သံကြားရသည်။ “သက်မာရယ် နင့်အသံကြီးက ကျယ်လိုက်တာ၊ နားကြပ်ချွတ်ပြီး ပြောစမ်းပါ” “အေးပါ၊ အေးပါ ချွတ်လိုက်ပါပြီ၊ နင့်ကြည့်ရတာ ခြေထောက်တောင် မနည်းသယ်နေရတယ်၊ ဘယ်နှစ်ခါတောင် လုပ်လိုက်လို့တုန်း” “မှတ်တောင် မမမှတ်မိပါဘူး သူငယ်ချင်းရာ” ပပ၏ အသံက နွမ်းဖျော့ နေသည်။ “မျက်လုံးတွေလဲ စင်းလို့ အခုထိ ဖီးတက်နေတုန်းလား၊ ဘယ်မှာတုန်း၊ ခါတိုင်းလို မျိုးကို သူငယ်ချင်းအခန်း ပဲ လား” “မဟုတ်ဘူး၊ ဒီနေ့ သူတို့ဖဲဝိုင်းရှိလို့တဲ့၊ မရမ်းကုန်း ဖက်က Inn တခုကိုသွားတာ” “ဘယ်လိုလဲ၊ အေးအေးဆေးဆေး ရှိရဲ့လား” “ရှိပါတယ်၊ လူလဲရှင်းတယ်၊ နာမည်တော့ ငါလဲ မဖတ်မိဘူး” ချစ်သူနှင့် ဆိတ်ကွယ်ရာတခုသို့ သွားသည့် အကြောင်းကို ထမင်းစားရေသောက်ပေါ့ပေါ့ ပါးပါး ပြောနေသည့် သူ ငယ်မ နှစ်ယောက်၏ စကားကို နားထောင်ရင်း ဒေါ်နုနုရှိန် လက်တွေတုန်လာသည်။ ထိုင်ရာကနေ ထရပ်လိုက် ရင် မြင်သွားကြမှာစိုးပြီး မလှုပ်မယှက် ဆက်၍ထိုင်နေရသည်။ နဖူးမှာ ချွေးတွေစို့လာတာကို တောင် သုတ်မပစ် နိုင်ရှာပါ။ “ဘယ်သူမြှောက်ပေး လိုက်တယ်မသိပါဘူး သက်မာရယ်၊ အားဆေး အကောင်းစားတဲ့၊ အဲဒါသောက်ပြီးတော့ ငါ့ ကို ဒုက္ခ ပေးတော့တာပဲ၊ တခါပြီး ဖို့ တနာရီလောက်ကြာတယ်၊ လူလဲသေချင်စော်နံလာတာပဲ၊ အခုထိနာနေတုန်း ပဲ၊ ဗိုက်တောင်အောင့်တယ်” “မှတ်ပြီလား၊ ရဲမင်းစိုးကို မဖြတ်ပါနဲ့ လို့ငါတားရဲ့သားနဲ့ နင်နားမှ မထောင်တာ၊ မျိုးကို ရုပ်ကိုက ထန်တဲ့ ရုပ်” “ဆေးသောက်လိုက်လို့ပါဟယ်၊ အရင်ဒီလို မဟုတ်ပါဘူး၊ နောက်ဒါမျိုးဆိုရင်တော့ ဆောရီးပဲ ပြောခဲ့တယ်၊ ရေချိုး လိုက်ဦးမယ် ဟာ၊ ဒီညတော့ TV တောင်ကြည့်နိုင်တော့မယ် မထင်ဘူး” “ဟေ့ ဒီနှစ်ယောက် ဘာတွေ အတင်းတုတ်နေတာလဲ” “ဘာမှ မဟုတ်ပါဘူး မမစန္ဒာ” ပပ လေးတွဲ့သည့်ခြေလှမ်းတွေ နှင့် အဆောင်ဖက်ကို လျှောက်သွားသည်။ နောက်ရောက်လာသည့် စန္ဒာက တော်ဝင်ပန်း ၏ ဝါရင့် အဆောင်သူဖြစ်သည်။ ကျောင်းသူဘဝ ကထဲက နေခဲ့ပြီး အခုဆိုရင် နိုင်ငံခြားကုမ္ပဏီ ကြီးတခုမှာ ဒေါ်လာအများကြီးရသည့် မန်နေဂျာမလေး တယောက်ဖြစ်နေပါပြီ။ အနည်းငယ် ပိန်သယောင်ရှိ သော်လည်း သူ့အ တိုင်းအတာနှင့် သူကြည့်ကောင်းသူလေး ဖြစ်သည်။ ဒေါ်နုနုရှိန် နှင့် အရင်းနှီးဆုံး အဆောင် သူ လည်းဖြစ်သည်။ “မိပ က ဘာဖြစ်တာလဲ၊ လေတိုက်ရင်လဲမယ့် ပုံနဲ့၊ သူ့ချစ်ချစ် ဆီက ပြန်လာတာလား” “သေချာတာပေါ့ မမရယ်၊ မျိုးကို ဆိုတဲ့ ငနာလက်ချက်ပေါ့၊ အဲဒီကောင်သိပ်မွှန်တာ” “အင်းပေါ့၊ ပပ လိုအလုံးအထည်နဲ့ တောင်ယိုင်ဆင်းလာတာပဲ၊ သဘောပေါက်ပါတယ်၊ သက်မာချစ်ချစ်ကရော ဘယ်လိုလဲ” “ငြိမ်းချမ်း က အေးဆေးပါ၊ သက်မာ သဘောမတူပဲ ဘာမှမလုပ်ဘူး” “ဒါပေမယ့် သက်မာက လည်းအမြဲသဘောတူတယ် မဟုတ်လား” ရယ်သံလေးတွေ လွင့်လာသော်လည်း ဒေါ်နုနုရှိန် နားမှာမချိုပါ။ အဆောင်မှာ အသက်အကြီးဆုံး၊ ဝါအရင့်ဆုံး ဖြစ်လျက်နှင့် ဒီကလေးမတွေ ကို မဆိုမဆုံးမသည့် အပြင် မိမိ ကို လည်း ဒီလိုမျိုးတွေ ရှိနေတာကို အသိမပေး သည့် စန္ဒာ ကို စိတ်ထဲက ကျိတ်ပြီး အပြစ်တင်နေမိသည်။ “သက်မာ တို့က တခါတလေ မှပါ မမရယ်၊ ကျောင်းပိတ်ရက်ကြုံတာမျိုးမှ တညင်ကျောက်တန်း ဖက်ကို ကား မောင်းထွက်ကြတာလောက်ပါ၊ ဟီး …ဟီး” “တခါ တလေ ဆိုပေမယ့် မပေါ့နဲ့နော်၊ ငြိသွားရင်ခက်မယ်” “ငြိမ်းချမ်းက သက်မာထက်တောင်ကြောက်တတ်သေးတယ်၊ ဆိုင်ကယ်စီးရင် အမြဲတမ်း ဦးထုပ်ဆောင်းတယ်” “တော်သေးတာပေါ့၊ သက်မာ အလုပ်မရှုပ်တော့ဘူး” “အင်း …. ပပ ကတော့ဆေးထိုးတယ်၊ ညီမတော့ ဆေးခန်း မသွားရဲပေါင်၊ ရှက်စရာကြီး၊ တကယ်တော့ ရည်းစား ထားရတာလဲ ရှုပ်ပါတယ်၊ မမစန္ဒာလို အတုကြီးသုံးတာပဲ ကောင်းပါတယ်။” “ဟောတော် … ရှင်က ဘယ်လိုသိတာတုန်း၊ ချောင်းစရာ အပေါက်လည်း မရှိပါဘူး ရှက်လိုက်တာ” “ကိုယ့်ညီမလေးပဲ မရှက်ပါနဲ့၊ သက်မာ ကလည်း မမအခန်းထဲမှာ ကပ်ကြေးလာရှာရင်း မတော်တဆတွေ့တာပါ၊ ဘယ်သူ့မှ မပြောဘူး၊ စိတ်ထဲမှာပဲထားတယ်” စန္ဒာလည်း ခေသူ မဟုတ်ပါလားဆိုသည့် အတွေးကြောင့် ဒေါ်နုနုရှိန်ပါးစပ် အဟောင်းသားဖြစ်နေမိသည်။ “ငါ့ ညီမလေး လိမ်မာတယ်၊ ညကျရင် လဘက်သုတ်ကျွေးရမယ်” “ဒါနဲ့ မမ အဲဒါကို ဘယ်ကသွားဝယ်တာလဲဟင်” “လက်ဆောင်ရတာ၊ မ တို့ဆီကို project နဲ့လာတဲ့ ဖော်ရိန်နာမ တယောက်လက်ဆောင်ပေးသွားတာ၊ သူက စန္ဒာ နင့်မှာရည်းစားရှိလားတဲ့၊ အရင်ကရှိတယ် အခုမရှိဘူး ဆိုတော့ sex ကိစ္စ စိတ်ဖြစ်လာရင် ဘယ်လိုလုပ် သလဲ မေးတာနဲ့ အဆင်ပြေသလိုပေါ့ လို့ပြောလိုက်တာ ပြန်ခါနီး အဲဒါကြီး ပေးသွားတာပဲ” “သူသုံးတာလား” “အသစ်ပါ၊ သူက နှစ်ခုတောင်ယူလာတာတဲ့” “အကြီး ကြီးပဲနော်၊ မမ မနာဘူးလား” “Gel သုံးရတာပေါ့၊ ကလေးတွေ သုံးတဲ့ Baby Oil ဆိုတာလေ အဲဒါနဲ့ ရတယ်၊ Water Gel ဆိုလဲရတယ်” “ခေါင်းလိမ်းတဲ့ ဟာလား” “အင်းပေါ့၊ သူကတော့ သူ့ဆီနဲ့ သူပေးသွားတာပဲ၊ ကုန်သွားတာနဲ့ သူ့ကို e-mail ပို့မေးတော့ နင်မဝယ်ချင်ရင် Water Gel သုံးတဲ့၊ အမယ်လေး သူပြန်ယူသွားတဲ့ ဟာကြီး ညီ မတွေ့ရင် လန့်မယ်၊ အထစ်အထစ် အရစ်အရစ် တွေ နဲ့ ကြောက်စရာကြီး၊ သူကပြောတော့ အဲဒါမျိုးမှ ပိုထိတာတဲ့” “သက်မာ လဲ ငြိမ်းချမ်းနဲ့ ပြတ်ရင် မမ လမ်းစဉ် လိုက်ရင်ကောင်း မလားမသိဘူး” “အတုက အစစ်လောက်ဘယ်ကောင်း မလဲ ညီမရယ်၊ တို့ က ကြိုက်မယ့်လူမရှိလို့” “မမ ပြောဖူးတဲ့ စလုံးက လူကြီးကရော” “ဟိုမှာ အိမ်ထောင်ကျသွားပြီ၊” “မမ က နှစ်မျိုးလုံးကြုံဖူးတော့ မေးကြည့်ရဦးမယ်၊ အတုနဲ့ အစစ် တော်တော်ကွာသလား” “ကွာတာပေါ့၊ အတုကို အစစ်နဲ့ ဘယ်လောက်တူအောင်လုပ်ထားလုပ်ထား အစစ်ကို မမှီဘူး” “အင်း … မမ ဆီက ဟာကတော့ တကယ့် အစစ်အတိုင်းပဲနော်၊ သွေးကြောတွေ တောင်ပါတယ်” “ဒါပေမယ့် အထိအတွေ့ကျတော့ ကွာတယ် ညီမရဲ့၊ လူ ကျတော့ အပွေ့အဖက် အနမ်းလေးတွေပါတယ် လေ၊ အတုကျတော့ စိတ်မကောက်ဘူး၊ သဝန်မတိုဘူး၊ သုံးပြီးတာနဲ့ အိပ်ယာအောက် ထိုးထည့်လိုက်ရုံပဲ၊ ကဲပါ မှောင် တောင် မှောင်တော့မယ် အထဲဝင်ရအောင်၊ သိချင် ညကျမှ ဆက်မေး ဟုတ်လား” စန္ဒာ နှင့် သက်မာ အသံတွေဝေးသွားသည် အထိ ဒေါ်နုနုရှိန် ငူငူကြီး ဆက်ထိုင်နေမိသည်။ တော်တော်လေး မှောင်လာတော့ မှထမိ၏။ ထိုင်နေတုန်းက မသိသော်လည်း ထလိုက်တော့ ခြေထောက်တွေ ထုံကျဉ်နေသည်။ လက်စ နှင့် စွယ်တော်ပင်လေး ကို အဆောင်အဝင်ဝ၏ ညာဖက်နားက လွတ်နေသည့်နေရာမှာ သွားပြန်စိုက် လိုက်ပြီး အနားရောက်လာသည့် အိမ်ဖေါ်ကောင်မလေး တယောက်ကို ရေလောင်းခိုင်းကာ အိမ်ထဲဝင်ခဲ့ သည်။ “ဆရာမ …ဆရာမ” လမ်းမှာတွေ့သည့် အဆောင်သူမိန်းကလေး တယောက်က ဒေါ်နုနုရှိန် နောက်ဖက်ကို လက်ညိုးထိုးပြသည်။ “ဘာလဲ သမီး” “ဆရာမ ထမိန် နောက်မှာ ကွက်နေတယ်” လက်နှင့်စမ်းကြည့်လိုက်ရာ စိုစိစိ ချောကျိကျိ နှင့်ဖြစ်နေ၍ အခန်းထဲ မြန်မြန်ပြေးဝင်ပြီး မီးရောင်နှင့် ဖြန့်ကြည့် လိုက်မိသည်။ လေးလက်မ ပတ်လည်လောက်ရှိမည့် အကွက်ကြီးတကွက်ကို မြင်ရသည်။ သွေးလည်း မဟုတ်ပါ။ ဘယ်ကလာသနည်း ဟု စဉ်းစားနေဆဲ မသိစိတ်၏ စေ့ဆော်မှု ကြောင့်ပေါင်ကြားကို လက်နှင့် စမ်းလိုက်ရင်း ဒေါ်နုနုရှိန် တကိုယ်လုံး အေးစက် တောင့်တင်းသွားရသည်။ သူမ၏ မိန်းမအင်္ဂ ါ အဝတွင် ရွှဲရွှဲစိုနေသည်ကို စမ်းလိုက်မိသည်နှင့် အံကို တင်းတင်းကြိတ်ပြီး အိပ်ခန်းနှင့် တွဲထားသည့် အိမ်သာထဲသို့ အပြေးဝင်လိုက်မိ ပါတော့သည်။ Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx သူမ အလွန်ဂုဏ်ယူဝံ့ကြွားခဲ့ရသည့် အဆောင်သူတချို့၏ လိင်မှုကိစ္စ အပေါ်သဘောထား နှင့် လုပ်ဆောင်ကျင့် သုံးနေမှုကို အမှတ်မထင်သိခွင့်ရလိုက်ခြင်းက ဒေါ်နုနုရှိန်၏ စိတ်ကို အလွန်အနှောက်အယှက်ပေးသည် ကို အထူး ပြောရန်လိုမည် မထင်ပါ။ သူမ ခမျာ အရမ်း လည်းထိတ်လန့်တုန်လှုပ်မိပါသည်။ ထိုအကြောင်းတွေ ကြား ရပြီးကထဲက ခေါင်းထဲမှာ ဒါကိုပဲ တွေးနေမိသည်။ “good morning ဆရာမ၊ မင်္ဂလာပါ” တက်ကြွလန်းဆတ်သည့် အသွင်ဖြင့် ထမင်းစားခန်းထဲဝင်လာပြီး နှုတ်ဆက်သည့် စန္ဒာ့ ကို ဒေါ်နုနုရှိန် ပြန်နှုတ် မဆက်မိသေးပဲ ငေးကြောင်ကြည့်နေမိပါသည်။ အိပ်ရေးမဝ လို့ ငူငူ ငေါင်ငေါင်ဖြစ် နေသည့် သူမနှင့် ဆန့်ကျင် စွာပင် စန္ဒာက ကြည်လင်ဖျတ်လတ်နေ၏။ “အော် ...အေး ...မင်္ဂလာပါကွယ်” မီးခိုးရောင်ရင့်ရင့် ကုတ်နှင့် စကပ်ရှည်ကို ဆင်စွယ်ရောင်ကိုယ်ကြပ်ဖြင့် တွဲဖက်ဝတ်ဆင် ထားသည့် စန္ဒာက ပြန် ပြုံးပြလိုက်ပြီး ထမင်းစားပွဲမှာဝင်ထိုင်သည်။ တော်ဝင်ပန်းက မနက် စာတော့ စီစဉ်မပေးပါ။ အဆောင်သူတွေက ဒေါ်အေးစိန်၏ ကောင်မလေးတွေကို မုန့်ဖိုးပဲ ဖိုးပေးပြီး စီစဉ် ခိုင်းတာမျိုးကိုတော့ ဒေါ်နုနုရှိန် မသိသလိုပင် နေပါ ၏။ အခုလည်း စန္ဒာက ကောင်မလေး တွေ ဝယ်ပေးထားသည့် မုန့်ဟင်းခါးစားနေသည်။ ဟိုတလောကမှ ၂၈ နှစ်ပြည့်သည့်စန္ဒာက တဆောင်လုံးကို မုန့်ကျွေးတာပြန်မှတ်မိသည်။ လူက ပိန်ပိန်သွယ် သွယ်ဖြစ်သော်လည်း စန္ဒာ့ရင်သားတွေကတော့ ဖွံ့ဖြိုးသည်ကို အခု မှဒေါ် နုနုရှိန် သတိထားမိပါသည်။ ဒါတွေက သူမ၏ ချစ်သူအတွက် ကစားကွင်းကောင်းတခု ဖြစ် ချင်ဖြစ်နေခဲ့ပေလိမ့်မည်။ အခုတော့ လိင်တံအတု ဖြင့် စိတ် ဖြေနေသည် ဆိုသည့် စန္ဒာ့ ကို နားမလည်နိုင်သလို ဘာကြောင့်ဒီလိုလုပ်ရသနည်းဟု သိချင်စိတ်လည်းပြင်း ပြ မိသည်။ ဒေါ်နုနုရှိန် ဆယ့်လေးနှစ်သမီးမှာ အပျိုဖြစ်ခဲ့ပြီး အခုဆိုရင်အသက်လေးဆယ်ပြည့်ပြီးခဲ့ပြီ။ နှစ်ဆယ့်ခြောက်နှစ် ဆို သည့်ကာလတခုမှာ လိင်ကိစ္စကို ဘာကြောင့်ကိုယ်နှင့် မဆိုင်သ လို နေခဲ့ပါလိမ့်ဟုလည်းတွေးမိ၏။ အရွယ် ရောက် သည်စမှပြီး ယောက်ျားသားတွေ၏ လိုချင်တပ်မက်မှုတွေ ပိုင်ဆိုင်လိုမှုတွေ မရေမတွက်နိုင်အောင် ကြုံ ခဲ့ပြီး သည့်အတွက် မိမိ လှသည့် အကြောင်း ဒေါ်နုနုရှိန်သိပါသည်။ လက်တွဲဖေါ်ယောက်ျားသား တယောက် ရဖို့ ဘယ် လိုမှ မခက်ပါ။ ခုအရွယ် အထိတိုင်အောင် ကမ်းလာသည့် လက်တွေကို ရှောင်ဖယ် နေရသည် မဟုတ်ပါ လား။ ရတာမလို လိုတာမရဟု အပျိုကြီးတွေကို ပြောစမှတ်ရှိကြသော်လည်း ဒေါ်နုနုရှိန် အတွက် ကတော့ လိုချင်သူ များလွန်းခြင်းကြောင့် တယောက်ထဲ ဖြစ်ရခြင်းလို့ ဆိုမယ်ဆိုရင်ဆိုနိုင် ပါသည်။ များပြားသည့် ကမ်းလှမ်းမှု တွေ ကြားမှာ ဘာကိုရွေးရမှန်း မသိနိုင်အောင်ဖြစ်ခဲ့ ရ သည်။ မျက်စိမှိတ်ရွေးချင်စိတ်ပေါက်လောက်အောင် လည်း ဘယ်သူ့ကိုမှ မတပ်မက်မိခဲ့။ အချစ်ဆိုသည့် အရာက ဒေါ်နုနုရှိန် နှလုံးသားတံခါးကို ဖြတ်ကျော်ဝင်လာဖို့ အသာ ထား၊ တံခါးခေါက်သံလေးပင် မပေးခဲ့ပေ။ တက္ကသိုလ် ကျောင်းသူဘဝ အလှဆုံးနှင့် အတောက်ပဆုံးအချိန်မှာ မိဘစကားနားထောင် သည့် သမီးအလိမ္မာ ဘဝမှာ ကျေနပ်နေခဲ့မိသလို အထင်ကြီးအားကျသည့် ဆရာမ ဘဝ ကို ရောက်နိုင်ရေးအတွက် စာကြိုးစားဖို့ကို သာစိတ်သန်ခဲ့၏။ လူရိုသေရှင်ရိုသေ ဆရာမဖြစ်ချင် သူက လူမှုရေးပိုင်းမှာသန့်ရှင်းဖို့ လိုသည်ဟု တွေးခဲ့မိ တာ ကြောင့်လည်းပါသည်။ တက္ကသိုလ်ဆရာမ ဖြစ်လာပြန်တော့ ကျောင်းသားတွေက ဆရာမ ငယ်ငယ်လှလှလေးကို အရိုအသေ မတန် စေရန် အိန္ဒြေကြီး တခွဲသားနှင့် နေရသလို တက္ကသိုလ် အသိုင်းအဝိုင်း ထုံးစံ နိုင်ငံခြားပညာသင်သွားခွင့် ရဖို့ အရေး အတွက်စာတွေပိုကြိုးစားရပြန်သောကြောင့် မေတ္တာရေးမှာလစ်ဟင်းရပြန်သည်။ နိုင်ငံရပ်ခြားက ရ သည့်ဘွဲ့၊ လက်ထောက်ကထိက ဆို သည့်ရာထူးနှင့် ပြည့်စုံလာပြန်တော့လည်း မမျှော်လင့်ဘဲ မိခင်ကြီး၏ ကျန်းမာရေးက ဝင် လာသည်။ တန်ဖိုးထားခဲ့သည့် ဆရာမအလုပ်ကိုစွန့်ပြီး ပြုစုခဲ့သည့်တိုင် မိခင်ကိုဆုံးရပြန်သောအခါ ဖခင် ကိုလည်း တဦး ထဲ ပစ်မထားနိုင်လို့ အဖေနားမှာပဲ နေရင်း နောက်တော့ အဆောင် ဖွင့်ဖြစ်သည့်အခါ အဖေတလှည့် အဆောင်တ လှည့် အချိန်ပေးရင်း အချိန်တွေကုန်ဆုံးခဲ့ရသည်။ ဖခင် မရှိတော့သည့် အခါမှာလည်း နာမည်ရနေသည့် အ ဆောင်ကို ကြိုးစားစောင့်ရှောက် နေရသဖြင့် ဒေါ်နုနုရှိန် မှာ ထွေလီကာလီ စိတ်များချိန်မရခဲ့ပါ။ အခုခေတ်ကာလမှာ သမီးရည်းစား စံနှုံးတွေ ပြောင်းလဲ ကုန်ပြီလားဟု ဒေါ်နုနုရှိန် ဇဝေ ဇဝါ ဖြစ်ရသည်။ ဆိတ် ကွယ် ရာမှာ သွားပြီး လိင်ဆက်ဆံကြခြင်းက ဟိုတုန်းက အတွဲတွေ ပန်း ခြံသွားကြသလို ရုပ်ရှင်သွား ကြည့်ကြ သလို သာမန်ဖြစ်ရိုးဖြစ်စဉ် ကိစ္စတခုလို့ သတ်မှတ် ထားလိုက်ကြပြီထင်ပါသည်။ မိန်းကလေး သိက္ခာ၊ အပျိုစင် ဂုဏ်ဒြဒ်၊ စသည့် သတ်မှတ် ချက်တွေလည်း ပျောက်ဆုံးသွားခဲ့လေပြီ။ ကျောင်းဆရာမ မဟုတ်တော့သည့်တိုင် ဆရာမစိတ်၊ ဆရာမကျင့် ဒေါ်နုနုရှိန် ပျောက်မ သွားပါ။ အဆောင်သူတွေ ဆိုတာကလည်းသူမ၏ ကျောင်းသူတပည့်လေးတွေ၏ အရွယ် သာဖြစ်ရာ တပည့်လေးတွေလိုပဲ သဘောထားမိ ပါသည်။ ကိုယ့်ဥယျာဉ် တွင်းက ပန်းက လေးတွေလို သဘောထားပြီး စောင့်ရှောက်ချင်စိတ်၊ ပျိုးထောင်ချင်စိတ် အမြဲရှိခဲ့သည်။ သူမ၏ ပန်းကလေးတွေ လှပကြပါသည်။ လန်းဆန်းတင့်တယ်ကြပါသည်။ သို့သော်လည်း အတွေး အမြင်ပိုင်းမှာတော့ ဒေါ်နုနုရှိန် ဖြစ်စေချင်သည်နှင့် များစွာခြားနား ခဲ့ပြီမှာ အမှန်ဖြစ် တော့၏။ ဒါပေမယ့် သူမ၏ မိန်းကလေးတွေက အလုပ်ခွင်မှာ ကျောင်းစာမှာတော့ အောင်မြင်ကြပါ သည်။ ရည်းစား ထား သော်လည်း၊ ရည်းစားနှင့် အိပ်သော်လည်း စိတ်လေပြီး ဆုံးရှုံး တာမျိုး လည်း ရှိမနေကြပြန်။ အိပ်ရေးမဝလို့ ရီဝေ နေသည့် ခေါင်းကို ခပ်သာသာခါရင်း ဘာကိုနား လည်ရမှန်း မသိသည့်အဖြစ်ကို တွေးနေမိ၏။ သက်မာ၊ ပပ နှင့် စန္ဒာတို့ကတော့ အိမ်ထောင်သည် မဟုတ်သော်လည်း အပျိုမစစ်ကြတော့တာ သိပြီးဖြစ်သည်။ ကျန်သည့်မိန်းကလေး တွေရောဘယ်လိုလဲဟု သိချင်လာမိ သည်။ အားလုံးတော့ ဒီလိုမဟုတ်နိုင်ပါ။ ဒါပေမယ့် အ ဆောင်က မိန်းကလေး တဝက်လောက်တော့ သက်မာတို့ အတိုင်းဖြစ်လောက်သည်ဟု ထင်မိပါသည်။သိချင်စိတ် ကို မထိန်းနိုင်တော့သည့် အခါ အဆောင်မှာ မိန်းကလေး တယောက်မှ မရှိတော့သည့် နေ့ လည်ခင်းတခုမှာ အ ခန်းတွေထဲဝင်ရှာမိတော့သည်။ ဒေါ်နုနုရှိန်ဆီမှာ အခန်းတိုင်း၏ သော့တွေရှိနေသည်ကို ဘယ်သူမှမသိကြပါ။ ဒေါ်နုနုရှိန် ကလည်း လိုလိုမယ်မယ် သိမ်းထားသော်လည်း တခါမှထုတ်မသုံးခဲ့ ဖူးပါ။ ဒီတခါမှ ထုတ် သုံးမိခြင်းဖြစ်ပါ၏။ အဆောင် က အိမ်မ နှင့်တဆက်ထဲဖြစ်သည်။ အပေါ်ထပ်ကဖြစ်စေ အောက်ထပ်ကဖြစ်စေ အဆောင် ဝရံတာ သို့ တန်း ဝင်နိုင်သည်။ အင်္ဂလိပ်စာလုံး L ပုံစံဖြစ်အောင် အိမ်၏ ခြေရင်းဖက် အခြမ်းကို ဖြိုပြီး နှစ်ထပ်တန်းလျား ရှည် ကြီး နှင့် တဆက်ထဲ လုပ်ထားခြင်းဖြစ်သည်။ မီးဖိုနှင့် ထမင်းစားခန်း ကိုတော့ အိမ်မ ထဲမှာထည့်ထား၏။ အခန်း ခြောက် ခန်းပဲ ရှိသည့် အောက်ထပ်ကို အရင်ဝင်ကြည့်သည်။ အောက်ထပ်က မိန်းကလေး တချို့က ဒီ နှစ်မှ ရောက်လာသည့် လူသစ်ကလေးတွေ ဖြစ်သည်။ စိတ်ထဲမှာ မလုံမလဲ ဖြစ် ရသော် လည်း အားတင်းပြီး လေ့လာ မိ၏။ သာမန်မိန်းကလေး တွေ၏ အခန်းမျိုးသာ ဖြစ်ကြောင်း မှတ်ချက်ချမိသည်။ တံမျက်စည်း လှည်း ဖို့ တော့ ဒီကလေး မတွေပျင်းပုံရ သည်။ အပေါ်ကိုတက်သည့် အခါကျတော့ အရင်ဆုံး နားနှင့် ဆတ်ဆတ်ကြားခဲ့ရသည့် သက်မာ၏ အခန်း နှင့် ပပ၏ အခန်းကို ရှာသည်။ ရှာသည်ဆိုတာ က လည်း လက်ရာခြေရာ မပျက်ရအောင်သတိထားပြီး ကြည့်ရတာဖြစ် သည်။ အိပ်ယာပေါ် စားပွဲပေါ် နှင့် သော့ခတ် မထားသည့် ဘီရိုများ အံဆွဲများကို ဖွင့်ကြည့်ခြင်း မျိုးလောက်ပဲ လုပ်နိုင်သည်။ သော့ ခတ်ထားတာတွေ ဆိုရင် တော့ ဘာမှလုပ်လို့ မရပေ။ သက်မာနှင့် ပပ ဆီမှာ ဘာမှထူး ခြားတာ မတွေ့သဖြင့် ကျန်တဲ့ အခန်းတွေ လိုက် ကြည့်မိသည်။ ကျောင်းသူလေး တယောက်၏ အံဆွဲထဲတွင် ကွန်ဒွန် နှစ်ခုသုံးခု တွေ့သည်။ တခြား တယောက် ဆီမှာတော့ ပဋိသန္ဓေ တားဆေးကဒ် တွေ့၏။ ဒါဆိုရင် သူ တို့လည်း ပပ တို့ နှင့် လိုင်းတူလို့ သတ်မှတ် နိုင်သည်။ ကျန်အခန်းတွေ မှာတော့ အဝတ်တွေပွရှုပ်နေတာ၊ သုံး ပြီးသား လစဉ်သုံးဂွမ်းထုပ် ကို တွေ့ရာစက္ကူ နှင့် ပတ်ပြီး အခန်းထောင့်မှာ ဒီတိုင်းပစ်ထားတာ၊ နေကြာစေ့၊ ဆီး ထုပ် အခွံတွေ များနေတာ ဒီလောက်ပဲ တွေ့ရသည်။ စန္ဒာ့ အခန်းကတော့ အပြင်ဖက် အကျဆုံး အပေါ်ထပ်ထောင့် စွန်းမှာဆိုတော့ ဒေါ်နုနုရှိန် နောက်ဆုံးမှဝင်ဖြစ်၏။ အခန်းတွေ အားလုံးထဲမှာ စန္ဒာ့ အခန်းက အလင်းရောင်အရဆုံး အကောင်းဆုံး အခန်းဖြစ်သလို အသန့်ရှင်းအ သပ်ရပ် ဆုံး ဖြစ်နေတာကို တွေ့ရသည်။ စန္ဒာက အမြဲသန့်ရှင်းသပ်ရပ်စွာ နေတတ်သလိုသူမ၏ အခန်းက လည်း အခန်းရှင် အတိုင်း ပင်ဖြစ်နေသည်။ သက်တမ်းရှည် အဆောင်သူဖြစ်နေလို့ ဒေါ်နုနုရှိန် က အကောင်း ဆုံးအခန်း ကိုပေးခဲ့ ခြင်းဖြစ်သည်။ အောက်ထပ်မှာ အိမ်မနှင့် ကပ်လျက်ရှိသော ရေချိုးခန်း အိမ် သာတွေ နှင့် ဝေးသည်မှ အပ လေဝင်လေထွက်ကောင်းပြီး အလင်းရောင်ရသည့် အခန်းကို သဘောကျလို့ စန္ဒာ မနေတော့ရင်ပြောင်းနေ ချင်ပါသည် ဟု ကြိုပြောထား သူတွေတောင်ရှိပါသည်။ အခန်းထဲမှာ လိုက်ကြည့်ရင်း ဒေါ်နုနုရှိန် နားထဲတွင်“ ပြီးတာနဲ့ အိပ်ယာအောက်ကို ထိုးထည့်လိုက်ရုံပဲ” ဆိုသည့် စန္ဒာစကားကို ကြားယောင်လိုက်မိပြီးနောက်တွင် မွေ့ယာကို အသာလေး မပြီး ကြည့်လိုက်မိသည်။ ခြေရင်းဖက် မှာ ဘာမှမတွေ့၍ အလယ်လောက်ကို မလိုက်တော့မှ အဖြူလိုလို မီးခိုးလိုလိုအရောင်ဖြင့် ရာဘာအချောင်းကြီး ဘွားကနဲ ထွက်လာသည်။ စက္ကူ တရွက်နှင့် ပတ်ထားသော်လည်း အားလုံးကို ငုံမိအောင်မအုပ်နိုင်။ ထိပ်ဖျားနှင့် အရင်းဖက် က အပြားဝိုင်းဝိုင်းတခုက အပြင်သို့ထိုးထွက်နေသည်။ ထုပ်ထားသည့် စက္ကူမှာ ရေအနည်းငယ်စိုစွတ်နေသည်ကိုလည်းတွေ့ရသည်။ လက်ထဲမှာ ကိုင်ထားဆဲ မွေ့ယာ ကို ပြန်ချဖို့မေ့ပြီးဒေါ်နုနုရှိန် ကြောင်ကြည့်နေမိသည်။ ဘယ်လောက် ကြာအောင်စိုက်ကြည့်နေမိတာကို သတိ မ ထားမိပါ။ ယောက်ျားတယောက်၏ တန်ဆာက ဒီလောက်အရွယ် အစားရှိသလား။ ဒေါ်နုနုရှိန် လည်းမမြင် ဖူး သည့်အတွက် ထူး ဆန်းနေသည်။ ပိန်ပိန်ပါးပါး စန္ဒာ့ ၏ ကိုယ်လေးထဲသို့ ဒါကြီးထိုးထည့်လို့ ရသည်ဆိုတာ ကို လည်းအံံ့သြနေမိပါသည်။ ကြည့်နေရင်း အသက်ရှုမြန်လာပြီး မွေ့ယာကိုင်ထားသည့်လက်တွေ တုန်နေကြောင်း ဒေါ်နုနုရှိန် သတိပြုလိုက် မိ ပြီးသည့်နောက်တွင် အနားစပ်ကနေ ပင့်မထားမိသည့် မွေ့ယာ ကိုလွှတ်ချပစ်လိုက်သည်။ အိပ်ယာခင်း အ နား စလေးတွေကို ညီညီညာညာ ဖြစ်သွားအောင် ပြန်လုပ်ပေးရင်း လူက ကတုန်ကရီဖြစ်နေသည်။ လက်ဖဝါး တွေမှာ ချွေးပြန် နေပြီး နဖူးစပ်မှာလည်းချွေးတွေသီးနေ၏။ အသက်မဲ့သည့် ယောက်ျားအင်္ဂ ါ အတုတခုကို မြင်ရ သည့်အ စား သက်ရှိအဆိပ်ပြင်းမြွေ တကောင်ကိုမြင်တွေ့ရသလို တုန်လှုပ်မောပန်း နေရသည်။ ဒါတောင်မှ သက်မာက အ စစ်နှင့် အလွန်တူသည်ဟု ချီးမွမ်းခဲ့သည့် အရာကို တပိုင်းတစသာမြင်ခဲ့ရခြင်းဖြစ်သည်။ လက်ရာခြေရာ ပျက်မပျက် စေ့စေ့စပ်စပ် အကဲခတ်ပြီး ပြန်ထွက်လာခဲ့သည့် တိုင်အောင် ဒေါ်နုနုရှိန် ရင်တုန်မ ပျောက်သေးပါ။ အိမ်ဖေါ်ကောင်မလေး တယောက်ကို သံပုရာရည် ဖျော်ခိုင်းပြီး သောက်လိုက်ရသည်။ တနေ့ လုံး လည်း အခန်းအောင်းနေမိ၏။ ဒေါ်အေးစိန် ကို ဈေးဝယ်ဖို့ ကားမောင်းပို့မည်ပြောထားတာကိုတောင် မထွက် ချင် တော့လို့ အိမ်ဖေါ်တ ယောက်ထည့်ပေးပြီး တက္ကဆီ နှင့်သွားခိုင်းလိုက်ရသည်။ အခန်းသာအောင်းနေသော်လည်း ဘာမှ မယ်မယ်ရရ မလုပ်ဖြစ်ပါ။ စာဖတ်လိုက်၊ အိပ် ယာ ထဲမှာလှဲလိုက် နှင့် အ ချိန်တွေကုန်သွားသည်။ ယနေ့ခေတ် မိန်းကလေးတွေ အကြောင်းလည်း စဉ်းစားနေမိ၏။ ဒေါ်နုနုရှိန် တို့ခေတ်က ရည်းစားဘဝ မှာနယ်ကျော်ခြင်း မရှိမဟုတ်၊ ရှိကြပါသည်။ ဒါပေမယ့် အခုလိုမျိုးမဟုတ်ဟု ထင်၏။ တလော တုန်း က သူငယ် ချင်းဆရာမ တယောက် အလည်လာစဉ်ပြောပြသွားသည့် သူမ၏ တပည့်တွေက ယောက်ျားလေး ရောမိန်းကလေးပါ တအိမ်ထဲတူတူငှားနေပြီး ကျောင်းတက်ကြသည့် အကြောင်းပြောသွားစဉ်က သိပ်မယုံချင် သ လိုဖြစ်ခဲ့ တာကိုပြန်တွေးမိသည်။ “နင်တို့က မပြောဘူးလား” “ပြောလဲရမှာမှ မဟုတ်တာ၊ ငါတို့တုန်းကလို အစိုးရကျောင်းဆောင်တွေလဲ မရှိတော့ဘူးဆို တော့ သူတို့ဖာသာ အပြင်မှာနေချင်သလို နေနေကြတာ တို့လဲ ဘယ်တတ်နိုင်မလဲ” နိုင်ငံခြားမှာ ကျောင်းတက်တုန်းကတော့ သမီးရည်းစား အတူတူနေကြတာမဆန်းပါ။ ဒါသူတို့ ယဉ်ကျေးမှု့ လို့ပဲ နားလည်ခဲ့ သည်။ အခုတော့ ဒီကိုလည်း ထိုယဉ်ကျေးမှု ကူးစက် လာသည့် အနေအထားဖြစ်နေသည်။ မိမိ အ ဆောင်က မိန်းကလေးတွေကတော့ ဒီလိုမဟုတ် ဟု ထင်ထားမိတာ အလွဲကြီးလွဲနေပြီ ဖြစ်ကြောင်း သိလိုက် ရ ပါသည်။ အဆောင် မှနေ ကျောင်း သို့မဟုတ် အလုပ်ကို ထွက်သွားပြီးသည့် အချိန်နောက်ပိုင်းမှာတော့ ဒေါ်နုနုရှိန် ဘယ်လိုမှ မတတ်နိုင်ပါ။ အဆောင်ပြန်ဝင်လာမှ သူမတို့ကို ထိန်းချုပ်လို့ရပေမည်။ နောက်ဆုံးတော့ အဆောင်မှာမဟုတ်တရုတ်လုပ်မနေ ရင်ပြီးတာပဲဟု စိတ်ကိုလျှော့ချလိုက်ရသည်။ ဒါပေမယ့် စန္ဒာ့လို ကိစ္စမျိုးကျတော့ ဘယ်လို ဆုံးဖြတ်နားလည်ရမည်ကို ဒေ ါ်နုနုရှိန် မတွေးတတ်ပြန်ပါ။ အဆောင် စည်း ကမ်းကိုဖေါက် ဖျက်ပြီး ယောက်ျားခေါ်လာခြင်းလည်း မဟုတ်၊ သက်မဲ့ပစ္စည်းတခုကို အသုံးချပြီးသူမ၏ ဆန္ဒကို ဖြေဖျောက်ခြင်းသာဖြစ် ရာ တားမြစ်ချင်ရင်တောင် ဘယ်လိုပုံစံနဲ့ တားမြစ်ရမည် မှန်းလည်း ဒေါ်နုနုရှိန် အဖြေမ ထုတ်နိုင်ပါ။ “တော်ပြီ၊ လုပ်ချင်ရာလုပ်ကြတော့၊ ငါ့ အဆောင်မထိခိုက်ရင် ပြီးတာပဲ” ယတိပြတ်ဆုံးဖြတ်လိုက်ပြီးနောက် ရှုပ်ထွေးနေသည့် ဦးခေါင်းနှင့် တနေကုန်ညောင်းချိနေသည့် ကိုယ်ခန္ဓာကို ဖြေလျော့ရန် ရေချိုးဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ အဝတ်အစားချွတ်ရင်း မှန်ထဲမှာ ကိုယ့် ကိုယ်ကို သေသေချာချာ ပြန်ကြည့်မိသည်။ ဝါဝင်းပြည့်ဖြိုးသည့်ရင်သားတွေက ခရမ်းရောင်ဘရာစီယာထဲက အပြင်ကိုအတင်းတိုးထွက်နေကြသည်။ ဘရာ စီ ယာကို ချွတ်လိုက်လို့ ခွက်ထဲကနေ ထွက်လာသည့် တိုင် ရင်သားတွေက လျှောကျသွားခြင်းမရှိဘဲ တင်းတင်း ရင်းရင်း နေရာ တကျဖြစ်နေသည်။ အသက်လေးဆယ် ရှိသည့်တိုင် လျော့တွဲခြင်း မရှိသေးသည့်ရင်သား တွေကို လက်နှင့် အသာမကြည့်မိသည့် အခါတွင်တကိုယ်လုံးကြက်သီးမွေးညင်းတွေ ထလာ သလိုခံစားရသည်။ ရင်သားတွေသာမဟုတ် ပုခုံးသား၊ လက်မောင်းသာတွေက လည်းတင်းရင်းစိုပြေနေဆဲပင်။ အဆီပိုမရှိပါ။ ဗိုက် ခေါက်ကလည်းရွယ်တူ မိန်းမတွေလို ထူထူမောက်မောက်မဟုတ်ဘဲ ယောင်ယောင်လေးသာမို့ သယောင် ရှိနေ သည်ကို စိုက်ကြည့်ရင်း ထမိန်ကို ချွတ်ချလိုက်သည်။ ဆီးခုံမို့မို့အောက်တွင် အမွှေးတွေ နည်းနည်းပြန်ရှည် နေ ကြသည်။ သက်ပြင်းချ ရင်း ဒီနေ့တော့ ရိတ်လို့ မဖြစ်လို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ အပျိုဖြစ်လာစမှာ အမွှေးလေး တွေ ထွက်လာတော့ ရှက်စိတ်ဖြင့် ကပ်ကြေးနှင့် ညှပ်ပစ်ခဲ့၏။ အမွှေးကြမ်းကြမ်း တွေရှည် ထွက်လာတော့ ဒေါ်နုနု ရှိန် မနေတတ်တော့ပါ။ မြင်ရထိရရင် စိတ်ထဲမှာ ဘယ်လိုကြီးမှန်း မသိ။ တက္ကသိုလ်ရောက်မှ သူငယ်ချင်း တယောက် က သူမ၏ အမွှေးတွေကို မှန်မှန် ရိတ်ပေးသည့် အကြောင်း ပြောပြရာမှ ဒေါ်နုနုရှိန် လည်း ရိတ်ဖြစ်သွားသည်။ အခုတော့ အကျင့်ဖြစ်သွားပြီး နည်းနည်း ပြန်ရှည်လာတာ နှင့် မနေတတ်တော့။ ဒါပေမယ့် ကိုယ့်ပစ္စည်း ကိုယ် ပြန် မကြည့်ရဲအောင်ဖြစ်နေရသည့် အချိန်မှာတော့ မရိတ်ရဲ ပါ။ ခြေတုန်လက်တုန်နှင့် ရှကုန်ရင်ခက်မည်။ မျက် လုံးထဲမှာ စန္ဒာ့မွေ့ယာ အောက်က အ ချောင်းကြီးကို ပြန်မြင်ယောင်လာသည့် အခါ တကိုယ်လုံးတုန်သွား၍ အလန့်တကြား ဖြင့် ရေချိုးခန်းသုံး တ ဘက်ကြီးဖြင့် တ ကိုယ်လုံးလုံအောင်ပတ်ထားလိုက်မိသည်။ အပျိုကြီး ဖြစ်မည့်ဇာတာပါသူပီပီ ဒေါ်နုနုရှိန် မှာ နောက်ထပ်ဇီဇာ ကြောင်တာ တခုရှိသေးသည်။ အတွင်းခံကို နည်းနည်းလေး ဟောင်းသွားတာနှင့် ဘယ်တော့မှ မဝတ်တော့။ အိမ်က ကောင်မလေးတွေကိုဖြစ်ဖြစ်၊ ခြံအလုပ် သမားကိုလှရွှေ၏ မိန်းမ ကိုဖြစ်ဖြစ်ပေး ပစ်လိုက်သည်။ ဝတ်ရင်လည်း အဖိုးအတန်သော၊ လှပသော အတွင်းခံ မျိုးတွေပဲ ဝယ်ဝတ် တတ်သည်။ သူ၏ အကျတွေရသည့် သူတွေက လည်း ထိုအကျင့်ကို သဘောကျကြသည်။ အတွင်းခံ အသစ်လှလှလေး ဝယ်လာဖြစ်ပြီဆိုရင် အိမ်ရောက်တာ နှင့် မှန်ရှေ့မှာ ဝတ်ကြည့်တတ်သည်။ အပေါ် ကအကျ ႌထပ်ဝတ်လိုက်ရင် ပျောက်ကွယ်သွားမှာမှန်း သိရက်နှင့် လှတာကိုပဲမက်သည်။ ဘယ်လောက်ဈေးကြီး ကြီး ဝယ်ဝတ်သည်။ သွားရင်း လာရင်း ကြိုက်တာတွေ့ရင်လည်း အမြဲဝယ်သည်။ ထို့ကြောင့် ဒေါ်နုနုရှိန်ဆီမှာ အတွင်းခံတွေ ပုံနေတတ်သည်။ အတွင်းခံလှလှလေးဝတ်ထားသည့် ကိုယ့်ကိုယ်ကို မှန်ထဲမှာ ပြန်ကြည့်ရတာ ကို ဒေါ်နုနုရှိန်ပျော်သည်။ လူတိုင်း၊ ယောက်ျားတိုင်း တပ်မက်စွာကြည့်ကြသည့် ခန္ဓာကိုယ် မိမိ မှာရှိမှန်း ဒေါ်နုနုရှိန် သိသည်။ ကိုယ့်ကိုယ် ကိုယ် အဝတ်မပါဘဲမြင်ဖူးသည့် အကြိမ်တွေတိုင်း စိတ်ထဲ ဘယ်လိုမှ မနေခဲ့ ဘဲဒီနေ့မှ ထူးခြားစွာရှက်ရွံ့နေသည့် အဖြစ်ကိုဒေါ်နုနုရှိန် နားမလည်ပါ။ ခါတိုင်းလို ပင်ရေချိုးရင်း ကိုယ်ကို ပွတ်သပ်သန့်စင် ခြင်းကိုပင် မလုံမလဲ ဖြစ် နေရသည်။ ပေါင်ကြား ထဲကို ဆပ်ပြာတိုက်ချိန်မှာပင်ရွရွလေးသာပွတ်မိ၏။ စိတ်ထဲ ဂယောင်ချောက်ခြားဖြစ်နေသည်ကို သည်းမခံနိုင်တော့သဖြင့် ရေချိုးတာကို အမြန် လက်စသတ်ပြီး အ ပြင်ကိုထွက်လာမိသည်။ ရေသုတ်ပြီး အဝတ်အစားလဲတော့လည်း မှန်ကို မကြည့်မိအောင်သတိထားနေမိသည်။ အဝတ်အစား အပြည့်အစုံဝတ်ပြီး ခေါင်းဖြီး တော့မှသာ မှန်ပြန်ကြည့်သည်။ အသက်လေးဆယ် ရောက်မှ ဘာ ကြောင့် မြီးကောင်ပေါက် မလေးတယောက်လို ဖြစ်နေရသည်ကို ဒေါ်နုနုရှိန် နားမလည်ပါ။ ဒါပေမယ့် နားလည် ဖို့လဲ မလိုဟုတွေးနေမိပါသည်။ ညနေအဆောင်သူတွေ ပြန်ရောက်လာကြချိန်တွင် အရင်ရက်တွေကလို ဟိုလျှောက်ဒီသွား နှင့် မျက်နှာပြလူစစ် မနေတော့ဘဲ ခြောက်နာရီ ထိုးခါနီးမှ လူစုံမစုံ ဒေါ်အေးစိန်ကိုကြည့် ခိုင်းလိုက်သည်။ လူစုံသည် ဆိုတော့မှ နာရာ ရား ကို တံခါးပိတ်ခိုင်းလိုက်၏။ သူတို့လေး တွေ မရှိခိုက် အခန်းထဲဝင်ကြည့်မိသည့် အဖြစ်ကို ဒေါ်နုနုရှိန် မျက်နှာ ပူနေမိခြင်း ဖြစ် သည်။ အဆောင်သူတွေ၏ အခန်းထဲကို ဒေါ်နုနုရှိန်ဝင်ဖူးပါသည်။ ဒါပေမယ့် ပိုင်ရှင်ရှိသည့် အချိန် မျိုးမှသာ အကြောင်းကိစ္စတခုခု ဖြစ်သွားစကားပြောခြင်း၊ နေမကောင်းဟု ဆိုရင်သွားကြည့်ချင်း လောက်သာ ဖြစ် သည်။ စိတ်မလုံသည့် အတွက် သူတို့ညစာစားနေကြချိန်တွင် ဒေါ်နုနုရီ ခြံပြင်ကိုထွက်လာခဲ့၏။ “ကောင်မလေး ဘယ်တုန်း” ငယ်စဉ်ကထဲက သိခဲ့သည့် ကုလားအဖိုးအို အတွက်ဒေါ်နုနုရှိန် သည် ကောင်မလေးသာဖြစ်၏။ “ဟိုနား ဒီနားပါပဲ” ဒေါ်အေးစိန် အလုပ်ရှုပ်ရသည့် အချိန်ဖြစ်လို့ တယောက်ထဲပဲ အနီးတဝိုက်မှာ လမ်းပတ်လျှောက်နေမိပါသည်။ သိ သည့်သူတွေက လည်းနှုတ်ဆက်သွားကြ၏။ ညီအကို မသိတသိ အချိန်မှာ ဘယ်သူဘယ်ဝါရယ်လို့ လည်း သတိ မထား မိပါ။ အလိုက်သင့် ပြန်နှုတ်ဆက် လိုက်ရုံသာ ဖြစ်သည်။ အိမ်နှင့် ဝေးလာတော့မှ ပြန်လှည့်လာခဲ့၏။ “ဆရာမ၊ အတော်ပဲ” အိမ်နားမရောက်မှီ လမ်းချိုးထဲက ထွက်လာသည့် အမျိုးသမီးတယောက်က အနားကပ်လာသည်။ မီးရောင်မှာ ထင်ထင်ရှားရှား မြင်ရသည့် အသားညိုညို နှင့် ဒီအမျိုးသမီး ကိုတော့ ဒေါ်နုနုရှိန် ကောင်းစွာသိပါသည်။ “အော် …မစိုးစိုးနွယ်” “ကျွန်မ ကို ပြခိုင်းထားတဲ့ ပစ္စည်းလေးတွေ ရှိလို့ ဆရာမဆီလာပြမလားလို့” “တလောက တင်ဝယ်သေးတယ်လေ၊ မယူနိုင်သေးပါဘူး မစိုးစိုးနွယ်ရယ်” “ဝယ်ဖို့ မဟုတ်ပါဘူး၊ ကြည့်ပါဦး ဆရာမရဲ့၊ ကြိုက်တာတွေ့ချင်လဲ တွေ့မှာပေါ့” မစိုးစိုးနွယ်က လိုင်းစုံရသည့် ပွဲစားဖြစ်သည်။ အိမ်ခြံမြေနှင့် စိန်ရွှေရတနာမှသည် အိမ်ဖေါ်အထိ ပွဲစားလုပ်၏။ ဒေါ် နုနုရှိန် အိမ်က အိမ်ဖေါ်ကလေး တယောက်က မစိုးစိုးနွယ်ခေါ်ပေး ထားခြင်း ဖြစ်သည်။ ဒေါ်နုနုရှိန် က ဒီလိုအရပ် ပွဲစား နှင့် အဖိုးတန်ပစ္စည်း ဝယ်လေ့ မရှိပါ။ ပြီးတော့ မစိုးစိုးနွယ်၏ ရွှေထည်တွေကလည်း သိပ်ပြီးအရည်ကောင်း လှသည် မဟုတ်။ တလောကမှ အိမ်က အဖေါ်ကောင်မလေးတွေ အတွက် ဈေးခပ်ပေါပေါ ဆွဲကြိုးလေးတွေ သူမ ထံမှ ဝယ်ပေးဖြစ်ခဲ့သည်။ “ဗိုက်နာလို့ ထုတ်တာတဲ့၊ ပစ္စည်းကောင်းတွေပါ၊ ကြည့်ကြည့်ပါဦး ဆရာမရယ်၊ မနက်ဖြန်လာခဲ့ မယ်နော်” ခြံဝ လဲ ရောက်နေ ပြီဖြစ်လို့ ဒေါ်နုနုရှိန်က ခပ်လွယ်လွယ် ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်သည်။ “သွားမယ်နော် ဆရာမ၊ နောက်တောင်ကျနေပြီလား မသိဘူး” ဒေါ်နုနုရှိန် ကို နှုတ်ဆက်ပြီး မစိုးစိုးနွယ် ခပ်သွက်သွက်လျှောက်သွားသည်။ အရင်ကဆိုရင် ဆင်မယဉ်သာလို့ ပြော ရမည့် ခြေလှမ်းမျိုးနှင့် ညက်ညက်ကလေးသွားတတ်သူက ဒီနေ့တော့ အရင်လိုနေပုံရသည်။ နောက်က နေ ကျားလိုက်လာသလို သုတ်ခြေတင် နေ၏။ သူမ ဆီက ပျံ့လွင့်လာသည့် ရေမွှေး နံ့ ပြင်းပြင်းက ဒေါ်နုနုရှိန် ဆီလွင့် လာ၏။ သူ့ အထွာနှင့်သူ ငွေကြေးပြည့်စုံပါလျှက်နှင့် ဘာကြောင့် ရေမွှေး ကောင်း ကောင်း မသုံးသနည်းဟု ဒေါ်နု နု ရှိန်တွေးနေမိသည်။ “အဲဒီ ကောင်မလေး နော်၊ ညနေဆိုရင် ဟိုဖက်ကို သွားပြီ၊ အဲဒီမှာ သူ့ရည်းစား ရှိလိမ့်မယ်” နာရရား က တံခါးဖွင့်ပေးရင်းပြောသည်။ “မဟုတ်တာ နာရရားရယ်၊ သူ့မှာ ယောက်ျားရှိတယ်လေ၊ အလုပ်ရှိလို့ ဖြစ်မှာပါ” “သူ့ယောက်ျားနော် သေတော့မယ်၊ သူအခု အသစ်ရှာနေတာ” “ကဲ ..ကဲ ၊ သူ့ဖာသာ ဘာရှာရှာ၊ နာရရားကို လာမရှာရင် ပြီးရောပေါ့” မုဆိုးဖို ကြီး နာရရားကို သူ့နဖူးသူရိုတ် ကျန်ခဲ့အောင်ပြောထားခဲ့ ပြီး ဒေါ်နုနုရှိန် အိမ်ထဲဝင်လာခဲ့သည်။ ထမင်းစား ခန်း ဖက်ကို တချက်သွားချောင်း လိုက်ပြီး အိပ်ခန်းထဲပြန်ဝင် လာလိုက်သည်။ အားလုံးပြီးသွား မှပဲ ညစာကို အေး အေးဆေး ဆေး တယောက်ထဲ သွားစားတော့မည်။ xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx- ဒေါ်နုနုရှိန် လက်တွေတုန်နေသည်။ဒီပစ္စည်းကြီးကို ဘာလို့ အိတ်ထဲကနေထုတ်ကြည့်ချင်စိတ် ဖြစ်လာရသည်ကို ကိုယ့်ကိုယ်ကိုလည်းနားမလည်နိုင်ရှာပေ။ တုန်ရီသောလက်တွေနှင့် ဆွဲထုတ်လိုက်ချိန်တွင် အသက်အောင့် ထား မိသည်။ ထပေါက်တော့မည့် မြွေတကောင်ကို ကိုင် ထားရသလို သတိကြီးစွာ ဖြင့် ပင့်မြှောက်ကြည့်လိုက်၏။ ရာ ဘာသား၏ ချောမွေ့ မှုကြောင့် ချွေးစေးတွေ ပြန်နေသည့်လက်ထဲကနေချော်ပြီး လွတ်ကျမသွားအောင် ခါး လည် ကနေ တင်းတင်း ညှစ်ဆုပ်ထားမိသည်။ ထိပ်ဖျားက ထွက်ပြူလာစ မှိုပွင့်ကြီးတပွင့် အလားပင်။ အရစ်၏ နောက်တွင်အောက်ကိုပြန်ချိုင့် ပြီး ဆင်း လာ သည့် တလျောက်တွင် သွေးကြောလိုမြောင်း တွေဖုထနေ၏။ ဒေါ်နုနုရှိန်၏ တထွာ မကအောင်ရှည်လျားသည့် လိင်တံက လက်နှင့်ဆုပ်လို့ မနိုင်အောင်ကြီးထွားသည်။ ပိန်ပိန်းပါးပါး စန္ဒာတယောက်ဒီ လောက်ကြီးသည့် ဟာ ကြီးကို သူမ၏ ပစ္စည်းလေးထဲသို့ ဝင် အောင်ဘယ်လိုသွင်းသနည်းဟု တွေးကြည့်ရင်း ဒေါ်နုနုရှိန် ရင်တွေတဒိန်း ဒိန်း ခုန်လာသည်။ အသက်ရှူရတာလည်း မမှန်တော့ဘဲ အလိုလိုမောလာ၏။ ကိုင်ကြည့်တာတောင် ဒီလောက် ဖြစ်ရလျှင် အထဲကိုသာထည့်လိုက်လို့ကတော့ အသက်ရှူရပ်သွားနိုင်သည်ဟု ထင်မိသည်။ မရည်ရွယ်ပါပဲ ဒေါ်နုနုရှိန်၏ လက်တဖက်က သူမ ပေါင်ကြားထဲရောက်သွားသည်။ ထမိန် အသားပျော့ပျော့ ပါး ပါးမှာ အတွင်းခံ လည်းမပါလို့ အရည်တွေရွှဲနေသည့် ဖေါင်းဖေါင်းမို့မို့ ရတနာတွင်းကို တိုက်ရိုတ် နီးပါးစမ်းမိသည်။ ဘာကြောင့် အရည်တွေထွက်နေရသနည်းဟု တွေးရင်း ရှက်ရွံ့စွာဖြင့် လက် ထဲက ဟာကြီးကို အိတ်ထဲပြန် ထိုး ထည့်ပြီး သူ့နေရာ သူပြန်ထားလိုက်သည်။ စန္ဒာ့ အခန်းထဲက ပြန်ထွက်လာသည့် ဒေါ်နုနုရှိန်၏ ခြေလှမ်းတွေက ယိမ်းယိုင်လေးလံနေသည်။ ခေါင်းတွေ က လည်း ရီဝေနောက်ကျိနေ၏။ “နုနု နေ မကောင်းဘူးလား” “ကောင်းပါတယ်” လမ်းမှာ တွေ့သည့် ဒေါ်အေးစိန်၏ အမေးကို တိုးတိမ်စွာဖြေလိုက်ပြီး ဒေါ်နုနုရှိန် အိပ်ခန်းထဲ ဝင် လာခဲ့သည်။ ကုတင်းဘေး မှန်တင်ခုံက မှန်မှာ အဆီပြန်နေသည့် မျက်နှာမသာ မယာနှင့် မိမိ ကိုယ်မိမိ ပြန်မြင်ရသည်။ “စိတ်ညစ်လိုက်တာ” ပါးစပ်က ဖွင့်ဟ ညည်းလိုက်မိသည်အထိ စိတ်ပျက်နေရပါသည်။ ဒီအရွယ်ရောက်မှ မဟုတ်မဟပ် ပစ္စည်းတခု၊ အကြောင်းအရာတခုနှင့် ပတ်သက်ပြီး စိတ်မတည်မငြိမ်ဖြစ်နေရ သည့် ကိုယ့်ကိုယ်ကို လည်းနားမလည်ပါ။ အိပ် ယာပေါ်ခွေခွေလေး လှဲချလိုက်ရင်း လက်က ပေါင်ကြားကို စမ်းမိပြန်သည်။ စိုစွတ်သည့် အထိအတွေ့က ဒေါ်နုနု ရှိန်၏ ရင်ခုန်သံတွေကို မြန် စေပြန်၏။ စိတ်ပေါက်ပေါက်ရှိတာ နှင့် စိုနေသည့် အရည်တွေကို ထမိန်နှင့် ပွတ်ကာ သုတ်လိုက် ၏။ ပြောင်စင်သွားပြီဟု ထင်လိုက်မှ နားလိုက်သည်တွင် လူကလည်းမောနေသည်။ အမောဖြေနားနေရင်း မျက်လုံးကို မှိတ်ထားသော်လည်း ဒေါ်နုနုရှိန်၏ အာရုံက ပေါင်ကြားထဲ မှာပဲ ရှိနေသည်။ တချက်တချက်တွင် လိင်တံ အတုကြီးကိုလည်း မြင်ယောင်နေ၏။ ထိုအချိန် တွင် မိမိ၏ သဘာဝတွင်းလေး ထဲ မှာလည်း အရည်တွေ တစိမ့်စိမ့် ဖြစ်လာပြန်သည်ဟု ထင် မိသည်။ စိတ်ရှုပ်ရှုပ်နှင့် ထမိန်ကိုဖြေလျော့လိုက်ပြီး လက်နှင့်ထိုးစမ်းမိသည်။ လမ်းတဝက်မှာ တွန့်သွားသေးသော်လည်း စိတ်ကိုတင်းပြီး အောက်ကို ထိုးဆင်းလိုက် ရ၏။ ချော်ကျိကျိ နှုတ်ခမ်းသားတွေက နှုးညံ့လွန်းသည်။ အကွဲကြောင်းထိပ်က အဖုလေးကို ဖိမိသော အခါ ဒေါ်နုနုရှိန် တွန့်သွားသည်။ မိန်းမတွေ၏ အစေ့ ဆိုတာဒါကိုခေါ်ကြောင်း အရင်ထဲ က သိပေမယ့် တခါမှလက်နှင့် တို့ထိမ ကြည့် ဖူးပါ။ သန့်ရှင်းရေးလုပ်ရင်း ထိမိ တိုက် မိတာလောက်ပဲ ရှိသည်။ အဲဒီအခါတွေတုန်းက ဘယ်လိုမှ စိတ်ထဲ မှာမရှိခဲ့သည့်နေရာက အခု ကျမှ တို့ထိလိုက်သည်နှင့် ကြက်သီးတွေ တဖျန်းဖျန်းထသွားရသည်။ “အာ ...အင်” လက်ညိုးထိပ်ဖျားလေး နှင့် သုံးလေးကြိမ်ထပ်ပွတ်ကြည့်လိုက်မိပြီးနောက်တွင် ဒေါ်နုနုရှိန် ရင် ထဲက တလှိုက် လှိုက်တက်လာသည့် ဝေဒနာကြောင့် ပါးစပ်က ခပ်ဖွဖွလေး ညည်းလိုက်မိသည်။ ထိုလှိုက်မောဖွယ်ရာခံစားမှုက ဒေါ်နုနုရှိန်ကို ဖမ်းစားလိုက်သည်။ ထို့ကြောင့် အိပ်ယာပေါ်တွင် တစောင်းကွေးကွေးလေး လှဲရင်း အဖုလေးကို အဆက်မပြတ် ပွတ်နေမိသည်။ “အင်း .....အင်း .....အင်း.....အ....အား” လက်ချောင်းလေးတွေကိုရပ်တန့်လိုက်ဖို့ ဒေါ်နုနုရှိန်မှာ ခွန်အားမရှိတော့ပါ။ ရပ်တန့်ဖို့စိတ်ကူး လည်းပေါ်မလာပဲ ခံစားမှုနောက်ကိုသာ ကောက်ကောက်ပါအောင် လိုက်သွားမိသည်။ အားနေ သည့် လက်ဖြင့် ခေါင်းအုံး အစွန်းကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင်ဆွဲလိမ်ရင်း အော်ညည်းနေမိ၏။ ပေါင် ကြားဆီ ကနေတကိုယ်လုံးကို ပြန့်လွင့်တက်လာသည့် ဝေဒနာက မိန်းမူး ဖွယ်ကောင်းလွန်းလှ သည်။ ခံစားမှု ဒီနေမြင့်တက်လာသည်နှင့် အမျှ ဒေါ်နုနုရှိန်၏ အော်ညည်း သံက ပိုကျယ်လောင် လာသည်။ ဒါကိုလည်း ဒေါ်နုနုရှိန် မသိတော့ မျက်လုံးထဲမှာ တိမ်စိုင်တိမ်လိပ် တွေသာမြင် သည်။ တိမ်စိုင်တွေကြားမှာနိမ့်တခါ မြင့်တလှည့်ဖြင့် ညင်ညင်သာသာလေး ရွေ့လျားနေသလို စိတ်မှာ ခံစားရ၏။ “အီး ..ကောင်းလိုက်တာကွယ်......အား ....အင်း” ခံစားချက် အသစ်အဆန်းတခုက ဒေါ်နုနုရှိန်ကို အပြင်းအထန်ဖမ်းစားလိုက်ပြီဖြစ်သည်။ ခုနေ အနားကိုလူတ ယောက် ရောက်လာ ရင်တောင်ဒေါ်နုနု ရှိန်မသိတော့။ ဒါပေမယ့် သူမ၏ ရင်သားတွေ တင်းမာလာတာကိုတော့ သိသည်။ လှိုက်မောရခြင်း နှင့် အတူရင်က လည်းမွန်းပြီး ကြပ်နေသည်။ မတော်သည့် ဘရာစီယာ ကြပ်ကြပ်ကို ဝတ် ထားရသလို ရင်သားတွေက မလွတ်မလပ်နှင့် တမျိုးကြီး ဖြစ်နေသည်။ ထို့ကြောင့် ခေါင်းအုံးစွန်း ကို ဆွဲ ထား သည့်လက်ကို ဖြုတ်ပြီး ရင်ဘတ်ကို ညှစ်မိသည်။ အကျ ႌ နှင့် ဘရာစီယာခံနေလို့ ညှစ်ရတာမကောင်းပါ။ ပိုပြီး လွတ်လပ်သွားစေရန် ကြယ်သီးတွေကိုပါ ဖြုတ်ချလိုက်ပြီး ဘရာ စီ ယာ ခွက်ကိုပါ အပေါ်ပင့်တင်လိုက်မိ၏။ ဒီတော့မှ လွတ်လပ်စွာဆုပ်နယ် နိုင်သွား သည်။ ကြက်သီး ထသလို တင်း မာနေသည့် နို့သီးဖျားကလေး ကို ညှစ်ရင်း အောက်ကို ပွတ်ရတာ ပိုထိသည်ကို သွားတွေ့၏။ “အား ...ဘယ်လို ကြီးလဲ” ခံစားမှု ရေချိန်က တရိပ်ရိပ် နှင့် မြင့်တက်လာသည်။ သူမ၏ ရတနာတွင်းလေး ထဲက ကြွက်သား တွေ ရှုံ့ချည်ပွ ချည် ဖြစ်လာတာကိုလည်း ဒေါ်နုနုရှိန်သိနေ၏။ “အောင် မယ်လေး....” လေထဲသို့ လွင့်မြောက်တက်သွားပြီးချာချာလည်၍ ပြန်ကျလာသလို စိတ်ထဲမှာခံစားလိုက် ရပြီးနောက်တွင်တော့ ဒေါ်နုနုရှိန် ပျော့ခွေကျသွား၏။ သူမ၏ တကိုယ်လုံးမှာ အားအင် လုံးဝ မရှိတော့ဘဲ ဝါဂွမ်းစလေး တခု လေထဲမှာ လွင့်မျောနေသလို တရိပ်ရိပ်နှင့် လွင့်နေ၏။ မော လည်းအရမ်းမောနေသည် အသက်ကိုပင် ဖြေးဖြေးလေး ရှူ နိုင်သည်။ အစေ့ကို လည်း မပွတ် နိုင်တော့၊ ရင်သားကိုလည်း မညှစ်နိုင်တော့။ “နုနု ....အိပ်ပျော်နေလား” တငြိမ့်ငြိမ့် တမူးမူးခံစားမှု တွင်မိန်းမောနေခိုက် နောက်ကျောဖက်က ဒေါ်အေးစိန်၏ အသံကြောင့် အိပ်မက်က နိုး သလို ဆတ်ကနဲဖြစ်သွားသည်။ ကံကောင်းထောက်မ စွာဖြင့် ဝင်ပေါက်ကို ကျော ပေးထားလို့ အခြေအနေ အရပ် ရပ် ကို ဒေါ်အေးစိန်မမြင်နိုင်ပါ။ တံခါးကို ချက်မချခဲ့ မိခြင်း နှင့် ဒေါ်စိန်ရီ ဝင်လာတာကို မသိလိုက်ခြင်း အတွက် ကိုယ့်ဖာသာ ကျိတ်၍ အပြစ်တင်ရင်း ချော်လဲ ရောထိုင် အိပ်နေသလို ဆက်ပြီးဟန်ဆောင်နေလိုက်သည်။ ပွင့်ဟ နေ သည့်ရင်ဘတ် ကိုလည်း လက်နှစ်ဖက်ယှက်ပြီး ကွယ်ထားလိုက်၏။ ဒေါ်အေးစိန်ကလည်း ဒီဖက်ကို မလာပါ အိပ် နေသည်ထင်ပြီး ပြန်လှည့်ထွက်သွား၏။ တခါးပိတ်သံကြားလိုက်ပြီးသည့်တိုင် ဒေါ်နုနုရှိန် ပြန်မထသေးပါ။ စိတ်ချရသည့် အချိန်ရောက် အောင်စောင့် နေမိ၏။ မိမိ ဘာတွေဖြစ်ခဲ့သနည်းဟု အံ့သြစွာပြန်တွေးရင်း အရင်တုန်းက ကြား ဖူးရုံသာကြားဖူးပြီး တခါမှ မ လုပ်ဖူးသည့် မာစတာဘေးရှင်းခေါ် တကိုယ်ရေအာသာဖြေခြင်းကို ပြုလုပ်မိခဲ့ပြီဟု သိလိုက်သည်။ ဒီအတွက် ရှက်စိတ် မဖြစ်မိသည်ကိုလည်း အံ့သြနေမိသည်။ တက္ကသိုလ် ကျောင်းသူဘဝ တုန်းက ခပ်ဟော့ဟော့နှင့် ပွင့် လင်းသည့် သူငယ်ချင်းတယောက်က သူမ ဒီလိုလုပ်တတ်ကြောင်း ဝန်ခံဖူးတာကို သတိရသည်။ အခုတော့ ထိုသူငယ်ချင်းမလည်း အိမ်ထောင်ရက်သားကျပြီး နောက်တနှစ်ဆို သမီးပင် တက္ကသိုလ် ရောက်တော့မည်။ ဒေါ်နုနုရှိန်ကတော့ အခုမှ ဒီခံစားမှုကို မြည်းစမ်း ဖြစ်၏။ နည်းနည်းကြာတော့မှ အိပ်ယာက ထပြီးတံခါးကို ချက်သွားထိုးလိုက်၏။ ဘရာစီယာခွက်ကို နေရာ ပြန်ချပြီး အကျ ႌကြယ်သီးတွေပြန်တပ်ရင်း ဒူးတွေ ချောင်ချင်သလိုလိုဖြစ်နေ တာကို သတိထား မိ သည်။ ထမိန်ကို လှည့် ဝတ်လိုက်တော့ တင်ပါး တခြမ်းဖက်မှာ ရွှဲရွှဲစိုနေတာတွေ့ရသည်။ တ စောင်းကွေးကွေး လေးလုပ်နေရင်း အရည် တွေက အောက် ဖက်ရောက်နေသည့် အခြမ်းကို စီးကျ တာဖြစ်ရမည်။ လက်နှင့် စမ်းကြည့်လိုက်တော့ ပေါင်ရင်း ခွဆုံသာမက စအိုဝ မှာပါ ရွှဲ နေတာတွေ့လိုက်ရသည်။ ဝတ်လက်စ ထမိန်နှင့်ပဲ အရည်တွေကို ပြောင်စင် အောင် သုတ်လိုက်ပြီး ထမိန်အသစ် အထည်လဲလိုက်ရသည်။ မမျှော်လင့်ဘဲ ကြုံတွေ့လိုက်ရသည့် အတွေ့ အကြုံသစ်ကြောင့် ဒေါ်နုနုရှိန် စိတ်ထဲမှာ တမျိုးတမည် ဖြစ်ရသည်က တော့ အမှန်ဖြစ်သည်။ ဒီရွယ်ရောက်မှ ဒီလိုလုပ်ဖြစ်လိမ့်မည်ဟု လုံးဝ မထင်ခဲ့မိပါ။ သွေးသားတက်ကြွသည့် ပျို ရွယ် ချိန်တွေတုန်းက ပင်စိတ်မကူး ခဲ့သည့် အရာကို လုပ်ခဲ့မိသည်။ အရင်က ဒီလိုလုပ်ရတာ ရှက်စရာဟု တွေး ခဲ့ မိသော်လည်း အခုတော့ မတွေးချင်သလိုဖြစ်နေသည်။ ဘယ်သူမှမသိ၊ ဘယ်သူ့ကိုမှလည်း မထိခိုက်သည့် အဖြစ် မျိုးလို့သာ သတ်မှတ်မိသည်။ ကိုယ့်စိတ်က ဘယ်လိုဘာကြောင့် ဖြစ်ရသည်ကိုတော့ သိချင်မိသည်။ ပဲစေ့တခြမ်းလောက်သာ ရှိသည့်အသားဖု လေးတခုက လူတကိုယ်လုံးကို သိမ့်သိမ့် လူးအောင်စွမ်းဆောင် နိုင်သည့် အဖြစ်က အံ့သြစရာလည်း ကောင်းလှ သည်။ စန္ဒာ၊ သက်မာနှင့် ပပ တို့ကတော့ သူတို့ဆရာမ သူတို့ကြောင့် အတွေ့အကြုံသစ်၊ ခံစားမှု အသစ်တွေ ရရှိ သွားရတာကို သိကြမည် မထင်ပေသိရင်လည်း အရမ်းအံ့သြကြမှာသေချာသည်။ ဒေါ်နုနုရှိန် နောက်နေ့တွေမှာလည်း စန္ဒာ့အခန်းကို ရက်ခြားလောက်ရောက်သည်။ စန္ဒာ့ အတုကြီးကို လည်း တွေ့ မြဲနေရာမှာတွေ့သည်။ တခါတလေ ကျွတ်ကျွတ်အိတ် နှင့် တခါ တလေ လည်းစက္ကူနှင့် ပတ်ထားသည်။ တခါတရံ လည်း စန္ဒာ အလုပ်မသွားခင် စိတ်ဖြေသည်ထင်သည်။ ဒေါ်နုနုရှိန် ရောက်သွားသည့် အချိန်မှာ အဆီတဝင်းဝင်း အရည်တစိုစို နှင့် လတ်လတ်ဆတ်ဆတ် တွေ့ရသည်။ အဲလိုနေ့တွေ ဆိုရင်တော့ဒေါ်နုနုရှိန် ကိုင်မကြည့်တော့ပါ။ တနေ့မှာတော့ စန္ဒာ့ အခန်းထဲ ကိုလွတ်လွတ်လပ်လပ် ဝင်ကြည့် နိုင်ဖို့ အကြောင်း တခုဖန်လာသည်။ ညီမ ဖြစ် သူ ၏ မင်္ဂလာပွဲ ကိုတက်ရောက် ရန်စန္ဒာ အိမ်ခနပြန် ဖို့ ဖြစ်လာ၏။ စားပွဲပေါ်လာတင်သည့် စာအိတ်ကို ကိုင်ကြည့် ရင်း ဒေါ်နုနုရှိန် အံသြသွားသည်။ အိတ်ပုံစံက မင်္ဂလာဆောင် ဖိတ်စာနှင့်တူနေသည်။ မော့ကြည့်လိုက်သည့် ဒေါ်နုနုရှိန် ကို စန္ဒာက ပြုံးပြ လိုက်ရင်း “ဆရာမ အထင် မကြီးနဲ့နော်၊ ဒါညီမလေး မင်္ဂလာဆောင် ဖိတ်စာ” “အော် ....ဘယ်တော့တုန်း” “နောက်အပတ်တနင်္ဂနွေ ဆရာမ၊ အဲဒါပြန်ဖို့ ဆရာမကိုလဲ ခွင့်တိုင်တာ” စန္ဒာ့ နေရပ်က မြန်မာနိုင်ငံတောင်ပိုင်းအစွန်ကပြည်နယ် တခုမှာဖြစ်သည်။ ဒေါ်နုနုရှိန် မတက် ရောက်နိုင် မှန်းသိ သိ နှင့် ဖိတ်စာပေးခြင်းက သူမ ပြန်မည့်အကြောင်းကို ခိုင်လုံသော အထောက် အထားပြခြင်းဖြစ်ပါသည်။ “စန္ဒာပြန်မှာပေါ့” “ဟုတ်ကဲ့၊ နောက်အပတ်ထဲ ပြန်မယ်၊ ရုံးကလဲ ခွင့်ပေးတယ်လေ၊ ပီးတာနဲ့ ပြန်လာမှာပါ၊ စောပြီး သွားလိုက် မယ်လေ” အနားကို ရောက်လာသည့် ဒေါ်အေးစိန်က ဖိတ်စာကိုလှမ်းယူပြီးဖွင့်ဖတ်ကြည့်သည်။ “နောက်ကကားတွေ တောင်ကျော်ကုန်ပါပကောလား စန္ဒာရဲ့” “တယောက်ထဲပဲ ကောင်းပါတယ် ကြီးကြီးစိန်ရယ်၊ လွတ်လွတ်လပ်လပ်ပဲ နေချင်တော့တယ်၊ ဆရာမ လိုပဲ အ ပျိုကြီးလုပ်မလားလို့ ...ဟဲ..ဟဲ” စန္ဒာက အိမ်ထောင်မပြုဘဲ ဟို အတုကြီးနဲ့သာပျော်မွေ့တော့မည်ထင်သည်။ သူမကို အကြောင်းပြုပြီး ဒေါ်နုနုရှိန် အတတ်ကောင်းတွေ တတ်ခဲ့ရသည်ကိုတော့ စန္ဒာသိမည် မဟုတ်ပါ။ အခုဆိုရင် လက်နှင့် ပွတ်ပြီးစိတ်ဖြေသည့် အလုပ်ကို ဒေါ်နုနုရှိန် တော်တော် ကျွမ်း ကျင်နေပြီဖြစ်ပါသည်။ စိတ်ပါတိုင်းလုပ်ဖြစ်၏။ လုပ်ပြီးတိုင်း နွမ်းနယ် ခြင်း ဒါဏ်ကို ခံစားရသော် လည်း စိတ်ထ လာရင် မနေနိုင်ပါ။ ဒေါ်အေးစိန် တို့ကတော့ ခုတလောဒေါ်နုနုရှိန် အခန်း အောင်းလွန်းသည်ဟု ထင်ကြမည်။ ရေမချိုးခင်တော့ အမြဲလိုလုပ်ဖြစ်သည်။ ရေချိုးဖို့ အ ဝတ်တွေချွတ် တိုင်း စိတ် က တဖျင်းဖျင်း ထလာ၏။ မှန်ထဲမှာ အဝတ်မပါသည့် ကိုယ့် ကိုယ်ကို ပြန်ကြည့်ပြီး လုပ်ရသည်မှာ အရသာ တမျိုး ဖြစ်သည်။ ဒီအကြောင်းတွေ ပြန်တွေးမိ ရင်လည်း အရည် တစို စိုဖြစ်ရပြီး မနေနိုင်ပဲ လုပ်မိပြန်သည်။ တနေ့ ဘယ် နှစ်ခါ လုပ်မိသည်ကိုတောင် မသိတော့ပါ။ အရင်တုန်းက ညဖက်ဆို ဒေါ်နုနုရှိန် ဂုဏ်တော်ပုတီးစိတ်တတ်သည်။ ခုတော့ မစိတ်ဖြစ်တော့ပါ။ ကိုယ့်ဟာကိုယ် သာယာမှုလေး ရှာပြီး နွမ်းလျစွာအိပ်မောကျသွားရခြင်း ကို သဘောကျနေမိသည်။ ဒါလုပ်ပြီးမှ ပုတီးစိပ်လို့ လည်း မကောင်း သလို၊ ပုတီး စိပ် ပြီးမှ ဒါလုပ်ရင်လည်း မသင့်ဟု ထင်မိသည်။ ထို့ကြောင့် ပုတီး မစိပ်ဖြစ်တော့ပါ။ အိပ် ယာထဲ ရောက်သည်နှင့် ထမိန်ကိုလှန်ကာ အားရပါးရပွတ်ပြီးမှ အိပ်ရတာပိုပြီး နှစ်နှစ်ချိုက်ချိုက်ပျော်၏။ ဒီအဖြစ် ကို သွယ်ဝိုက်ပြီး ရောက်စေခဲ့သူကတော့ စန္ဒာလို့ပဲ ဆိုနိုင်ပါမည်။ “စန္ဒာပြန်မယ့် နေ့ပြောလေ၊ တို့လက်ဖွဲ့ပေးလိုက်မယ်” “ဆရာမ ကလဲ မဟုတ်တာ၊ သမီးက ပြန်မယ့်ကိစ္စခွင့်တိုင်ဖို့ သက်သေပြတာပါ၊ အထောက်အထား ပြရမယ့် စည်းကမ်း အတိုင်းလုပ်တာပါ။ လက်ဖွဲ့တော့ မပေးပါနဲ့၊ အားနာစရာ ကြီး” “အော် ...စန္ဒာနဲ့က မိသားစုတွေလိုဖြစ်နေမှပဲ၊ မပေးလို့ ကောင်းမလား၊ ဘာမှ မပြောနဲ့တော့” စန္ဒာနှင့် ပြောရင်း အောက်က အရည်စိုချင်သလိုလို ဖြစ်လာတာသတိထားလိုက်မိသည်။ ဒီနေ့ အတွက် တကြိမ်မှ မလုပ်ရသေးပါ။ ခံစားမှုအရသာကို သွေးသားတွေက တောင်းဆို လာသည့် အခါ စကားကိုမြန်မြန် ဖြတ်ပြီး ဒေါ်နုနု ရှိန် အခန်းထဲဝင်လာခဲ့သည်။ ဒီလို လုပ်ရသည့် အရသာကို မူးယစ်ဆေး စွဲသလိုစွဲနေပြီ မှန်းတွေးမိသော် လည်း ဆက် မလုပ်ဘဲ မနေနိုင်ပါ။ အခန်းတံခါးကို ချက်ထိုးပြီးသည်နှင့် ဖိတ်စာလေးကို စားပွဲပေါ်ပစ်တင်လိုက်ပြီး ကိုယ်ပေါ်က အဝတ်အစားတွေကို ချွတ်ချလိုက်သည်။ ကိုယ်လုံးတီးနှင့် လုပ်ရတာကပိုကောင်းကြောင်း ဒေါ်နုနုရှိန် သိနေပါပြီ။ ချွတ်ပြီးသည်နှင့် မှန် တင် ခုံဖက်သို့ လှည့်ကာ ပေါင်ဖြဲပြီး ကုတင်ပေါ် မှာ ထိုင်လိုက်သည်။ အကွဲကြောင်းလေး အဝကို လက်ကရောက် သွားသည်နှင့် အရည်တွေက တစိမ့် စိမ့်စိုထွက်လာ၏။ “နင်က အသားဖြူတယ်၊ အရည်ရွှမ်းမှာ” ဟု ကျောင်းတုန်း က သူငယ် ချင်း မတယောက်ပြောတာကို ပြန်သတိရလိုက် မိရင်း အစေ့လေး ကို လက်ခလည်ထိပ်နှင့် ခပ်ဖိဖိ လေးပွတ်လိုက်၏။ ယောက်ျားတွေနှင့် ပတ်သက်ရင် ဒေါ်နုနုရှိန် က ဘာမှသိဖူး၊ မြင်ဖူးသည် မဟုတ်ပါ။ ထို့ကြောင့် စန္ဒာ့ အခန်းထဲက အစစ်နှင့် အလွန်တူသည်ဟု ဆိုသော ဟာကြီးကိုသာ မျက်စိ ထဲမြင်ယောင်ပြီး လုပ်ရသည်။ နေ့တိုင်းနီးပါး သွား ကိုင်ကြည့်နေလို့ အရွယ် အစားနှင့် ပုံပန်းသဏ္ဍန်ကို အာရုံထဲမှာ အလွတ်ရနေပြီဖြစ်သည်။ သံခမောက်ဆောင်း ထားသလို ထိပ်မှာလုံးပြီး အရစ်လိုက်ကားနေသည့် ခေါင်း။ ဖုထစ်နေသည့် သွေးကြောတွေ၊ လက်တဆုပ်နှင့် မနိုင်သည့် လုံး ပတ်။ မျက်လုံးထဲမှာ ပြတ်ပြတ်ထင်ထင် မြင်ယောင်ရင်း အံလေးခဲကာ ဖိ၍ဖိ၍ ပွတ်မိသည်။ “အား ...ဟာ...” Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx စန္ဒာ အိမ်ပြန်သွားပြီး နောက်တနေ့ မှ ဒေါ်နုနုရှိန် စန္ဒာ့ အခန်းကို ရောက်သည်။ အရင်တရက်က အပေါ်ထပ်က မိန်းကလေး တယောက်နေမကောင်းလို့ ဘယ်မှမသွားဘဲ အဆောင်မှာပဲရှိနေသည်။ ဒါကြောင့် ဒေါ်နုနုရှိန် ဟို ပစ္စည်းကြီးကို သွားကိုင် မကြည့်ဖြစ်တော့။ ကိုယ့်အခန်းထဲမှာပဲ ကိုယ် ဒါကြီးကို မြင်ယောင်ပြီး စိတ်ဖြေလိုက်ရ သည်။ နေမကောင်းသည့် ကလေးမ ကျောင်းပြန်တက် နိုင်သည့်နေ့ကျမှ လုပ်စရာ ကိစ္စတွေ ပြီးသည်နှင့် စန္ဒာ့ အခန်းထဲသို့ မယောင်မလည် နှင့်ရောက်လာခဲ့၏။ တခန်းလုံးရှင်းလင်းနေသည်။ တန်းတွေပေါ်မှာ လည်း အဝတ်တွေ မရှိတော့။ အိပ်ယာကိုလည်း ခြင်ထောင်က အစ ဖြုတ်သိမ်းသွားသည်။ မွေ့ယာကိုလည်း ခေါက်လိပ်ထား သည်ကို မြင်လိုက်ရလို့ ဒေါ်နုနုရှိန် ရင်ခုန် သွား သည်။ လိပ်ထားသည့် မွေ့ယာကို လှန်ကြည့်ဖို့မလိုပါ။ အိပ်ယာသိမ်းထားခဲ့မှာ ဖြစ်လို့ သူ့ဟာကြီးကို စန္ဒာ တနေ ရာရာမှာ သိမ်းခဲ့ မှာသေချာသည်။ စားပွဲအံဆွဲကို ဖွင့်ကြည့်တော့ ဘာမှမရှိ။ ဘီရိုကတော့ သော့ခတ်ထားသည်။ မွေ့ယာလိပ်ထဲမှာ ရှိမလားဟု ဖြေကြည့်သေးသော်လည်း ခေါင်းအုံးနှင့် စောင်တွေပဲ အထဲမှာရှိသည်။ စန္ဒာယူသွားတာတော့ မဖြစ်နိုင်ပါ။ ခုခေတ် ခုခါက ခရီးသွားရင် လမ်းမှာ စစ်ကြဆေးကြရှာဖွေကြတာတွေ ရှိ သည်။ လူကြားထဲမှာ အရှက်မကွဲရအောင် စန္ဒာ လူနှင့် တပါထဲ ယူသွားလိမ့်မည် မထင်ပါ။ ဘီရိုထဲမှာ သို့ မဟုတ် သေတ္တာတွင်း မှာထည့်သိမ်းခဲ့တာပဲဖြစ်လိမ့်မည်။ ဒေါ်နုနုရှိန် စိတ်ပျက်လက်ပျက်ဖြင့် ပြန်ထွက်လာခဲ့သည်။ စန္ဒာပြန်လာမှသာ သူမ ကိုရင်ခုန်စေသည့် အချောင်း ကြီး ကို ပြန်မြင်တွေ့ရပေတော့မည်။ စိတ်ထဲ တခုခုလိုနေသလို ခံစားရသည့်အတွက် ရေချိုးခါနီး စိတ်ဖြေတော့ တော်တော် နှင့် ကျေနပ်မှုမရ။ အဲဒါကြီးကို လောလောလတ်လတ် မြင်တွေ့ခဲ့ရပြီ ဆိုရင်စိတ်ကပိုပြီး တက်တက် ကြွကြွ ရှိသည်။ အခုတော့စိတ်အားကလျော့နေလို့ အစေ့ ကို ပူလောင်ကျိန်းစပ် လာသည်အထိ ပွတ်ရသည်။ ပြီး တော့ လည်း အရမ်းပင် ပန်းရသည်။ ရေချိုးပြီး ထွက်လာသည့်တိုင် ပေါင်ကြား ထဲက တမျိုးကြီး ဖြစ်နေ၏။ စိတ်မရွှင်လို့ အပြင်တောင် မထွက်ချင်။ ဒါပေမယ့် ဒေါ်အေးစိန် နှင့် ဈေးကိုသွားဖို့ ရှိတာကြောင့် အိမ်ဖေါ်ကလေး မ တယောက် ကိုခေါ်ပြီး ကားနှင့် ထွက်ခဲ့ရသည်။ အပြင်ရောက်တော့မှ စိတ်က ကြည်ကြည်လင်လင်ပြန်ဖြစ်လာ သည်။ အပြင်သိပ် ထွက်လေ့ ထွက်ထ မရှိသူလည်း ဖြစ်လို့ မြင်သမျှက စိတ်ထဲမှာ နည်းနည်းဆန်းနေသည်။ ဒေါ် အေးစိန် နှင့် ကောင်မလေး ကိုဈေးမှာ ချပေးခဲ့ပြီးနောက် တနာရီလောက်နေရင် ပြန်လာမည်ဟု ပြောပြီး မရောက် တာကြာသည့် သူငယ်ချင်း တယောက်အိမ်ဖက်ကို မောင်းလာခဲ့၏။ သူငယ်ချင်းနေသည့် တိုက်ခန်းက ဈေးနှင့် သိပ်မဝေးပါ။ ငါးမိနစ်လောက်ပဲ မောင်းရသည်။ လမ်းဘေးမှာကားရပ် ပြီး လှေခါးထစ်တွေ တက်ရင်းနှင့် စိတ်မလုံမလဲ ဖြစ်ပြီးနောက်ကို လှည့်ကြည့်လိုက်ရာ နောက်ကနှစ်ထစ်သုံးထစ် အကွာ မှာ ကောင်လေးတယောက်ပါလာသည်။ အသက်နှစ်ဆယ် အစိတ်လောက်တော့ရှိမည်။ လှေခါးတက်နေ သည့် ဒေါ်နုနုရှိန် ၏ နောက်ပိုင်း အလှကို နောက်ကနေ အားပါးတရကြည့်ပြီး လိုက်လာမှန်းသိသာသည်။ လှည့် ကြည့်လိုက်တော့ မျက်နှာ လွှဲသွား၏။ ဒေါ်နုနုရှိန် လည်း ဘယ်လိုဆက်တက်ရမှန်း မသိတော့ပါ။ ဒေါ်နုနု ရှိန် ရပ် နေတော့ ကောင်လေး ကလည်းရပ်နေသည်။ “ငါ့ သားလောက်ရှိတာပဲ” ဟု စိတ်ကို တင်းပြီး ဆက်တက်ခဲ့ရ သည်။ ကိုယ်တော်လေး ကလည်း အရောင်လက်နေသည့် မျက်လုံးတွေ နှင့် ကပ်ပါလာ၏။ ခြေလှမ်းလိုက်လို့ တင်ပါးက တုန်ခါသွားတိုင်း ဒေါ်နုနုရှိန် စိတ်မလုံမလဲ ဖြစ်ရသည်။ ကံကောင်းထောက်မ စွာဖြင့် သူငယ်ချင်းနေသည့် သုံးလွှာက အရင်ရောက်သည်။ ကျေးဇူးရှင်လေး ကတော့ ဆက် တက်ရမည် ထင်သည်။ ဒါတောင်မှ အခန်းဝမှာ ရပ်နေသည့် ဒေါ်နုနုရှိန် နားက ဖြတ်သွားရင်း “မမ က အ ရမ်းလှတာပဲဗျာ” ဟုလုပ်သွားသေးသည်။ အရွယ်တင်နုပျိုသည့် ဒေါ်နုနုရှိန်ကို သူ့ထက် အလွန်ဆုံးငါးနှစ်လောက် ပဲ ကြီးမည့် မမကြီး အရွယ်လို့ ထင်နေပုံရသည်။ မကြားသလို လုပ်ပြီး လူခေါ်ခေါင်းလောင်းကို နှိပ်လိုက်သည်။ ကောင်လေး က လှည့်ကြည့် လှည့် ကြည့် နှင့် လုပ်ရင်းဆက်တက်သွားပါသည်။ “ဟာ ကြာလိုက်တာ …ဘာတွေလုပ်နေတာလဲ” အထဲက အသံလည်း မကြားရဘဲ တံခါးလည်း လာမဖွင့်သဖြင့် ဒေါ်နုနုရှိန် နောက်တကြိမ်ထပ်နှိပ်လိုက်သည်။ ဒါ လည်း တုန့်ပြန်သံ မကြားရ။ လူမရှိတာလည်း မဖြစ်နိုင် တံခါးကို အပြင်ကနေ သော့ခတ်မထား။ ဒေါ်နုနုရှိန်၏ သူ ငယ်ချင်းက ခါတိုင်းဆို အိမ်မြဲတတ်သူဖြစ်သည်။ စိတ်မရှည်တော့ သဖြင့် အိတ်ထဲက ဖုန်းထုတ်ပြီး သူငယ်ချင်း ဟန်းဖုန်း ကို လှမ်းခေါ်လိုက်မိသည်။ ဒါကို လည်းတော်တော် နှင့် မကိုင်ပါ။ အကြာကြီး ခေါ်ပြီးမှ ထူးသံကြားရ သည်။ “ဘာလဲ နုနုရဲ့” မောပန်း နွမ်းနယ်နေပုံရသည့် တဖက်က အသံကို ဒေါ်နုနုရှိန် သတိမထားလိုက်မိပါ။ “ဘာလဲ ဆိုတော့ ငါ နင့်တံခါး ဝမှာ ရောက်နေတာပေါ့ ဟဲ့” “အာ …ဘဲလ် တီးတာ နင်လား” “ဟုတ်တယ်” “ဒါဆို လာပြီ၊ လာပြီ” ဖုန်း ကျမသွားခင်လေးတွင် “ကို ခန ဖယ်ဦး” ဟုပြောသံကြားလိုက်ရသည်။ လာပြီ ဆိုသော်လည်း တော်တော် နှင့် မလာ။ ခန ကြာမှ တံခါးပွင့် သွားသည်။ ရှုပ်ပွနေသော ဆံပင်တွေ၊ အဆီပြန်နေသည့် မျက်နှာ နှင့် တီရှပ်ပွ ကြီးကို ကပိုကရို ဝတ်ထားသည့် သူငယ်ချင်းမ ကို စိတ်မသက်သာစွာ တွေ့လိုက်ရသည်။ ကြည့်ရတာ အိပ်ပျော် နေရာက ထလာပုံရသည်။ ဒီ သူငယ်ချင်းမ က အပျိုကြီး အဖြစ်ကျန်နေခဲ့သည့် ဒေါ်နုနုရှိန်မှ အပ အိမ်ထောင်ကျ သွားသူတွေထဲမှာ နောက်ဆုံးမှ အိမ်ထောင်ပြုသူဖြစ်သည်။ အိမ်က မိဖတွေသဘောတူပေးစားသည့် သူနှင့် ယူ လိုက်သည်မှာ လေးငါး ခြောက်နှစ်လောက်ပဲ ရှိဦးမည်ဟု ထင်သည်။ အိမ်ထောင် မပြုခင်အထိ အပျိုကြီးချင်း တော်တော် လေး တွဲဖြစ်ခဲ့သည်။ “နင် အိပ်နေတာလား” “အေး ..ဟုတ်တယ်” “ဒါဆို ငါ့ကြောင့် နင် အိပ်ရေး ပျက်သွားပြီပေါ့” “ရပါတယ် ဟာ၊ နင် နဲ့က တခါတလေမှ တွေ့ကြတဲ့ ဥစ္စာ” စကားပြောရင်း ဒေါ်နုနုရှိန် နှာခေါင်းထဲမှာ အနံ့ တခုကိုရသည်။ ထိုအနံ့က ထူးခြားသည်။ ဒါ့ အပြင်ဘာနံ့ဆိုတာ လည်း သိနေ၏။ မိန်းမ အင်္ဂ ါက ထွက်သည့် အရည်နံ့၊ အရင်က ဆို ဒီ အနံ့ ကို သိမှာ မဟုတ် အခုတော့ ဒေါ်နု နုရှိန် နှာခေါင်းက ကောင်းကောင်းသိနေပါသည်။ “နင့်ယောက်ျားကော” “အိပ်နေတယ်လေ” “ဒါဆို ငါ အချိန်ကောင်းကြီး ရောက်လာတာပေါ့ ဆောရီးဟယ်” “အောင်မာ အပျိုကြီးက ဒါတွေတတ်နေတယ်ပေါ့၊ ကိုရေ …. လာပါဦး ….နုနု ကမေးနေတယ်” အတွင်းဖက် ခန်းကို လှမ်းခေါ်လိုက်တော့ သူမ၏ ယောက်ျားထွက်လာ၏။ သူကလည်း အိပ်မှုန်စုံမွှား ဖြင့် ကပို ကရို ရှိသည်။ ဒေါ်နုနုရှိန် စိတ်ထင်လို့လား မသိပါ သူ့ ပုဆိုးက ပေါင်ခွဆုံတွင် ဖေါင်းနေ၏။ သို့သော်လည်း ဒေါ် နုနုရှိန် ကိုမြင်လိုက်ရသည့် အခါ ရီဝေနေသည့် မျက်လုံးတွေ တောက်ပသွားကြသည်။ အမှန်တော့ ဒေါ်နုနုရှိန် ကို မဟုတ် ဒေါ်နုနုရှိန် ၏ ဖြူစင်ဝင်းမွတ်သည့် ခြေတံတွေလို့ ဆိုရမည်။ သူငယ်ချင်း နှင့် စကားပြောနေတာဆိုတော့ ခြေချိတ် ထိုင်လိုက် သည့် ထမိန်စကပ် အကွဲကြား ကနေ အပြင်ကို ထွက်နေသည့် ခြေသလုံး နှင့် ပေါင်တဝက်ကို အထူးတလည် မဖုံး ဖိပဲ နေခဲ့သည်။ ခုတော့ ဘသားချော မျက်လုံးတွေ အရောင်လက်သွားလို့ မသိမသာလေး အထိုင်ပြင်ရင်း ဖုံး လိုက်ရ၏။ ဒေါ်နုနုရှိန်၏ သူငယ်ချင်း ကတော့ ခင်ပွန်းသည်ကို တပ်မက်ရီဝေသည့် အကြည့်နှင့်ကြည့်နေသည်လို့ ထင်မိ သည် ။ ကိုယ့်သူငယ်ချင်း ကို ယောက်ျားက ဘယ်လိုကြည့်နေတယ် ဆိုတာကို မသိရှာပေ။ ရနေသည့် အနံ့ နှင့် သူငယ်ချင်း၏ အမူအရာကြောင့် စောစောက သူတို့ ချစ်တင်းနှောနေကြသည် ဆိုသည့် အထင်ပို ပြီးခိုင်မာသွား ရသည်။ ယောက်ျားတွေက ဒီလိုပဲထင်သည်။ ခုနကောင်လေးကတော့ ငယ်သေးသည့် အပြင် ဒေါ်နုနုရှိန် ဘယ်သူဘယ်ဝါ မှန်း မသိလို့ စိတ်ထဲဘယ်လိုမှမနေသော်လည်း ဇနီးသည်၏ သူငယ်ချင်းမှန်း သိသိနှင့် တပ်မက်သည့် အရိပ်အ ယောင်ပြတာကတော့ လွန်သည်ဟု ထင်မိသည်။ ဒေါ်နုနုရှိန်၏ သူငယ်ချင်းလည်း အပျိုဘဝက လှသင့်သ လောက်လှပါသည်။ အခုလည်း ကလေးမမွေးသေးသည့် အတွက် အလှအပတွေ ကျန်နေဆဲဖြစ်ပါသည်။ ဒါတောင်မှ မိန်းမ ကိုဘေးမှာထားပြီး သူငယ်ချင်းကို ကြည့်ချင်သည့် ယောက်ျားကို ဒေါ်နုနုရှိန် နားမလည်ပါ။ အိမ် ထောင်မပြုတာ ကောင်း၏ ဟုပင် အတွေးဝင်မိသည်။ သူငယ်ချင်းမ က နောက်ဖေးမှာ အအေး သွားဖျော်နေချိန် တွင်ဒေါ်နုနုရှိန် ၏ ပေါင်တွေ၊ တင်နှင့်ရင်တွေ ကို စေ့ စေ့ စပ်စပ် မသိမသာကြည့်နေတာကို လည်းထပ်မံတွေ့ရသည်။ ဒေါ်နုနုရှိန် ထင်သည့် အတိုင်းဆိုလျှင် သူမ ရောက်လာချိန်မှာ သူတို့လင်မယား နှစ်ယောက် ကာမဆက်ဆံနေကြတာဖြစ်လိမ့်မည်။ ထိုရမ္မက်တွေ မသေ သေး လို့ပဲ လှပ သည့်ဒေါ်နုနုရှိန် ကို ပစ်မှားနေတာ ဖြစ်နိုင်သည်ဟု တွေးမိသော အခါ လာချပေးသည့် အအေး ကို ကမန်းကတန်းသောက်ပြီး ဒေါ်နုနုရှိန် ထိုင်ရာက ထလိုက်သည်။ “ဟဲ့ နင်ကလဲ လာတုန်းကလာ ပြီး ပြန်ချင်တော့လည်း ချက်ချင်း” “ဒေါ်အေးစိန် တို့ကို ဈေးမှာထားခဲ့တယ်၊ ပြန်ကြိုရဦးမယ်၊ နင်နဲ့ မတွေ့တာကြာလို့ ပတ်လာတာ” “အော် …ဒါဆို လဲ နောက် ကို အေးအေး ဆေးဆေး တရက်လာဦး” “အေးအေး” တံခါးဝ အထိ လိုက်ပို့သည့် သူငယ်ချင်းကို ကပ်ပြီးခပ်တိုးတိုးမေးမိသည်။ “အခုန နင်တို့ ဟိုဒင်းလုပ်နေကြတာမဟုတ်လား” “နုနု၊ အပျိုကြီးက အပျိုကြီးလိုနေ၊ ပေါက်ကရမပြောနဲ့” “အချင်းချင်း ပဲ ဟာ ဟုတ်တယ်မဟုတ်လား၊ အမှန်အတိုင်း ပြော” “ဒီအပျိုကြီးတော့ ဒီနေ့ ဘာဖြစ်လာတယ်မသိဘူး၊ သွားသွား” “သွားမယ်၊ သွားမယ်၊ နင်တို့ လုပ်စရာရှိတာ လုပ်လို့ရအောင် ငါက ပြန်ပေးတာ၊ သိပလား၊ ခုန ဖုန်းထဲမှာ ငါကြား လိုက်ပါတယ်၊ ကို …ခန ဖယ်ဦးတဲ့ ..ဟဲ ဟဲ” ရဲရဲ နီသွားသည့် သူငယ်ချင်းမျက်နှာက ဒေါ်နုနုရှိန်၏ ထင်မြင်ချက်မှန်ကန်ကြောင်း ဖေါ်ပြနေသည်။ အလိုက်တသိ စောပြီး ထွက်လာခဲ့ရ၍ ဈေးမှာ ဒေါ်အေးစိန်ကို နာရီ ဝက်လောက် ကားထဲမှာထိုင်စောင့်လိုက်ရသည်။ ပအခု လောက် ဆိုရင်သူငယ်ချင်း လင်မယားအိပ်ယာပေါ်ပြန်တက်ပြီး ချစ်ပွဲဝင်နေကြလောက်ပြီဟု တွေးမိသည့်အခါ ဒေါ်နုနုရှိန်၏ စိတ်တွေ မရိုးမရွဖြစ်လာသည်။ သူမ ကတယောက်ထဲ ကားထဲမှာ ငုတ်တုတ်ထိုင်နေရချိန် တွင် သူ ငယ်ချင်းကတော့ အိပ်ယာပေါ်မှာ လောကစည်းစိမ် ယူနေလိမ့်မည် ဟုလည်းမလိုတမာတွေးနေမိသည်။ ဒေါ် အေး စိန် ကလည်း တပတ်တခါလောက်မှ လိုတာစုဝယ်ရတာ ဖြစ်လို့ တော်တော်နှင့် မလာပါ။ လွတ်လတ်သော၊ လှ ပ ပြီး ရဲတင်းစွာဝတ်စားဆင်ယင်ထားကြသော မိန်းမငယ်လေးတွေ ဒေါ်နုနုရှိန် ကားဘေး ကနေ ဖြတ်ပြီးသွားလာနေ ကြသည်။ တချို့ကတယောက်ထဲ၊ တချို့ကချစ်သူကောင်လေး နှင့် တချို့ကျတော့ လည်း အပေါင်းအဖေါ်တွေ နှင့်။ သူတို့ထဲမှာ ဒေါ်နုနုရှိန် သူတို့ အရွယ်က ယောင်လို့တောင် စိတ်ထဲမရောက် တော့ သည့် လိင်မှုကိစ္စကို တွေ့ကြုံ ကျော်ဖြတ်ဖူးသူတွေ လည်းပါလိမ့်မည်။ ဒေါ်နုနုရှိန် လို ကိုယ့်ဖာသာ အာသာ ဖြေဖျောက်သည့် မိန်းက လေး တွေလဲရှိနိုင်သည်။ စန္ဒာ့လို မိန်းကလေး တွေလဲ ပါနိုင်သည်။ ကိုယ့်အတွေး နှင့် ကိုယ်ရှက်ပြုံး ပြုံးနေမိစဉ် ဒေါ်အေးစိန်ပြန် ရောက်လာသည်။ ဝယ်လာသည့် ပစ္စည်းတွေကို နောက်ခန်းမှာ အိမ်ဖေါ်မလေး နှင့် အတူနေရာချပြီး ဒေါ်နုနုရှိန် ဘေးမှာ လာဝင်ထိုင်၏။ “နုနု စောင့်နေတာကြာပြီလား” “နာရီဝက်လောက်တော့ ရှိပြီ” “တို့လဲ နုနုကြာဦးမှာ ဆိုပြီး အေးအေးဆေးဆေး လုပ်နေတာ” “အော် …ရပါတယ်” ဈေးကနေ ပြန်ရောက်လာသည့် အခါ အိမ်မှာ ပြဿနာတခုက စောင့်ကြိုနေသည်။ ခြံအလုပ်သမား ကိုလှရွှေက ရေတင်စက် အလုပ်မလုပ်ကြောင်း သတင်းပို့သည်။ ရေလက်ကျန် လည်း နည်းနေပြီဟု ဆို၏။ ရေက အရေးကြီး သည်။ “ဘာဖြစ်တာလဲ၊ ရှင် မလုပ်တတ်ဘူးလား” “မလုပ်တတ်ဘူး ဆရာမ၊ ရပ်ကွက်ထဲမှာ တော့ ပြင်တတ်တဲ့ လူရှိတယ်၊ ဆရာမ မလာသေးလို့ စောင့်နေတာ” “ဒါဆိုလဲ သွားခေါ်လေ၊ ကားနဲ့ လိုက်ပို့ ရမလား” “သိပ်မဝေးဘူး ဆရာမ၊ လမ်းလျှောက်သွားလိုက်မယ်” ခနကြာတော့ ကိုလှရွှေနှင့် အတူ ကုလားလေး နှစ်ယောက်ပါလာပြီး ရေစက်ကို ကလိကြသည်။ အဆောင်သူတွေ ပြန်လာရင် ရေမရှိမှာ စိုးရိမ်လို့ ဒေါ်နုနု ရှိန်လည်း သူတို့နားမှာပဲ အခြေအနေ စောင့်ကြည့်နေသည်။ ညနေ သုံး နာရီ လောက်မှ ပြန်ကောင်းသွားသည်။ ကျသင့်ငွေကို ရှင်းပေးကာ ကိုလှရွှေ ကို ရေအပြည့်တင်ထားဖို့ပြောပြီး ထမင်းစားဖို့ ဝင်လာခဲ့ သည်။ ထမင်းစားခန်း အဝတွင် တောင်းကြီးတလုံး နှင့် နေ့လည်က ဝယ်လာသည့် ဟင်း သီး ဟင်းရွက်တွေ ထည့်ထားသည်။ အပေါ်ဆုံးမှာက ခရမ်းသီးတွေ အများကြီးတွေ့ရသည်။ “ဟင် ဒေါ်အေးစိန် ခရမ်းသီးတွေကလဲ” “တန်လို့ ဝယ်လာတာ နုနုရဲ့၊ အများကြီးရတယ်၊ အလုံးသေးတော့ ချဉ်ရည်ဟင်း ချက်ရအောင်ဝယ်လာတာ” “အော် …အင်း ..အင်း” ဒေါ်နုနုရှိန် ထမင်းစားနေစဉ် ဒေါ်အေးစိန်က ခရမ်းသီးတွေ သိမ်းခိုင်းနေသံကြားရသည်။ “ပြီးရင် သိမ်းလိုက်မယ် ကြီးစိန်၊ အခုလက် မအားသေးလို့” “အေးအေး … အဆောင်ထဲက ဟာမ တွေပြန်မလာခင်သိမ်းနော်၊ တော်ကြာတယောက် တလုံးဝင်ဆွဲသွားလို့ ဟင်းချက်စရာ မကျန်ပဲနေမယ်” “ကြီးစိန် ကလဲ၊ နောက်နေ့ကျတော့ ရေဆေးပြီးချက်လဲ ရပါတယ်” “အဲဒီ ခရမ်းသီးဟင်း ညည်းပဲစား” “ကြီးစိန်ကလဲ ဒီလောက်သေးတဲ့ ခရမ်းသီးတွေ ကို မမ တွေကယူမလား” မီးဖိုချောင်ထဲမှာ ရယ်သံတွေ ဆူညံသွားသည်။ ဒေါ်နုနုရှိန် လည်း ထမင်းသီးသလိုလို ဖြစ်သွားရသည်။ ဒါအများ အတွက်ရယ်စရာ ပျက်လုံးတခုဖြစ်ကောင်း ဖြစ်နေမည်။ ဒေါ်နုနုရှိန် ကတော့ ပြုံးတောင်မပြုံးချင်သလိုပင်။ အဆာ လွန်လို့ သိပ်ပြီးစားမဝင်သည့် ထမင်းကို မြန်မြန်လက်စသတ်ပြီး ပြန်အထွက်တွင် အခန်းဝက တောင်းကို လှည့် ကြည့် မိပြန်သည်။ တောင်းနှုတ်ခမ်းစမ်နားမှ ခရမ်းသီး တလုံးက ဒေါ်နုနုရှိန် အာရုံကိုဆွဲဆောင်လိုက်၏။ ကောင် မလေး တွေပြောသလိုပင် ခရမ်းသီးတွေက မြင်နေကျထက်သေးသော်လည်း အဲဒီ တလုံးက ထူးထူးခြားခြား လှပ နေသည်လို့ ထင်လိုက်မိသည်။ အရှည်က ဒေါ်နုနုရှိန်၏ လက်တထွာ နီးနီးခန့် နှင့် တခြားအလုံးတွေလို ကွေ့ကောက်မနေပဲ ဖြောင့်စင်းနေသည်။ အဖျားဖက်ဆီမှာ ကားသယောက်နှင့် အညှာတံဖက်ဆီသို့ ပြေပြေလေး သွယ်ဆင်းသွား၏။ အရောင်ကလည်း တောက်ပစို လက်နေသည်။ အညှာတံက ညှိုးမနေဘဲ လတ်ဆတ်စိမ်းလန်းလို့နေ၏။ အနီးအနား ကိုအကဲခတ် ကြည့် လိုက်ပြီး ဘယ်သူမှရှိမနေတာကို မြင်လိုက်ရသည့်အခါ ထိုခရမ်းသီးတောင့် လေးကို ဆတ်ကနဲ ကောက် ယူ လိုက်ပြီး လက်ထဲမှာ ရှိသည့်လက်ကိုင်ပဝါလေး နှင့်လုံး၍ကိုင်ကာ ကိုယ့်အခန်းကိုယ် ခပ်သုတ်သုတ်ပြေးခဲ့၏။ ဘာကြောင့် ဒီ ခရမ်းသီးကို ကောက်ယူလာမိသည်ကို ကိုယ့်ကိုယ်ကို လည်းနားမလည်ပါ။ အခန်းထဲ ရောက်တော့ မှန်တင်ခုံပေါ် မှာတင်ထားလိုက်မိသည်။ တလုံးတလေ ပျောက်တာလောက်ကိုတော့ ဒေါ် အေးစိန် သတိထားမိမှာ မဟုတ်လို့လည်း ထင်မိပါသည်။ အိပ်ယာမှာ ခနလှဲမည်လုပ်ပြီးမှ အပြင်ကပြန်လာသည့် အဝတ် အစားတွေ မလဲရသေးတာကို သတိရသည်။ အကျ ႌကို ချွတ်လိုက်ပြီး တီရှပ်ပွပွ တထည်ကောက်စွပ်လိုက် သည်။ ရေချိုးဖို့တော့ စောသေးသည်ဟု ထင်သည်။ ထမိန်စကပ်ကို ချွတ်ရင်း မှန်တင်ခုံပေါ်က ခရမ်းသီးလေးဆီ မျက်လုံးက ရောက်သွားသည်။ ယူလာပြီးမှတော့ ပြန်ထား လို့လည်း မဖြစ်တော့ပေ။ အောက်ခံပင်တီကို ချွတ် လိုက်သောအခါ စိမ်းရောင်ဖျော့ဖျော့ ပင်တီလေး၏ ခွနားမှာ စိုနေတာကို မြင်ရသည်။ အမှတ်မထင် ကိုယ့်ကိုယ် ကို လက်နှင့် ပြန်စမ်းကြည့်လိုက်ရာ အရည်တွေ နှင့် ချွဲကျိနေသည်။ အိပ်ခန်း တံခါး ကို သေသေချာချာ ပိတ်ထားသလားဟု လှမ်းကြည့်လိုက်ပြီးနောက် ပေါင်ကိုကားပြီး ထိုင်ချလိုက် သည်။ ပြီးတော့ တီရှပ်နှင့် ဘရာစီယာကိုပါ ချွတ်ပစ်လိုက်ပြီး လုပ်ငန်းစတော့၏။ အစေ့လေးကို လက်မနှင့် ကစား ရင်း တွင်းဝလေးကို လက်ခလယ်နှင့် အသာအယာရစ်နေမိ၏။ အထဲကို ထိုးသွင်းဖို့ အကြိမ်ကြိမ်စိတ်ကူးကြည့်ခဲ့ သော် လည်း အခုထိ စိတ်မရဲသေးပါ။ “အား…. အင်း ….အင့် ” အရှိန်ရလာသည့် အခါ ဒေါ်နုနုရှိန် လက်ချောင်းတွေ စိုရွှဲလာသည်။ ရင်ထဲ တဖိုဖို တလှပ်လှပ် နှင့် အရသာကို ခံ စားရင်း မှန်တင်ခုံပေါ်က ခရမ်းသီးကို မြင်လိုက်ရသည့် အခါ လှုပ်ရှားမှုတွေရပ်တန့်သွားပြီး ဒေါ်နုနုရှိန် ငိုင်ငိုင်လေး ဖြစ်သွားသည်။ အပျိုဖြစ်ကထဲက ခရမ်းသီးပုံပြင်တွေ ကြားခဲ့ရဖူးသည်။ အဆောင်နည်းပြ ဆရာမ ဘဝတုန်းက လည်း ခင်သူမင်သူတွေက ပြောကြ နောက်ကြသည်။ ဒါပေမယ့် ဒေါ်နုနုရှိန် ကိုယ်တိုင်မကြုံကြိုက်ခဲ့ပါ။ အဆောင် နောက်ဖက်မှာ ကျောင်းသူတွေက ခရမ်းသီးတွေ ပစ်ထားသည်ဆိုလို့ အဆောင်မှုး နှင့် အတူသွားကြည့်ဖူးသည်။ ခရမ်းသီး နှင့် တူတာဆိုလို့ ငှက်ပျောခွံပဲ တွေ့ခဲ့ရသည်။ မှန်တင်ခုံပေါ်က ခရမ်းသီးကို ကောက်ယူပြီးထောင်ကြည့်လိုက်မိ၏။ လက်နှင့် သပ်ကြည့်ကြာ ချောမွတ်ပြီးအေးမြ နေ၏။ စန္ဒာ့ အခန်းထဲက ဟာကြီးလို ပျင်းတွဲတွဲ မနေပါ။ အရွယ် အစားက လည်း စန္ဒာ့ဟာကြီး၏ တဝက်လောက် ပဲ ရှိသည်။ ဒီ ခရမ်းသီး နှင့် စမ်းသပ်ချင်စိတ်တွေ တားမနိုင်ဆီးမရ တဖွားဖွားပေါ်လာသည်။ အညှာဖက်ကနေ ကိုင်ပြီး ပေါင်ကြား ကို ရွယ်ကြည့်မိသည်။ ဒီတော့မှ အသီးအနှံတွေ ကို ပိုးသတ်ဆေးဖျန်းတတ်တာကို သတိရပြီး ကုတင်ပေါ်ပစ်ချလိုက်မိသည်။ ပြီးတော့ မှတဖန်ကောက်ယူနမ်းကြည့်မိသည်။ ထူးထူး ခြားခြား အနံ့တော့မရပါ။ ခရမ်းသီး နံ့သာရ၏။ “ရေဆေးရင် ရတာပဲ” ရုတ်တရက်ပေါ်လာသည့် စိတ်ကူးကို ချက်ချင်း အကောင်အထည်ဖေါ်ပစ်လိုက်သည်။ ရေဘုံဘိုင်ခေါင်းကို အဆုံး အထိ ဖွင့်ချလိုက်ပြီးနောက် ဆပ်ပြာအထပ်ထပ် တိုက်ကာ ရေဒလဟောဖြင့် ပြောင်နေအောင်ဆေးလိုက်သည်။ ပြီးတော့ အဝတ်သန့်သန့် ဖြင့်သုတ်လိုက်သည့် အခါ ခရမ်းသီးက ပိုပြီးအရောင်လက်လာသည်။ ခရမ်းရောင်စိုစို က အလင်းရောင်တွင် ဝင်းအိနေ၏။ တကယ် ထိုးသွင်းတော့မည် ဆိုတော့လည်း ဒေါ်နုနုရှိန် ချီတုံ ချတုံဖြစ်နေပြန်သည်။ မရဲတရဲစိတ်ဖြင့် အကွဲ ကြောင်း တလျှောက်ခရမ်းသီး ထိပ်နှင့် အစုန်အဆန်ပွတ်ပေး နေမိသည်။ အစေ့လေးကို လည်းလက်နှင့် ဆွဆွ ပြီး ကစားပေးလိုက်သည့် အခါ အရည်တွေ ပြန်စိမ့်လာတာနှင့် အမျှ အထဲကိုထိုးသွင်းချင်စိတ်တွေက ပိုလို့များ လာသည်။ ထို့ကြောင့် အဝလေးမှာ တေ့ပြီးဖိကြည့်လိုက်သည်။ ကျဉ်းမြောင်းသည့် အပျိုစင်ကြွက်သားတွေက ခရမ်းသီးခပ်သေးသေး ကိုတောင်တင်းပြီးခံထားကြ ၏။ ပေါင်ကို အစွမ်း ကုန်ဖြဲပြီး ဖိလိုက်မှ အဝနားတွင် နစ်သည် ဆိုရုံလေး နစ်သွားသည်။ အဝ ဆီမှအေးစက်စက် အထိအတွေက တကိုယ်လုံးဆီသို့ ပျံ့နှံ့သွားပြီး ဒေါ်နုနုရှိန်၏ လက်တွေ တုန် လာသည်။ ဝုန်းဒိုင်း ကျဲနေသည့်ရင်ခုန်သံကြောင့် ရင်ဘတ်တခုလုံး ပွင့်ထွက်သွားတော့ မလိုခံစား နေရ၏။ “အား” စိတ် ကိုတင်းပြီး ဖိချလိုက် ရာ နှုတ်ခမ်းသားတွေ ဘေးကိုပြဲသွားပြီး လက်မဝက်လောက်တော့ ဝင်သွားသည်ဟု ထင်မိသည်။ အရမ်းတော့ မနာပါ အဝမှာ အေးစက်စက်နှင့် တစ်ဆို့ကြီးခံစားနေရတာ တခုပဲရှိသည်။ သိပ်မနာ သည့် အတွက် အားတက်လာပြီး ဖိချလိုက်ပြန်ရာ ဆက်မဝင်တော့ဘဲ တန့်နေသည်။ တနေရာရာမှာ ထောက် နေ သလို ခံစားရသည်။ ခရမ်းသီးကို ကြမ်းပြင်နှင့် မျဉ်းပြိုင် အနေအထားလောက်မှာ ထားပြီးထိုးသွင်းလိုက်မှ နောက် ထပ် တလက်မလောက် ထပ်ဝင်သွားသည်။ ဒေါ်နုနုရှိန် ရင်ထဲတွင် ဘယ်လိုဖေါ်ပြရမှန်း၊ နားလည်ရမှန်း မသိသည့် ခံစားချက်တခုက လှိုက်၍လှိုက်၍ တက်လာသည်။ “အီး … အင်း ..အင်း” ကျဉ်းမြောင်းသည့် အပေါက်လေးထဲသို့ ထိုးသွင်းရတာဖြစ်လို့ နာတော့နာသည်။ တွင်းဝက ကြွက်သားတွေ သ ရေပင် ကို ဆွဲဆန့်လိုက်သလို တင်းသွားတာကို သိသည်။ အတွင်းဖက်ကတော့ နာတယ်လို့ လည်းပြောလို့ မရ ဘယ်လိုကြီးမှန်း မသိပါ။ ရေဆေးထားလို့ အေးစက်စက်ဖြစ်နေသည့် ခရမ်းသီးက အတွင်းဖက်နံရံတွေပေါ်က နု နယ်သည့် အသားလေးတွေကို ဖိထား၏။ မထူးတော့သည့် တူတူ လက်ကိုင်သည့်နေရာလေးလောက်ပဲ ချန်ထား ပြီး ထိုးထည့်လိုက်၏။ “အောင်မယ်လေး တော့” ဒေါ်နုနုရှိန် ရှေ့ကို ငိုက်ကျသွားသည့် အတွက် မွေ့ရာကို လက်နှစ်ဖက် နှင့် ထောက်ထားလိုက်ရသည်။ ဒီ လောက်ကလေး နှင့် အဆာင်ကို တပတ်ပတ်ပြီးပြေးလိုက်ရသလို မောနေသည်။ ခပ်ကုန်းကုန်း အနေအထား မှ ကိုယ့်ဟာကိုယ် ပြန်ကြည့်လိုက်သောအခါ ခရမ်းသီးက တလုံးလုံး နီးပါး အတွင်းထဲသို့ရောက်နေပြီ ဖြစ်သည်။ အစိမ်းရောင် ညှာတံကောက်ကောက်ကလေး ကအပြင်ကို တိုးထွက်နေ၏။ ထိုမြင်ကွင်း ကို ကြည့်ရင်း ငါဘာတွေ လုပ်နေသလဲဟု အပူတပြင်းတွေးနေမိသည်။ တုန်ရီနေသည့် လက်ဖြင့် ညှာတံကနေ ပြန် ဆွဲ ယူလိုက်သောအခါ တရွေ့ရွေ့ ထွက်လာနေသည့် အထိအတွေ့ ကဒေါ်နုနုရှိန်ကို ဖမ်းစားလိုက်သဖြင့် တဝက် လောက် အပြင်ကို ထွက်လာသည့် အခါပြန်ထိုးသွင်းလိုက်မိသည်။ “အား …အင်း …အ” တချက်ကနေ နှစ်ချက်၊ နှစ်ချက်ကနေ သုံးချက်၊ သုံးချက်ကနေ လေးချက်။ ဒေါ်နုနုရှိန် အသိစိတ်တွေပျောက် သွားသည်။ ခရမ်းသီးကို လွတ်ထွက်မသွားစေရန် ကျစ်ကျစ်ပါ အောင်ဆုပ်ကိုင်ပြီး ဘယ်နှစ်ကြိမ် အထုတ်အသွင်း လုပ်နေမိသည်ကို လည်းမမှတ်မိတော့ပါ။ ရင်ထဲမှာ မချိမဆန့်ဖြစ်လောက်အောင် လောက်မြိုက်နေသည့်မီးကို ခရမ်းသီး နှင့် အားပါးတရ ငြိမ်းသတ်နေမိ၏။ စစ လုပ်ချင်းမှာ ကျပ်ကျပ်တည်းတည်း ရှိလို့ အားစိုက်ရသော်လည်း နောက် ပိုင်း အတွင်းကနေ အရည်တွေ အချွဲတွေ ထွက်လာသည့် အခါ လှုပ်ရှားရတာ သွက်လက်မြန်ဆန်လာ၏။ ခေါင်းကိုမော့၊ မျက်စိနှစ်လုံးကို စုံမှိတ်ပြီး ဒေါ်နုနုရှိန် အာရုံတွေ အလုံးစုံက ခရမ်းသီး နှင့် သူထိုးမွှေနေသည့် အ တွင်း သားတွေအပေါ်မှာပဲ ရှိသည်။ တခါတရံ တွင် အားနေသည့်လက်နှင့် အစေ့လေးကိုပါ တပြိုင်နက်ထဲ ပွတ် ချေပေးမိသည်။ ဒီလိုလုပ်ရသည်က ပိုပြီး ဖီလင်ရှိကြောင်းလဲ သိလာ၏။ “အား .. အီး …အင်း …” လှိုက် လှိုက်လှဲလှဲ ရှိလွန်းသည့် ခံစားချက်ကြောင့် ပါးစပ်က ဘာတွေဘယ်လိုရေရွတ်မြည်တမ်းနေမိသည်ကို လည်း သတိမထားမိတော့ပါ။ တယောက်ထဲ အိပ်ယာပေါ်မှာ ဗြောင်းဆန်အောင် ဖြစ်ချင်တိုင်းဖြစ်နေမိသည်။ ခံ စားချက်၏ အဆုံးစွန်ဆုံး သို့ရောက်ရှိသွား ချိန်မှာတော့ ဒေါ်နုနုရှိန် တကိုယ်လုံးကျဉ်တက်သွားသည်။ တဟီးဟီး နှင့် ညည်းရင်း တွန့်လိမ်နေမိ၏။ ပြီးတော့ ခရမ်းသီးကိုတောင် ပြန်မထုတ်နိုင်တော့ဘဲ အိပ်ယာပေါ်မှာ တစောင်း ကွေးကွေးလေး မှိန်းနေမိသည်။ ချွေးတွေ လည်းရွှဲရွှဲ စိုနေ၏။ မောလည်း အရမ်းမောနေသည်။ လူကမလှုပ် နိုင်သော်လည်း ရင်ထဲမှာတော့ ယောက်ယက်ခပ်နေသည်။ အရာအားလုံးတည်ငြိမ် ဖို့ အကြာကြီး မှိန်းနေလိုက် ရ၏။ “နုနု ရေ ….နုနု” ဒေါ်နုနုရှိန် သိပ်ကြာကြာတော့ မမှိန်းလိုက်ရပါ။ တံခါးထုသံ နှင့် အတူ အပြင်ကနေ ဒေါ်အေးစိန်ခေါ်နေသံကြား လိုက် ရ၍ လူးလဲထလိုက်ရသည်။ “ဘာလဲ ဒေါ်အေးစိန်” ချွတ်ချထားသည့် ထမိန်ကို ကမန်းကတန်း ပြန်ကောက်စွပ်ရင်း မေးမိသည်။ “ဖုန်းလာနေလို့ ” ထမိန် ကို ခပ်မြန်မြန်ရင်လျားလိုက်ပြီး တံခါးဆီကို အသွားတွင် လမ်းလျှောက်ရတာ တမျိုးကြီးဖြစ်နေတော့မှ ခရမ်း သီး ပြန်မထုတ်ရသေးတာ သတိရမိသည်။ ပြုတ် မကျအောင် လက်နှင့် အောက်ကနေပင့် ထားရင်း တံ ခါးဖွင့်ပေးလိုက်တော့ ဒေါ်အေးစိန်က ဒေါ်နုနုရှိန်၏ ဟန်းဖုန်းလေး ထိုးပေးသည်။ “မမ စိတ်များပြီး ထမင်းစားခန်းမှာ ထားခဲ့တယ်လေ” ထမိန်ရင်လျား နှင့် ဒေါ်နုနုရှိန်ကို ခြေဆုံးခေါင်းဆုံးကြည့်ရင်းပြောသည်။ “ရေချိုး မလို့ လေ” အလွယ်ကူဆုံး ဆင်ခြေကိုပေးပြီး ဖုန်းကို လှမ်းယူလိုက် ၏။ နံပါတ်ကိုကြည့်လိုက်တော့ နေ့ခင်းက သွားလည် ခဲ့ သည့် သူငယ်ချင်း ဖြစ်နေသည်။ “ချသွားပြီ၊ နုနု ထမင်းစားခန်းထဲမှာ ဖုန်းကျန် ခဲ့တာဆိုတော့၊ ခနနေ ပြန်ခေါ်မယ်တဲ့၊ ထမိန်ကလဲ စောက်ထိုးကြီး နုနု ရယ်” “အော် …ရေချိုး မလို့လုပ်နေတုန်း ဒေါ်အေးစိန်က တံခါးထုတော့ မြန်မြန်ကောက်ဝတ်လိုက်ရတာပေါ့” ဒေါ်အေးစိန် ကိုပြောနေစဉ် ဖုန်းက ပြန်မြည်လာသည်။ “ဖုန်းပြောလိုက်ဦး မယ်ဒေါ်အေး စိန်လဲ သွားတော့” တံခါးကို ချက်ပြန်ထိုးလိုက်ပြီး ထူးလိုက်သည်။ ပေါင်ကြားထဲ လက်နှိုက်ထားတာကိုတော့ ဒေါ်အေးစိန် ဘာမှမေး မသွားပါ။ လက်ဖယ်လိုက်တော့လည်း ပြုတ်မကျပါ။ အတွင်း ကကြွက်သားတွေက ခရမ်းသီးကို ကြပ်နေအောင် ညှစ်ထားကြသည်။ “ပြော ….သူငယ်ချင်း၊ ဘာစိတ်ကူးပေါက်တုန်း” “နင်က ချက်ချင်းကြီး ပြန်သွားတော့ ငါ့ ကိုများ တခုခု စိတ်ဆိုးသွားတာလား တွေးမိလို့ဟေ့” “မဆိုးပါဘူးဟာ၊ နင်တို့ အနှောက်အယှက် ဖြစ်မှာစိုးလို့ ပြန်တာပါဆိုမှ” “အပျိုကြီး မဟုတ်တာမပြောနဲ့ နော်” “ဟဲ့ … နင်ငါ့ ကိုမှန်မှန်ပြောစမ်း၊ မှန်မှန် မပြောမှ ငါတကယ် စိတ်ဆိုးမှာ” “ဘာလဲ” “ငါလာတုန်းက နင်တို့ လုပ်နေကြတာ မဟုတ်လား” “နုနု ရှိန်၊ နင်ဘာဖြစ်နေတာလဲ” “ဘာမှ မဖြစ်ဘူး၊ ငါထင်တာ မှန်မမှန်သိချင်လို့” “ဟုတ်တယ်ဟေ့ ၊ ဟုတ်တယ်၊ ဘာဖြစ်လဲ၊ သူက မနက်ဖြန် ခရီးသွားစရာ ရှိလို့ ၊ မသွားခင် ..တနေကုန် … နင် သဘောပေါက်တယ် မဟုတ်လား အပျိုကြီး၊ ဒီ့ ထက် သဘောပေါက်ချင်ရင်တော့ ငါ့လိုပဲ လင်ယူလိုက်” ဖုန်းပြောရင်း ထမိန်ကို လှန်၍ ခရမ်းသီးကို ဆွဲထုတ်လိုက်သည်။ အားလုံး အပြင်ဖက်သို့ရောက်သွားသည့် အခါ ဒေါ်နုနုရှိန် အလိုလို သက်ပြင်းချလိုက်မိသည်။ ခရမ်းသီး နှင့် အတူပါလာသည့် အရည်တွေက ထမိန် ပေါ်သို့ တတောက်တောက်ကျ၏။ “ကောင်မ ငြိမ်သွားတယ်၊ ပြီးတော့ သက်ပြင်းချတယ်၊ ဘာလဲ လင်ယူချင်စိတ်ပေါက်သွားပြီလား” “မဟုတ်တာတွေ လျှောက်မပြောနဲ့၊ နင်တို့ ဘာမှလုပ်လို့ မရအောင် တနေကုန် နင့်အိမ်မှာလာ ထိုင်နေလိုက်မယ်၊ ဒါနဲ့ ငါပြန်သွားတော့ရော ဆက်လုပ်ဖြစ်လား” “လုပ်ဖြစ်တယ် ဟေ့၊ လုပ်ဖြစ်တယ်၊ အခု သူရေသွားချိုးနေတုန်းဆက်တာ ရှင်းပလား” “အေးအေး၊ အဲဒါဆိုလဲ ပြန်လာရင် ထပ်လုပ်လိုက်ကြဦး ကြားလား” ဒေါ်နုနုရှိန် နှင့် ဒီအကြောင်း ဆက်မပြောချင်လို့ပဲလား၊ ဒါမှ မဟုတ် သူမ ခင်ပွန်း ပဲအနားပြန်ရောက်လာလို့ လား မသိပါ၊ သူငယ်ချင်းက တခြား အကြောင်းပြောင်းလိုက်သည်။ ဒေါ်နုနုရှိန် လည်း အလိုက်သင့် ဆက်ပြောနေလိုက် ပါ သည်။ ဖုန်းပြောနေပေမယ့် မျက်လုံးတွေကတော့ ပေါင်ပေါ်တင်ထားမိသည့် ခရမ်းသီးကိုသာကြည့်နေမိသည်။ xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx— မသွားခင်ပြောခဲ့ သလိုပင် ညီမလေး ၏ မင်္ဂလာဆောင်ပြီးပြီးချင်း စန္ဒာပြန်ရောက်လာပါသည်။ ပြန်ရောက်သည့် အကြောင်း သတင်းပို့လာရင်း ဒေါ်နုနုရှိန် အတွက်ဝယ်လာသည့် လက်ဆောင်တွေလည်း ပေးသည်။ အဲဒီနေ့ က စန္ဒာ အလုပ်မသွားပါ။ အဆောင်မှာပဲ နားနေသည်။ နားနေတာလဲ ဟုတ်ချင်မှဟုတ်မည် တပတ်ကျော်ကြာကင်း ကွာနေရသည့် သူမ၏ အချောင်းကြီးနှင့် အတိုးချစိတ်ဖြေနေတာလဲ ဖြစ်ချင်ဖြစ်နိုင်သည် ဟု ဒေါ်နုနုရှိန် တွေးနေ မိ၏။ ဒေါ်နုနုရှိန်လည်း ခရမ်းသီး တလုံးနှင့် အဆင်ပြေနေပါသည်။ စန္ဒာ့ ဟာကြီးလောက် မကြီးမားပေမယ့် ဒေါ်နုနုရှိန် အတွက်ကတော့ အကောင်းဆုံးဖြေသိမ့်မှုပေး နိုင်ပါသည်။ လက်နှင့် အစိကိုပွတ်ပြီး ဖြေရတာထက်ပိုကောင်း သည့် ခံစားမှုကို ဒေါ်နုနုရှိန် တပ်မက်စွဲလမ်းနေရပါပြီ။ မနက်တကြိမ်၊ ညတကြိမ် မှန်မှန်လုပ်၏။ အရည်တွေ ထွက် ရလွန်းလို့ လူလည်း အားအင်ကုန်ခမ်းကာ ညောင်းချိနေသည်။ ဒီလိုဖြစ် နေတာကိုတောင်မှ လူတွေက ဘယ်လို မြင်ကြတယ် မသိ။ ဒေါ်နုနုရှိန် ခုတလော အရင်ကထက် ပိုလှလာသည်ဟု ဆိုကြ သည်။ကိုယ့်ကိုယ်ကို မျက်နှာ တွေ ကျ၊ ဒူးတွေ ချောင်နေသည်ဟု ထင်နေမိချိန်မှာမှ ဒီလိုပြောကြသည်ကို ဒေါ်နုနုရှိန် နားမလည်ပါ။ စန္ဒာက တော့ တဖုံထူးသည်။ ပြန်ရောက်ပြီး နောက်တနေ့ လမ်းမှာတွေ့တော့ နှုတ်ဆက်ရင်း “သမီး ကြည့်နေတာ၊ ဆရာမ နည်းနည်း ပိန်သွားသလိုပဲ” “ဟုတ်လား၊ တို့တော့ သတိမထားမိပါဘူး” “ဒါပေမယ့် ခုမှဆရာမ ပိုကြည့်ကောင်းလာတယ်၊ တကယ်ပြောတာ” အနည်းငယ်ပိန် သလိုလိုဖြစ်သွားသည်ကိုတော့ ဒေါ်နုနုရှိန်လည်း ထင်မိပါသည်။ ပိန်သွယ်သော စန္ဒာ့ကို ကြည့် ရင်း သူတို့လို စိတ်ဖြေတတ်သူတွေ၊ အတုသုံးသူတွေ ပိန်တတ် သလားဟု တွေးနေမိသည်။ စန္ဒာ လည်း ရာဘာ ချောင်းကြီး နှင့် အာသာဖြေဖျောက်သည် မဟုတ်ပါလား။ ထို့ကြောင့် စန္ဒာ ပိန်သည်ဆိုရင် ဒေါ်နုနုရှိန် လည်း နောက်ကျရင် ပိန်လာနိုင်ပေသည်။ အခုတောင်မှ ခရမ်းသီးလေး နှင့် သုံးလေးရက် လုပ်လိုက်ရသေးသည် ပိန် လာသည်ဟု ဆိုသူက ဆိုနေပေပြီ။ ဒါပေမယ့် ဒေါ်နုနုရှိန် ဒီအလုပ်ကို မရပ်တန့်နိုင်ပါ။ အချိန်တန်ရင် ဘိန်းစွဲသူလို အသွေးအသားက တောင့်တ၏။ ခရမ်းသီး နှင့် စိတ်ရှိလက်ရှိထိုးပြီး အိပ်ပျော်သွားရသည့် အရသာ က ကောင်းလွန်းသည်။ တခုတော့ ရှိသည်၊ ရက်ကြာကြာ အသုံးချလိုက်သည့် အခါ ခရမ်းသီးက တဖြည်းဖြည်းညှိုးနွမ်းလာသည်။ အညှာတံကလည်း ကျွတ် ထွက်သွားသည့် အခါ အရင်းဖက်က ရေဆေးတိုင်းရေဝင်ပြီး ညိုမဲမဲ ဖြစ်လာသလို ပျော့လည်းပျော့လာ၏။ “ခရမ်းသီး ဟင်းလေး ဘာလေး မချက်တော့ဘူးလား ဒေါ်အေးစိန်ရယ်” ကိုယ်တိုင်ဈေးသွားဝယ်ဖို့ တွန့်နေ၍ ဒေါ်အေးစိန် ကို တဖက်လှည့်နှင့် ပြောမိသည်။ “ချက်ပေး မယ်လေ၊ နုနုက ဘယ်လိုစားချင်တာလဲ၊ ချဉ်ရည်လား၊ အကြော်လား အနှပ်လား” “အဆင်ပြေ သလိုသာလုပ်ပါ ဒေါ်အေးစိန်ရယ်” နောက်တရက် ဒေါ်အေးစိန် ဈေးသွားသည့် အခါ ခရမ်းသီးတွေပါလာ၏။ ဈေးထဲ လိုက်မသွားဘဲ ကားပေါ်က စောင့် နေခဲ့လို့ ဒေါ်အေးစိန် ဘယ်လိုဝယ်လာသည်ကို ဒေါ်နုနုရှိန် မသိပါ။ နောက်ခန်းမှာ ခြင်းတွေတောင်းတွေ ထားပြီး ရှေ့ကိုလာတော့မှ မေးမိသည်။ “ခရမ်းသီးရလား ဒေါ်အေးစိန်” “ရတယ်၊ ပါတယ်” အိမ်ရောက်ရင် သူတို့တွေ မသိအောင်ခရမ်းသီး တလုံးရအောင် ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲဟု ဒေါ်နုနုရှိန် တလမ်းလုံး တွေးနေမိသည်။ ဒီတခါတော့ အရင်ဟာထက် နည်းနည်းပိုကြီးတာ ရွေးယူမည်ဟု စိတ်ကူးထားပါသည်။ သို့ပါ သော်လည်း အိမ်ကိုရောက်လို့ မီးဖိုထဲတွင် ခရမ်းသီးထည့်ထားသည့် ခြင်းကိုမြင်လိုက်ရသည့် အခါ ဒေါ်နုနုရှိန် မျက်လုံးပြူးသွားရသည်။ နည်းတဲ့ ခရမ်းသီးကြီးတွေ မဟုတ်။အသေးဆုံးက ဒေါ်နုနုရှိန် ခြေသလုံးလောက်ရှိ သည်။ ပြီးတော့သုံးလုံး ထဲသာပါသည်။ “အောင်မယ်လေး ဒေါ်အေးစိန် ရယ် ခရမ်းသီးတွေက ကြီးလိုက်တာ” “မီးဖုတ်ပြီး ကြော်မယ်လေ နုနုရဲ့၊ ဒါမှမဟုတ် နံနံပင်လေးအုပ်ပြီး သုတ်မလားလို့” “လုပ်လုပ်၊ ကြိုက်သလိုလုပ်” မချိတင်ကဲ ပြောရင်း မီးဖိုထဲက စိတ်ပျက်လက်ပျက်နှင့် ထွက်လာမိသည်။ သုံးလုံးထဲ ဆိုတော့ ယူလို့လည်း မ ကောင်း။ ယူလို့ရပြန်ရင်လည်း ဒီလောက်ကြီးတာကြီး နှင့် ဆိုရင် သေဖို့သာရှိ၏။ စန္ဒာ့၏ ရာဘာလိင်တံကြီး ထက် ပင် လေးငါးဆပိုတုတ်နေသည်။ လူပါထက်ခြမ်း ကွဲသွားလိမ့်မည်။ ဈေးမသွားခင် နွမ်းပျော့နေသည့် ခရမ်းသီး ဟောင်းလေးကို ခဲတံချွန်သည့် ဒါးဖြင့် အပိုင်းပိုင်းလုပ်ပြီး အိမ်သာထဲမှာ ရေဆွဲချခဲ့ မိသည်ကို ခုမှနောင်တတွေ ရနေမိသည်။ အိပ်ခန်းထဲမှာ စိတ်ပျက်လက်ပျက် နှင့် မျက်စိကစား ရင်း တွေ့ရ သည့် ပေါင်ဒါဗူး၊ ရေမွှေးပုလင်း၊ နှုတ်ခမ်း နီတောင့် တခုမှ အဆင်ပြေမည့် ပုံမရှိပါ။ စန္ဒာ့ အခန်းကို သွားကြည့်တော့လည်း ခရီးမှ ပြန်လာစဆိုတော့ အထုပ်တွေ အိတ်တွေနှင့် ပွရှုပ်နေ၏။ အိပ်ယာ ကို အသာလေးမပြီး ကြည့်လိုက်ရာ ဘာမှမတွေ့၊ တခြားနေရာတွေ လည်း လိုက်မရှာချင်တော့ပါ။ လက်ရာခြေရာ ပျက်သွားမှာစိုးရသည်။စိတ်၏ အလိုမကျမှု၊ အဆင်မပြေမှုတွေနှင့် ဒေါ်နုနုရှိန် တနေ့လုံး စိတ်တိုနေတော့၏။ နံနံပင်နံ့လေး သင်းပြီး ငရုပ်သီးစိမ်းတောင့်လေးတွေ လှီးထည့်ထားလို့ မွှေးနေသည့် ဒေါ်အေးစိန်၏ လက်ရာ ခရမ်းသီးမီးဖုတ်သုပ်က မြင်သူတိုင်း သွားရည် ကျချင်စရာဖြစ်သော် လည်း ဒေါ်နုနုရှိန် ထမင်းကောင်းကောင်း မစားနိုင်ပါ။ “ထည့်လေ နုနု ရဲ့၊ ခရမ်းသီးစားချင်တယ်ဆို” ဘာမှမသိရှာသည့် ဒေါ်အေးစိန်က အတင်းလာခပ်ထည့် ပေးသည့် အခါ စိတ်တိုရပေမယ့် စေတနာ ကိုသိနေလို့ အတင်း ကျိတ်မှိတ်မျိုရသည်။ ဒီညတော့ လက်နှင့်ပဲ ပွတ်ပြီး အိပ်ရတော့မည် ဆိုသည့် အသိက ရင်ထဲမှာဟာတာ တာဖြစ်စေ၏။ ညနေစောင်းတော့ ခြံထဲမှာဆင်း လမ်းလျှောက်ရင်း အလုပ်ခွင်က နေပေါ့ပါးသွက်လက်စွာ ပြန်လာ သည့် စန္ဒာ နှင့် လမ်းမှာတိုးတော့ ဘာကြောင့် မှန်းမသိ စိတ်ထဲမှာ မလိုတမာဖြစ်ရသည်။ စန္ဒာကတော့ သူမ၏ စိတ် ဆန္ဒတွေ ပြည့်ဝစွာဖြင့် ကျေနပ်နှစ်သိမ့် နေနိုင်ပေမည်။ အာရုံတွေက မကြည်မလင်နှင့် ညစ်ညူးနေသောကြောင့် ခြံထဲက ခုံတန်းတခုမှာ ညမှောင်သည် အထိတယောက် ထဲ ထိုင်နေမိသည်။ ဒီအရွယ်ရောက်မှ မလုပ်သင့် တာတွေလျှောက်လုပ်ပြီး နောက် ကိုယ့်စိတ်ကိုယ်မနိုင်ဖြစ်နေရ သည့် ဘဝကိုလည်း စိတ်ပျက်မိသည်။ စောစောစီးစီး လင်ယူခဲ့ရင်ကောင်းသားပဲ ဟုတွေးမိသလို ကိုယ်နဲ့ မဆိုင် တာတွေ လိုက်စပ်စုပြီး မစမ်းသင့်တာတွေ စမ်းကြည့်မိတာမျိုး မရှိဘဲ အရင်ကာလတွေ တုန်းကလို အေးအေး ချမ်းချမ်း မနေခဲ့ မိတာကိုလည်း နောင်တရသည်။ “ဒါကြောင့် ကြီးမှဝက်သက်ပေါက်ရင် မလွယ်ဘူးလို့ ပြောကြတာဖြစ်မယ်” စိတ်ပျက်အားလျော့စွာရေရွက်လိုက်ရင်း တစထက်တစ ထူထပ်သိပ်သည်းလာသည့် အမှောင်ထဲမှာ ဒေါ်နုနုရှိန် ငြိမ်သက်စွာ ထိုင်နေမိသည်။ ဒေါ်အေးစိန် လွှတ်လိုက်၍ အိမ်က ကောင်မလေး တယောက် အနားရောက်လာ သည်။ “ဆရာမ ထမင်းမစားသေးဘူးလားတဲ့၊ ကြီးစိန်က မေးခိုင်းလိုက်တယ်” အဆောင်သူတွေလည်း ညစာကိစ္စပြီးကြပြီထင်သည်။ ပြတင်းပေါက်အသီးသီးမှာ မီးရောင်တွေလင်းလက်နေ၏။ ဟို အခန်းဒီအခန်းကူးသန်းနေကြသည်ကို လည်း လှမ်းမြင်နေ ရသည်။ လက်မှာနာရီမပါလို့ ဘယ်အချိန်ရှိပြီလဲ ဆို တာ မသိပါ။ ခြောက်နာရီကိုတော့ တော်တော်ကျော်ခဲ့တာသေချာသည်။ နာရရား တံခါးပိတ်တာ ဒေါ်နုနုရှိန် ဒီခုံ မှာ ဝင် ထိုင်လိုက်ခါစက ပင်ဖြစ်သည်။ လမ်းမပေါ်မှာလည်း မီးတိုင်တွေ လင်းလက်နေကြလေပြီ။ ဒေါ်အေးစိန် တို့ လည်း ထမင်းစားချင်နေကြပြီထင်သည်။ ဒေါ်နုနုရှိန် က လာမ စားသေးလို့ သူတို့ အလုပ်သမားအဖွဲ့ စားရခက်နေ ပုံရသည်။ “ဆရာမ မဆာသေးဘူးလို့၊ ရေလဲ ချိုးချင်သေးတယ်၊ ရေချိုးပြီးမှပဲ လာစားတော့မယ်၊ ထမင်းပြင်ပြီး အုပ်ဆောင်း နဲ့သာအုပ်ထားလိုက် လို့ ကြီးစိန် ကိုပြောလိုက်နော်” “ဟုတ်ကဲ့ ဆရာမ” ကောင်မလေး လှည့်ထွက်သွားပြီးမှ ဒေါ်နုနုစိန် တစုံတရာ ကိုသတိရပြီး နောက်ကလှမ်းပြောလိုက်သည်။ “အော် …ဒေါ်အေးစိန် ကိုပြောလိုက်ကွယ်၊ မနက်က ခရမ်းသီး ဟင်းတွေ ကျန်ရင် စားလိုက်ကြတော့၊ ဆရာမ မစားချင်တော့ ဘူးလို့” ဒေါ်နုနုရှိန် အဲဒီ ခရမ်းသီးဟင်းကို ယောင်လို့တောင်လှည့် မကြည့်ချင်တော့ပါ။ ငါးစိမ်း မြင် ငါးကင်ပစ် ဆိုသလို နေ့ခင်းက အိမ်သာ ခွက်ထဲပစ်ခဲ့ မိသည့် ခရမ်းသီးလေး ကို နှမျောနေမိ၏။ မသေချာပဲ စွန့်ပစ်မိတာကို နောင်တ ရနေ၏။ ဒေါ်အေးစိန် ကိုမမှာဘဲ ကိုယ်တိုင်သွားဝယ်လိုက်ချင်ပေမယ့် မသွားရဲပါ။ ဆရာမ အပျိုကြီးက ဈေးထဲမှာ ခရမ်းသီး တွေကိုသေသေချာချာကြည့်ရှု့ပြီး ဝယ်သွားသည် ဆိုတာမျိုး မဖြစ်လို။ အရင်ကတော့ အကြောင်း တိုက် ဆိုင်ရင် ဈေးဝယ်ဖူးသည်။ ခရမ်းသီးလည်း ဝယ်ဖူးမှာမလွဲပါ။ ဒါပေမယ့် အဲဒီတုန်းက စိတ်ထဲမှာ ဘာမှမရှိ။ အခု တော့ ကိုယ့်အပြစ်နှင့် ကိုယ်လိပ်ပြာမလုံ ချင်သလိုဖြစ်နေရသည်။ ဒေါ်နုနုရှိန် ထိုင်နေတာကြာလို့ နာရာရား တောင် တခေါက်လာကြည့်သွား၏။ “အိုက်လို့ ပါ နာရာရား ရယ်” ရိုးသားသည့် အဖိုးကြီးက အခန်းထဲမှာလေအေးစက်နှင့် နေသည့်သူပြောသည့် ဆင်ခြေကိုလက်ခံ ပြီး ပြန်ထွက် သွား၏။ ခနလောက်ဆက် ထိုင်နေပြီးတော့ဒေါ်နုနု ရှိန်လည်း အိမ်ထဲဝင်ဖို့ ပြင်သည်။ နောက်ကျိနေသည့် အာရုံ တွေ လျော့ပါးသွားအောင် ရေတဝချိုးလိုက်မည်။ ပြီးတော့မှ ထမင်းကို ဝင်သလောက်သွားစားပြီး အိပ်တော့ မည် ဟု ဆုံးဖြတ် လိုက်၏။ တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် ဒေါ်နုနု ရှိန်ထိုင်ရာကအထတွင် ဂါဝန်ကြီးတဖားဖား နှင့် လမ်းပေါ်မှာ ခပ်သုတ်သုတ် သွားနေသည့် မစိုးစိုးနွယ် ကိုမြင်လိုက်ရသည်။ သူမ ကတော့ ဒေါ်နုနုရှိန် ကို မြင်သည့်ပုံမပေါ်ပါ။ မမြင်တာပဲ ကောင်းပါသည်။ မြင်ရင် ခြံစည်းရိုးနား ကပ်လာပြီး အရောင်းအဝယ် စကားတွေပြောနေဦး မည်။ ထို့ ကြောင့် သစ်ပင်ရိပ် မှာခနရပ်ပြီး မစိုးစိုးနွယ် လွန်သွားသည် အထိရပ်စောင့်နေလိုက်သည်။ လမ်းမ အတိုင်း ခပ်သုတ်သုတ် သွားနေသည့် မစိုးစိုးနွယ် ကို နာရရားမြင်ရင် ရည်းစားထွက်ရှာသည် ဟုပြောချင် ပြောနေဦးမည်။ အိမ်မကပ်သည့် ပွဲစားမ ကို လမ်းပေါ်မှာ ခနခန မြင်နေကျ ဒေါ်နုနု ရှိန် အတွက်တော့ ဒီလိုမြင်ရ တာ မဆန်းတော့ပါ။ မစိုးစိုးနွယ်ဝေးသွားတော့ မှ အိမ်ဖက်ကို လျှောက်လာရင်း တည်တည်ငြိမ်ငြိမ် ဆရာမ အ လုပ်နှင့် ဘော်ဒါဆောင်လုပ်ငန်းကို မရွေးချယ်ခဲ့ဘဲ လူအများနှင့် ဆက်ဆံရသည့် တခြားစီးပွားရေး လုပ်ငန်းတခု ခု ကို ရွေးချယ်မိရင် ကောင်းသားဟု တွေးမိပြန်ပါသည်။ ရေချိုးတော့ ကိုယ့်ကိုယ်ကို မကြည့်မိအောင်၊ ပေါင်ကြားကို လက်မရောက်အောင် တော်တော်သတိထားရသည်။ စိတ်က ထလာရင်ပြေဖို့ လွယ်မည်မဟုတ်။ ရင်သားတွေကိုတောင် ဆပ်ပြာမတိုက်မိပါ။ ခပ်မြန်မြန်ချိုး ပြီး အဝတ် မြန်မြန်လဲကာ ထမင်းစားခန်း ဆီဆင်းခဲ့တော့ တယောက်မှမရှိကြတော့။ ဒေါ်နုနုရှိန် ဝင်သွားမှ မီးဖိုထဲက ကောင် မလေး တယောက် ထွက်လာသည်။ “ဟင်းချို နွှေးပေးရမလား ဆရာမ” “နေတော့၊ ဆရာမ နည်းနည်းပဲ စားမှာ” အုပ်ဆောင်း အောက်မှာ ခရမ်းသီးဟင်း ကို မတွေ့ရပါ။ ဒေါ်အေးစိန် အကြောင်းသိသူပီပီ မနက်က သုပ်ရင် ခရမ်း သီးကို ဒီညနေ ကြော်မည် ဆိုတာ ဒေါ်နုနုရှိန် မှန်းမိသည်။ ခရမ်းသီး မပါလို့လားမသိပါ နေ့ခင်းကထက်တော့ ထ မင်း ပိုစားလို့ကောင်းသည်။ ညစာချိန်မှာ ပုံမှန်စားနေကျ အတိုင်း ထမင်းတပန်းကန် အသာလေးကုန်သွားသည်။ စားပြီးတော့ အခန်းတွေ တပတ်လိုက်ကြည့်သည်။ ဘယ်သူမှ မအိပ်ကျသေးသော်လည်း စန္ဒာ့ အခန်းကတော့ တံ ခါးလည်း ပိတ် မီးလည်းပိတ်ထားသည်။ ဘေးခန်းကို မေးကြည့်တော့ “မနက် အစောကြီးသွား စရာရှိလို့တဲ့ ဆရာမ” ဘေးခန်းက ကလေးမ မမြင်အောင် အပြင်ဖက်ကို လှည့်ပြီးဒေါ်နုနုရှိန် မဲ့ပြုံးလေး ပြုံးလိုက်မိသည်။ တကယ်သွား စရာလည်း ရှိချင်ရှိနိုင်ပါသည်။ ဒါပေမယ့် ဒေါ်နုနုရှိန် ကတော့ စန္ဒာ အခန်းထဲမှာ ရာဘာလိင်တံကြီး နှင့် အလုပ် ရှုပ်နေလိမ့်မည် လို့ပဲထင်သည်။ ကိုယ့် အခန်းကိုယ်ပြန်လာရင်း ဒေါ်နုနုရှိန် မျက်လုံးထဲမှာ ပေါင်ကိုဖြဲပြီး ကြီးမား သည့် လိင်တံကြီးကို သူမ၏ အင်္ဂ ါထဲသို့ အတင်းထိုးသွင်းနေမည့် စန္ဒာ့ကို မြင်ယောင်နေမိသည်။ စန္ဒာ့ ၏ မျက် လုံးတွေက ရမ္မက်ဖြင့် ရီဝေမှေးစင်းနေမည်လား၊ ဒါမှမဟုတ် နာကျင်မှုဖြင့် ပြူးကျယ်နေ ကြမည် လားဆိုတာ ဒေါ် နုနုရှိန် အလွန်သိချင်နေမိပါသည်။ ဘယ်လိုပင်ဖြစ်စေ အဆုံးမှာတော့ ကျေနပ်နှစ်သိမ့် မှုတခုကို စန္ဒာ မလွဲမသွေ ရရှိလိမ့်မည် ဖြစ်ကြောင်း ကို လည်းဒေါ်နုနုရှိန် သိနေသည်။ စန္ဒာ့ အကြောင်းကိုတွေး၊ စန္ဒာ့ စိတ်ခံစားမှုကို မှန်းဆရင်း ဒေါ်နုနုရှိန်၏ စိတ်တွေလည်းလှုပ်ရှားလာသည်။ အ သက် ကြီးမှ အရမ်းအညှာလွယ်နေသည့် ဒေါ်နုနုရှိန်၏ ရတနာရွှေ ပခြုပ် ကလေးကလည်း ချက်ချင်းဆိုသလို အရည် တစိုစို နှင့် ဖြစ်လာသည်။ ခါတိုင်းညတွေလို ကျေနပ်မှုကောင်းကောင်း ရအောင်လုပ်ပေးမည့် ခရမ်းသီး လေး မရှိတာ ကို မ ချင့်မရဲဖြစ်ရင်း ဒေါ်နုနုရှိန် အိပ်ယာပေါ် စိတ်ပျက်လက်ပျက်လှဲ ချလိုက်မိပါတော့သည်။ Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx “စန္ဒာ ဒီနေ့ တယ်စောပါလား” ညကကောင်းကောင်းအိပ်မပျော်လို့ အစောကြီးအိပ်ယာက ထပြီး ကော်ဖီပြင်းပြင်းတခွက် ထိုင်သောက်နေတုန်း စန္ဒာ ဝင်လာသည်။ “ဟုတ်တယ်ဆရာမ၊ ရုံးမှာ ပွဲရှိလို့လေ၊ လူကြီးတွေလဲ လာမယ်တဲ့” ဒါကြောင့်ထင်သည်၊ ခါတိုင်းလို စကပ်နှင့် မဟုတ်ဘဲ စန္ဒာ မြန်မာဆန်ဆန်ထမိန်နှင့် လက်ရှည်အကျ ႌလေး ဝတ် ထားသည်။ ကိုယ်က အိပ်ရေးမဝလို့ မကြည်မလင်ဖြစ်နေချိန်မှာ စန္ဒာကတော့ လန်းလန်းဆန်းဆန်း ရှိနေတာ ကြောင့် ဒေါ်နုနုရှိန် စိတ်ထဲကကျိတ်ပြီး မနာလိုဖြစ်နေမိပါသည်။ ညတုန်းက လက်နှင့်လုပ်ရတာကို ဘယ်လိုမှအားမရပါ။ အရင်နေ့တွေတုန်းကလို အစေ့လေးကို ပွတ်ပြီး ခရမ်းသီး နှင့် အပေါက်ထဲ ထိုးရတာမျိုးနှင့် လုံးဝ မတူသည့် အတွက်စိတ်မှာ မတင်းတိမ်နိုင်အောင်ဖြစ်ရသည်။ စိတ်ကျေနပ် မှု ရဖို့ အကြာကြီးလုပ်ခဲ့ရ၏။ ပြီးတော့လည်း တော်တော်နှင့် အိပ်မပျော်ပါ။ အိပ်ယာပေါ်မှာ တလိမ့်လိမ့် နှင့် နေရ ထိုင်ရခက်နေခဲ့သည်။ အိပ်ပျော်ပြန်တော့လည်း အိပ်မက် မက်ပြီး ပြန်လန့်နိုးရသည်။ အိပ်မက်ထဲမှာ စန္ဒာက ဖဲကြိုးလှလှလေးစည်းထားသည့် အထုပ်တထုပ်နှင့် လာကန်တော့၏။ “ဘာတွေတုန်း စန္ဒာရဲ့ သီတင်းကျွတ်လဲ မဟုတ်ဘဲနဲ့” “ဆရာမ အတွက်အဆင်ပြေမှာလေး တွေ့လာလို့ပါ။ ဒါကြောင့် ကြုံတုန်းကန်တော့တာ” “အော် …အေး အေး” စန္ဒာ ကန်တော့တာမြင်တော့ အနားမှာရှိတဲ့ အဆောင်သူတွေကပါ ထလာပြီး အတူကန်တော့ကြသည်။ ဘယ် သူတွေ လည်းဆိုတာကိုတောင် ရေရေရာရာ မမှတ်မိတော့ပါ။ ဒေါ်နုနုရှိန် လည်း စိတ်ထဲမှာပျော်ပြီး မုန့်ဝယ်စား ကြဟု စန္ဒာ့ လက်ထဲ ပိုက်ဆံ အထပ်လိုက် ထည့်ပေးလိုက်တာမှတ်မိသည်။ “ဘာတွေများတုန်း နုနုရဲ့” သူတို့ထွက်သွားသည့် အခါ အနားကိုရောက်လာသည့် ဒေါ်အေးစိန်က မေးသည်။ “မသိပါဘူး ဒေါ်အေးစိန်ရယ်၊ စန္ဒာ ဝယ်လာတာကို ကျန်တဲ့ကလေးတွေက ရောကန်တော့ကြတာ” “နုနု ပိုက်ဆံထွက်သွားတာပေါ့၊ မုန့်တော့ မဟုတ်ဘူး၊ ဖဲပြားပတ်ထားတာဆိုတော့၊ မှန်း ….ပြစမ်းပါဦး” ကိုယ့်ဖာသာ အထုပ် ကို ဆကြည့်နေရာမှ ဒေါ်အေးစိန် လက်ကို ပေးလိုက်မိသည်။ ဒေါ်အေးစိန်က လည်း ကိုင် လှုပ်ကြည့်လိုက်ပြီး “ဘာသံမှလဲ မကြားရဘူး၊ ဖွင့်ကြည့်လိုက်မယ်” “ဖွင့်လေ” အပေါ်ဆုံးက ဖဲကြိုးကို ဖြေထုတ်လိုက်ပြီး ပါကင်စက္ကူလှလှ လေးကို မစုတ်ပြဲအောင် သတိထားပြီးခွာသည်။ ဒေါ်အေးစိန် က ဒီအကျင့် ရှိသည်။ထိုစက္ကူကို သိမ်းထားပြီး လိုအပ် ရင်ပြန်သုံးတတ်သည်။ စက္ကူဖယ် လိုက် သောအခါ ကဒ်ထူ လေးထောင့်ဘူးလေး ထွက်လာသည်။ အဖုံးကို ဖွင့်ကာကြည့်လိုက်ရင်း “ဘာကြီးတုန်း၊ အရုပ်ထင်တယ်၊ ဒီကလေး မတွေကတော့လေ” ဗူးထဲကို လက်နှိုက်ကာ ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီးနောက် “အောင် …မယ်လေး …သောက်ခွေးတော်” အထဲမှာခွေထည့် ထားသည့် ပန်းနုရောင်ရာဘာတံကြီးက ဗြောင်းကနဲ စန့်သွားသည်။ ဒေါ်အေးစိန် လက်ထဲ မှာ ပန်းနုရောင်ရာဘာလိင်တံကြီးက တရမ်းရမ်းခါနေ၏။ ဒေါ်နုနုရှိန် လည်းမြင်လိုက်ရသည့် မြင်ကွင်းကြောင့် နှုတ် ခမ်းတွေ ဆွံ့အသွားပြီး မျက်လုံး အဝိုင်းသားဖြင့် ကြောင်ကြည့်နေမိသည်။ ဒေါ်အေးစိန် လည်း မြင်သာအောင် မြှောက်ကြည့် လိုက်ပြီးမှ အလန့်တကြား လွှတ်ပစ်လိုက်သည်။ နံရံကို သွားမှန်ပြီးနောက် ပြန်ကန်ထွက်လာကာ ဒေါ်နုနုရှိန် ရှေ့မှာလာကြ၏။ “ကမြင်းမ လေးတွေ၊ မိုက်ရိုင်းလိုက်ကြတာ၊ ဒါလုပ်စရာလား” ဒေါ်အေးစိန် မျက်စိရှေ့ကနေ ဝုန်းကနဲပျောက်သွားသည်။ ဒေါ်နုနုရှိန် ကတော့ ခြေထောက်ရှေ့မှာကျနေသည့် လိင်တံကြီးကို တုန်ရီဖိုလှိုက်သော ရင်ဖြင့် မျက်တောင်ပင် မခပ်နိုင်ဘဲ စိုက်ကြည့်နေမိသည်။ စန္ဒာ့ အခန်းထဲမှာ မြင်ခဲ့ရတာထက် ပိုကြီးပြီး ပိုရှည်သည်။ အရင်းဖက်ကလည်း အပြားကြီး မဟုတ် ဂွေးဥကြီး နှစ်လုံးပါ အတွဲလိုက် ပါသည်။ ဒေါ်နုနုရှိန် မရဲတရဲဖြင့် လက်ကလေး ကိုဆန့်ပြီးကောက်ယူရန်ဟန်ပြင်စဉ် ဒေါ်အေးစိန် အနားကို ပြန် ရောက်လာသည်။ လက်ထဲမှာလည်း အသားလှီးဓါးကြီး တချောင်းကိုင်ထား၏။ “ကောင်မလေးတွေ၊ ငါနဲ့ တွေ့မယ်၊ လူကြီးကို ဒီလို လုပ်စရာလား” မစင်တုံးကို ကိုင်သလိုရွံရှာစွာ ဖြင့်ဒေါ်အေးစိန် လိင်တံကြီးကို ကောက်ယူလိုက်ပြီး စားပွဲပေါ်ပစ်တင်ကာ ဒါးကြီး ဖြင့် တဝုန်းဝုန်း ခုတ်တော့သည်။ “အင် …မှတ်ပြီလား၊ အေးစိန်တဲ့၊ ဒါမျိုးစော်ကား တာတော့ မခံဘူး” တဝင်းဝင်းတောက်အောင်ထက်မြ သည့် ဒါးကြီးနှင့် အချက်ပေါင်းများစွာ ဆက်ကာဆက်ကာ ခုတ်လိုက်သည့် အခါ အချောင်းကြီးက ဝက်အူချောင်းကို လှီးချလိုက်သလို အကွင်းလိုက်အကွင်းလိုက် ပြတ်ထွက်ကုန်သည်။ လက်ကလေး ကိုရှေ့ကို တုန်ရီစွာဖြင့် ဆန့်တန်းရင်း “မလုပ်ပါနဲ့၊ မလုပ်ပါနဲ့” ဟုဒေါ်နုနုရှိန် တားမြစ်မိသည်။ ဒါ ပေမယ့် ပါးစပ်သာလှုပ်လို့ရသည်။ အသံက လုံးဝထွက်မလာပါ။ ကြည့်ရင်းကြည့်ရင်း နှမျောတသစွာ နှင့် အော် ဟစ်ကာတားဆီး သော်လည်း ဒေါ်အေးစိန်က တချက်မှလှည့် မကြည့် သည့် အပြင် ကြားသည့်ပုံလည်း မရပါ။ ထို့ ကြောင့် ဒေါ်အေးစိန် လက်ကို ပြေးဆွဲလိုက်မိရာ ဒေါ်နုနုရှိန် ကို ဒေါသတကြီး ဖြင့်လှည့်ကြည့် ပြီး ဒါးကြီးကို ဝင့် လိုက်စဉ် ဒေါ်နုနု ရှိန်လည်း ကိုယ်ကိုယ်ဝပ်ချလိုက်မိ၏။ ဒီတော့ မှအသံ ထွက်လာသည်။ “မလုပ်ပါနဲ့” ထိုအချိန်မှာပင် ဒေါ်နုနုရှိန် အိပ်ယာက လန့်နိုးသွားရသည်။ ပြန်အိပ်သော်လည်း ဘယ်လိုမှ မပျော်တော့ပါ။ အိပ် ပျော်သလိုလို ဖြစ်နေသော်လည်း အားလုံးကို စိတ်ကသိနေသည်။ လူးလှိမ့်လွန်းလို့ တွန့်ကျေနေသည့် အိပ်ရာ၏ အတွေ့ အထိ၊ တခါတရံဘယ်က လွင့်လာမှန်းမသိသည့် အိမ်မြှောင်စုပ်ထိုးသံ၊ လမ်းမပေါ်မှာ ခပ်ကြမ်းကြမ်း မောင်းသွားသည့် ကား။ တခါတလေ လေထဲမှာမျောသွားသလို လူကငိုက်မြည်းသွားသော်လည်း ချက်ချင်းပင် တခုခု ကိုအကြောင်းပြုပြီး အသိစိတ်က ပြန်ဝင်သည်။ အိပ်မပျော်သည့် ညတာသည်ရှည်လျား လွန်းလှ၏။ ထို့ အတူပင် အထီးကျန်ဆန်လွန်းလှသည်။ နေ့၏ အလင်းရောင်တွေ အရှေ့ဖက်ဆီက ပေါ်ထွက်လာချိန်မှာတော့ ဒေါ်နုနုရှိန် ဆက်လက်ပြီးသည်းခံဖို့ မစွမ်း တော့ဘဲ အိပ်ယာထဲက ထွက်ပြီး မျက်နှာသစ်၊ အဝတ်အစားလဲ လိုက်သည်။ မှန်ထဲမှာ ကိုယ့်မျက်နှာ ကိုယ် ပြန် ကြည့်မိသည့် အခါ မမြင်ဖူးသည့် လူတယောက်ကို မြင်နေရသလိုပင်။ အပြင်ကိုထွက်လာချိန်မှာ တဆောင် လုံးတိတ်ဆိတ် နေသည်။ ဒေါ်အေးစိန် တို့ အဖွဲ့ကတော့နိုးကြပြီထင်သည်။ ကိုယ့်ဖာသာကိုယ် ကော်ဖီတခွက်ဖျော်ပြီး ထိုင်သောက်နေခိုက်စန္ဒာ ရောက်လာခြင်းဖြစ်သည်။ “ဆရာမ ကိုပါပေးကွယ်” စန္ဒာ့ ကိုထမင်းကြော်ပန်းကန် လာချပေးသည့် ကောင်မလေးကို ပြောလိုက်လို့ ထမင်းကြော် ရောက်လာသည်။ တကယ်တော့ ဒေါ်နုနုရှိန် စားချင်စိတ်မရှိပါ။ ဘာလုပ်ရမှန်း မသိလို့ ထမင်းကြော်စားခြင်း ဖြစ်သည်။ ဒေါ်နုနုရှိန် က တဇွန်းချင်း အသက်မပါသလို စားနေသလောက် စန္ဒာကတော့ ခပ်သွက်သွက်စားနေသည်။ နောက်ကျမှာ စိုးနေပုံရ၏။ အိမ်က ကလေးမ တယောက်ကိုလည်း အပြင်မှာသူမ ကိုကြိုသည့်ကားရောက်မရောက်ကြည့်ခိုင်း လိုက်သေးသည်။ ဒေါ်နုနုရှိန် ကြည့်နေမှန်းသိသော အခါ မလုံမလဲ အပြုံးနှင့် “ဒီလိုနေ့ မျိုးနောက်ကျရင် အလုပ်ပြုတ်မှာ ဆရာမ ရဲ့” အလုပ်ကိုစောစော ရောက်ဖို့ စိတ်စောနေသည့် စန္ဒာသည် ညတုန်းက သူမ၏ အတုကြီးကို အသုံးချချင်မှချ လိမ့် မည်။ ခရီး မထွက်ခင်က သိမ်းသွားခဲ့သည့် နေရာကနေ အပြင်ကိုထုတ်ထား၊ မထား ကို ဒေါ်နုနုရှိန် သိချင်စိတ် ပေါက်လာသည်။ ဒါပေမယ့် အခုချက်ချင်းတော့ မဖြစ်သေးပါ။ အဆောင်မှာ လူတွေရှိနေသေးသည်။ ထိုအချိန် မှာပင် မနက်ခင်း ကျောင်းတက်ရမည့်၊ အလုပ်ဝင်ရမည့် အဆောင်သူတွေ အိပ်ယာက ထလာကြသည်။ အိမ် သာ ခန်းတွေဖက်ဆီက၊ ရေချိုးခန်းတွေ ဖက်ဆီက အသံတွေ ထမင်း စားခန်းထဲအထိ ပျံ့လွင့်လာ၏။ စန္ဒာလည်း အိတ် လေး လွယ်ပြီး ခပ်သုတ်သုတ်ပြေးလေပြီ။ စန္ဒာ့ အခန်းကို ဝင်ရှာဖို့ အချိန်တော်တော်စောင့်လိုက်ရပါသည်။ မနက် ကိုးနာရီကျော်လောက်မှ တဆောင်လုံး ရှင်းလင်း တိတ်ဆိတ်သွား၏။ ဒေါ်နုနုရှိန် ဝရန်တာတလျှောက် လိုက်ကြည့်ရာ အခန်းတွေအားလုံး ပိတ်ပြီး တ ယောက်မှ မကျန်တော့ကြောင်းတွေ့ရမှ သော့တွဲပြန်ယူပြီး စန္ဒာ့ အခန်းကို ဝင်ခဲ့သည်။ အရင်နေ့ ထက်ရှင်းလင်း သပ် ရပ်နေသော်လည်း ဒေါ်နုနုရှိန် တွေ့လိုသည့် အရာကိုတော့ မတွေ့ရပါ။ ထားနေကျနေရာမှာလဲ မရှိ၊ စန္ဒာ နေ ရာပြောင်းထားတာတော့ မဖြစ်နိုင်ပါ။ မသွားခင်သိမ်းသွားသည့် နေရာကနေ ပြန်မထုတ်ရသေးတာပဲဖြစ်မည်။ဟို နားဒီနား အကြိုအကြား ကိုလိုက်အကဲခပ်ကြည့်ပြီး လက်လျှော့ကာ ပြန်ခဲ့ရသည်။ အိပ်ယာပေါ်မှာပြန်လှဲနေစဉ် မျက်လုံးတွေလေးလာပြီး ဒေါ်နုနုရှိန်မှေးကနဲ အိပ်ပျော်သွားရာ ဒေါ်အေးစိန် လာနှိုးမှ နိုးသွား၏။ “ဒီနေ့ ဈေးသွားရမယ် နော် နုနု” ဒေါ်နုနုရှိန် အပြင်မထွက်ချင်ပါ။ အိပ်ယာထဲမှာပဲ ခွေနေချင်သည်။ “ကျွန်မ ခေါင်းတွေ တအားကိုက်နေလို့ ဒေါ်အေးစိန် တက္ကဆီ နဲ့ပဲသွားလိုက်နော်” မအီမသာ ဟန်ပန်ကိုလည်းမြင်နေရသောကြောင့် ဒေါ်အေးစိန် ယုံသွားသည်။ “အင်းလေ၊ ရတာပဲ၊ နုနုကြည့်ရတာလဲ မလန်းဘူး၊ ဆေးသောက်ပြီးပြီလား” “သောက်ထားတယ်၊ သောက်ပြီး မှိန်းနေတာ” “နေ့လည်စာရော စားမှာလား” “စားမယ်” “ဒါဆိုလဲ ကောင်မလေးတွေကို မှာခဲ့မယ်” ဒေါ်အေးစိန် ထွက်သွားပြီးနောက် ဒေါ်နုနုရှိန် အိပ်ပျော်သွားပြန်သည်။ နိုးလာလို့ အောက်ကို ဆင်းလာတော့ ဒေါ် အေးစိန် ဈေးကိုထွက်သွားပြီဖြစ်သည်။ခြံထဲမှာ ကိုလှရွှေတို့ လင်မယား အလုပ်လုပ်နေကြတာကို ခနဆင်းကြည့် ပြီး အခန်းသို့ပြန်ကာ ရေချိုးအဝတ်လဲသည်။ ရေမချိုးခင် အကျင့်ပါနေသည့်လက်က ပေါင်ကြားကိုနှိုက်မိသေး သော် လည်း စိတ်ထဲက ဆန္ဒကို ကြိုးစားတွန်းလှန်လိုက်သည်။ အာရုံပြောင်းသွားစေဖို့ ရေပန်းကို အရှိန်ပြင်းပြင်း ဖွင့်ပြီး ချိုးလိုက်သည်။ ခေါင်းလည်း လျှော်ပစ်လိုက်၏။ စိတ်ထဲမှာ လန်းဆန်းသလိုဖြစ်သွား မှ ရေချိုးတာကိုရပ် လိုက်သည်။ လူကနည်းနည်း ကြည်လင်သလိုပြန်ဖြစ်သွားလို့ နေ့လည်စာစားဖို့ အောက်ကိုပေါ့ပါးစွာ ဆင်းခဲ့သည်။ မနက်က ထက်တော့ စားလို့ ဝင်ပါ၏။ ထမင်းစားပြီးတော့ မီးဖိုထဲမှာ ဒေါ်အေးစိန် ကိုယ်စားဟိုဟိုဒီဒီ ညွှန်ကြားရင်း စင်တခု ပေါ်မှာ ဆန်ကာနှင့် ထည့်ထားသည့် သခွားသီး သုံးလုံးကိုသွားတွေ့သည်။ ကြုံလှီပိန်ရှုံ့ပြီး အပွေး တက်နေသည့် ကောက်ကောက်ကွေ့ကွေ့ အသီးတွေကြားတွင် ခပ်ဖြောင့်ဖြောင့် တလုံးက ဒေါ်နုနုရှိန် ကို၏ ခြေလှမ်းတွေကို ရပ် တန့်သွားစေသည်။ အရင်နေ့က ရခဲ့သည့် ခရမ်းသီးထက် တော့ကြီးသည်။ ပတ်ဝန်းကျင်ကို မျက်စိကစား လိုက် ပြီးနောက် ထိုသခွားသီးကို ဖျပ်ကနဲ ကောက်ယူလိုက်မိသည်။ ဒီတိုင်းလည်း ကိုင်မသွားချင်လို့ အကျ ႌပွပွကြီးထဲ သို့ ထိုးသွင်းလိုက်ပြီး အိပ်ခန်းဆီ ခပ်သွက်သွက် ပြန်တက်လာခဲ့သည်။ နောက်ကိုလည်း လုံးဝလှည့်မကြည့်တော့ ပါ။ ဘယ်သူမှ မမြင်လို့တော့ ထင်မိပါသည်။ အခန်းထဲပြန်ရောက်မှ ယူလာသည့် သခွားသီးကို သေသေချာချာထုတ်ကြည့်ရသည်။ အရွယ်အစားက ကြက်ဥ ခပ်သေးသေး လောက်တော့ရှိသည်။ အရှည်ကတော့ ရှစ်လက်မကိုးလက်မလောက်ရှိမည်ဟု မှန်းဆမိသည်။ ကြည့်နေရင်း ဒေါ်နုနုရှိန် အနည်းငယ်ကြောက်စိတ်ဖြစ်လာသည်။ စန္ဒာ့ ဟာကြီးလောက် မကြီးမား မရှည်လျား သော်လည်း အရင်သုံးဖူးသည့် ခရမ်းသီး နှင့်စာရင် ကြီးနေလို့ သုံးဖို့ မဝံ့ မရဲဖြစ်နေသည်။ နောက်ဆုံးတော့ စမ်း ကြည့်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ပြီး အရင်ဆုံးရေသွားဆေးလိုက် သည်။ ပြောင်စင်သွားအောင် ဂရုတစိုက်ပွတ်တိုက်ပေး လိုက် သည့်အခါ ထူးခြားမှုတခုသွားတွေ့သည်။ သခွားသီးက ခရမ်းသီးလောက် မချောမွတ်။ ရေဆေးလိုက်သည့် အခါ ပိုပြီးသိသာလာ၏။ ဒေါ်နုနုရှိန် ထမိန်ကိုမတင်လိုက်ပြီး အဝမှာသခွားသီးကိုတေ့ကြည့်သည်။ လွယ်မည်လို့တော့ မထင်။ ပေါင်ကိုတ အားဖြဲပြီး ထိုးကြည့်သည့်အခါအဝ တွင်တစ်နေသည်။ နာ လည်းနာသည်။ ကွဲထွက်သွားတော့မတတ်အောင်ခံ ရခက် လွန်းလှ သည်။ ပြန်ယူကာမြှောက်ကြည့်ရင်း ဒေါ်နုနုရှိန် မောနေသည်။ ရင်တွေခုန် လက်တွေတုန် နေ သည်။ အသက်ကို မနည်းရှုနေရ၏။ ဒီဟာလောက်တောင် ခက်နေရင် စန္ဒာ့ ဆီကဟာကြီးမျိုးဆိုရင် ဆိုဖွယ် ရာမရှိတော့ပြီ။ စန္ဒာ့ လိုမိန်းကလေးပင် သွင်းလို့ရပါလျှက်နှင့် မိမိလို ဖွံ့ထွားတောင့်တင်းသည့် မိန်းမက ဘာ ကြောင့် မရရ ပါ သနည်း။ နားထဲမှာ ဂျယ်သုံးရသည် ဆိုသည့် စန္ဒာ့စကားသံ ပြန်ကြား ယောင်လာ၏။ Baby Oil ဆိုတာသုံး ရင်ရနိုင်ကြောင်း စန္ဒာပြောခဲ့တာကိုလည်း ပြန်အမှတ် ရလိုက်မိ၏။ Water Gel ကိုတော့ ဒေါ်နုနုရှိန် မသိပါ။ ကလေးတွေ သုံးသည့် Baby Oil ကို တော့ သူငယ်ချင်း ကလေးအမေတွေဆီမှာတွေ့ဖူးသည်။ ဒေါ်နုနုရှိန် ကိုယ်တိုင်လည်း လက်ဆောင် ဝယ်ပေးဖူး၏။ ထရပြီး ထမိန်ကိုခပ်တင်းတင်းပြင်ဝတ်လိုက်ကာ စားပွဲပေါ်က ပိုက်ဆံအိတ်ကို လှမ်းယူ လိုက်၏။ မှန်ထဲက အ ရိပ်ကို တချက်လှမ်းကြည့်လိုက်ရင်း အဝတ်လဲဖို့ မလိုဟု ဆုံးဖြတ် လိုက်သည်။ “ကိုလှရွှေ၊ ခြံတံခါး ဖွင့်လိုက်၊ ကျွန်မ အပြင်သွားဦးမယ်” ဖွင့်ထားသည့် တံခါးကနေ တရှိန်ထိုးမောင်းထွက်သွားပြီး လမ်းတလျှောက်မျက်စိကစား သွားသည်။ စတိုး ဆိုင်ကြီးကြီး တဆိုင်တွေ့တာနှင့် ရပ်ပြီးဝင်ကြည့်လိုက်သည်။ အဝနား မှာ Gel ဗူးတွေ၊ အတောင့်တွေတွေ့ သော် လည်း မကြည့်တော့ပါ။ အတွင်းဖက်မှာမြင်ရသည့် ကလေး ပစ္စည်းတွေရောင်းသည့် ကောင်တာဆီ တန်းဝင် သွားပြီး ဗူးကြီးတဗူး ဝယ်ပစ်လိုက် သည်။ အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ဒေါ်အေးစိန်လည်း ပြန်ရောက်နှင့် နေသည်။ အပြင်မသွားတော့ပါ ဟု ပြောပြီးမှ ထွက်သွား သည့် ဒေါ်နုနုရှိန်ကို စူးစမ်းသည့် အကြည့်ဖြင့်ကြည့်သည်။ “ဆေးသွားဝယ်တာ” ခပ်တိုတိုရှင်း ပြလိုက်ပြီး အခန်းထဲတန်းဝင်လာသည်။ ဒေါ်အေးစိန်ကလည်း နောက်ကလိုက်လာ၏။အလိုက်ကန်းဆိုးမသိသည့် ဒေါ်အေး စိန်ကို စိတ်ထဲက မကြည်တော့ပါ။ “ဒေါ်အေးစိန်၊ ဘာတုန်း” “နေမကောင်းဘူးဆိုတော့ ညနေစာဘာလုပ်ပေးရမလဲလို့” “ဆေးသောက်ပြီးတရေးလောက် အိပ်လိုက်ရင် ကောင်းသွားမှာပါ” “အင်း ...အင်း ...ပြီးတာပဲ” ကုတင်ပေါ်မှာ သခွားသီးကို ဒီတိုင်းပစ်တင်ထားခဲ့သည်။ ကံကောင်းထောက်မစွာ ဖြင့် ဒေါ်အေး စိန်က အခန်းဝ မရောက်မှီပြန်လှည့်သွားသည်။ တံခါးကို ပြန်ပိတ်ရင်း မိမိ မော နေသည်ကို ဒေါ်နုနုရှိန် သတိထားမိသည်။ စိတ် တွေလည်း အရမ်းလှုပ်ရှားနေ၏။ တုန်တုန် ရီရီ ဖြင့် ထမိန်ကို ကွင်းလုံးချွတ်ချလိုက်ပြီး ကုတင်ပေါ်တက် လိုက် သည်။ ပြီးတော့ ဗူးကိုဖွင့် ပြီး သခွားသီးပေါ် ဆီတွေလောင်းချလိုက်ပြီး ပတ်ပတ်လည်မှာ စိုရွှဲသွားအောင် ပွတ် လိုက် သည်။ ပြီးတော့မှ ကုတင်ပေါ်လှဲချလိုက်ပြီးနောက် ပေါင်ကိုကားကာ သခွားသီး ကို အဝမှာ တေ့လိုက်၏။ တဝုန်းဝုန်းခုန်နေသည့် ရင်ခုန်သံတွေကြောင့် မျက်စိကိုမှိတ်ကို ထိုးသွင်းလိုက်၏။ ရှေ့ကို နည်းနည်း ပိုတိုး လာ သလိုရှိသော်လည်း သိပ်မဝင်ချင်။ ကြွက်သားတွေက တောင့်ခံနေ သည်။ နားလည်းနာ၏။ ထို့ကြောင့် သခွား သီး ကို လုံးဝရွှဲစိုသွားအောင် ဆီထပ် လောင်းလိုက်သည်။ အစိလေးကိုလည်း သာသာယာယာပွတ်ပေးပြီး အထဲက အရည်တွေ စိမ့် လာအောင် လုပ်ပေးလိုက်သည်။ အတွင်းဖက်မှာလည်း စိုလာတော့မှ မျက်စိကိုမှိတ်ကာ သခွား သီးကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် စုံကိုင်၍ အားကုန်ဖိသွင်းလိုက်သည်။ “ဖျစ်” ကနဲမြည် သွား သည့် အသံက အခန်းထဲမှာ ဟိန်းသွားသယောင်ရှိ၏။ “အု” နှာခေါင်းထဲကရော ပါးစပ်ထဲကပါ လေတွေ တဟုန်ထိုးထွက်သွားသည်။ အထဲမှာပြည့်နင့်ကျပ်ပြီး ကြွက်သားစိုင် တွေက တဆစ်ဆစ်နှင့်နာလာ၏။ နာကျင်မှုကို ဥပေက္ခာပြု လိုက်ပြီး ထပ်၍အားထည့်ဖိချလိုက်ရာ လက်ဖနောင့် နှစ်ခုက တွင်းဝကို ဖတ် ကနဲလာရိုတ်သည်။ အားလုံးနီးပါးဝင်သွားပေပြီ။ ဒေါ်နုနုရှိန်လည်း ယောင်ပြီး အပေါ်ကို ကော့ထိုးလိုက်မိ၏။ အောင်အောင်မြင်မြင်ဝင်သွားပြီဆိုတော့ ဆက်လုပ်စရာတခုသာ ရှိတော့သည်။ အံကိုခဲပီး တဖြည်းဖြည်းချင်း အထုတ်အသွင်းပြန်လုပ်သည်။ ပြည့်နင့်နေသည့် အရသာက အတွင်းသားတွေကို ပယ်ပယ်နယ်နယ်ထိ၏။ ခုချိန်မှာ နာကျင်မှုဆိုတာကို ဒေါ်နုနုရှိန် အလေး မထားတော့ပါ။ ဘာမှမဆိုင်သည့် စ အိုဝကလေးပင် တင်းပြီးကိုက်ခဲလာသည့်တိုင် နောက်ဆက်တွဲရောက်လာမည့် အရာတွေက ပိုပြီးရင်ဖိုလှိုက် မော ရမည်မှန်း စိတ်ကသိနေသည်။ “အား ..အမယ်လေး ....ကျွတ်.ကျွတ်” ဒေါ်နုနုရှိန်၏ ကိုယ်ခန္ဓာကလည်း အားတက်သရောတုန့်ပြန်သည်။ တစိမ့်စိမ့်ထွက်လာ သည့် အရည်တွေ က လည်း များသထက်များလာ၏။ အမည်ဖေါ်ပြခေါင်းစဉ်တပ်ရန် မစွမ်းသာ သည့်ဝေဒနာ၏ စေ့ဆော်မှုတောင့် ဒေါ်နုနုရှိန် ခေါင်းတခါခါလည်တခါခါ နှင့် တစာစာညည်းရင်း ပိုပြီးမြန်သထက်မြန်အောင် အသွင်းအထုတ် လုပ်နေမိသည်။ ဒေါ်နုနုရှိန် ဘာရုံထဲမှာ အခုလက်ရှိဖြစ်နေသည့် ခံစားချက်တွေမှအပ ဘာဆိုဘာမှ မသိတော့ပါ။ ပါးစပ်က ဘာ တွေပြောပြီး ဘာတွေညည်းနေမိမှန်းလဲ မသိတော့။ တရိပ်ရိပ် တရစ်ရစ် နှင့် တကိုယ်လုံးသွက်သွက်ခါနေသလို ဖမ်းစားထားသည့် အရသာက တကိုယ် လုံး ကိုလွှမ်းခြုံထား၏။ အထဲမှာနာကျင်ရမည်၊ ထိခိုက်သွားမည်ကိုလည်း စိုးရိမ်စိတ် ပျောက်ဆုံး သွားရသည်။ စွမ်းနိုင်သမျှအားအင်ကိုသုံးပြီး ထိသထက်ထိအောင်ဆောင့်ထိုးနေမိသည်။ စိတ် ခံစားရမှုတွေ၏ အမြင့်ဆုံးအထွဋ်အထိပ် ကိုရောက်ရှိသွားပြီးချိန် မှာတော့ လူတကိုယ်လုံး လေ ထဲသို့ လွင့် မြောက်တက်သွားသလိုခံစားလိုက်ရသည်။ မြောက်တက်သွားသော်လည်း ချက်ချင်းပြန်ကျမလာ၊ ဝါဂွမ်းစလေး လေထုထဲမှာလွင့်မျော နေ သလို လေဟုန်မှာ စီးရင်း ရှိသမျှအားအင်တွေ အကုန်ပျောက်ဆုံးသွားသည်။ အထဲက သခွားသီး ကိုတောင်ကြိုးစားပြီး မနည်းပြန် ထုတ် လိုက်ရသည်။ အားလုံးအပြင်ကို ရောက်သွား ပြီးချိန်နောက်မှာတော့ ဘာဆိုဘာမှ ဆက်မလုပ်နိုင်တော့ ရီဝေစွာ မျောလွင့်ရင်း နှင့် တဖြည်း ဖြည်းချင်း အိပ်မောကျသွားသည်။ အလင်းရောင်တွေ ပျယ်လွင့်ပြီးညသို့ ဝင်လုလုညနေစောင်းကို ရောက်မှ ဒေါ်နုနုရှိန် ပြန်နိုးလာ ၏။ ပေါင်ကြားထဲ မှာလည်း တမျိုးကြီး ဖြစ်နေသလို လူကလည်းပင်ပန်းနေ၏။ ဘေးမှာကျနေသည့် သခွားသီးကြီးကို စိုက်ကြည့်ရင်း တခါတလေ စန္ဒာ သူ့ဟာကြီးကို အရည် တစိုစို နှင့် ဘာကြောင့်ထားခဲ့သည်ကို အခုမှနားလည်မိသည်။ ခံစားမှု အ မြင့်ဆုံးကို ရရှိပြီးချိန် တွင် ဘာဆိုဘာမှ မလုပ်ချင်တော့သည့် သဘာကို နားလည်လိုက်လို့ ဖြစ်သည်။ အိပ်ရာမှ ဖြည်းဖြည်းထရင်း နွမ်းနယ်မှုတွေပြေပျောက်သွားအောင် ရေချိုးဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်၏။ သခွားသီးကြီးကို ရေပြောင်အောင်ဆေးကာ ဘီရိုထဲမှာ သိမ်းပြီးမှ ရေချိုးသည်။ ရေမချိုးခင် အမွှေးရိတ်ရင်း ကိုယ့်ပစ္စည်းကို ပြန် ကြည့် လိုက်ရာ အရင်ထက်ဖေါင်းမို့ပြီး နီရဲနေသည်ကို တွေ့ ရသည်။ အခုထိအရည်တွေကလည်း တစိမ့်စိမ့် စို နေသေး၏။ ရေချိုးလိုက်သည့် အခါနွမ်းနယ်မှုတွေ အနည်းငယ်လျော့ပါးသွား၏။ ငြီးငွေ့ဖွယ်ရာတကိုယ်တည်း ဘဝအတွက် စိတ်လှုပ်ရှားဖွယ်ရာ ဖြေသိမ့်မှုတခုကို ရလိုက် ကြောင်းတွေး မိပြီးနောက်တွင် လူကလည်း တက်ကြွရွှင်လန်း လာ သည်။ ထမင်းစားဖို့ အောကို ဆင်းလာတော့ ကြည်ကြည်လင်လင်ဖြစ်နေသည့် ဒေါ်နုနုရှိန်ကိုကြည့်ပြီး ဒေါ်အေး စိန်က “တရေးအိပ်လိုက်တော့ အဆင်ပြေသွားပြီပေါ့ ဟုတ်လား” “ဟုတ်တယ်” “ညနေစာဘာချက်ရမလဲ လို့တောင် လာမေးဦးမလို့၊ နုနုအိပ်ပါစေလေဆိုပြီး မလာတာ” “ရပါတယ်၊ အဆင်ပြေသလိုပဲလုပ်ပါ” စိတ်ကြည်လင်နေလို့ နည်းနည်းနွမ်းနေပေမယ့် ဒေါ်နုနုရှိန် ထမင်းစားလို့ဝင်သည်။ ထမင်းစား နေချိန်မှာ သခွား သီးတလုံးပျောက်ဆုံးသွားသည့် အတွက်ဒေါ်အေးစိန် ကောင် မလေးတွေကို မေးနေသံကြားရသည်။ “ငါ သေသေချာချာ မှတ်မိပါတယ်၊ မနက်က သုံးလုံးကျန်တာပါ” မတတ်သာတော့လို့ ဒေါ်နုနုရှိန် ဝင်ပါလိုက်သည်။ တော်ကြာ ဒေါ်အေးစိန်က ကောင်မလေး တွေကို သခွားသီး တ လုံးအတွက်နှင့် ဆူပူကြိမ်းမောင်းနေဦးမည်။ “ကျွန်မ နေ့ခင်းက စားလိုက်တယ်ဒေါ်အေးစိန်ရေ၊ ဒေါ်အေးစိန်ဈေးသွားနေတုန်းက” “အော် ...ဒါဆိုလဲ ပြီးရော” ထမင်းစားပြီးနောက် စိတ်လက်ပေါ့ပါးစွာဖြင့် ခြံထဲဆင်းလာခဲ့သည်။ ဒီညမှာမှ လမင်းက ထိန်ထိန်သာနေ၏။ လ ရောင်အောက်တွင် လမ်းလျှောက်ရင်း ခြံဝသို့ ရောက်လာသည်။ လရောင်က စိတ်ကိုပိုပြီး ကြည်နူးရွှင်လန်းစေ၏။ ခြံထဲမှာ ဖြတ်တိုက်လာသည့် လေက လည်းနူးညံ့ ကာ လတ်ဆတ်နေ၏။ “နုနု နေကောင်းသွားပြီလား” “ကောင်းသွားပြီ၊ နာရာရား ကိုဘယ်သူပြောလဲ” “အေးစိန်ပြောတာ” နာရာရားနှင့် စကားပြောရင်း လမ်းမပေါ်မှာ တရွေ့ရွေ့ နှင့် လျှောက်လာနေသော မစိုးစိုး နွယ်ကို လရောင်မှာ ထင်ရှားစွာ မြင်ရသည်။ မစိုးစိုးနွယ်ကတော့ ဒီဖက်ကိုလှည့်တောင် မကြည့်ဘဲ သွားနေသည်။ ဒီနေ့ တော့ အရင် လိုပုံမရပါ။ သူမ၏ ဟန်အတိုင်း ညင်ညင်သာသာ လှမ်း လာနေသည်။ အရောင်ရင့်ရင့် တီရှပ်ပွပွ နှင့် အရောင်ခပ် ဖျော့ဖျော့ ထမိန်ဝတ်ထားသည့် မစိုး စိုးနွယ် ခြံဝက အဖြတ်တွင် နာရရားက ကွမ်းတံတွေးပျစ်ကနဲ ထွေးထုတ် လိုက် သည်။ သင်္ကာ မကင်းသော စကားကိုပြောဦးမည် ဆိုတာသိလို့ ဒေါ်နုနုရှိန် ပြုံးလိုက်မိ၏။ “ခြံတံခါး ဖွင့်ပေးစမ်းပါ နာရရားရယ်၊ နုနုအပြင်မှာ ထွက်လျှောက်လိုက်ဦးမယ်” “ဟိုကောင်မလေး နောက်ကို လိုက်ချောင်းမလို့ လား” ခါးကြားက သော့တွဲကြီးကို ဖြုတ်ရင်းနာရရား မေး၏။ “ပေါက်ပေါက်ရှာရှာ နာရရားကလဲ၊ လသာလို့ လမ်းလျှောက်ချင်လို့ပါ” မြီးကောင်ပေါက် အပျိုမလေး တယောက်လို ခြေကိုဆောင့် ပြီးဒေါ်နုနုရှိန် ပြောလိုက်မိ၏။ ပြီးတော့ နာရရား ဖွင့် ပေးသည့် တံခါးကနေ လရောင်ကြောင့် လင်းလက်နေသည့် လမ်းမပေါ်တက်လိုက်၏။ သာလွန်းသည့် လရောင် ခြည်ကြောင့် လမ်းမီးတိုင်တွေ၏ အလင်းရောင်တွေက ပင်မှိန်ဖျော့လို့ သွားသည်ဟု ဒေါ်နုနုရှိန် ထင်မိသည်။ xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx “နုနုရေ ဒီနေ့တော့ ခရမ်းသီးကို ပုဇွန်ခြောက် များများနဲ့ နှပ်ပေးမယ်၊ ကြိုက်တယ် မဟုတ်လား” “ကြိုက်ပါတယ်” နှပ်တာမကြိုက် အစိမ်း အတိုင်းပဲကြိုက်တယ်ဟု စိတ်ထဲက ပြောရင်း ဒေါ်အေးစိန် ပြသည့် ခြင်း တောင်းထဲကို လှမ်းကြည့်လိုက်မိသည်။ အရှည် တပေ နီးပါးလောက်ရှိနိုင်သည့် ခရမ်းသီး ထွား ထွားဖြောင့်ဖြောင့် ကြီးတွေကို တွေ့လိုက်ရတော့ ရင်ထဲ ဒိတ်ကနဲ ခုန်သွားသည်။ ဒေါ်အေးစိန် မ သိအောင် ဘယ်လို ယူရင်ကောင်းမလဲ ဟုတွေး ရင်း မီးဖိုထဲ ဝင်သွားသည့် ဒေါ်အေးစိန် ကို နောက်ကနေလိုက် ငေးနေမိ၏။ ခနလောက်နေတော့ လိုက်ဝင်သွား သည့် အခါ ကောင်မလေး တယောက်က ခရမ်းသီးတွေကို လှီးတောင်လှီးနေပြီ ဖြစ်သည်။ နှမျောတသစိတ်ကို ထိန်းပြီး ဒေါ် နုနုရှိန် မီးဖိုထဲက ပြန်ထွက်ခဲ့ရ၏။ တော်သေးသည်။ လက်ရှိသုံးနေသည့် ခရမ်းသီးက သုံး လို့ရနေ သေးသည်။ အခုဝယ်လာသည့် အသီးလောက်တော့ မထွားပါ။ ခရမ်းသီးတလှည့်၊ သခွားသီးတလှည့် နှင့် ဒေါ်နုနုရှိန် အဆင်ပြေနေတာတော်တော်ကြာပြီ ဖြစ် သည်။ အဆောင် မှာ ကျွေးရန် အရည်တခွက် နှင့် ငပိရည်တို့စရာ ကိုလည်း သေသေချာချာ လုပ်ပေးဖို့ ဒေါ်အေးစိန် ကို ညွှန်ကြား လိုက်ပြီး သည့် နောက်တွင် မီးဖိုချောင်၌ ခရမ်းသီး နှင့် သခွားသီး သိပ်မပြတ်တော့ပါ။ အရင်လို တလုံးထဲကို မပုတ် သိုး မညှိုးနွမ်းရအောင် ဂရုတစိုက် ထိန်းသိမ်းရတာ မျိုးသိပ်မရှိတော့ပါ။ ဒါပေမယ့် ခက်တာက အရွယ် အစား ဖြစ်သည်။ ဒေါ်အေးစိန်ကလည်း ဒေါ်နုနုရှိန် အသုံးချဖို့ မဟုတ်၊ မီးဖိုချောင်အတွက် အဆင်ပြေအောင် ဝယ်ခြင်းသာ ဖြစ်ရာ ဒေါ်နုနုရှိန် စိတ်ကြိုက်က အမြဲလိုမရ၊ ကောက်တာက ကိစ္စ မရှိပါ၊။ စင်း လုံး ချောဖြောင့်နေတာထက် ခပ်ကောက် ကောက်ကလေးက လှဲနေရာမှ ထိုးရာတွင်ပိုအဆင်ပြေ ကြောင်း ဒေါ်နုနုရှိန် အတွေ့ အကြုံအရ သိခဲ့ပြီးဖြစ်သည်။ အရွယ်အစား သေးငယ်ရင်သာ အာ သာမပြေသည့် အတွက် စိတ်အနှောက်အယှက်ဖြစ်ရသည်။ သီးမွှေး ငှက်ပျောသီးနှင့် လည်းဒေါ်နုနုရှိန် စမ်းကြည့်ဖူးသည်။ ဒါပေမယ့် အစိမ်းရမှ အဆင်ပြေ ၏။ ဆိုင်တွေမှာ ဝယ်လို့ရတတ်သည့် အမှည့်တွေဆိုရင် အားစိုက်ထိုးလိုက်ရင် ကျိုးတာတို့ အခွံ ကွဲထွက်သွားတာတို့ ဖြစ်တတ် သည်။ ကွဲသွားရင် အရည်တွေနှင့် ငှက်ပျောသီးရောပြီး ချွဲပစ်သွားသည်။ ပြီးရင် မနည်းပြန်ဆေးထုတ်ရ၏။ ဒါ ကြောင့် ဒေါ်နုနုရှိန်က အခွံမာသည့် ခရမ်းသီး နှင့် သခွားသီးကိုပဲ သဘောကျသည်။ အဲဒီနှစ်ခု ဆိုရင် ခရမ်းသီးကို ပိုသဘောကျ ၏။ မျက်နှာပြင်က နဂိုထဲက ချောမွေ့နေတော့ ဆီများများ မလိုသည့်အပြင် လက်ကိုင်စရာညှာတံ လေးပါလို့ အားလွန်ပြီး အဆုံးရောက်သွားလည်း ပြန်ဆွဲဖို့ အဆင်ပြေသည်။ သခွားသီး ကျတော့ လက်ကို ထိန်း နေ ရသည်။ ထို့ကြောင့် ဒေါ်အေးစိန် အခုဝယ်လာသည့် ခရမ်းသီးကို ဒေါ်နုနုရှိန် နှမျောနေမိခြင်း ဖြစ်ပါသည်။ ဒါပေမယ့် ကိစ္စတော့ မရှိပါ၊ လက်ရှိဟာက သုံးလို့ ရနေသေးသည့် အတွက် စိတ်ထဲမှာ သိပ် ထားမနေတော့ပါ။ လတ်တလောသုံးနေသည့် အသီးမကောင်းတော့သည့် အချိန်တွင် ဒေါ်အေး စိန်ဝယ်လာသမျှက လည်း စိတ် တိုင်း မကျရင် ဒေါ်နုနုရှိန် အလွန်စိတ်ညစ်ရသည်။ ဒေါ်နုနုရှိန် ဘဝ တွင် စိတ်ဖြေစရာကလည်း ဒီတခုသာ ရှိ လေရာ ဒါကိုထိခိုက်ရင် မခံမရပ်နိုင်အောင် စိတ် တိုရသည်။ အဲလိုနေ့ မျိုးဆိုရင် စန္ဒာ့ ဟာကြီး ပြေးယူချင် စိတ် ပေါက်၏။ ကိုယ့်ဖာသာ အဆင်ပြေနေတော့ ဒေါ်နုနုရှိန် စန္ဒာ့ အခန်းသို့ မရောက်တာတောင် အတော်ကြာပြီ ဖြစ်သည်။ခုလောက်ဆိုရင် စန္ဒာလည်း အပြင်ကို ပြန်ထုတ်ပြီးလောက်ပြီ ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် ဒေါ်အေးစိန်က ကောက် ကောက်ကွေ့ကွေ့ နှင့် အပွေးတက် နေသည့် သခွားသီး ပိန်ချိချိတွေ ဝယ်လာသည့် တရက်မှာတော့ စိတ်မထိန်း နိုင်တော့ဘဲ စန္ဒာ့ အခန်း ကို ဝင်ခဲ့မိသည်။ ထားနေကျနေရာကို ကြည့်လိုက်တော့ တန်းတွေ့သည်။ သခွားသီး၊ ခရမ်းသီးတွေလို ပြောင်ချောမဟုတ်ဘဲ အဖုအထစ် အရစ်တွေပေါ်နေသည့် ဟာကြီးကို ကောက်ယူ လိုက်မိသည့် ဒေါ်နုနုရှိန်၏ လက်တွေတုန်နေ၏။ ပိုကောင်း သည့် အရသာကို ခံစားရတော့မည်ဟုလည်း တွေးရင်း ရင်တွေ တဒိတ်ဒိတ်ခုန်နေသည်။ အသင့် ယူ လာသည့် စက္ကူအိတ်ထဲ ထိုးထည့်လိုက်ပြီး ခပ်မြန်မြန်ပြန် ထွက်လာ ခဲ့သည်။ စန္ဒာ ပြန်မလာ ခင် ပြန်ထားရမှာ ဆိုတော့ အချိန်ဖြုန်းလို့ မဖြစ်ပါ။ အခန်းထဲရောက်သည်နှင့် စန္ဒာ့ ဟာကြီးကို ရေစင်စင်ဆေးလိုက်သည်။ ပြီးတော့မှ သေသေချာ ချာကြည့်နေ မိ သည်။ အရင်းက အပြားဝိုင်းလိုအရာက လေစုပ်ခွက်ဖြစ်ကြောင်း တွေလိုက်ရပြီး နောက် ကုတင်ဘောင်မှာ၊ ကု လားထိုင်မှာ လိုက်ကပ်ကြည့်သည်။ ကပ်လို့မရ ပြန်ကွာကွာကျသည်။ မှန်တင်ခုံက မှန်မှာကပ်လိုက်တော့မှ ဖတ် ကနဲကပ်သွား၏။ မှန်မှာ ငေါက်တောက်ကပ်နေသည့် ဟာကြီးကို ကြည့်ရင်း ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲဟု စဉ်းစားနေမိ သည်။ မှန်မှာကပ်ပြီးတော့ လုပ်ရင်မရပါ။ မှန်တင်ခုံပေါ်မှာ တက်ခွထိုင်ရင် ကျိုးကျပြီး လူကြားမကောင်းသူကြား မကောင်း တွေဖြစ်တော့မည်။လက်နှင့် ကိုင်ထည့်ရင်ရသော်လည်း ဒီဟာကြီးကို ဝင်အောင် ထည့်ဖို့ မိမိမှာ အား အင်ရှိပါမလားဟု တွေးမိသည်။ စိတ်အမှတ်မဲ့စွာဖြင့် မှန်သားကို လက်နှင့် ပွတ်ကြည့်နေရင်း ရေချိုးခန်းထဲက ကျောက်ပြားခင်း ကြမ်းပြင်ကို သတိ ရလိုက်သည်။ မှန်ကနေ ပြန်ခွာယူပြီး ရေချိုးခန်းထဲဝင်လာ ခဲ့သည်။ ဒေါ်နုနုရှိန် ထင်သည့် အတိုင်းပင် ကျောက်ပြား မှာ ခိုင်ခိုင်မြဲမြဲကပ်သွားသည်။ အပေါ်ကိုမတ် မတ်ကြီးထောင်တက်နေသည့် ဟာကြီးကိုကြည့်ရင်း ဒေါ်နုနုရှိန် က တုန်ကရီဖြစ်လာသည်။ ခေါင်းတွေလည်း ရီဝေလာပြီး စိတ်ညှို့ခံထားရသူတယောက်လို ရေချိုးခန်းထဲက ပြန် ထွက် လာ ပြီးနောက် အဝတ်တွေ အကုန်ချွတ်ချလိုက်သည်။ ထို့နောက် ဘီရိုထဲက ဆီပုလင်းကိုယူပြီး ရေ ချိုးခန်း ထဲသို့ ဒရီးဒယိုင်ဖြင့် ပြန်ဝင်လာခဲ့သည်။ ဆီပုလင်းကို ဖွင့်ပြီးထိပ်ကနေ တဖြည်းဖြည်းချင်း လောင်းချရင်း လက်တဖက်နှင့် အစိလေးကို ပွတ်ကာ အဆင် သင့်ဖြစ်ဖို့ လုပ်ထားလိုက်သည်။ စိတ်ကအရမ်းလှုပ်ရှားနေ သည့် အတွက် ကြာ ကြာမဆွလိုက်ရပါ။ ဒေါ်နုနုရှိန် လက်ကိုရွှဲရွှဲ စိုသည်အထိ အရည်တွေထွက်လာသည်။ ဆီတွေ ရွှဲပြီးပြောင်လက်နေသည့် ဟာကြီးကို လက်နှင့် ဆုပ်၍ ဆီတွေနှံ့သွားအောင်ပွတ်ပေးလိုက်ပြီး နောက် လိုလိုမယ်မယ် နောက်ထပ်နည်းနည်း ထပ်လောင်း လိုက် သည်။ စိတ်ချရပြီထင်တော့မှ အချောင်းကြီးပေါ်မှာ ကိုယ်ကိုကြွပြီးခွထိုင်လိုက်သည်။ တုန်ရီနေသည့် လက်တွေနှင့် အဝ မှာ တည့်တည့် ဖြစ်အောင်နေရာချပြီးနောက် မျက်စိကို မှိတ်၍ တကိုယ်လုံး အားနှင့် ဖိထိုင်ချလိုက်သည်။ “ဗျစ်...ဗျစ်” အချောင်းကြီး၏ ဘေးပတ်လည်ကအရစ် နှင့် ဖေါင်းကြွနေသည့် သွေးကြောတွေက ဒေါ်နုနု ရှိန်၏ အပေါက် လေး ထဲသို့ မချိမဆန့် အတင်းတိုးဝင်သွားကြသည်။ ဒေါ်နုနုရှိန် လည်း ဗြန်းက နဲ ကွဲ ထွက်တော့ မတတ်နာ ကျင်သွား ရသည်။ အတွင်းက အသားတွေက အလိပ်လိုက်ရောပါသွားသလို ပင်။ ဗိုက်ကြောတွေသာမက ရင်သားတွေပါ တင်းတောင့်သွား၏။ “အား ...နာလိုက်တာတော်” xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx ယခုအခါတွင် နောက်ထပ်ဇာတ်ကောင်တယောက်နှင့် မိတ်ဆက်ပေးရန် အချိန်ရောက်လာပြီ ဖြစ်ပါသည်။ သူ ကား ဖိုးလုံးဖြစ်သည်။ ဖိုးလုံးသည် နှယ်နှယ်ရရ မဟုတ်ပေ။ ဒီဖက်ပိုင်းရပ်ကွက် သုံးလေးခုတွင် သူ့ကိုမသိသူ မရှိ အောင်ကျော်ကြားသူ လည်းဖြစ်၏။ ကလေးကအစ ခွေးအဆုံး ဖိုးလုံးကို သိကြသည်။ ဆိုးလှပါသည် ဆိုသော ခွေး ပင် ဖိုးလုံးကို မဟောင်ဘဲ အမြီးနှံ့ပြမည် ဖြစ်သည်။ ထိုသို့ ထူးခြားသည့် ဖိုးလုံးသည် စိတ္တဇဝေဒနာရှင် တယောက်ဖြစ်သည်။ ပို၍တိကျ အောင်ဆိုရသော် အရူး တ ယောက်ဖြစ်ပါသည်။ဖိုးလုံး၏ အသက် အရွယ် ကို ဘယ်သူမှ တပ်အပ်သေချာမပြောနိုင်ကြပါ။ အသက်နှစ်ဆယ့်ငါး နှင့် သုံးဆယ် တ ဝိုက်လောက်ဖြစ်မည်လို့သာ အကြမ်းဖျင်းယူဆ ထား ကြသည်။မွေးခါစမှ စလို့ ကျောင်းထားသည့် အ ရွယ် ရောက်သည် အထိဖိုးလုံးကို အရူးလို့ ဘယ်သူမှ မထင်ကြပါ။ မိဘတွေတောင် မသိကြ။ စကားနည်းပြီး အေး ဆေး သည့် ကလေး တယောက်လို့သာ သဘောထားကြ သည်။ တခြားကလေးတွေထက် စာရင် အသိနှေး အတတ် နှေးသည်ကိုလည်း ဉာဏ်တော့ သိပ်မကောင်းဆိုတာလောက်ပဲ မှတ် ချက်လွယ်လွယ်ချထားကြ၏။ ကျောင်းစလို့ ထားတော့မှ ဘာသင်သင်မတတ်သည်ကို သ တိပြုမိကြတော့သည်။ အဲဒါကိုလည်း ဉာဏ်ထိုင်း သည်ဟု သတ်မှတ်ပြီး ကျောင်းမှပြန် ထုတ်ကာ အသက်ရလာပြီးစဉ်းစားတတ် သည့် အချိန်လောက်မှ ပြန်ထား ခဲ့ကြသည်။ ထို အချိန်မှာလည်း အရင်လိုသာဖြစ်နေလို့ ထူးခြားကြောင်း စတင်လက်ခံလိုက်ကြသည်။ ကျောင်းနေလို့ မရသည့် အတွက်အိမ်မှာပဲ ထားရင်းဖိုးလုံး၏ လက္ခဏာတွေက ပိုပြီးသိသာ ထင်ရှားလာကြသည်။ လူကြီးပြောသည့် စကားတိုင်းကိုလည်းနားမလည်၊ သူပြော ချင်ရာ ပြန်ပြောပြီးလုပ်ချင်ရာလုပ်နေတတ်သည်။ မြန် မာ၊ အင်္ဂလိပ် နှင့် ပယောဂ ဆရာတွေလည်း စုံခဲ့သည်။ ဖိုးလုံးကတော့ အရင်အတိုင်း အေးအေး ဆေးဆေးပင်။ နောက် ဆုံးတော့ ဝဋ်နာ ကံနာလို့ပဲ သဘောထားပြီး စိတ်လျှော့လိုက်ကြတော့သည်။ မိဘနှစ်ပါး ရှေ့ဆင့်နောက်ဆင့် ကွယ်လွန်ကုန်ကြသောအခါ ဖိုးလုံးကို အမ နှစ်ယောက်က ဆက်ပြီးစောင့် ရှောက် ထားကြသည်။ မောင်နှစ်မ သုံးယောက်မှာဖိုးလုံးက တဦး တည်း သော ယောက်ျားလေး မောင်ငယ်ဖြစ်လို့ အမ တွေ က အလွန်ချစ်ကြသည်။ အမအကြီးဆုံး ခင်အေးမြင့်က အပျိုကြီး ဖြစ်ပြီး အစိုးရဌာန တခုမှာ ရုံးအုပ်အဆင့် ရှိသည်။ အမလတ် ခင် အေးတင့်ကတော့ အိမ်ထောင်သည်ဖြစ်သည်။ သူမ သည်လည်း အစိုးရဝန်ထမ်း တဦးဖြစ် ပြီး တဌာနထဲ အတူတူလုပ်သည့် ကိုစိုးအောင်နှင့် လွန်ခဲ့သောငါးနှစ် ခန့်က အိမ်ထောင်ပြု ခဲ့သည်။ သူတို့ ဌာနက ဘေးပန်းဝင်ငွေကောင်းသည်။ သားသမီးလည်း မထွန်းကားသဖြင့် ဖိုးလုံးကို တသက်လုံးစောင့်ရှောက်ဖို့ လည်း ဝန်မလေးပါ။ ဖိုးလုံး၏ ယောက်ဖတော် ကိုစိုးအောင် ကလည်း သဘောကောင်းသည်။ ဝေဒနာရှင်ယောက်ဖလေးကို ငြူငြူစူစူ မရှိပါ။ သနားလည်း သနားတတ်တော့ ဖိုးလုံးကို ညီတယောက် လို လည်းသဘောထားသည်။ ဖိုးလုံးနှင့် ပတ် သက်ပြီး ကိုစိုးအောင်၏ မှတ် ချက်စကားက လက်တွေ့ နှင့်တော်တော်နီးစပ်သည်။ “ဒီကောင် ရူးသလားဆိုတော့လဲ၊ သွက်သွက်လည် နေတာမဟုတ်ဘူး၊ တခါတလေကျ ရင် လူကောင်းတောင် သူ့လောက်မတွေးတတ်ဘူး၊ ဉာဏ်နည်းတာ လားဆိုရအောင်က လည်း ဒီလောက် မဟုတ်ပြန်ဘူး၊ ဒီကောင်က ရူးတာနဲ့ ဉာဏ်နည်းတာ နည်းနည်းစီပေါင်းထားတာ ဆိုတော့ ဆေးကုမရဘဲဖြစ်သွားတာ” အရူးတွေက သူတို့ကိုသူတို့ အရူးလို့ မသတ်မှတ်သော်လည်း ဖိုးလုံးကတော့ သူ့ကိုသူအရူး အဖြစ်ကျေကျေ နပ်နပ်ခံယူသည်။ ဖိုးလုံးလူပျိုပေါက် အရွယ်လောက်က အိမ်က အမတွေလူးပေးလိုက်သည့် သနပ်ခါးအဖွေး သားဖြင့် ရပ်ကွက်ထဲထွက်သွားသည့် အခါ တခြားကောင်လေးတွေက အခြောက် ဟု စကြသည့် အခါဒေါသ တကြီးဖြင့် “ငါက အရူးကွ၊ အခြောက်မဟုတ်ဘူး၊ အရူးဆိုတာ အခြောက်ထက် အဆင့်မြင့်တယ်” ဟုပြော၏။ ဖိုးလုံးက ဒီလိုလူစားဖြစ်သည်။ ကြားဖြတ်၍ ဖြည့်ပြောရလျှင် ဖိုးလုံး၏ မိဘတွေပေးသည့် နာမည်က ခင်မောင် ထွေးဖြစ်သည်။ ထိုနာမည်ကို မူလတန်းကျောင်းမှာ ကျောင်း အပ်တုန်း က တခါပဲသုံးလိုက်ရပါသည်။ ကျောင်း နေလို့ မရတော့သည့် အခါ မသုံးဖြစ်တော့။ မှတ်ပုံ တင်လည်း လုပ်ပေးလို့ မရသဖြင့် ခင်မောင်ထွေးဆိုသည့် အမည်က မှတ်တမ်းမှတ်ရာမရှိ ပျောက်ဆုံးသွားသည်။ ငယ်ငယ်က ဝဝလုံးလုံး လေးမို့ ဖိုးလုံးဟု ချစ်စနိုး ခေါ် ကြသည့် နာ မည်က သာတရားဝင်ဖြစ်သွားသည်။ ဖိုးလုံး အရွယ်လေး နည်း နည်းရလာသည့် အခါ အမ တွေက မှတ်ပုံတင် လုပ်ပေးဖို့ လုပ်တော့ သူကလက်မခံ၊ ဘယ်ကဘယ်လိုရလာသည် မသိ သည့် စကားတခွန်းနှင့် တုံ့ပြန်၏။ “လူကို နံပါတ်နဲ့ ဘောင်မခတ်ပါနဲ့ ဗျာ၊ ဖိုးလုံးက ဖိုးလုံးပါပဲ” ဟူ၏။ ထိုကဲ့သို့ လူမသိသူမသိနာမည် ခင်မောင်ထွေး၊ အများအခေါ် ဖိုးလုံးသည် အသက် အစိတ်နှင့် သုံးဆယ်ကြားဟု ပြောခဲ့ပြီး နောက် ပုံပန်းသဏ္ဍန်ကို ဖေါ်ပြရလျှင် အကြောင်း မသိသူတွေက လူရည်သန့်တယောက်ဟု ထင်နိုင် သည် ဟုဆိုရမည်။ သူက အသားဖြူသည်။ အရူးပေမယ့် သန့်သန့်ပြန့်ပြန့် နေ၏။ ဒါပေမယ့် အဝတ်သစ် အစား သစ် တော့ ဆင်ပေးလို့ မရပါ။ ကိုစိုးအောင် မဝတ်တော့သည့် အဟာင်းတွေကိုသာ ခုံခုံမင်မင် ဝတ်သည်။ အ ဟောင်း ဆိုပေမယ့် လည်း အမတွေက ဂရုတစိုက်လျှော်ဖွပ်ပေးကြသော ကြောင့် ဖိုးလုံးကို ကြည့်လိုက်ရင် အ မြဲတမ်းစင်စင်ကြယ်ကြယ် ရှိသည်။ ရုပ်ရည်ကလည်း မချောပေမယ့် ရုပ်ဆိုးတဲ့ထဲမှာမပါပါ။ ထို့ကြောင့် အရူး ပေမယ့် လူတိုင်းနှင့် အဆင်ပြေ သည်။ ဖိုးလုံးကို အိမ်က ညစာ တနပ်သာကျွေးရန်လိုသည်။ တခါတလေ မနက်စာစား၏။ ဒါကလည်း သူ၏ ပိုင်နက် နယ်မြေအတွင်းတွင် သာရေးနာရေး အလှုအတန်းတွေ မရှိသည့် ရက်တွေမှသာ ဖြစ်သည်။ အလှုအတန်း ရှိလို့ ကတော့ မိုးလင်းတာနှင့် ဖိုးလုံး ရောက်လာ ပြီ ဖြစ်သည်။ နေ့လည်စာက တော့ကြုံသည့် နေရာမှာစားသည်။ သူ၏ ပုံမှန် ဖေါက် သည်တွေက ရပ်ကွက်ထဲမှ ကာလသားတွေဖြစ်သည်။ သူတို့နှင့် ဖိုးလုံး အဖွဲ့ကျရခြင်း အ ကြောင်းရင်း ကို နောက်ပိုင်းမှာ ဆက်ရှင်းရမည် ဖြစ်ပါသည်။ လဘက်ရည် ဆိုင်မှာ၊ မုန့်ဟင်းခါးဆိုင် အသုတ် ဆိုင်တွေမှာ အရပ်ထဲက ကာလသားတွေ နှင့် ဆုံမိရင် ဖိုး လုံးအတွက် နေ့လည်စာ အဆင်ပြေပြီဖြစ်သည်။ သူတို့တွေ နှင့် မကြုံကြိုက်လည်း ကိစ္စ မရှိ ဖိုးလုံး၏ ပိုင်နက်ရပ်ကွက်သုံးခု အတွင်းတွင် ဘုန်းကြီးကျောင်း ငါးကျောင်းရှိ၏။ ဘုန်းကြီး ကျောင်းတွေကလည်း ဖိုးလုံးအတွက် အစားအသောက်ရရှိရာ နေရာဖြစ်သည်။ နေ့လည်စာ စားပြီးရင်တော့ ဖိုးလုံး အိမ်ပြန်နားသည်။ ဒါမှ မဟုတ်လည်း ပွဲစားမ မစိုးစိုး နွယ် တို့ အိမ်မှာ ရုပ်ရှင် သွားကြည့်၏။ မစိုးစိုးနွယ်၏ ယောက်ျား ဦးတင်ထွန်းက လေဖြတ် ထားလို့ ဘယ်မှ မသွားနိုင်ပဲ EVD စက်တ လုံးနှင့် ရုပ်ရှင်တွေ တနေကုန်ထိုင်ကြည့်နေသူ ဖြစ်သည်။ ဖိုးလုံးလည်း ဦးတင်ထွန်းကို တောက်တိုမယ်ရ ဝိုင်း ကူလုပ်ပေး ရင်း ရုပ်ရှင်ကြည့် ခွင့်ရ၏။ ညနေရောက်ရင်တော့ ရေချိုးအဝတ်အစားလဲကာ ညစာစားပြီး ဖိုးလုံး တကျော ပြန် ထွက်သည်။ ကြုံရာလူနှင့် လဘက်ရည်ဆိုင်ထိုင်ပြီး ကိုးနာ ရီလောက်ဆိုရင်တော့ အိမ် ပြန်အိပ် တော့၏။ ဒါက ဖိုးလုံး၏ တနေ့တာဖြစ်သည်။ ဖိုးလုံးကို အရူးတယောက်ဟု ဆိုခဲ့ပြီးဖြစ်သည်။ အပြင်ပန်း အမူအရာအားဖြင့် ဘာမှမထူးခြားသော်လည်း စိတ် ဝေဒနာရှင်တို့၏ ထုံးစံ မဟုတ်မဟတ်လုပ်တတ်တာလေး တွေတော့ ရှိသည်။ ဒါပေမယ့် ဆိုးဆိုးဝါးဝါးတွေ မ ဟုတ်လို့ လူတိုင်းခွင့် လွှတ်နိုင်ကြသည်။ ထို့ အပြင် ဒီဇာတ်လမ်း နှင့် မသက်ဆိုင်တာတွေဖြစ်လို့ အထူး တလည် ဖေါ်ပြမနေတော့ပါ။ ဖိုးလုံးမှာ အဆိုးဆုံးဟူ၍ အကျင့်တခုသာရှိသည်။ အဲဒါကတော့ တော်တော်ဆိုး၏။ ကောင် မလေး ချောချော မြင် ရင် ဖိုးလုံးစိတ်ဖေါက်ပြီး လုံချည်လှန်ပြခြင်း ဖြစ်သည်။ အလွန် ချစ်သည့် အမတွေကိုယ် တိုင် အဲဒီ အကျင့်ကို မ ရိုတ် ရက်ဘဲ ရိုတ်ပြီးဆုံးမသော်လည်း မရပါ။ ကာလသားလူရှုပ်တွေက နောက်ကွယ်ကနေ မြှောက်ပင့် ပေး ကြတာကလည်း ဆုံးမလို့ မရခြင်း၏ အကြောင်းတခုဖြစ်၏။ ဒါပေမယ့် ဖိုးလုံးက သစ္စာရှိသည်။ တရပ်ထဲသား မိန်းကလေးတွေကို ဘယ်တော့မှ လှန်မပြ။ နောက်ပြီး မချော သည့် မိန်းကလေးဆိုရင် လှန်ပြဖို့ဝေးကာ လှည့်တောင်မကြည့် သူ ဖြစ်သည်။ မိန်းကလေး တယောက်ကို ဖိုး လုံးလှန်ပြလိုက်ပြီဟု ဆိုရင် ထိုမိန်းကလေး သည် ဧကန်မချွတ် မိန်းမချောလေး ဖြစ်ရမည် ဆိုတာကို လူတိုင်း သိကြသည်။ နောက်ပြီး ဘယ်လောက်ချောပါစေ အပျိုအရွယ် မဟုတ်ရင် ဖိုးလုံးက ဒီလိုလုံးဝ မလုပ်။ သူ့ထက် အသက်ကြီးသည့် မိန်းမတွေ ဆိုရင် ရိုရိုသေသေ ဆက်ဆံသည်။ ကာလသား တွေနှင့် ဖိုးလုံး အဖွဲ့ကြတာ ဒီအ ကျင့်ကြောင့်လည်းပါသည်။ ဒေါ်နုနုရှိန်၏ တော်ဝင်ပန်း အဆောင်မှ မိန်းကလေးတွေဆိုရင် လှကြတာများ၍ ဖိုးလုံးလှန် မပြဖူးသည့်သူ မရှိ ဟုလို့ပြောရမလိုပင်။ အများအားဖြင့်တော့ ပြောင်းလာခါစ ရက်တွေ မှာ ဖြစ်သည်။ နောက်ပိုင်း ဒီအဆောင်က ဆိုတာဖိုးလုံးသိသွားတော့မှ သာသူတို့တွေသက်သာခွင့် ရကြသည်။ တရပ်ထဲသားတွေ လို့ သတ်မှတ် လိုက် ပြီဆိုရင် ဖိုးလုံးလှန် မပြတော့ပါ။ ထို့ကြောင့် တော်ဝင်ပန်းသို့ ရောက်ခါစ မိန်းကလေးတွေ နှင့် ဖြတ်သွားဖြတ်လာ မျက်နှာ စိမ်း မိန်းကလေးတွေသာ ဖိုးလုံး ဟာကိုကြည့်ခွင့်ရကြသည်။ အကြောင်းမလှလို့ အရူးဘဝ သို့ရောက်ရသော်လည်း ကိုယ်ပိုင်ပစ္စည်းမှာတော့ ဖိုးလုံးက ပါရမီထူးသူဖြစ်သည်။ ယောက်ျားလေးတွေ သူ့ကို မနာလိုဖြစ်ကြရသည်။ သူ့ဟာကြီးက ကြီးလည်းကြီး၍ ရှည်လည်းရှည်သည့် အပြင် အကွေ့အကောက်မရှိ ရေပိုက်လုံးတချောင်း လို ညီညာဖြောင့်တန်းနေ၏။ ထိပ်ပိုင်းက လည်း ဝိုင်းဝိုင်းစက်စက် သံခမောက် တလုံးကို စွပ်ထားသည့်နှယ်ရှိ၏။ မျက်နှာစိမ်း မိန်းကလေး ချောချော တယောက်ကို မြင်သည် နှင့် သူ့ဟာကြီးက မာတင်းထောင်မတ်တက်လာ၏။ အသားဖြူသူဖြစ်လို့ သူ့လိင်တံကြီးက ဖြူဖွေးနေပြီး ထိပ်ဖူး က တော့ ဝက်အူချောင်းကြီးလိုနီရဲပြီးပြောင်လက်နေ၏။ ဒါကိုမြင်လိုက်ရ သည့် မိန်းကလေးတိုင်း အသက်ရှူရပ်မ တတ် အောင် ဖြစ်ကြရသည်။ ဒီမြင်ကွင်းကို အရပ်ထဲက လူရှုပ်တွေက သိပ်သဘောကျသည်။ မျက်နှာသိမဟုတ်သည့် မိန်းကလေး တယောက် မြင်လျှင် ဖိုးလုံးကို မရအရခေါ်ပြတတ်ကြသည်။ ဒါမျိုးဆိုရင်ဖိုးလုံး ကလည်း အချိန်မဆိုင်းပါ။ မိန်းကလေး ၏ အ လန့်တကြားအော်သံ၊ ဖိုးလုံးဘော်ဒါတွေ၏ လှောင်ပြောင်ရယ်မောသံတွေ ချက်ချင်းဆူညံသွားသည်။ မကျေနပ်လို့ ရပ်ကွက်လူကြီး တွေ ကိုသွားတိုင်ရင်လည်း ရပ်ရွာလူကြီးတွေက ဖိုးလုံး အကြောင်းကိုသိနေကြသူတွေ ပီပီ စိတ္တဇ ဝေဒနာရှင်ဖြစ်လို့ သည်းခံပါရန် ဖိုးလုံး အမတွေကိုယ်စား တောင်းပန်ပေးကြပြီး နောက်မှ ဖိုးလုံးကို မြှောက် ပေး ကြသူတွေကို ကွယ်ရာမှာခေါ်ကာ ကျိန်းကြမောင်းကြရ၏။ ဒါပေမယ့် ဒီလို အဖြစ်မျိုးက တလနေမှ တခါလောက်ဖြစ်သည်လို့ပဲပြောရပါမည်။ မျက်နှာ စိမ်း မိန်းကလေး ချော ချောတယောက်နှင့် ဖိုးလုံးလမ်းပေါ်မှာ သွားရင်းလာရင်း ဆုံဖို့ဆိုတာက အမြဲလိုဖြစ်နေတတ်သည်တော့ မဟုတ်။ ထို့ ကြောင့် ဖိုးလုံး၏ ဒီအပြုအမူကို တခါတရံ အရူးထခြင်း မျိုးလောက်သာ အများက သဘောထား ပေး လိုက်ကြ ပါသည်။ အရူးပင်ဖြစ်သော်လည်း ဖိုမသဘာဝ ဆက်ဆံရေးကို ဖိုးလုံးကောင်းကောင်း နားလည်သည်။ အပေါင်းအသင်း တွေက သင်ပေးထားလို့ ဖိုးလုံး ဂွင်းတိုက်တတ်သည်။ မိန်းကလေး တယောက်ကိုမြင်လို့ ထောင်ထလာပြီးရင် တချောင်ချောင်ကို ပြေးပြီး အရည် ထွက်အောင် ထုပစ်လိုက်သည်။ ဒီလို မလုပ်ရင် အချောင်းကြီးတင်းပြီး သေ သွား လိမ့်မည် ဟု သူ့ကို ကြပ်ထားကြသည့် စကားကို အဟုတ်မှတ်နေရှာ၏။ မိန်းမ မလုပ်ချင်ဘူးလား ဟု မေး ရင် လုပ်ချင်တယ်ဟု မဆိုင်းမတွဖြေသည်။ သူ့ကို ခင်မင်သည့် သူတွေက ပြည့် တန်ဆာ ခေါ်ပေးသော်လည်း သွေးကြီးသည့် ဖိုးလုံးက ဒါမျိုးမလုပ်ဟု ဆိုသည်။ ဒီလိုကိစ္စ ဆိုရင် အလွန်ရက်ရောစေတနာရှိကြသည့် ယောက်ျား တို့ စရိုတ် အတိုင်း သူ့အကြိုက် အချော အလှလေး ကြေးကြီးပေးပြီး ခေါ်လာ တော့လည်း အခန်း ထဲရောက်မှ ကောင်မလေး၏ အမွှေးတွေကို ကြောက်သည် ဆိုပြီး ထွက်ပြေးသည်။ ဘာဖြစ်လို့ ကြောက်တာလဲ ဆိုတော့ အသည်းယားသည်ဟု ဆိုသည်။ ဖိုးလုံးက အမွှေးထူရင်မကြိုက်ပါ။ သူ့အ မွှေး တွေကိုလည်း မှန်မှန်ရိတ်သည်။ ထို့ကြောင့် ကောင် မလေးတွေ ကိုလှန်ပြတိုင်း သူ့ဟာကြီးက အမွှေးအမြင် ကင်းကာ ထင်ထင်ရှားရှားဖြစ်နေတတ်၏။ နှုတ်ခမ်း မွှေး မုတ်ဆိတ်မွှေးတွေကို နေ့စဉ်ရိတ်တိုင်း သူ့အောက်က အမွှေးတွေကိုပါရှင်းသည်။ အပေါ်ရိတ်လည်း ဒီဂျုတ် အောက်ကို ရိတ်လည်း ဒီဂျုတ်ပဲ ဆိုတော့ ယောက်ဖတော် ကိုစိုးအောင်က တခြားနေရာတွေမှာ သည်းခံသော် လည်း ဒီနေရာမှာတော့ သည်းမခံ။ သူသုံးသည့် ဂျုတ်ကို ဖိုး လုံး ကိုင်တာလုံးဝ်မကြိုက်၊ သူ့အခန်းထဲ သူယူ ထား ၏။ ဖိုးလုံးကလည်းဖိုးလုံးပင် သူ့ဟာ အသွားတုံးသွားရင် ကိုစိုးအောင် ဟာ ကောက်ဆွဲချင်ဆွဲတတ်၏။ ဒီလို ဇီဇာကြောင်သည့် ဖိုးလုံးတယောက် နောက်ပိုင်း ကျတော့ မိန်းမ ချချင်သည်ဟု ဆိုပြီး မပြောတော့။ လုပ်ဦး မလားဟု မေးရင် ရယ်လို့သာနေ တော့ သည်။ ကြောက်သွား ပြီလားဟုမေးရင်တော့ “ငါက နတ်သမီးပဲချမှာ၊ သူ့ကိုချပြီးမှ တခြားမိန်းမကို ချရင် နတ်သမီးစိတ်ဆိုးလိမ့်မယ်” ဖိုးလုံးက အရူးဆိုတော့ အားလုံးက အရူးလို့ပဲ သဘောထားကြပါသည်။ ဒီလို အရူးမှာမှ အလွန်ကောင်းသည့် ပစ္စည်းရှိနေတာကိုတော့ မနာလိုဖြစ်ကြရသည်။ ဖိုးလုံး ဖိုမဆက်ဆံရေး အကြောင်းကို နားလည်သိနေတာ လူငယ်တွေက သူ့ကို ပြောပြကြလို့ ဖြစ်သလို မစိုးစိုး နွယ်၏ ယောက်ျား ဦးတင်ထွန်း ကြောင့်လည်း ပါသည်။ ဦးတင်ထွန်းက လူမမာ မဖြစ်ခင်က မိန်းမ ကိစ္စမှာ တော် တော်ဝါသနာထုံခဲ့သူဖြစ်သည်။ သူ့ထက် များစွာငယ်သည့် မစိုးစိုးနွယ် နှင့် အိပ်နေရတာကိုတောင် အားမရဘဲ ကြုံသလို ကဲ တတ်သူဖြစ်သည်။ အခုလို အိပ်ယာထဲ လဲသည်ကိုပင် မိန်းမ လိုက်စားလွန်းလို့ ဖြစ်ရ သည်ဟု တချို့ က မှတ်ချက်ပြုကြ၏။ ငွေကြေးတတ်နိုင်သူမို့ ဆေးပေါင်းစုံ နှင့်ကုသရာ ရှိသမျှတော်တော်ကုန်သွားသည်။ လူကတော့ နာလန်ပြန်ထ လာသည်။ ဒါပေမယ့် အိမ်ထဲမှာ ဟိုနားဒီနား သွားနိုင်လာနိုင်၊ အစားအသောက်ကို ကိုယ့်ဖာသာ စားနိုင်ယုံ လောက်သာ ဖြစ်သည်။ လုံးလုံး လူကောင်းပြန်ဖြစ် မလာတော့။ အိပ်ယာနှင့် TV ရှေ့က ခုံလောက်သာ သွား လာ ကူးသန်း နိုင်တော့သည်။ ရမ္မက်ကြီးသည့် ဦးတင်ထွန်းက အိပ်ယာထဲလဲသော်လည်း တနေကုန်ထိုင်ကြည့်နေတတ် သည့် ဇာတ်ကား တွေ က လိင်အသားပေးတွေသာဖြစ်သည်။ အခုခေတ်မှာ DVD တချပ်ထဲ နှင့် ဇာတ်ကားတွေ အများကြီးကြည့် လို့ရ နေသည့် အတွက် ဦးတင်ထွန်း စိတ်ကြိုက်ဖြစ် နေ တော့၏။ သူလိုအပ်သော ကြည့်ချင်သည့် ဟာတွေကို တခါ တရံ ဖိုးလုံးက စီဒီရောင်းသည့် ဆိုင်မှာ ဦးတင်ထွန်း အတွက်လို့ ပြောပြီးသွားယူပေးရသည်။ တခါတလေတော့ လည်း မစိုးစိုးနွယ် နှင့် ဆိုင်က ထည့်ပေးလိုက်တတ်၏။ “နင့် ဦးလေး လုပ်ပုံနဲ့ ငါ့မှာ မျက်နှာကို ဘယ်လိုထားရမှန်းတောင် မသိပါဘူး ဖိုးလုံးရာ” မစိုးစိုးနွယ်က ဖိုးလုံးရှေ့မှာ ညည်းပြရင် ဖိုးလုံးက ခေါင်းတဆတ်ဆတ် ညိတ်ပြီး “ကျွန်မ မကြည့်ဘူး၊ ဦးတင်ထွန်းကြီး ကြည့်တာပါလို့ ပြောပေါ့” “မပြောချင်ပါဘူး၊ ငါတော့ ပိုက်ဆံထုတ်ပေးပြီး ပြေးလာတာပဲ” ဦးတင်ထွန်း ကလည်း တော်တော်စိတ်ထန်သည်။ အပြည့်၊ တဝက်၊ အရှေ့တိုင်း၊ အနောက်တိုင်း လိုင်းစုံကြည့် သည်။ တခါတလေ အက်ရှင် ကားတွေဘာတွေ ကြည့် တတ်သော်လည်း လိင်အခန်း မပါရင် ချက်ချင်း နောက် တကား ပြောင်းကြည့်တတ်သူဖြစ်သည်။ “ဦးလေး ကလဲဗျာ၊ လုပ်ချင်လဲ လုပ်ကြမှာပေါ့၊ စောင့်ပါဦးလား” ဇာတ်လမ်းထဲမှာ စိတ်ဝင်စားနေသည့် ဖိုးလုံးက ထကန့်ကွက်လျှင် “မင်းသား က ပန်းသေနေတယ်တဲ့ ကွ၊ အင်္ဂလိပ် လိုပြောတာ မင်းမကြားလိုက်ဘူးလား” “ပန်းသေတယ် ဆိုတာ ဘာလဲဦးလေး” “ပန်းသေတယ် ဆိုတာ -ီးမတောင်နိုင်တော့တာပေါ့ကွာ” “ဦးလေး လိုပေါ့” ဦးတင်ထွန်း မျက်နှာကြီး မဲမှောင်သွားရသည်။ ဖိုးလုံးကို တောက်တိုမယ်ရ ခိုင်းလို့သာရ မနေရင် အိမ်ထဲက မောင်းထုတ်လိုက်ပြီ ဖြစ်သည်။ သူကလည်းသူပင် အသက်က ခြောက်ဆယ်ကျော်၊ လူကလည်း လေဖြတ် ထား သည့် တိုင် သူ့ဟာကြီး ပြန် ထောင်လာနိုင်ဖို့ အမြဲတွေးနေသူဖြစ်သည်။ မစိုးစိုးနွယ် ကိုလည်း အားတာနှင့် ခေါ်ပြီး မှုတ် ခိုင်းတတ်သည်။ မစိုးစိုးနွယ် ဘယ်လောက်ကြိုးစားကြိုးစား ခေါင်းထောင်မထ နိုင်တော့လို့ မစိုးစိုးနွယ်က လည်း နောက်မခိုင်းဖို့ ခပ်မာမာပင် အပြတ်ပြောချလိုက်၏။ တခါ တုန်းက ကုလားထိုင်မှာထိုင်ပြီး အောကားကြည့် နေသည့် ဦးတင်ထွန်းကို မစိုးစိုးနွယ် မှုတ်ပေး နေရ သည်ကို TV ကြည့်ဖို့လာသည့် ဖိုးလုံး မြင်ခဲ့ရဖူးသည်။ အ လိုက် သိစွာ ပင် တိတ်တိတ်လေး ပြန် ထွက်သွားပြီး ဘယ်သူ့ကိုမှ မပြောဖြစ်အောင် နေပေးခဲ့ပါ၏။ ဒီနေရာမှာ တော့ ဖိုးလုံးက အရူးပါးဖြစ်သည်။ ကိစ္စပေါက်ကြားသွားရင် သူဒီမှာ ရုပ်ရှင်လာကြည့် လို့ မရတော့ ဘူးဆိုတာ ကောင်းကောင်း နားလည်၏။ ထိုသို့ လျှင်ဦးတင်ထွန်း ကောင်းမှု ကြောင့် လိင်မှုရေးရာ ကိစ္စတွေကို ဖိုးလုံး အတော်လေး သိနားလည်ခဲ့သည်။ ယောက်ျားနှင့် မိန်းမ ဘယ်လိုလုပ်ရသည်။ ဘယ်လိုပုံစံတွေ နှင့် လုပ်ရ သည်ဆိုတာကို ဖိုးလုံးကောင်းကောင်း နားလည်၏။ တခါတလေ ယောက်ျားလေး တွေ ကို ကြုံကြိုက်လျှင်သူက ဆရာ လုပ်တတ်သေး၏။ “ဟေ့ကောင်ဖိုးလုံး၊ မင်းက လုပ်ဖူးတာလဲ မဟုတ်ဘဲနဲ့၊ ချောင်ကပ်ပြီး ဂွင်းထုနေရတဲ့ ကောင်က များ၊ ရုပ်ရှင်ထဲ မြင်ဖူးတာတွေနဲ့ ဆရာကြီးလုပ်နေတယ်” စသဖြင့် ဝိုင်းနှိပ်ကွပ် ကြလျှင် ဖိုးလုံးပြုံးစိစိ နှင့် ငြိမ်နေတတ်၏။ အမှန် တကယ်တော့ ဖိုးလုံးမှာ လိင်ကိစ္စ အတွေ့ အကြုံ ရှိပါသည်။ ဖွင့်ပြောလို့ မရသည့် အကြောင်းဖြစ်နေလို့သာ သူ ငြိမ်နေခြင်း ဖြစ်၏။ ပြော လို့ရလို့ ပြောရင်လည်း ဘယ်သူမှ ယုံကြမည် မထင်ပါ။ ဖိုးလုံး မိန်းမ နှင့် ကြုံခွင့်ရဖို့ ကူညီပေးခဲ့သူမှာ ဦးတင်ထွန်း၏ ဇနီး လိုင်းစုံပွဲစား မစိုးစိုးနွယ် ဖြစ်သည်။ မစိုးစိုးနွယ် သူ့အတွက်ရှာပေးခဲ့သည်က ရိုးရိုး မိန်းမတောင် မဟုတ် နတ်သမီး ဖြစ်သည်။ ရပ်ကွက်ထဲက လူတွေနှင့် ရောရော နှောနှော မနေတတ်ဘဲ သူမဖာသာ နေတတ်သည့် ဒေါ်နုနုရှိန် ကိုတောင် အတင်းဝင်လုံးပြီး ရွှေထည်ပစ္စည်းတွေ ရ အောင်ရောင်းနိုင်ခဲ့ သူဖြစ်ရာ မစိုးစိုးနွယ် အတွက်ကတော့ ဖိုးလုံးကိစ္စသည် အသေးအဖွဲသာဖြစ်ပါသည်။ ဤနေရာတွင် မစိုးစိုးနွယ်၏ အကြောင်းကို ထည့်ပြောရန်လိုမည်ထင်ပါသည်။ မစိုးစိုးနွယ်က အသားလေး ညို သည် က လွဲရင်ရုပ်ရည်သင့်ပါသည်။ အရပ်မနိမ့် မမြင့်နှင့် ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်ကလည်း ပြည့်ပြည့်တင်း တင်း ရှိသည်။ ဒီအရပ်က မ ဟုတ်သော်လည်း အလယ်တန်းကျောင်းသူဘဝ လောက်ထဲက ရောက်လာခဲ့သူဖြစ်လို့ ခုအခါမှာ ဒီအရပ်သူ ဖြစ် လို့ နေပါပြီ။ သူမတို့ မိသားစုက ဆင်းရဲ၏။ ဆယ်တန်း ကို နှစ်ခါကျပြီးသွားသည့် အခါ ပညာရေးကို စွန့်ပြီး အလုပ် လုပ်ရသည်။ ဒီအချိန်မှာ မုဆိုးဖို ဦးတင်ထွန်း နှင့် တွေ့ခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ဦးတင်ထွန်းက ငွေကြေးချောင်လည်သူဖြစ် သည်။ ကျောင်းပညာ မထူးချွန်သော်လည်း အပြင် လောက တွင် အကွက်မြင် တတ်သော မစိုးစိုးနွယ်က ဦးတင် ထွန်းကို လက်ခံခဲ့၏။ သူတို့ အသက်အရွယ်ချင်းက နှစ် သုံးဆယ်လောက် ကွာသည်။ သူတို့ လက်ထပ်ကြချိန်တွင် မစိုးစိုးနွယ်က နှစ်ဆယ်ကျော်၊ ဦးတင်ထွန်းက ငါး ဆယ်ကျော်ပြီ ဖြစ်သည်။ အသက်ငါးဆယ်ကျော်ပြီ ဖြစ်သော်လည်း ဦးတင်ထွန်းက ကဲကောင်းတုန်း ဖြစ်သည်။ မစိုးစိုးနွယ် ကလည်း တစ် တစ်ရစ်ရစ် နှင့် အပျိုရည် အပျိုသွေးအတက်ဆုံး အချိန်ဖြစ်ရာ ညိုသော်စေး၏ ဟု ကြွေးကျော်ပြီး ဦးတင်ထွန်း က မစိုးစိုး နွယ်ကို တရားဝင်သိမ်းပိုက်လိုက်၏။ လိုက်ဖက်မညီသော အတွဲဖြစ်သော်လည်း ငွေကြေးကိုအကြောင်းပြု ပြီး ဦးတင်ထွန်း ကို မစိုးစိုးနွယ် မညီးမညူ အလိုလိုက်ပြုစုပေးခဲ့သည်။ အပြုအစုကောင်း လွန်းလို့ ဦးတင်ထွန်း၏ အပြင်မှာရှုပ် သည့် ဇာတ်လမ်းတွေတောင်ငြိမ်သက်သလို ဖြစ်သွားသည်။ လေမဖြတ်ခင် တနှစ် နှစ်နှစ်က မှ ခြေ ပြန်ရှုပ်သည်။ အခုတော့ လေဖြတ်ပြီး လဲနေလေပြီ။ ဦးတင်ထွန်းက ကောင်းကောင်းမွန်မွန် ထားသော်လည်း မစိုးစိုးနွယ် အလကားမနေပါ၊ တတ်နိုင်သလောက်စီး ပွား ရေးကို သူ့ အတွက်သူလုပ်၏။ အိမ်ပွဲစား၊ ခြံပွဲစား၊ကားပွဲစား၊ ဖုန်းပွဲစား အကုန်လုပ်သည်။ တလုံး၊ နှစ်လုံး၊ သုံး လုံး အကုန်ဒိုင်ကိုင်၏။ ဦးတင်ထွန်း လဲသွားချိန်တွင် မစိုးစိုးနွယ်က တော်တော်လေး အရှိန်ရနေပြီ ဖြစ်သည်။ ဦး တင် ထွန်း ကတော့ရှိတာအပြင်ထပ် မရှာနိုင်တော့၊ မစိုးစိုးနွယ် လုပ်သမျှထိုင်ကြည့်နေရုံသာ တတ်နိုင်တော့ သည်။ နေ့ ရှိသ၍ TV ရှေ့ မှာထိုင်ပြီး မဟုတ်တရုတ် ကားတွေကြည့်ရင်း အချိန်ကို ဖြုန်းနေရသည်။ ခုထက်ထိတိုင်အောင် အချိုးအဆက်ပြည့်တင်းနေသေးသည့် ကိုယ်လုံးကို ပေါ်လွင်ထင်ရှား အောင်လည်း အ ဝတ်အစားကျပ်ကျပ် ပျော့ပျော့တွေ ဝတ်တတ်သည့် မစိုးစိုးနွယ်ကို လူငယ်တွေ စိတ်ထဲကနေပစ်မှား တတ် ကြ သည်။ လမ်းကိုညင်ညင်သာသာ လျှောက်တတ် သော်လည်း သူမ၏ တင်ပါးတွေလှုပ်ရှားမှုကတော့ ရင်ခုန် ဖွယ် အတိဖြစ်သည်။ ဖိုးလုံးက တော့ မစိုးစိုးနွယ်ကို ရင်ခုန်စရာလို့ လုံးဝသဘောမထားပါ။ ဖိုးလုံး ၏ နတ်သမီးဇာတ်လမ်းက လည်း ဦးတင်ထွန်း ၏ ဇာတ်ကားတွေ သွားကြည့်ရင်းက စသည်လို့ ဆိုနိုင်ပါ သည်။ “ဟဲ့ ဖိုးလုံး၊ နင် အဲဒီကားတွေ ဒီလောက်ကြည့်နေတာ မိန်းမမလိုချင်ဘူးလား” “လိုချင်တာပေါ့ မမစိုးရာ၊ ဒါပေမယ့် ကျွန်တော့်ကို ဘယ်သူကယူမှာလဲ၊ ကျွန်တော်က အရူးပဲ” မစိုးစိုးနွယ်ခုလို မေးရတာကအကြောင်းရှိသည်။ ထိုနေ့က ထုံးစံအတိုင်း ဦးတင်ထွန်း နှင့် အတူ ဟိုကားကြည့်ပြီး ဖိုးလုံးစိတ်တွေ အရမ်းထလာသည်။ သူ့ဟာကြီးကလည်း မာပြီးထောင်ထလာ ၏။ ဒါကို အရည်ထွက်အောင် မ လုပ်ရင်သေမှာ စိုးပြီး ထုဖို့ အတွက် အိမ်သာဆီသို့ ပုဆိုးမပြီးပြေးအလာ တွင် အထဲမှာမစိုးစိုးနွယ်ရှိနေ သော ကြောင့် မီးဖိုချောင်နားက တိုလီမုတ်စ ထားသည့် အခန်းကျဉ်းလေးထဲမှာဝင်ပြီး အားပါးတရထုပစ်လိုက်သည်။ ဒါကို အိမ်သာကနေ ပြန်လာသည့် မစိုးစိုးနွယ်က ပြတင်းပေါက် ကမြင်သွား၏။ ဖိုးလုံးကတော့ ကိုယ့်အာရုံနှင့် ကိုယ် ဆိုတော့ မစိုးစိုးနွယ် မြင်သွားတာကို မသိလိုက်ပေ။ ညစ်ထပ်ထပ်ကြမ်းပြင်ကို စိုရွှဲသွားအောင် အရည်တွေပန်းထုတ်လိုက်ရမှ ဖိုးလုံးနေသာထိုင် သာရှိသွားသည်။ စက္ကူစုတ်တခုဖြင့် အရည်တွေကိုသုတ်ကာအပြင်ကို ပစ်ခဲ့ပြီး သည့်နောက် အိမ်ရှေ့မှာ ပြန်ထိုင်ကြည့်နေ လိုက် သည်။ ထမင်းစားချိန်ရောက်တော့မှ အိမ်နောက်မှာ ထမင်း ခေါ်ကျွေးရင်း မေးလာခြင်းဖြစ်၏။ ခါတိုင်းလည်း ဦး တင် ထွန်းနှင့် အတူ ဟိုကားတွေကြည့်နေ ကြချိန်တွင် မစိုးစိုးနွယ် အိမ် မှာရှိနေချင်ရှိနေတတ်သည်။ လာကြည့် တာ တော့ မလုပ်တတ်ပါ။ ဖြတ်သွားဖြတ်လာ နှင့် ကြည့်သွား တတ်တာမျိုးလဲရှိသည်။ ဖိုးလုံးလည်း ဒီလိုကား တွေသဘောကျတယ် ဆိုတာကို မစိုးစိုးနွယ်သိသည်။ “ကျွန်တော်က မိန်းမ ယူရမှာကြောက်တယ်” “အောင်မယ်လေးတော် ယူစရာမလိုပါဘူး၊ နင်လုပ်ချင်တာလုပ်ရရင်ပြီးတာပဲ မဟုတ်လား” “ဒါဆိုရင် တော့လုပ်လိုက်လေ” ဒီလိုနှင့် အပေးအယူတည့် သွားကြသည်။ မစိုးစိုးနွယ်က နောက်တနေ့ အိမ်ကိုလာဖို့ ချိန်းသည်။ မချိန်းလည်း ဖိုး လုံးက ကြုံရင်ကြုံသလို ဝင်လာတတ်ပါသည်။ သေသေချာချာ ချိန်းဆိုလိုက်သည် ဆိုတော့ နောက်တနေ့မှာ ဖိုး လုံး မပျက်မကွက် ရောက်သွား၏။ မစိုးစိုးနွယ် က အိမ်မှာမရှိပါ။ အပြင်ထွက်နေသည်။ ဦးတင်ထွန်း နှင့် အတူ ကို ရီးယား half ကားတကား ထိုင်ကြည့်နေကြစဉ် မစိုးစိုးနွယ် ပြန်ရောက်လာပြီး ဖိုးလုံးကို အိမ်နောက်လိုက်ခဲ့ဖို့ မျက် ရိပ်ပြ ပြီးခေါ်သည်။ ဒီမှာကလည်း မင်းသားနှင့် မင်းသမီးက အိပ် ယာပေါ်မှာ အပြန်အလှန်နမ်းကြရင်း အကျ ႌချွတ် နေကြပြီဖြစ်လို့ ဖိုးလုံးမထချင်ပါ။ ဒါပေမယ့် ခန်းဆီးအကွယ်ကနေ မစိုးစိုးနွယ် ရမ်း ပြသည့် ရွှေရောင်လက်လက် အရာလေး တခုကို စိတ်ဝင်စားလို့ လိုက်သွားမိ၏။ ပိုးကြိး အနီခပ်တုတ်တုတ် နှင့် တွဲထားသည့် ပလပ်စတစ်ပြားလေး တခုကို မစိုးစိုးနွယ် ပေး၏။ ဆွဲပြားလေး တ ခုဖြစ်ပါသည်။ ပလပ်စတစ်ပြားထူထူထဲတွင် ရွှေရောင်အ ရုပ်လေးတရုပ်ကို မြင်နေရသည်။ “အဲဒါဘာလဲ” “နတ်သမီးရုပ်လေ၊ နင့်လည်ပင်းမှာဆွဲထား” ဖိုးလုံးမဆိုင်း မတွပင်လည်ပင်းမှာဆွဲလိုက်၏။ “အပြင်ထုတ်မထားနဲ့လေ၊ အကျ ႌထဲကိုထည့်ထား၊ နတ်သမီးရှက်သွားလိမ့်မယ်” ဘာမှန်းမသိသော်လည်း မစိုးစိုးနွယ်စကားကို နားထောင်ပြီး အကျ ႌထဲသို့ထည့် ဆွဲလိုက်သည်။ “ဘာလုပ်ရမှာလဲ အမ” မစိုးစိုးနွယ် မျက်နှာမှာအပြုံးတခုလှစ်ကနဲပေါ်လာသည်။ ပြီးတော့ ချက်ချင်းပြန်တည်သွား၏။ “ငါပြောမယ် သေသေချာချာ နားထောင်” “ဟုတ်ကဲ့” “နင် ညကျလို့ရှိရင် နင်သွားနေကျ စည်ပင်ဝင်းထဲက တဲကိုသွား၊ ....အော် နေဦး ကျန်သေးတယ်၊ ခန” ပြည့်ပြည့်တင်းတင်း တင်ပါးကြီးတွေကိုလှုပ်ခါရင်း မစိုးစိုးနွယ် အခန်းထဲပြန်ဝင်သွားသည်။ ပြီးတော့ စက္ကူအိတ် လေး တအိတ်ကိုင်ပြီးပြန်ထွက်လာ၏။ ဖိုးလုံးကတော့ မစိုးစိုးနွယ် လုပ်သမျှကို တအံ့တသြနှင့် လိုက်ပြီးငေးမော နေမိ၏။ အထူးသဖြင့် စည်ပင်ဝင်းထဲက တဲ ဆိုတာကို အံ့သြခြင်း ဖြစ်သည်။ အဲဒါဖိုးလုံး၏ နေရာဆိုတာ ဘယ်သူ မှ မသိကြပါ။ တော်ဝင်ပန်း ဘော်ဒါဆောင်နှင့် တခြံကျော်မှာ ရှိသည့်ခြံကြီးက အရင်ကဆိုရင် စည်ပင်သာယာမှ ကတ္တရာပုံး တွေနှင့် ကျောက်တွေထားသည့် နေရာဖြစ်သည်။ စက်ပစ္စည်း အဟောင်းတွေလည်းထား၏။ အခုတော့ အဲဒါ တွေမရှိတော့ပါ။ စည်ပင်သာယာမှနေပြီး အခြား ဌာနတခုသို့ လွှဲပြောင်းပေးလိုက်ကြောင်းနှင့် ထိုဌာနကလည်း အဆောက်အဦး လာပြီး မဆောက်လုပ် ရသေးကြောင်း ကိုတော့ ဖိုးလုံးမသိပါ။ တော်ဝင်ပန်း နှင့် အဲဒီခြံကြား ထဲ က နေရာကလည်း အစိုးရ ရုံးလေးတခုဖြစ်သည်။ ဝန်ထမ်း သုံးလေးဦးသာ ရှိ၏။ အပြင်က ကြည့်လိုက်ရင် လူ တယောက်မှ မရှိဟုပင်ထင်ရသည့် ရုံးလေးဖြစ်သည်။ ဟိုဖက် အခြမ်းကတော့ အုတ်တံတိုင်းမြင့်ကြီးကာ ထား သည့် ခြံကျယ်ကြီး တခုရှိသည်။ တခါတုန်းက လမ်းမှာ ရက်ရက်စက်စက်လှသည့် ကောင်မလေးတယောက်တွေ့ခဲ့သည်။ စကပ် တိုတိုလေး ဝတ် ထားပြီး ပေါင်တံတွေကဖွေးနုနေ၏။ စကပ်က ကြပ်လွန်းတော့ ဖင်ကြီးကလည်း ကားနေသည်။ ကြည့်ရင်း ဖိုးလုံး စိတ်ထ လာသည့်အတွက် ဝတ္တရားမပျက်သူ့ဟာကြီးကို ထုတ်ပြ လိုက်ရာ မျက်နှာဖြူဖြူလေးရဲတွတ်သွားသည်။ ဒီလိုလှတဲ့ မိန်းကလေးဆိုရင် အမွှေး တပင်မှရှိမှာ မဟုတ်ဘူးဟုတွေးရင်း ဖိုးလုံးစိတ် မထိန်းနိုင်တော့ပါ။ မာ တောင် နေသည့် အချောင်းကြီးထဲက အရည်တွေ မြန်မြန်ထွက်အောင်ထုဖို့ ယိုင်ရွဲ့နေသည့် ခြံဝန်းတံခါးကို တွန်း ပြီး သစ်ပင်တွေကြားတိုးမိသည်။ မြက်ခင်းရှည်ရှည်ကြီး၏ အလွန် ဘောစကိုင်းနှင့် မလေးရှားပိတောက်ပင်တွေ ကြားထဲတွင် ခြုံ နွယ်တွေ အုပ် နေ သည့် တဲလေးတလုံးကို သွားတွေ့သည်။ မြေစိုက်တဲ ဖြစ်ပြီး အကာနှင့် အမိုးတွေက ကတ္တရာစည် ပိုင်းတွေကို ဖြန့်ပြီးလုပ်ထားခြင်း ဖြစ်သည်။ မျက်နှာစာ လေးဖက်မှာ သုံးဖက်ကို သံပြားတွေ အပြည့် ကာထားပြီး တဖက်ကို တော့ တဝက်သာသာ လောက်ပဲကာထားသည်။ လွတ်နေသည့် နေရာက ဝင်ပေါက်ထွက် ပေါက် သဘောမျိုး ဖြစ်သွားသည်။အထဲမှာလည်း သစ်သားစတွေ အမှိုက်တွေဖြင့်ရှုပ်နေ သည်။ မျက်ကွယ်ရာ တခု ကိုရလိုက်ပြီဟု သိလိုက်သည် နှင့် ဖိုးလုံးပုဆိုးကို ကွင်းသိုင်း၍ မြေပေါ်မှယာ ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ပြီး အားပါးတရ ထုတော့ သည်။ အခုနမြင်ခဲ့သည့် ကောင်မလေး၏ ပေါင်တံတွေ၊ တင်ပါးကားကားကြီး၊ အားလုံးက မျက်လုံးထဲမှာ စွဲထင်နေသည့် အခါ အလွန်ထုလို့ကောင်းသည်။ ကြာကြာတောင် မထုလိုက်ရ အရည်တွေ တဗျစ်ဗျစ်ထွက် သွား သည်။ စိတ်ဆန္ဒတွေပြည့်ဝသွားတော့မှ ပတ်ဝန်းကျင်ကို အကဲခတ်ရင်း ဖိုးလုံးသဘောကျသွားသည်။ နောက်ပိုင်းလည်း မကြာခနရောက်သည်။ စိတ်ထ လာရင် ဂွင်းထုဖို့ အပြင် အေးအေးဆေးဆေး အိပ်ချင်ရင်လည်းလာနေတတ်၏။ အပြင်ကကြည့်ရင် တဲလေးကို မမြင်ရ ဘဲခြုံတွေသာမြင်ရရာ ဖိုးလုံးအတွက်လျှို့ဝှက်နေရာလေးတခု ဖြစ်လာ၏။ အထဲမှာရှုပ်နေတာ ကိုလည်း ရှင်းပစ်လိုက်သည်။ သစ်အတိုအစတွေ သံပြားစတွေကို ဖြန့်ခင်းပြီး အပေါ်ကနေ အိမ် ကယူလာသည့် ဖျာစုတ်လေးကို ခင်းလိုက်သည့် အခါ ဖိုးလုံးတရေးတမော အိပ်ဖို့ နေရာ ကောင်း တခုဖြစ် သွားသည်။ လေမိုး လည်းလုံ၏။ မိုးကြီး လေကြီးကျသည့် တိုင် ကတ္တရာတွေ မံထားသလို ဖြစ်နေသည့် အမိုး ကြောင့် အထဲမှာ လုံခြုံ နွေးထွေးသည်။ နွေခါဆိုရင်တော့ အနည်းငယ် အိုက်သည်။ ထိုနေရာကို မစိုးစိုးနွယ် သိနေ၍ ဖိုးလုံး အံ့သြရသည်။ “အမက ဘယ်လိုလုပ်သိတာလဲ” “ဒီအပိုင်းမှာ ငါမသိတာမရှိဘူး” မစိုးစိုးနွယ် ဘယ်လိုသိသလဲဟု ဖိုးလုံးရှည်ရှည်ဝေးဝေး တွေးလိုစိတ်မရှိပါ။ လောလောဆယ် အရးကြီးတာက မိန်း မတယောက်ကို သူကြည့်ဖူးသည့် ကားတွေထဲကလိုလုပ်နိုင် ဖို့ပဲဖြစ်သည်။ “အင်းပါ ...အင်းပါ၊ ကျွန်တော် ဘာလုပ်ရမှာလဲ ပြောလေ” “ရော့” မစိုးစိုးနွယ် ပေးလာသည့် အိတ်ကိုဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ အနက်ရောင်ပိတ်စရှည်ရှည် တခုကို တွေ့ရသည်။ အနံက လက် သုံးလုံးလောက်ပဲ ရှိမည်။ အရှည်ကတော့ တတောင် ခန့်ရှိသည်။ “ညကျရင် နင့်တဲကိုသွား၊ လည်ပင်းက နတ်သမီးရုပ်ကလေးကို သုံးခါနမ်း” “နှုတ်ခမ်းနဲ့ လား၊ နှာခေါင်း နဲ့လား မမစိုး” “အရေးထဲ သူက တမူးသာနေသေးတယ်၊ နင့်ဖာသာနမ်းချင်သလိုနမ်း၊ သုံးခါဖြစ်ရင်ရပြီ” “အင်း” “ပြီးရင် ဒီအဝတ် နဲ့ မျက်လုံးကို စည်းလိုက်ပြီး နတ်သမီး ကျွန်တော့်ဆီကိုလာပါလို့ပြောရမယ်၊ ပြောကြည့်စမ်း” “နတ်သမီး ကျွန်တော့် ဆီကိုလာပါ၊ အဲဒါလဲ သုံးခါ လား” “အေး၊ သုံးခါ၊ ပြီးတာနဲ့ နင်အိပ်နေလိုက်တော့၊ မျက်လုံးက အဝတ်ကို မချွတ်ရဘူးနော်၊ နင်က နတ်သမီးကို မြင် လို့ မရဘူး” “ဘာဖြစ်လို့လဲ” “နတ်သမီးကို မြင်တဲ့သူကရူးတတ်တယ်” “ဟာ ...အမ ကလဲ၊ ကျွန်တော်ကရူးပြီးသားလေ” “အင်း ...တမူးသာလိုက်ပြန်ပြီ၊ နင်ရူးတာမရူးတာ အရေးမကြီးဘူး၊ နင်အဝတ်စည်း မထားရင် နတ်သမီးက လှည့် ပြန်သွားမှာ” ဖိုးလုံးတွေးတွေး ဆဆ ဟန်ဖြင့် စဉ်းစားနေလိုက်ပြီး “ကျွန်တော်က မမြင်ရတော့ နတ်သမီးလာတာ ဘယ်လိုသိမှာလဲဗျ” “နတ်သမီး ကိုယ်နံ့က မွှေးတယ်ဟဲ့၊ သူရောက်လာတာ နဲ့ နင့်နားမှာမွှေးကြိုင်သွားလိမ့်မယ်” “ဒီလို လား၊ သူရောက်လာတော့ကော” “နင်လုပ်ချင်တာ လုပ်တော့ပေါ့ ဟဲ့” “သူက ခံမှာလား” တရစ်ပြီး တရစ်ရှည်နေသည့် ဖိုးလုံးကို မစိုးစိုးနွယ် စိတ်ရှည်တော့ ဟန်မတူ ဆောင့်ဆောင့် အောင့် အောင့် လေ သံဖြင့် “အေး ခံမှာ၊ ခံချင်လို့ နင့်ဆီလာတာ” “အား ... မိုက်တယ် ကွာ၊ ဒီညပဲ သွားတော့မယ်၊ ညတိုင်းရလား အမ” “ဒါကတော့ ဘယ်ပြောနိုင်မလဲ၊ နတ်သမီးလေး တွေဆိုတာ အလုပ်များတယ်၊ အားရင်တော့ လာမှာပေါ့” “ကျွန်တော်ကတော့ ညတိုင်းသွားစောင့် မယ် ဟဲဟဲ” “အေး ကျန်သေးတယ်၊ နင့် ကိစ္စပြီးလည်း မျက်လုံးက အဝတ်ကို မဖြုတ်ရဘူးနော်၊ နတ်သမီး က အရင်ပြန်လိမ့် မယ်၊ နတ်သမီး ပြန်သွားပြီးအကြာကြီးနေမှ နင်ပြန်ရမယ်၊ ဟုတ်ပြီလား” “အိမ်ပြန်ရင်တော့ မျက်စိဖုံးစရာ မလိုဘူးပေါ့” “မလိုဘူး” “ညဖက် ကျွန်တော်က ဘယ်အချိန်သွားရမှာလဲ” “ကိုရီးယား ကား လာတဲ့ အချိန်လောက်ပေါ့ဟာ” အချိန် နှင့်နေရာကို ညွှန်ကြားပြီးနောက် လုပ်ဆောင်ရန် အဆင့်ဆင့်ကို စာမေးပွဲစစ်သလို ပြန်မေးရာ ဖိုးလုံးက ဒီနေရာမှာတော့ မှတ်ဉာဏ် ကောင်းသည်။ တ လုံးမလွဲ အောင်ဖြေပြနိုင်လို့ မစိုးစိုးနွယ် စိတ်ကျေနပ်သွား သည်။ “ကဲ ဒါဆိုရပြီ၊ နင့်ဖာသာကြည့်ချင်တာ သွားကြည့်တော့” အိမ်ရှေ့ခန်းနားရောက်မှ ဖိုးလုံးတခေါက်ပြန်လှည့်လာသည်။ “ဟိုဒင်း ...အမ၊ နတ်သမီးတွေက လည်းအမွှေးထူလားဟင်” “ငါဘယ်သိမလဲ ဟဲ့၊ နင်ကလဲ ချေးများလိုက်တာ” “ကျွန်တော်က အဲဒါတော့ကြောက်တယ် အမရဲ့၊ နည်းနည်းပါးပါး ဆိုအကြောင်း မဟုတ်ပါဘူး၊ အမ လိုအရမ်းများ ရင်တော့ မမိုက်ဘူး” “စောက် ကောင်လေး ...နင်...နင်က ငါ့ကို ချောင်းကြည့်တယ်ပေါ့” “မချောင်းပါဘူး ဗျာ၊ ခင်ဗျားဖာသာ ရေချိုးပြီး ထမိန်လဲနေတာကို ကျွန်တော်ပြတင်းပေါက်က မြင်တာ၊ မဲနေတာ ပဲ” “ဖိုးလုံး ... နင်နော်၊ တော်တော် စောက်လုပ်ရှုပ်အောင်လုပ်တယ်၊ သွားတော့၊ သူများလဲ လျှောက် ပြောမနေ နဲ့ဦး” “ဟာ ...ပြောစရာလားဗျာ၊ နတ်သမီးအကြောင်းလဲ မပြောဘူး၊ ခင်ဗျား အမွှေးအကြောင်းလဲ မပြောဘူး၊ မမစိုးက ကျွန်တော့် ကျေးဇူးရှင် ..ဟဲ...ဟဲ” အိမ်ရှေ့မှာရုပ်ရှင်ပြန်ကြည့်ရတာတောင် စိတ်မပါတော့ ညနေမြန်မြန်ရောက်ချင်နေသည်။ ဖင်တကြွကြွ နှင့် ထ လိုက် ထိုင်လိုက်ဖြစ်နေလို့ ဦးတင်ထွန်းကတောင် မျက်စိနောက်ပြီးငေါက် သည်။ “ဟေ့ ကောင်ဖိုးလုံး၊ မကြည့်ချင်လဲပြန်တော့၊ မင်းကိုဘယ်သူမှ ဆွဲထားတာမဟုတ်ဘူး၊ တော်တော် ဂဏှာမငြိမ်တဲ့ ကောင်” “ဦးလေးကလဲ၊ ကျွန်တော်က အရူးပဲလို့” တဝက်ကားပြီးသွားလို့ အရှိန်တက်နေသည့် ဦးတင်ထွန်းက အပြည့်ကားပြောင်းလိုက်၍ ဖိုးလုံး ပြန်ငြိမ်သွားသည်။ ညနေပွဲဝင်ရမှာလည်းရှိလို့ လုပ်ပုံလုပ် နည်းတွေ သေသေချာချာလိုက်ကြည့် ပြီးမှတ်သားနေမိသည်။ ဘယ်လိုပုံစံ လုပ်ရရင်ကောင်းမလဲဟု တွေးနေမိသည်။ ဒါပေမယ့် ပေါင်ကြားထဲက သကောင့်သားက မာချင်သလိုလို ဖြစ်လာ လို့ ထပြန်လာရသည်။ ထပ်ပြီး အမာ မခံနိုင်တော့ပါ။ မာလာရင် မဖြစ်မနေထုရတော့မည်။ ထုလို့ မဖြစ်ပါ။ ညပွဲ အတွက် အရည်တွေချန် ထားရဦးမည်။ ဖိုးလုံး ပြန်လာတော့ မစိုးစိုးနွယ်လည်း အပြင်ထွက်တာနှင့် တိုးသည်။ “မမ စိုး ဘယ်လဲ” “ဈေးဖက်ခနသွားမလို့၊ နင်ပြန်ပြီလား” “ဟုတ်ကဲ့ အမ၊ အိမ်ပြန်အိပ်ပြီး အားမွေးလိုက်ဦးမယ် ...ဟား...ဟား...” မစိုးစိုးနွယ် နှင့် ဖိုးလုံး သူတို့လမ်းထိပ်မှာလမ်းခွဲခဲ့ကြသည်။ တညနေလုံး စိတ်ဖြောင့်ဖြောင့် မနေနိုင်အောင် ဖြစ်နေခဲ့ရသည်။ မှေင်ရီလေးသမ်းလာသည်နှင့် ဖိုးလုံးဖင်တကြွကြွ ဖြစ်လာ၏။ ညနေစာထမင်းကိုတောင် မနည်း မျိုချရသည်။ စားချင်စိတ်ကလုံးဝ မရှိပါ။ ဒါမျိုးကိစ္စဆိုတာ အားကုန် သည်လို့ ကြားဖူးထားလို့သာ ထမင်းကို အရစားမိခြင်းဖြစ်၏။ “အမကြီးတို့ ကိုရီးယားကား မကြည့်သေးဘူးလားဗျ” အိမ်အလုပ်တွေ လုပ်နေကြသော အမတွေကိုလောဆော်မိသည်။ “ဟဲ့၊ အစောကြီးရှိသေးတယ်၊ ခုနစ်နာရီထိုးခါနီးမှလာ” “ကိုရီးယားကားကလည်း ဒီနေ့တော့ စောလာလိုက်တာမဟုတ်ဘူး” ဒီနေ့မှထူးထူးဆန်းဆန်း ဖြစ်နေသည့်မောင်ငယ်ကို အမေတွေ သိပ်ပြီးတော့ အံ့သြတကြီး မလုပ်ကြပါ။ ဖိုးလုံးက အ ရူး မဟုတ်ပါလား။ အချိန်ကို ဘယ်လိုအသုံးချရမည် နည်းဟု ဉာဏ် မှီ သလောက်တွေးရင်း ရေချိုးဖို့ ဖိုးလုံး စိတ်ကူးရသွားသည်။ နတ်သမီးနှင့် တွေ့ရမည် ဆိုတော့ ကိုယ့်ဖက်က ညစ်ပတ်နံစော်နေလို့ မဖြစ်ပါ။ နတ်သမီး လာရင် မွှေးရနံ့တွေ ရလိမ့်မည်ဟု မစိုးစိုး နွယ်ကလည်း ပြောထားသည်။ ချေးညှော်တွေပြောင်စင်အောင် အထပ်ထပ်သန့်စင်ပြီး ဆပ်ပြာသုံးကြိမ်တိုက်လိုက်သည်။ အထူး အနေဖြင့် သူ့ ပစ္စည်းကြီးကို သေသေချာချာပွတ်တိုက်ဆေးကြောရ၏။ ဥတွေက အစ ဂရုတစိုက်ပွတ်တိုက်ပေးလိုက်သည်။ ရေချိုးအဝတ်အစားလဲပြီး ချိန်တွင် အမတွေလည်း TV ရှေ့တွင် ထိုင်နေကြသည်ကို မြင်ရ၏။ အချိန်ကျပြီဖြစ်လို့ ရင်တဖိုဖိုနှင့် အိမ်ထဲကထွက်ခဲ့သည်။ စိတ်လှုပ်ရှားလွန်းလို့ လမ်းမှာတွေ့သည့်လူတွေက နှုတ်ဆက်ကြသည်ကို ပင်ကောင်းကောင်း ပြန် မပြောနိုင်။ သူ၏ ဝပ်ကျင်းနေရာလေးဆီသို့ တရွေ့ရွေ့ နှင့်လာခဲ့၏။ လမ်းမှာ မစိုးစိုးနွယ် တို့ အိမ်ရှေ့ကဖြတ်ရသည်။ မီးတွေ လင်းနေသော်လည်း အိမ်ကတော့ တိတ်ဆိတ်လို့နေ၏။ မြွေမကြောက်ကင်းမကြောက်နှင့် မြက်ရိုင်းတောကိုတိုးပြီးတဲလေး ထဲသို့ဝင်ခဲ့သည်။ ဖိုးလုံးသွား နေကျဖြစ်လို့ ခြေ သွားလမ်းကြောင်းလေး ထင်နေ၍ သွားရတာတော့ အခက်အ ခဲမရှိပါ။ တဲထဲ မှာမှောင်နေသော်လည်း အမိုးနှင့် အကာကြားမှာလိပ်ပြီးထိုးထားသည့် ဖျာကို ဆွဲထုတ်လိုက် ပြီး သစ်သားပြားတွေ ခင်းထားသည့် ပေါ်မှာထပ် ခင်း ပြီး ထိုင်လိုက် သည်။ နေ့ခင်းဖက် အလင်း ရောင်ရှိရင်တော့ ခြေရင်းဖက်က နံရံသံပြားမှာ ကော်တွေစီးကျထား သလို အစင်းကြောင်းတွေ ရှိသည်ကို မြင်ရမည်ဖြစ်သည်။ ဒီထဲမှာ ဂွင်းလာထု တိုင်း အဲဒီနံရံဆီ အရည်တွေပန်း ထုတ်တာ ဖိုးလုံး အကျင့် ဖြစ်သည်။ အရည်ဖြူဖြူတွေ နံရံတလျောက်တအိအိ စီးကျလာတာကို ထိုင်ကြည့် ရ တာလောက် ကောင်းသည့် အရသာမရှိပါ။ ဒီညတော့ နတ်သမီးကိုယ်ပေါ်ကို ပန်းထုတ်ရတော့ မှာမို့ ဖိုးလုံး ပျော် ေ န သည်။ ထိုင်ပြီးသည်နှင့် လည်ပင်းကဆွဲကြိုးလေးကို ပင့်မြှောက်၍ နှုတ်ခမ်းတွင်တေ့လို့ သုံးခါ နမ်းစုပ် လိုက်ပြီး မစိုးစိုး နွယ် သင်ထားသည့် အတိုင်းရွတ်လိုက်သည်။ “နတ်သမီး ကျွန်တော့်ဆီကိုလာပါ၊ နတ်သမီးကျွန်တော့်ဆီကိုလာပါ၊ နတ်သမီး ကျွန်တော့်ဆီကို လာပါ” ပြီးတာနှင့် အိတ်ထဲက အဝတ်စကိုထုတ်၍ မျက်လုံးကိုစည်းနှောင်လိုက်ပြီး ဖျာပေါ်လှဲချလိုက် သည်။ တဲလေး ထဲက ဝိုးတဝါး အလင်းရောင်ပင်ဖိုးလုံးအမြင်အာရုံမှာမရှိတော့ လုံးဝ မှောင်မဲ သွား၏။ ငြိမ်ငြိမ်လေး လဲလျောင်း နေရင်း မစိုးစိုးနွယ် များညာလိုက်သလားဟု အတွေးဝင်လာ မိ၏။ သူများတွေက ဖိုးလုံးကို စလေ့နောက်လေ့ ရှိသော်လည်း မစိုးစိုးနွယ် ကတော့ ဒီလိုမလုပ် တတ်ပါ။ သူမျာကစရင်နောက်ရင် တောင် သူကဝင်ပြောတတ် သေး၏။ ဖိုးလုံးအပေါ်မှာ စေတ နာ ထားသူဖြစ်လို့ မဟုတ်တာတော့ ပြောလိမ့်မည် မထင်ပါ။ နည်းနည်း အားထက်လာပြီးနောက် ဖိုးလုံး လုံချည်ကို ဖြေချ၍ သူ့ဟာကြီးကို တရွရွပွတ်ပေး နေ မိသည်။ ရင် တွေလည်း တဒိုင်းဒိုင်းခုန်နေ၏။ ထိုအချိန်မှာပင် အလွန်မွှေးသည့် ရနံ့တခုက ဖိုးလုံး နှာခေါင်းထဲသို့တိုးဝင် လာ သည်။ နတ်သမီးရောက်လာပေပြီ။ မစိုးစိုးနွယ် ဖိုးလုံးကို မညာပါ။ “နတ် ...နတ်...သမီးလား” ကတုန်ကရီနှင့် မေးလိုက်သည့် အမေးကို ပြန်ဖြေသံမကြားရသော်လည်း အနားမှာလူတယောက် ထိုင်လိုက်သလို အသံကြားလိုက်ရသည်။ စိတ်ထင်သည့် ဖက်သို့ လက် ကို ဆန့်ထုတ်လိုက်သည့် အခါ ပျော့အိသော အသားစိုင် တ ခုကို သွားစမ်းမိသည်။ ပြောင်ချောချော အဝတ်စကိုလည်း သတိထားမိသည်။ အရုပ်တွေထဲက နတ်သမီးပုံ တွေ လို အချွန်အတက်မာမာတွေမရှိ၊ နတ်သမီးက လူလိုပဲ ဝတ်လာပုံရသည်။ တရွေ့ရွေ့ နှင့် လက် ကိုရွှေ့ ကြည့် လိုက်သောအခါ နတ်သမီး၏ တင်ပါးကြီးကို ကိုင်မိနေကြောင်း သိလိုက်၏။ သက်ပြင်းချသံလိုလို ကြားလိုက်ရပြီး နောက် အဝတ်စက ဖိုးလုံးလက်ကို ထိပြီးအောက်သို့ ကျသွားသည်။ အပေါ် ကို တိုးပြီးစမ်းကြည့်လိုက်သောအခါ အဝတ်ခံမနေတော့ဘဲ ပကတိ အသားကို စမ်းမိ၏။ နွေးထွေးသော အသား က ချောမွတ်နေသည်။ လျှောက်စမ်းနေသည့် ဖိုးလုံးလက်ကို နူးညံ့သည့် လက်တခုက ဆွဲယူနေရာပြောင်း ပေး လိုက်သည်။ စိုစိစိ နေရာတခု သို့ လက်ရောက်သွားသည်။ အလွန်လည်းနူးညံ့သည်။ အရူးပေမယ့် ဘယ်နေရာ ဆိုတာသိ လိုက်သည့် အတွက် ဖိုးလုံးရင်ခုန်သံတွေ တဒိုင်းဒိုင်းဆူညံသွား၏။ စိုအိအိ နှုတ်ခမ်းသားတွေ၏ အပေါ်ဖက် နှင့် ဘေးဖက်ဆီသို့ လိုက်ပွတ်ကြည့်လိုက်သည့် အခါ အနည်းငယ်ကြမ်း သလိုဖြစ်နေသည်မှအပ အမွှေးအမြင် မတွေ့ပါ။ နတ်သမီးက အမွှေးမပါ ကြောင်းသိလိုက်ရလို့ ဖိုးလုံးပျော်သွား သည်။ နတ်သမီးက သူ့ဟာကို ကိုင်စေချင်ပုံရသည်။ ထို့ကြောင့် ဘေးဘီကို လျှောက်ပြီးစမ်း မနေတော့ဘဲ အ ကွဲကြောင်း အ တွင်းကိုသာ လက်ကို ထိုးသွင်းလိုက်၏။ ဖိုးလုံး အာရုံတွေထဲတွင် ကြည့်ဖူးသည့် ကားတွေထဲက မိန်းမအင်္ဂ ါတွေ၏ ပုံကို မြင်ယောင်လာ၏။ အကွဲကြောင်း အောက်နားတွင် အပေါက်ရှိ၏။ အပေါ်ဖက်နားမှာ အ စေ့ရှိသည်။ နှစ်ခုလုံးကို စမ်းသပ်မိသည့် အခါ ဖိုးလုံးဝမ်းသာသွား၏။ နတ်သမီးလည်း လူအတိုင်းပဲဖြစ်ပါ သည်။ ဟိုကား တွေ ထဲ က မိန်းမတွေလို လက်တဆစ်လောက်အစေ့ကြီးတော့ မရှိပါ။ ခပ်သေး သေးပင်ဖြစ်၏။ အစိနှင့် အပေါက်ကို စိတ်ရှိလက်ရှိ ကလိပေးလိုက်သော အခါ နတ်သမီးလည်း တွန့်တွန့်သွားသည်။ အင့်ကနဲအင့်ကနဲ အသံ တိုးတိုး လေးကို လည်း ကြားရသလိုလိုရှိသည်။ ဖိုး လုံး၏ ဟာကြီးကလည်း ထောင်မတ်တက်လာပြီး ပေါက်ကွဲထွက်တော့ မတတ်ခံစားရသည်။ “ကျွန်တော် လုပ်ချင်ပြီ၊ လုပ်ချင်ပြီ” လှဲနေရာမှ ထထိုင်ပြီး အငမ်းမရပြောမိသည်။ နတ်သမီးရှိမည် ထင်သောဖက်သို့ လက်ကိုဆန့် လိုက်ရာ ပျော့အိ သည့် အသားဆိုင်နောက်တခုကို ထပ်တိုးမိပြန်သည်။ ပြီးတော့ နောက်တခု။ နတ်သမီး၏ ရင်သား တွေပင်ဖြစ် ရမည်။ ဘယ်တခုညာတခု ကိုင်ပြီးညှစ်လိုက်ရာ နတ်သမီး ဆတ်ဆတ်ခါသွားသည်။ ဖိုးလုံးလည်း နတ်သမီးကို ဖက်ပြီးတွန်းလှဲလိုက်သည်။ နတ်သမီးက အလိုက်သင့်လှဲချလိုက်ပြီး ဖိုးလုံးကို ခွပြီးဖက်လိုက်ရာ ဖိုးလုံးဟာကြီးက နတ်သမီး ဝမ်းဗိုက်ဟု ထင်ရသည့် နေရာကို သွားထောက်မိသည်။ ဖိုးလုံးအောက်ဖက်ကို အနည်းငယ်လျှော ပေး လိုက် ချိန်တွင် နတ်သမီးက ဖိုးလုံးဟာကြီးကို ကိုင်ပြီး သူမ၏ အဝတွင်တေ့ပေးသည်။ အောက်မှာ တွင်းပေါက် တခု ရှိမှန်း သိလိုက်ပြီးနောက်တွင် ဖိုးလုံး အားကုန်ဆောင့် ထိုးလိုက်၏။ ဆီးခုံချင်း ဗျန်းကနဲ ရိုတ်မိသည် အထိ တဆုံးဝင်သွားသည်။ နတ်သမီးကလည်း ဖိုးလုံးကို တင်းကြပ်စွာ ဖက် လိုက်၏။ ပျော့ပြောင်းအိစက်သည့် ခန္ဓာကိုယ်ချင်း အထိအတွေ့သာမက သူထိုးသွင်းထားသည့် အတွင်းဖက်က ဆွဲညှစ် ထား သလို အထိအတွေ့က ဖိုးလုံးရင်ကို မီးဟုန်း ဟုန်းတောက်စေ တော့ ၏။ ကြမ်းပေါ်မှာ လက်ကိုထောက်၍ အားယူပြီး မရပ်မနား အားကုန်ဆောင့် မိတော့သည်။ ဒီ လောက်ကောင်းသည့် အရသာမျိုးဖိုးလုံးတခါမှ မရဖူးပါ။ ကိုယ့်လက်နှင့် ကိုယ်ကိုင်ပြီး ဂွင်းထုရ သည့် အရသာနှင့် ခြားနားလွန်းလှ၏။ အတွင်းဖက်က စေးပိုင်အိစက်သည့် အထိအတွေ့တခုက ဖိုးလုံး၏ အထစ် ကို ထက်အောက် အပြန်အလှန် ပွတ်ပေးနေသလိုပင်။ ခံလို့ကောင်းသည့် ထို အရသာက ဖိုးလုံးကို မရပ်မနားဆောင့်နေစေဖို့ တိုက်တွန်းစေ့ဆော်နေ၏။ ကောင်းလွန်းလို့ ဖိုးလုံးကြာကြာမဆောင့်နိုင်ပါ။ ရုပ်ရှင်တွေထဲကလို နတ်သမီးကိုယ်ပေါ်သို့ အရည်တွေ ဖြန်းပက် ချလိုက်ဖို့ပင် မလုပ်လိုက်နိုင်တော့ဘဲ အထဲမှာပင် အရသာ ရှိစွာ တဗျစ်ဗျစ်ပန်းထုတ်လိုက်မိသည်။ အရည် ထွက် သွားသော် လည်း ဖိုးလုံးမနားချင်သေးပါ။ ထို့ ကြောင့် ပြန်မထုတ်ဘဲ အသက်မရှုနိုင်အောင်မောလာသည် အထိ ဆက်ကာ ဆက်ကာ ဆောင့် သွင်းနေမိသည်။ မခံနိုင်အောင်မောမှ မွှေးပျံ့နေသည့် နတ်သမီးကိုယ်ပေါ်မှာ မှောက်ပြီးနား သည်။ “မပြီးသေးဘူးနော်၊ ကျွန်တော် လုပ်ဦးမှာ၊ ကျွန်တော်လုပ် ဦးမှာ” မောပန်းတကြီးနှင့် ပြောမိသည့်အခါ နတ်သမီးက သဘောတူပါတယ်ပြောချင်ပုံရသည်။ ဖိုးလုံး ကျောပြင်ကိုလက် သည်းဖြင့် ကုပ်ခြစ်၏။နတ်သမီးက လူစကားနား လည်သော်လည်း လူစကားတော့ပြောတတ်ပုံမရပါ။ ဖိုးလုံးက လည်း စကားပြောဖို့လာတာမဟုတ်လို့ ဒီအတွက် စိတ်အနှောက်အယှက်မဖြစ်ပါ။ လူကမောလာသည့်တိုင် သံ ချောင်းကြီး တမျှမာကျောနေသေးသည့် သူ့ ဟာ ကြီးကို နတ်သမီးအ ပေါက် ထဲမှာ စိမ်နှစ်ထားရင်း ဇိမ်ယူပြီးနား နေမိ၏။ အမောပြေတော့မှ ပြန်ကြုံးထပြီး စိတ် ရှိ လက်ရှိလုပ်ပြန် သည်။ နတ်သမီး၏ အပေါက်ထဲမှလည်းအရည် တွေ တစိမ့်စိမ့် စီးယိုထွက်လာသည့် အခါ အသံ တွေ တဗွပ်ဗွပ် နှင့် တဲလေးထဲမှာဆူညံနေသည်။ နတ် သမီး ဆီ က လည်း ဟင်း ...ဟင်း နှင့် ညည်းသံ လိုလို လေး တွေကြားလာရသည်။ တဖြည်းဖြည်းနှင့် ဖိုးလုံးလည်း ကောင်း လာပြန် သည်။ “အောင်မယ်လေး....အမေရေ ...ကောင်းလိုက်တာဗျ၊ ဟား ....အား ...မိုက်တယ်ဗျ” ဝမ်းခေါင်းသံကြီးဖြင့် အားပါးတရပြောရင်း အရည်တွေ ပန်းထုတ်မိပြန်သည်။ “မသွားပါ နဲ့ ဦး နတ်သမီး ရယ်၊ ကျွန်တော် လုပ်ချင်သေးလို့ပါ၊ ဝအောင်လုပ်ပါရစေ” ဒီတခါတော့ ဖိုးလုံးဟာကြီးက ပျော့ခွေကျသွား၏။ ဒါပေမယ့် မကြာခင်ပြန်တက်လာမည်ဟု ဖိုးလုံး ယုံကြည်ပါ သည်။ ဖိုးလုံးမောသလို နတ်သမီးလည်းမောနေသည်။ သူမ၏ အသက်ရှုသံ လည်း မြန်ပြီး ပြင်းသည်။ နတ်သမီး ၏ ထွက်သက်လေက ဖိုးလုံးပါးပြင်ကို လာလာပြီးတိုးနေ၏။ အမောပြေသည့် အခါပျော့ခွေနေသည့် ဟာကြီးကို ပြန်ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး ပြန်လည် တင်းမာလာ အောင် လက်ဖြင့်ဆွသည်။ ဒီတခါတော့ ပြန်တက်ဖို့ တော်တော် ကြာ၏။ နတ်သမီးက ဖိုးလုံး၏ ဂွေးဥတွေကို လက်ဖြင့် ခပ်ဖွဖွညှစ်ပေးလိုက်တော့မှ ပြန်လည်ပြီးတင်းမာ တက် လာ သည်။ အထဲကို သွင်းလို့ရလောက်အောင်မာလာသည့် အခါ ပြန်ပြီးအလုပ်စ၏။ ဒီတခါတော့ နတ်သမီး ကူဖို့ မလို တော့ ပါ။ အနေအထားကို ဖိုးလုံးသဘောပေါက်သွားသည့် အတွက် အကွဲကြောင်း တ လျှောက်မျှောကာ ပွတ်လိုက်ပြီး အိအိလေး ဖြစ်သွားသည်နှင့် ဆောင့်သွင်းလိုက်၏။ ဖိုးလုံးကိုညှပ်ထားသည့် နတ်သမီး၏ ပေါင်တံကြီးတွေ ကား ထွက်သွားသည်။ ထိုပေါင်ကြီးနှစ်ချောင်း ကို ဘယ်ညာပွေ့ပြီး ဖိုးလုံးလုပ်သည်။ အတွေ့အကြုံလည်း ရှိသွားလို့ အားစိုက်ပြီး အတင်းမလုပ်တော့။ မမောအောင်ခပ် မှန်မှန် လုပ်သည်။ သို့သော်လည်း စိတ်ထ လာသည့် အခါ မှာ တော့ ဘာကိုမှမသိတော့ နတ်သမီး တကိုယ်လုံးဖျာပေါ်မှာ ဟိုရောက်ဒီရောက် နှင့် ရွေ့သွားအောင် အား ကုန် လုပ်မိပြန်တော့သည်။ ထိုတချီ ပြီးသည့် အခါ မှာတော့ ဖိုးလုံးလည်း ပျော့ခွေကျသွားသည်။ သူ့ကိုယ်ထဲမှာ ထပ် ပန်း စရာ အရည်တွေ မရှိတော့လို့တောင် ထင်မိသည်။ နတ်သမီးဘေးမှာ ကပ်ကပ်သပ်သပ် ဝင်လှဲချလိုက်ပြီး အနားယူနေစဉ် ဘေးမှာ ဟာကနဲဖြစ် သွားသည်။ နတ်သ မီး ပြန်တော့မည် ထင်သည်။ ဖြစ်နိုင်ရင် ဖိုးလုံးတညလုံး လုပ်နေချင်၏။ ဒါပေမယ့် လူက တော်တော်မျော့နေလို့ မတားနိုင်တော့ပါ။ နတ်သမီး ပြန်ရင် မကြည့်ဖို့ မ စိုးစိုးနွယ်က မှာထားလို့ အဲဒီဖက်ကို မလှည့်ဘဲ ဆက်ပြီးမှိန်း နေလိုက်သည်။ လှုပ်ရှားသည့် အသံတချို့ ကြားရပြီးနောက် အခန်းထဲမှာ အမွှေးနံ့တွေလျော့ကျသွားသည်။ နတ်သမီး ဆီက ကျန်ခဲ့သည့် အကြွင်းအကျန် ရနံ့တွေ လောက်ပဲရှိတော့သည်။ “နောက်နေ့ လည်းလာပါဦး နတ်သမီးရယ်၊ ကျွန်တော် နေ့တိုင်းစောင့်ပါ့မယ်” နတ်သမီးကြားနိုင်မကြားနိုင် မသိသော်လည်း ဖိုးလုံး တမ်းတမ်းတတ နှင့် လှမ်းပြောလိုက်မိ၏။ xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx နောက်တနေ့ မနက်မှာ အိပ်ယာက အစောကြီးထပြီး မစိုးစိုးနွယ်ကို ကျေးဇူးတင်စကားပြောဖို့ သွား၏။ ပျော်လွန်း လို့ ညက တညလုံးကောင်းကောင်း အိပ်မပျော်ပါ။ သူအရင်လို ကောင်မ လေး တွေကိုမြင်ရင် တော်ရာမှာ ဂွင်း သွားထုရသည့် ဘဝမဟုတ်တော့။ သူများတွေလို ပင် မိန်းမ တယောက်ကို လုပ်ဖူးခဲ့ပေပြီ။ မိန်းမတောင်မဟုတ် ဖိုးလုံးလုပ်ခဲ့ရတာက နတ်သမီးဖြစ် သည်။ နောက်ပြီး တခြားမိန်းမတွေလို ရွံစရာကောင်းသည့် အမွှေးတွေမရှိ။ ဒါကြောင့် မစိုးစိုးနွယ် ကို အလွန်ကျေးဇူးတင်မိသည်။ မစိုးစိုးနွယ် ကူညီလို့သာ ဖိုးလုံး လူဖြစ်ခွင့် ရခဲ့ သည်။ ဟိုကိုရောက်တော့ အိမ်တံခါးပိတ်ထားသည်။ အတွင်းတံခါးပါ ပိတ်ထားလို့ မစိုးစိုးနွယ်တို့ လင် မယား အိပ်ယာက နိုးကြသေးပုံမပေါ်ပါ။ အပြင်သံဆန်ကာ တံခါးကိုတော့ ဖိုးလုံးလက်နှှိုက်ပြီး ဖွင့် တတ်သည်။ အတွင်းတံခါးပါပိတ် ထားရင်တော့ ဖိုးလုံးလည်း မလုပ်တတ်။ ထို့ကြောင့် စိတ် လျှော့ပြီး အိမ်ပြန်လာခဲ့ရသည်။ အိမ်မှာ မနက်စာ စား ပြီး သည်နှင့် မနေနိုင်ဘဲပြန်ထွက်မိ၏။ မစိုးစိုးနွယ် တို့ အိပ်ယာက နိုးဖို့လည်း မသေချာသေးလို့ လဘက်ရည်ဆိုင် မှာ သွားထိုင်နေ လိုက်ရသည်။ သူ့ကို အရင်လိုဖိုးလုံး ဟု ထင်ပြီး လဘက်ရည်ဆိုင်မှာ စကြနောက်ကျသူတွေကို ဖိုးလုံး ညတုန်းက နတ်သမီး အ ကြောင်း ပြောပြလိုက်ချင်စိတ်ကို မနည်းမျိုသိပ်ကြိတ်မှိတ် ထားရ၏။ ထုတ်ပြောလိုက်မိရင် နတ်သမီးနှင့်နောက် ထပ် တ ကြိမ် မတွေ့ရမှာစိုးသည်။ ကိုးနာရီကျော် လောက်မှ လဘက်ရည်ဆိုင်ကနေ ထပြီး မစိုးစိုးနွယ် ဆီထွက် လာခဲ့သည်။ အိမ်တံခါးတွေ ဖွင့်ထားသည်ကိုတွေ့လို့ အသံပြုကြည့်လိုက်ရာ အိမ်ဘေးဖက်က မစိုးစိုးနွယ် ပြန်ထူးလိုက်သံကို ကြားလိုက်ရသည်။ ဘေးကနေပတ်ပြီးဝင်သွားရာ ခြေရင်းဖက်ဘေး က ရေ တိုင်ကီမှာ ရေချိုးနေသည့် မစိုးစိုးနွယ် ကိုတွေ့လိုက်ရသည်။ “အဆင်ပြေလားဖိုးလုံး” “ပြေတာမှ အရမ်းပြေတာပဲ မမစိုးရာ၊ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်၊ အဲဒါ လာပြောတာ၊ ညက အပြန်ထဲက ဝင်ပြောမလို့ ပဲ၊ အမတို့ အိမ်ကတံခါးပိတ်ထားလို့” “အော် ... မင်း အဆင်ပြေရင် ဝမ်းသာပါတယ်ကွာ၊ ငါလဲ ကုသိုလ်ရတာပေါ့” “အမ ယောက်ျားကြီးလဲ -ီးပြန်တောင် နိုင်ပါစေဗျာ” “ဘာပြောတယ်” “ဦးလေးက ပန်းသေပြီး -ီး မတောင်နိုင်လို့ အမ ကိုမလုပ်နိုင်ဘူး မဟုတ်လား၊ ကျွန်တော့်ကို ကူညီ တဲ့ အတွက် အမ ယောက်ျားလဲ ပြန်ကောင်းပါစေလို့ ဆုတောင်းတာလေ” “နင် ...နင် နော် ...ငါ ရေနဲ့ ပက်လိုက်ရမလား” မျက်စိပျက်မျက်နှာပျက်ဖြင့် ဖိုးလုံးကို ခွက်နှင့် ရွယ်သော်လည်း ဖိုးလုံးက ဂရုမမူမိပါ။ သူပြောလိုရာကို စွတ်ပြော နေ၏။ “ဦလေး သနားပါတယ်၊ ဒီလောက်ကောင်းတာ ကို မလုပ်ရတော့ သူ့ခမျာ အခွေထဲမှာ သူများ တွေလုပ်တာပဲ ထိုင် ကြည့်နေရတာပေါ့” “အော ...တော်တော် ကောင်းတယ်လား” “ကောင်းတာပေါ့ အမရဲ့၊ ဆွေမျိုးမေ့သွားမယ်၊ ဟဲဟဲ၊ ကျွန်တော်တော့ ရေရေလည်လည်ကြိုက် သွားပြီ၊ နတ် သမီးက နေ့ တိုင်းလာမှာလား အမ” “ဒါတော့ ငါဘယ်သိမလဲ၊ အားရင်လာမှာပေါ့” “ကျွန်တော်ကတော့ နေ့တိုင်းသွားစောင့်မှာပဲ” “အင်းလေ၊ ဒါတော့ နင့်သဘောပေါ့၊ နင်လူတကာလျှောက်ပြောလို့ မလာတော့မှ ငါ့ကိုရန်လာ မလုပ်နဲ့” “ဘယ်သူမှ မပြောဘူးစိတ်ချ” “ဒါဆိုလဲ ပြီးရော၊ ငါ ထမိန်လဲတော့ မလို့ နင်ကြည့်ဦးမလား၊ မကြည့်ရင်လဲ သွားတော့” အရူးပေမယ့် ဒါမျိုးတော့ ဖိုးလုံးက သိတတ်ပါသည်။ နောက်ပြီး မစိုးစိုးနွယ်က သူ၏ အဖိုးမဖြတ်နိုင်သည့် ကျေးဇူး ရှင်ကြီး မဟုတ်ပါလား။ ထွက်သွားရန်ပြင်သော်လည်း မျက်စိက တော့ ရေစိုထမိန်နှင့် မစိုးစိုးနွယ်ဆီ ရောက်သွား သည်။ ဟောင်းနွမ်းပါးလွှာသည့် ထမိန်က ရေ စိုသည့် အခါ မစိုးစိုးနွယ်၏ ကိုယ်မှာတသားထဲကပ်နေသည်။ အ ရောင်ကလည်း အဖြူလိုလို အဝါ လိုလိုဖျော့ဖျော့ ဖြစ်ရာအောက်က ညိုဝင်းသည့် အသားကို အတိုင်းသား မြင်နေ ရ၏။ ခက်လျော့လျော့ဝတ်ထားလို့ ရင်သားကလည်း တဝက်လောက်ထွက်နေ သည့် အပြင် ပါးလွန်း သည့် ထမိန် ကြောင့် နို့သီးခေါင်းတွေကိုပါ ဖေါက်မြင်နေရသည်။ “ကဲဘာလုပ်ရမှာလဲ” မစိုးစိုးနွယ်က ခပ်ဆတ်ဆတ်ပြောလိုက်တော့ ဖိုးလုံး သုတ်ကနဲလှည့်လိုက်ပြီးမှ ပြောဖို့ ကျန် နေသည့် စကားကို ဆက်ပြောမိသည်။ “နတ်သမီးက အမွှေးမရှိဘူး သိလားအမ၊ ပြောင်ချောနေတာပဲ” “ရိတ်ထားတာ နေမှာပေါ့” “ဘာဖြစ်လဲ၊ ကျွန်တော်လဲ ရိတ်တာပဲလို့” “ကဲပါ ...သွားပါတော့” မစိုးစိုးနွယ် ဆီကနေ ပြန်လာရင်း ကျေးဇူးရှင်ကို ထမိန်တထည်လောက်တော့ ဝယ်ပေးသင့်သည်ဟု အတွေး ပေါက် မိသည်။ အခုန မစိုးစိုးနွယ် ဝတ်ထားသည့် ထမိန်က အရမ်း ဟောင်းနေသည်။ ရေချိုးဖို့ အတွက် အသစ် တထည်ဝယ်ပေးသင့်သည်။ ဖိုးလုံးထက် အသက်ကြီးသူလည်း ဖြစ်လို့ ကန်တော့သင့် သည်ဟုထင်မိသည်။ ဖိုး လုံးမှာ အိမ်ကပေးတဲ့ မုန့်ဖိုး နှင့် ဟိုက ဒီက ပေးတတ်ကြသည့် ပိုက်ဆံလေးတွေ စုထားတာ အနည်းအကျဉ်း တော့ ရှိပါသည်။ ထမိန် ဝယ်ဖို့ လောက်မလောက်တော့ မသိပါ။ အမတွေကိုပဲ အပူကပ် ရတော့မည်။ ထို့ကြောင့် ညနေခင်း အမနှစ်ယောက် အလုပ်ကပြန်လာတာနှင့် ပါတိတ်ထမိန် တထည်ဝယ် ပေးဖို့ ပူဆာသည်။ “ဘာလုပ် မလို့လဲ၊ နင်ဝတ်ဖို့လား ဖိုးလုံးရဲ့” “ဟုတ်ပါဘူး၊ ကန်တော့မလို့” “ဘယ်သူ့ကိုလဲ၊ မမကြီးကိုလား” “မဟုတ်ဘူး၊ ကျွန်တော့် ကျေးဇူးရှင်ကို” အလုပ်ကပြန်လာပြီး ညစာချက်ဖို့ အလုပ်များနေသည့် အမတွေက ဖိုးလုံးစိတ်ရူးပေါက်တာသက်သက်၊ နောက်နေ့ မေ့သွားလိမ့်မည်ဟု ယူဆကာ ဝယ်ပေးမည်ဟု ကတိပေးလိုက်သည်။ “တကယ်နော်၊ ဝယ်မပေးလို့ကတော့ ခင်ဗျားတို့ ဆီက ယူပေးလိုက်မှာ” “အေးပါ၊ စိတ်ချ၊ ဝယ်ပေးမယ်” စိတ်ကျေနပ်သွားသည့် ဖိုးလုံးက မီးဖိုထဲမှာတောက်တိုမယ်ရ ဝင်ကူပေးနေမိသည်။ သူလည်း ထမင်းစောစော စား ချင်နေပါသည်။ အချိန်ကျရင် နတ်သမီးကိုတွေ့ဖို့ သွားရဦးမည် မဟုတ်ပါ လား။ ဒါပေမယ့် အဲဒီနေ့က နတ်သမီး မလာပါ။ ဖိုးလုံးအလွန်စိတ်ဆင်းရဲရ၏။ မျက်နှာမှာ အဝတ် စည်းပြီး နာရီသံချောင်းတွေ ဖိုးလုံးမရေတွက်နိုင်အောင် များ လာသည် အထိစောင့် သည်။ နတ်သမီးက ရောက်မလာပါ။ ညဉ့်နက်သန်းခေါင် အထိဖိုးလုံးပြန်မလာသည့် အခါ အမတွေ လည်းစိတ်ပူကြသည်။ ကိုစိုးအောင်လည်း ဟိုပြေးဒီပြေးနှင့် ဖိုးလုံး ကို လိုက်ရှာရင်း အလုပ်များ သွားရ၏။ ဖိုးလုံးပြန်ရောက်လာတော့မှ သူတို့လည်းစိတ်အေးရသည်။ နတ်သမီးရောက်မလာသည့် ကိစ္စတွင် ကျေးဇူးရှင်ကို ကန်တော့ဖို့ပျက်ကွက်သည့် အတွက် နတ်သမီး စိတ်ဆိုးပြီး မလာတာဟု ဖိုးလုံးကောက်ချက်ဆွဲလိုက်၏။ ထို့ကြောင့် နောက်နေ့ရောက်တော့ ထမိန်ဝယ်ပေးဖို့ အမတွေကို ပြောပြန်သည်။ သူတို့ကလည်း ဖိုးလုံး စိတ်ချမ်းသာအောင် ဝယ်ပေးမည်ပြောပြီး အလုပ်များတော့ ဝယ်မလာဖြစ် ကျပြန်။ ထိုညတွင် လည်း နတ်သမီးပေါ်မလာသည့် အခါ ဖိုးလုံးသံသယ ပိုကြီးလာပြီး အိမ်မှာပွဲကြမ်းတော့ ၏။ တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် နောက်တရက်က ရုံးပိတ်ရက်နှင့် တိုက်ဆိုင်နေ၍ အမကြီးက ဈေးမှာ သွားဝယ်ပေးသည်။ လက်ထဲကို ပါတိတ်ထမိန် ရောက်လာသည်နှင့် အိတ်ကလေးဆွဲပြီး မစိုးစိုးနွယ်ဆီ ဖိုးလုံး အပြေး လာခဲ့သည်။ မစိုးစိုးနွယ် နှင့် အခန့်သင်ပင်တွေ့ရသည်။ “ဟော ...ဘာတုန်း ဖိုးလုံး” “အမ ကို လာကန်တော့တာ” “မြတ်စွာဘုရား၊ ဘာဖြစ်လို့ကန်တော့ရတာတုန်း” ဖိုးလုံး ဘာမှမပြောဘဲ မစိုးစိုးနွယ်ရှေ့မှာ ထမိန်ထုပ်လေးချပြီး ငုတ်တုပ်ထိုင်ကာ ကန်တော့၏။ မစိုးစိုးနွယ် လည်း မနေ တတ်မထိုင်တတ်ဖြစ်သွားသည်။ ဖိုးလုံးကို အတင်းပြန်ထခိုင်း၏။ “ရပြီ၊ ရပြီ ထတော့၊ နင်ဘာစိတ်ရူးပေါက်လာတာလဲ” “မမစိုးက လည်း ကျွန်တော်က အရူးပဲလို့” “အေးလေ ..ထားပါတော့ ငါ့ကို ဘာလို့ ကန်တော့ရတာလဲ” “ဟိုတရက်က ကျွန်တော်လာတော့ အမ က ထမိန်ဟောင်းလေးနဲ့ ရေချိုးနေတယ် မဟုတ်လား၊ အဲဒါနဲ့ ကျွန်တော် အသစ် တထည်ဝယ်ပေးတာ၊ ဒါကို ဝတ်ချိုးနော် အမ” မစိုးစိုးနွယ် ခေါင်းကုပ်ရင်း အိမ်အတွင်းဖက်ကို လှည့်ကြည့်သည်။ ဦးတင်ထွန်း ကတော့ အိပ်နေပုံရသည်။ ခါ တိုင်းလို TV ရှေ့မှာ မတွေ့ရပါ။ “နောက်ပြီး အမကို ကန်တော့မယ်လို့ စိတ်ကူးထားတာ အိမ်က မမကြီးတို့ကလည်းတော်တော် နဲ့ ဝယ်မပေး ကြ ဘူး၊ ကျေးဇူးရှင်ကို မကန်တော့လို့ နတ်သမီးက စိတ်ဆိုးလား မသိ ပါဘူးဗျာ ကျွန်တော့်ဆီကို မလာတာ နှစ်ရက် ရှိပြီ၊ ကျွန်တော့်မှာ နေ့တိုင်းစောင့် နေရတယ်၊ အခု မမစိုးကို ကန်တော့လိုက်ပြီဆိုတော့ သူစိတ်ဆိုးပြေပြီး လာချင် လာမှာပေါ့ နော် အမ” “အဲဒါတော့ ငါလဲ မသိဘူးလေ၊ ကဲကဲ ခုံမှာ ထိုင်၊ ပြီးရင် မင်းဦးလေး လာလိမ့်မယ်၊ သူ စီဒီ အသစ်တွေရထား တယ်” “မကြည့်တော့ဘူး အမ၊ ကျွန်တော်က လက်တွေ့ပဲလုပ်တော့မယ်၊ ဟား …ဟား၊ ဒါနဲ့ အမ ကျွန်တော် အဲဒီထဲကို သွားသွား နှပ်နေတာ အမ ဘယ်လိုသိတာလဲ” ဖိုးလုံး အမေးကြောင့် မစိုးစိုးနွယ်၏ မျက်နှာ မချို မချဉ်ဖြစ်သွားသည်။ “ငါ လမ်းသွားရင်း ရှူရှူး အရမ်းပေါက်ချင်တာနဲ့ အဲဒီထဲ မှာလူမရှိဘူး ဆိုပြီးဝင်လာတာ၊ အထဲမှာ နင်အိပ်နေ တာ နဲ့ ငါ့မှာ အပြင်မှာပဲ ပေါက်ခဲ့ရတယ်” “တကယ်အိပ်နေတာလား” “အော် အိပ်တာမှ သိုးလို့၊ ငါ ကိစ္စရှင်း ပြီးတော့ နင့်ကို လာခေါ်တာတောင် နင်မကြားဘူး” “ဟုတ်လား၊ သိဘူးဗျ၊” တလက်စထဲ သတိရသည် နှင့် ဖိုးလုံးက သူသိလိုရာကို ဆက်မေးမိသည်။ ဒီကိစ္စ တွင် မစိုးစိုးနွယ်က ကြီး ကြပ် စီစဉ်သူ ဆရာမကြီး မဟုတ်ပါလား။ “နတ်သမီး ကို တညလုံးနေအောင်ပြောလို့ မရဘူးလားဗျာ” “နင်တော်တော် လောဘကြီးတာပဲ” “ကျွန်တော်က မဝသေးလို့ လုပ်ပါရစေဦး ဆိုတာ အတင်းပြန်သွားတယ်” မစိုးစိုးနွယ် စိတ်ပျက်လက်ပျက်မျက်နှာ နှင့် ဖိုးလုံးကို ကြည့်သည်။ “နင်ကတော့ ခက်တော့တာပဲ၊ နတ်သမီးတွေ မှာ အချိန်အကန့် ရှိတယ်ဟဲ့၊ ပြန်ချိန်ကျရင် ပြန်ရတယ်၊ နောက် ကျလို့ ဆိုင်ရာပိုင်ရာတွေက ဒါဏ်ပေးရင် နောက်နေ့ နင့်ဆီလာလို့ မရတော့ဘဲဖြစ်သွားမယ်၊ သိလား” ရေရေရာရာ နားမလည်ပေမယ့် ဖိုးလုံးခေါင်း ညိတ်လိုက်သည်။ နတ်သမီး ပြန်ရင် မတားရ၊ နောက်နေ့ မလာ ဘဲ နေလိမ့်မည် ဆိုတာလောက်တော့ သူသဘောပေါက်လိုက်ပါသည်။ “ခင်ဗျား ဖို့ လည်း နတ်သားလေး တယောက်ရှာပါလား” “ငါက ဘာလုပ်ဖို့လဲ” “ခင်ဗျား ကိုလုပ်ပေးဖို့ ပေါ့ဗျ” “ဟဲ့ ကောင်လေး ငါမီးဖိုချောင်ထဲက ဓါးသွားယူပြီး နင့်ကို မခုတ်ခင် ပြန်တော့၊ နင့် ထမိန်လဲပြန်ယူသွားတော့” “မလုပ်ပါနဲ့ အမ ရယ်ကျွန်တော်က ခင်လို့စတာပါ၊ ဟဲ ဟဲ” ဖိုးလုံးတက်ကြွသည့် ခြေလှမ်းတွေနှင့် အိမ်ကိုပြန်ခဲ့သည်။ လမ်းထဲက ကောင်တွေက လဘက်ရည်သောက်ဖို့ လာခေါ်ကြလို့ လိုက်သွားမိတာတောင် စိတ်မဖြောင့်ပါ။ ကောင်း ကင်ကို တမော့မော့ နှင့် နေလုံးကြီးကို အောက် ကို အတင်းဆွဲချပစ်လိုက်ချင်စိတ်ပေါက်နေသည်။ အိမ်ပြန်လာတော့ လည်း ညနေချိန်နီးလာသည် နှင့် အမျှ ယောက် ယက် ခပ်နေသည်။ မိုးမြန်မြန်ချုပ်မှ နတ်သမီးဆီ သွားရမည် မဟုတ်ပါလား။ အမ တွေကတော့ ခါ တိုင်း ထက် ဂဏှာမငြိမ် ဖြစ်နေသည့် ဖိုးလုံးကို အကဲခတ်နေကြသည်။ “ဟေ့ ဖိုးလုံး၊ မင်း မိန်းမ ခိုးမလို့ လားကွ” ယောက်ဖလုပ်သူကတောင် မနေနိုင်ဘဲ မေးရသည့် အခြေဆိုက်သွားသည်။ “မဟုတ်ပါဘူး အကိုရာ အပြင်သွားမလို့ပါ” “ဒါဆိုလဲ သွားလေကွာ၊ ခါတိုင်းသွားနေကျပဲ” “ထမင်း မကျက်သေးလို့ စောင့်နေတာဗျ၊ ဆာနေပြီ” သူ့ဆင်ခြေနှင့် သူအကွက်စေ့စေ့ ပြောလိုက်သည့် အရူးပါးကို အမတွေက အဟုတ်ထင်ကာ သနားပြီး အမြန်စား ရ အောင်လုပ်ပေးလိုက်၏။ စားပြီးပြန်တော့လည်း ကိုရီးယားကား က မလာသေး၍ အိပ်ယာထဲဝင်ခွေနေမိသည်။ ကိုရီးယား ကားစလာသည်နှင့် ဇောင်းကလွှတ်လိုက်သည့် မြင်းရိုင်း တကောင်လို သုတ်ချေတင်တော့၏။ မစိုးစိုးနွယ်ကို ကန်တော့လိုက်လို့ နတ်သမီးစိတ်ပြေသွားပုံရ၏။ ဖိုးလုံး ပြုဖွယ်ကိစ္စတွေ ကို ဆောင်ရွက် ပြီး ဖျာပေါ်မှာ လဲနေလို့ ဘာမှမကြာသေးမှီ သင်းကြိုင်သောမွှေးရနံ့တွေ နှင့် အတူရောက် လာသည်။ “ဝမ်းသာလိုက်တာ နတ်သမီးရယ်၊ ကျွန်တော် နေ့တိုင်းမျှော်နေတာဗျ” ရွှင်လန်းတက်ကြွသည့် အသံဖြင့်ပြောရင်း နတ်သမီးဖက်ဆီသို့ လက်ကိုရမ်းပြီးစမ်းလိုက်ရာ နတ်သမီး၏ ဗိုက် လို့ ထင်ရသည့်နေရာကို သွားထိုးမိသည်။ လက်ကအိကနဲ ခံစား လိုက်ရသည်။ “အို ဆောရီးဗျာ …နာသွားလား” စိတ်မဆိုးပါ၊ မနာပါဟု ပြောချင်ပုံရသည်။ ဖိုးလုံး လက်မောင်းကို နတ်သမီးက အသာဆုပ်လိုက်၏။ ဒီလောက် အထိ အတွေ့ လေးနှင့်တောင်မှ ဖိုးလုံးရင်တွေ ဝုန်းဒိုင်းကျဲ အောင် ခုန်ပြီး အောက်ကဟာကြီးက လည်း တဟုန် ထိုး ထောင်တက်လာ၏။ အရမ်းလုပ်ချင်လာပေမယ့် လုပ်လို့ မဖြစ်သေးပါ။ ဖိုးလုံးမှာ စိတ်ကူးတခုရှိသည်။ သူ့ကို စိတ်ဆိုးပြီး ရောက်မ လာသည့် နတ်သမီး ပိုပြီးစိတ်ကျေနပ်သွားစေရန် နတ်သမီးကို ဘာဂျာမှုတ်ပေးချင်သည်။ ထို့ ကြောင့် နတ်သမီးဖက်ကို စမ်းကာဖက်လိုက်ပြီး ဖျာပေါ်တွန်းလှဲလိုက်၏။ နတ်သမီး လည်း အလိုက်သင့်လဲကျသွား သည်။ လက်ဖြင့်စမ်းကြည့်လိုက်ရာ ဗိုက်ကိုစမ်းမိပြန်သည်။ အခုနလို အဝတ်ခံမနေတော့ ချောမွတ်ပြီးအိနေသည့် ပကတိ အသား ဖြစ်သည်။ အပေါ်ကို တိုးစမ်းလိုက်ရာ အကျ ႌဝတ်ထား သည်။ ထို့ကြောင့် အောက်ကို လက်ထိုး ပြီး အ ပေါ်ကို မ တင်လိုက်ရသည်။ နောက်ပြီး နတ်သမီးက လူမ တွေလို ဘရာစီယာလည်း ဝတ်ထား၏။ ဘရာစီယာကို အတင်း မ သည့် အခါ နတ်သမီးဆီက သက်ပြင်းချသံကြားလိုက်ရပြီး နောက် နတ်သမီးကိုယ် အနည်း ငယ်ကြွ တက်လာ သည်။ ခနနေတော့ နားထဲမှာ ထောက်ကနဲ အသံတိုးတိုးကြားလိုက် ရပြန်ပြီးနောက် ဘရာစီယာက အလွယ်တကူ အပေါ်ကို မြောက်ပါသွားသည်။ ဖိုးလုံး၏ လက်တအုပ်စာမက သည့်နို့ကြီး နှစ်လုံးကိုအားပါး တရဆွဲသည်။ နယ်သည်။ ညှစ်သည်။ နတ်သမီး လည်း ဖိုးလုံး လက်ချက်ကြောင့် တွန့်လိမ်နေ၏။ နို့သီးခေါင်းကို တပြွတ်ပြွတ်နှင့် စို့ပေးလိုက်မှ ငြိမ်သွားပြီး ဖိုး လုံးခေါင်းကို အသာအယာလာဖက်သည်။ ကြည့်ဖူးသည့် ဗွီဒီယို သင်ခန်းစာတွေက အသုံးဝင်လာပြီဖြစ်သည်။ နို့တွေကို စုပ်ပေးရာမှ တရွေ့ရွေ့ အောက်သို့ ဆင်းလာ၏။ ဗိုက်သားပြင်ကို ပွတ်လိုက်နမ်းလိုက်နှင့် ဆီးခုံ ဆီသို့ ရောက်လာသည်။ ဆီးခုံသားကို ခပ်ဖွဖွ နမ်းရင်း နတ်သမီး၏ လျှို့ဝှက်တွင်းလေးထဲသို့ လက်ကို လျှောသွင်းပြီး ပွတ်ပေး နေလိုက်သည်။ နတ်သမီး သက်ပြင်းတဖွဖွချရင်း ဖိုးလုံး ဆံပင်တွေကို ဆွဲဖွသည်။ လည်ဂုတ်ကို လက် သည်းနှင့် ကုပ်သည်။ နောက်ဆုံးကျမှ ဖိုးလုံးက သူသွားလိုရာဆီ တိုးဝင်လိုက်၏။ နတ်သမီး၏ ကိုယ်နံ့က အလွန်မွှေးကြိုင်သော်လည်း ဒီနေရာမှာတော့ မမွှေးပါ။ ချွေးစော်လိုလို နံသည်ဟုပင်ထင် မိသည်။ ဒီအနံ့လောက်နှင့် တော့ဖိုးလုံးစိတ် မပျက်ပါ။ နတ်သမီး ကို မှုတ်ပေးဖို့ စိတ်အားသန်နေ၍ ချက်ချင်းလို လို အနံ့ကို မေ့သွားပြီး နောက် လျှာနှင့် အပြားလိုက် အစုန်အဆန် လျက်ပေးလိုက်သည်။ ဖိုးလုံး နားရွက်ဘေးက နတ်သမီး ၏ ပေါင်တံတွေ တဆတ်ဆတ်ခါသွားသည်။ ဒါက ကောင်းလို့ ဖြစ်မည်ဟု တွက်ဆပြီး ဖိုးလုံး အဆက် မပြတ် အတင်းဖိလျက်ပစ်လိုက်၏။ နတ်သမီးက လည်း အတင်းကော့တင်ပေး သည့် အခါ ဖိုးလုံးအရမ်းကို စိတ် ကျေနပ် ပျော်ရွှင်သွားပြီး သူဆည်းပူးထားသမျှ အကုန်ထုတ်ပြီး အသုံးချတော့၏။ မျက်လုံးကို စည်းထားရပေမယ့် တဖြည်းဖြည်းနှင့် နတ်သမီး၏ အင်္ဂ ါ အနေအထားကို ဖိုးလုံး အကျွမ်းတဝင်ဖြစ် သွားသည်။ စမ်းနေစရာမလိုပဲ အစိကို လျှာနှင့် လှမ်းထိုးနိုင်သည်။ လျှာကို ချွန်ချွန်လေး ဖြစ်အောင်လုပ်ပြီး အပေါက်ဝထဲကို ဇွိကနဲ ဝင်အောင်သွင်းနိုင်လာ၏။ နတ်သမီးလည်း တွန့်လိမ်ကော့ပျံနေတော့သည်။ ဖိုးလုံး၏ နှုတ်ခမ်း၊ နှာခေါင်း နှင့် မေးစေ့ တွေမှာလည်း နတ်သမီး၏ အရည်၊ သူ၏ တံတွေးတွေ နှင့် ရွှဲစိုနေ၏။ ကြာလာ တော့ နတ်သမီးခံ နိုင်တော့ဟန်မတူပါ ဖိုးလုံး ခေါင်းကို အတင်းတွန်းထုတ်သည်။ ဖိုးလုံးလည်း စိတ်ကျေနပ်သွား ပါသည်။ ဒါပေမယ့် သူ့မှာ နောက်ဆန္ဒတခုဖြစ်လာ၏။ အမှုတ်ခံချင် လာသည်။ နတ်သမီးလည်း သူမှုတ်ပေးတာ ကြောင့် အရမ်းကောင်းနေပြီဖြစ်လို့ ပြောရင်ရ မည်ဟု ယူဆကာ ပြောချလိုက်သည်။ “နတ်သမီးရယ်၊ ကျွန်တော့် ကိုလည်း တလှည့်ပြန်မှုတ်ပေးပါလား” ပြောပြီးမှ နတ်သမီးလက်ခံပါမည်လားဟု စိုးရိမ်သွားမိသည်။ စိတ်ဆိုးသွားမှာ လည်းကြောက်သည်။ ထို့ကြောင့် ချက်ချင်းပင် ပျာပျာသလဲပြန်တောင်း ပန် လိုက်၏။ “မသိလို့ ပြောမိတာပါ၊ စိတ်မရှိပါနဲ့၊ ဟုတ်ပေါင် …အမိုက်အမဲ ကိုဗွေမယူပါနဲ့” နတ်သမီးငြိမ်သက်နေသည်။ သူမ၏ ထုံးစံအတိုင်း အသံမထွက်ဘဲ နေခြင်းလား၊ စိတ်ဆိုးပြီး ငြိမ်သွားခြင်းလားဟု ဖိုးလုံးမဝေခွဲ နိုင်အောင်ဖြစ်ရသည်။ ဒါပေမယ့် နတ်သမီး၏ လက်ဖဝါးနုနုက သူ၏ ပစ္စည်းကြီးကို လာရောက်ဆုပ် ကိုင်လိုက်ချိန်မှာ တော့ ရင်ထဲမှာထိတ်ကနဲဖြစ်ကာ ပျော်သွားသည်။ မာထောင်နေသည့် ဟာကြီး ကို နတ်သမီးက သူမ ဖက်ဆီသို့ တရွေ့ရွေ့ဆွဲယူသွားရာ ဖိုးလုံးလည်း နတ်သမီး ကိုယ်ပေါ်ကားယားခွ ပြီးပါသွား၏။ နတ်သမီး၏ မျက်နှာပေါ်သို့ ခွမိချိန်တွင် တဲကလည်း နယ်နိမိတ်ကုန်ပြီ ဖြစ်ရာ ဖိုးလုံး နံရံကာထားသည့် သံပြားနှင့် ဒုန်းကနဲ ဝင် တိုက်မိသည်။ နဖူးနာသွားသော်လည်း ချက်ချင်းထိုအနာကိုမေ့သွားသည်။ “အား …ဘယ်လိုကြီးလဲ မသိဘူးဗျ” သူ့ဟာကြီး တချောင်းလုံးနီးပါးက နတ်သမီးက ပါးစပ်ထဲစုပ်သွင်းယူလိုက်သော ကြောင့် ဖိုးလုံးရှေ့က သံပြားကို တွန်းထားရင်း အော်လိုက်မိသည်။ နတ်သမီးက ဖိုးလုံး သူမကို မှုတ်ပေးတာထက်ကောင်းအောင် ပြန်လုပ်ပေး နိုင် သည်။ သူမ၏ ကျွမ်းကျင်မှုကြောင့် ဖိုးလုံးမှာ အိမ်သာတက်ချင်သလိုလို၊ သေးပေါက်ချင်သလိုလိုနှင့် ဘယ်လိုလုပ် ရမှန်း မ သိအောင်ဖြစ်နေရသည်။ တင်းကျပ်နေအောင်ငုံထားပြီးမှ ထိပ်ဖျားလေး ကို တဆတ်ဆတ်နှင့် စုပ်လိုက် လွှတ်လိုက် လုပ်ပေးလိုက်လျှင် ဖိုးလုံး ဖင်ကြီးခါပြီးအော်နေမိသည်။ လျှာနှင့် ပတ်ကာရစ်လိုက် သွားနှင့် မထိ တထိ ကိုက်ပေးလိုက် နှင့်လုပ်ပြန်ရင်လည်း တကိုယ်လုံးတွန့်လိမ်နေရသည်။ ဒါကြောင့် လည်းဖိုးလုံးကြည့် ဖူး သည့် ကားတွေ ထဲမှာ ပုလွေမှုတ်ပေးကြတာတွေ ပါတာဖြစ်မည်။ ဖိုးလုံးအတွက်ကတော့ အရှင်လတ်လတ် နှင့် နိဗ္ဗာန် ရောက်ရသလို ကြည်နူးနေမိ၏။ ဒီတိုင်းဆက်သွားရင် ဖိုးလုံး ပြီးတော့မှာသေချာနေသည်။ မလုပ်လိုက်ရဘဲ နှင့်တော့ ဖိုးလုံး မပြီးချင်ပါ။ ဒါကြောင့် ကောင်းနေရက် နှင့် နတ်သမီး ကိုတောင်းပန်ပြီး သူ့ဟာကြီး ပြန်ဆွဲထုတ်ရသည်။ “ကျွန်တော် လုပ်ချင်သေးတယ်၊ လုပ်တော့မယ်နော်” နတ်သမီးက သဘောတူကြောင်း ပြသသည့် အနေဖြင့် ပြန်လွှတ်ပေးလိုက်လို့ ဖိုးလုံးလည်း နတ်သမီးကိုယ်လုံးကို ငုံ့စမ်းရင်း ခြေရင်းဖက်ကို ပြန်ဆုတ်ရသည်။ ပေါင်ကြားမှာ နေရာယူမိတော့ နတ်သမီးက အလိုက်တသိနှင့် ပေါင် ကိုဖြဲပေးသလို ဖိုးလုံးဟာကြီးကို လည်း အဝမှာတေ့ပေးသည်။ ဖိုးလုံးက ထိုးသွင်းလိုက်ရုံပင်။ စပြီဆိုသည်နှင့် ဖိုး လုံး စိတ်ကိုလွှတ်ပေးလိုက်သည်။ ထိန်းထားလို့လည်း မရတော့။ ရှိသမျှအားကုန်သုံးပြီး ဆောင့်၏။ ဘုန်းဘုန်း၊ ဖတ် ဖတ် နှင့် အသံတွေက တဲထဲမှာ ဆူညံနေသည်။ နောက်ဆုံး နတ်သမီးကတောင် ဖိုးလုံးခါး ကို လာကိုင်ပြီး အရှိန်ကို ထိန်းပေးရတော့သည်။ အားရပါးရ လုပ်ပစ်လိုက်ဖို့ ကလွဲရင်ဖိုးလုံး ဘာကိုမှမသိတော့။ နတ်သမီး ထိန်း ထားသည့် ကြားကပင် အံကြိတ်ကာ မာန်တင်းပြီး စိတ်ရှိလက်ရှိပစ်ဆောင့် နေသည်။ နတ်သမီးလည်း လက် လျှော့ သွားသည်။ ဖိုးလုံးကို မထိန်းတော့ ပါ။ ဒါပေမယ့် ဖိုးလုံးက လည်း ကြာကြာ ဆက်မလုပ်နိုင်တော့ပါ။ နတ်သမီး နို့ကြီးတွေကို အတင်းဆွဲညှစ်ရင်းအရည် တွေ ကော့ကာကော့ကာပန်း ပစ်ပြီး နတ်သမီးကိုယ်ပေါ်သို့ လဲပြိုကာကျသွားတော့သည်။ Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx လဘက်ရည်ဆိုင် ရှေ့ကဖြတ်သွားသည့် မစိုးစိုးနွယ် ကိုမြင်လိုက်လို့ ဖိုးလုံး ထိုင်နေရာကနေ ထပြီးလိုက်လာခဲ့ သည်။ အငြိမ့်ငြိမ့် လေးရွေ့လျားနေသည့် နားကိုကပ်လာမိပေမယ့် နောက်ချင်လို့ မခေါ်ဘဲ အသာလေး ကပ် လိုက် လာခဲ့၏။ အထက်အောက် ညင်ညင်သာသာ လှုပ်ရှားနေကြသည့် မစိုးစိုးနွယ်၏ တင်ပါးထူထူ ကြီးတွေ ကို မကြည့်ဘဲ မြင်နေရ သည်။ မစိုးစိုးနွယ် လမ်းလျှောက်တာ မိုက်တယ်ဟု တချို့က ဆိုကြသည်။ ဒီလောက်နှေးတာ ကို ဘာကြောင့် မိုက်တယ်လို့ပြောကြမှန်း ဖိုးလုံးနား မလည်ပါ။ မစိုးစိုးနွယ် ကို ဆော် ချင်သည်ဟု ပြောသူတွေ လည်း ရှိသည်။ ဒါကလည်း မစိုးစိုးနွယ် အမွှေးထူမှန်း မသိကြလို့ ဖြစ်မည်။ အကြောင်းသိသည့် ဖိုးလုံးကတော့ မစိုးစိုးနွယ် ကို ဆော်ချင်စိတ် မရှိပါ။ နောက်ကနေလိုက်ရင်း ဟိုတွေးဒီတွေး နှင့် လာရင်းကိစ္စကိုမေ့နေသည်။ ခြင်းတောင်း အကြီးကြီးကို မနိုင့် တနိုင် ဆွဲပြီး သွားနေတာကို မြင်လို့ ဝိုင်းကူဆွဲ ပေးဖို့ ဖိုးလုံး လိုက်လာခြင်း ဖြစ်ပါသည်။ မစိုးစိုးနွယ်က ဖိုးလုံး၏ အလွန် ကြီးမားသည့် ကျေးဇူးရှင် မဟုတ်ပါလား။ ကူညီရမည့် ဝတ္တရား ရှိပေသည်။ ဒါပေမယ့် အခုတော့ ဖိုးလုံးမေ့ သွား ၏။ သူမ ဖာ သာနောက်ကို လှည့်ကြည့်ရင်း ဖိုးလုံးကို မစိုးစိုးနွယ် မြင်သွားတော့မှ ဖိုးလုံးလည်း လာရင်း ကိစ္စ ကို သတိရသည်။ “ဟဲ့ ဖိုးလုံး” “ဗျာ အမ၊ ခြင်းပေးလေ” မစိုးစိုးနွယ် လည်း လေးလံနေပုံရသည်။ ဟန်ဆောင်ပြီးတော့တောင် မငြင်းဘဲ ချက်ချင်း ထိုးပေး၏။ တော်တော် လေးပါသည်။ ယောက်ျားအားနှင့် တောင် လေးမှန်းသိသာ၏။ “လေးလိုက်တာ၊ ဘာတွေတုန်း မမစိုး” “စုံနေတာပါပဲ ဟယ်၊ ငါ့ဟာငါတောင် မမှတ်မိတော့ပါဘူး၊ ဒါနဲ့ နင်က ဘယ်က လာတာလဲ” “အမ ကို မြင်လို့ ခြင်းဝိုင်းဆွဲ ပေးဖို့ လိုက်လာတာ” “သာဓု ပါတော်၊ စီဒီ အသစ်တွေ လဲပါတယ်၊ နင့်ဦးလေး နဲ့ တူတူလိုက်ကြည့်ကြပေါ့” “ကျွန်တော် အခုဒါတွေ မကြည့်တော့ဘူး” “ဟော …ဘယ်လို ဖြစ်တာတုန်း၊ အရင်ကဆို သွားရည် တောက်တောက်ယိုနေတဲ့ ကောင်ကများ” “ကျွန်တော်က ကိုယ်တိုင်ပဲ လုပ်တော့တယ်လေ အမရဲ့၊ ကြည့်ရတဲ့ အရသာနဲ့ လုပ်ရတဲ့ အရသာ တခြားစီပဲ မမ စိုးရဲ့” မစိုးစိုးနွယ် ကပြုံးစိစိ နှင့် ဖိုးလုံးကို ကြည့်သည်။ “အရမ်းကောင်းတယ်ပေါ့” “ကောင်းတာပေါ့ မမစိုးရယ်၊ လောကကြီးမှာ အကောင်းဆုံးပဲ၊ ထမင်းစားရတာထက်လဲ ကောင်းတယ်၊ လဘက်ရည်၊ ဒန်ပေါက်၊ ဆီချက် …အားလုံးထက် ကောင်းတယ်ဗျာ၊ ခင်ဗျားလဲ လင်ယူဖူးတာပဲ မသိဘဲ မနေ ပါ ဘူး ဟဲဟဲ” “အောင်မာ ….ငါ့ ကျေးဇူးနဲ့ လုပ်ဖူးရတဲ့ ကောင်က များ” “ဟုတ်ပါတယ်၊ ဒါကြောင့် အခု ခြင်းဆွဲ ပေးတာပေါ့” “အဲဒါနဲ့ ပြီးရောလား” “မမစိုး ကြိုက်တာခိုင်းဗျာ၊ ဟုတ်ပြီလား၊” “အင်း နင့်စကား နင်မှတ်ထား” “မှတ်ထားတယ်၊ အခုတော့ အမ ကိုမေးစရာ ရှိတယ် ၊မိန်းမတွေကိုမှုတ်ပေးရင်ဘယ်လိုနေလဲဟင်” “ဟာ ...ဒီကောင်လေးကတော့၊ ဘာတွေမေးနေတာလဲ” “ခင်ဗျား အမှုတ်မခံဖူးဘူးလား” “ဖိုးလုံး၊ ငါ အုတ်ခဲနဲ့ ကောက်ထုမိတော့မယ်နော်” မစိုးစိုးနွယ် မျက်နှာ နီရဲသွားသည်။ လှမ်းလျှောက်နေတာကိုရပ်လိုက်ပြီး ဖိုးလုံးကို ခပ်အုပ်အုပ် ကလေး လှည့် ကြိမ်း၏။ ဖိုးလုံးကတော့ ဒါတွေနားလည်သူမဟုတ်ပါ။ သူပြော ချင်ရာသာ လျှောက်ပြော၏။ “ဦးတင်ထွန်းကြီး မတရားဘူးဗျာ၊ အမ ကတော့ သူ့ကို မှုတ်ပေးရတယ်၊ သူကကျတော့ ပြန်လုပ်ပေးဘူးလား” “ဖိုးလုံး နင်ကတော့ပြောလေ ကဲလေဖြစ်နေတာပဲ၊ တော်တော့ နင်ပြန်တော့” ရှက်စိတ်ကြောင့် မစိုးစိုးနွယ်၏ အသံကတုန်ရင်နေသည်။ ဖိုးလုံး လည်း မျက်နှာငယ်လေး နှင့် ငြိမ်သွားသည်။ သူ ၏ ကျေးဇူးရှင်မကြီး မစိုးစိုးနွယ် စိတ်ဆိုးမှာကိုတော့ သူကြောက်ပါသည်။ မ စိုးစိုးနွယ် ကို စိတ်ဆိုးအောင် လုပ်မိ ရင် နတ်သမီးကပါ ရှောင်ဖယ်သွားရင် မခက်ပါလား။ ပါတိတ် ထမိန်နှင့် မကန်တော့မိတာ လေးနှင့်တောင် နတ် သ မီးက သူ့ထံမလာဘဲနေခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့်မျက်နှာလို မျက်နှာရပြောမိသည်။ “အမ ကျွန်တော် နတ်သမီးကို မှုတ်ပေးလိုက်တယ် သိလား” “အာ ...နင် မရွံဘူးလား” “မရွံပါဘူး၊ အမွှေးမှမရှိတာ၊ သူကလည်း ကျွန်တော့်ကို ပြန်မှုတ်ပေးတယ် သိလား၊ အရမ်းကောင်းတာပဲ၊ ဒါကြောင့် ဦး တင်.....” မစိုးစိုးနွယ်ဆီက မျက်စောင်းနီနီကြီးတခု ဝဲလာသောကြောင့် ဖိုးလုံးစကားကို ရပ်လိုက်ရ သည်။ ဒါပေမယ့် ဦး တင်ထွန်း ကိုရှောင်ပြီးသူပြောလိုရာကိုတော့ ဆက်ပြောမိသည်။ “ကျွန်တော်ကတော့ နတ်သမီးကို တွေ့တိုင်းမှုတ်မှာပဲ၊ နတ်သမီးလဲ သဘောကျမှာပါနော်” “နင်မရွံရင်တော့လုပ်ပေါ့” မစိုးစိုးနွယ်၏ ဟန်အမူအရာကိုကြည့်ပြီး ဒီမိန်းမကြီး အမှုတ်ခံဖူးပုံမရဟု ဖိုးလုံး ဆုံးဖြတ်လိုက် မိသည်။ အိမ်ပေါ်အ ထိခြင်းတောင်းကြီးကို လိုက်တင်ပေးခဲ့ ပြီးဖိုးလုံး လဘက်ရည် ဆိုင် ကိုပြန် သွားသည်။ ဖိုးလုံး၏ဘော်ဒါ တ ယောက် က ရောက်ရောက်ခြင်း ဆီးနောက်၏။ “ဖိုးလုံးကလဲ ကွာ အညှော်လိုက်ခံသေးတယ်” “ဘာတုန်းဗျ ခင်ဗျားဟာကြီးကလဲ” “မင်းက စားရတာလဲ မဟုတ်ဘဲနဲ့ လျှောက်လိုက် နေတာကိုပြောတာ” ဖိုးလုံးရေရေရာရာ နားမလည်ပါ။ ဒါပေမယ့် မစိုးစိုးနွယ် နှငိ့ သူ့ကို မကောင်းတာပြောတာမှန်း တော့သိသည်။ လ ဘက်ရည်တိုက်သည့် အပြင် မုန့်ပါကျွေးထားသည့် မျက်နှာကို ထောက်ထား ပြီး ငြိမ်နေလိုက်ရသည်။ မျက်နှာ ကြီး စူနေသည့် ဖိုးလုံးကို ကျန်တဲ့သူတွေက ပါ ဆက်စကြ၏။ “အဲဒါ ဟာမကြီးက ဆာနေတာကွ၊ ဦးတင်ထွန်း ကြီးက မကျွေးနိုင်တော့ဘူး၊ ငါတို့သာမင်းတို့ နေရာမှာဆို ဆွဲစားပစ်လိုက်မှာ” “ဟာဗျာ” “ဖိုးလုံး၊ မင်း မစိုးစိုးနွယ်ကို မဆော်ချင်ဘူးလား၊ ဖင်ကြီးကို လုံးနေတာပဲ၊ နို့ကြီးတွေကလဲ အယ် လို့၊ သူကမင်းကို ကျွေးချင်ပုံရပါတယ်ကွာ” “သူ့ဆီသွားရင် ထမင်းကျွေးတယ်လေ၊ တော်ပြီပေါ့ဗျာ” အားလုံးက ဖိုးလုံးကို ငထူငအ တယောက်အနေဖြင့် ဝိုင်းရယ်လိုက်ကြသည်။ သူတို့ ဆိုလိုတာ ဖိုးလုံးနားလည်သ လိုလိုတော့ ရှိပါသည်။ ဖိုးလုံး အတွက်ကတော့ မစိုးစိုးနွယ် ကပစ်မှားစရာ မဟုတ်ပါ။ နောက်ပြီး အမွှေးကလည်း ထူသေး၏။ မစိုးစိုးနွယ် ကို ကိုယ်လုံးတီး နှင့် မြင်ရရင် တောင် ဖိုးလုံးဟာကြီးက ထောင်လာမှာ မဟုတ်တာ သေ ချာသည်။ ကိုယ်လုံးတီးနီးပါး ဖြင့် မြင် လည်း မြင်ခဲ့ ဖူးပေပြီ။ စိတ်ထဲမှာ ဘယ်လိုှမနေပါ။ နောက်ပြီး မစိုးစိုး နွယ်က ဖိုးလုံး၏ ကျေးဇူး ရှင်လည်း ဖြစ်ပေသည်။ ကျေးဇူးရှင်ကို မပြစ်မှားရဆိုတာ ကို ဖိုးလုံး အရူးပေမယ့် သိပါသေး သည်။ မစိုးစိုးနွယ်ကိုပြောခဲ့ သလိုပင် ဖိုးလုံးက နတ်သမီးကို အမြဲမှုတ်ပေးပါသည်။ သူ့ထံကို နတ်သမီးရောက်လာသည့် နေ့တိုင်းလိုလိုလို့ ဆိုရမည်။ ဖိုးလုံးတောင် အခုတော်တော်ဘာဂျာ ကျွမ်းကျင်နေပြီလို့ တောင်ပြောလို့ ရသည်။ နတ် သမီးက လည်းဖိုးလုံးကို ပြန်မှုတ်ပေးသည်။ သူကတော့ နတ်သမီးဆိုတော့ ဖိုးလုံးထက်စွမ်းသည်။ မြန်မြန် ပြန်ဆွဲမထုတ်နိုင်ရင် နတ်သမီးပါးစပ်ထဲ ထွက်ကုန်တော့သည်။ နတ်သမီးက သုံး ရက်ခြားမှ တခါလောက် ရောက် လာသည်။ တပတ်လောက် ပျောက်ချင်ရင်လည်း ပျောက်၏။ ဒါပေမယ့် လုံးဝ အကြာကြီးတော့ မပျောက်ပါ။ ပြန်ရောက်ဖြစ်အောင် ရောက်လာသည်။ ဖိုးလုံးကတော့ နတ်သမီး ရောက်မလာတာ ရက်ခြားသည်နှင့် မစိုးစိုးနွယ် ဆီပြေးတော့၏။ “နင်က လဲဟာ၊ ဘယ်သူက နေ့တိုင်းလာနိုင်မလဲ၊ နင်သာ အလုပ်ရှိလို့ နေ့တိုင်းသွားနိုင်တာ” “ကျွန်တော် ခါတိုင်းနှစ်ချီပဲ လုပ်နေကျကို သုံးချီလုပ်လိုက်မိလို့ စိတ်ဆိုးသွားသလား လို့” “နင့် ရောဂါကလည်း ခက်တာပဲ၊ ငါတောင်ရူးချင်လာပြီ။” “ကောင်းတာပေါ့ အမရဲ့၊ ရူးရတာ အရမ်းကောင်းတယ်၊ ရူးပစ်လိုက်” “ငါတော့ အရူး အမဲသားကျွေးမိပြီထင်တယ်” “အမ ကလဲ၊ အမဲသားမဟုတ်ပါဘူး၊ နတ်သမီးအသားပါ” “အေးပါ၊ ရှိပါစေတော့၊ လာမှာပါဟယ် နင့် နတ်သမီးက” မစိုးစိုးနွယ် ကိုသွားပြောလိုက်ရင် နတ်သမီးက ပေါ်လာတတ်လို့ နတ်သမီးပျောက်ရက် ကြာသည်နှင့် မစိုးစိုးနွယ် ဆီရောက်တော့သည်။ အရင်က အဲဒီအိမ်ကို ရောက်တာက ဦးတင်ထွန်း နှင့် အတူ ဟိုကားကြည့်ဖို့ ဖြစ်သည်။ အခုကတော့ မစိုးစိုးနွယ် နှင့် ဆွေးနွေး ဖို့ ဖြစ်လာသည်။ TV ကိုယောင်လို့တောင်လှည့် မကြည့်ဘဲ မစိုးစိုးနွယ် ရှိသည့် နေရာ ကိုသာ တန်းသွားပြီး စကားပြောတော့သည်။ တခါတလေ ဦးတင်ထွန်းတောင် မျက်လုံးကြီး ပြူး ကြည့် တတ်သည်။ မစိုးစိုးနွယ်က လည်း အရင်ထက်ပိုကြည့်ကောင်းလာသည်လို့ တခြားသူတွေကပြောကြ သည်။ ဒါပေမယ့် ဖိုးလုံး မျက်စိထဲမှာတော့ ဘာမှ မထူးပါ။ အရင်လိုပဲ လို့ထင်သည်။ တနေ့ မှာတော့ ဖိုးလုံးက နတ်သမီး နှင့်ပျော်ပါးရင်း စိတ်လွတ်ပြီး မျက်နှာက အဝတ်ကို ဆွဲဖယ် မည်လုပ်မိသည်။ ထိုလက်ကို နတ်သမီးက တအားဆွဲလိမ်လိုက် သောကြောင့် အရမ်းနာပြီး ပွတ်နေစဉ် နတ်သမီး ပျောက်ဆုံးသွား၏။ နောက်ထပ် တပတ်လောက်ပေါ်မလာပါ။ ဖိုးလုံး လည်း မစိုးစိုးနွယ် ဆီပြေးရပြန်သည်။ “ခက်လိုက်တာ ဖိုးလုံးရယ်၊ ဒီမှာ နင့်ဦးလေးကလည်း နေမကောင်းပြန်ဖြစ်နေတယ်၊ ငါလည်း စိတ်ရှုပ်နေရတဲ့ အထဲ နင်ကတမှောင့်” “ကျွန်တော် မျက်စိက အဝတ်ကို ဖယ်ပြီး၊ ကြည့်ဖို့ လုပ်မိတယ်၊ ကျွန်တော့် ကို တအားဆွဲ ဆိတ်ပြီး ပျောက် သွားရော” “နင်က ဘာလို့ လုပ်တာလဲ၊ ကြည့်လို့ မရဘူးလို့ ငါအတန်တန်ပြောထားနဲ့” “ကျွန်တော်လည်း မသိတော့ပါဘူး မမစိုးရယ်” “နောက်တခါ ဆိုရင်တော့ ငါတာဝန်မယူတော့ဘူး” “ဟုတ်ကဲ့” ညည်းညည်းညူညူ ပြောရင်း မစိုးစိုးနွယ် မတ်တပ်ရပ်လိုက်ပြီး ထမိန်ပြင်ဝတ်သည်။ မစိုးစိုး နွယ်က ဒီလို ပင် ဖြစ်သည်။ ဖိုးလုံးကို ရှိတယ်လို့ သဘောထားပဲ လုပ်ချင်ရာလုပ် တတ်သည်။ ခုလည်း ထမိန် ဝတ်တာက ရိုးရိုး ပြန်ပတ်လိုက်တာမျိုး မဟုတ်ဘဲသေသေချာချာ ဖြန့်ဝတ် ခြင်း ဖြစ်သည်။ တင်းနေအောင်ဆွဲလိုက်၍ ထမိန်သားက ကပ်သွား သည့် အခါ ဆီးခုံကြီး က ထင်ထင်ရှားရှားပေါ်လာသည်။ ပေါင်ကြားက သူမ၏ ပစ္စည်းကြီးက လည်း ဖေါင်းမို့နေ၏။ ဖိုးလုံးကတော့ မျက်လုံးထဲမှာ အမွှေးထူထူမဲမဲ တွေကို မြင်ယောင်ရင်း အသည်းတွေယားလို့ နေပါသည်။ မစိုးစိုးနွယ်သာ အသက်သူ့ထက် မကြီးရင်၊ အမွှေးမထူရင် ဖိုးလုံးလည်း သူမ ကိုချချင်စိတ် ဖြစ်ကောင်း ဖြစ်မိနိုင် ပါသည်။မစိုးစိုးနွယ်၏ တင်ပါးကြီးနှင့် ဖေါင်းကာနေသည့် သူမ၏ ပစ္စည်းကြီးကို အပေါ်ကနေ တက်ဆောင့်ရရင် အိစက်နေမှာပဲ ဟု တွေးမိသော်လည်း ဖိုး လုံး ရင်ခုန်ခြင်း မဖြစ်ရပါ။ မစိုစိုးနွယ်က လည်း ဖိုးလုံးကို ဂရုမစိုက်ပါ။ ဖိုးလုံး လိုက်ကြည့် နေမှန်း သိသိနှင့် ထမိန်ကို သေသေချာချာပြင်ဝတ်နေသည်။ အိမ်နေရင်း ဝတ်ထားသည့် လည်ဟိုက်အကျ ႌပါးပါး ကြောင့် သူမ၏ နို့ကြီးတွေကိုလည်း ဘရာစီယာ ထဲကထွက် နေ သည့် အတိုင်းမြင်နေရ၏။ “ဟဲ့ ကောင်လေး၊ အကုန်လိုက်ကြည့်နေတာပဲ” “ကြည့်ရုံကြည့်တာပါဗျာ” “နင်ကတော့လေ၊ ဒီမှာ ငါပြောမယ်၊ တကယ်လို့ နင်သွားစောင့်နေတုန်း နတ်သမီး ရောက်လာရင် ကျိန်ပြလိုက်” “ဘယ်လိုကျိန်ရမှာလဲ” “ကျွန်တော် မောင်ဖိုးလုံးက နတ်သမီးကို ဘယ်တော့မှ မကြည့်ပါ၊ ကြည့်မိရင် သေချင်းဆိုးနဲ့ သေပါစေလို့၊ သုံးခါ ကျိန်ပြလိုက်၊ လိုက်ဆိုစမ်း” မစိုးစိုးနွယ် တိုင်ပေးသည့် အတိုင်းဖိုးလုံး လိုက်ဆိုပြရသည်။ လေးငါး ခြောက်ခေါက် လောက် ဆိုလိုက်သည့် အခါ ဖိုးလုံးအလွတ်ရသွားသည်။ မစိုးစိုးနွယ် ကို ပြန်ဆိုပြပြီး နောက် စိတ်အေးလက်အေး ပြန်လာခဲ့သည်။ မစိုးစိုးနွယ် ပြောသည့် အတိုင်းလုပ်ရင် အဆင်ပြေတတ်တာ ဖိုးလုံး ကောင်းကောင်းသိပါသည်။ ညနေကျတော့ ဖိုးလုံး တဲလေးထဲကို မှောင်ရီ မပျိုးခင်ထဲကရောက်နေသည်။ မှောင်လာ သည်နှင့် ဆွဲကြိုးကို နမ်း ပြီး နတ်သမီးကို ခေါ်လိုက်၏။ ပြီးသည် နှင့် မျက်လုံးကို စည်းလိုက် ပြီး ငြိမ်သက်စွာ ဖြင့် နတ်သမီးကို မျှော်နေမိ သည်။ အကြားအာရုံ၊ အနံ့အာရုံတွေကို အစွမ်း ကုန်ဖွင့်ပြီး ထားသည်။ တော်တော်ကြီးကြာလာတော့မှ အသံ လိုလိုခပ်သဲ့သဲ့ နှင့် အတူ မွှေး ရနံ့က ဖိုးလုံးဆီ လွင့်လာ၏။ ဖိုးလုံးလည်း လက်အုပ်ချီပြီး မစိုးစိုးနွယ် သင်ပေး လိုက်သည့် အတိုင်း သုံကြိမ်သုံးခါ ကျိန်ဆိုပြလိုက်သည်။ ဒီလို ကျိန်ဆိုလိုက်သည့် အတွက်နတ်သမီးစိတ် ကျေနပ်သွားပုံရသည်။ အနားကို ရောက်လာတာ နှင့် ဖိုးလုံးဟာ ကြီးကို အရင်ဆံးဆုပ်ကိုင်လိုက်၏။ နဂိုထဲက ထချင်နေ သည့် ဟာကြီးက နတ်သမီးလက်ထဲမှာ တဆတ်တဆတ် ခုန်ပြီး မာထောင်တက်လာ သည်။ ထိုနေ့က နတ်သမီးက စပြီး သူ့ကို မှုတ်ပေးသည့် အခါ အရူး ဖြစ်ရကျိုးနပ် လေ ခြင်း ဟု ဖိုးလုံးစိတ်ထဲကနေကျိတ်ပြီး ကြုံးဝါးရင်း မစိုးစိုးနွယ် ကိုလည်း ကျေးဇူးတွေ အရမ်း တင်နေမိ ပါ သည်။ xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx အိမ်ထဲက ထွက်လာသည့် ဖိုးလုံးကို ဆိုက်ကားသမားတယောက်က လှမ်းအော် ပြောလိုက် သည့် စကားကို ဖိုး လုံး ကောင်းကောင်း မကြားလိုက်ရပါ။ “ကိုကျော်ကြီး ဘာပြောတာလဲ” “မင်း ဘော်ဒါကြီး ဂန့်သွားပြီလေ၊ သွားလိုက်ဦး” “ဘယ်သူတုန်းဗျ” “ ဦးတင်ထွန်း ကြီးပေါ့ကွ၊ ညက ရှောသွားတယ်တဲ့၊ သွားလိုက်ဦးလေကွာ” “ဟုတ်တာပေါ့၊ သွားမယ် သွားမယ်၊ ခင်ဗျားတို့ကော” “ညကျမှ ဖဲဝိုင်း လာမယ်ကွာ၊ ခုတော့ရေရှာလိုက်ဦးမယ်၊ မင်းကတော့ အရေးကြီးတယ်၊ မြန်မြန်သွား” “ဘာဖြစ်လို့တုန်းဗျ” “ဘိုးတော်က သူ့ စီဒီတွေနဲ့ သူ့မိန်းမ မစိုးကို မင်းအတွက် အမွေ ပေးခဲ့တယ်တဲ့၊ မြန်မြန် သွား၊ သူများယူသွား လိမ့်မယ်” “ဟာ ဗျာ... ခင်ဗျားတို့ ကလည်း” ဖိုးလုံးရောက်သွားတော့ အသုဘ အိမ်မှာ လူတော်တော်စည် နေပြီဖြစ်သည်။ ဦးတင်ထွန်း အမျိုးတွေ၊ မစိုးစိုးနွယ် အမျိုးတွေနှင့် ရပ်ကွက်ထဲက လူတွေရောက်နေကြသည်။ မစိုးစိုးနွယ် က မိတ်သင်္ဂဟ လည်းပေါသည် မဟုတ်ပါ လား။ အိမ်ပေါ်တက်လိုက်တော့ ဦး တင်ထွန်း နှင့် သူကြည့်နေကျTV ကြီး ကိုမြင်သည့် အခါဦးတင်ထွန်းခ မျာအခုတော့ TV မကြည့် နိုင်တော့ဟု တွေးရင်း ဖိုးလုံးစိတ်ကောင်းခြင်းကြီးစွာ ဖြစ်ရပါသည်။ ဦးတင်ထွန်း က အော်တတ်ငေါက်တတ်သော်လည်း ဖိုးလုံး အခွေလာကြည့်ခြင်းကို ဘယ် တုန်းကမှ မကန့် ကွက်ခဲ့၊ သူကတောင် ခေါ်တတ်သေးသည်။ စားချိန်သောက်ချိန် နှင့်တိုက် ဆိုင်ရင်လည်း မစိုးစိုးနွယ် မေ့နေ ရင်တောင် ဖိုးလုံးကို တခုခု ကျွေးဖို့ သတိပေးတတ်သူ ဖြစ် သည်။ မျက်စိ နှစ်လုံးစုံပိတ်ပြီး ငြိမ်သက်စွလဲ လျောင်း နေသည့် ဦးတင် ထွန်း ကို ဖိုးလုံး ရပ် ကြည့်နေရင်း မျက်ရည်လည်လညိ၏။ ငိုချင်သလိုလို လဲဖြစ်မိသည်။ “ဟေ့ ကောင် ဝမ်းနည်း မနေနဲ့၊ မင်းလူကြီးက အခုလောက်ဆိုရင် နတ်သမီးလေး တွေနဲ့ တွေ့နေပြီ” အနားကိုရောက်လာသည့် ရပ်ကွက်ထဲက လူတယောက်၏ စကားကြောင့် ဖိုးလုံးတွန့် သွားသည်။ သူ့ဆီလာ နေသည့် နတ်သမီးလည်း ဦးတင်ထွန်း နှင့် တွေ့သွားဦးမလား ဟု စိုးရိမ်စိတ် ဝင်လာမိ၏။ ဖြစ်တော့ မဖြစ်နိုင်ပါ။ နတ်သမီးက သူနှင့် အဆင်ပြေနေသည် ဆိုတော့ ဦးတင်ထွန်း ကိုလက်ခံမှာ မဟုတ်ဟု စိတ်ကိုဖြေတွေး လိုက်မိ သည်။ ထို့ကြောင့် စိတ် နည်းနည်းပေါ့ပါးသွားပြီး အလုပ်ရှုပ်နေကြသူတွေ ကြားတွင် ဟိုဒီလျှောက်သွား နေ၏။ အဝတ်အစားဖရိုဖရဲ၊ ဆံပင်ကပိုကရို၊ အဆီပျံနေသည့် မျက်နှာနှင့် မစိုးစိုးနွယ် ကို ဟိုနား ဒီနား တွေ့တွေ့ နေရ သော်လည်း စကားမပြောဖြစ်ပါ။ ဖိုးလုံးလည်း တနေကုန် အသုဘ အိမ်မှာ ပဲနေဖြစ်သွား၏။ ဘာရယ်လို့တော့ မဟုတ် ဟိုယောင်ဒီယောင် နှင့် တောက်တို မယ်ရ လုပ်နေခြင်းဖြစ်ပါသည်။ စားချိန်တန်တော့ လည်းဝင်စား လိုက်သည်။ မိတ်များသောကြောင့် လူကလည်း တော်တော်စည်သည်။ သူမဖာသာ အေးအေးဆေးဆေး နေတတ်သည့် ဒေါ် နုနုရှိန် တောင်မှ အိမ်က အဖွားကြီး နှင့် အတူ သတင်းမေး ရောက် လာသည်။ ဖြူစင်ချောမွေ့သော ဒေါ်နုနုရှိန် ကို အဝေးကနေ ငေးမော ရင်း ဒီလိုမိန်းမ မျိုးသာဆိုရင်တော့ အမွှေးတွေထူလဲ မှုတ်မှာပဲဟု ဖိုးလုံးကျိတ်ပြီး တွေးနေမိ ပါသည်။ ညနေစောင်းချိန်မှာတော့ ဖိုးလုံးမယောင်မလည်နှင့် အိမ်ကိုပြန်လာခဲ့သည်။ သူကသာ တိတ်တိတ်လေး ထွက်လာ ပြီးစိတ် မလုံသော်လည်း ဘယ်သူမှ ဖိုးလုံးကို သတိမထားမိ ကြပါ။ ကစားသမားတွေ ရောက်လာလို့ ဖဲဝိုင်းတွေက အစပျိုးနေပြီ ဖြစ်သည်။ ဖဲဝိုင်းနား မှာ တောက်တိုမယ်ရ လုပ်ပေးရင် မုန့်ဖိုးပဲဖိုး ရတတ်သည်မှန်း သိသော်လည်း နတ်သမီးက ပို အရေးကြီးလို့ ပြန်ခဲ့ခြင်းဖြစ်ပါသည်။ တနေကုန် လှုပ်ရှားနေခဲ့လို့ ချွေးစော်တွေနံနေသည့် ခန္ဓာကိုယ်ကို ရေအထပ်ထပ်ချိုးကာ သန့်စင်ပြီး ကိုရီးယား ကား လာသည်နှင့် တဲကလေးဆီထွက်လာခဲ့သည်။ ထိုညက နတ်သ မီး မလာပါ။ မနေ့ကမှ လာသွားမှန်း သိပေ မယ့် ကိုယ့်ဖက်ကဝတ္တရား ပျက်ဖို့ မသင့်လို့ ဖိုး လုံးယူဆပါသည်။ များသောအားဖြင့် တော့ သုံးရက်တခါ လောက် လာတတ်သည်။ ဒါက လည်း ပုံမှန်ဟု မဆိုနိုင်ပါ။ တပတ်လောက်ကြာချင်လည်း ကြာသွားတတ်သည်။ ဖိုးလုံးက တော့ နေ့တိုင်းမပျက်မကွက်သွားသည်။ သူ့ဟာကြီးကို ပွတ်ရင်းစောင့်နေတတ်သည်။ မ လာ တာသေချာသွား ပြီ ဆိုရင်တော့ ကိုယ့်ဖာသာပဲ ထုပြီး ပြန်တော့သည်။ ဒီနေ့ လည်း မလာတော့ အရည်ထွက်အောင် ထိုင်ထု လိုက်ပြီးစိတ်ကျေနပ်တော့မှ ဖိုးလုံး အသုဘ အိမ်ကို တန်း လာခဲ့၏။ ဖဲဝိုင်းတွေက တခြိမ့်ခြိမ့် ဖြစ်နေလေပြီ။ ဝိုင်းတွေများလွန်းလို့ အိမ်ပေါ်မှာ မဆန့် တော့လို့ အိမ်ရှေ့က မဏ္ဍပ်ထဲမှာတောင် သုံးလေးဝိုင်း ရောက်နေသည်။ အိမ်အောက်က ဝိုင်းတွေက လူငယ်တွေ အပျော်ဆော့ ကြ သည့် ဝိုင်းလေးတွေဖြစ်သည်။ ကြေးကြီးဝိုင်းတွေ ကတော့ အိမ်ပေါ်မှာ လုပ်သည်။ ဖိုးလုံးလည်း အပေါ်တက် လိုက် အောက်ဆင်းလိုက်နှင့် ဟို မှာဒီမှာ ဝင်ထိုင်ရင်း အလုပ်ရှုပ်နေ၏။ ဖဲသမားတွေကို တောက်တိုမယ်ရ လုပ် ပေးသည့် အတွက် မုန့်ဖိုးလည်းတော်တော်ရသည်။ မစိုးစိုးနွယ် ကတော့ ဖိုးလုံးကို ဂရုတောင် မစိုက်အားပါ။ ဦး တင်ထွန်း ၏ အမျိုးတယောက် နှင့် အတူ အကောက်ငွေတွေ ရေ တွက်ရင်းအလုပ်များနေသည်။ တခါတလေ သူ မကိုယ်တိုင် ဖဲကောင်းသည့် အိမ်ကိုဘေးမှ ဝင်ထိုးတတ်၏။ သန်းခေါင်ကျော်တော့မှ ဖိုးလုံး အိမ်ပြန်အိပ်သည်။ နတ်သမီး ကိစ္စသာမရှိရင် ဖိုးလုံးတညလုံးနေမိ လိမ့်မည်။ အခု တော့ အိပ်ရေးပျက်ပြီး အားမရှိမှာစိုးလို့ ပြန်လာခဲ့သည်။ “ဟေ့ကောင်ဖိုးလုံး၊ လမ်းမှာ ဦးတင်ထွန်းကြီးနဲ့ တွေ့နေဦးမယ်နော်” လှမ်းအော်နောက်သူက နောက်သော်လည်း ဖိုးလုံးမကြောက်ပါ။ သူက နတ်သမီး အစောင့် ရှိသူဖြစ်သည်။ ဒါတွေ ကြောက်စရာမလိုလို့ ထင်၏။ အိမ်ရောက်တာနှင့် တကျိုးထဲ အိပ်ချ လိုက်ပြီး မနက်အိပ်ရာ နိုးသည် နှင့် အသုဘ အိမ်ကို ပြန်သွားသည်။ ဟိုဟာဒီဟာ လုပ်တတ် သလောက်ဝိုင်းကူပေးရင်း တနေကုန်နေ၏။ မနက်စာ ကစပြီး ည စာ အထိ အဲဒီ မှာပဲစား သည်။ နေဝင်ရီတရောမှ အိမ်ပြန်ရေချိုးကာ အဝတ်အစားလဲပြီး နတ်သမီးနှင့် တွေ့ ဖို့ ထွက် လာခဲ့သည်။ ဟိုကိုရောက်တော့ ထုံးစံအတိုင်း ခေါ်စရာရှိတာတွေ ခေါ်ပြီး ဖျာပေါ်မှာလဲ လျောင်းရင်းစောင့် နေမိသည်။ အကျင့် ပါနေသဖြင့် လုံချည်ကို ဖြည်ချပြီး သူ့ဟာကြီးကို လက်နှင့် ပွတ်က စားနေမိ၏။ ပွတ်ရင်းပွတ်ရင်း မာပြီးထောင် လာ သည်။ ထုပစ်လိုက်ချင် ပေ မယ့် တကယ်လို့ သာနတ်သမီးရောက်လာရင် အရည် မကျန်မှာစိုးလို့ မထု တော့ ဘဲ ကလေး တယောက် ကို ချော့သလို အသာအယာလေးပွတ်ပေးရင်း စောင့်နေရသည်။ တနေကုန် လှုပ်ရားထားလို့ လဲလျောင်းနေလိုက်သည့် အခါ မျက်လုံးတွေက ရီဝေချင်လာ သည်။ ဒါပေမယ့် လွင့် ပျံ့လာသည့် မွှေးရနံ့ တခုကြောင့် ဖိုးလုံးမျက်လုံးတွေ ပိတ်ထားသည့် အဝတ်စ အောက်မှာပြူးကျယ်သွားရသည်။ အရင်က ရဖူးသည့် မွှေးရနံ့ မျိုးမဟုတ်ပါ။ အရင်နေ့တွေ တုန်းက အနံ့က ပြင်းထန်ပြီးစူးရှသည်။ အခုရသည့် အ နံ့က သင်းသင်းလေး နှင့် အေးမြသည့် အနံ့ဖြစ်ပါသည်။ ဘယ်လောက်ရှူရှူ အီမသွား၊ ရင်ဘတ်ကြီးထခုလုံး မောက်ကာမောက်ကာ ထလာအောင်ဖိုးလုံး ရှူကြည့်သည်။ ရှူလေ စွဲမက်ဖွယ်ကောင်း လာလေ ဖြစ်သည်။ “မွှေးလိုက်တာဗျာ” ဖိုးလုံးစကား မဆုံးသေးခင် ဖိုးလုံးဟာကြီးကို နူးညံသည့်လက်တဖက်က လာပြီးဆုပ်ကိုင် သည်။ ဖိုးလုံး ကြက်သေ သေသွားရသည်။ ဒါအရင်က လာသည့် နတ်သမီးမှ ဟုတ်ပါလေစ ဟုလည်း ဇဝေဇဝါဖြစ်နေမိသည်။ အရင်နေ့က လက်က နူးညံပျော့ပျောင်းသည်မှန်သော် လည်း ဂွမ်းစိုင်လို နုအိလို့ မနေပါ။ အခုလက်နှင့် ယှဉ်လိုက်ရင် အရင် လက်က ကျားလျှာ လို ကြမ်းတမ်းသွား၏။ နတ်သမီးက အချိန်မဖြုန်းပါ။ ဖိုးလုံးကို အနည်းငယ် ကိုင်တွယ်ပွတ်သပ်ပေးပြီးသည်နှင့် ခွထိုင်လိုက်သည်။ အ ဝတ် စတွေလှုပ်ရှားသွားသံ နှင့် အတူ ဖိုးလုံး၏ ပေါင်တံတွေပေါ် ပျော့ ပြောင်းသည့် အဝတ်တွေ ပွတ်တိုက် သွား သည်။ ပြီးတော့ နူးညံသည့်လက်ကလေးက ဖိုးလုံး ဟာကြီးကို ကိုင်ပြီး နွေးအိနေသည့် နေရာတခုတွင်တေ့ကာ အပေါ်ကနေ ဖိချလိုက် ၏။ “အောင်မယ်လေး ဗျာ” ဖိုးလုံးပေါင်တွေကို လာထိသည့် တင်ပါးတွေကလည်း နူးညံလွန်းလှသည်။ ဖိုးလုံးဟာကြီးက လည်း အိစက် သ လောက် တင်းကျပ်စေးပိုင်နေသည့် တွင်းတတွင်းထဲ သို့ အရသာရှိရှိ တိုးနစ်ဝင်သွားသည်။ ကျိန်းသေပါသည်။ ဒါအရင် နတ်သမီးမဟုတ်ပါ။ နတ်သ မီး အသစ်ဖြစ်သည်။ ဟိုနတ်သမီး မအားလို့ အစားလာတာဖြစ်မည်။ နောက်ပြီး အရင်နတ် သမီးထက် ပိုချောပိုလှပြီး ပိုအဆင့်မြင့်သည့် နတ်သမီးဆိုတာ အလွန်သေချာပါသည်။ အထိ အတွေ့ခြင်းက မယှဉ်သာအောင် ကွာခြားလွန်းလှပါ၏။ ဖိုးလုံး အတွေးတွေ လွင့်ပါး နေချိန်တွင် နတ်သ မီးကတော့ အပေါ်ကနေ တချက်ချင်းမှန်မှန် ဆောင့်ပေးနေပြီ ဖြစ်သည်။ “အား ...အင်း...အား” “အင့် ...အင့် ...” နတ်သမီး ဆီက အော်ညည်းသံတွေကြားရသည့် အခါဖိုးလုံး ပိုပြီးအံ့သြရသည်။ အရင်လာ သည့် နတ်သမီးက ဒီလိုအော်မညည်းတတ်ပါ။ သူမ လည်း နာလိမ့်မည်ထင်ပါသည်။ အလွန်တင်းကျပ်ပြီးနေသည်ကို ဖိုးလုံးတောင်မှ သိနေသည်။ “နာရင်ဖြေးဖြေး လုပ်ပါလား” နတ်သမီး၏ ခါးဆီကို လှမ်းကိုင်လိုက်ရင်း ဖိုးလုံးပြောလိုက်သော်လည်း နတ်သမီးကတော့ တညည်းညည်း နှင့် ဆောင့်မြဲဆောင့်နေသည်။ သူမ၏ အသံထွက်နေပုံက တမျိုးလို့ ထင်နေရာမှ လက်နှင့် လိုက်စမ်းကြည့်ရင်း ဖိုး လုံးသဘောပေါက်သွားပါသည်။ သူမက ဖိုး လုံးကို ကျောပေးရက် ဆောင့်နေခြင်း ဖြစ်သည်။ အမွှေးရှိမရှိ စမ်း ကြည့် လိုက်သည့် ဖိုးလုံး လက်က အဝတ်ခေါက်တခုနှင့် နုအိနေသည့် တင်ပါးကြီးကိုသာ သွားစမ်းမိသည်။ ထို့ ကြောင့် ဖိုးလုံးလည်း တင်ပါးကြီးကို လက်နှင့် ပွတ်ပေးရင်း နတ်သမီး၏ ပေးဆပ်မှုတွင် တဝကြီး အရသာခံ နေမိ၏။ အော်ရင်း ဆောင့်ရင်း နတ်သမီး အရှိန်ရလာသည်။ ဆောင့်ချက်တွေပြင်းလာသလို အရည် တွေလဲ ထွက်လာ၏။ ဆောင့်လို့ ပိုကောင်းလာ၍ ခပ်သွက်သွက်ဆောင့် ရင်း နတ်သမီး၏ အော်သံမှာ မောသံတွေစွက်လာသည်။ အ သက် ရှူလည်း မမှန်တော့။ “ကျွန်တော် တလှည့်လုပ်မယ်လေ” ပြောရင်းဆိုရင်း ဖိုးလုံး ထလိုက်ရာ နတ်သမီးရှေ့ကို ငိုက်ကျသွားသည်။ လက်နှင့် စမ်း ကြည့်လိုက်တော့ နတ်သ မီး လေးဖက်ထောက်လျက် ဖြစ်နေသည်ကို သိလိုက်ချိန်တွင် ဖိုးလုံး အလွန်သဘောကျသွား၏။ လေးဖက် ထောက်ပြီး လုပ်ချင်သည်မှာကြာလေပြီ။ ဟိုနတ် သမီး နှင့် တုန်းက လုပ်ဖြစ်သည့်ဆီသို့ မရောက်ခဲ့ပါ။ အထဲမှာ နစ်ဝင်နေသည့် အချောင်း ကြီးကို ပြန်မထုတ်တော့ဘဲ ခြေထောက်ကို နောက်ကို တဖြည်းဖြည်း ပြန်ဆွဲကာ ဒူးထောက်လိုက်ပြီးသည် နှင့် နတ်သမီးခါးကို ဆွဲပြီး ခပ်ပြင်းပြင်းဆောင့်တော့သည်။ “အား ...အား ...” နတ်သမီး အော်ရင်းနှင့် ရုန်းထွက်မလိုလိုလုပ်သေးသော်လည်း ဖိုးလုံးက ခါးကိုမြဲမြဲဆွဲထား လို့ လွတ်ထွက်မ သွား ပါ။ ဖိုးလုံးကလည်း အဆက်မပြတ်ဆောင့် နေရာ နတ်သမီးရုန်း ထွက် လို့ မရတော့ပါ။ နတ်သမီး၏ တင်ပါး နှင့် ပေါင်တံတွေက ပိုးသားလေးလို နူးညံ့ချော မွတ် နေ သည်။ ခါးကို ကိုင်ထားရာမှ နတ်သမီး၏ အကျ ႌကို အပေါ် တွန်းတင်လိုက်ပြီး နို့ကြီးတွေ ကို လှမ်းဆွဲလိုက်သည်။ ဒီနတ်သမီးကလည်း အကျ ႌဝတ်သလို ဘရာစီယာ လည်း ဝတ်သည်။ ပုံတွေထဲကလို မဟုတ်ဘဲ နတ်သမီးတွေက လူမ တွေလိုပဲ ဝတ်ကြ သည် ဆိုတာ ဖိုးလုံးသိလိုက်၏။ အသားတွေကချောမွတ် နုညက်သလို နတ်သမီး၏ ရင်သားတွေကလုံးအိနေသည်။ အရင် နတ်သမီး ၏ နို့တွေက အိပြီးပျော့သော်လည်း ဒီနတ်သမီးကတော့ အိပြီးတင်းနေ၏။ ကိုင် လို့ အလွန်ကောင်းသည်။ ကျောပြင်က ချိတ် ကို စမ်းပြီးဖြုတ်လိုက်နိုင်သောအခါ ဖိုးလုံး တသက် တာတွင်ကိုင်ဖူးသမျှ ထဲ၌ အနူးညံ့ဆုံးဟု ဆိုနိုင်သည့် အသား စိုင်တွေကို ပယ်ပယ် နယ်နယ် ကိုင်ပြီး ဆောင့်ခွင့်ရတော့သည်။ ကိုင်လို့ ကောင်းလွန်းသဖြင့် အတင်းညှစ်ပြီး ဆွဲ မိသလို နောက်ကနေလည်း အားကုန်ဆောင့်သွင်းမိသည်။ တဲလေးထဲမှာ နတ်သမီး၏ မချိ မဆန့်အော် ညည်း သံတွေ ဆူညံနေသည်။ ဦးတင်ထွန်း နှင့် အတူ ဟိုကားတွေကြည့်တုန်းကသာ ဒီလို အော်သံတွေကြားခဲ့ရဖူးသည်။ အရင် နတ်သမီးက ဒီလို မအော်ပါ။ သက်ပြင်းချရင်းသာ ကျိတ်လို့ ညည်းတတ်သည်။ အခု နတ်သမီးကတော့ အော်နေတာ ဟိုကား တွေထဲက မိန်းမတွေ အတိုင်းဖြစ်သည်။ နတ်သမီး ထိုသို့အော်လေ ဖိုးလုံးစိတ်တွေက ထကြွလေ ဖြစ်ရာ နတ်သ မီး၏ နို့တွေကို လက်ထဲမှာ ပျောက်ကြေသွားမတတ်အောင် အတင်းဆွဲပြီး အံကိုတင်းတင်းကျိတ်ကာ မရပ်မနား လုပ် တော့သည်။ ဖိုးလုံးလည်း မောသည်။ ဒါပေမယ့်မောလို့ မောမှန်းမသိ။ အသက်ကို ဝအောင် အတင်းရှူ ပြီး လုပ်နေမိသည်။ အရည်တွေ မထွက်မချင်းမရပ်ဟု စိတ်ကို တင်းပြီးလုပ်လိုက်ရာ အ ရည်တွေ ပန်းထွက်လာတာကိုတောင်မှ ရပ်မရသေးဘဲ ဆက်ပြီးဆောင့်နေမိသေး၏။ နတ်သမီး သူ့လက်ထဲကနေ ပြိုယိုင်လဲကျသွားမှ ဖိုးလုံးရပ်လို့ ရသွားသည်။ ရပ်ပြီးတော့ လည်း ခနပဲ အမောဖြေပါသည်။ ပျော့ခွေနေသည့် နတ်သမီးကို ဖင်ဘူးတောင်းထောင် နေသည့် အနေအထားမှနေ၍ ဆွဲထူလိုက်ပြီး ရင်ခွင်ထဲသွင်းကာ အတင်းဖက်ထားလိုက် သည်။ နူးညံသည့် အတွေ့ အထိ၊ စွဲမက်ဖွယ်သင်းရနံ့ တို့က ဖိုးလုံးကို တမဟုတ်ချင်း အမော ပြေစေပါသည်။ နတ်သမီးကတော့ အသက်ကို ခက်ခဲပင်ပန်းစွာ ရှူရင်း ဖိုးလုံးရင်ခွင်ထဲမှာ ပုံလဲနေ၏။ အခုမှ စိတ်အေးလက်အေး နှင့် တကိုယ်လုံးကို လိုက်ပြီးစမ်းသပ်ကိုင်တွယ်ကြည့်ရသည်။ နတ်သမီး ကိုယ်လုံးက ထိရက်စရာပင်မရှိချေ။ အ လွန်နူးညံ့လှသည်။ အရင်နတ်သမီး၏ အထိအတွေ့ နှင့် အခုနတ်သမီး၏ အထိအတွေ့က ယှဉ်လိုက်ရင် အုန်းဆံ ဖတ်နှင့် ဂွမ်း လို ဖြစ်နေသည်ဟု ဖိုးလုံးထင်မိသည်။ အရေးအကြီးဆုံး အချက်ဖြစ်သည့် ပေါင်ကြားထဲကို စမ်းကြည့် လိုက်ရာ အမွှေးလုံးဝ မရှိတာ တွေ့ရလို့ ဖိုးလုံးကျေနပ်သွားသည်။ နတ်သမီး ဆို တာ လူမတွေလို အမွှေးရှိပုံမရပါ။ အရည်တရွှဲရွှဲနှင့် ချောမွတ်နေသည့် အောက်ပိုင်းကို လက်နှင့် စမ်းကြည့်ရင်း ဖိုးလုံးမှုတ်ပေး ချင်လာသည်။ အရမ်း မှုတ်လို့ ကောင်းမည်ဟုလည်း တွေးမိ၏။ အရင်ဆုံး နို့ကြီး နှစ်လုံးကို ကုန်း စို့လိုက်သည်။ ဘယ်ပြန်ညာပြန် အကြိမ် ကြိမ်စို့ပေးလိုက်သည့် အခါ နတ်သမီးဆီက ညည်းသံသဲ့သဲ့ ပြန်ထွက်လာသည်။ ဖီးတွေ အလွန်တက်ပြီး ဖိုးလုံးပြု သ မျှ နုနေသည့် နတ် သမီး၏ အကျ ႌ၊ ဘရာစီယာနှင့် ထမိန် လို့ထင်ရသည့်ဟာကိုပါ ချွတ်ပစ်လိုက်ပြီးနောက် နတ် သမီး၏ ချောမွတ်အိစက်သည့် ပေါင်ကြီးနှစ်လုံးကို ဖြဲပြီး ဖိုးလုံးခေါင်းထိုး ဝင်လိုက်သည်။ ဒီနတ်သမီးက ဟိုနတ်သမီးလို ချွေးစော်မနံပါ။ ပေါင်ကြားထဲမှာ လည်းမွှေးမြနေသည်။ လျှာနှင့် လျက်ရသည့် အ ရသာကပင်ချိုနေသည်ဟု ဖိုးလုံးထင်သည်။ ထို့ကြောင့် အားရ ပါးရ နှင့် တပျပ်ပျပ်မြည်အောင် လျက်မိသည်။ နတ်သမီးလည်း တကိုယ်လုံး တဆတ်ဆတ် တုန်ပြီး မရပ်မနားအော်ညည်း လို့နေသည်။ သူ့၏ ယုယမှုကြောင့် နတ်သမီး အလွန် ဖီးလ် တက် နေတာကိုသိသည့် ဖိုးလုံးကလည်း သူဆည်းပူးမှတ်သားခဲ့ရသမျှ လျှာစွမ်းကို အ ကုန် ထုတ်တော့သည်။ နတ်သမီး ဆီက အရည်တွေ အများကြီးထွက်ကျသည်။ ဖိုးလုံးကလည်း အားလုံးကို လျှာနှင့် ရှင်းပစ်လိုက်သည်။ ဖိုးလုံးလျက်လေ အရည်တွေကထွက်လေနှင့် လျက်လို့တောင်မနိုင်တော့ပေ။ လျက်နေရင်း နှင့် လက်တဖက် က လည်း ဖိုးလုံးက ကိုယ့်ဟာကြီးကိုကိုယ်ကိုင်ပြီး ခပ်မှန်မှန်လေး ထု ပေး နေရာ တဖြည်းဖြည်း နှင့်မာသ ထက်မာ လာရသည်။ ဘာဂျာမှုတ်နေတာကို ရပ်လိုက်ပြီး နောက်တချီဆွဲဖို့ ဖိုးလုံးပြင်သည်။ ဘာဂျာမှုတ်နေရာမှ အပေါ်ကို ဖြည်းဖြည်းချင်း ဆန်တက် လာပြီး ဆီးစပ်၊ ဝမ်းဗိုက်မှ သည် နို့တွေကို ပြန်စို့ပေးသည်။ အဲဒီကနေ ရင်ညွှန့်၊ လည် တိုင် မှသည် အပေါ်ကိုဆက်တက်သွားပြီး နူးညံ့အိစက်သည့် နှုတ်ခမ်းလေးတွေ ကို အရည်တွေ ရွှဲနေသည့် သူ၏ ပါးစပ်ကြီးနှင့် အားပါးတရ စုပ်နမ်းလိုက်၏။ နတ်သမီး၏ ညည်းသံတွေရပ် သွားပြီး ဖိုးလုံး၏ တင်ပါးနှင့် ကျောပြင် ကို မရဲတရဲလေးပွတ်သပ်လာသည်။ ဒီတခါမှာတော့ နတ်သမီးက လက်နှင့် ကိုင်ထည့်မပေး၊ ဖိုးလုံးဖာသာ တစမ်းစမ်းနှင့် အပေါက်ကို လိုက်ရှာပြီး သွင်းရသည်။ သုံးလေးခါ ချော်ပြီးမှ အိကနဲ နစ်ဝင်သွား၏။ “အား” နတ်သမီး၏ နာကျင်စွာအော်လိုက်သံက ဖိုးလုံး၏ ရင်ထဲကို မီးလောင်သလိုဆူပွက်သွား စေပါသည်။ တဆက်ထဲ လိုက်လာသည့် ဖိုးလုံး၏ ဂမူးရှုးထိုးဆောင့်ချက်တွေ နောက်တွင် နတ်သမီး မရပ်မနားအော်ညည်းနေရသည်။ ဖိုး လုံး ဆီမှာ အသိစိတ်မရှိတော့ပါ။ သူသိတာက အားပါးတရ လုပ်ဖို့သာဖြစ်သည်။ နတ်သမီးခါးကို မြဲမြဲကိုင်ပြီးစိတ် ရှိတိုင်း ဆောင့် ကာဆောင့်ကာသွင်း ပစ်လိုက်၏။ နတ်သမီး၏ အော်သံတွေ နှင့် အတူ တဗုတ်ဗုတ် တဗျစ်ဗျစ်နှင့် ဖိုးလုံး၏ ဆောင့်သံတွေလည်း ဆူညံနေ၏။ ဖိုးလုံးထိုအသံတွေကိုကြားသည်။ ကြားသော်လည်း မသိပါ။ ဒီနတ် သမီးကို လုပ်ရသည့် အရသာက သူ့ကိုလုံးလုံးလျားလျား ဖမ်းစားထားသည်။ အရမ်းကို နူးညံ့ကာအိစက်နေသည့် နတ်သမီး၏ ကိုယ်ပေါ်ကိုတက်ကာလုပ်ရသောအရသာက ဖိုးလုံးအတွက် တိမ်စိုင်တိမ်လိပ်တွေ ကို စီးနေရသလိုပင်ခံစားရသည်။ ကောင်းလိုက် သည်မှာ ဆိုဖွယ် မရှိတော့ပေ။ ဒီနတ်သ မီးက အထိအတွေ့မှာသာသလို အပေါက်လည်းပိုကျဉ်းသည်။ စေးပိုင်နေသည့် ဆွဲ အားက ဖိုးလုံး ၏ ဖွားဖက် တော် တခုလုံးကို လွှမ်းခြုံ ထားသည်။ အရင်နတ်သမီးလို အဖျား ပိုင်းကသာ တထုတ်ထုတ် နှင့် အထိအ တွေ့ ကိုရ သည်မဟုတ် တချောင်းလုံးကို တင်းတင်း မိမိညှစ်ထား၏။ ဆွဲသည်ဖြစ်စေ သွင်း သည်ဖြစ်စေ ထူးခြားသည့် ခံစားမှုကိုပေးသည်။ ထို့ကြောင့် ဖိုးလုံး အကြာကြီးမလုပ်နိုင်၊ လုပ်နေရင်း လုပ်နေရင်းနှင့် အချောင်းတခုလုံး ကျင် တက်လာကာ အရမ်းကောင်းသွားပြီး အရည်တွေကို အားပါးတရ ပန်းမိပြန်သည်။ အရည်တွေ ပန်းနေရင်းပင် ဖိုး လုံးရပ်လို့ ရပါ။ သူ့ဟာကြီး တဖြည်းဖြည်း နှင့် ပျော့ဆင်း လာသည်အထိ ဆက်ပြီးဆောင့်နေမိသေး၏။ လှုပ်ရှားလို့ မရအောင် ပျော့ခွေသွားတော့မှ ရပ်ချင်ဘဲ ရပ်လိုက်ရပါသည်။ ဟိုအရင်နတ်သမီး နှင့်လည်းစိတ်တိုင်းကျအားပါးတရ ချစ်ခဲ့ဖူးသည်။ ဒါပေမယ့် အခုလောက် ကျေနပ်နှစ်သိမ့် ရ ခြင်း မျိုးဖိုးလုံး မရဖူးပါ။ အရမ်းလည်း ပင်ပန်းနွမ်းနယ် သည်။ ဒါပေမယ့် စိတ်ကျေနပ်နေပျော်နေမိသည်။ နတ်သ မီး၏ ကိုယ်လေးကို အားကျန် သလောက်နှင့် တင်းတင်းဖက်ထားရင်း တကိုယ်လုံး အနှံ့လိုက်နမ်းနေမိ၏။ ဘယ် နေရာ ကို နမ်းမိလို့ နမ်းမိမှန်းတောင် ဖိုးလုံးမသိပါ။ ခြေသလုံးလည်း နမ်းသည်။ခြေဖျားကိုလည်း နမ်းသည်၊ လည် တိုင် ကိုလည်းနမ်းသည်၊ မေးဖျားလေးကိုလည်း နမ်းမိသည်။ အရည်တွေ ရွှဲနေသည့် နတ်သမီး၏ ပစ္စည်းကိုတော့ အကြာဆုံးနှင့် အယုယဆုံး အနမ်းတွေ ပေးမိ သည်။ ပျော့ခွေပြီး ဖိုးလုံးလုပ်သမျှ ငြိမ်သက်စွာခံနေရာမှ နတ်သမီး ကိုယ်လုံးတောင့်သွားသည်။ နတ်သမီး ပြန်တော့ မည်ထင်သည်။ ဖိုးလုံးထင်တာ မှန်ပါသည်။ နတ်သမီး လူးလွန့်လာပြီး ဖိုးလုံးလက်ကနေရုန်းသည်။ မရုန်းသာ အောင် တင်းတင်းဖက်ထားရင်းမှ နောက်နေ့တွေ မလာတော့မှာစိုးလို့ လွှတ်ပေးလိုက်ရင်း နှုတ်ကနေ တဖွဖွ မှာမိ၏။ “နောက်နေ့တွေလဲ နတ်သမီးလေးပဲ လာပါနော်၊ ဟိုနတ်သမီးလေး ကိုကျွန်တော် မချစ် ဘူး၊ ဒီနေ့ နတ်သမီးကို ပဲချစ်တယ်။ မလာရင် ကျွန်တော်သေမှာပါ” ပြောရင်းစိတ် မထိန်းနိုင်လို့ နတ်သမီးကို လှမ်းဖက်မိရာမှ ဒူးထောက်ချလိုက်ပြီး နတ်သမီး ခြေထောက်ကို ဖက်လို့ ပြောမိပြန်သည်။ “ကျွန်တော်စောင့် နေမှာပါ နတ်သမီးရယ် လာပါနော်” တောင်းတောင်းပန်ပန်ပြောရင်းမျက်နှာ နှင့် အပ်လိုက်ရာ နှာခေါင်းက နတ်သမီး၏ ပစ္စည်း မို့မို့လေး နှင့် တိုးမိ သည်။ ထို့ကြောင့် ဖိုးလုံး တယုတယနှင့် နမ်းပြန်သည်။ နှာခေါင်းနှင့် နမ်း စဉ်က မသိသာသော်လည်း ပါးစပ်နှင့် စုပ်နမ်းသည့် အခါ နတ်သမီး ဒူးတွေ တုန်ရီလာပြီး အ တင်းရုန်းထွက်၏။ ဖိုးလုံး လည်းစိတ်မကောင်းစွာဖြင့် လွှတ်ပေးလိုက်ပြီး ဒူးထောက် လျှက်နှင့် ခေါင်းကို ငုံ့ပြီး ငြိမ်သက်စွာ ဆက်ထိုင်နေမိသည်။ မွှေးရနံ့လေးနှင့် နတ်သမီး၏ အငွေ့အသက်ကို ခေတ္တမျှရနေသေးသော်လည်း နောက်တော့ ခြေသံလိုတိုးတိုး အသံလေး နှင့် အတူ လုံးဝ ပျောက်ကွယ်သွားသည်။ ဖိုးလုံး မချင့်မရဲနှင့် မြေပြင်ကို လက်သီး နှင့် ထုချလိုက်မိပါတော့သည်။ xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx မစိုးစိုးနွယ်၏ ကောင်းမှုကြောင့် နတ်သမီး နှင့်ချစ်ပွဲ ဝင်ခွင့်ရပြီးနောက်မှာ ဒီတဲလေးဆီသို့ နေ့ ခင်းဖက် ဖိုးလုံး မရောက်ဖြစ်တော့ပါ။ ဒါပေမယ့် မနေ့က လာခဲ့သည့် နတ်သမီး ကိုသတိ ရလွန်းလို့ အသုဘ အိမ်ကနေ လစ် ထွက်လာခဲ့သည်။ နတ်သမီးလေး၏ အနံ့၊ အထိအတွေ့ နှင့် လှိုက်လှိုက်ဖိုဖို အော်ညည်းသံတွေ ကို ဖိုးလုံး ရင်ထဲက ဖျောက်ဖျက် လို့ မရနိုင်အောင် ဖြစ်နေသည်။ တဲထဲရောက်သည်နှင့် ဖျာကိုတောင်ချမခင်းတော့ဘဲ သစ်သားတုံးလေးတွေပေါ်မှာ ထိုင်ရင်း ထိုင်ချလိုက်ပြီး ညတုန်းက အဖြစ်အပျက်တွေကို ပြန်သတိရရင်း သင်းပျံ့သည့် ရနံ့ လေးက နှာဝကိုလာဝှေ့ သလိုလို ခံစား ရသည်။ အခုပင် တကယ် ရနံ့ကိုရနေသလို မျိုး အားပါးတရ ရှူရှိုက်လိုက်ရင်း ဖိုးလုံး၏ မျက်လုံးက နံရံပေါ်မှာ ထိုးထားသည့် ဖျာလိပ်၏ အောက်ဖက် မြေပြင်တွင် ကျနေသည့် အနီရောင် အဝတ်စလေး ဆီရောက်သွားသည်။ တဲထဲက စုတ်ပြတ်ဟောင်းနွမ်းနေသည့် အရာတွေအားလုံးထက် သစ်လွင်ကာတောက်ပ နေသည့် အဝတ်က လေး ကို ကောက်ယူကြည့်လိုက်ရာ ဘရာစီယာ လေးတထည်ဖြစ်နေ သည်။ ညတုန်းက မိန်းမူးခဲ့ ရသည့် ရနံ့ကလေးက ဘရာစီယာ တွင်စွဲထင်မွှေးမြနေ၏။ ညတုန်းက နတ်သမီးလေး အပြန် မှာ ကျန်ခဲ့တာဖြစ်မည်။ မျက်နှာမှာ အပ်ပြီး အားပါးတရနမ်း လိုက်သည့် အခါ ပိုပြီးသေချာ သွား၏။ “နတ်သမီး လေးရယ်” နှုတ်ဖျားကနေ ချိတင်ကဲ ရေရွတ်ရင်း အထပ်ထပ်နမ်းလိုက်မိသည်။ သူမ၏ ဘရာစီယာ ကျန်ခဲ့ လို့ ဒီည လည်းတ ခေါက်ပြန်ကာလာယူမလားဟု အားတက်ရသည်။ ဒါပေမယ့် နတ် သမီး ဆိုတော့ သူမမှာ ဒီလို ဘရာစီယာ လှလှ လေးတွေ အများကြီး ရှိနိုင်သည်။ လာမယ် လို့ ကတိပေးမသွားသည့် နတ်သမီးက ဒါလေး တခုအတွက်နှင့် ပြန် လာ ချင်မှ လာလိမ့်မည်။ မစိုးစိုးနွယ်ကို အကျိုးအကြောင်း ပြောပြပြီး မေးရင်ကောင်းမည်ဟုလည်း တွေးမိသည်။ မစိုးစိုးနွယ်က လည်း အလုပ်တွေရှုပ်နေလို့ သူ့ကိုကောင်းကောင်း မွန်မွန် ဖြေဖို့ အချိန်ပေးချင်မှ ပေးနိုင်လိမ့်မည်။ နတ်သမီး၏ အနံ့အသက်တို့ နှင့် ထုံမွှန်းနေသည့် ဒီပစ္စည်း ကို မထားခဲ့ ချင်ပါ။ မတော်တဆ တယောက်ယောက် လာပြီး တွေ့လို့ ယူသွားရင် ခက်မည်။ ထို့ ကြောင့် အိမ် ကိုယူသွားဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်မိပါသည်။ ဘရာစီယာလေးကို တရိုတသေခေါက်ပြီး အကျ ႌကြားညှပ်ကာ ဖိုးလုံးတဲထဲက ပြန်ထွက်ခဲ့သည်။ တခြားသူတွေ ရှေ့မှာ ထွက်ကျမှာစိုးလို့ အသုဘအိမ် ကိုမဝင်တော့ဘဲ အိမ်ဖက်သို့သာ ပြန်လျှောက်လာခဲ့သည်။ နေ့ခင်း ဖက် ဆိုရင် ဖိုးလုံးတို့ အိမ်မှာ ဘယ်သူမှမရှိပါ။ သော့ပိတ်ထားပေမယ့် ဖိုးလုံး အိမ်ထဲဝင်တတ်သည်။ ခါတိုင်းဆိုရင် ဖိုး လုံးကလည်း တနေကုန် တနေခန်းလျှောက်သွားနေလို့ အိမ်ကိုသော့ ပိတ်ထားရတာ များသည်။ ဒါပေမယ့် ယောက်ဖတော် ကိုစိုးအောင်က ဖိုးလုံးပြန်လာချင်လည်း ပြန် လာလို့ရအောင် အိမ်နောက်ဖက်မှာ လျှို့ဝှက်မ လွယ်ပေါက်လေး တခုလုပ်ပေးထားသည်။ ကျပျောက်မှာစိုးလို့ ဖိုးလုံးကို သော့တော့ပေးမထားပါ။ အထဲရောက်သည်နှင့် အိမ်ရှေ့ဖက်မှာ သူ့အတွက်လုပ်ပေးထားသည့် အခန်းလေး ဆီသို့ တန်းဝင်သွားပြီး အိပ် ယာပေါ်မှာ လှဲချလိုက်သည်။ ပြီးတော့မှ ခေါင်းရင်းဖက်က တံခါးပေါက်ကို ထဖွင့်လိုက်ပြီး ဘရာစီယာလေး ကို အလင်းရောင် မှာ သေသေချာချာ ပြန်ကြည့်မိသည်။ မကြည့်ခင် နမ်းလိုက်မိသေး၏။ စွဲထင်နေသည့် ရနံ့ မွှေး မွှေး လေးက ဖိုးလုံးစိတ် ကိုတက်ကြွရွှင်လန်းစေသည်။ ကြည့်ခွင့် မရှိလို့ မမြင်ခဲ့ရသော်လည်း နတ်သမီးလေးက အရမ်း လှမယ်ဆိုတာသေချာပါသည်။ သူမ၏ ဘရာစီ ယာလေးက လည်းအရမ်းလှသည်။ အနီရောင်က တလက် လက်စိုနေပြီး ဖိုးလုံးလက်ပေါ်ကိုတောင် ပတ္တမြားရည်တွေ လျှံကျလာမလိုလို ထင်ရသည်။ ပုခုံးကြိုးတွေက အရောင် ပိုရင့်ပြီး ပလပ်စတစ်လို ပြောင်လက်နေသည်။ ကိုင်ကြည့်တော့ ပလပ်စတစ်မဟုတ်ပါ။ လက်ထဲမှာ လှည့်ပတ်ကိုင်ကြည့်ရင်း စိတ်ကူးပေါက်လာတာ နှင့် ကိုယ်မှာ ဝတ်ကြည့်သည်။ ပခုံးတဖက်တချက် စီမှာ စွပ်လိုက်သည် အထိအဆင်ပြေသော်လည်း နောက်ကျောက ချိတ်ကို ချိတ်ကြည့်သည့် အခါဘယ်လိုမှ အ ဆင်မပြေ။ လက်ကလည်း တံတောင်ဆစ်ကနေ လိမ်ပြီးနာလာသည်။ ကိုယ့်ဟာကိုယ်သဘောကျလို့ တခွီးခွီး ရယ်ရင်း နှင့် ပြန်ဖြုတ်လိုက်ရသည်။ ပြီးတော့ တခါ နမ်းမိပြန်၏။ ဘယ်မှာ သိမ်းရမည် ဆိုတာကိုလည်း တွေးလို့ မရပြန်။ ဖြစ်နိုင်ရင် အိပ်ယာထဲမှာပဲ ထားချင်သည်။ ဒါပေမယ့် အမ တွေက ဖိုးလုံးအိပ်ယာကို သိမ်းပေးဖို့၊ အဝတ်အစားတွေ လျှော်စရာရှိတာ လျှော်ပေးဖို့ ဝင်လာတတ်သည်။ တွေ့ သွားလို့ကတော့ ရှင်းရခက်တော့မည်။ တနေရာရာမှာ သွားသိမ်းထားဖို့ကျတော့လည်း နတ်သမီးလေး များ ပြန်လို ချင်မလားဟု တွေးမိပြန်၏။ သပ်သပ်ရပ်ရပ်လေး ခေါက်လို့ ခေါင်းအုံး အောက်ကို ထိုးထည့် ထားလိုက်ပြီး ဖိုးလုံး အကြံထုတ်သည်။ ထားတာကတော့ အိပ်ရာထဲမှာပဲ ထားရမည်။ ဒါမှ သူအလိုရှိသည့် အချိန်တွင် ထုတ် ကြည့် နိုင်မည်။ နတ်သမီး၏ ကိုယ်ရနံ့လေးကို ရှူရှိုက်ရင်း စိတ်ချမ်းသာစွာ အိပ်နိုင်မည် ဖြစ်သည်။ ခေါင်းထဲကိုလျှပ်တပျက်အကြံတခုဝင်လာသည့် အခါ ဖိုးလုံးဝမ်းသာ အားရထထိုင်လိုက်သည်။ ခေါင်းအုံးစွပ်ထဲ ကို ထည့်ထားရင်ရသည်။ နှိပ်ကြယ်သီး နှင့် ပိတ်ထားသည့် ထဲကို ဘယ်သူမှကြည့်မှာမဟုတ်။ ခေါင်းအုံးစွပ်က နှိပ်ကြယ်သီး တွေကို ဆွဲဖြုတ်လိုက်သည်။ ပြီတော့ မထည့်ခင်နမ်းလိုက်သေးသည်။ သမန်ကာလျှံကာ မဟုတ်ဘဲ ခွက် တဖက်ချင်းစီ ထဲကို နှာခေါင်းကြီး နှစ်ပြီးအားရပါးရ နမ်းခြင်း ဖြစ်သည်။ နမ်းလို့ ဝတော့မှ ခေါင်းအုံးစွပ်ထဲ ကို ထည့်ပြီး အောက်ဖက်ခြမ်းမှာ ထားလိုက်သည်။ ဒါဆိုရင် နတ်သ မီးလေး၏ ဘရာစီယာက သူနှင့် အနီးဆုံးမှာ အမြဲ ရှိနေတော့မည် ကိုတွေးကာ ဖိုးလုံးပျော်သွားရသည်။ အဲဒီနောက်မှာတော့ ဖိုးလုံးကိုယ့်လုပ်ရပ်ကို ကိုယ်ပြန်သဘောကျပြီး ကျေနပ်ပီတိဖြင့် အိပ်မောကျသွားသည် မှာ အိမ်က အမတွေ ပြန်လာကြသည် အထိဖြစ်သည်။ ဦးတင် ထွန်း ၏ အသုဘကို လိုက်ပို့ဖြစ်သေးလား ဟု မေးကြ တော့မှ ဖိုးလုံး ဘာဖြေရမှန်း မသိဖြစ်နေသည်။ ဒီနေ့ သြင်္ဂုလ် မည့်နေ့ဆိုတာ ဖိုးလုံး မသိပေ။ သူများတွေ အလုပ် ရှုပ်နေ ကြချိန် မှာဖိုးလုံးကလည်း စိတ်ကူးပေါက်ရာထွက်လာခဲ့ မိပါသည်။ “ခုမှတော့ သွားမနေပါနဲ့ တော့” အိပ်ရာက လူးလဲထသော ဖိုးလုံးကို အမကြီးကလှမ်းပြောလိုက်သည်။ “ရေချိုးမလို့ပါဗျ” ရေချိုးအဝတ်အစားလဲပြီး အမှောင်ကိုထိုင်စောင့်သည်။ စောနေသေးလို့ ထမင်းခေါ်ကျွေးတော့ ဝင်စားလိုက် သည်။ နတ်သမီးအသစ်က ဒီနေ့လည်းရောက်လာဦး မည်လားဟု သိချင်ဇောနှင့် ထမင်းကိုဖြောင့်ဖြောင့် မ စား နိုင်ပါ။ ကြိတ်မှိတ်ပြီး အတင်းမျိုချ ရသည်။ စားပြီတော့ လဘက်ရည်ဆိုင် ခနထွက်ထိုင်သည်။ ဖဲဝိုင်းကရသည့် မုန့်ဖိုးလေးတွေက ရှိနေ တော့ငွေစရွှင်နေ သည်။ ဒါကြောင့် အိမ်မှာ အချိန်မဖြုန်းတော့ဘဲ လဘက်ရည်ဆိုင် သွားခြင်း ဖြစ်သည်။ ဒါပေမယ့် ဖိုးလုံးပိုက်ဆံ မထုတ်လိုက်ရပါ။ အပေါင်းအသင်းရောင်း ရင်းတွေ နှင့် ဆုံလို့ ရှင်းသွားကြသည်။ သူတို့ကလည်း ဦးတင်ထွန်း အသုဘမှ ဖဲဝိုင်းဆီ ချီတက်ကြမည့် လူတွေဖြစ်သည်။ ဖိုးလုံးမှာ နာရီမရှိ၊ ထို့ကြောင့် တူတူထိုင်နေသူတွေကို ခုနစ်နာရီ ထိုးရင်ပြောကြပါဟု မှာ ထားရသည်။ ဖဲဝိုင်း သွားကြမည့်သူတွေ ပြောနေကြသည့် အကြောင်းက ထိုအသုဘ အကြောင်း၊ ဦးတင်ထွန်း ကြီးကဲခဲ့ ပုံများ နှင့် မစိုး စိုးနွယ်၏ အနာဂါတ် အလားအလာ တို့ ဖြစ်ကြသည်။ ဘယ်သူကမဆို မစိုးစိုးနွယ်ကို ခနတဖြုတ် တော့ တရား မ ဝင်စောင့်ရှောက် ချင်ကြကြောင်း ဝန်ခံကြ၏။ ဖိုးလုံးကတော့ အဲဒါတွေ ကိုစိတ်မဝင်စားပါ။ နတ်သမီး အသစ် ဆီကို သာစိတ်ရောက်နေသည်။ တကယ်လို့ ရောက်လာခဲ့ရင်၊ နတ်သမီးကို အားရပါးရ မှုတ် မည်။ ပြီးတော့ မှ စိတ်ကြိုက်လုပ်မည်။ တွေးတာနှင့်ပင် ဖိုးလုံး၏ ဟာကြီးက တင်း လာ၏။ ခုနစ်နာရီထိုးပြီဟု ပြောလိုက်သံကြားသည် နှင့် ဘယ်သူ့ကိုမှတောင် နှုတ်ဆက်မနေတော့ ဘဲ ထိုင်ရာမှထပြီး ခပ် သုတ်သုတ်ပြေးထွက်ခဲ့သည်။ ခါတိုင်းဆိုရင် လူတိုင်းနှင့် ဟောင်ဖွာ ဟောင်ဖွာ ဝင်ရောပြီး တော်တော်နှင့် ထိုင် ရာ မှ မထချင်သည့် ဖိုးလုံးက ဒီနေ့တော့နှုတ် နည်းကာ ဘာမပြောညာမပြော ထပြေးသည့် အတွက် အားလုံးတအံ တသြဖြစ်ကာ ကျန် ရစ် ခဲ့ကြသည်။ အမှန်ကတော့ ခုနစ်နာရီ မထိုေးသးပါ။ ဖိုးလုံးကပြောပါဆိုလို့ တမင်နောက်ပြောလိုက် တာကို တကယ်ထင်ပြီး ပြေးခဲ့မိခြင်း ဖြစ်ပါသည်။ ဟိုကိုရောက်တော့ စောနေတာကို မ သိလို့ လုပ်နေကျအတိုင်း လုပ်ပြီးနတ်သမီးကို မျှော်မိသည်။ အရင်လို ငြိမ်သက်စွာပင် လှဲ မနေနိုင်ဘဲ လှဲလိုက်၊ ထထိုင်လိုက်နှင့် ဖိုးလုံးအတွက် အချိန်တွေက ရှည်ကြာလွန်းနေ သည်။ ဘယ်လောက် ဘယ်လိုကြာခဲ့ပြီဆိုတာကို လည်းဖိုးလုံးမသိ။ ခေါင်းကိုစောင်းပြီး နားစွင့်ရလွန်းလို့ ဇက်တောင်မှ နာနေသည်။ ရောက်သင့်သည်လို့ ထင်ထားသည့် အချိန်ထက်ကျော်လွန်တာကြာသွားလို့ နတ်သမီး မလာတော့ဟု ဖိုးလုံးဝမ်း နည်းစွာတွေးနေမိစဉ်ပင်သူအလွန်နှစ်ချိုက်စွဲလမ်းရသည့် မွှေး ရနံ့လေး လွင့်လာ၏။ ခပ်ဖွဖွခြေသံနှင့် အတူဖိုးလုံး နားကို လှိုက်မောရင်ခုန်ရသည့် အငွေ့ အသက်လေးတခု ရောက်လာသည်။ “မလာတော့ဘူး လို့တောင်ထင်နေတာဗျာ” မတ်တပ်ထရပ်လိုက်ပြီး ရနံ့လေးလွင့်လာသည့် နေရာဖက်ဆီကို လှမ်းဖက်လိုက်ရင်း ပြော မိသည်။ နူးညံ့အိ စက်သည့် ကိုယ်လုံးလေးတခု ဖိုးလုံးရင်ခွင်ထဲ ရောက်လာသည်။ မျက်နှာ ရှိမည်ဟု ထင်သည့်နေရာကို လက် နှင့် စမ်းကြည့်လိုက်ပြီး နဖူး နှင့် ပါးပြင်ကို တယုတယ နမ်းလိုက်ပါသည်။ ပြီးတော့မှာ နှုတ်ခမ်းတွေကို စုပ်ယူ လိုက် ၏။ နတ်သမီး၏ နှုတ်ခမ်းလွှာ တွေကလည်း အနံ့တမျိုးလေးသင်း နေပြီး ချိုမြသည့် အရသာကိုပေးသည်။ မွတ်သိပ်စွာနမ်းရင်း နတ်သမီး၏ တကိုယ်လုံးအနှံ့လိုက်ပြီးပွတ်သပ်ဆုပ်နယ်ပေးနေမိသည်။ နတ်သမီး၏ အသက် ရှုသံလည်း မြန်နေပြီး ကိုယ်လုံးလေးက တုန်ရီလာ၏။ “လာ ...ဒီမှာ ထိုင်လိုက်နော်၊ ကျွန်တော် မနေ့ကထက်ကောင်းအောင် မှုတ်ပေးမယ်” ဖျာပေါ်မှာ ဆွဲထိုင်ခိုင်းလိုက်ပြီး နတ်သမီးထမိန် ကို မတင်လိုက်၏။ ထမိန်က မနေ့ကလောက် မပျော့၊ မာခေါက် ခေါက်နိုင်သည်။ အပေါ်ကို မရအရလှန်တင်လိုက်ပြီးနောက် ပေါင်ကြီးနှစ်လုံးကို ဖြဲကာတွေ့သည့်နေရာကို လျှာ နှင့်လျက် လိုက်သည်။ ကံကောင်းထောက်မစွာ နေရာမှန်ကိုတည့်တည့်ထိ၏။ “အင်း ...” နတ်သမီး၏ အသံတိုးတိုးလေးက ဖိုးလုံးကို စိတ်တက်ကြွစေ၏။ တချက်ထဲနှင့် တောင် သူမ အတွက်ထိသည် ဆို ရင် ဆက်လုပ်ပေးလိုက်ပါက အတိုင်းထက် အ လွန်ဖြစ်ပေတော့ မည်။ ထို့ကြောင့် လျှာနှင့် အဆက်မပြတ်တွန်း လျက်တော့၏။ ညည်းသံတွေ နှင့် အတူ နတ် သမီး တသိမ့်သိမ့်တုန်ခါနေသည်။ မျက်လုံးက မမြင်ရပေ မယ့်ဘယ် နေရာမှာ ဘာရှိတယ် ဆိုတာကို အာရုံက အလိုလိုသိနေသည်။ နတ်သမီး၏ ခန္ဓာကိုယ်က ဖိုးလုံးနှင့် တသားထဲ တွဲဆက်လို့ ထားသလိုပင်။ မနေ့ကလိုပင် နတ်သမီးဆီက အရည်တွေ ဒလဟောထွက်၏။ အရင်နတ်သမီးလဲ အရည် ထွက်သော်လည်း ခု နတ်သမီးလောက် အများကြီး မထွက်ပါ။ ဖိုးလုံးကတော့ များလေ ကြိုက်လေပင်။ ထွက်လာသမျှအားလုံးကို လျှာ နှင့် လျက်ယူကာ မျိုချလိုက်၏။ အဲဒီအရည်တွေက ဆေးဖက်ဝင်သည်။ ခွန်အားဖြစ်စေသည်ဟု ဖိုးလုံးကြား ဖူး ဂွင်းထုပေး နေ ရသည်။ ဆွပေးစရာမလိုအောင် ထောင်နေပေမယ့် ဖိုးလုံးက မာသထက်မာစေချင်သည်။ နတ်သမီး သုံးခါ လောက် အရည်ပွက်ပွက်ထွက်ပြီး ချိန်တွင် ဖိုးလုံးဟာကြီးကလည်း ပေါက်ကွဲထွက်လုမတတ် တင်းမာနေပြီ ဖြစ်သည်။သံချောင်းကြီး တမျှမာနေသည့် ဟာကြီးကို ဆကြည့်လိုက်ရင်း “လုပ်တော့မယ်နော် နတ်သမီးလေး” မှုတ်နေတာကို ရပ်လိုက်ပြီး နတ်သမီးကို တက်ခွလိုက်သည်။ အဝ ကိုစမ်းပြီးထိုးထည့် မည် ကြံပြီးမှ နတ်သမီး ကိုယ်ပေါ်မှာ အဝတ်အစားတွေ ရှိနေတာကို သတိရသည်။ အရင်ဆုံးသူ့ကိုယ်သူ ကိုယ်လုံးတီးဖြစ်အောင် ချွတ် ပစ်လိုက်ပြီးမှ နတ်သမီးကို ချွတ်ပေးသည်။ သူထမိန်လို့ ထင်ထားသည့် နတ်သမီး၏ အဝတ်က ဆွဲထုတ်စရာအစ ကို စမ်းလို့ ရဘဲ ချာလည်လည်နေသည်။ ဖိုးလုံး အကြံအိုက်နေစဉ် ဇွိ ကနဲ အသံတခုကြားလိုက်ရပြီး ဖိုးလုံး လက် ထဲ နတ်သမီးထမိန် ကျွတ်ပါလာသည်။ ပြီးတော့ အပေါ်ပိုင်းကို ဆက်ချွတ်သည်။ အပေါ်ကတော့ အခက်အခဲမ ရှိပါ။ နှိပ်ကြယ်သီးတွေ တပ် ထားသည့် အကျ ႌက လွယ်လွယ်ကူကူ ချွတ်လို့ရသည်။ ဘရာစီယာကတော့ မနေ့ကလို အပြောင်ချောမဟုတ် ဖုဖုကြမ်းကြမ်းနှင့် ဇာလိုလို အပေါက် တွေစမ်းမိသည်။ ချွတ်တာကတော့ ခက်ပါ။ ချွတ်နေရင်း ရုတ်တရက်ခေါင်းထဲ ဝင်လာသည့် အကြံကြောင့် ခါတိုင်းသူ ဂွင်းထုရင်း အရည်နှင့် ပန်းနေကျ နံရံဖက်ဆီသို့ လှမ်းပစ်ထုတ်လိုက်၏။ ပြီးတော့မှ နတ်သမီး၏ ပေါင်ကြားထဲမှာ နေရာ ဝင် ယူပြီး အပေါက်ဝ ကို စမ်းသပ်ကာ သူ့ဟာကြီးကို ဆောင့်ထိုးထည့်လိုက်၏။ “အား ...ကျွတ် ...ကျွတ်..” အားနှင့်ဆောင့်ထိုးလိုက်လို့ နတ်သမီး နာသွားပုံရသည်။ ဒါပေမယ့် နောက်တချက်မှာ ဒီထက် အားပိုသုံးပြီး အ ဆုံးအထိဆောင့် ချလိုက်သည်။ “အား ....အ ...” မိန်းမတွေက နာလေကြိုက်လေဟု ဖိုးလုံးဆရာသမားတွေကပြောဖူးသည်။ ဒါကြောင့် မရပ် မနား အားထည့် ကာ ဆောင့်၏။ နတ်သမီးလူးလှိမ့် အော်ဟစ်နေတာ ကောင်းလို့ ဖြစ်ကြောင်း နားလည်သည်။ ဒါပေမယ့် ကိုယ့်ဖက် ကိုယ် လည်းကြည့်ရမည်။ ဆောင့်ကောင်းတိုင်း ဆောင့်နေလို့ကလည်း မဖြစ်ပါ။ ခနလေးနှင့် အရည်တွေထွက် ကုန် မှာဖိုး လုံး အတွေ့ အကြုံတွေအရသိနေသည်။ ဒီနတ်သမီးလောက် လုပ်လို့ မကောင်းသည့် အရင်နတ် သမီး တုန်းကပင် ကြာကြာမလုပ်နိုင်။ အလွန်လုပ်လို့ကောင်းသည့် ဒီနတ်သမီး နှင့်သာ ဆိုရင် ဘယ်လောက်မှခံမှာ မဟုတ်ပါ။ ထို့ကြောင့် စိတ်ကို ကြိုးစားထိန်းချုပ်ပြီး ဖိုးလုံးအရှိန် ပြန်ပြန်လျှော့သည်။ ဒါပေမယ့် စေးပိုင် တင်းကျပ်သည့် အ ရသာ၊ နူးညံ့အိစက်သည့် အထိအတွေ့တွေက ဖိုးလုံးကို ထိန်းချုပ် ခွင့် မပေးပါ။ အားကုန်သုံးဖို့ ကို ကာစေ့ဆော် နေ၏။ အရင်နတ်သမီးတုန်းက စိတ်လွတ်လက် လွတ် လုပ်ခဲ့သည်မှန်သော်လည်း ဒီလောက်ပြင်းထန်ခြင်းမျိုးမရှိ။ အခုနတ်သမီးက ဖိုးလုံး၏ နဂိုထဲကမှ နည်းပါးလွန်းလှသည့် စဉ်းစားဉာဏ်တွေကို အကုန်ရှင်းလင်း ပစ်လိုက် သည်။ ဖိုးလုံးအရှိန် များလွန်းလို့ နတ်သမီးက ခါးကိုတွန်းလာသည့် အားကိုပင်ရအောင်ဆန့်ကျင် ပြီး စိတ်ထင်တိုင်း လုပ်ပစ်လိုက်သည်။ နတ်သမီး ကိုယ်ထဲသို့ အရည်တွေပန်း ထည့်ပေးပြီး သောအခါ ဖိုးလုံး အသက်ကိုတောင် မနည်းရှူနေရတော့သည်။ သေလုမတတ်မောပန်း နေသော်လည်း ရရှိခဲ့သည့် အရသာအတွက် ဖိုးလုံးအလွန်ကို ကျေနပ်နှစ် သိမ့်နေမိသည်။ နတ်သမီးကတော့ တုတ်တုတ်တောင်မလှုပ်တော့ချေ။ အသက်မှရှိသေးရဲ့လားဟု အလန့် တကြားနှင့်နှာ ခေါင်းဝကို စမ်းကြည့်ရာ အသက်ရှုနေတာကိုတွေ့တော့ မှ ဖိုးလုံးစိတ်အေး လက်အေး အမောဖြေနိုင်တော့သည်။ နောက်နေ့ တွေရေတပုလင်း လောက်ယူခဲ့သင့်သည်ဟု လည်းတွေးနေမိ၏။ အမောတွေ တော်တော်ပြေသွားသည် အထိနတ်သမီးက ငြိမ်သက်နေဆဲရှိပါသေးသည်။ အမောပြေသည့် အခါ ဖိုးလုံးက ဆန္ဒတွေ တက်ကြွလို့ လာပြန်သည်။ ဒီတခါတော့ နတ် သ မီးကို လေးဖက်ကုန်းခိုင်းပြီး ခွေးလို လုပ်ရ မည်။ နို့တွေကို သာသာယာယာ ညှစ်ပေးသည့် အခါ နတ်သမီးလှုပ်လာသည်။ နို့သီးခေါင်းလေး တွေကို ခပ် ပြင်းပြင်းလေး လိုက် စုပ်ပေး လိုက်တော့ လူးလွန့်လို့လာသည်။ ပါးစပ်က ညည်းသံလိုလိုလည်း ကြားရသည်။ အ ရင် နတ်သမီး နှင့် နို့ အရွယ်အစားချင်းတော့ တူတူလောက်ရှိပေမယ့် အခုနတ်သမီး၏ နို့သီး ခေါင်းလေးတွေက ပိုသေးသည်ဟု ဖိုးလုံးထင်မိသည်။ နို့တွေကို စို့ရင်းပေါင်ကြားကိုလက်နှိုက်၍ အစိကို ရွရွလေး ပွတ်ချေပေးသည့် အခါ နတ်သမီး ညည်းသံတွေပို ကျယ်လာ၏။ တဆင့်တိုးလိုက်ပြီး သူမ၏ လက်ထဲသို့ ဖိုးလုံးဟာ ကြီးကို ထိုးထည့်ပေးလိုက်သည့် အခါ ဖွဖွ လေး ဆုပ်ပြီး ဂွင်းထုပေးသည်။ မှုတ်ပေးပါလား ဟု ပြောလိုက်ချင်သော်လည်း ဖိုးလုံးမပြောရဲပါ။ တော်ကြာ လုပ်မ ပေး ချင်လို့ မလာတော့ ဘူး ဆိုရင်ခက်တော့မည်။ ခုတောင်မှ လေးဖက်ထောက်ခိုင်းဖို့ ဖိုးလုံးစဉ်းစားနေရ၏။ မနေ့ တုန်းက အခြေအနေက တိုက်ဆိုင်မှုဖြစ်သည်။ နတ်သမီး၏ လက်နုနုလေးတွေကြောင့် ဖိုးလုံးဟာကြီး အစွမ်းကုန် တင်းမာ လို့လာတော့မှ အရဲစွန့်ပြီးပြောချလိုက်၏။ “ကျွန်တော့်ကို လေးဖက်ကုန်းပေးပါလား နတ်သမီးရယ်၊ ဖင်ကိုကိုင်ပြီးနောက်ကနေလုပ် ချင်လို့ပါ” “အင်” အာမေဋိတ်သံလေးတခုထွက်လာပြီး နတ်သမီးငြိမ်သွားသည်။ နေပေးချင်ပုံမရ။ ဖိုးလုံးကလည်းအရမ်းလုပ်ချင် နေလို့ တတ်သလောက်မှတ်သလောက် ကြိုးစားစည်းရုံးကြည့်မိပါ သည်။ “အဲလို လုပ်တာက အရမ်းကောင်းတာ နတ်သမီးလေးရဲ့၊ သားအိမ်ထဲထိအောင်လုပ်လို့ရတယ်၊ မနေ့က လုပ်တာ မကောင်းလို့လားဟင်၊ ဒီနေ့ ကောင်းအောင်လုပ်ပေးမယ်လေ၊ ကုန်းပေးနော်” နတ်သမီးက မလှုပ်သည့်အတွက် ဖိုးလုံးစိတ်ရှည်ဖြစ်ပြီး နတ်သမီးကို ဆွဲမထူကာလေးဖက် ထောက်ရက်လေး ဖြစ်သွားအောင်လုပ်လိုက်သည်။ ဒီလိုကျပြန်တော့လည်း နတ်သမီး က မငြင်း ချေ။ ဖိုးလုံး ထားလိုက်သည့် အ တိုင်း ဖင်ကြီး ထောင်ပြီးငြိမ်နေ၏။ နတ်သမီး သဘောတူသည်ကို သိလိုက်သည့် အခါဖိုးလုံးဝမ်းသာအားရဖြစ်ပြီး သူ့ဟာကြီးကို ပိုထောင်မတ်လာ အောင်သုံလေးချက်လောက် လက်နှင့် ကိုင်ထုလိုက်ပြီး စွင့်ကားအိစက် နေသည့် ဖင်ကြီးတလျှောက် လက်နှင့်စမ်းကာ အပေါက်ကိုရှာ၏။ ဖင်ဝလေး ကိုစမ်း မိတော့ ထည့်ကြည့်ချင်လာသည်။လက် နှင့် ထိုးကြည့်တော့ လက်ညိုးတောင်မဝင်ပါ။ နတ်သမီးက လည်း တွန့်ခါပြီး ရုန်းသည်။ အကြမ်းကိုင်ပြီးလုပ်ရင် နတ်သမီးဖင်ကွဲ သွား မှာစိုးလို့ မလုပ် တော့ ဘဲ လုပ်ရမည့်နေရာကို သာဆက်စမ်းလိုက်သည်။ တင်ပါးနှစ်ခြမ်းကြားတွင် ဖိုးလုံးလုပ်ရမည့် နေရာက ဖောင်းပြီးစူထွက်နေသည်။ နှုတ်ခမ်းသား နှစ်ခုကြားမှာ လည်း အရည်တွေစိုရွှဲနေသည်။ ချက်ချင်း မလုပ်သေးဘဲ လျှာနှင့် လျက်လိုက် ပါးစပ် နှင့် စုပ်လိုက်လုပ်ပေးလိုက်သည့် အ ခါ နတ်သမီး ဖင်ကြီးတရမ်းရမ်းခါပြီး ညည်းတော့ သည်။ ဖိုးလုံးလည်း နတ်သမီး၏ တုန့်ပြန်မှုကို သဘောကျပြီး နောက် အပြင်ကိုပိုပြီး ထွက်သထက် ထွက်အောင်ဖြဲပြီး လျှာနှင့် ဆက်လုပ်ပေးနေမိသည်။ နတ်သမီး၏ ညည်းညူ သံတွေ မစဲတော့ပေ။ ခနလေးနှင့် ထွက်ကျလာသည့် အရည်တွေကို စင်အောင်လျက်လိုက် ပြီးတော့မှ ဖိုးလုံး ပြန် မတ်ပြီး သူ့ဟာကြီးကို အဝမှာတေ့လိုက်သည်။ တေ့လိုက်တာနှင့် ရမ်းနေသည့် နတ်သမီးရပ်သွားသည်။ ဖိုးလုံးကလည်း အရမ်းကိုလုပ်ချင် နေပြီ ဖြစ်လို့ ခါးကို ဆွဲပြီး ဆောင့်ထိုးချလိုက်သည်။ “အင်း ....အား” နတ်သမီး၏ အော်လိုက်သံက ဖိုးလုံးနားထဲမှာ ချိုမြိန်လွန်းလှသည်။ နူးညံ့ကာ ဖေါင်းကားနေ သည့် တင်ပါး ကြီး ခွက်ဝင်သွားသလိုဖြစ်အောင် ဆက်တိုက်ဆောင့်တော့၏။ ခါး ကိုဆွဲပြီး ဆောင့် သည်။ စိတ်ထလာသည့် အခါ ရှေ့ ကိုကုန်း၍ နတ်သမီး၏ နို့ကြီးတွေကို အတင်းညှစ်ဆွဲပြီး ဆောင့်သည်။ နတ်သမီး လည်းအရမ်းကောင်း နေပုံရ သည်။ ဖျာပေါ်မှာ မျက်နှာအပ်ပြီး တအီး အီး နှင့် မရပ်မနားအော်နေ၏။ နတ်သမီး ကောင်းသလို ဖိုးလုံးလည်း ကောင်းနေသည်။ လေ ထဲမှာ တလွှားလွှားပြေးနေသည့် နတ်မြင်း ပျံကြီးကို ဒုန်းစိုင်းပြီး စီးနေရသလို စိတ်မှာထင် ယောင်လာမိသည်။ ကျယ်ဝန်းသော ကောင်းကင်ထဲတွင် စိတ်ကြိုက်ဇက်ကို လွှတ်ပြီး စီးပစ် လိုက်သည်။ မြူခိုး တွေ၊ တိမ်တောင်တွေက ဖိုးလုံးဘေးက တရိပ်ရိပ် ဖြတ်သန်းသွားကြ၏။ နတ်သမီး၏ ကိုယ်ထဲကနေ ညှစ်ကာညှစ်ခါ ဆွဲယူသည့် ဒါဏ်ကို မခံနိုင်ဘဲ အရည်တွေ ထွက် ကုန်သည် အထိ ဖိုးလုံး ရပ်လို့မရ။ မနေ့က အတိုင်းပင် ပျော့ခွေသွားသည် အထိရသလောက် ကပ်သပ်ပြီး ဆောင့်နေမိသည်။ အ ထဲကို သွင်းလို့ မရတော့ အောင်ပျော့ဖတ်သွားမှ မရပ်ချင် ရပ်ချင် နှင့် ရပ်လိုက်ရသည်။ နတ်သမီး ကတော့ ခုတိုင် အောင် ညည်းလို့ မပြီးသေးပါ။ ဒါ ကြောင့် ပိုပြီးစိတ်ကျေနပ်စေရန် ဖိုးလုံးက မောနေသည့်ကြားကနေ ကုန်းပြီး လျက်လိုက်စုပ် လိုက် လုပ်ပေးနေမိ၏။ နတ်သမီးဆီက အရည်တွေ ထပ်ထွက်လာတော့လည်း ဖိုးလုံးက အကုန် စုပ်ယူပစ်လိုက်သည်။ “ကောင်းလိုက်တာ နတ်သမီးလေးရယ်၊ အရမ်းကောင်းတာပဲ၊ နောက်နေ့တွေလဲ ထပ်လုပ်ကြ မယ်နော်” ပြောပြီးမှ ဖိုးလုံးစကားမှားသွားမှန်းသိလိုက်သည်။ ဖိုးလုံးစကားက နတ်သမီးကို ပြန်ဖို့ သတိပေး လိုက်သ လို ဖြစ်သွား၏။ ကုန်းကုန်းကြီး ငြိမ်သက်နေရာမှ နတ်သမီး ဆတ်က နဲ ထရပ်လိုက်သည်။ ဖိုးလုံး အလန့်တကြားနှင့် အတင်းဖက်ပြီးတောင်းပန်မိ၏။ “မပြန်ပါနဲ့ ဦးနတ်သမီးရယ်၊ ကျွန်တော်တို့ တညလုံး လုပ်ကြမယ်လေ” နတ်သမီးက ပြန်ဖို့ အချိန်စေ့ပြီထင်သည် ဖိုးလုံးစကားကို လက်မခံပါ။ အတင်းတွန်းပြီးရုန်း၏။ နတ်သမီး မျက်နှာ ကို လက်နှင့် စမ်းပြီး “မနက်ဖြန် လာမှာလားဟင်” ဖိုးလုံး လက်ထဲက နတ်သမီး မျက်နှာ ငြိမ့်ကနဲ လှုပ်သွားသည်။ ခေါင်းညိတ်လိုက်ခြင်း ဟု ယူဆလိုက်ပြီး ဖိုးလုံး နတ်သမီးကို လွှတ်ပေးလိုက်၏။ မလွှတ်ခင် မျက်နှာကိုလည်း ဝမ်းသာအားရ ဖြင့် နေရာအနှံ့ နမ်းပစ်လိုက်သည်။ ဖိုးလုံးအရူးဆိုပေမယ့် အခြေအနေကို နား လည်ပါသည်။ ဒီနေ့ ပြန်ပေမယ့် နက်ဖြန်လာမည်ဆိုတာက ကျေနပ် စရာ မဟုတ် ပါလား။ ဖိုးလုံးလက်က လွတ်သည်နှင့် နတ်သမီး အဝတ်အစားပြန်ဝတ်နေသံကြားရသည်။ ကြယ်သီး တပ်သံ တထောက်ထောက်နှင့် ဇစ်ဆွဲပိတ်သံတွေ ကြားရပြီးနောက် တဲလေးထဲမှာ အသံတွေ တိတ်ဆိတ် သွား သည်။ နတ်သမီးရောက်လာကထဲက ပျံ့လွင့်နေသည့် မွှေးရနံ့လေးလည်း မရှိ တော့။ မကြည့်ပါ ဟု ကတိက ဝတ်ပြုကျိန်ဆိုထားသည့် အတိုင်း ဖိုးလုံး ထောင့်နားလေးမှာ ကပ် ပြီး ငြိမ်သက်စွာ ရပ်နေမိသည်။ ရှေ့က လမ်းပေါ်မှာ ကားကြီးတစီး ဆူညံစွာဖြတ်မောင်းသွားသံကြားလိုက်ရတော့မှ “နတ်သမီး မရှိတော့ဘူးနော်၊ ကျွန်တော် မျက်စိဖွင့် ပြီ” မျက်လုံးကိုစည်း ထားသည့် အဝတ်ကိုဖယ်ခွာကာ ခနက ပစ်ချထားသည့် အဝတ်အစားတွေ ပြန် ကောက်ဝတ် လိုက်သည်။ ပြီးတော့မှ ခြေရင်းဖက်က နံရံဆီ လေးဖက်တွား၍ သွားရင်း ကြမ်းပြင် ကိုလက်နှင့် အသာလိုက် စမ်းနေမိသည်။ နံရံနား မရောက်မှီပင် လက်က ကြမ်းရှရှ ဇာသား ပေါ်သွားထောက်မိသည်။ ဝမ်းသာအားရဖြင့် ကောက်ယူပြီး တ ဝကြီးနမ်းရှိုက်လိုက် မိသည်။ ရနေကျ အနံ့လေးက ဖိုးလုံးသွေးကြောတွေထဲ အထိဖြတ် သန်း စိမ့်ဝင်သွားသည်။ “ကျွန်တော်တော့ အရမ်းချစ်နေပါပြီ နတ်သမီးရယ်” လမ်းမီးတိုင်တခုအောက်ကို အရောက်တွင် ဘာရောင်လဲ ဆိုတာသိချင်လွန်းလို့ အကျ ႌကြားထဲကနေ မရဲတရဲ လေး အနည်းငယ် ထုတ်ကြည့်လိုက်မိသည်။ အနက်ရောင်ဇာစ လေးက ဖိုးလုံး ရင်ကို တဒိတ်ဒိတ်ခုန်စေ၏။ ဖဲဝိုင်းတွေနှင့် စည်ကားနေသော အသုဘ အိမ်ထဲကို ဘယ်ကနေဘယ်လို ရောက်သွားမှန်းတောင် ဖိုးလုံးမသိ တော့။ ခြေထောက် နှင့် မြေကြီး လုံးဝမထိတော့လို့ အထင်ရောက်ရသည် အထိ ဖိုးလုံးတက်ကြွပျော်ရွှင်နေသည်။ ကျေးဇူးရှင်မကြီး မစိုးစိုးနွယ်ကို ဒီအကြောင်းတွေပြောပြချင်လွန်းလို့ ဖိုးလုံး အပေါ်တက်လိုက် အောက်ဆင်း လိုက် နှင့် အခွင့်အရေးကိုချောင်းသည်။ မစိုးစိုးနွယ်၏ နား မှာလည်း လူက မပြတ်။ ဘယ်သူမှ မရှိရင်လည်း ဖဲဝိုင်းတွေ နား မှာသူမ ကရောက်နေတတ် သည်ဖြစ်ရာ ဖိုးလုံးမှာ လွတ်လပ်စွာပြောခွင့် မရနိုင်အောင်ဖြစ်နေသည်။ အိပ်ခန်း ထဲသို့ ဝင် သွား သည့် အခါမျိုးတွင်သာလိုက်သွားမှ ဖြစ်တော့မည်။ ဒီနည်းက လည်း လူမြင်လို့ မကောင်းပါ။ မစိုး စိုးနွယ်ကတော့ ဖိုးလုံးကို မြင်ရင် ပြုံးပြနှုတ်ဆက်တတ်ပါသည်။ ဒါပေမယ့် ရိုးရိုးစကားသာပြောလို့ရမည်။ ဆန်းပြား သည့် စကားတွေပြောဖို့ အခြေအနေ ကမပေးပါ။ စကားပြောခွင့် မကြုံသဖြင့် စိတ်ရှုပ်ရှုပ်နှင့် မစိုးစိုးနွယ်လုပ်သလို ဖဲဝိုင်းတွေမှာ ဘေးကလိုက် ထိုးသည်။ များများ စား စား တော့မဟုတ်ပါ။ သူ့မှာရှိတာလေး နှင့် လိုက်လုပ် နေခြင်း ဖြစ်သည်။ အလှည့်တိုင်းလည်း မထိုး သူစိတ် ထဲမှာ ထိုးချင်လာမှ ထိုးချင်သည့် အိမ် ကနေဝင်ထိုးခြင်း ဖြစ်သည်။ ကံအားလျှော်စွာဖြင့် အလှည့်တိုင်း အလျော် ရသည်။ ဖိုးလုံး ဝင်ထိုးသည့် အိမ်က အမြဲတမ်းဖဲ ကောင်း၏။ သူထိုးတာက အများကြီးမဟုတ်လို့ ဒိုင်ကလည်း ဘာမှမပြောပေ။ မစိုးစိုးနွယ် တောင်မြင်သွားပြီး “ဖိုးလုံး တယ် ဟုတ်နေပါလား” ဟု ချီးကျူး၏။ အချို့ကလည်း ဖိုးလုံးကို များများထိုးဖို့ မြှောက်ပေးကြသည်။ ဖိုးလုံးက လက်မခံပါ။ “ကျွန်တော်က ဖဲသမားမှ မဟုတ်တာ၊ ဘာလို့ အများကြီး ထိုးရမှာလဲ” “ဒါဆို မင်းက ဘာလဲ” နတ်သမီးယောက်ျားဟု ပြောမိတော့မည့် ပါးစပ်ကို ဖိုးလုံး အချိန်မှီ ဘရိတ်အုပ်လိုက်နိုင် ပါသည်။ “ကျွန်တော်က အရူးဗျ” ရယ်သံတွေ ဆူညံသွားသည်။ ဖိုးလုံးကတော့ ခပ်တည်တည်ပင် နောက်ပွဲတွေမှာလည်း သူ ဝင်ချင်သည့် ဝိုင်း သို့ ဝင်ပြီး ထိုးချင်သည့် အိမ်က ဝင်ထိုးသည်။ မစိုးစိုးနွယ်တောင်မှ ကြုံကြိုက် ရင် ဖိုးလုံးဝင်သည့် အိမ်ကနေ လိုက် ထိုး၏။ များများတော့ ထိုးလို့မရ၊ အများကြီး ထိုးလိုက်လို့ ဖိုးလုံးပိုက်ဆံပါ ပါသွားလို့ ဖိုးလုံးရန်လုပ်တာခံရပြီး ဖိုး လုံးထိုးသည့် အတိုင်းလိုက် ထိုးရင် နည်းနည်းသာ ဖိုးလုံးထိုးသလောက်လိုက်ထိုးရရှာ၏။ ပိုက်ဆံတွေမြင်ပြီး ပျော်နေသည့် အခါ နတ်သမီးအသစ်အကြောင်း မစိုးစိုးနွယ်ကို ပြောဖို့ မေ့သွားသည်။ ပြန် သင့် ပြီဟု ထင်ပြီးထပြန်လာသည့် အခါကျမှ ဒီနေ့ သူပိုက်ဆံတွေ အများ ကြီးရတာ နတ်သမီးဆီက ရသည့် ဘရာစီ ယာလေးကို ကိုယ်နှင့် မကွာဆောင်ထား လို့ ဖြစ်ရသည်ဟု အတွေးရောက်လာပြီးနောက် လူရှင်းသည့် နေရာအ ရောက်တွင် အကျ ႌ ထဲကနေထုတ်ပြီး နမ်းမိပြန်သည်။ နတ်သမီး၏ ရနံ့လေးကြောင့် ဖိုးလုံးတကိုယ်လုံး ကြည်နူး ပီတိစိတ်ဖြင့် တသိမ့်သိမ့်တုန်သွားရသည်။ xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx “တစ်၊ နှစ်၊ သုံး၊ လေး” ဖိုးလုံး တစ်ကနေတဆယ် အထိတော့ကောင်းကောင်း ရေတွက်တတ်သည်။ အခုလည်း ခေါင်းအုံးပေါ်တွင် စီစီရီရီ တင်ထားသည့် ဘရာစီယာတွေကို ရေတွက်နေမိခြင်း ဖြစ်ပါ သည်။ ပထမဆုံးနေ့က အနီရောင်လေး ၊ နောက်တ နေ့ အနက်ရောင်ဇာတွေနှင့် အလွန် လှသည့်ဟာလေး၊ နောက်နေ့ကျတော့ ညိုတိုတိုလေး ဖြစ်သည်။ မနေ့က တော့ အဖြူရောင် ပေါ်မှာ မရမ်းရောင် ပန်းပွင့်လေးတွေ ဖေါ်ထားသည့် ဘရာစီယာလေးရခဲ့၏။ ဒီနေ့ ဘာ ရောင် ဝတ်လာ မလဲဟု တွေးရင်း ဖိုးလုံးရင်တွေ တသိမ့်သိမ့် ခုန်နေ၏။ တခြားနေရာတွေ မှာဉာဏ်နည်းသည့် ဖိုးလုံးက ဒီဟာတွေကိုတော့ ရက်အစဉ်မလွဲဘဲ မှတ် မိနေသည်။ နတ် သ မီးက ညတိုင်းလိုရောက်လာသည်။ သူမရောက်လာသည် နှင့် ဖိုးလုံးက စိမ်ပြေနပြေမှုတ်ပေးသည်။ စိတ်ထဲက အ ရမ်းချချင်နေသည့်တိုင်အောင် နတ်သမီးလေး ကောင်းဖို့ အတွက်စိတ်ကိုထိန်းပြီး နတ်သမီးက သူ့ခေါင်းကြီးကို အတင်း တွန်းထုတ်သည် အထိ လုပ်ပေးသည်။ အရင်နတ်သမီးလို ချွေးစော်မနံဘဲ မွှေးနေသည့် အတွက် ဘယ် လောက် ကြာကြာဖိုးလုံး မငြီးငွေ့ပါ။ နတ်သမီး တွန့်ခါပြီး အရည်တွေ ထွက်လေ ဖိုးလုံးက သဘောကျလေပင်။ နတ်သမီး က အမှုတ်မခံတော့မှ ဖိုးလုံး စိတ်တိုင်းကျ တက်လုပ်သည်။ ဗွီဒီယို ထဲမှာ မြင်ဖူး သမျှ နည်းပေါင်းစုံဖြင့် လုပ်သည်။ ဒီလို အချိန်တွေမှာ နတ်သမီးအော်သံတွေက ဖိုးလုံး အ တွက် အားဆေးဖြစ်သည်။ ဖိုးလုံးလုပ်လေ နတ်သမီး၏ ပစ္စည်းက ပိုကားပိုဖေါင်းလာလေ ဖြစ်ပြီး လုပ်ရတာ အရမ်းအရသာရှိသည်။ ဖိုးလုံးနတ်သမီးကို အ ရမ်း စွဲ လမ်း ချစ်မိနေပြီ ဖြစ် သည်။ ဒီအကြောင်းကို လည်း နတ်သမီးကို ကြုံတိုင်းပြောမိသည်။ သူ့ကိုခွဲမသွားဖို့ ညတိုင်း ရောက်အောင်လာဖို့ လည်း အမြဲလိုပြောမိသည်။ နတ်သ မီးကတော့ ဘာမှပြန်မ ပြောပေ။ ဒါပေမယ့် ဘာမှပြန်မပြောတာ လာမည်ဟု ကတိပေးခြင်းလို့ ပဲ ဖိုးလုံးယူ ဆသည်။ ညတိုင်း နတ်သမီး အဝတ်အစားတွေကို ဖိုးလုံး က ကိုယ်တိုင်ချွတ်ပေးသည်။ ဘရာစီယာကိုတော့ နံရံဆီ ပစ် လိုက် သည်။ ဖိုးလုံးနှင့် အားရအောင်ပျော်ပါးကြပြီးတိုင်း နတ် သမီးကလည်း ကသုတ်ကရက်ပြန်ပြန် သွားတတ် တော့ နတ်သမီး ထွက်သွားတာနှင့် အသာလိုက်စမ်းပြီး ကောက်လိုက်ရုံပင်။ နောက်ပြီး ထိုဘရာစီယာတွေကြောင့် ဖိုးလုံး ည တိုင်းဖဲ နိုင်သည်။ ဖိုးလုံးကို အမြဲမုန့်ဖိုးပေးရသည့် အမတွေနှင့် ယောက်ဖကို တောင် ဖိုး လုံးက ဒီမနက် အလုပ်မသွားကြခင် မုန့်ဖိုးပြန်ထုတ်ပေးလိုက်နိုင်သည်။ အားလုံး က ဝမ်း သာအားရ ယူသွားကြသည်။ ဝင်ငွေလမ်းက ဖြောင့်နေပါသည်ဆိုပါမှ မနက်ဖြန်ဆိုရင် ဦးတင်ထွန်းက ရက်လည်ဆွမ်း သွပ်တော့မည်။ မနက် ဖြန် ဆို ဖဲဝိုင်းတွေ မရှိတော့ပါ။ အရပ်ထဲက နောက်တယောက် ထပ် သေရင် ကောင်းမှာပဲဟု ဖိုးလုံးဆုတောင်း နေမိသည်။ ဘရာစီယာတောင် ဒီလောက်စွမ်း ရင် အောက်ကဘောင်းဘီဆိုရင် ပိုစွမ်းမည်ဟု ဖိုးလုံးတွေး မိပါ သည်။ ဖိုးလုံးတွေ့ ဖူးသည့် နတ်သမီး နှစ်ယောက်လုံးအောက်က ဘောင်းဘီ မဝတ်ကြ။ မနေ့တုန်းကတော့ ဘောင်း ဘီ ဝတ်ခဲ့ဖို့ နတ်သမီးကို မှာလိုက်သည်။ အဆောင်အဖြစ်လိုချင်သည် ထက် သိမ်းချင်တာ က ပိုများ သည်။ ဘရာစီယာလေး ထည်ရထားပြီး ဘောင်းဘီက တထည်မှ မရသေးတာ ကို ဖိုးလုံး မချင့်မရဲဖြစ်နေရသည်။ ခေါင်းအုံးပေါ်က ဘရာစီယာတွေကို တခုချင်းကောက်ယူပြီး နမ်းလိုက်၏။ အလွန်လှသည့် ဘရာစီယာလေးတွေ ဖြစ်ပါသည်။ အဟောင်း တခုမှမပါ။ အားလုံးအသစ် စက် စက်တွေ ဖြစ်သည်။ တခြားမိန်းမတွေ ဝတ်သည့် ဘရာ စီယာတွေကို ဝတ်ထားတာ၊ တန်းမှာလှမ်း ထားတာ ဖိုးလုံး အကြိမ်ကြိမ်မြင်ဖူးသည်။ ဒါပေမယ့် ဒီဟာလေးတွေ လောက် ဘယ်သူ့ ဟာကမှ မလှကြပါ။ အားရအောင်နမ်းရှုံ့ပြီးမှ ခေါင်းအုံးစွပ်ထဲ ပြန်ထိုးထည့်လိုက်သည်။ လေးထည်တောင်ဆို တော့ အောက်ဖက် ခြမ်းက ဖောင်းတောင်ဖေါင်းနေပြီ။ အဲဒီမညီမလာဖေါင်းနေသည့် ဖက် ကိုပဲ အပေါ်ဖက်သို့ လှည့်ကာပါးကပ်ပြီး အိပ်ချလိုက်သည်။ ဖိုးလုံး တရေးတော့ပျော်အောင် အိပ်ရမည်။ ဒါမှလည်း ညကျရင် အားအင်အပြည့်နှင့် ပျော်ခွင့် ရမည် ဖြစ်သည်။ ဖိုးလုံးအိပ်ပျော်သွားသည့် အခါနတ်သမီး နှင့် အိပ်မက်ထဲမှာတွေ့သည်။ ဖိုးလုံး က မျက်လုံး ကိုစည်း မထားလို့ တသက်တာမြင်ဖူးသမျှ မိန်းမတွေထဲမှာ အလှဆုံးသော မိန်းမ ကို မြင်ခွင့်ရလိုက်သည်။ နတ်သမီး၏ ကိုယ်အပေါ် ပိုင်း က အဝတ်မပါဘဲ ဖြူစင်လုံးဝန်းသည့် နို့ကြီးတွေကို အတိုင်းသားမြင်ရသည်။ နို့သီးခေါင်းက လေးတွေကရဲရဲနီ နေ၏။ အောက်မှာဝတ်ထားတာက ဟိုကားတွေထဲက မိန်းမ တွေဝတ်သလိုမျိုး ပစ္စည်းအုပ်ရုံ ဘောင်းဘီသေး သေး လေးဖြစ်သည်။ ပစ္စည်းရှေ့တည့်တည့်မှာ နှင်းဆီပွင့်နီနီလေးပါ၏။ နတ်သမီးရှေ့မှာဒူးထောက်ထိုင်ချလိုက်ပြီး နှင်းဆီပွင့်လေးကို ပါးစပ်နှင့် ငုံခဲလိုက်၏။ ပြီးတော့မှ နှုတ်ခမ်းနှင့် တေ့ပြီး စုပ်ယူလိုက်သည်။ နှင်းဆီပွင့်၏ ဝတ်ရည်တွေလား၊ နတ်သမီး ၏ အရည်တွေလားမသိ ချိုမြိန်သည့် အရည်တွေ ဖိုးလုံး ပါးစပ်ထဲသို့ စီးဝင်လာ ကြသည်။ ဖိုးလုံးနိုးလာသည့် အခါ ပါးစပ်မှာ အရည်တွေရွှဲနေ၏။ အလန့်တကြားဖြင့် ခေါင်းကို ထူမတ် ပြီးထထိုင် လိုက်မိ သည်။ ကံကောင်းထောက်မစွာဖြင့် အာပုပ်ရည်တွေက ခေါင်း အုံးပေါ်သို့ စီး ကျမသွားပါ။ ကျသွားရင် ခေါင်းအုံး စွပ် ကိုထိုးဖေါက်ပြီး နတ်သမီး၏ ဘရာစီယာတွေ ကို စိုကုန်ပေတော့မည်။ ဖိုးလုံး ခေါင်းအုံးကို ပြန်လှန်လိုက်ပြီး သူအိပ်သည့် ကွပ်ပျစ်လေး ပေါ်က ဆင်းလိုက်သည်။ အပြင်မှာနေရောင်ခြည်က ပျော့ပျော့လေးသာရှိတော့သည်။ ဖိုးလုံး၏ အမနှစ်ယောက် နှင့် ယောက်ဖလည်း ပြန်ရောက်လာကြသည်။ “ဖိုးလုံး ဒီနေ့ရောစီးပွားရှာ ဦးမှာလား” “ရှာမှာပေါ့၊ အချီကြီးရိုတ် မှာ ဟီးဟီး” ကိုစိုးအောင် အမေးကို ပြန်ဖြေရင်း ဖိုးလုံးရေချိုးဖို့ ပြင်သည်။အမလတ်မခင်အေးတင့် ကတော့ ဖိုးလုံး ပေးလိုက် သည့် ပိုက်ဆံဖြင့် ထီထိုးခဲ့သည်ဟု ဆို၏။ “ထီပေါက်ရင် ငါ့မောင်လေးကို မော်တော်ကားဝယ်ပေးရမယ်၊ ပိုက်ဆံတွေလည်း သုံးဖို့ အများကြီးပေးမယ်” “အရူးက ကားမလိုပါဘူး မမရာ” တကယ်ပင် ဖိုးလုံးဒါတွေမလိုချင်ပါ။ သူ့အတွက် နတ်သမီးရှိနေပြီ ဖြစ်သည်။ ကျန်တာဘာ မှ မလိုအပ်တော့၊။ ရေချိုးထမင်းစားပြီး ဖိုးလုံးလဘက်ရည်ဆိုင်ခနသွားသည်။ ဘယ်သူက ဘယ်ဝိုင်းမှာဘယ် လောက်ရှုံးပြီး၊ ဘယ် သူက လက်စွပ်၊ ဘယ်သူကနာရီ၊ ဘယ်သူက စက်ဘီးပေါင် လိုက်ရ သည် ဆိုသည့် စကားတွေကြားရတော့ ငါးခူပြုံးလေးနှင့် ရင်ကော့ကာနေမိ၏။ “အားလုံးထဲမှာ စီးပွားအဖြစ်ဆုံးက ဖိုးလုံးပဲ၊ ဟေ့ကောင် မင်းခုတလော နေ့တိုင်းနိုင်တယ် မဟုတ်လား တို့ကို လဘက်ရည်တိုက်” “တိုက်မယ်ဗျာ၊ ဒီညနိုင်ရင် ခင်ဗျားတို့ကို ဘီယာပါ တိုက်မယ်” “တယ်ဟုတ်ပါလား၊ ကြိုက်ပြီကွာ” “နောက်ထပ် မသာ ရှိရင်လည်းပြောကြနော် ကျွန်တော်က စီးပွားဖြစ်လုပ်တော့ မှာ …ဟဲ ..ဟဲ” ရင်ကော့ကာအာမခံလိုက်ပြီး တဝိုင်းလုံးစာ ရှင်းလိုက်သည်။ အရင်က သူ့ကိုကျွေးမွေးနေကျ လူတွေကို အခု လိုပြန်ကျွေးရလို့ ဖိုးလုံးလည်း ပျော်ပါသည်။ အချိန် ကျသည့် အခါ ကျတော့ ဖိုးလုံးထိုင်ရာကထ၏။ အိမ်ခန ပြန် ဦးမယ်ဟု ပြောပြီး ဖိုးလုံး ခပ်သုတ်သုတ် လျှောက်လာခဲ့သည်။ သူများတွေကို နာရီမမေးချင်တော့ လို့ စိတ်မှန်း ဖြင့် ထွက်လာရာ နောက်ကျမှာစိုး ပြီး မပြေးရုံတမယ်လာခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။ တဲနားကို ရောက်တော့ နတ်သမီး၏ အနံ့ကို ရသလိုလိုရှိသည်။ အနီးတဝိုက်မှာတော့ ဘာ အရိပ်အယောင် မှ လည်း မမြင်ရပါ။ အထဲကို ခပ်သုတ်သုတ်ဝင်ပြီး လုပ်ရိုးလုပ်စဉ် အတိုင်း ဆောင်ရွက်လို့ အပြီးမှာတော့ ချက် ချင်းလိုလို နတ်သမီး အနားကိုရောက်လာသည်။ သူနောက် ကျသွားလို့ နတ်သမီးကိုယ်ဖျောက်ပြီး စောင့်နေရ သည်ဟု တွေးမိပြီး ဖိုးလုံး စိတ် မကောင်းဖြစ်သွားရသည်။ “ကျွန်တော် နောက်ကျသွားတာကို ခွင့်လွှတ်ပါ နတ်သမီးရယ်” တရုပ်ကားတွေထဲကလို လက်သီးဆုပ်ပြီးတောင်းပန်လိုက်သည့် ဖိုးလုံးလက်ပေါ်ကို လက်ဖဝါးနုနုလေး တခု ရောက်လာသည်။ ထိုလက်ကလေး ကို အုပ်ကိုင်လိုက်ပြီး နူးညံ့ကာ ချောမွတ်သည့် လက်မောင်းတလျှောက် တဖြည်းဖြည်းချင်း စမ်းသွားမိ၏။ ပုခုံးနားသို့ ရောက် ကာမှ အဝတ်ကို စမ်းမိသည်။ နတ်သမီး၏ အဝတ်က လက် မောင်းတွေလိုပင် ချောမွတ်နေသည်။ လည်ပင်းနားရောက်တော့ ဇာတွန့်တွေကို စမ်းမိသည်။ အောက်ကို ဆက် ဆင်းပြီး နို့တွေကို ညှစ်ကြည့်လိုက်သည့် အခါမှာတော့ အောက်မှာ ဘရာစီယာ မပါသည် ကိုသိလိုက်ရ၏။ အောက်မှာ ဘောင်းဘီပါသလားဟု သိချင်ဇောဖြင့် ချက်ချင်း စမ်းကြည့် လိုက်တော့ အောက်မှာလည်း အတွင်းခံ လုံးဝရှိတာတွေ့ လိုက်ရသည့် အခါ ဖိုးလုံး တွန့် ပြီးနောက်ကို ဆုတ်လိုက်မိသည်။ “နတ်သမီးရယ်၊ ဘောင်းဘီဘာလို့ ဝတ်မလာတာလဲ၊ ကျွန်တော် နမ်းချင်လို့ပါ” ဝမ်းနည်းပက်လက်ပြောရင်း ဖိုးလုံးငိုင်သွားရသည်။ ထိုအချိန်မှာ အဝတ်စတွေလှုပ်ရှား သွားသံကြားရပြီး ဖိုးလုံးကို နတ်သမီးက ဖက်လိုက်သည်။ လက်နှင့် ပြန်စမ်းကြည့်လိုက် သည့်အခါ နတ်သမီးက ကိုယ်လုံးတီးဖြစ်နေတာကို စမ်းမိသည်။ ဖိုးလုံး စိတ်လှုပ်ရှားပြီး ငိုင်တွေမှုတွေ ပျက်လွင့်သွားပြီး နတ်သမီးကို အားပါးတရ နမ်းလိုက်မိသည်။ နမ်းရင်း နမ်းရင်းနှင့် ဘရာစီယာကိုရော ပင်တီကိုပါမေ့သွားသည်။ နတ်သမီးကို ဖျာပေါ်ဆွဲချလိုက်သည့် အခါ နတ်သမီးပေါင်တံကြီးတွေက ဖိုးလုံးတွန်းစ ရာမလိုဘဲ သူ့အလိုလို ဘေးကို ပြန့်ကားသွားသည်။ ထုံးစံအတိုင်း မှုတ်ပေးလိုက် သည့် အခါ နတ်သမီး၏ ညည်းသံတွေ စတင်ထွက် လာ၏။ ဖိုးလုံးစိတ်ထဲမှာ ဒီနေ့ ပိုမွှေးသည် ဟု ထင်မိသည်။ လတ်ဆတ်သော အနံ့တခုကြောင့် ဒီနေ့ အရင်က ထက် ပိုကြာအောင် မှုတ် မိ ပါသည်။ အရသာရှိသည့် အရည်တွေကိုလည်း တရွှတ်ရွှတ်နှင့် စုပ်ယူမျိုချလိုက်သည်။ အရင်နေ့တွေကထက် ပိုချိုနေတာသေချာသည်။ မရပ်မနားညည်းညူနေသည့် နတ်သမီးကို ဖိုးလုံးစိတ်မပျက်ပါ။ သူ၏ စွမ်းဆောင်မှုတွေ ထိရောက်သည်လို့ပဲ တွေး ကာပျော်သည်။ အခုလည်း နတ်သမီးတားတော့မှ မှုတ်တာကို ရပ်လိုက်သည်။ မလုပ်ခင် နတ်သမီး၏ နို့တွေကို စုပ်ပေးရင်း အမှတ် တမဲ့ ပြောမိသည်။ “ကျွန်တော့် ကိုလည်း ပြန်မှုတ်ပေးပါလား နတ်သမီးလေးရယ်” သံချောင်းကြီးလို မာကျောနေသည့် ဖိုးလုံး၏ ဟာကြီးကို နတ်သမီးက လက်နှင့်လာကိုင်သည့် အခါ ဖိုးလုံး ရင် ထဲမှာ ထိတ်ကနဲ ဖြစ်သွားသည်။ မရဲတရဲဖြင့် နတ်သမီးကို ဆွဲမထူ လိုက်ပြီး နတ်သမီးရှေ့မှာ ရပ်ပေးလိုက် သည့် အခါ ဖိုးလုံးထိပ်ဖျားမှာ နွေးကနဲဖြစ်သွားသည်။ နတ်သမီးက ဖိုးလုံးကို တကယ်ပြန်မှုတ်ပေးလေပြီ။ ဖိုးလုံးပျော် ရသော်လည်း နတ်သမီး က ပုလွေ မမှုတ်တတ်ပါ။ အရင်နတ်သမီးက ကျွမ်းကျင်သလောက် ဒီနတ်သမီးက တော့ ငုံလိုက်၊ ထိပ်ကို စုပ်လိုက်၊ သူမ၏ ပါးစပ်ထဲ ထိုးထည့်လိုက်နှင့် ဘာတွေလုပ်နေမှန်း မသိပါ။ မလုပ်တတ်လုပ် တတ် နှင့် လုပ်ပေးနေရှာ သည့်နတ်သမီးကို ဖိုးလုံး သနားသွားသည်။ “နေပါစေ၊ နေပါစေ တော်ပါတော့၊ အထဲကိုပဲ ထည့်တော့မယ်” နတ်သမီး ဆီက သူ့ဟာကြီးကို ပြန်ဆွဲယူလိုက်ပြီး ဖိုးလုံးထိုင်ချလိုက်သည်။ နတ်သမီး တကိုယ်လုံးကျိုးကြေသွား တော့ မတတ်ဖျစ်ညှစ်ကာ ဖက်လိုက်ပြီး မှ ဖျာပေါ်တွန်းလှဲ လိုက်သည်။ အလိုက်သင့် ဖွင့်ဟပေးသည့် နတ်သမီး၏ ပေါင်တံ တချောင်းကို ပုခုံးပေါ်တင်ထမ်းလိုက်ပြီး ကျန်ပေါင်တဖက်ကို ခပ်စောင်းစောင်းလေးခွ ပြီး နတ်သမီး၏ တွင်းဝ ကို စမ်းသည့် အခါ နတ်သမီးက သူမ၏ လက်ကလေးတွေ နှင့် ကိုင်ပြီး အဝမှာတေ့ပေး၏။ အလိုက်သိမှု ကို ခပ်ကြမ်းကြမ်းဆောင့်သွင်းလိုက်ခြင်းဖြင့် တုန့်ပြန်ပေးလိုက်သည့် အခါ နတ်သမီးအော်သံ ထွက်လာသည်။ “အား….” နတ်သမီး ၏ပေါင်တံကို ဖက်ပြီး အားစိုက်ခွန်စိုက်ဆောင့်သည်။ အဆက်မပြတ်ဆောင့်ရင်း နှင့် နတ်သမီး၏ ပေါင် နှင့် ခြေသလုံး တွေကို တယုတယအနမ်းတွေ ပေးသည်။ နတ်သမီး၏ တကိုယ်လုံးက မွှေးသလို အရမ်းလည်း နူး ညံ့သည်။ အရင်နတ်သမီး တုန်းက ဖိုးလုံးအနေနှင့် မှုတ်ဖို့ နှင့်လုပ်ဖို့ ပဲသိသည်။ ဒီလိုတွေ မတွေးတတ်။ ဒီနတ်သ မီးနှင့် ကျမှ အရာရာတိုင်းသည် ဖိုးလုံးအတွက် တပ်မက်စရာဖြစ်သည်။ ဒီအနေ အထားအတိုင်းစိတ်ကြိုက်လုပ်ပြီး သော အခါ ဖိုးလုံးက လေးဖက်ထောက်ပုံစံပြင်လိုက်သည်။ ဒီရက်တွေ ထဲမှာ နားလည်မှုတွေ ရနေပြီဖြစ်သည့် နတ်သမီးကလည်း ခါးကို မလိုက်သည်နှင့် အလိုက်သင့်ကုန်းပေးသည်။ ဖိုးလုံးဘေးကို မချော်အောင် လက်နှင့် ပင် ထိန်းပေးလိုက်သေး၏။ အမှန်က ဖိုးလုံးပြီးချင်နေပြီဖြစ်သည်။ မောလည်း နည်းနည်းမောနေသည်။ ထို့ကြောင့် သူ့ အကြိုက်ဆုံးပုံစံ ကို ပြောင်းပြီး အပြီးလုပ်ဖို့ စိတ်ကူးထားသည်။ တင်ပါးကြီးတွေ၏ အိစက်သည့် အထိအတွေ့ နှင့် အခုနထက်ပို ကြပ် သွားသည့် အတွင်း ကဆွဲအားတို့ ကြောင့် နောက်ကနေ အံကြိတ်ဆောင့် ရင်း အရည်တွေ ထွက်ကုန်သည်။ အမော ဖြေရင်း ကုန်းထားဆဲဖြစ်သည့် နတ်သမီးကို နောက်ကနေလျက်ပေး မိပါသည်။ သူလုပ်ထားလို့ ထွက်ခဲ့ သမျှ အရည်တွေကို ပြောင်အောင်လျက်ပေး ပြီးမှ နတ်သမီး ဘေးမှာ လဲလျောင်းပြီး နားလိုက်သည်။ နတ်သ မီးလည်း ဝမ်းလျားမှောက်လို့ ငြိမ်သက်နေသည်။ “နတ်သမီး ကို ကျွန်တော်ဘာကြောင့် အရမ်းချစ်သွားလဲ မသိဘူးဗျာ၊ အရင်နတ်သမီးက ချလို့တော့ကောင်း ပါ တယ်၊ ဒါပေမယ့် ကျွန်တော် မချစ်ဘူးဗျ” နတ်သမီး၏ ကျောပြင်မွတ်မွတ်လေး ကို ပွတ်ပေးရင်း ပြောလိုက်မိသည်။ နတ်သမီး ဆီက ဘာတုန့် ပြန်သံမှ မ ကြားရ သည့်အတွက် ဖိုးလုံး စိတ်အနှောက်အယှက်မဖြစ်ပါ။ နတ်သမီးတွေက ဒီလိုပဲဖြစ်သည်။ လူစကားကို နား လည်သော်လည်း မပြောကြပါ။ သူတို့ နှင့် ဆိုရင်ဖိုးလုံးက သာပြောရခြင်း ဖြစ်သည်။ “ဟို နတ်သမီး ကို သွားပြန် မပြောနဲ့နော်၊ သူ့ အရည်က မချိုဘူးဗျ၊ ဒီနတ်သမီးလေး ကျတော့ ကျွန်တော် ဘာဂျာ ပဲမှုတ်ချင်နေတယ်၊ ကျွန်တော် မှုတ်ပေးတာ ကောင်းတယ် မဟုတ်လားဟင်၊ ရုပ်ရှင်တွေထဲမှာ သေသေချာချာ ကြည့်ပြီး မှုတ်ပေးတာ ..သိလား” တုန့်ပြန်သံမကြားရပေမယ့် ဖိုးလုံးက သူ့ဖက်ကိုဆွဲယူလိုက်ရာ နတ်သမီး ပါလာသည်။ နတ်သမီး ကိုဖက်ပြီး ဖိုး လုံး နမ်းသည်။ မျက်နှာ အနှံ၊ နောက်တော့ နှုတ်ခမ်း နုနုလေးတွေ ကိုတယုတယ စုပ်နမ်းသည်။ နမ်းရင်း နှင့် ဖိုး လုံးစိတ်တွေ ပြန်ထလာသလို သူ့ဟာကြီးကလည်း တကျောပြန်ပြီး တင်းမာလာသည်။ “ကျွန်တော် တို့ နောက်တခါ လုပ်ရအောင်နော်” နတ်သမီး မငြင်းပါ။ ထို့ကြောင့် ဖိုးလုံး နတ်သမီးပေါ်ကို တက်ခွလိုက်၏။ သူမ၏ ဆီးခုံကို ထောက်နေသည့် ဟာ ကြီးကို လည်း အဝမှာ ဝတ္တရားမပျက်တေ့ ပေးသည်။ ဒီတကြိမ်မှာ လည်း ဖိုးလုံးစိတ်လွတ်လက်လွတ် လုပ်ပစ် လိုက်သည်။ လုပ်တာတောင် ရိုးရိုးမလုပ်။ ထိုးသည်.မွှေသည်။ ကော်တင်သည်။ နတ်သမီး လည်း တကိုယ်လုံး တွန့်လိမ်ပြီး အော်နေရ၏။ ခါတိုင်းက နှစ်ချီလုပ်ပြီးရင် နတ်သမီး ပြန်နေကျဖြစ်သည်။ ဒီနေ့တော့ ဖိုးလုံး လုပ်ပြီးတော့ ပြန်လျက်ပေးတာကို ကျေကျေနပ်နပ်နှင့် ခံယူပြီး ဖိုးလုံး ကိုမှီကာ ညိမ်သက်နေ၏။ ဖိုးလုံး အံ့သြသော်လည်း ကျေနပ်ပြီး နောက်နေ့ ပင် တီ ဝတ်လာဖို့ ထပ်ပြောမိသည်။ “နောက်နေ့ ကျရင် ဘောင်းဘီ သေးသေး လေးဝတ်ခဲ့ပါနော်၊ ကျွန်တော် အိမ်ကို ယူသွားချင်လို့၊ အရင်နေ့တွေက နတ်သမီး ကျန်ခဲ့တာတွေ လည်း ကျွန်တော် အိမ်ယူသွားတယ်” ဖိုးလုံးစကားကြောင့် နတ်သမီး ကိုယ်လေး တုန်ခါသွားသည်။ မကျေနပ်မှာစိုးလို့ ဖိုးလုံးပျာပျာ သလဲ ရှင်းပြမိ သည်။ “ကျွန်တော် ခေါင်းအုံး အောက်မှာ ထားအိပ်တာပါ၊ မွှေးနေတာပဲ၊ ဘောင်းဘီလေး ရရင်လဲ ခေါင်းအုံးအောက် မှာ ပဲ ထားမှာပါ၊ ပန်းပွင့်လေး တွေပါတာ ဝတ်ခဲ့ပါနော်” နတ်သမီး ကိုယ်လုံး ပိုပြီးတုန်လာသည်။ ပြန်သွားမှာစိုးလို့ ဖိုးလုံးအတင်း ဖက်ထားမိ၏။ “နတ်သမီး ကိုချစ်တယ်၊ ကျွန်တော် နတ်သမီး တကိုယ်လုံးကို ချစ်တာပါ၊ နတ်သမီး ဘောင်းဘီကိုလဲ ချစ်တယ်၊ နတ်သမီး ဘရာစီယာကို လဲချစ်တယ်၊ ဒါကြောင့် တောင်းမိတာပါ နတ်သမီးရယ်၊ စိတ်မဆိုးပါ နဲ့ နော်” ဖိုးလုံးရင်ခွင်ထဲကနေ နတ်သမီး တွန့်ပြီး ရုန်းထွက်လိုက်သည်။ ခါတိုင်းလည်း နှစ်ချီ လုပ်ပြီးရင် ပြန်နေကျဆိုတော့ ဖိုးလုံးရင်ထဲ ဟာသွားသည်။ တားလည်း မတားရဲလို့ လွှတ်ပေး လိုက်ရ၏။ ဒါပေမယ့် နတ်သမီးက ဖိုးလုံး၏ ပျော့ ခွေ နေဆဲ အချောင်းကြီးကို လာကိုင်တော့ အံ့သြသွားရသည်။ ကိုင်ရုံသာမက ပါးစပ်ထဲကိုပါ ငုံလိုက်လို့ ပိုပြီး အံ့ သြရ ပြန်သည်။ “နတ်သမီးလေး ကျွန်တော့် ကို မှုတ်ပေး မလို့လား” ဖိုးလုံး အမေးကို တပြွတ်ပြွတ်စုပ် ခြင်းဖြင့် နတ်သမီးက အဖြေပေးလိုက်၏။ မလုပ်တတ် လုပ်တတ် နှင့် လုပ်ပေး ခြင်းပေမယ့် ဖိုးလုံးအတွက် အရမ်းကို ကောင်းပါသည်။ နူးညံ့သည့် နှုတ်ခမ်းလေးတွေ၊ တချက်တချက်မှာ ရေခဲ ချောင်းကို လျက်သလို လျက်ပေးနေသည့် လျှာကလေး၏ အထိအတွေများကြောင့် ပျော့ခွေနေသည့် ဟာကြီးက ပြန်ပြီး ထောင်တက် လာသည်။ နောက်တကြိမ် ထပ်လုပ်ဖို့လည်း တကိုယ်လုံးမှာ အားအင်တွေ ပြန်လည်ပြည့် ဖြိုးလာ၏။ ထို့ကြောင့် နတ်သမီး ကို ရပ်ခိုင်းလိုက်ပြီး သူက တပြန်ဘာဂျာဆွဲပေးလိုက် သည်။ နတ်သမီး လည်း ဖီးလ် တွေပြန်တက်လာပုံရပါသည်။ ဖိုးလုံးဆံပင်တွေ ကိုဆွဲ၏။ နားရွက်ကို လိမ်၏။ လှိုက်ဖို တုန်ရီသည့် အသံ လေးဖြင့် အဆက်မပြတ်ညည်း၏။ စိတ်ကျေနပ်အောင် ဘာဂျာ လုပ်ပေးပြီးမှ ဖိုးလုံး တက်လုပ်သည်။ နတ်သမီး၏ အလိုက်သိသည့် ယုယမှုတွေ ကြောင့် အားအင်တွေ ပြန်ပြည့်လာပေမယ့် ရှေ့မှာ နှစ် ကြိမ်ပြီး ထားတော့ ဒီတကြိမ်မှာ တော်တော်နှင့် မပြီး နိုင် ဖြစ်ရသည်။ ဖိုးလုံးလည်း မောလာသလို နတ်သမီးလေး လည်းကျယ်ကျယ်တောင် မအော်နိုင်တော့ လေသံ ပျော့ လေးနှင့် သာ ညည်းနိုင်တော့သည်။ တဖြည်းဖြည်း နှင့် နတ်သမီး ကိုဖိုးလုံး သနားလာသည်။ မြန်မြန်ပြီးအောင် အားထည့် ဆောင့်ရလွန်းလို့ ထိပ်တွေတောင်ကျိန်းနေသည်။ နတ်သမီး လည်းတော်တော်ခံရ ခက်လိမ့်မည်။ အရည်တောင် ကောင်းကောင်း မထွက်ချင်တော့ပါ။ တခါတုန်းက အရင်နတ်သမီး သူ၏ ဂွေးအုကို ညှစ်ပေး ဖူး တာကို သတိရလိုက်တာကြောင့် “ကျွန်တော့် ဂွေးဥ ကို ညှစ်ပေးပါ၊ ကျွန်တော့် ဂွေးဥ ကို ညှစ်ပေးပါ” ဖိုးလုံးစကားကြောင့် လှမ်းညှစ်ပေးသည်။ နတ်သမီး လက်က တင်ပါးကိုမှီသော်လည်း ဥကိုတော့ မထိတထိ ဖြစ် နေသည်။ ထို့ကြောင့် ဖိုးလုံးက အပေါ်ဖက်ကိုတိုးသည်။ တိုးတာနှင့် အလိုက်သင့်ဖြစ်အောင် နတ်သမီး၏ ပေါင် တွေကို အတင်းဖိချရ၏။ ပေါင်တွေကို ရင်မှာအပ်လိုက်တော့ နတ်သမီး ဖင်ကြီးကကြွတက်လာသည်။ ပုဇွန်လို ကွေးကွေးလေး ဖြစ်နေရာကနေ ပုခုံးကိုကြွပြီး နတ်သမီးက ဖိုးလုံးဥကြီးတွေကို မိအောင်ဖမ်းပြီး ဖျစ်ညှစ်ပေး၏။ ပိုင်ပိုင်နိုင်နိုင် မဆုပ်မိသည့် အပြင် နတ်သမီးက လည်း အားပျော့နေလို့ လုံးဝမနာပါ။ အဆောင့်နှင့် အညှစ် တိုင် ပင် ကိုက်သွားသည့် အခါ ဖိုးလုံး တမျိုးကြီး ဖြစ်လာပြီး နောက် အချက်နှစ်ဆယ်လောက် ဆက်တိုက်ဆောင့် လိုက်သည်နှင့် အချောင်းရော ဥပါ ကျင်တက်လာပြီး နောက် အရည်တွေထွက်ကာ ပြီးသွားတော့သည်။ ပင်ပန်းလိုက်သည်မှာ ဆိုဖွယ်မရှိတော့ပါ။ နတ်သမီး ကိုယ် ပေါ်မှာ မှောက်ပြီးအကြာကြီး နားလိုက်ရသည်။ ဖိုးလုံး အမောပြေလို့ ဘေးကို လှိမ့်ချလိုက်သည် နှင့် နတ်သမီး ထရပ်လိုက်သည်။ မသွားစေချင်သေးသည့် ဖိုးလုံးက ခြေ ထောက်တွေ ကိုဖက်လိုက်သည့် အခါ နတ်သမီး ခြေ ထောက်တွေ ယိမ်းယိုင်လို့ နေ၏။ ဒါပေမယ့် ဖိုးလုံး လက်ထဲ က နေ ပြန်ရုန်းသည်။ ခါတိုင်းနေခဲ့ သည့် အချိန်ထက်ပို ပြီးကြာမြင့်စွာ နေပေးခဲ့သည်ကို သတိရလိုက်မိသည့် အခါ ဖိုးလုံးလက်တွေ ပျော့ကျသွား၏။ နတ်သမီး တို့မည်သည် သတ်မှတ်ချိန်ထက် ကျော်လွန်ပြီးနေလို့ မရဟု မစိုးစိုးနွယ် ပြောဖူး သည် မဟုတ်ပါလား။ ဖိုးလုံး အချိန်နာရီ ကို မသိပေမယ့် အရမ်းနောက်ကျနေပြီ ဆိုတာကိုသိသည်။ အခုန လုပ်ထား သည့် အရည်တွေ ပြောင်အောင်လျက်ပေးလိုက်ပြီးနောက် နတ်သမီး၏ ပစ္စည်းလေး ကို အားပါးတရ စုပ်နမ်း ပြီးတော့ လွှတ်ပေးလိုက်ပါသည်။ ခနလေး အတွင်းမှာပင် နတ်သမီး၏ စွဲမက်ဖွယ် ရနံ့ နှင့် အငွေ့အသက်တွေ ဖိုးလုံး နားက ပျောက်ဆုံးသွားသည်။ မြက်ပင်တွေကို ခပ်မြန်မြန် တိုးတိုက်သွားသည့် အသံကိုလည်းကြားရ သည်။ ခါတိုင်းဆို ဒီလို အသံတွေ မကြားရပါ။ ဒီနေ့တော့ နတ်သမီး အလျှင်လိုနေပုံရ၏။ မျက်လုံးက အဝတ်ကိုတောင် ပြန်မဖြုတ်နိုင်တော့ဘဲ ဖိုးလုံး ဖျာပေါ်ကို လှဲချလိုက်မိပါသည်။ ဒီည အပြန်နောက် ကျ လို့ မနက်ဖြန် နတ်သမီး ရောက်မလာနိုင်မှာကိုလည်း စိုးရိမ်ပူပန် မိသည်။ တကယ်လို့သာ မနက်ဖြန် နတ် သမီး ရောက်မလာရင် သူရူးသည်ထက် ပိုကာ ရူးဖို့သာရှိသည်ဟုလည်း မချင့်မရဲ တွေးနေမိသည်။ နတ်သမီး ဆီက ကံကောင်းစေသည့် အဆောင်ကို ဒီနေ့ မရလိုက်သည့် အတွက် အသုဘအိမ်ကို သွားရင်လည်း ဖဲရိုတ် လို့ ကံကောင်းမှာ မဟုတ်တော့။ အေးအေး ဆေးဆေး မှပဲ သွားဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ရသည်။ မသွားလို့ ကလည်း မဖြစ် ပေ မနက်ဖြန်ရက်လည်ဆိုတော့ ညကထဲက သွားပြီး ကူညီလုပ်ကိုင်ပေး သင့်သည် မဟုတ်ပါလား။ နတ်သမီး ထွက်သွားပြီး အကြာကြီးနေမှ ဖိုးလုံး ထွက်လာ၏။ လမ်းမတွေပေါ်မှာ လူသူက ရှင်းသလောက်ဖြစ် နေ သည်။ တော်ဝင်ပန်း အဆောင်ရှေ့ အရောက်တွင် အရိပ် မဲမဲကြီးတခုကို တွေ့လိုက်လို့ ဖိုးလုံးလန့် သွားသည်။ အနားနားကို ရောက်မှ ဝါးရင်းတုတ်ကြီးကိုင်ကာရပ်နေသည့် အစောင့်ကုလားအဖိုးကြီးမှန်း သိလိုက်ရသည်။ ဖိုး လုံး နှင့် အရပ်ထဲမှာ မျက်မှန်းတန်း မိနေသည့် အဖိုးကြီးက နှုတ်ဆက်သည့် အနေ ဖြင့် ဝါးရင်းတုတ်ကြီး ကို မြှောက်ပြလိုက်တော့ သူ့ကိုရိုတ်တော့မည်ဟု ဖိုးလုံးရင်ထဲ မှာထိတ် သွားပြီး အလန့် တကြားထွက်ပြေးမိ သည်။ “အောင်မယ်လေးဗျ” တော်တော်လှမ်းလှမ်း ရောက်တော့မှ ကုလားကြီးရယ်သံကြောင့် ရှက်ရှက်နှင့် လှည့်တောင်မကြည့်ဘဲ မစိုးစိုး နွယ်တို့ အိမ်ဆီတကျိုးထဲ သုတ်ခဲ့၏။ နောက်ဆုံးညဆိုတော့ ဝိုင်းတွေက ပိုပြီး အရှိန်မြင့်နေသည်။ဒီနေ့က မိုး လင်းသည် အထိလဲ ရိုတ်လို့ မရ၊ မနက်ဖက် ဆွမ်းမကပ်ခင် တရားမနာခင် ဝိုင်းသိမ်းရမှာ ဖြစ်လို့ အားလုံးဇော ကပ်နေကြ သည်။ ရှုံးနေသူတချို့က ဖိုးလုံးကို မြင်တော့ ဝမ်းသာသွားကြသည်။ ခုတလော ဖိုးလုံးက ကံထနေ သည် မဟုတ်ပါလား။ တချို့ကလည်း ဦးတင်ထွန်းကြီးစောင့်ရှောက်တာ ဟု ဖိုးလုံးကွယ်ရာမှာ ပြောကြသည်။ ဒါပေမယ့် ဖိုးလုံးက ဒီနေ့ မထိုးလို့ ဆိုသည့် အခါ သူတို့ စိတ်ပျက်သွားကြသည်။ စိတ်ကူးကောင်းသည့် တယောက်ကတော့ ဖိုးလုံးလက်ထဲကို ၂၀၀ တန် ၅ ရွက်လာထည့်ပေးသည်။ ဖိုးလုံးက များများ မထိုးတတ်မှန်း သိလို့ တမင် ဒီလောက်ပဲပေးခြင်း ဖြစ်ပါသည်။ “ဒီပိုက် ဆံနဲ့ မင်းကြိုက်သလို လိုက်ထိုး၊ ရှုံးရင် ပြန်မပေးနဲ့၊ နိုင်ရင် တယောက်တဝက်” ကိုယ့်ပိုက်ဆံ နှင့် မဟုတ်၍ ဖိုးလုံး လက်ခံလိုက်သည်။ ဒါပေမယ့် တလှည့် ကို ၂၀၀ နှင့် ငါးလှည့်မြောက်သည့် အခါ အကုန်ပြောင်သွားသည်။ နတ်သမီးဆီက ဘာမှ မရ ခဲ့လို့ ဖြစ်မည်ဟု ဖိုးလုံးထင်သည်။ အရင်နေ့တွေက လည်း ဒီလိုပဲ စိတ်ကူးတည့်သည့် အိမ်ကနေ ဝင်လောင်းလိုက်တာပင်။ ဒါပေမယ့် အရင်နေ့တွေက အမြဲလို နိုင် သည်။ ဖဲဝင်ကစားခြင်း ကိုလက်လျှော့လိုက်ပြီး အိမ်နောက်ဖေးက မုန့်ဟင်းခါးချက်နေကြသည့် နေရာဘေးမှာ ဖျာခင်းထားတာ တွေ့လို့ သွားမှိန်းနေလိုက်သည်။ ဘေးမှာ တခြား သူတွေ လည်းရှိသည်။ ဘယ်သူတွေမှန်း တော့ မသိ။ နတ်သမီး နှင့် ရေကုန်ရေခန်း ချစ်လာခဲ့ရသည့် ကိုယ်ခန္ဓာကြောင့် ဖိုးလုံးပင်ပန်းစွာ ဖြင့်မှေးကနဲ အိပ်ပျော် သွားရင်း နှင့် ဝရုန်းသုန်းကား ပြေးသံလွှားသံတွေ ဆူဆူညံညံကြားမှ ယောင်လည်လည်နှင့် ထကြည့်သည်။ အိမ် ရှေ့ဖက်ရောက်မှ ဖဲဝိုင်းတွေကို ရဲလာဖမ်းတာဟု သိရသည်။ ပြေးလို့ လွတ်တဲ့ သူလည်းလွတ်ပြီး မိတဲ့သူလည်း မိ သွားသည်။ အရပ်ထဲမှာ တော့ဒီလိုပဲ အသုဘရှိရင် ဖဲဝိုင်းရှိသည်ပင်၊ ခုမှ ဘာလို့ ရဲလာရသည် ကို ဖိုးလုံးနားမလည်ပါ။ မစိုးစိုး နွယ်ကတော့ နားလည်ပုံရသည်။ လာသည့်သူတွေ နှင့် အေးအေးဆေးဆေး စကားထိုင်ပြောကြပြီၤး နောက် ဖမ်း ထားသူတွေကိုတောင် မခေါ်တော့ဘဲပြန်သွားကြသည်။ သူတို့ ပြန်သည်နှင့် ဝိုင်းပြန်စနိုင်ပြီ ဖြစ်ကြောင်း မစိုးစိုး နွယ်က ကျေညာသည်။ ထွက်ပြေးသူတွေ လည်း အလျှိုလျှိုပြန်လာကြ၏။ ဒါပေမယ့် ပိုက်ဆံတွေကတော့ ရှုပ် ကုန်သည်။ ဝိုင်းထဲက တွေရာမြင်ရ ဆွဲပြေးကြခြင်း ဖြစ်ရာ နိုင်ပြီးသား ပိုက်ဆံတွေ ပျောက်သူပျောက်၊ နောက် ဆုံး လက်ကျန် အရင်းပါ ဘယ်သူ့ လက်ထဲ ပါသွားမှန်း မသိရဖြစ်သူက ဖြစ်နှင့် ဝိုင်းတွေက အခုနလောက် အရှိန် မ ကောင်းတော့ပေ။ အနားမှာ ယောင်လည်လည်နှင့် လာထိုင်သည့် ဖိုးလုံးကို တယောက်က မေတ္တာပို့သည်။ “ဟင် .. အေပေးလေး ဖိုးလုံး၊ နင်အဲဒါတွေ သိလို့ ဒီနေ့ ဝင်မလောင်းတာ မဟုတ်လား မသာကောင်လေး” ဒီလို အပြောခံလိုက်ရမှ ဖိုးလုံးလည်း တွေသွားသည်။ ဒီနေ့ သူ့ကို မကစားစေချင်လို့ နတ်သမီးဘာမှ ဝတ် မလာ တာဟု ထင်လိုက်မိသည်။ ဒီနေ့ များများစားစားလုပ်မည်ဟု ဖိုးလုံးမှန်းထားသည်။ တကယ်လို့ လုပ်ဖြစ်ရင် အခုလို အခြေအနေ မှာ ဖိုးလုံးပိုက်ဆံ တွေလည်း ဆုံးနိုင်သည်။ ဟုတ်သည်။ ဒါ နတ်သမီး ကျေးဇူးပဲ ဖြစ်ရမည်။ နတ် သမီး လိုပင်ကျေးဇူးတင်စရာ ကောင်းသည့် ဆရာမကြီး မစိုးစိုးနွယ် ကတော့ အိမ်ရှေ့ခန်း နံရံကို မှီရင်း စာအိတ် တွေထဲကို ပိုက်ဆံ အသစ်လေးတွေ ထည့်နေ၏။ ဖိုးလုံးက သူမ ကို ကျေးဇူးတင်စွာ ပြုံးပြလိုက်သည့် အခါ မစိုး စိုး နွယ်ကလည်း ဖိုးလုံးကို ပြန်ပြုံးပြလိုက်ပါသည်။ Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx အရှိန်ပြင်းစွာ ဖြင့်ဘေးကနေ ဖြတ်သွားသည့် ကားက ဖိုးလုံး နှင့် သီသီလေး လွဲသွားသည်။ ခြေလှမ်း တဝက် လောက် သာ စောသွားရင် ကျိန်းသေတိုက်မိသည်။ အခုတောင်မှ လေဟပ်သွားသည့် အရှိန်နှင့် ဖိုးလုံး ယိုင်လဲ လုမတတ် ဖြစ်သွားရသည်။ “မအေ -ိုး တွေ၊ မင်းတို့ အမေ လင်လမ်းမို့လို့ မောင်းတာလားကွ” နှုတ်က အော်ဆဲရင်း လမ်းဘေးက အုတ်ခဲကို ပြေးကောက်သည်။ အဝေးကြီး ရောက်သွားသည့် ကားကိုလှမ်း ထုလို့လည်းမရပါ။ ပြေးလိုက်ရင်တောင် မှီမှာ မဟုတ်ပါ။ ဖိုးလုံး ရည် ရွက်ချက်က အပြေးလိုက်ပြီး ထုဖို့ဖြစ်သည်။ “ဖိုးလုံးရာ လိုက်လဲ မှီမှာ မဟုတ်ပါဘူး၊ စိတ်လျှော့စမ်းပါ” လမ်းမှာရှိနေသူတယောက်က ဖိုးလုံး လက်ကိုဆွဲပြီး ဖျောင်းဖြသည်။ “ဒီ ငါ -ိုး မသား၊ မိလိုက်လို့ကတော့” ဖိုးလုံးကို လာဆွဲသူက အံ့သြတကြီး ဖြင့် မျက်လုံးကြီးပြူးကြည့် သည်။ အရင်ကဖိုးလုံး ဒီလို မဟုတ်ပါ။ အေးအေး ဆေးဆေး နေတတ်သူဖြစ်သည်။ စိတ်ထလာရင် မိန်းကလေး တွေကို လုံချည်လှန် ပြတတ်သည်မှ အပ တခြား ဘာမှ မိုက်မိုက်ရိုင်းရိုင်း ပြောဆိုတတ်သူမဟုတ်။ “ကဲပါကွာ၊ ငါအခု ဝက်သားဒုတ်ထိုး သွားစားမလို့ ၊ လိုက်ခဲ့” “မလိုက်တော့ပါဘူးဗျာ၊” “ဘယ်လိုဖြစ်တာတုန်းဟ၊ အရင်တုန်းက ဗန်းလိုက်ပြုတ်အောင် စားချင်တယ်ဆိုတဲ့ ကောင်က” “မစားချင်လို့ပါဗျာ” ခေါ်ကျွေးသူရှိရင် ဖိုးလုံးလက်မနှေး ပါ။ စေတနာရှိလို့ ကျွေးတာကို ဘယ်တော့မှ အားမနာ၊ မူလဲ မူလေ့ မရှိ။ ဒါပေမယ့် အခု ဖိုးလုံး လုံးဝ မစားချင်တာအမှန်ဖြစ်သည်။ ဝက်သား ဒုတ်ထိုးသာ မက ဘာဆိုဘာမှ စားချင်စိတ် မရှိပါ။ ဒီလိုဖြစ်နေတာ တပတ်လောက် ရှိပါပြီ။ တိတိကျကျ ပြောရရင် နတ်သမီး ပေါ်မလာတော့တဲ့ နေ့က စ လို့ ဖြစ်သည်။ ဦးတင် ထွန်းကြီး၏ ရက်မလည်ခင် တရက်မှာ နောက်ဆုံးတွေ့ ပြီးနောက် နတ်သမီးလုံးဝ မပေါ်လာ တော့။ ဖိုးလုံးစွဲလမ်းရသည့် နတ်သမီး အသစ်လဲမလာ၊ အရင်နတ်သမီး အဟောင်း လည်း ပေါ်မလာဘဲ နေကြ သည်။ နတ်သမီး အဟောင်းကိုတော့ဖိုးလုံးမလွမ်းပါ။ နတ်သမီး အသစ်ကတော့ ဖိုးလုံး အတွက်အလွန်ပင်စွဲမက်ဖွယ် ကောင်းသည့် နတ်သမီး ဖြစ်ပါသည်။ ဖိုးလုံး၏ ဘဝ လို့တောင်သတ် မှတ်ထားပါသည်။ နတ်သမီး ရောက်မလာ လို့ လွမ်းရ ခံစားရသော်လည်း နတ်သမီး အဟောင်းတုန်းကလည်း တပတ်လောက်ပျောက်တတ်တော့ ဒီလိုပဲ ပြန်ရောက် လာလိမ့် မည်ဟု မျှော်လင့်ရင်း လွမ်းနေခဲ့ရပါသည်။လွမ်းရလွန်း၊ သတိရလွန်းလို့ ညဖက်ဆိုလည်း မအိပ်နိုင်၊ အစားအသောက်လည်း ကောင်းကောင်း မစားနိုင် ပေမယ့် ဖိုးလုံး ဟန်မ ပျက်နေနိုင်ခဲ့သည်။ ခုလို တ ပတ်ကျော်လာသည့် အခါမှာတော့ ဆောက်တည်ရာမရဖြစ်လာတော့သည်။ နတ်သမီးလာသည်ဖြစ်စေ၊ မလာသည်ဖြစ်စေ ဖိုးလုံးကတော့ ညတိုင်းသွားပြီး စောင့်ပါသည်။ အရင်က နတ်သ မီး မလာရင် ကိုယ့်ဟာကိုယ် ဂွင်းထုပြီး ပြန်တတ်သော်လည်း ဒီတကြိမ်မှာတော့ ဒီလိုလုပ်ဖို့တောင် စိတ်က မစွမ်းနိုင် အောင် ဖြစ်နေရသည်။ ခေါင်းအုံးစွပ်ထဲက ဘရာစီယာလေးတွေလည်း နမ်းရလွန်းလို့ ရနံ့တွေ တောင်ပျောက် ကွယ် ကုန်ကြလေပြီ။ အတင်းကပ်ပြီးရှူခါမှ ဖျော့ဖျော့လေးသာရတော့သည်။ အားကိုးတကြီး နှင့် မစိုးစိုးနွယ်ဆီပြေးပါသော်လည်း မစိုးစိုးနွယ်၏ အရိပ်ကိုတောင်မတွေ့ရပါ။ အိမ်က ပိတ်ထား တာပဲ များနေသည်။ နေ့ခင်းသွားလည်း မတွေ့၊ ည ဖက်ရောက်တော့လည်း မတွေ့၊ မစိုးစိုးနွယ် လုံးဝ ပျောက်ချက် သားကောင်းနေသည်။ ဦးတင်ထွန်း၏ ဆွေမျိုးတွေ နှင့် အမွေ ကိစ္စတွေ ပြောဆိုရှင်းလင်းနေရလို့ အိမ်မကပ်နိုင် တာ ကိုလည်း ဖိုးလုံး နားမလည်နိုင်တော့ ခက်နေသည်။ ဒီအကြောင်းကို သူများတွေက ပြောနေကြပေမယ့် ဖိုး လုံးက ရှေ့တင်ပြော နေသည့်တိုင် ဒီကိစ္စ နှင့် မစိုးစိုးနွယ် ကိုမတွေ့ရခြင်း ဆက်စပ်လိမ့် မည်ဟုလည်း တွေးတတ် သူ မဟုတ်ရှာပါ။ အရူးမီးဝိုင်း ဆိုသည့် စကားက အလွန်သရုပ်ပါသည်။ ဖိုးလုံးကို မီးတွေဝိုင်း နေသလိုခံစားနေရ ရှာပါသည်။ သူစွဲလမ်း မြတ်နိုးရသည့် နတ်သမီးကလည်း ပေါ်မလာ၊ ဒါနှင့် ပတ်သက်ပြီး ကူညီဖြေရှင်း ပေးနိုင်မည့်သူအဖြစ် ဖိုးလုံး သတ်မှတ်ထားသည့် မစိုးစိုးနွယ် ကလည်း ပျောက် ဆုံးနေသည့် အခါ သူ့ခမျာ ဘယ်လိုနေလို့ နေရမှန်း မ သိ ဖြစ်နေပါသည်။ ဖိုးလုံး တစ်ကနေ တဆယ် အထိရေတတ်သည်။ နတ်သမီး ခုနစ်ရက် ပေါ်မလာတာကို အ ရင်က ဖြစ်ဖူးလို့ လက်ခံနိုင်ပေမယ့် နောက်ထပ်လက်ချောင်းတွေ ချိုးဖို့ ဖြစ်လာသည့် အခါ သူမခံစားနိုင်တော့ ပါ။ ဒေါသတွေ မကြီးစဖူးကြီးသည်။ စတာ နောက်တာတွေကိုလည်း သည်းမခံနိုင်တော့ပါ။ အကြောင်း မသိသူတွေကတော့ အရင်လိုပင် စကြနောက်ကြသည်။ ဖိုးလုံးက ပြန်ပြောသည့် အခါ ပိုသဘောကျ ပြီး ထပ်ကာစကြပြန်သည်။ တနေ့ တော့ လဘက်ရည်ဆိုင် သွားထိုင် ရင်း စကြနောက်ကြသူတွေ ကိုဖိုးလုံး ပေါက်ကွဲတော့သည်။ စားပွဲ ပေါ်က ဓါတ်ဗူးကို ကောက်ပြီး ဝိုင်းလည်မှာ ပင်ပေါက်ခွဲချလိုက်သည်။ “ခင်ဗျားတို့က ကျွန်တော့် ကိုဘာထင်နေတာလဲ၊ ကျွန်တော်က အရူးဗျ၊ လူသတ်လို့ရတယ်၊ လူသတ်လို့ ထောင် မကျဘူး၊ ခင်ဗျားတို့ လွန်လွန်းနေပြီ” ရေနွေးတွေ စင်လို့ အပူလောင်သွားကြသူတွေ ပင် ကိုယ့်အနာကို မေ့ပြီး ကြောင်ကြည့်နေကြသည်။ ဖိုးလုံးဒီလို ဖြစ်တာ သူတို့တခါမှ မမြင်ဖူးပါ။ တခြားဝိုင်း ကလူတွေရောက် လာပြီး ဖိုးလုံးကို ချော့မော့ကာ အပြင်ကို ခေါ်ထုတ် ကြသည်။ ဖိုးလုံးနှင့် ထိုင်နေကြသူတွေကလည်း အရူးနှင့် ဖက်မဖြစ်ချင်ကြလို့ ထွေထွေထူးထူး ဘာမှထပ်ပြောမ နေကြပါ။ မကျေနပ်နိုင်သေးသည့် ဖိုးလုံးကသာ ဆိုင်ပြင်က ထပ်ပြီးစိန်ခေါ်နေသေးသည်။ “ဘယ်သူ မိုက်သလဲ၊ ထွက်ခဲ့ပါဗျ၊ဖိုးလုံး အရင်လို သည်းခံမယ် မမှတ်ကြနဲ့” အမျိုးသမီးတချို့ပါ ရောက်လာပြီး ချော့ကြလို့ ဖိုးလုံးစိတ်လျှော့ ပြီးပေစောင်းစောင်း နှင့် အိမ်ကို ပြန်လာသည်။ မစိုးစိုးနွယ်တို့ အိမ်ရှေ့ရောက်တော့ တံခါးတွေပွင့် နေသည်ကိုတွေ့ ရလို့ စိတ်တိုတာတွေ ပျောက်ပြီး ချက်ချင်း ဝမ်းသာသွားသည်။ အိမ်ရှေ့က သံဆန်ကာတံခါး ပိတ်ထားသော်လည်း အထဲက တံခါးနှင့် ပြတင်းပေါက်တွေ ပိတ် မထားပါ။ မစိုး စိုးနွယ် ရှိမည် ဆိုရင် ဖိုးလုံးအတွက် အဆင်ပြေမည်ဖြစ်သည်။ ခြံထဲသို့ ခြေလှမ်းသုတ်သုတ် နှင့် အပြေးအလွှားဝင်ပြီး အိမ်ရှေ့ကနေ အသံပြုလိုက်သည်။ “အမ ..အမ …မမစိုး” ပြန်ထူးသံ မကြားရလို့ နောက်ထပ် သုံးလေးခါ ခေါ်ကြည့်သည်။ အကြောင်း မထူးပါ။ သံဆန်ကာပေါက်ကြား ကနေ လက်ချောင်းလေးတွေသွင်း ပြီး တံခါးချက်ကို တွန်းလိုက်၏။ ဒီနည်းကို ဦးတင်ထွန်း ကပြပေးခဲ့သည်။ မစိုးစိုးနွယ် မရှိသည့် အချိန်တွေမှာ ဖိုးလုံးလာရင် သူထဖွင့် မပေးရအောင် ကိုယ့်ဖာသာဖွင့် ဝင်ဖို့ သင်ပေးထား ခဲ့ ခြင်းဖြစ်ပါသည်။ တံခါးပွင့် သွားတော့ ဖိုးလုံး အထဲကို ဝင်လိုက်သည်။ ဧည့်ခန်းထဲမှာ လည်း ဘယ်သူမှမရှိ၊ မစိုး စိုးနွယ် အိပ်ပျော်နေပုံရသည်။ အိပ်ပျော်နေလည်း ဖိုးလုံးက ဂရုမစိုက်ပါ။ နှိုးပြီး ပြောပြရမည် ပင်။ နတ်သမီးကိစ္စက အလွန် အရေးကြီးသည် ဆိုတာကို မစိုးစိုးနွယ်လည်း သိပါသည်။ အိပ်ခန်းဖက်ကို ခြေဦးလှည့်လိုက်စဉ် နားထဲကို ခပ်အုပ်အုပ် အသံတွေ တိုးဝင်လာသည်။ “ကျွီ …ဖတ် …ဖတ် …ကျွီ …ဖတ်” ထူးဆန်းသည့် အသံတိုးတိုးက အိပ်ခန်းဖက်က လာမှန်းသိလို့ ခြေဖွနင်းပြီး အိပ်ခန်းဝကို ကပ်လိုက်သည်။ အထဲ က တံခါးပိတ်မထားသည့် အတွက် ခန်းဆီးစကြားကနေ အတွင်း ကို ချောင်းကြည့်လိုက်မိသည်။ အပြင်ကနေ ခေါ် သည်ကို မစိုးစိုးနွယ် ဘာကြောင့် မကြားမှန်း အခုမှ ဖိုးလုံးသိတော့သည်။ ကုတင်ပေါ်မှာ မစိုးစိုးနွယ်နှင့် သက်တူ ရွယ်တူလောက် ရှိမည့် ယောက်ျား တယောက်။ အဲဒီလူကို ဖိုးလုံးသိသည်။ ဦးတင်ထွန်း အသုဘတုန်းက မစိုးစိုး နွယ်နှင့် အတူ ဖဲဝိုင်း တွေကနေ အကောက်လိုက်ရင်း တပူးတွဲတွဲ လုပ်နေသည့် သူဖြစ်သည်။ ဦးတင်ထွန်း ၏ အမျိုးတယောက် ဖြစ်ပါ၏။ အဲဒီလူရော မစိုးစိုးနွယ်ပါ ကိုယ်လုံးတီး နှင့် ဖြစ်သည်။ သူမ၏ ညိုဝင်းကားစွင့်သည့်ဖင်ကြီးကိုထောင်ပြီး မစိုးစိုးနွယ်က လေးဖက်ကုန်းထားသည်။ ဟိုလူက မစိုးစိုးနွယ် ဖင်ကြီးကို ကိုင်ပြီး နောက်ကနေ လုပ်နေသည်။ သူက ဗလကောင်းတော့ ဆောင့်တာလည်း ပြင်းသည်။ မစိုးစိုး နွယ်၏ တတုံးတခဲ ကိုယ်လုံးကြီးပင် ရှေ့ကိုစိုက်ကျသွားတတ်သည်။ မျက်နှာကို ဆံပင်တွေအုပ်နေ လို့ မမြင် ရသော်လည်း အိပ်ရာခင်း ကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုပ်ကိုင်ထားသည့် လက်တွေနှင့် အတင်းကြီးကို ထောင် ပေး နေသည့်ဖင်ကြီးကို ကြည့်ပြီး မစိုးစိုးနွယ် အရမ်းကောင်းနေမှန်း ဖိုးလုံးရိပ်မိလိုက် သည်။ ဟိုလူ ဆောင့်လိုက် တိုင်း မစိုးစိုးနွယ် လည်ပင်းကနေတွဲ လောင်းကျနေသည့် ရွှေဆွဲကြိုးက နာရီချိန်သီးလို ရှေ့နောက်ရမ်းနေသည်။ မစိုးစိုးနွယ် ကိုယ်ထဲကို ဝင်ချည်ထွက်ချည် ပြုနေသည့် အချောင်းကြီးကို ကြည့်ပြီး ဖိုးလုံး လန့်သွားသည်။ အရွယ် အစားက သူ့လောက်မကြီး သူ့လောက် မရှည်ပေမယ့် အတံပေါ် မှာ ဖုသီးတွေ အများကြီးထနေသည်။ ပတ်ပတ် လည်မှာ ထနေသည့် အဖုတွေကြောင့် ကြက်ဟင်းခါးသီး ကြီးနှင့်တောင်တူနေသည်။ ဖိုးလုံးကြည့် နေတုန်း မစိုး စိုးနွယ် ဆီကနေ အသံထွက်လာသည်။ “ဘယ်လိုကြီး မှန်း မသိဘူး အကိုရယ်” “ကောင်းတယ် မဟုတ်လား စိုးရဲ့” “မဟုတ်တာ တွေမပြောနဲ့ နော်” ဟိုလူက ခါးကိုရမ်းမွှေ့ပြီးထိုးလိုက်ရာ မစိုးစိုးနွယ် တွန့်လိမ်သွားသည်။ “အား …နာတယ် အကိုရဲ့၊ ပေါက်ကရတွေ မလုပ်နဲ့” မလုပ်ပါနဲ့ ဆိုသော်လည်း မစိုးစိုးနွယ်၏ ဖင်ကြီးကရမ်းခါနေသည်။ “အကို စိုး ကို အရမ်းနှိပ်စက်တာပဲ” ဟုပြော သော်လည်း သူမ၏ ဖင် ကြီးကို ပိုကြွလာအောင်ခါးကိုကော့ပြီး ထောင်ပေးသည်။ သူတို့တွေ အပေးအယူမျှမျှ ချစ်နေကြတာ ကို ကြည့်ရင်း နတ်သမီးလေး နှင့် ဒီလိုပဲ ပျော်ပါးခဲ့ ရသည့် အဖြစ်တွေ ဖိုးလုံး ပြန်မြင်ယောင် လာ သည်။ သူ့ကို ခွဲထား ရက်သည့် နတ်သမီး ကိုသတိရစိတ်နှင့် ဖိုးလုံးမျက်လုံးထဲ မှာ မျက်ရည်တွေ ဝိုင်းလာသည်။ ကုတင်ပေါ်က အတွဲ ကိုတောင် ကောင်းကောင်း မမြင်ရတော့၊ အာရုံမှာ မှုန်ဝါးလို့နေသည်။ တဖတ်ဖတ် နှင့် ဆောင့် ထိုးသံ၊ မစိုးစိုးနွယ် ၏ မတိုးမကျယ် အော်ညည်းသံ တို့ကလည်း အဝေးကြီးကိုရောက်သွား၏။ အချစ်၏ ရေချိန် အမြင့်ဆုံးအပိုင်းကို ရောက်တော့ မည့်နှစ်ယောက်ကို ဖိုးလုံးဆက်ကြည့်ချင်စိတ် မရှိတော့ပါ။ လေးတွဲ့ သော ခြေလှမ်းတွေ နှင့် အိမ်ပေါ် ကနေ ပြန်ဆင်းလာခဲ့သည်။ အခန်းထဲက အသံတွေက ပိုကျယ်ပြီးသူ့နောက်ကို လိုက်ပါလာလို့ နားကို တင်းတင်း ပိတ် ထားလိုက်မိပါသည်။ အရင်ကဆိုရင် ဒီလိုမြင်ကွင်း မျိုးကို ချောင်းခွင့်ရဖို့ ရပ်ကွက်ကို တပတ်ပတ်ပြေးပြရမည် ဆိုလည်း ဖိုးလုံး မဆိုင်း မတွ ပြေးမည်ပင်။ ခုချိန်မှာတော့ သူများတွေ လုပ်နေကြသည့် မြင်ကွင်းက ဖိုးလုံးရင်ကို နွမ်းချိစေ၏။ ဘာပဲဖြစ် ဖြစ် မစိုးစိုးနွယ် အိမ်ပြန်ရောက်လာသည့် အတွက်ဖိုးလုံးဝမ်းသာပါသည်။ အခု သူနှင့် ဆွေးနွေးဖို့ မစိုးစိုးနွယ် အချိန် မပေးနိုင် ရင်တောင် မှ ညနေကျရင်ဖြစ်ဖြစ်၊ မနက်ကျရင် ဖြစ်ဖြစ် ပြောလို့ဆိုလို့ တိုင်ပင်လို့ ရနိုင်သည်။ မစိုးစိုးနွယ် ဖြေရှင်းပေး နိုင်လိမ့်မည် လို့လည်းထင်နေမိသည်။ အိမ်ကို ပြန်ရောက်တော့ အိပ်ယာထဲမှာ ဝင်ခွေရင်း နတ်သမီး၏ ဘရာစီယာလေး တွေကို မျက်နှာနှင့် အပ်ထားမိ သည်။ “ပြန်လာပါတော့ နတ်သမီးရယ်၊ ကျွန်တော် အရမ်းလွမ်းလို့ ပါ၊ ကျွန်တာ့် ဆီ မြန်မြန်လာပါ” ကြားနိုင်မကြားနိုင်မသိသော်လည်း နှုတ်ကနေ တဖွဖွ ရေရွတ်နေမိသည်။ ဒီနေ့လည်း ဖိုးလုံး ဟိုတဲ လေးကို မ ပျက်မကွက်သွားမည် ဖြစ်သည်။ မစိုစိုးနွယ်ပြောဖူးသလို နောက် ကျပြန်မိလို့ နတ်သမီးလေး ဒါဏ်ပေး ခံနေ ရ သည် ဆိုရင်လည်း လွတ်မြောက်သည်နှင့် သူ့ဆီကို အရောက် ပြန်လာမည်ဟု ဖိုးလုံးယုံကြည်သည်။ သူဘာဂျာ မှုတ်ပေးတာ၊ သူ လုပ်ပေး တာ တွေကို နတ်သမီး အရမ်းကြိုက်တယ်ဆိုတာကို သူသိ၏။ တကယ်လို့ ဒီနေ့ နတ် သမီးလေး ရောက်လာရင် သူဘယ်လောက်ချစ်သည့် အကြောင်းနှင့် ဘယ်လောက်လွမ်းနေရသည့် အကြောင်း ပြောပြရမည်။ နောက်ပိုင်းကျရင် မစိုးစိုးနွယ် နှင့် တိုင်ပင်ပြီး နတ်သမီးလေး ကို ပြန်မလွှတ်ဘဲ အမြဲခေါ်ထားလို့ရမည့် နည်းလမ်း ကို ရှာခိုင်းရမည်။ မစိုးစိုးနွယ်ကို ပြောပြဖို့ အကြောင်းအ ရာတွေကို လည်း စိတ်ထဲက စဉ်ကြည့်နေမိ၏။ အသုဘ ကိစ္စ နှင့် အလုပ်များနေလို့ နတ်သမီး အသစ်ပြောင်းသွား တာကိုတောင် ပြောမပြရသေးပါ။ ထို့ပြင် နောက် ရောက်လာ သည့် နတ်သမီး ကို ဖိုးလုံး အလွန်မြတ်နိုးစွဲလမ်း နေ မိသည့် အကြောင်းကိုလည်း ပြောပြရမည်။ မစိုးစိုးနွယ် တခုခုတော့ စီစဉ် ပေးနိုင်မည် ဟု ဖိုးလုံးယုံကြည်၏။ သူမ က ေ တာ့ ဦးတင်ထွန်း အစားလုပ်ပေးမည့် သူရသွားသည်။ ဖိုးလုံးကတော့ နတ်သမီး ပျောက်နေသည်။ ဒါမဖြစ် သင့်ပါ။ နတ်သမီး လေးသာ ဖိုးလုံးနားမှာ တသက်လုံးနေမည် ဆိုရင် ဘာပဲလုပ်ရလုပ်ရ ဖိုးလုံး လုပ်ပါမည်။ မစိုးစိုးနွယ် ကို လည်း ဒီအတိုင်းပြောပြလိုက်မည်။ ဒီရက်တွေထဲမှာ ဖိုးလုံးစိတ်ထဲမှာ ပုံမှန်လို လည်ပတ်နေတာရှိသည်။ ညဖက်သွားစောင့်လို့ နတ်သမီး ပေါ်မလာ ရင် စိတ် ဓါတ်တွေ ကျဆင်းပြီး ပြန်လာသည်။ လူတွေနှင့်လည်း အဆင်မပြေ။ စိတ်တိုပြီး အားလုံးကို ရန်ရှာ ချင် နေသည်။ အစားအသောက်လည်း မစားချင်၊ ဘာဆိုဘာမှမလုပ်ချင်။ ညနေခင်းရောက်ရင်တော့ ဒီည နတ်သမီး လာ တော့ မှာလားဟု မျှော်လင့်ချက်နှင့် အတူ စိတ်တွေပြန်တက်ကြွလာပြီး ပုံမှန်နီးပါးမျှ လူတွေနှင့် ပြောလို့ ဆို လို့ ဆက် ဆံလို့ ရလာသည်။ သွားစောင့်ပြီးလို့ နတ်သမီးက ရောက်မ လာပြန်ဘူး ဆိုရင် စိတ်ဓါတ်တွေပြန်ကျပြီး လောက ကြီးကို မကျေနပ်စွာ ရန်လိုတတ်သည့် ဖိုးလုံး ပြန်ဖြစ်သွားသည်။ အခုလည်း ညနေချိန် နီးလာသည့် အပြင် မစိုးစိုးနွယ် လည်းပြန်ရောက်နေလို့ အရင်က ထက်ပိုပြီး စိတ်လက်ရွှင် ပြနေသည်။ ဒါက အမတွေ ပြန်လာလို့ နေ့ခင်းက သူလဘက် ရည်ဆိုင်မှာ ကြမ်းခဲ့တဲ့ ကိစ္စ ကို လမ်းမှာကြားခဲ့ ပြီး မမေးလာခင်အထိဖြစ်သည်။ ဖိုးလုံး မအိပ်မစားနှင့် ဖေါက်ပြန်နေသည်ကို အမတွေ မသိကြ။ ခါတိုင်းလည်း ဖိုးလုံး က အိမ်မှာသိပ်စားလေ့စား ထ မရှိတော့ ဖိုးလုံး အစားအသောက်ပျက်နေတာ သူတို့ မရိပ်မိကြပါ။ တခါတလေ လည်းဖိုးလုံးက ညစာကို တောင် အပြင်မှာ စားသူဖြစ်ရာ သူတို့ မသိကြတာလည်း မလွန်ပါ။ “ဓါတ်ဗူးနဲ့ စားပွဲကို ထုတယ်ဆို၊ ဓါတ်ဗူး ကွဲသွားတယ်တဲ့၊ ရေနွေးပူလောင်တဲ့ သူကလောင်လို့၊ ဘာလို့ လုပ်ရတာ လဲ မောင်လေးရယ်” “ဟာ …အမ တို့ မသိပါဘူး၊ ဒီလူတွေက တရားလွန်တယ်၊ ကျွန်တော့်ကို စဖို့ပဲ သိကြတာ” “ခင်လို့ ပေါ့ ဖိုးလုံးရဲ့၊ မင်းကို နေ့တိုင်း ကျွေးမွေးနေကြတဲ့ သူတွေ မဟုတ်လား” “မစားဘူး၊ နောက်ဆို သူတို့ ကျွေးတာလည်း ကျွန်တော် မစားတော့ဘူး၊ ဒီလူတွေ နဲ့လည်း မပတ်သက်တော့ ဘူး” ဖိုးလုံး ဒေါသတကြီး နှင့် ထသွားပြီးရေချိုးသည်။ ရေချိုးလိုက်တော့လည်း သူ့စိတ်နည်းနည်း ပြန်ပြေသွားသည်။ ထို့ကြောင့် အမတွေ စိတ်ကျေနပ်အောင် ထမင်းစားပွဲ မှာဝင် ထိုင်လိုက်သည်။ သူ့စိတ်နှင့် သူဆိုရင်တော့ နတ် သမီး ပြန်ရောက်မလာမချင်း ဘာဆိုဘာမှ စားချင်စိတ် မရှိပေ။ဖိုးလုံး နှင့် တူတူလာထိုင်စားသည့် ကိုစိုးအောင် က ဘုမသိ ဘမသိ နှင့် ထပ်စသည်။ “ဟေ့ ကောင်ဖိုးလုံး၊ မင်းကို အခုတလောကြည့်ရတာ အခြေအနေ မဟန်ဘူး၊ ငါထင်တာတော့ မင်း မိန်းမလို ချင် နေတာ ဖြစ်မယ်၊ ဟုတ်လား၊ ဒါမှ မဟုတ်လဲ ရည်းစားပူ မိနေတာဖြစ်မယ်” အရင်ကဆို ရင် မိန်းမ ဘာလုပ်ဖို့လဲ၊ သူ့မှာနတ်သမီး ရှိတယ်၊ နတ်သမီးပဲ ယူမယ် အစရှိသဖြင့် ဖိုးလုံးပြန်ပြော တတ်သည်။ အခုတော့ အနာပေါ်တုတ်ကြပြီး ကြည်သလိုလို ဖြစ်နေသောစိတ်က ပြန်နောက်ကျိ သွားပြီး ဒေါသ တကြီး နှင့်စားပွဲကို ထု၍ “ခင်ဗျားတို့ ကျုပ် ကို ဒါပဲပြောနေကြတာ၊ ကျွန်တော့်ကို မစရရင် မနေနိုင်ကြဘူးလား” ကိုစိုးအောင် မျက်လုံးပြူးသွားသည်။ သူ့မိန်းမ မခင်အေးတင့်က မျက်ရိပ်ပြလိုက်သော ကြောင့် ပျာပျာသလဲနှင့် ဟင်းတတုံးခပ်ပြီး ဖိုးလုံးရှေ့က ပန်းကန်ထဲထည့်ပေးရင်း ပြန်ချော့သည်။ “ငါက မင်းပိန်သွားလို့ ပြောမိတာပါကွာ၊ ရော့ ဒီမှာ မင်းြကိုက်တဲ့ ကြက်အသဲဖတ်၊ စား ..စား လိုက်” “မစားဘူးဗျာ၊ မစားဘူး၊ ဟောဒီလို လုပ်တယ်” ပန်းကန်ကို ကိုင်မြှောက်၍ ကြမ်းပြင်ကို ပစ်ပေါက်ချလိုက်ပြီး ဖိုးလုံးခြေသံပြင်းပြင်း နှင့် အိမ်ထဲကထွက်သွားသည်။ သူ့ အိပ်ယာဆီ သွားပြီး မျက်လုံးစည်းသည့် အမဲရောင် ပိတ် စလေး ယူဖို့ကိုတော့ မမေ့ပါ။ အမ နှစ်ယောက်က လိုက်ဆွဲကြဖို့ လုပ်သော်လည်း ကိုစိုးအောင်က တားလိုက်သည်။ “သွားပါစေ၊ စိတ်ပြေရင် ပြန်လာမှာပဲလို့၊ ဆရာဝန်လေး ဘာလေး ပြန်ပြဖို့တော့လိုပြီထင်တာပဲ၊ ခုထက် ပိုဆိုးမ သွားခင်ပေါ့” အိမ်မှာဖိုးလုံး ရှေ့ရေးအတွက် တိုင်ပင်နေကြချိန်တွင် ဖိုးလုံးက ရပ်ကွက်ကို ပတ်ပြီးလမ်းလျှောက်နေသည်။ နတ် သမီး ဆီသွားဖို့ စောသေးမှန်း သူသိသည်။ အိမ်မှာ မနေချင်သလို လဘက်ရည် ဆိုင်တွေဘာတွေလဲ မသွားချင် ပါ။ မစိုးစိုး နွယ်တို့ အိမ်ဖက်သွားကြည့်တော့လည်း သော့ခတ်ထားတာကို တွေ့ရသည်။ စိတ်ပျက်လက်ပျက် လျှောက်လာရင်း တော် ဝင်ပန်း အဆောင်ရှေ့ကို ရောက်လာသည်။ ညစောင့်ကြီး နာရာရားက ခြံတံခါး တိုင် ကို ကိုင်ပြီး သူ့ကို လှမ်းကြည့်နေတာမြင်တော့ ဖိုးလုံး အကြံရ သွားပြီး နာရရားဆီ လျှောက် သွားလိုက်သည်။ “ပေါက်ဖေါ်ကြီး၊ ခုနစ်နာရီ ထိုးပြီလား” အမြီးအမောက် မတည့်သည့် အခေါ်အဝေါ်အတွက် နာရာရားစိတ် မဆိုးပါ။ ဖိုးလုံးဘာကောင် ဆိုတာ သူကောင်း ကောင်း သိသည်။ ကွမ်းဂျိုး တွေနှင့် မဲနေသည့် သွားကြီးတွေ ပေါ်အောင်ပြုံးပြလိုက်ပြီး “ကြည့်ပေးမယ် ကောင်လေး” သူ၏ အစောင့်တဲလေး ထဲက နာရီကို ဝင်ကြည့်လိုက်ပြီးနောက် “မထိုးသေးဘူး ကောင်လေးရ၊ မိနစ် နှစ်ဆယ် လိုသေးတယ်” မိနစ် နှစ်ဆယ် ဆိုသည့် အတိုင်းအဆက ဘယ်လောက်ရှိတာကို ဖိုးလုံး ကောင်းကောင်းမသိပါ။ “ခုနစ်နာရီက ဘယ်တော့ထိုးမှာလဲ” “အခုက ခြောက်နာရီနဲ့ မိနစ်လေးဆယ်၊ နောက်မိနစ် နှစ်ဆယ်ကြာရင် ခုနစ်နာရီ” အရူးပါးလို့ ဆိုရမည့် ဖိုးလုံးက နာရရား၏ စိတ်ရှည်မှုကို အခွင့်ကောင်း ယူလိုက်သည်။ “ကျွန်တော် ဒီ နားလေးမှာထိုင်နေမယ်၊ ခုနစ်နာရီ ထိုးရင် ကျွန်တော့်ကို ပြောပါလား ပေါက်ဖေါ်ကြီး” “အေး …အေး” အဝင်လမ်း ဘေး မလှမ်း မကမ်းမှာဖိုးလုံး ငုတ်တုတ်လေး ထိုင်ချလိုက်သည်။ အမှတ် မထင် မီးတွေ ထိန်လင်း နေ သည့် တော်ဝင်ပန်း အဆောင် ဖက်ကိုလှမ်းကြည့် မိရာ ဝရန်တာ မှာသွားလာနေကြသည့် မိန်းကလေး တချို့ကို တွေ့ရသည်။ အရင်တုန်းကတော့ ဒီရှေ့ ရောက်ရင် အဆောင်ပေါ်တက်ပြီး မိန်းကလေး တွေကို တယောက်ပြီး တ ယောက် ချချင်စိတ်တွေ ဖြစ်ခဲ့ဖူးသည်။ ဒါပေမယ့် အခုတော့ အမွှေးထူသည့် လူမတွေကို ဖိုးလုံး စိတ်ဝင်စားကြည့် လို့မရတော့ပါ။ နတ်သမီးကို ရပြီးမှတော့ လူမ တွေဘာလုပ်မည် နည်း။ နာရရားက တာဝန်ကျေပါသည်။ ခုနစ်နာရီ ထိုးသည် နှင့် အထဲကနေ လှမ်းပြောသည်။ “ကောင်လေး ရေ၊ ခုနစ်နာရီ ထိုးပြီ” ကျေးဇူးတင် စကားတောင် မပြောနိုင်တော့ဘဲ တဲလေးရှိရာ ဆီ ဖိုးလုံးသုတ်ကနဲ ပြေးတော့သည်။ အထဲရောက် သည်နှင့် ဆွဲကြိုးက အရုပ်လေးကို နမ်းပြီး “နတ်သမီး ကျွန်တော့ ဆီလာပါ၊ နတ်သမီး ကျွန်တော့်ဆီလာပါ၊ နတ်သမီးကျွန်တော့် ဆီလာပါ” သုံးကြိမ်ရွတ်ပြီးသည် နှင့် မျက်လုံးကို အဝတ်စည်းပြီး ဖိုးလုံးဖျာပေါ်လှဲ ချလိုက်သည်။ ဒီနေ့တော့ နတ်သမီး လာ နိုင်လောက်သည်ဟု တွေးမိပြီး ရင်တွေ တသိမ့်သိမ့် ခုန်လို့ နေသည်။ လှဲနေရင်း စိတ်က ဂဏှာမငြိမ်တော့ ထ ထိုင် သည်။ ထိုင်နေရာမှ တဖန်လှဲ အိပ်လိုက်ပြန်၏။ အိပ်လိုက် ထလိုက်နှင့် အချိန်တွေဘယ်လောက်ကုန် ခဲ့ပြီ ဆိုတာကို ဖိုးလုံး မသိတော့ပါ။ ခြေသံကြားရမလား ဟု နားကို ခနခန စွင့်သည်။ ရနေကျ အနံ့လေး ရမလားဟု ခေါင်းကို မော့ပြီး လေကို အားပါးတရ ရှူရှိုက်ကြည့်သည်။ ခြေသံလည်း မကြား၊ ရနံ့ လည်းမရ၊ နတ်သမီးက လည်း လုံးဝ ပေါ်မလာပါ။ တက်ကြွလှုပ်ရှားနေသည့် ဖိုးလုံး၏ စိတ်တွေက မျှော်လင့်ခြင်းဆီမှနေ ဝမ်းနည်းခြင်းဖက်ကို ကူးပြောင်းလာသည်။ မျက်ရည်တွေ စို့လာပြီး ဖိုးလုံးကျောပြင်နှင့် လက်တွေတုန် လာသည်။ ထို့နောက်မှာတော့ ဖိုးလုံး၏ ရှိုက်ငိုသံက တဲလေး ထဲမှာ မွန်းကြပ်စွာ လွန့်လူးလို့ နေတော့၏။ ည၏ အနက်ဆုံးသန်းခေါင်ယံသို့ ရောက်သည့် တိုင် ဖိုးလုံး၏ ငိုသံက တအိအိ နှင့်ထွက်ပေါ်နေပါသေးသည်။ Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx ဖိုးလုံး နှင့် ပတ်သက်ပြီး မှတ်မှတ်ရရ မလွဲမသွေထည့် ပြောရမည့် အဖြစ်တခုက နောက်တနေ့ မှာ ဖြစ်ခဲ့သည်။ တိကျစွာ ဆိုရသော် လဘက်ရည်ဆိုင်မှာ ပွဲကြမ်းပြီးနောက် နတ်သမီးရောက် မလာသည့် အခါ တဲလေးထဲမှာ ဖိုးလုံး ငိုချင်းချခဲ့ ရပြီး နောက်တနေ့ မှာဖြစ်ပါသည်။ အဲဒီနေ့က သာယာကြည်လင်သည့် နေ့တနေ့ဖြစ်သည်။ ကောင်းကင်မှာတိမ်တွေလည်း နည်း နည်းပဲ ရှိပြီး နေ ရောင်ခြည်က လမ်းမတွေပေါ်မှာ တောက်ပလင်းလက်နေသည်။ ဖိုးလုံးကတော့ မနက်မိုးလင်းကထဲက သူ့အိမ်ရှိ ရာလမ်းထိပ် နှင့် သူနှင့် နတ်သမီးများ၏ ချစ်ဗိမ္မာန် တည်ရာ တဲအိမ်ကလေး ကို ခေါက်တုံ့ခေါက်ပြန် အကြိမ် ပေါင်း များစွာ လျှောက် နေသည်။ နေ့လည် ခင်းရောက်တော့ သူ့ကို ခင်မင်သည့် ဆိုက်ကားသမား တယောက်က ချော့မော့ပြီး ဆိုက်ကားပေါ်တင်ကာ သူတို့ ဂိတ်ကို ခေါ်သွားသည်။ ဆိုက်ကားဂိတ် မှာကျားဝိုင်း ရှိသလို ရေခဲချောင်းသည်လဲ ရှိသည်။ ရေခဲချောင်း ဝယ်ကျွေး သည့် အခါ ဖိုးလုံးက ငှက်ပျောသီးစားသလို တဂွပ်ဂွပ်နှင့် ဒီတိုင်း ကိုက်စားလိုက်လို့ သူ့အ စားဘေးလူတွေ သွားကျိန်းနေကြသည်။ ရေခဲ ချောင်းစားပြီးတော့ သူများတွေ ကျားထိုးတာ ကို ဘေးကနေ ခနထိုင်ကြည့်နေသေးသည်။ ပြီးမှ နားညည်း သည် ဆိုပြီး ပြန်မည်လုပ်သည်။ ဆိုက်ကား သမားတွေက ဖိုးလုံးတို့ ဖက်ကို သွားမည့် လမ်းကြောင်းရရင် ခေါ် မည်။ ခန စောင့် လို့ပြောကြ၏။ ဒီဖက်က ဖိုးလုံးအိမ် နှင့် ဆိုရင်လှမ်းသည့် နေရာဖြစ်လို့ စေတနာနှင့် ပြောကြခြင်း ဖြစ်သည်။ တမနက်လုံး လမ်းလျှောက်ထား လို့ ညောင်းနေသည့် ဖိုးလုံးက လည်း လက်ခံ ပြီး ဒီနားမှာနား ညီး လို့ မနေဟု ဆိုကာ ဓါတ်တိုင် တတိုင်ကျော်လောက် က သစ်ပင်တပင်အောက်မှာ သွားထိုင် နေသည်။ ထိုင်တော့လည်း လမ်းမဖက်ကို ကျောပေးကာ ခြံစည်းရိုးအုတ်တံတိုင်း တခုကို စိုက်ကြည့် ပြီး ငြိမ်ငြိမ်လေး ထိုင် နေခြင်းဖြစ်သည်။ ဖိုးလုံး တယောက်အရင်လို မဟုတ်ဘဲ စိတ်ဖေါက်နေ သလို ဖြစ်နေတာကို သိသည့်သူတွေက ကြည့်ရင်း သနားနေကြသည်။ အရူးပေမယ့် စိုစိုပြေပြေရှိခဲ့ သည့်သူက ခုရက်ပိုင်း အတွင်းမှာပင် လေလျှော့ပစ် လိုက်သည့် ပူဖေါင်းတလုံး လို ကျဆင်းသွားသည်။ မျက်နှာ ပေါ်က အမွှေးအမြင်တွေကို ရှင်းဖို့ကိုတောင်သူ သတိ မရနိုင်အောင်ဖြစ်နေသည်။ အရိုးတွေငေါ ထွက်နေသည့် မျက်နှာ၊ ရီဝေပြီး ဆောက်တည်ရာမရသလို မျက်လုံး တွေ နှင့် စိတ်ဝေဒနာရှင် တယောက်၏ သရုပ်ဟန် ပီပီပြင်ပြင်ဖြစ်နေသည်။ ထိုအချိန်တွင် သစ်ပင်နှင့် မလှမ်းမကမ်း မှာရှိသည့် ကုန်စုံဆိုင် တခုရှေ့တွင် ပစ်ကပ်ကား ဖြူ လေးတစီး ထိုး ရပ် လာ၏။ ကားမောင်းလာသူက ဒေါ်နုနုရှိန် ဖြစ်ပြီး ဘေးမှာ ဒေါ်အေးစိန်ပါ သည်။ ဒေါ်နုနုရှိန် ၏ အမူအရာက တခု ခုကို အလိုမကျသလို သုံမှုံနေသည်။ ဆိုင်ရှေ့မှာ နေပူ လို့ ကားကိုရှေ့တိုးပြီး သစ်ပင်ရိပ်မှာ ရပ်ချင်ပေမယ့် သူမ ရှေ့က ကားတစီးက ဝင်ရပ်သွား သည်။ ဒေါ်နုနုရှိန် မျက်နှာမသာမယာနှင့် ကားထဲက ထွက်လာပြီး သစ်ပင် အောက်မှာလာ ရပ်၏။ သစ်ပင်၏ ဟိုဖက်အခြမ်းမှာ ဖိုးလုံးရှိနေတာကို ဒေါ်နုနုရှိန် မမြင်ပါ။ နံရံ ကသိုဏ်း ရှုနေသည့် ဖိုးလုံးက လည်း ဒေါ်နုနုရှိန် ရောက်နေတာကို မသိပေ။ ဒေါ်အေးစိန် ဆိုင်ထဲက ထွက်လာတာ ကိုမြင်လိုက်သည့် အတွက် ဒေါ် နုနုရှိန် က လက်ကိုင်ပဝါလေး နှင့် တဖျပ်ဖျပ်ယပ်ခတ်ရင်းကားဆီကို ပြန် ထွက်လာသည်။ တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် ဖိုးလုံး က လည်း ထိုင်နေရတာပျင်းလို့ လမ်းလျှောက်ပြီး တော့ပြန်တော့မည်ဟု သူ့မိတ်ဆွေတွေကို ပြောရန် ထိုင်နေရာက ထပြီးထွက်လာသည်။ ရှေ့မှာ လက်ကိုင်ပဝါလေးရမ်းပြီး သွားနေသည့် ကိုယ်လုံးလှလှ နှင့် ဖြူဝင်းသောမိန်းမ ကို ဖိုးလုံးသတိတောင် မထားမိပါ။ ဒါပေမယ့် လေလေးတချက် သုတ်ကနဲတိုက်လိုက်တာက ဒီနေရာမှာ စကားပြောသွားသည်။ ဖိုးလုံး နှာခေါင်းပွရှုံ့ပွရှုံ့ ဖြစ်သွားသည်။ လေထဲမှာ ခေါင်းကိုမော့ပြီး အသက်ကို တဝရှုလိုက် ၏။ နွမ်းလျညိုးခြုံးနေသည့် ဖိုးလုံး၏ မျက်နှာက တမဟုတ်ချင်းတောက်ပ ရွှန်းလက်သွားသည်။ မျက်လုံးတွေလည်း အရောင်တဖိတ်ဖိတ် ဝင်း လာ၏။ “နတ်သမီးလေး” လက်နှစ်ဖက်ကို ဘေးမှာဖြန့်ကားရင်း ဒေါ်နုနုရှိန်ဆီကို ဖိုးလုံးပြေးသည်။ ခေါ်သံကြောင့် လှည့်ကြည့်လိုက်မိသည့် ဒေါ်နုနုရှိန် လည်း ပြေးဝင်လာသည့် ဖိုးလုံးကို မြင်သည့် အခါ ကြောက်ရွံ့ ထိတ်လန့်ပြီး သူမ လည်း ပြေး တော့ သည်။ “ဒေါ်အေးစိန် လုပ်ပါဦး” ဆိုင်ထဲကထွက်လာသည့် ဒေါ်အေးစိန်ကလည်း ဘာမှန်းမသိဘဲ ဖိုးလုံးရှေ့မှာ လက်ကြီးနှစ်ဖက်တန်းပြီး တား လိုက် သည်။ ဖိုးလုံးက ပတ်ထွက်ဖို့ လုပ်ရင် ဒေါ်အေးစိန်က ခြေရွှေ့ ပြီးပိတ်သည်။ သူတပြန်ကိုယ်တပြန် ဒေါ် အေး စိန် နှင့် ဖိုးလုံး ထုတ်ဆီးတိုးနေကြချိန် တွင် ဒေါ်နုနုရှိန် ခြေကုန်သုတ်ခွင့်ရသွားသည်။ ဒါ ပေမယ့် ကားထဲကို ပြန်မဝင်မိဘဲ လမ်းတလျှောက် ပြေးမိသည်။ “ခင်ဗျားကြီး ဗျာ” စိတ်မရှည့်တော့သည့် ဖိုးလုံးက ဒေါ်အေးရှိန် လက်ကိုဆောင့်ဆွဲပြီး ရမ်းပစ်လိုက်ရာ ဒေါ်အေး စိန် လမ်းဘေးမှာ ခွေခွေလေး လဲကျသွားသည်။ “နတ်သမီးလေး ရေ၊ မပြေးပါနဲ့ ဗျာ” ဒေါ်အေးစိန် အတားအဆီးက လွတ်သည်နှင့် ဖိုးလုံး ဒေါ်နုနုရှိန် နောက်သို့ အပြေးလိုက်သည်။ လဲရာမှ ရုတ်တ ရက်ပြန်မထနိုင်သေးသည့် ဒေါ်အေးစိန်ကလည်း အသံ ကုန်အော်တော့သည်။ “လာကြပါဦးတော့ ကျွန်မ တူမလေးကို အရူးလိုက်နေလို့၊ ကယ်ကြပါဦးရှင့်” ဒေါ်အေးစိန်၏ အော်သံ၊ ပြေးနေသည့် ဒေါ်နုနုရှိန်နောက်ကို ဖိုးလုံး အတင်းလိုက်နေသည့် မြင် ကွင်း တို့ကြောင့် ဆိုက်ကားဂိတ် နှင့် ကျားဝိုင်းက လူတွေလည်း ကူညီဖို့ ပြေးထွက်လာကြ သည်။ ဒါပေမယ့် သူတို့က ပြေးကြ သူတွေ နှင့် ဆန့်ကျင်ဖက်မှာဆိုတော့ တော်တော်နှင့် အနား မရောက်လာနိုင်ကြပါ။ ထမိန်စကပ်ကွဲထွက်ပြီး ပေါင်တံတွေဖွေးဖွေး ပေါ်တာကိုတောင်ဂရုမစိုက်ဘဲ ပြေးသော် လည်း ဖိုးလုံးက ပိုမြန် သည်။ နှစ်ပတ်လောက် အစားမဝင် အအိပ်ပျက် ဖြစ်ခဲ့ရသော် လည်း စိတ်ဝေဒနာရှင် တို့မည်သည်သူတို့ စိတ် ထရင်ထသလို သန်မာလာတတ်သည့် သဘောရှိရာ ခန ခြင်းပင် ဒေါ်နုနုရှိန် ကိုမှီလာသည်။ “မပြေးပါနဲ့ နတ်သမီး လေးရယ်၊ ကျွန်တော် ဘာမှမလုပ်ပါဘူး၊ ချစ်လို့ပါဗျ” ငိုသံပါကြီးနှင့်ပြောရင်း ဒေါ်နုနုရှိန် နားသို့ အတင်းပြေးကပ်ချိန်တွင် အုတ်ခဲတလုံးကို ဝင်တိုက် ပြီး ရှေ့ကိုစိုက် လဲသွားသည်။ သူအရှိန် နှင့် စိုက်လဲတာကလည်း သူ၏ ရှေ့က ဒေါ်နုနုရှိန် ဆီဖြစ်သည်။ ကိုယ်ချင်းမထိမှီ လှည့် ကြည့်လိုက်မိသည့် ဒေါ်နုနုရှိန်က အလန့်တကြားဖြင့် ဖိုး လုံးကို တွန်းလိုက်သည်။ ပြေးလာသည့် အရှိန်၊ ယိုင်လဲ သည့် အရှိန်တွင် ဒေါ်နုနုရှိန်၏ ကြောက်လန့်တကြား တွန်းအားပါပေါင်းလိုက်သည့် အတွက် ဖိုးလုံးလမ်းဘေး ရေမြောင်းထဲ သို့ ခေါင်းစိုက်ထိုးကျသွားသည်။ ပြန်ထမလာနိုင်တော့။ နောက်ကလိုက်လာကြသူတွေ အနားကိုရောက်လာချိန်တွင် ဒေါ်နုနုရှိန် မြောင်းဖက်ကို ကျောပေးပြီး ငူငူကြီး ရပ်နေသည်။ တကိုယ်လုံးလဲ တုန်နေ၏။ “ဆရာမ ...ဆရာမ ...ဘာဖြစ်တာလဲ” “ကျွန်မ ...ကျွန်မ မဟုတ်ဘူး” “ဟုတ်ပါတယ်၊ သူချော်လဲတာ ကျွန်တော်တို့ မြင်ပါတယ်” “ကျွန်မ မဟုတ်ဘူး၊ ကျွန်မ မဟုတ်ဘူး” ဖိုးလုံးမိတ် ဆွေတွေက ဖိုးလုံးကို မထူနေချိန်မှာ ဒေါ်နုနုရှိန် ကဒီတခွန်း ကိုပဲ ထပ်တလဲလဲ ပြော နေသည်။ ဒေါ် အေး စိန် ခြေတဖက်ထော့နင်းထော့နင်း နှင့် ကားနောက်ခန်းမှာ ပါလာ သည့် အိမ်ဖေါ်လေးက တွဲပြီးရောက် လာ တော့ လည်း “ဒေါ်အေးစိန် ...ကျွန်မ မဟုတ်ဘူး” “အင်းလေ၊ သူ့ဖာသာ ချော်လဲတာလေ၊ နုနုနဲ့ ဘာဆိုင်လို့လဲ” “ကျွန်မ မဟုတ်ဘူးဒေါ်အေးစိန်၊ ကျွန်မ မဟုတ်ဘူး” ဒေါ်အေးစိန်ကို အတင်းဖက်သည့် ဒေါ်နုနုရှိန်၏ လက်တွေကအေးစက်နေသည်။ မဟုတ်ဘူးဟု တွင်တွင်ပြောရင်း ဒေါ်အေးစိန် ကိုယ်ပေါ် ဒေါ်နုနုရှိန် ခွေကျသွား၏။ “အောင်မယ်လေး လုပ်ကြပါဦးတော့” ဒီအနီး တဝိုက်မှာလည်း ဒေါ်နုနုရှိန် ကိုသိကြသည့် အတွက် အမျိုးသမီး သုံးလေးယောက်က ဒေါ်အေးစိန် နှင့် အတူသူမကို ဝိုင်းဝန်းချီမ ပြီးပြုစုဖို့ ခေါ်သွားကြသည်။ သတိလစ်သွား သည့် အတွက် ဖိုးလုံး အခြေအနေ ကို ဒေါ်နုနုရှိန် သိခွင့်မရလိုက်ရပါ။ မြောင်းဘောင်အုတ်နှုတ်ခမ်း နှင့် အရှိန်ပြင်းစွာ ရိုတ်မိခဲ့သည့် အတွက် အတွင်းကိုစိုက်ကျနေသည့် ဖိုးလုံးခေါင်းက သွေးတွေက မြောင်းရေစီး ထဲကို တပေါက်ပေါက်ကျနေသည်။ ဆေးရုံပို့ ဖို့လုပ်နေကြစဉ် လမ်းပေါ်မှာ လူနာတင် ယာဉ် တစီး မောင်းလာတာ တွေ့လို့ ဝမ်းသာအားရတားလိုက်ကြသည်။ ဖိုးလုံး၏ ကုသိုလ်ကံ ကို အားလုံး အံ့သြ နေကြ၏။ သတိ လစ်နေသည်မှ အပ ဖိုးလုံး အခြေအနေက သိပ်မဆိုးလို့ ယူဆရသည်။ “ဒီလောက် တိုက်ဆိုင်ဖို့ မလွယ်ဘူး၊ တော်တော် ကံကောင်းတဲ့ ကောင်” ကားပေါ်မှာဖိုးလုံးလက်ကို ဆုပ်ကိုင်ထားသည့် ရပ်ကွက်ထဲက လူတယောက်က ပြောလိုက်သည်။ ဒါပေမယ့် သူ့အထင်မှားပါသည်။ ဆေးရုံကို ရောက်တော့ တာဝန်ကျဆရာဝန်က စစ်ဆေး ပြီး ဖိုးလုံး အသက်မရှိတော့ ကြောင်း၊ လမ်းခုလတ်မှာတင် ဆုံးပါးခဲ့သည်ဟု ယူဆရ ကြောင်းပြော လိုက်တော့ အားလုံး ဝမ်းနည်းပက် လက်ဖြစ်ကြရတော့သည်။ Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx ဖဲဝိုင်းမှာ ပိုက်ဆံရလို့ နောက်ထပ်အသုဘ ပေါ်ရင်ကောင်းမှာပဲ ဟုတွေးခဲ့သည့် ဖိုးလုံး၏ အသုဘသည် ရပ်ကွက် ထဲတွင် ဦး တင် ထွန်း ပြီး နောက်တခုဖြစ်လာခဲ့သည်။ ဖိုးလုံးကို ခင်ကြ၊ သနားကြသည့် အတွက် သူ၏ ဈာပနက အလွန်စည်ကားသည်။ လိုက်ပါပို့ဆောင်သူတွေထဲမှာ အထင်ရှားဆုံးက အနက်ရောင်ဇာဝမ်းဆက် နှင့် လှပစွာ လာ ရောက်ပို ့ဆောင်သည့် မစိုးစိုးနွယ်ဖြစ်၏။ လင်သေပြီးတော့မှ အရင်ကထက်ပို လှနေသည့် မစိုးစိုးနွယ် က ကိုယ်လုံးတောင့်တောင့် ဘော်ဒီဂတ် တယောက်နှင့် အတူ ရောက်လာခြင်း ဖြစ်ပါသည်။ သူမကို လူတွေက ဘယ် လိုကြည့်ကြသည်ဖြစ်စေ အဲဒီနေ့က ငိုခဲ့သည့် မျက်ရည်တွေကတော့ အစစ်ဖြစ်ကြောင်း သူမ တယောက်သာ သိနေခဲ့ပါ၏။ နောက်ပိုင်း ဘာမှမကြာသည့် အချိန်တွင် အဲဒီလူနှင့် မစိုးစိုးနွယ် လက်ထပ်လိုက်ကြသည်။ ဦးတင်ထွန်း ကျန်ရစ် ခဲ့သည့် အိမ်နှင့် ပစ္စည်းတွေကို လက်မလွှတ်ချင်လို့ ဦးတင်ထွန်း ၏ တူတော်သူ လူပွေလူရှုပ် တခုလပ် ကို လက် ထပ်လိုက် ခြင်းဖြစ်သည်ဟု အချို့ကဆိုကြသော်လည်း မစိုးစိုးနွယ် ကတော့ ဦးတင်ထွန်း ရှာဖွေခဲ့သမျှက မမာ စဉ်က ပင်ဆေးကုလို့ ကုန်ပြီဖြစ်ကြောင်း၊ နောက်ပိုင်းမှာ သူမ ရှာဖွေသမျှနှင့် နေထိုင်ခဲ့ကြရခြင်း ဖြစ်ကြောင်းတုန့် ပြန်သည်။ ဖိုးလုံးနှင့် ပတ်သက်ပြီးဆက်၍ ပြောရလျှင် သူ့ကိုသြင်္ဂ ိုလ်စဉ် ထည့်ပေးလိုက်ရန် သူ၏ ခေါင်းအုံးလေးကို ယူ လိုက် သည့် အခါ ခေါင်းအုံးစွပ်ထဲမှ အလွန်လှပပြီး တန်ဖိုးကြီးမည့် ဘရာစီယာ အသစ်လေးထည် ထွက် လာ သည်ကို အမတွေ တွေ့ကြရသည်။ လူကောင်း တယောက်ဆိုရင် အတွေးပွားစရာဖြစ်သော်လည်း ဖိုးလုံးက အရူး တယောက်ဆိုတော့ ရှည်ရှည်ဝေးဝေး တွေးမနေတော့ဘဲ ခေါင်းအုံးထဲပြန်ထည့်ကာ အခေါင်းထဲ ထည့်ပေးလိုက် ကြသည်။ ဦးတင်ထွန်းအသုဘ တုန်းက ဖဲရိုတ် လို့ ရသည့်ပိုက်ဆံ ကိုအမတွေကို မုန့်ဖိုးပေးတုန်းက အမလတ် မခင်အေးတင့်က ထီထိုးခဲ့သည်။ ထိုထီလက်မှတ်က ထီဖွင့်သော အခါ ကျပ်သိန်း ၁၀၀ ဆုပေါက်ခဲ့၏။ ဆုငွေ ထုတ်ပြီးနောက် ဖိုးလုံးကို ရည်စူးပြီး လုပ်ခဲ့သည့် အလှုပွဲ ကလည်း အလွန်စည် ကားပါသည်။ ဒေါ်နုနုရှိန် နှင့် ပတ်သက်ပြီး ပြောရလျှင် ဖိုးလုံးသေပြီး တလလောက် အကြာတွင် တော်ဝင်ပန်း အဆောင်ကို ပိတ်တော့မည် ဆိုသည့် သတင်းသဲ့သဲ့ ထွက်လာ၏။ များမကြာမှီ မှာပင် အဆောင်သူလေးတွေ ရှေ့ဆင့်နောက် ဆင့် ပြောင်းရွှေ့ထွက်ခွာ သွားကြသည်။ နောက်ဆုံးမှ မျက်ရည်လည်ရွဲ နှင့် ထွက်ခွာသူက စန္ဒာ ဆိုသည့် ပိန်ပိန် သွယ်သွယ် ကောင်မလေး ဖြစ်ပါသည်။ ဒေါ်နုနုရှိန် ကိုတော့ ဖိုးလုံး သေဆုံးသည့် နေ့ကစပြီး ဘယ်နေရာမှ အရိပ် အယောင်ပင် မမြင်ရတော့ပါ။ ဖိုးလုံးသေဆုံးခဲ့သည့် ကိစ္စတွင် မျက်မြင်သက်သေ ပေါင်းများစွာ၏ ရှေ့တွင်ဖြစ်ပျက်ခဲ့သည့် အတွက် ဒေါ်နုနုရှိန် ဘာပြဿနာမှ မဖြစ်ခဲ့ပါ။ ဖိုးလုံး စိတ်ဖေါက်ပြန်ပြီး သူမနောက်ကို အတင်းလိုက်ရာမှ ဖြစ်ခဲ့သည်လို့ ပဲယူဆကြ သည်။ ဖိုးလုံး၏ အမတွေ ကိုယ်တိုင် ဒေါ်နုနုရှိန် ကို အပြစ်မမြင်ကြသည့် အပြင်အားနာကြောင်းတောင် ထုတ်ပြော ကြသည်။ ဒါပေမယ့် ဒေါ်နုနုရှိန် ကတော့ အားလုံးမြင်ကွင်းမှ ပျောက်ဆုံးသွားသည်။ သူမ၏ အိမ်က အိမ်ဖေါ်မ လေး တချို့ မစိုးစိုးနွယ်ထံရောက်လာပြီး နောက်ထပ်အလုပ်ရှာပေး ဖို့ ပြောကြသည့် အခါ နားမလည်နိုင် အောင် ဖြစ်ကြရသော်လည်း များမကြာမှီပင် ဒေါ်နုနုရှိန် နှင့် ဒေါ်အေးစိန် တို့ ဘယ်ဆီကို မှန်းမသိ တိတ်တဆိတ် ပြောင်း ရွှေ့ သွားကြသည်။ အိမ်နှင့် ခြံကိုလည်း အလွန်နည်းပါးသည့် ဈေးဖြင့် ရောင်းချသွားကြကြောင်း သတင်းတချို့ ထွက် လာသော်လည်း ပိုင်ရှင် အသစ်ရောက်လာတာ မတွေ့လို့ ဇဝေဇဝါ ဖြစ်ကြရသည်။ နာရာရား ကလည်း မိုး ချုပ်သည် နှင့် တုတ်ကြီးကိုင်ကာ ရောက်လာပြီး ခြံစောင့်မြဲစောင့်ပေးနေသည်။ သူ့ကိုမေးကြည့်တော့လည်း ဘာ မှ မသိဟုဆိုသည်။ ……………………………………………………………….. ……………………………… ……………… …….. … . ဒီလို နှင့် ရက်လတွေ တခုပြီးတခုကျော်ဖြတ် ကုန်လွန်သွားကြသည်။ တော်ဝင်ပန်း ကိုစောင့်ရှောက်ပေးနေသည့် နာရာရားကြီးလည်း လူကြီးရောဂါ နှင့် ကွယ်လွန်သွားပြီး မကြာမှီပင် တော်ဝင်ပန်း နေရာသို့ ပိုင်ရှင် အသစ်တွေ ပြောင်းရွှေ့ ရောက်ရှိလာကြသည်။ ဖိုးလုံးနှင့် နတ်သမီးများ ချစ်တမ်းကစားခဲ့ သည့် ခြံကြီးထဲမှာလည်း ခန့်ညား သပ် ရပ်သည့် နှစ်ထပ်ရုံးသစ်ကြီး တခုပေါ်လာပြီး ဝန်ထမ်းတွေ နှင့် စည်ကားလာသည်။ တော်ဝင်ပန်းကို ဆက်ခံသူတွေက အဆောင်ပြန်မဖွင့်ပါ။ အခန်းကန့် ထားတာတွေကို ဖြုတ်ပစ်လိုက်ပြီး အထည် ချုပ်လုပ်ငန်းလေး တခုလုပ်သည်။ အရင်က အဆောင်သူ မိန်းကလေး တွေနှင့် စည်ကားခဲ့သည့် တော်ဝင်ပန်း ခြံ ထဲတွင် အထည်ချုပ်စက်ရုံက အလုပ်သမလေးတွေ နှင့် လှုပ်ရှားသက်ဝင်လို့ လာခဲ့ပြန်သည်။ မနက်ဆိုရင် ထမင်းချိုင့် လေးတွေ ကိုယ်စီနှင့် အလုပ်သမလေးတွေရောက်လာကြသည်။ ညနေစောင်းသော် အ လုပ်ဆင်းပြီး အိမ်ပြန်ကြ၏။ သူတို့လေးတွေ အလုပ်ဆင်း အလုပ်ပြန်ချိန် က ရပ်ကွက်ထဲက လူငယ်တွေ စောင့် ဆိုင်းကြည့်ရှု့စရာ ပုံမှန်မြင်ကွင်းလေး တခုဖြစ်လာသည်။ ထိုမိန်းကလေးတွေထဲမှာ လှပသော ချစ်စဖွယ်ကောင်း သော မိန်းကလေးတွေပါသည်။ ဒါပေမယ့် သူတို့တွေကို လုံချည်လှန်ပြမည့် ဖိုးလုံးလူ့လောကထဲမှာ မရှိတော့လို့ စိတ် အေးချမ်းသာစွာ အလုပ်ဆင်းခွင့်ရကြပါသည်။ ရပ်ကွက်ထဲက လူငယ်လေးတွေကတော့ ထိုမြင်ကွင်း ကို စောင့်ကြည့်ကြရင်း “ကိုဖိုးလုံးကြီးသာ ရှိရင်ကွာ” ဟု မချိတင်ကဲ ပြောတတ်ကြသည်။ တခါတလေတော့ လည်း တသားမွေးတသွေး လှနေသည့် မစိုးစိုးနွယ်က သူမ၏ သားငယ်လေးကို စက်ဘီးရှေ့ မှာတင်ပြီး တော်ဝင်ပန်းရှိခဲ့ရာ လမ်းအတိုင်းသွားတတ်သည်။ ထိုကလေးငယ်ကို ဦးတင်ထွန်း အမျိုးတွေက ဦးတင် ထွန်း ဝင်စားတာလို့ ဆိုကြပြီး ဖိုးလုံးအမတွေက ဖိုးလုံးဝင်စားတာဟု ပြောပြီး အရမ်းချစ်ကြသည်။ မစိုးစိုးနွယ် က တော့ ဘာမှမှတ်ချက်မပြုပါ။ ပြုံးလို့သာနေပါသည်။ ဒေါ်နုနုရှိန် ဆိုသည့် မိန်းမချောကြီး နှင့် ပတ်သက်၍တော့ နောက်ထပ်ဘာသတင်းမှ မကြားရတော့ပါ။ အကြောင်း တိုက်ဆိုင်ရင် သူမ ချောကြောင်းလှကြောင်း၊ အိန္ဒြေကြီးကြောင်း ပြောဖြစ်ကြသည်ကလွဲပြီးလျှင် အားလုံး ဒေါ်နုနု ရှိန် ကို အမှတ်တမဲ့ သာရှိနေကြတော့ပါ၏။ ပြီးပါပြီ။

------------------------------------------

နောက်ဆုံးတင်ထားသော ဖူးဇာတ်ကား (၁၀) ကား

နောက်ဆုံးတင်ထားသော ဖူးစာအုပ် (၁၀) အုပ်

ဆက်လက်ကြည့်ရူ့ရန် ကြုံရာကျဗန်း ပိုစ့်များ