မြင်ကွင်းက ဘယ်လိုမှ ကြည့်လို့မကောင်းတော့ …
ကြည့်လို့ကောင်းတုန်းက မိုးကျော်လဲ မှတ်ကြီးတို့နည်းတူ အမှောင်ရိပ်ကွယ်ကနေ ချောင်းကြည့်နေခဲ့သည်သာ။ မြင်ကွင်းကလဲ ယောကျ်ားဘသား ဘယ်သူမဆို ချောင်းကြည့်ချင်မှာ သေချာသည်။ မိုးကျော်တို့ ကူလီထမ်းရာ ကီလီကမ်းနားမှ မှောင်ရိပ်ကွယ်ရာတွင် အတွဲလေးတစ်တွဲ အလုပ်ဖြစ်နေခြင်းဖြစ်သည်။ အစပထမတော့ ညနေစောင်းပြီဆိုလျှင် ရောက်လာတတ်လေ့ရှိသည့် ကြေးစားမိန်းမနှင့် သူ့အတွဲဟုသာ ထင်ပေမယ့် တီးတိုးသဖန်းပိုးနေသည့် အတွဲဆီမှ အသံများကြောင့် သူထင်သလိုမဟုတ်မှန်း မိုးကျော်သိလိုက်ရသည်။ ထို့ကြောင့် မှတ်ကြီးတို့ ချောင်းနေမှန်း သိလျက်နှင့် မိုးကျော်လဲ မယောင်မလည်နှင့် လှမ်းကြည့်နေခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။
အမှန်တကယ်တော့ မှတ်ကြီးတို့အဖွဲ့နှင့် ထိပ်တိုက်မတိုးချင်ပါ။ မှတ်ကြီးတို့ ဘယ်လိုကောင်မျိုးတွေမှန်း သိပေမယ့် မိုးကျော်က သူနှင့်အနေသာကြီးမို့ သူတို့ဘာလုပ်လုပ် မသိလိုက်မသိဖာသာပင် နေခဲ့သည်။ မှတ်ကြီးတို့ လူစုသည် နေ့ပိုင်းတွင် သူလိုပင် အထမ်းအပိုး အလုပ်သမားအသွင်နှင့် ရှိသည်။ သို့သော် ညမှောင်လာပြီဆိုလျှင် ဆိပ်ကမ်းတစ်ဝိုက် ယောင်လည်လည်လုပ်ကာ လစ်လျှင်လစ်သလို လုပ်တတ်သည်။ ချောင်ပေါသည့် ကီလီဆိပ်ကမ်းတွင် လာအလုပ်ဖြစ်ကြသည့် ကြေးစားမိန်းမတွေဆီမှလဲ ရိပ်ယူသည့် ကိစ္စလေးတွေလဲ ရှိတတ်သည်။ မိုးကျော်ကိုယ်တိုင် ညဘက်ညဘက် ဒီမှာပဲ အိပ်ရလို့ သူ ဒီကိစ္စတွေကို မသိချင်မှ အဆုံးပင်။
သို့ပေမယ့် အခုကိစ္စကျတော့ တစ်မျိုးဖြစ်နေသည်။
ကောင်လေးသည် ရှိပါမှာ ၁၈နှစ်ဝန်းကျင်ပဲ ရှိဦးမည် ထင်သည်။ ကောင်မလေးကြည့်လိုက်တော့လဲ ထိုနည်းတူပင်။ ဘေးနားတွင် ပုံထားသည့် လွယ်အိတ်ကလေးတွေကိုယ်စီနှင့်မို့ ကြည့်ရတာ ကျူရှင်မတက်ပဲ လစ်လာကြတာဖြစ်ရမည်။ အခုလိုအချိန်မျိုးတွင် ဒီအနီးနားတစ်ဝိုက်တွင် လူရှင်းနေတတ်သဖြင့် ရည်းစားသဘာဝ ချိန်းတွေ့ကြတာ ဖြစ်မည်။ အလင်းရောင်က မသဲမကွဲပေမယ့် တစ်ချက်တစ်ချက် ကောင်မလေး၏ ရင်သားတစ်ဖက်ကို ဖျစ်ညှစ်နေသည့် ကောင်လေးလက်မှ ရွှေနာရီလေးက ဝင်းခနဲလက်သွားသည်ကို မိုးကျော်မြင်နေရသည်။ ထို့အပြင် ကောင်မလေးရော၊ ကောင်လေးပါ ရွှေဆွဲကြိုးအသီးသီးနှင့် ဖြစ်ကြောင်းကို သူသတိထားမိသည်။ ထို့ထက်ပိုသည်က အတင်းကာရော နမ်းနေသည့် ကောင်လေး၏ နှုတ်ခမ်းကို ရှောင်နေသည့် ကောင်မလေး၏ ပါးပြင်ထက်တွင် စိန်နားကပ်လေးက ရှိနေသေးသည်။ ဒါတွေက မှတ်ကြီးတို့ မျက်စိကျစရာပင်။
မှတ်ကြီးတို့ ဘယ်အချိန်ကတည်းက ရောက်နေမှန်း မသိသော်လဲ မိုးကျော်ရောက်လာတော့ ကောင်လေး၏ လက်တစ်ဖက်က ကောင်မလေး၏ စကတ်တိုအတွင်းကို ရောက်နေပြီ ဖြစ်သည်။ ပုခုံးကို ကျော်ကာ ဖက်ထားသည့် လက်တစ်ဖက်ကလဲ ဘလောက်စ်အင်္ကျီပေါ်ကနေ ရင်သားတစ်ဖက်ကို ဖျစ်ညှစ်နေသည်။ ကောင်မလေး၏ အလုံးအထည်တွေ မဆိုးသည့်အပြင် ဒီဇိုင်းကလဲ အလန်းစားလေးဖြစ်သည်။ ဒီအတိုင်းဆို ဇာတ်လမ်းကောင်းတစ်ခု ကြည့်ရတော့မှာ သေချာလို့ မိုးကျော် အကျအန နေရာယူလိုက်တော့မှ ကောင်မလေးဆီမှ ရုန်းကန်သည့် အမူအရာလေးတွေ ပေါ်လာတာကို တွေ့လိုက်ရသည်။ မိုးကျော်စိတ်ပျက်သွားမိသည်။ အလောတကြီး လုပ်ဆောင်နေသည့် ကောင်လေးကိုလဲ စိတ်ထဲမှ ကျိတ်ကာ ဆဲမိသည်။ နုးနပ်နေရမည့် အချိန်တွင် စိတ်လောကြီးမိသဖြင့် ကောင်မလေးက ကြောက်သွားပုံရသည်။ စကတ်အောက်ဝင်နေသည့် လက်ကိုအတင်းပဲ ဆွဲထုတ်နေသလို ထိုင်နေရာမှလဲ ထဖို့ ပြင်သည်။ ကောင်လေးက လူဗလံလေးမို့ ကောင်မလေး အတင်းကာရော ရုန်းထွက်သည်တွင် မထိန်းနိုင်ပဲ လွှတ်ပေးလိုက်ရသည်။ ထိုအချိန်မှာပင် မှတ်ကြီးတို့ အဖွဲ့က ထသောင်းကျန်းလေသည်။
“မလုပ်ပါနဲ့ ရှင် … ကျမ မိကောင်းဖခင် သားသမီးပါ ..”
“ချာတိတ်မ .. စကားရှည်မနေနဲ့ … နင် မိကောင်းဖခင် သားသမီးဆို ဒီလိုနေရာကို လိုက်မလာဘူး ..”
မှတ်ကြီးတို့ ငွေညှစ်ကာ ဟိုဟာဖြုတ်ခိုင်း၊ ဒီဟာဖြုတ်ခိုင်းသည်အထိတော့ မိုးကျော် ဝင်မပါသေးပေ။ သူ့နှင့်မဆိုင်ဟုပင် သဘောထားထားသည်။ ကောင်လေးနှင့် ကောင်မလေးခမျာတော့ ကြောက်ကြောက်ရွံ့ရွံ့နှင့် ဆင်ထားသမျှ အကုန်ဖြုတ်ပေးရှာသည်။ အမှန်ဆို ဒီလောက်နှင့် ကျေနပ်လိုက်ဖို့ကောင်းသော်လဲ မှတ်ကြီးက ကောင်မချောလေးကို မြင်တွေ့သွားသည်မို့ နောက်ထပ်ထပ်ရဖို့ ဖန်လေသည်။
“လွှတ် .. လွှတ် .. ကျမကို လွှတ် …”
“ခင်ဗျားတို့ ကျနော့်ကောင်မလေးကို မလုပ်ပါနဲ့ဗျာ .. ”
“ဟေ့ကောင် … စကားရှည်မနေနဲ့ .. မင်း စောက်ဖြစ်မရှိလို့ မလုပ်နိုင်တဲ့ ကိစ္စကို ငါလုပ်ပေးမလို့ ..”
မှတ်ကြီးက ကောင်မလေး၏ လက်မောင်းတစ်ဖက်ကို မိမိရရကိုင်ရင်း ခပ်လှမ်းလှမ်းရှိ ပိုချောင်ကျသည့် ဘက်ကို ဆွဲခေါ်နေသည်။ ထိုနေရာတွင် အမှောင်ထုက ပိုသိပ်သည်းမို့ မှတ်ကြီး အမှောင်အားကိုးနှင့် ကောင်မလေးကို ဖြုတ်ပေတော့မည်။ မှတ်ကြီးနောက်လိုက် သံလုံးနှင့် စောကြီးတို့က ကောင်လေးကို ကားဆီးကားဆီး လုပ်ထားသဖြင့် ဟိုကောင်လေးလဲ ဘာမှတတ်နိုင်မည့် ပုံမပေါ်ပေ။ ဖြုဖြုနုနုကောင်မလေး ခမျာ မျက်နှာလေး ငိုမဲ့ငိုမဲ့နှင့် ပြေးပေါက်မရှိ ဖြစ်နေလေသည်။ ဒီလိုမျိုး နုနုငယ်ငယ်ကောင်မလေးမျိုးကို မှတ်ကြီးက အနိုင့်အထက်ကျင့်မှာကိုတော့ မိုးကျော်ဘယ်လိုမှ လက်မခံနိုင်။ ထို့ကြောင့် ဝင်ပါဖို့ ဆုံးဖြတ်ခဲ့သည်။
“မိုးကျော် .. ဒါ မင်းကိစ္စမဟုတ်ဘူး .. ဝင်မပါစမ်းနဲ့ကွာ ..”
သုံးယောက်နှင့် တစ်ယောက်ဆိုပေမယ့် မိုးကျော်၏ အစွမ်းကို သိနေသည့်အလျောက် မှတ်ကြီးက ဖျောင့်ဖျသေးသည်။ မိုးကျော်က မထုံတက်သေး အမူအယာနဲ့ ကောင်မလေးကို လွှတ်လိုက်ဖို့ ဆက်ပြောမှ ရန်ပွဲဖြစ်ကြသည်။ မှတ်ကြီးနှင့် သံလုံးက ဝင်ချခြင်းဖြစ်ပြီး စောကြီးက မှတ်ကြီးကိုယ်စား ကောင်မလေးကို ချုပ်ထားသည်။ ဘယ်ညာနှစ်ဖက်မှ ခွဲကာ ဝင်လာသည့် မှတ်ကြီးနှင့် သံလုံး၏ ပုံစံကို ကြည့်ကတည်းက သူတို့၏ လက်တွေ၊ ခြေတွေ ဘယ်နားကို လာမည်ဆိုတာ မိုးကျော်သိနေ၏။
မိုးကျော်၏ကိုယ်က ဂျင်တစ်လုံးနှယ် မွှတ်မွှတ်လည်သွားသလို လက်သီးတွေ၊ တံတောင်တွေ၊ ခြေပျံတွေက အဆက်မပြတ် ထွက်သွားသည်။ ဘာမှ မကြာလိုက်။ မျက်စိတမှိတ်အတွင်း ပွဲကပြီးသွားသည်။ သံလုံး၏ မျက်နှာမှာ လက်ဝါးစောင်းဒဏ်ကြောင့် မျက်စိတစ်ဖက်တောင် မပွင့်နိုင်တော့သလို မှတ်ကြီးမှာလဲ ပေါင်ဂွကြားကို လက်နှင့်အုပ်ကာ ငုတ်တုတ်ကြီး ဖြစ်နေသည်။ ခဏအကြာတွင်တော့ မိုးကျော်၏ ကန်ချက်အရှိန်နှင့် ကုန်းကုန်းကြီး မှောက်သွားတော့သည်။
“ဘယ်လိုလဲ စောကြီး .. ကောင်မလေးကို မလွှတ်သေးဘူးလား ..”
သူ့ဆရာမှတ်ကြီးတောင် မှောက်သွားတော့မှ စောကြီးလဲ ဘာမှ မတတ်နိုင်တော့ပဲ ဆုပ်ကိုင်ထားသည့် လက်ကိုလွှတ်ပေးလိုက်ရသည်။ ကောင်မချောလေးသည် စောကြီးလက်က လွတ်သည်နှင့် မိုးကျော်အနားရောက်လာသည်။
“ကျေးဇူးတင်လိုက်တာ .. အကိုရယ် .. သူသူ အများကြီး ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ..”
“မင်း .. ကျေးဇူးတင်တာ နောက်ထား .. လောလောဆယ် ဟိုမှာကျနေတဲ့ မင်းတို့ ပစ္စည်းတွေ ပြန်သွားကောက်ချည် .. ဟို ကောင်လေး .. မင်းရော ဝိုင်းကောက်ချည် …”
ကောင်လေးနှင့် ကောင်မလေးသည် မိုးကျော် ပြောစကားကို နားထောင်ရှာပါသည်။ မှောက်နေသည့် မှတ်ကြီး၏ အနားတွင် ပြန့်ကျဲနေသည့် သူတို့ ပစ္စည်းလေးတွေကို သွားပြန်ကောက်သည်။ အားလုံးရပြီဆိုသည်နှင့် မိုးကျော် မကျေမချမ်းနှင့် သူ့ကိုကြည့်နေသော စောကြီးကို ကြည့်သည်။
“ဟေ့ကောင် … မင်းကပါ မှောက်သွားချင်လို့ ကြည့်နေတာလား .. မင်း ဆရာကို ခေါ်ပြီး ငါ့ရှေ့က ထွက်သွားစမ်း ..”
“မိုးကျော် .. မင်း ထမင်းဝဝစားထားပေါ့ကွာ ..”
စောကြီး အံကိုကျိတ်ကာ ကျုံးဝါးရင်း မှောက်နေသည့် သူ့ဆရာမှတ်ကြီးကို ဆွဲထူသည်။ မျက်နှာကို ထိထားသူ သံလုံးကလဲ မိုးကျော်ကို စောင်းငန်းစောင်းငန်းကြည့်ကာ ယိုင်တိယိုင်တိနှင့် ထွက်သွားသည်။ စောကြီးတို့ ခပ်လှမ်းလှမ်းရောက်သွားမှ မိုးကျော် ကောင်လေးနှင့် ကောင်မလေးကို ကြည့်သည်။ လူချင်းနီးကပ်စွာ ရှိနေကြပြီမို့ ကောင်မလေး၏ နုနယ်ပျိုမျစ်မှုကို သူသေချာ မြင်တွေ့နေရသည်။ ဆွဲလားရမ်းလား အလုပ်ခံထားရ၍ ကောင်မလေး၏ ဘလောက်စ်အင်္ကျီက ပုံစံမကျတော့ရာ အောက်ခံဘရာကိုတောင် မြင်နေရသည်။ အသက်ငယ်ပေမယ့် ဒီနေရာတွင်တော့ ချာတိတ်မသည် မငယ်ပေ။ မငယ်ယုံမက ဖူးဖူးမောက်မောက် ပြည့်ပြည့်ဖြိုးဖြိုးပင် ရှိနေသည်။ မိုးကျော် ဒုတိယမှတ်ကြီး မဖြစ်ချင်သဖြင့် အကြည့်ကိုလွှဲကာ ဘေးနားတွင် ရပ်နေသည့် ကောင်လေးကို စူးစူးစိုက်စိုက်ကြည့်သည်။ ကောင်လေးသည် ယနေ့ခေတ်ပုံစံ ခပ်မိုက်မိုက်လေးဖြစ်ပေမယ့် လူပျော့လေး ဖြစ်ပုံရသည်။ မိုးကျော်၏ အကြည့်ကို မခံနိုင်ပဲ ခေါင်းငုံ့သွားသည်။
“မင်းတို့ ဘယ်ကလာတာလဲ ...”
“သူသူတို့က မော်တင်လမ်းထဲက ဆရာစိုး ကျူရှင်ကနေ လစ်လာတာပါ … သူ .. ကိုတူးက .. သူသူ့ကို အေးဆေးစကားပြောချင်လို့ ဆိုပြီး ညာခေါ်လာတာလေ …”
ကောင်မလေး၏ အသွက်ကလေးဖြစ်သည်။ ဘေးနားက ကောင်လေးကို အပြစ်တင်သံလေးစွက်ကာ ရှင်းပြသည်။ စိတ်လှုပ်ရှားစရာ အဖြစ်အပျက်တွေကို ကြုံလိုက်လို့ထင်သည်။ အသံကလေး ခပ်တုန်တုန်ဖြစ်နေယုံမက ရင်သားတွေကလဲ အသက်ရှူသံနှင့်အတူ ခပ်ချီချီလေး ဖြစ်နေသည်။ တော်တော်တော့ လှသည့် ကောင်မချောလေးပင်။
“ကဲ .. ဒါဆို ငါမင်းတို့ကို လိုက်ပို့မယ် … ချာတိတ်မ မင်းအဝတ်တွေကို သေသေသပ်သပ် ဖြစ်အောင် လုပ်လိုက်ဦး ..”
“ဟုတ် .. ဟုတ်ကဲ့ .. အကို …”
ကောင်မလေးက မိုးကျော် ဘာဆိုလိုတာ သိသည်။ ချက်ချင်းပင်ကိုယ်ကလေးကို တခြားဘက်လှည့်ကာ နေသားတကျမဖြစ်သည်များကို ပြန်ပြင်သည်။ နောက်ကျောလေးပေးထားလို့ မိုးကျော် မျက်စိမထိန်းတော့ပဲ ခပ်ရဲရဲပင် ကောင်မလေး၏ နောက်ပိုင်းကို ကြည့်မိသည်။ ကျော့ရှင်းသည့်ကိုယ်ဟန်တွင် စကတ်တိုတိုအောက်က တင်သားတွေက ပြည့်ပြည့်လေး ဖြစ်နေသည်။ ပေါင်တံလေးတွေ ကျနေပုံကလဲ ကြည့်လို့ကောင်းနေသည်။ မျက်စိကို ထောင့်ကပ်ကြည့်လိုက်ရာကိုတူးလဲ သူ့လိုလိုက်ကြည့်နေတာ တွေ့သည်။ မိုးကျော် မျက်စိထောင့်ကပ်ကြည့်နေရာမှ ခပ်တည်တည်နှင့် စိုက်ကြည့်လိုက်သည်တွင် မျက်နှာကို လွှဲကာ တခြားကို ကြည့်သည်။ ဒီလောက် အဖြစ်မရှိသည့်ကောင်က သူသူ့လို ခပ်သွက်သွက်ကောင်မလေးကို ခေါ်ထုတ်လာနိုင်တာတော်တော်တော့ အံ့သြဖို့ ကောင်းနေသည်ဟုသာ မိုးကျော် လမ်းလျှောက်ရင်း တွေးနေမိတော့သည်။
**********************************************************
မိုးကျော် အဘမောင် ရှိရာ ဂိုဒေါင်ဘက်ကို လမ်းလျှောက်လာရင်း စောစောက ကြုံလိုက်သည့် အဖြစ်အပျက်ကို ပြန်အတွေးနယ်ချဲ့ နေမိသည်။ သူဝင်ပါလိုက်သည့် ကိစ္စကို မှတ်ကြီးတို့က ကျေနပ်မှာ မဟုတ်သည်ကတော့ သေချာသည်။ မှတ်ကြီးတို့လို ကောင်မျိုးတွေသည် ခွေးအလိုမျိုးသတ္တဝါတွေမို့ သူ့ကို တည့်တည့်ဆိုင်ဆိုင်တော့ ရှင်းရဲကြမည် မထင်။ အလစ်ဝင်တွယ်ကြဖို့က ပိုများသည်။ ရှေ့လျှောက် သူ သတိထားနေရမည်ဟု တဆက်တည်း တွေးမိသည်။ သိပ်အန္တရာယ်များလျှင်တော့ ကီလီဆိပ်ကမ်းမှာ မနေပဲ တခြားကို ထွက်သွားမှတော်ကာကျမည်။ ဒီလိုဆိုတော့လဲ သူ ဘာနဲ့လုပ်စားပါမည်နည်း။
ဦးနှောက်ကို အလုပ်ပေးလိုက်ရသည်နှင့် သူ့ခေါင်းတခြမ်းက ရုတ်တရက်ကိုက်လာသည်။ မိုးကျော် လန့်ဖြန့်ပြီး တွေးလက်စတွေကို ဖြတ်ချရသည်။ ကူလီတောင် ထမ်းနိုင်မှတော့ တခြားအလုပ်ကြမ်းလဲ သူလုပ်နိုင်မည်ထင်ပါသည်။ တစ်ဝမ်းတစ်ခါးအတွက်တော့ ရန်ကုန်မြို့ကြီးလိုနေရာတွင် အလုပ်တစ်ခုတော့ ရနိုင်ကောင်းပါသည်။ မီးစင်ကြည့်ကတာပေါ့ဟုသာ စိတ်ကိုဒုန်းဒုန်းချလိုက်သည်။ ဒီလိုသဘောထားလိုက်တော့ သူ ခေါင်းကိုက်တာ သက်သာလာသည်။ ညဦးပိုင်းတွင် တိုက်ခတ်နေသော လေနုအေးကို တဝကြီး ရှူသွင်းလိုက်ပြီး ဝါကျင့်ကျင့်မီးရောင်လေး လင်းနေသော အဘမောင်၏ အစောင့်တဲလေးသို့ သူတန်းတန်းမတ်မတ် လျှောက်လာခဲ့သည်။
“ကောင်လေး .. နင်လာတာ နောက်ကျလာချည့်လား ..”
သူ့ကိုမြင်တော့ အဘမောင်သည် ဆေးတံဖွာနေရမှ လှမ်းအော်နှုတ်ဆက်သည်။ အသက်ခြောက်ဆယ်ကျော်နေပေမယ့် အဘမောင်သည် မျက်စိမမှုန်သေးပေ။ မိုးကျော်ကို ခပ်လှမ်းလှမ်းမှာကတည်က မြင်နေပုံရသည်။ ဒီလိုမျိုးအရွယ်ထိ သန်တုန်းမြန်တုန်းမို့လဲ တရုတ်သူဌေးက စိတ်ချလက်ချနှင့် ဂိုဒေါင်စောင့်ထားထားတာ ဖြစ်မည်ထင်သည်။ မိုးကျော်ကတော့ အဘမောင်နှင့် အလွမ်းသင့်သူ ဖြစ်သည့်အပြင် တခြားအိပ်စရာနေရာမရှိလို့ ဂိုဒေါင်မှာ ကပ်အိပ်နေရသူပင်။ အစပိုင်းတုန်းက အဘမောင်က သူဌေးမသိအောင် ထားရသဖြင့် အောက်ဆိုက်သဘောမျိုးနှင့် လကြေးယူသေးသော်လဲ လွန်ခဲ့သော သုံးလလောက်မှစ၍ ပိုက်ဆံမယူတော့ပေ။ မိုးကျော်က အတင်းပေးလျှင်တောင် ပြန်ပြန်ထိုးပေးတတ်ပြီး ဟိုထမင်းဆိုင်ကကောင်မလေးနဲ့ နှပ်ဖို့ သိမ်းထားစမ်းပါဟု ပြောတတ်သည်။
“ဟုတ်တယ် … အဘ .. မော်တင်ဘက်ကို ခနရောက်သွားလို့ ..”
လူကြီးဖြစ်သည့်အတွက် စိတ်ပူနေမှာစိုးလို့ မိုးကျော် မှတ်ကြီးတို့နှင့် ဖြစ်သည့်ကိစ္စကို မပြောတော့ပေ။ အဘမောင် သိလျှင် မင်းက ဘာဖြစ်လို့ တခါထဲ အပြတ်မဆော်လိုက်ရတာလဲဟု အပြစ်တင်နေဦးမည်။ မဟုတ်မခံသမား ဖြစ်သည့်အပြင် မြန်မာ့လက်ဝှေ့သမားဟောင်းကြီးမို့ အဘမောင်သည် မှတ်ကြီးတို့လောက်ကိုတော့ သူနှင့်ရင်ဆိုင်တွေ့ရလျှင်တောင် မှုမည်မထင်ချေ။ တစ်ယောက်ချင်းသာ ချမည်ဆိုလျှင် မှတ်ကြီးကို အဘမောင် ကောင်းကောင်းချည်း လှဲသိပ်နိုင်မည်မှာ သေချာပါသည်။
“မင်း .. အိပ်တော့မလို့လား .. ကောင်လေး ..”
မိုးကျော်က တခါထဲသူ့ကို ဖြတ်ကာ ဂိုဒေါင်ထဲလျှောက်သွားမည်ပြုတော့ အဘမောင်က သူ့ကိုလှမ်းမေးသည်။ ဘာများပြောစရာရှိလို့လဲဟု မိုးကျော် မေးမည်အပြု အဘမောင်က လမ်းမဘက်ကို လက်ညိုးထိုးပြသည်။ မိုးကျော် လှမ်းကြည့်လိုက်ရာ အပြေးတစ်ပိုင်း လာနေသည့် ကိုယ်ရိပ်ကြောင့် အံ့အားသင့်သွားသည်။
“စုမာ !!”
“အစ်ကိုမိုး .. ”
သူတို့ရှိရာသို့ လျှောက်လာသူက တခြားသူမဟုတ်။ အဘမောင်မကြာမကြာ ထမင်းဆိုင်က ကောင်မလေးဟု ပြောပြောနေတတ်သည့် စုမာဖြစ်သည်။ စုမာသည် မိုးကျော်အတွက်တော့ မဆွတ်ခင်က ညွှတ်ချင်နေသည့် ပန်းတစ်ပွင့်ဟု ပြောရပေမည်။
မိုးကျော် ဘယ်ဘဝက ကုသိုလ်ကောင်းမှုလဲဟုတော့ မပြောတတ်။ ဒီလိုဘက်တွင် စွံသည်ဟု ပြောရမည်။ လူကသာ ကူလီဆိုပေမယ့် နေတာထိုင်တာက သပ်ရပ်တာကြောင့်လဲ ပါမည်ထင်ပါသည်။ ဒီတော့ မိုးကျော် ကီလီဆိပ်မှာ ကူလီထမ်းတာမှ မကြာသေး။ တစ်လလောက် အရောက်တွင် “မေတ္တာရှင်” ဆိုသည့် နာမည်နှင့် ထမင်းဆိုင်ဖွင့်ထားသည့် ဒေါ်စောမူ၏ တူမချော စုမာနှင့် ညိကြသည်။ မိုးကျော်ကလဲ ဒီကူလီဘဝရောက်သည့် တစ်လလောက်အတွင်း မိန်းမဆိုသည့် သတ္တဝါနှင့်ဝေးနေရာ၊ တစ်ခုလတ်လိုလို တစ်လင်ကွာကွာလိုလို သတင်းထွက်နေသည့် စုမာနှင့်တွေ့တော့ နာစရာအကြောင်းမရှိဟု တွေးကာ အခြားကောင်တွေနည်းတူ ဝင်လုံးတာဖြစ်သည်။ စုမာသည် အနည်းငယ် အသားညိုပေမယ့် ရုပ်ကလေးကရှိသည့်အပြင် အမြဲတမ်းကိုယ်လုံးအလှပေါ်စေသည့် အင်္ကျီတို့ ထမိန်တို့ကိုသာ ဝတ်သဖြင့် မိုးကျော်တို့ ကီလီဆိပ်တွင် သူမက စတားဖြစ်သည်။ မိုးကျော်ကိုယ်တိုင်ကလဲ သူတို့လို အောက်ခြေလူတန်းစားလောကတွင် အများနှင့်မတူသော ရုပ်ရည်ရှိသူမို့ စုမာက ဟန်တောင်မဆောင်နိုင်တော့ပဲ မိုးကျော်၏ ရင်ခွင်ကို ပစ်ကာပင် ဝင်ခဲ့သည်။ မိုးကျော်ကိုယ်တိုင်လဲ အပျိုမဟုတ်တော့ပေမယ့် အပျိုလေးနှင့် မခြားသည့် စုမာ၏ ပေါင်ကြားသို့ ဒိုက်ထိုးကာ ဝင်ခဲ့လေသည်။ သူ့လိုအပ်ချက်ကို စုမာက ဖြေဆည်းပေးသလို၊ စုမာ၏ လိုလားချက်ကိုလဲ သူက အားတက်သရော ဆောင်ရွက်ပေးခဲ့သည်။
“စုမာ လိုက်လာတယ် .. ဘာကိစ္စရှိလို့လဲ ..”
“ကိစ္စရှိမှ လာရမှာလား .. အစ်ကိုမိုးကလဲ .. စကားကြီးတွေက စိမ်းတာ ..”
“အဟွတ် .. အ ဟွတ် ..”
“လာ .. စုမာ .. ဒီဘက်မှာ စကားပြောရအောင် ..”
ကလူသလို မြူသလို စုမာ၏ စကားကြောင့် အဘမောင်က ချောင်းထဆိုးရာ မိုးကျော် စုမာလက်ကိုဆွဲပြီး ဂိုဒေါင်ဘက်သို့ ခေါ်လာခဲ့သည်။ ဘာအကြောင်းကြောင့် လိုက်လာသည်မှန်း မသိသော်လဲ ရေကန်အသင့် ကြာအသင့်မို့ ဒီအတိုင်းကြီးတော့ ပြန်မလွှတ်လိုက်ချင်။ ထို့ထက်ဆိုရသော် မိုးကျော်၏ မျက်စိထဲတွင် သူသူဆိုသည့် ကောင်မလေး၏ တင်းတင်းအိအိကိုယ်လုံးလေးက မျက်စိထဲမှ မပျောက်သေး။ လစ်ထွက်လာခဲ့ရသည်ဆိုသော ကျူရှင်ကို လိုက်ပို့တော့ မျက်လုံးရွဲကြီးတွေနှင့် သူ့ကို ကြည့်ကာ ကျေးဇူးတင်စကားကို တတွတ်တွတ် ပြောနေသော ကောင်မလေး၏ ပုံစံက သွက်လက်သည်နှင့်အမျှ ချစ်စရာကောင်းနေလေသည်။ ဟိုကိုတူးဆိုသည့် ကောင်ကလေးသာ မပါလျှင် မိုးကျော် တစ်ခုခု လုပ်မိမလားမသိ။
“အစ်ကိုမိုး .. စုမာ မေးနေတာကြားလား ..”
“ဟင်.. ဘာမေးတာလဲ .. စုမာ ..”
“အစ်ကိုမိုးကတော့လေ ခက်တော့တာပဲ .. စိတ်ပူပြီးလိုက်လာရတဲ့သူကိုမှ အားမနာ .. မှတ်ကြီးတို့နဲ့ ရန်ဖြစ်တယ်ဆို ..”
“သြော် .. ဒါလား ..”
မိုးကျော် စုမာရောက်လာသည့် အကြောင်းရင်းကိုနားလည်သွားသည်။ ကြည့်ရတာ မှတ်ကြီးတို့ကို လှဲသိပ်လိုက်သည့် သတင်းက စုမာတို့၏ ထမင်းဆိုင်လေးအထိ ပျံ့နှံ့သွားဟန်တူသည်။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် စိုးရိမ်စိတ်နှင့် လိုက်လာပြီး သတင်းမေးသည့် စုမာကိုတော့ အားနာသွားမိသည်။ စုမာနှင့်သူသည် အစတုန်းက တစ်ယောက်ဆန္ဒတစ်ယောက် ဖြည့်ဆည်းယုံသက်သက် ဖြစ်ခဲ့သော်လဲ အခုနောက်ပိုင်း စုမာ၏ အပြုအမူတွေက သူ့အပေါ်ကို သံယောဇဉ်ရှိနေသည့် အရိပ်အယောင်တွေ ပြနေသည်။ အခုလဲ သူရှိရာကို ဒီသတင်းကြားယုံနှင့် ထမင်းဆိုင်က လစ်ထွက်လာသည်ဆိုသည့် အချက်က သက်သေခံနေသည်။
“စိတ်မပူပါနဲ့ .. စုမာရယ် .. မှတ်ကြီးတို့က ချာတိတ်လေးနှစ်ယောက်ကို အနိုင်ကျင့်နေလို့ ဝင်ပါလိုက်တာပါ .. ဒီကောင်တွေ အစ်ကို့ကို ထိပ်တိုက်မရင်ဆိုင်ရဲပါဘူး ..”
“ဟင်း .. ခက်တယ်နော် .. အစ်ကိုမိုးက အားကြီး အေးတိအေးစက်နိုင်တယ် .. စုမာတော့ စိတ်ပူတယ် ..”
စုမာသည် ပြောပြီးသည်နှင့် ခေါင်းကလေး ငုံ့သွားသည်။ မိုးကျော် သက်ပြင်းတစ်ချက်ကို စုမာမသိအောင် ကျိတ်ကာ ချရသည်။ စုမာရှေ့သို့ တိုးသွားကာ ပုခုံးနှစ်ဘက်ကို လက်နှင့်အုပ်ကိုင်သည်။ စုမာ၏ ခေါင်းကပြန်မော့လာပြီး မျက်လုံးရွဲကြီးတွေနှင့် မိုးကျော်ကို စိုက်ကြည့်သည်။ စုမာ ဝတ်ထားသည့် ရှန်သားဘလောက်စ်အင်္ကျီလေးကတော်တော်ပါးလေးရာ အထဲမှ ဘော်လီရာကို အတိုင်းသားမြင်နေရသည်။ မို့မောက်နေသည့် စနေနှစ်ခိုင်နေရာကို သူမက်မက်မောမော ကြည့်မိသည်။ စုမာကိုယ်တိုင်လဲ မိုးကျော်အကြည့်ကို နားလည်သည်ထင်သည်။ မျက်နှာလေးက မော့တက်လာပြီး မျက်တောင်လေးတွေက ဖြေးညင်းစွာ ပိတ်သွားသည်။ သူမကို နမ်းဆိုသည့်သဘော… ။
မိုးကျော်ခေါင်းကို ငုံ့လိုက်သည်။ ငံ့လင့်နေသူမို့ မိုးကျော်နှုတ်ခမ်းက စုမာ၏ နှုတ်ခမ်းပြည့်ပြည့်လေးပေါ်ကို ကျသည်နှင့် သူမက အလိုက်သင့် ဖွင့်ဟပေးသည်။ ဒီတော့ မိုးကျော်၏ လျှာကြီးက စုမာ ပါးစပ်ထဲ တိုးဝင်လာပြီး သောင်းကျန်းတော့သည်။ လျှာကြီးက သောင်းကျန်းသည်ဆိုလို့ ကျန်သည့် မိုးကျော်၏ ကိုယ်အင်္ဂါအစိတ်အပိုင်းတွေကရော ငြိမ်နေသည် မထင်ပါနှင့်။
စုမာ၏ ကိုယ်ကို သိုင်းဖက်ထားသည့် သူ့လက်တံတွေက လျှာချင်းထိတွေ့ရစ်ပတ်ဆွဲစဉ်ကတည်းက ခါးအောက်က တင်ပါးကြီးတွေဆီ ရောက်သွားနေပြီ။ စုမာ အိုးကောင်းသည်။ မယ်ဗမာဝင်ပြိုင်လျှင်တောင် ရနိုင်သည့် အတိုင်းအတာရှိသည်။ စုမာ လမ်းလျှောက်သွားလျှင် ဒီအိုးကြီးတွေကို လိုက်ကြည့်သူ ယောကျ်ားသားက ဒုနဲ့ဒေးပင်။ ကားကားစွင့်စွင့်ရှိလှသည့် ဒီတင်ပါးတွေကို မိုးကျော် ပွတ်ကြည့်ရတာ၊ နယ်ရတာကို အရသာတွေ့သည်။ သူတို့တွေ လိုးကြဆော်ကြတိုင်း သူ အမြဲတမ်း လက်သရမ်းတတ်သည်။
“အို .. အစ်ကို… အင့် .. အိ …“
မိုးကျော်၏ လက်တွေက ကြမ်းသထက်ကြမ်းလာသောအခါ စုမာ တစ်ယောက် တုန်တုန်ခိုက်ခိုက်ဖြစ်လာရရှာသည်။ အားရပါးရ ဂျုံနယ်သလို နယ်နေသည့် မိုးကျော်လက်အရှိန်ကြောင့် သူမ၏ ထမိန်လေးတောင် မခံနိုင်တော့ပဲ ခြေထောက်အောက်ခြေတွင် ဂွင်းလုံးကျွတ်ပုံနေလေပြီ။ အောက်ခံပင်တီလေးသည်ကား ဖင်ကြားထဲညပ်ကာ နေရာအတည်တကျမရှိတော့။
“အစ်ကို လုပ်ချင်လဲ မြန်မြန်လုပ်တော့ .. စုမာက ပြန်ရဦးမယ် … နောက်ပြီး အဘမောင် ဝင်လာရင် ခက်မယ် ..“
စုမာ၏ ပြောစကားက မွှန်ထူသလို ဖြစ်နေသည့် မိုးကျော်ကို အသိဝင်စေသည်။ ဟုတ်သည်။ သူအချိန်ဆွဲပြီး စိမ်ပြေနပြေကိုင်နေလို့ မဖြစ်။ တော်ကြာနေ စုမာက ညည့်နက်သွားလို့ မပြန်တော့ဘူးဆိုလျှင် သူ့ကိုယ်သူ ဘာမှန်းမသိပါဘူးဆိုမှ မိန်းမတစ်ယောက် အစစ်ရနေဦးမည်။ နောက်ပြီး သူတို့ရပ်နေသည့်နေရာက ဂိုဒေါင်ဝင်ပေါက်ကနေကြည့်လျှင် လှမ်းမြင်နေနိုင်သေးတော့ စုမာပြောသလို အဘမောင်ကို အားနာရသေးသည်။ အဘမောင်က သူ့ကို အလိုလိုက်ပေမယ့် မိုးကျော် သိတတ်ရပေမည်။ အကြံတစ်ခုရလိုက်သည်နှင့် စုမာ၏လက်ကိုဆွဲပြီး ခပ်လှမ်းလှမ်းရှိ ဆန်အိတ်ပုံစီ ဆွဲခေါ်လာခဲ့သည်။
“လာ .. စုမာ .. ဒီမှာ လက်ထောက်ပြီး ကုန်းပေးနော် ..“
မိုးကျော်ပြောသည့်အတိုင်း စုမာနေပေး၏။ ပင်တီလေးတစ်ထည်ကသာ မနိုင်မနင်းကာထားပေးရသော တင်သားတွေက ဒီလိုမျိုး လက်ထောက်ကုန်းပေးထားသည့် အနေအထားတွင် ပိုပြီးတော့ စွင့်ကားလာသယောင်ရှိသည်။ ဂိုဒေါင်မျက်နှာကျက်အမိုးတွင် ထွန်းထားသည့် လေးပေမီးချောင်း၏ အလင်းရောင်က ဆန်အိတ်တွေ ကွယ်နေသဖြင့် သူတို့ပေါ်သို့ တည့်တည့်တော့ကျမနေချေ။ လင်းလင်းထင်းထင်း မရှိလှပေမယ့် တစွန်းတစတော့ မြင်နေရသည်။ မိုးကျော် အချိန်ဆွဲမနေတော့ပဲ စုမာ၏ ပင်တီစကို လှမ်းကိုင်ကာ ပေါင်တံတလျှောက် အောက်သို့ဆွဲချသည်။ စုမာက အလိုက်တသိနှင့် ခြေထောက်ကိုကြွပေးလိုက်ရာ ပင်တီလေးက သူမကိုယ်မှ လွတ်ကင်းသွားသည်။ သဲသဲကွဲကွဲမမြင်ရပေမယ့် ပင်တီအတွင်းဘက်တွင် စိုနေသည်ကို လက်နှင့်စမ်းမိယုံမက ကာမအရည်ကြည်နံ့ကိုပါ ရှူရှိုက်မိသည်မို့ စုမာ အဆင်သင့်ဖြစ်နေပြီဆိုတာကို မိုးကျော်သိသည်။ ပုဆိုးကို ခပ်မြန်မြန်ချွတ်လိုက်ပြီး သူမ ဖင်ကြီးနောက်ကပ်သည်။ သူ့လိင်တံကြီးသည် စောင့်စားရတာကို စိတ်မရှည်သည့်နှယ် ခေါင်းတယမ်းယမ်းနှင့် ဖြစ်နေသည်။
“အစ်ကိုမိုး .. သွင်းလိုက်တော့ .. စုမာ မနေနိုင်တော့ဘူး ..“
မီးရောင်က အလုံအလောက်မရှိသဖြင့် တကယ့်နေရာကိုမှ သေချာမမြင်နိုင်ပေ။ မိုးကျော်က စမ်းကာထောက်နေရသည်ကို စုမာ စိတ်မရှည်နိုင်တော့။ လက်တစ်ဖက်ကို နောက်ပစ်ကာ မိုးကျော်၏ လိင်တံကြီးကို ဖမ်းဆွဲကာ ကျကျနနတေ့ပေးလိုက်သည်။ ခိုအောင်းရမည့် ကျွင်းဆီတည့်တည့်ရောက်ပြီဆိုတော့လဲ မိုးကျော် စုမာ၏ ဆန္ဒကို ဖြည့်ဆည်းပေးလိုက်သည်။ ဘလွတ်ဆိုသည့်အသံနှင့် သူ့လိင်တံထိပ်က အိခနဲ အထဲသို့ ကျွံဝင်သွားသည်။ စွတ်စိုသည့် အခြေအနေရှိနေကြောင်းကို သူ့လိင်တံက ဦးနှောက်သို့ သတင်းလှမ်းပို့လိုက်သည်နှင့် မိုးကျော် တင်သားကြီးတွေကို လက်နှင့်ပိုင်ပိုင်နိုင်နိုင် ဆုပ်ကိုင်ကာ ဆောင့်သွင်းလိုက်သည်။
“အီး … အစ်ကိုရယ် .. ကြပ်တပ်တပ်ကြီးကွယ် ..“
“စစချင်းမို့လို့ပါ .. စုမာကလဲ .. နောက်ကျရင် အဆင်ပြေသွားမှာ သိသားနဲ့ …“
အမြဲလုပ်နေကြဆိုပေမယ့် အသက်၂ဝကျော်သာ ရှိသေးသည့် စုမာ၏ အဖုတ်က တင်းတင်းစီးစီး ရှိသေးသည်။ မိုးကျော် ဒါကြောင့်လဲ စုမာကို သဘောကျတာဖြစ်သည်။ နောက်ပြီး ယောကျ်ားနှင့်မထိတွေ့ဖူးသည့် အပျိုလေးများလို့ ဟန်ဆောင်မူပိုနေသည့် ကိစ္စဝိစ္စများလဲ မရှိ။ သူမလိုချင်တာကို ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းတောင်းဆိုတတ်သလို ရက်ရက်ရောရောလဲ တုန့်ပြန်တတ်သည်။ နူးညံ့အိထွေးသည့် အတွင်းသားတွေ၏ ရစ်ပတ်ဆွဲနေခြင်းကို အရသာခံပြီးမှ မိုးကျော် ကျန်နေသည့်အပိုင်းကို ထပ်သွင်းလိုက်သည်။ ဖတ်ခနဲမြည်သံနှင့်အတူ စုမာ၏ တင်အိုးကြီးနှစ်လုံးနှင့် သူ့ဆီးစပ် ပြေးကပ်သည်။
“အဆင်ပြေလား .. စုမာ ..“
“ရတယ် .. အစ်ကိုမိုး .. အကုန်ဝင်သွားပြီမှတ်လား … မြန်မြန်ဆောင့်ပေးတော့နော် ..“
တုန်ခိုက်ခိုက်အသံလေးနှင့် စုမာက ခေါင်းကလေးစောင်းငှဲ့ကာ တောင်းဆိုသည်။ ကောင်မလေး စိတ်ထနေပြီဆိုတာ နားလည်လိုက်ပြီမို့ စုမာ၏ ခါးကလေးခွက်၍ တင်ပါးကြီးတွေ တုန်တုန်တက်သွားအောင်ပင် မိုးကျော် တစ်ချက်ချင်း အားနှင့်စဆောင့်သည်။ စီးကနဲ စီးကနဲ သူ့လိင်တံကြီးက စုမာ၏ အဖုတ်ထဲကို စည်းချက်မှန်မှန်နှင့် အဝင်အထွက်ဖြစ်နေသည်။ စုမာ၏ အဖုတ်အတွင်း၌ အရည်တွေက ရွှဲသထက် ရွှဲလာပြီး မိုးကျော်ဆောင့်ပေးတိုင်းလဲ ဆန်အိတ်တွေကို အားပြုက သူမဖင်ကြီးကို နောက်သို့ ပြန်ပြန်ကော့ပေးသည်။ နှစ်ဦးသား အင်္ဂါစပ်တွေထိတွေ့သည့် ဖတ်ခနဲ ဖတ်ခနဲ မြည်သံက စိပ်လာသလို တအင်းအင်း တအီးအီး ညည်းသံများကလဲ ပိုပိုကြားလာရသည်။
“အစ်ကိုမိုး .. ဆောင့် .. မြန်မြန် .. စုမာပြီးတော့မယ် ..“
စုမာ အသက်ကို ခဲခဲယဉ်းယဉ်း ရှူးသွင်းနေရာမှ အားတင်းကာ အသံကိုစုပြီး မိုးကျော်ကို အချက်ပေးသည်။ ပါးစပ်နှင့် ပြောလိုက်သလို အဖုတ်အတွင်းသားတွေကို ကျုံ့၍ကျုံ့၍ ညှစ်ပေးခြင်းနှင့်လဲ အချက်ထပ်ပြသည်။ မိုးကျော် စုမာ၏ ပုခုံးသားနှစ်ဘက်ကို တင်းတင်းလှမ်းဆွဲလိုက်ရင်း အံကိုတင်းတင်းကျိတ်ကာ ဒလမ်းကြမ်းကို ဆောင့်တော့သည်။ စက္ကန့်ပိုင်းအတွင်းမှာပင် ဆောင့်ချက်တွေက စိပ်သထက် စိပ်လာသည်။ သူ့စိတ်ထဲတွင် တခြားဘာမှ မရှိတော့ပဲ စုမာနှင့် အပြိုင်ပြီးဖို့ အကြောင်းအရာကသာ ရှေ့တန်းရောက်သည်။ တဆတ်ဆတ်တုန်ခါနေသည့် စုမာ၏ ကိုယ်ကလေးနှင့် လှိုင်းထနေသည့် ဖင်သားတွေက သူ့စိတ်ကို ပိုပိုဆွဆွပေးနေသည်။ အင်တိုက်အားတိုက်နှင့် ချွေးတွေရွှဲလာသည့်အထိ ဆောင့်ပစ်လိုက်သောအခါ သူ့လိင်တံတလျှောက် ယားတက်လာသည်။ ပန်းတိုင်ကို နီးပြီဆိုတာသိပြီမို့ မိုးကျော် တစ်ဆုံးဝင်တစ်ဆုံးထွက်နည်းနှင့် နောက်ထပ်ခပ်မြန်မြန်ကစ်ပစ်လိုက်ရာ ဆယ်ချက်မပြည့်ခင်မှာပင် အရည်တွေပန်းထွက်တော့သည်။ စုမာလဲ သူ့နည်းတူ တပြိုင်တည်းပြီးသည် ထင်သည်။ အတွင်းသားတွေကို နှစ်ခါသုံးခါလောက် ညှစ်ပေးပြီး ငြိမ်ကျသွားသည်။ မိုးကျော် စုမာ၏ ကျောပြင်လေးပေါ် ကိုယ်နှင့်ကပ်ထားမိပြီး တော်တော်ကြာသည့် အမောဖြေနေမိသည်။ အသက်ရှူမှန်လာတော့မှ ကိုယ်ကို ပြန်ကြွကာ စုမာနောက်မှ ခွာလိုက်သည်။
“ပြလွတ် ..ဗျော့ ..“
သူ့လိင်တံကျွတ်ထွက်သွားသည်နှင့် စုမာ၏ အဖုတ်ဝကနေ လေခိုသည့်အသံလိုက်ကာ အရည်တွေထွက်ကျသည်။ စုမာက လက်တစ်ဖက်နှင့် သူမ၏ ပေါင်ကြားကို လှမ်းပိတ်မည်ပြုသည်။
“နေ . နေ .. စုမာ .. ပုဆိုးနဲ့သုတ်လိုက်မယ် ..“
မိုးကျော် ဒီလောက်တော့ အလိုက်သိသင့်သည်ဟု တွက်မိပြီး ဆန်အိတ်ပေါ်တင်ထားသည့် သူ့ပုဆိုးကို လှမ်းဆွဲကာ ပေါင်ကြားကို အုပ်ပေးသည်။ စုမာက သူ့ကို ကျေးဇူးတင်သလို ကြည့်သည်။ ပေါင်ကို ခပ်ကွကွလုပ်ပြီး ပုဆိုးနှင့် ပွတ်နေသည်။ ကျေနပ်လောက်တော့ ပုဆိုးကို သူ့ဆီပြန်ပေးပြီး ပင်တီလေးကို ပြန်ဝတ်သည်။
“လိုက်မပို့နဲ့တော့ အစ်ကိုမိုး .. စုမာ လမ်းထိပ်က စာအုပ်ဆိုင် ဝင်လိုက်ဦးမယ် .. အစ်ကိုမိုးလဲ နားတော့ ..“
ထမိန်ပြန်ဝတ်ပြီးသွားသည်နှင့် စုမာက နှုတ်ဆက်စကားဆိုသည်။ မိုးကျော်လဲ ခေါင်းသာညိတ်ပြမိသည်။ အရည်တွေနှင့်ပေပွနေသည့် ပုဆိုးကို ပြန်မဝတ်ချင်သည်မို့ စုမာကို ဂိုဒေါင်ပေါက်ဝတောင် ပြန်လိုက်မပို့ဖြစ်။ စုမာ၏ ထမင်းဆိုင်က ဒီဂိုဒေါင်ကနေ သိပ်ဝေးလှသည်မဟုတ်သည့်အပြင် လမ်းမီးတွေ ထိန်ထိန်သာသာနေလို့ ပြသနာမရှိလောက်ဟု တွေးရင်း သူအိပ်နေကျ ဂိုဒေါင်ထောင့်ဆီသို့သာ ဖင်ဟောင်းလောင်း၊ ဂွေးတန်းလန်းနှင့် လျှောက်လာခဲ့လေတော့သည်။
*****************************************************
တပ်မတော်မှတ်တန်းရုံး တည်ရှိသော မိုးကောင်းဘုရားလမ်းတလျှောက်တွင် အိမ်ကြီးအိမ်ကောင်းတွေ များသည်။ ရန်ကုန်မြို့ရှိ လူကုံထံအသိုင်းအဝိုင်းထဲမှ တတ်နိုင်သူများသည် ဒီမှာဘက်တွင် ခြံကျယ်ကျယ်ပေးဝယ်ကာ ကိုယ့်မိသားစုနှင့်ကိုယ် အေးအေးဆေးဆေး လာနေတတ်ကြသည်။ ထိုသူများထဲတွင် သူသူအောင်တို့ မိသားစုလဲ အပါအဝင်ဖြစ်လေသည်။ “သူသူ“ဟု သူ့ကိုယ်သူ အဖျားဆွတ်ကာ ပြောတတ်သည့် သူသူအောင်သည် ရဲမှုးကြီးဦးသိန်းအောင်၏ သမီးငယ်ဖြစ်ပြီး သူ့အထက်တွင် နှစ်နှစ်ကြီးသည့် အစ်မဖြစ်သူ ဖြူဖြူအောင်သာ ရှိသည်။ အမေဖြစ်သူ ဒေါ်ဇင်မာအောင်ကမူ ကျောင်းဆရာမဟောင်းတစ်ဦး ဖြစ်ပြီး အဆစ်အမြစ်ကိုက်ခဲသည့် ရောဂါကြောင့် လွန်ခဲ့သည့် နှစ်နှစ်ကျော်ကတည်းက ဆရာမအလုပ်မှ နှုတ်ထွက်ခဲ့သည်။ သားအမိ သားအဖတွေ စည်းစည်းလုံးလုံး ချစ်ချစ်ခင်ခင်မို့ သူသူအောင်တို့ “အောင်“ မိသားစုသည် အတော်ပင် ပျော်ဖို့ကောင်းပါသည်။ ညဘက်ညဘက် မိသားစု စုံညီသော အချိန်တွင် တစ်ဦးကိုတစ်ဦး စလိုက်နောက်လိုက်နှင့် သူတို့အိမ်ရှေ့ ဧည့်ခန်းသည် ကျွက်ကျွက်ကို ညံနေတတ်သည်။
ဒီနေ့ညလဲ ထိုသို့ပင် ကျွက်ကျွက်ညံနေသည်။ သို့သော် စကားသံများသည် ပျော်ရွှင်လို့ ညံနေသည့် အသံများတော့ မဟုတ်ပါချေ။
“ကံကြီးပေလို့သာပဲ သမီးငယ်ရယ် .. မေမေ့သမီးလေး ရေတိမ်နစ်တော့မလို့ …“
ဒေါ်ဇင်မာအောင်သည် ရင်ပတ်ကိုလက်နှင့်ဖိထားလျက်က မခွာနိုင်သေးပဲ ပူပန်မှုကြီးစွာနှင့်ပြောသည်။ အကြီးမဖြစ်သူ ဖြူဖြူအောင်ကမူ မျက်ရည်တွေဝေ့နေသည့် သူသူအောင်အား ပုခုံးကနေ ဖက်ထားရင်း အားပေးနေရသည်။ အတွေ့အကြုံများခဲ့သော ရဲမှုးကြီး ဖြစ်ခဲ့သည့်တိုင် ဦးသိန်းအောင်သည် သမီးဖြစ်သူ၏ အဖြစ်ကို ကြားတော့ ဂနာမငြိမ်ဖြစ်ကာ ထိုင်တောင်မထိုင်နိုင်ပဲ လက်ကို နောက်ပစ်၍ ဧည့်ခန်းထဲတွင် ခေါက်တုံ့ခေါက်ပြန် လျှောက်နေမိသည်။ တစ်ချက်တစ်ချက်လဲ ရပ်ကာ အတူယှဉ်ကာထိုင်နေကြသည် သမီးချောနှစ်ဦးကို လှမ်းလှမ်းကြည့်သည်။
ဖြူဖြူအောင်နှင့် သူသူအောင် သမီးနှစ်ယောက်စလုံး တစ်ယောက်တစ်မျိုးစီ လှကြပါသည်။ သူ့မိန်းမဇင်မာအောင်သည်လဲ ငယ်စဉ်တုန်းက မိန်းမချော၊ မိန်းမလှတစ်ဦးမှန်း ကိုယ်တိုင်ပိုးပန်းခဲ့ရသူမို့ ဦးသိန်းအောင် ကောင်းကောင်းကြီးသိသည်။ သမီးနှစ်ယောက်စလုံးသည် အမေဖြစ်သူဆီက အမွေကို မပျောက်ပျက်အောင် ထိန်းသိမ်းထားနိုင်သည်ဟု ဆိုရပေမည်။ အကြီးမ ဖြူဖြူအောင်သည် နာမည်နှင့်လိုက်အောင် ဖြူဖြူဖွေးဖွေး လှသူဖြစ်ပြီး၊ အငယ်မ သူသူအောင်က ဝင်းဝင်းဝါဝါလေးနှင့် လှသူလေးပင်။ အခုတော့ မိန်းမဖြစ်သူ ဇင်မာပြောသလို ဒီဝင်းဝင်းဝါဝါလေးသည် ကံကောင်းလို့ ဘဝမပျက်ရှာချေပြီ။ ကံကောင်းလို့ ဖိုးသိကြားမသလို ဝင်ကယ်မည့်လူ ရှိပေလို့။
“ကံကောင်းလို့ မဟုတ်ဘူး.. မေမေရေ .. ဟိုအစ်ကို ဝင်ကယ်လို့ .. အဲဒီလိုမှ မဟုတ်ရင် သူသူ့ဘဝတော့ မတွေးရဲဘူး ..“
ဖြူဖြူအောင်က အမေဖြစ်သူ၏ စကားကို မထောက်ခံပဲ မိုးကျော်ဆိုသည့် လူငယ်ကို ရည်ညွန်းကာပြောသည်။ ဦးသိန်းအောင် ခေါင်းတဆတ်ဆတ် ညိတ်ကာထောက်ခံသည်။ သမီးနှစ်ယောက်စလုံး ရှေ့ရော၊ မိန်းမဖြစ်သူရှေ့တွင်ပါ ခြေစုံရပ်လိုက်ပြီး ..
“အခုတော့ မိုးချုပ်ပြီ .. သမီး .. ဘာမှလဲ လုပ်လို့ရမှာ မဟုတ်ဘူး .. မနက်မိုးလင်းလင်းချင်း .. ဖေဖေတော့ ကီလီဆိပ်ကို သွားပြီး .. အဲဒီ မှတ်ကြီးတို့ကို သွားဖမ်းရမှာပဲ .. ဒီလိုလူဆိုးတွေကို အလွတ်ပေးလို့မဖြစ်ဘူး .. မိုးကျော်ဆိုတဲ့ သူငယ်ကိုလဲ တွေ့လိုက်ဦးမယ် .. နောက်ပြီး သမီးငယ်ကိုလဲ မှာရဦးမယ် ..“
“ဟုတ် .. ဖေဖေ ..“
လေသံတည်တည်ကြည်ကြည်နှင့် ပြောသည့် ဦးသိန်းအောင်၏ စကားကြောင့် သူသူအောင်သည် ဝေ့ဝဲနေသည့် မျက်ရည်တွေကို သုတ်ပြီး အဖေဖြစ်သူကို မော့ကြည့်သည်။
“ဟိုဘက်ခြံက ကိုတူးနဲ့ သမီး ဆက်ဆံရေးကို အဖေ အရင်တုန်းက ဘာမှ မပြောပေမယ့် ဒီတစ်ခါတော့ ပြောရတော့မယ် .. ကိုတူးလိုမျိုး ပေါ့ပေါ့နေ ပေါ့ပေါ့စား ယောကျ်ာလေးမျိုးနဲ့ တွဲတာ ဖေဖေမကြိုက်ဘူး .. သူ့အဖေ ဦးကျော်ဝင်းကို အားနာပေမယ့် .. သူ့သားကိုတော့ ဖေဖေ သဘောမကျဘူး .. မနှစ်ကလဲ သမီး အဲဒီကောင်လေးနဲ့တွဲလို့ ဆယ်တန်းကျပြီးပြီ မှတ်လား ..“
ဦးသိန်းအောင်တို့ ခြံချင်းကပ်ရပ်တွင် ဆည်မြောင်းဌာနမှ ညွှန်မှုးဖြစ်သူ ဦးကျော်ဝင်းတို့ နေထိုင်ကြသည်။ ကိုတူးဆိုသည့် ကောင်ကလေးသည် တစ်ဦးတည်းသော သားမို့ ဦးကျော်ဝင်းတို့ တစ်မိသားစုလုံးက အလိုလိုက်ကာထကြမှန်း ဟိုဘက်အိမ်၊ ဒီဘက်အိမ်ဝင်ထွက်သွားလာနေကြသူများမို့ သိနေကြသည်။ မိမိကိုယ်တိုင်လွတ်လပ်စွာနေထိုင်တတ်ပြီး သမီးတွေ၏ ကိစ္စဝိစ္စကို ဝင်မပါတတ်သူမို့ အရင်တုန်းက ဘာမှမပြောပေမယ့် အကြောင်းကိစ္စရှိလာသောအခါ ဦးသိန်းအောင် လျစ်လျူရှူထားလို့ မရတော့ပေ။
“ဟုတ် .. ဟုတ်ကဲ့ပါ ဖေဖေ .. ဒီနေ့ကြုံလိုက်တဲ့ အဖြစ်အပျက်ကြောင့် သူသူ ကိုတူးအကြောင်း ကောင်းကောင်းကြီးသိသွားပါပြီ .. နောင်အသွားအလာ ဆင်ခြင်ပါ့မယ် ..“
“အင်း .. ဟုတ်ပြီလေ .. ဒါဆိုလဲ ငါ့သမီးတွေ အိပ်ကြတော့ … ညည့်လဲနက်လှပြီ .. ဖေဖေ ဖုန်းဆက်စရာရှိတာ ဆက်လိုက်ဦးမယ် ..“
ဦးသိန်းအောင်က စကားစ ဖြတ်လိုက်ပြီမို့ သူသူအောင်၏ အဖြစ်အပျက်ကို အစီရင်ခံမှုသည် ပြီးဆုံးခြင်းသို့ ရောက်ရှိသွားလေတော့သည်။
*****************************************************
နံနက်ခြောက်နာရီ ဝေလီဝေလင်းအချိန်တွင် အပြာရောင်ငါးချိတ် လင့်ရိုဗာကားတစ်စီး ကီလီဆိပ်ကမ်းထဲသို့ ဝင်ရောက်လာသည်။ ရဲကြပ်ကြီးတစ်ဦးကမောင်းပြီး သူ့ဘေးတွင်မူ ဥပဓိရုပ်ကောင်းသော ရဲအရာရှိကြီးတစ်ဦး လိုက်ပါလာသည်။ နောက်ခန်းတွင်မူ ဒုရဲအုပ်တစ်ဦးနှင့် ရဲသားတစ်ဦးက လက်နက်များကိုင်ဆောင်လျက် အတူတကွပါလာကြသည်။ ကီလီဆိပ်ကမ်းတွင် ကားရပ်ပြီးနောက် ဒုရဲအုပ်နှင့် ရဲတပ်သားနှစ်ဦး ကားပေါ်မှ ဆင်းသွားပြီး ရဲအရှိကြီးကမူ ပါလာသည့် ဆေးတံကိုဖွာရင်း ငြိမ်သက်စွာ ထိုင်စောင့်နေသည်။ မိနစ်(၂၀) မရှိတရှိတွင် ဒုရဲအုပ်နှင့် ရဲသားနှစ်ဦး ကားဆီသို့ ပြန်ရောက်လာသည်။ သူတို့ချည်းပဲတော့ မဟုတ်။ အရပ်အမောင်းခပ်ကောင်းကောင်း ဗလခပ်တောင့်တောင့် အလုပ်ကြမ်းသမားတစ်ဦး အတူတကွပါလာသည်။
“ဆရာကြီး .. မိုးကျော်ဆိုတာ သူပဲ .. ကျန်တဲ့ သုံးကောင်ကတော့ ကျနော်တို့ကားဝင်လာတာ မြင်လိုက်တယ် ထင်တယ် .. အစအနတောင် မမြင်ရတော့ဘူး .. ဆိပ်ကမ်းရဲကို မှာထားပြီး တွေ့တာနဲ့ ဖမ်းပြီး စခန်းကို ခေါ်လာဖို့ ကျနော်မှာထားခဲ့တယ် ..“
“အေး .. ဒါဆိုလဲ မိုးကျော်ကိုပဲ ခေါ်ခဲ့ကွာ ..“
“ကျုပ်မှာ အပြစ်ရှိလို့လား …“
မိုးကျော်၏ အသံက ထီမထင်အသွင်အပြည့်ဖြစ်နေသည်။ သူ့ကို ခြေဆုံးခေါင်းဆုံး အကဲခတ်ကာ ကြည့်နေသည့် ရဲအရာရှိကြီး၏ အကြည့်ကိုလဲ မကြောက်မရွံ့တန်ပြန်ကြည့်နေသည်။
“မောင်မိုးကျော်မှာ အပြစ်မရှိပါဘူး .. ဖမ်းတာလဲ မဟုတ်ပါဘူး .. ဦးလေးအိမ်ကို ခနခေါ်သွားမလို့ပါ ..“
မိုးကျော်ဘာမှ ထပ်တွန့်တက်ကာ မပြောတော့။ ခပ်တည်တည်နှင့်ပင် ဒုရဲအုပ်ညွှန်ပြသည့် နောက်ခန်းသို့သာ တက်လိုက်တော့သည်။ အချိန်နာရီဝက်ကျော်ကျော် စီးနင်းလိုက်ပါလာပြီးနောက် ကုန်းကြီးတစ်ခုကိုရောက်သည်နှင့် ညာဘက်က လမ်းသွယ်လေးတစ်ခုထဲသို့ ချိုးဝင်လိုက်သည်ကိုသာ တွေ့လိုက်သည်။ အတော်လေးကျယ်ဝန်းသည့် ခြံဝန်းကြီးတစ်ခုရှေ့အရောက်တွင်တော့ ကားမောင်းသည့် ရဲတပ်ကြပ်ကပင် ဆင်းဖွင့်ကာ မောင်းဝင်လာခဲ့လေသည်။
“လာ .. မောင်မိုးကျော် .. ဒါ ဦးလေးအိမ်ပဲ ..“
မိုးကျော်သည် မဝင်သေးပဲ အိမ်၏အခြေအနေကို တစ်ချက်အကဲခတ်ကြည့်သည်။ ပြီးတော့ သူ့ကိုရပ်စောင့်နေသည့် ဦးသိန်းအောင်ကို ကြည့်သည်။
“ကျုပ်မှာ အပြစ်မရှိဘူး .. ဖမ်းတာမဟုတ်ဘူးဆိုရင်တော့ ဆိပ်ကမ်းပဲ ပြန်ချင်တယ် ဦးလေး .. ဘယ်လိုမှတော့ မအောင့်မေ့နဲ့ .. ဒီအချိန်လေးပဲ ဆိပ်ကမ်းမှာ ကုန်တက်တာမို့ ကျုပ်ရစရာရှိတာတွေ နစ်နာသွားလိမ့်မယ် ..“
“မောင်မိုးကျော် မနစ်နာစေရပါဘူး .. ဦးလေးက မောင်မိုးကျော်ရဲ့အချိန်အတွက် ပိုက်ဆံရှင်းပေးပါ့မယ် ..“
မိုးကျော် ဘာမှထပ်မပြောတော့ပဲ ပုခုံးတစ်ချက်တွန့်ကာ ဦးသိန်းအောင်နောက်လိုက်ကာ ဝင်လာခဲ့သည်။ ကြီးမားကျယ်ပြန်သည့် ဧည့်ခန်းထဲတွင် အိမ်သားသုံးဦး မတ်တပ်ရပ်ကာ အိမ်ပေါက်ဝကို လှမ်းကြည့်နေကြသည်ကို အိမ်ထဲဝင်ဝင်ချင်း မိုးကျော်မြင်လိုက်သည်။ ထင်မှတ်မထားသည့် ကောင်မလေးတစ်ယောက်က ဒီထဲတွင် ပါနေသဖြင့် မိုးကျော် အံ့သြသွားမိသည်။ ပြီးမှ သဘောကျဟန်နှင့် နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက်ပြုံးသည်။ ညီညာဖြူဖွေးသည့် သွားဖြူတန်းလေးတွေ ပေါ်လာသော သူ့အပြုံးကြောင့် ရပ်နေသည့် မိန်းမသားသုံးဦးစလုံး သူ့ကို ငေးမောကြည့်တာ မိုးကျော်သတိထားလိုက်မိသည်။
“အစ်ကိုမိုးကျော် ပါလာတယ် ..“
“အော် .. ဒါက နင့်အိမ်ကိုး .. ငါညကတည်းက ထင်တော့အထင်သား .. နင့်ပုံစံကြည့်ရတာ လူကုံထံသားသမီးနဲ့တူပါတယ်လို့ … နင်နဲ့ ပြန်တွေ့ရတာတော့ ဝမ်းသာပါတယ် .. ဒါပေမယ့် လောလောဆယ်တော့ ငါ့အလုပ်ပျက်ပြီဟေ့ ..“
သူသူအောင်သည် မိုးကျော်၏ စကားကြောင့် နားမလည်သည့်ဟန်နှင့် သူမအဖေကို လှမ်းကြည့်သည်။ ဦးသိန်းအောင် ချက်ချင်းပဲ သူ့အင်္ကျီအိတ်ထဲကို လက်နှိုက်ကာ နှစ်ရာတန်ဆယ်ရွက်ကို ထုတ်ယူလိုက်သည်။
“ရော့ .. ဒီမှာ .. မောင်မိုးကျော် .. ဒါ မင်းရဲ့နေ့စားလို့ပဲ သတ်မှတ်လိုက်ကွာ ..“
မိုးကျော် ဦးသိန်းအောင် ကမ်းပေးသည့် ပိုက်ဆံကိုယူပါသည်။ သို့သော် နှစ်ရာတန်ငါးရွက်ကို ပြန်ဖြေထုတ်လိုက်ပြီး ဦးသိန်းအောင်ကို ပြန်လှမ်းပေးလိုက်သည်။
“ကျုပ် တစ်နေ့လုံး အလုပ်လုပ်မှ လွန်ရောကျွံရော တစ်ထောင်လောက်ပဲရတာပါ .. ကျုပ် ဒီလိုက်လာလို့ အလုပ်ပျက်တဲ့အတွက် ငါးရာရတယ်ဆိုရင် ကျုပ်အတွက် လုံလောက်ပါပြီ ..“
တစ်မိသားစုလုံးသည် မိုးကျော်၏ အပြောကြောင့် အံ့အားသင့်သွားကြသည်။ သူတို့စိတ်ထဲတွင် မိုးကျော် ဦးသိန်းအောင်ပေးသည့် ပိုက်ဆံကို ဒီလိုမျိုး ပြန်ပေးလိမ့်မည်ဟု မထင်။ မိုးကျော်၏ အပြုအမူကို သဘောကျသွားသည့် ဦးသိန်းအောင် ခေါင်းတဆတ်ဆတ်ညိမ့်သည်။ မိုးကျော်၏ ရုပ်သွင်ကိုယ်ဟန်ကိုလဲ ခြေဆုံးခေါင်းဆုံးတစ်ခါပြန်အကဲခတ်သည်။ ဝါရင့်ရဲအရာရှိကြီးမို့ သူ့စိတ်ထဲတွင် မိုးကျော်၏ ပုံစံက ထူးခြားနေသည်။ သာမန်အလုပ်ကြမ်းသမားတစ်ယောက်နှင့် လားလားမှမတူချေ။ စိတ်ထဲသံသယဖြစ်လျှင် ထိန်ချန်ထားတတ်သူ မဟုတ်သဖြင့် မိုးကျော်ဆိုသည့် လူငယ်အကြောင်း မေးဖို့ဆုံးဖြတ်လိုက်လေတော့သည်။
“မောင်မိုးကျော်က နေ့တိုင်း ကူလီထမ်းတာပဲလား ..“
မိုးကျော် ဦးသိန်းအောင်၏ အမေးကို မဖြေသေးပဲ သေသေချာချာ စိုက်ကြည့်ပါသည်။ သူ၏ အဖြေကို ဦးသိန်းအောင်သာမက သူသူအောင်ကပါ နားစွင့်နေသည်ကို သတိပြုမိသည်။ တော်ယုံသူစိမ်းတရံစာကို ဖွင့်မပြောချင်သော်လဲ ဦးသိန်းအောင်၏ပုံစံက လေးစားလောက်သည့် ဥပဓိရုပ်ရှိသူမို့ အဖြေရှာမရသေးသည့် သူ့အကြောင်းကို ပြောပြဖို့ စိတ်ကူးလိုက်လေတော့သည်။
“တကယ်တော့ ကျနော်ကူလီထမ်းတာ မကြာသေးပါဘူး ..“
မိုးကျော်ဆိုသည့် သူငယ်၏ မျက်နှာက အနည်းငယ်ညိုးနွမ်းသည့် အသွင်ပေါက်သွားသည့်အပြင် “ကျုပ်”ဆိုသော အသုံးအနှုန်းမှ သူ့အလိုလို “ကျနော်“ဟု ပြောင်းသုံးလိုက်ခြင်းကို ဦးသိန်းအောင် ဒက်ခနဲရိပ်မိသည်။ ပိုစိတ်ဝင်စားလာသည်နှင့်အမျှ အများသူငါနှင့်မို့ မိုးကျော် ဖွင့်ပြောရန်ခက်နေမှာကိုလဲ တွေးမိသည်။ မိန်းမဖြစ်သူနှင့် သမီးနှစ်ယောက်ဖက်လှည့်ကာ ..
“ဇင်မာရော .. သမီးတို့ရော လုပ်စရာရှိတာ သွားလုပ်ကြတော့ ..“
မျက်ရိပ်မျက်ကဲပြကာ နှင်လိုက်ပြီမှန်း သိသည်မို့ သားအမိသုံးယောက်စလုံး ဧည့်ခန်းထဲမှ လှည့်ထွက်သွားကြသည်။ သူသူအောင်သည်လဲ တွန့်ဆုတ်တွန့်ဆုတ်နှင့် လည်ပြန်လှည့်ကြည့်ကာ အစ်မနှင့် အမေဖြစ်သူနောက် လိုက်သွားရသည်။ သူမသည် ညတုန်းက သူရဲကောင်းလုပ်ကာ ဝင်ကူညီခဲ့သည့် အကိုမိုးကျော် အိမ်ရောက်လာမှုတွင် ဝမ်းအသာဆုံးလူသားမို့ မိုးကျော်၏ အကြောင်းကိုသိချင်နေမိသည်။ လှည့်ကြည့်လှည့်ကြည့်နှင့်မို့ မိုးကျော်က သူမတို့ထအသွားတွင် နောက်မှလှမ်းငေးနေမှန်း သိလိုက်သည်။ အကြည့်အချင်းအဆုံတွင် အကိုမိုးကျော် ချက်ချင်းမျက်နှာလွှဲသွားသည်။ ဘာရယ်မှန်းမသိပဲ သူသူ ဒါကို ကျေနပ်သဘောကျစွာ ပြုံးမိသည်။
“ကဲ .. မောင်မိုးကျော် .. မင်းအကြောင်းတွေ ဦးကို တဆိတ်လောက် ပြောပြပါလား ..“
“ဟုတ်ကဲ့ .. အမှန်အတိုင်းပြောရရင်တော့ ကျနော့်အကြောင်းက ဘာကိုပြောရမှန်းတောင် မသိပါဘူး ..“
“ဟေ .. ဘယ်လို !!! ..“
“ဒီလိုပါ .. ဦးလေး .. ကျနော်ဟာ ကျနော့်ဘဝကို လွန်ခဲ့တဲ့ငါးလကျော်အထိပဲ မှတ်မိနေလို့ပါ ..“
“မဖြစ်နိုင်တာကွာ … မောင်မိုးကျော် … မင်းအရွယ်လူတစ်ယောက်ဟာ လွန်ခဲ့တဲ့ ငါးလလောက်အထိပဲ မှတ်မိတယ်ဆိုတော့ … မင်းဟာက အဆန်းပါလား ..“
ဦးသိန်းအောင် စိတ်ဝင်စားခြင်းမက စိတ်ဝင်စားသွားသည်။ မိုးကျော်၏ မျက်လုံးတွေကိုလဲ သေချာအကဲခတ်ကြည့်သည်။ စိတ်နောက်သည့်အမူအရာ၊ စိတ်မမှန်သည့် အမူအရာမတွေ့။ ပကတိလူကောင်းတစ်ယောက်လို ကြည်လင်နေသည်ကို တွေ့ရသည်။ သူ့ခေါင်းထဲက ဖြတ်ခနဲအကြောင်းအရာတစ်ခုကို တွေးမိသည်။ သေတော့မသေချာပါ။ သို့သော် ထိုအတွေးကို ထောက်ခံသည့်အချက်တွေက မိုးကျော်ဆက်ပြောသည့် အကြောင်းအရာတွေထဲတွင် အပြည့်အဝပါလာမှန်း မကြာခင်ပင် သိလာရလေသည်။
“လွန်ခဲ့တဲ့ ငါးလရဲ့မနက်ခင်းတစ်ခုမှာ ဘေးနားက အသံတွေဆူညံဆူညံနဲ့ ကြားလိုက်ရတော့ ကျနော် နိုးလာခဲ့တယ် .. ပထမဆုံး ကျနော် သတိထားမိတာကတော့ ကျနော့်ဘေးမှာ ထိုင်သူထိုင်၊ ဆေးလိပ်ဖွာသူဖွာနေတဲ့ ဆိပ်ကမ်းကြီးပဲ … ရုတ်တရက်တော့ ကျနော် ဘယ်ရောက်နေမှန်းမသိဘူး .. ကျနော်အိပ်ပျော်နေခဲ့တဲ့ သံတံတားနားက လှမ်းကြည့်ရင် မြစ်ထဲမှာ မော်တော်တွေ၊ လှေတွေ သွားနေကြတာ အများကြီးကို တွေ့နေရတယ် .. ကျနော်ကိုယ့်ကျနော် ဘာဖြစ်တာလဲမသိဘူးဆိုပြီး ကိုယ့်ဖာသာကိုယ် ပြန်စမ်းကြည့်တော့ .. အိတ်ကပ်ထဲမှာ ပိုက်ဆံတစ်ပြားမှ မရှိသလို .. ဘာဆိုဘာမှလဲ မတွေ့ဘူး .. အဲဒီအချိန်မှာ ကျနော်ဗိုက်ဆာနေတာနဲ့ ဘာလုပ်လို့ရမလဲလို့ စဉ်းစားကြည့်တော့ လူတွေ ကုန်ထမ်းနေကြတာ တွေ့တယ် .. ကျနော်လဲ ဗိုက်အရမ်းဆာနေပြီမို့ ကျနော်ကုန်ဝင်ထမ်းလို့ရမလားဆိုပြီး အလုပ်သမားခေါင်းကို မေးကြည့်တော့ ရတယ်ဆိုပြီး ပြောလို့ ဝင်ထမ်းခဲ့တာပဲ .. အဲဒီကနေ ကူလီဖြစ်လာတယ်လို့ ပြောရမယ် ..“
မိုးကျော်ပြောသွားသည့် စကားကို ဦးသိန်းအောင် တစ်စုံတစ်ခုမှ ဝင်မမေးပဲ မျက်နှာကို သေချာအကဲခတ်ကြည့်ပြီးတော့သာ နားထောင်နေလေသည်။ အမှုစစ် ရဲအရာရှိတစ်ဦး၏ အမူအကျင့်အတိုင်း ပြောဆိုသူ၏ လေယူလေသိမ်း၊ မျက်နှာအပြောင်းအလွဲကို အကဲခတ်နေခြင်းဖြစ်၏။ လုပ်ကြံပြောဆိုသည့် အမူအရာကို တစိုးတစိမျှ မတွေ့ချေ။
“ဒါဖြင့် .. မင်းနာမည် မိုးကျော်ဆိုတာကျတော့ရော .. ဘယ်လိုသိတာလဲ ..“
ဦးသိန်းအောင်၏ အမေးကို မိုးကျော် ဟက်ခနဲတစ်ချက်ရယ်သည်။ ဦးသိန်းအောင်က သူရယ်လိုက်သည်ကို မေးခွန်းထုတ်သည့် အကြည့်မျိုးနှင့် လှမ်းကြည့်နေသဖြင့် မိုးကျော် ချက်ချင်းမျက်နှာကို ပြန်ပြင်လိုက်သည်။
“မိုးကျော်ဆိုတာက ကျနော့်ဖာသာ ပေးလိုက်တဲ့ နာမည်ပါ .. ကျနော်ကုန်ထမ်းမယ်ဆိုပြီး ကူလီခေါင်းကို သွားမေးတော့ .. မင်းနာမည်ဘယ်သူလဲဆိုပြီး ကျနော့်ကို မေးတယ် .. အဲဒီအချိန်မှာ ကျနော် ဘာဆိုဘာမှ စဉ်းစားလို့မရတော့ဘူးဆိုတာကို အထိတ်တလန့်နဲ့ စတွေ့တာပဲ .. တွေးလိုက်တဲ့အချိန်မှာ ကျနော့် ခေါင်းတစ်ခြမ်းက သိသိသာသာကို ကိုက်လာတယ် .. ဘာဖြေရမှန်း မသိခင်မှာ .. ဘေးနားက မုန့်ရောင်းတဲ့အသည်က သူတို့အချင်းချင်းက ညတုန်းက ဆိုနီ၊ မိုးကျော် ပျက်တဲ့ပျက်လုံးတွေက အရမ်းရယ်ရတာပဲဆိုပြီး လှမ်းပြောလိုက်တယ် .. အဲဒါနဲ့ ကျနော့်နာမည်ကို မိုးကျော်လို့ ပြောလိုက်တာပါ ဦးလေး .. ဆိုနီဆိုတဲ့နာမည်ကတော့ ကူလီနဲ့ မလိုက်ဘူးထင်လို့ မရွေးလိုက်တာပါ ..“
မိုးကျော် ဘာကြောင့် ရယ်တာလဲဆိုတာကို ဦးသိန်းအောင် နားလည်သွားသည်။ သူထင်ထားသည့် အချက်က ပိုသေချာလာပြီမို့ အဓိကကျသည့် နောက်ဆုံးအချက်ကိုသာ ဦးတည်၍ မေးမြန်းသည်။
“ဒါဆို မောင်မိုးကျော် အိပ်ပျော်ရာက နိုးလာတဲ့အချိန်မှာ ခန္ဓာကိုယ်မှာ တစ်စုံတစ်ခု ထိခိုက်ဒဏ်ရာရတာများ မရှိဘူးလား .. အထူးသဖြင့် ခေါင်းမှာပေါ့ ..“
“ရှိပြီလား .. ဦးလေးရယ် .. ကျနော့်နာမည် စဉ်းစားလိုက်လို့ ခေါင်းကိုက်တော့ ယောင်ယမ်းပြီး လက်နဲ့စမ်းမိတယ် .. ကျနော့်နောက်စေ့မှာ ဘုကြီးကိုထနေတာ မနည်းဘူးဆိုတာ အဲဒီတော့မှ တွေ့တယ် .. နောက်ပိုင်း ကျနော် ကျပ်ထိုးထိုးပေးတော့မှ ပျောက်သွားတာ ဦးလေး ..“
“အမ်နီစီးယား (Amnesia) ..“
ဦးသိန်းအောင် တိုးတိုးလေး ရေရွတ်မိပါသည်။ ဒီလိုမျိုး အဖြစ်အပျက်ကို စာတွေပေတွေထဲမှာသာ အရင်တုန်းက ဖတ်ဖူးခဲ့သော်လဲ အခုတော့ မိုးကျော်ဆီမှာ လက်တွေ့လာမြင်နေရသည်။ မိုးကျော်သည် သူတွက်ထားသည့်အတိုင်း အတိတ်မေ့ဝေဒနာ စွဲကပ်နေခြင်းပင်။ မိုးကျော်၏ ပြောပြချက်က ပြီးဆုံးသွားပေမယ့် သူ့ခေါင်းထဲတွင် တွေးစရာတွေက ကျန်ခဲ့နေသည်။ မိုးကျော်ကို အစပထမတုန်းကတော့ သမီးငယ်၏ အရှက်ကို ကာကွယ်ပေးခဲ့သည့်အတွက် ကျေးဇူးဆပ်သည့်အနေနှင့် ဂုဏ်ပြုငွေကန်တော့ပြီး ပြန်လွှတ်ပေးလိုက်ယုံ ဖြစ်သည်။ သို့သော် အခုလိုမျိုး သူ၏ အဖြစ်အပျက်အလုံးစုံကို သိပြီးနောက် စာနာတတ်သည့် သူ့နဂိုပင်ရင်းစိတ်အခံကြောင့် ပြန်မလွှတ်ရက်ဖြစ်နေသည်။ မိုးကျော်၏ အပြောအဆို၊ ရုပ်ရည်တို့ကို ကြည့်၍ ဒီကောင်လေးကို ကူလီပြန်ထမ်းခိုင်းရမည်ဆိုတာကို သိပ်မဖြစ်စေချင်တော့ပေ။
“မောင်မိုးကျော် .. ဦးလေး တစ်ခုပြောပါရစေလား ..“
“ပြောပါ ဦးလေး …“
“သမီးငယ် သူသူ့ကို ကယ်ခဲ့တဲ့အတွက် အမှန်ကတော့ ဦးလေး မင်းကို ဂုဏ်ပြုငွေပေးဖို့ပါပဲ .. ဒါပေမယ့် အခု စဉ်းစားကြည့်တော့ အဲဒီလိုပေးတာထက်စာရင် မင်းကို သင့်တင့်တဲ့အလုပ်တစ်ခု ရှာပေးရင် ကောင်းမလားလို့ တွေးမိတယ် .. အဲဒါ မောင်မိုးကျော် ဘယ်လိုသဘောရလဲ ..“
“ကောင်းတာပေ့ါ ဦးလေးရယ် … ကျနော့်အနေနဲ့ မဖြစ်လို့သာ ကူလီထမ်းနေရတာပါ .. ဒီဘဝကြီးကို နှစ်ခြိုက်လှတယ်မှ မဟုတ်တာ ..“
မိုးကျော် အားတက်သရောနှင့်ပင် ဦးသိန်းအောင်ကို အဖြေပေးပါသည်။ ဘာအလုပ်ပဲဖြစ်ဖြစ် ဒီအရာရှိကြီးဆီက ရသည့်အလုပ်သည့် လက်ရှိကူလီအလုပ်ထက်တော့ အဆင့်မြင့်မည်ဆိုတာကို သူ ကြိုသိနေသည်။
“ဒါဆို မောင်မိုးကျော် .. ကူလီထမ်းတာအပြင် တခြား ဘာလုပ်တတ်မယ် ထင်လဲ ..“
“အဲ .. အဲ ဒါ ..“
မိုးကျော် ခေါင်းကုတ်ရပြန်သည်။ ဒီအကြောင်းကို မနေ့ညကပင် စဉ်းစားသေးသည်။ သူအဖြေမရခဲ့။ အခုလဲ နောက်တစ်ခါ ထပ်စဉ်းစားရဦးမည်။ သူဘာလုပ်တတ်မလဲဆိုတာကို စဉ်းစားရင်း မျက်စိက ဦးသိန်းအောင်တို့ အိမ်ရှေ့တွင်ရပ်ထားသည့် ကိုရိုလာကားလေးကို သွားမြင်သည်။ မိုးကျော်၏ အရိပ်အခြေအနေကို လိုက်ကြည့်နေသူမို့ ဦးသိန်းအောင် မိုးကျော် ဘာလုပ်ချင်သည်ဆိုတာကို သိသွားသည်။
“မောင်မိုးကျော် .. ကားမောင်းတတ်လို့လား ..“
“မောင်းတတ်လား .. မမောင်းတတ်လားတော့ မသိဘူး ဦးလေး .. ဒါပေမယ့် ကျနော့်စိတ်ထဲမှာ ကားနဲ့ကျနော်နဲ့ ရင်းနှီးနေသလို ခံစားရတယ် ..“
ဦးသိန်းအောင် နေရာမှထသည်။ ခပ်လှမ်းလှမ်းရှိ ရှိုးကစ်ဗီဒိုဆီသို့ လျှောက်သွားပြီး ဗီဒိုပေါ်ရှိ ခွက်လေးထဲမှ သော့တွဲတစ်တွဲကို ကောက်ယူသည်။ မိုးကျော်၏ လက်သို့ ကမ်းပေးရင်း ..
“လာ မောင်မိုးကျော် .. ဘယ်အရာမဆို စမ်းကြည့်မှ သိနိုင်မှာပဲ မှတ်လား ..“
မိုးကျော် ဦးသိန်းအောင်လက်မှ သော့ကို ယူလိုက်ပါသည်။ ဦးသိန်းအောင်ကို အရင်သူ့ရှေ့မှ လျှောက်သွားစေပြီးမှ သူနောက်ကလိုက်သည်။ ကိုရိုလာကားအဖြူလေးနားသို့ ရောက်လာသောအခါ ကားမောင်းသူဘက်မှ ဝင်ပြီး နေရာယူလိုက်သည်။ ဦးသိန်းအောင်လဲ တစ်ဖက်ခြမ်းမှ ဝင်ကာထိုင်ပြီး မိုးကျော်၏ ပြုမူပုံကို အကဲခတ်သည်။ သူ့လက်ကိုမူ ဟန်းဘရိတ်ပေါ်တင်ထားပြီး လိုအပ်လျှင်ဆွဲလို့ရအောင် အသင့်ပြင်ထားသည်။ မိုးကျော် အရင်ဆုံး ထိုင်ခုံကို သူနှင့်အဆင်ပြေအောင် adjustလုပ်သည်။ ထိုင်ခုံသာမဟုတ်။ နောက်ကြည့်မှန်ကိုပါ သူ့ဘက်သို့ဆွဲယူပြီး ချိန်ဆကြည့်သည်။ အားလုံးပြီးမှ ဘရိတ်ကိုနင်းပြီး ဂီယာကို ဖရီးဖြုတ်သည်။ ထို့နောက် စက်ကို ညင်သာစွာနှိုးပြီး လီဗာကိုနင်းကာ ထွက်လာခဲ့သည်။ ရပ်ထားရာမှ ခြံအပြင်ဝရောက်သည်အထိ တုံ့ခြင်း၊ ဆိုင်းခြင်း၊ စက်သေခြင်း တစ်စက်မှ မရှိပဲ အဆင်ပြေပြေမောင်းနိုင်သည်ကို ဦးသိန်းအောင် မျက်မြင်တွေ့လိုက်ရပါတော့သည်။ ဦးသိန်းအောင်၏ ညွှန်ကြားချက်အတိုင်း မိုးကျော် မိုးကောင်းဘုရားလမ်းတစ်ပတ် မောင်းပြခဲ့သည်။ မီးပွိုင့်ဝင်တာ၊ ကားကျော်တက်တာက စ၍ အဆင်ချောမွေ့နေသည့်အတွက် မိုးကျော် ကားကောင်းကောင်း မောင်းတတ်သည်ဆိုတာ သေချာသွားလေပြီ။
“မောင်မိုးကျော် .. ဦးလေး မင်းကို ဒီကားလေးမောင်းဖို့ ဒရိုင်ဘာ ခန့်မယ်ကွာ .. မင်း လုပ်နိုင်မလား … မင်းအတွက် နေရတာ အဆင်ပြေအောင်တော့ ကားဂိုဒေါင် ထပ်ခိုးမှာ နေပေါ့ .. အဲဒီမှာ ဦးလေးရဲ့ကားကို မောင်းပေးတဲ့ ဦးဘတုတ်ဆိုတာလဲ နေတယ် .. မင်းနဲ့ နောက်မိတ်ဆက်ပေးမယ် .. ဘယ်လိုလဲ ..“
“ဟာ .. ဝမ်းသာလိုက်တာ .. ဦးလေးရယ် … ကျနော်လဲ ကူလီမထမ်းချင်တော့တာနဲ့ အတော်ပါပဲ .. လုပ်ပါ့မယ် ..“
မိုးကျော် တကယ်ကို လှိုက်လှိုက်လှဲလှဲ ပြောပါသည်။ နေပူမိုးရွာမရှောင် လုပ်ရသည့် ကူလီအလုပ်ထက်စာလျှင် ဦးသိန်းအောင်အိမ်မှ ဒရိုင်ဘာအလုပ်သည် သူ့အတွက် အများကြီးအဆင်ပြေနေသည် မဟုတ်လား။
“လခကတော့ . .မောင်မိုးကျော်က တစ်နေ့ကို တစ်ထောင်လောက်ရတယ်ဆိုတော့ .. ဦးလေး တစ်လကို သုံးသောင်းပေးမယ်ကွာ .. ထမင်းကိုတော့ အိမ်မှာပဲစားပေါ့ .. ဦးဘတုတ်လိုပေါ့ .. ဦးလေးအိမ်မှာ ခုနကတွေ့တဲ့ မိသားစုအပြင် နော်ဆေးဖောဆိုတဲ့ ကရင်မကြီးရှိတယ် .. လောလောဆယ် သူ့အစ်မဆုံးသွားလို့ ဌာနေခဏပြန်သွားတယ် .. မနက်ဖြန်တော့ ပြန်ရောက်မယ် .. ထမင်းစားဖို့ ဘာဖို့ သူ့ကိုပြောပေါ့ .. တခြားကိစ္စရှိရင်တော့ ဦးလေးကို ပြောပါ့ .. အဆင်ပြေတယ် မှတ်လား ..“
“အတိုင်းအထက် အလွန်ပါပဲ .. ဦးလေး ..“
“ဒါဆိုလဲ .. မင်း လိုအပ်တာလေးတွေ သုံးလို့ရအောင် ဦးလေး ပိုက်ဆံတစ်သောင်း ကြိုထုတ်ပေးလိုက်မယ် .. ဆိပ်ကမ်းပြန်ပြီး လုပ်စရာရှိတာလုပ်ခဲ့ပေတော့ ..“
ဦးသိန်းအောင် ထိုင်ရာမှထကာ ဧည့်ခန်းနှင့်ကပ်လျက် နောက်ဘေးဘက်သို့ ဝင်သွားသည်။ မိုးကျော် သူ့အဖြစ်ကို သူမယုံနိုင်အောင် ဖြစ်ကာ ဧည့်ခန်းတစ်ခုလုံးကို စေ့စေ့စပ်စပ်ပင် လိုက်ကြည့်နေမိသည်။ နံရံပေါ်တွင် ချိတ်ဆွဲထားသည့် ဓါတ်ပုံတစ်ခုအရောက်တွင် မျက်စိကိုမခွာနိုင်တော့ပဲ စိုက်ကာကြည့်မိသည်။ ဤအိမ်သည် ယောကျ်ားပျိုတစ်ဦးအဖို့ ကြည့်စရာတော့ အတော်ပင်များလှသည်ဆိုတာကို အဆိုပါ ဓါတ်ပုံက စ၍ပင် သက်သေခံနေလေသည်။
***********************************************************************
ဘာလိုလိုနှင့် မိုးကျော် ရဲမှုးကြီးဦးသိန်းအောင်တို့အိမ်ရောက်လာသည်မှာ ရက်သတ္တပတ်နှစ်ပတ်ပင် ကျော်လာခဲ့ချေပြီ။ အိမ်သူအိမ်သားတွေနှင့် အတော်ရင်းနှီးနေပြီဟု ပြောလျှင် ရပေမည်။ မိုးကျော်နှင့် အရင်းနှီးဆုံးကတော့ သူသူအောင်ပင်။ ဒါကလဲ အဆန်းမဟုတ်ပါ။ သူသူ့လို အရွယ်လေးတွေသည် သူရဲကောင်းကို ပန်းကုံးစွပ်ချင်သည့် အရွယ်မျိုးလေးတွေမို့ မိုးကျော် အပေါ်ဆက်ဆံရေးက သူများထက် ပိုထူးခြားနေတတ်သည်။ လူဆိုးတွေလက်က ကယ်ထားသည့်သူဆိုပြီး မိုးကျော်ကို အရေးပေးသည့် အမူအယာလေးတွေ ပြတတ်သည်။ ညီမဖြစ်သူ၏ အမူအယာကို ကြည့်ပြီး ဖြူဖြူအောင် တစ်ခါတစ်ခါ ကျိတ်ကာ တီးတိုးပြောယူရသည်။ အမှန်တကယ်တော့ သူမကိုယ်တိုင်လဲ အဆင့်အတန်းခွဲခြားတတ်သူမဟုတ်လို့ မိုးကျော်အပေါ်မှာ အနည်းနှင့်အများ စိတ်ဝင်စားမိသော်လဲ ဘယ်ကလာမှန်း၊ ဘယ်သူမှန်း မသိသူတစ်ယောက်နှင့် ဆန်းဆန်းပြားပြား ပတ်သက်မည့် အဖြစ်သို့ ညီမငယ်ကို အရောက်မခံနိုင်ပေ။ မိန်းကလေးဘဝဆိုတာ အမှားမခံနိုင်ဆိုတာကို ဖြူဖြူအောင် ကောင်းကောင်း သိနေပါသည်။
ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် “အောင်“မိသားစု ဂေဟာ၌ မိုးကျော်တစ်ယောက် ရောက်လာခြင်းသည် မိသားစုတွေ သွားရေးလာရေးအတွက် ပိုအဆင်ပြေစရာအကြောင်းဖြစ်သည်မို့ အနည်းနှင့်အများတော့ ဖြူဖြူအောင်တို့ ကျေနပ်ကြပါသည်။ နဂိုတုန်းက ကားနှစ်စီးကို အလုအယက် မောင်းပေးနေရသော ဦးဘတုတ်ဆို သူ့တာဝန်ပေါ့သွားသဖြင့် အကျေနပ်ကြီး ကျေနပ်နေသည်ဟု ပြောလျှင် ရမည်။ သို့သော် မိုးကျော် ရောက်လာခြင်းကို လုံးလုံးဝမ်းမသာသည့် သူလဲ ရှိပါသေးသည်။ ထိုသူကား အခြားမဟုတ်။ ခြံချင်းကပ်လျက်မှ ကိုတူးပင် ..။
ဖခင်ဖြစ်သူက ညွှန်ကြားရေးမှုးဖြစ်သည့်အပြင်၊ အမေဘက်ကပါ ချမ်းသာသည့် အသိုင်းအဝိုင်း ကျောထောက်နောက်ခံရှိသူမို့ တစ်ဦးတည်းသား ကိုတူးသည် ငယ်စဉ်ကတည်းက လိုချင်တာမရဆိုတာ မဖြစ်ခဲ့ပေ။ ဒီအသက်ဒီအရွယ် ရောက်လာသည်အထိ လိုချင်တာ မရသည်ဆို၍ လက်ချိုးရေသော် နှစ်ခုပဲ ရှိသည်ဟု ဆိုရပေမည်။ ပထမတစ်ခုက ပြီးခဲ့တဲ့နှစ်က ဆယ်တန်းမအောင်ခဲ့ခြင်းနှင့်၊ ဒုတိယတစ်ခုက သူသူအောင်ကို ရခါနီးမှ လက်လွှတ်လိုက်ရခြင်း ဖြစ်သည်။ မှတ်ကြီးတို့နှောင့်ယှက်ခြင်းကိစ္စ၌ မိုးကျော်ဝင်ကူခြင်းကို သူသူ့နည်းတူ သူလဲပဲ ကျေးဇူးတင်ပါသည်။ သို့သော် အနှီကူလီသမား မိုးကျော်ဆိုသည့်ငနဲသား သူသူတို့အိမ်ကို ဒရိုင်ဘာအဖြစ်သို့ ရောက်လာမည်အထိ သူထင်မထားခဲ့ချေ။ အခုတော့ သူ့ရင်ခွင်ထဲ ရောက်ဖူးခဲ့သည့် သူသူအောင်သည် သူ့ကို လှည့်မကြည့်တော့။ မိုးကျော်မှ မိုးကျော် ဖြစ်နေသည်ကို သတင်းတွေကြားယုံမက၊ မြင်တောင်မြင်နေရသေးသည်။ တွေးရင်း တွေးရင်းနှင့် ကျိတ်မနိုင်ခဲမရဖြစ်လာသည်။
“တောက် !!! …“
“ကိုတူးကလဲကွာ .. ဒီမှာ ကောင်းအောင် လုပ်ပေးနေတာကို ..ဘာတွေ မကျေနပ်ဖြစ်နေတာလဲ .. ဟိုဟာမအကြောင်းပဲ တွေးနေတာမှတ်လား ..“
သူ၏ တောက်ခေါက်သံကြောင့် ပေါင်ကြားတွင် ခေါင်းတလှုပ်လှုပ်နှင့် ဖြစ်နေသည့် ရှယ်လီဆီမှ မကျေမချမ်းစကားသံထွက်လာသည်။ သူမတို့ အသိုင်းအဝိုင်းတွင် ရွှေမင်းသားလေး ကိုတူး နောက်ကောက်အကျခံလိုက်ရသည့် သတင်းသည် အခုတလော ရေပန်းအစားဆုံး ဖြစ်နေသည်ဖြစ်၍ ဒီအကြောင်းတွကို ရှယ်လီမသိချင်မှ အဆုံးပင်။ နဂိုကတည်းက သူသူအောင်ကို မနာလိုသည့် အခံနှင့်မို့ ကိုယ်ကဒီလောက်လုပ်ပေးတာတောင် ကိုယ့်ဘက်ကိုစိတ်ဝင်စားမှု မပြဆိုပြီး ရှယ်လီ နှာကစ်သွားသည်။ အားရပါးရစုတ်ပေးနေရသည့် ပါးစပ်ထဲက လိင်တံကို ဆွဲထုတ်ပစ်လိုက်သည်။
“တော်ပြီ … ကိုတူး စိတ်က တခြားရောက်နေတယ်ဆိုလဲ ဘာမှမလုပ်ပဲ ပြန်ကြရအောင် ..“
“ဟာ .. မဟုတ်ဘူး .. ရှယ်လီကလဲ ..နင်သိရဲ့သားနဲ့ … ငါ့ကို ကျောသွားသလို ဖြစ်လို့ ခံပြင်းနေတာ..“
ရှယ်လီဆိုသည့်ဟာမကို သိပ်သဘောမကျပေမယ့် လောလောဆယ် သူ့အသွေးအသားတွေ၏ ဆာလောင်မှုကို ဖြေရှင်းဖို့က သူမပဲ ရှိသည်မို့ ကိုတူးလေသံပျော့လေးနှင့် ဖျောင့်ဖျရသည်။ စိတ်ထဲကမူ “စောက်ကောင်မ .. နင်ကို ကြိုက်လို့များ သုံးနေတယ်မှတ်လား .. အလွယ်ရလို့သုံးနေတာ“ ဟု ပြောမိသည်။ ရှယ်လီသည် ကိုတူးတို့ အတန်းထဲကပင် ဖြစ်သည်။ ထုံးစံအတိုင်း ဆယ်တန်းလဲ အတူကျသူဖြစ်သည်။ ကိုတူးတို့ အသိုင်းအဝိုင်းတွင် မနှစ်က ဆယ်တန်းကျတာ တော်တော်ခေတ်စားသွားသည်။ သူတို့အပေါင်းအသင်းအားလုံး တစ်ယောက်မှ မအောင်။ ကျိန်းသေပေါက်အောင်မည်ဟု တွက်ထားသော သူသူအောင်ပင် မအောင်တော့ သူတို့မအောင်တာ သိပ်မဆန်းလှဟု ဆိုကာ ဘယ်သူမှလဲ ဆယ်တန်းကျတာကို အဖတ်မလုပ်ကြပေ။ နဂိုကတည်းက ပိုက်ဆံရှိ ဟေးလားဝါးလားသမားများမို့ ဆယ်တန်းမအောင်သည့် ကိစ္စသည် ရေးကြီးခွင်ကျယ်ကိစ္စမဟုတ်ပေ။
ပညာရေးတွင် ဆယ်တန်းမအောင်ပေမယ့် ကိုတူးသည် ကာမမှုတွင်တော့ တက္ကသိုလ်အဆင့်ရောက်နေပြီဖြစ်သည်။ အကြံအဖန်နှင့် ဆော်တွေကိုတွဲလာခဲ့တာ တော်တော်များနေလေပြီ။ ရှယ်လီသည်လဲ ဒီထဲက တစ်ယောက်ပင်။ တွဲဖူးသမျှတွင် အမိုက်စားလေးဖြစ်သည့်အပြင် ကာမမှုတွင်လဲ ရက်ရောမှုရှိသူလေးမို့ သူသူအောင်နှင့် အဆင်မပြေတုန်း ပြန်တွဲနေရသည်။ အခုလဲ ကျူရှင်လစ်ကာ သူ့ကားမောင်းသူ ဘိုးတော်ယူပေးထားသည့် အခန်းတွင် လာနှပ်နေကြတာ ဖြစ်သည်။
“ကဲ .. ဒါဆိုလဲ .. ရှယ်လီက ဘာဆက်လုပ်ပေးရမှာလဲ .. ပါးစပ်တွေလဲ ညောင်းနေပြီ .. “
“ရှယ်လီပဲ အပေါ်က အရင်လုပ်ပေးလေ .. နင်လုပ်တာ ကောင်းလို့ပါ ..“
ကိုတူး ညာခိုင်းလိုက်သည်။ ရှယ်လီလို ဟာမျိုးကို သူပင်ပင်ပန်းပန်းလုပ်လုပ်ရမှာ မကြိုက်။ ရှယ်လီ ဘာလို့သူ့ကိုတွဲနေသည်ဆိုတာ ကိုတူးသိသည်။ တစ်ဦးတည်းသောသား၊ လက်ဖျားငွေသီးနေသည့်သူဆိုပြီး လာလာချူနေမှန်း စတွေ့စဉ်ကတည်းကပင် ရိပ်မိသည်။ သူသူအောင်နှင့်တော့ တခြားစီ။ ဟိုက အမှန်လေး။ ဒီဟာမက အသက်သာငယ်သေးသည်။ သူတို့အသိုင်းအဝိုင်းတွင် နာမည်ထွက်နေတာ ကြာပြီဖြစ်သည်။ တစ်ကျောင်းသားချင်းမို့ ပေါ်ပျူလာဖြစ်သည့် ရှယ်လီအကြောင်းကို ကောင်းကောင်းသိနေသည်။
ရှယ်လီ ခြေရင်းတွင် ထိုင်နေရာမှ ကိုတူးပေါ်ကို တက်လာသည်။ ဆီးစပ်တွင် အကျအနထိုင်ပြီး ဝတ်လာသည့် တီရှပ်အင်္ကျီကို လက်မြှောက်ကာ ချွတ်လိုက်သည်။ Pink Girl လို့ ရေးထားသည့် စာတန်းနှင့်တီရှပ်ကပျောက်သွားပြီး ထိုစာတန်းနေရာတွင် ပန်းရောင်ဘရာလေးက အစားထိုးဝင်လာသည်။ အသက်ငယ်ပေမယ့် ပညာမငယ်တော့သည့် ရှယ်လီသည့် ယောကျ်ားတွေဘာကြိုက်တတ်မှန်း သိနေပြီမို့ သူမကိုယ်သူမ ဘယ်အချိန်ချိန် ဖြစ်ဖြစ် အပျံစားပြင်ထားတတ်သည်။ ပန်းခက်လိုအကြောကြောလေးတွေ ယှက်နေသည့် ပန်းရောင်ဘရာလေးသည့် ရှမ်းစပ်သည့် သူမ၏ အသားအရည်နှင့် ပနံရအောင် ပြသနေသည်။ ကိုတူး မျက်လုံးတွေကျယ်လာသည်။ ရှယ်လီ ဂျင်းစကတ်တိုရှေ့မှကြယ်သီးကို ဖြုတ်သည်။ ပေါင်တစ်ဖက်ကို ကြွပြီး ဘေးကိုခနစောင်းထိုင်လိုက်ပြီး စကတ်ကို ကန်ထုတ်လိုက်သည်။ ဘရာနှင့်ဝမ်းဆက် ပင်တီပန်းရောင်လေးပေါ်လာပြန်သည်။ ဒီတစ်ခါတော့ ကိုတူး မျက်လုံးကျယ်ယုံတင်မကနိုင်တော့ပဲ သွေးတွေဆူဝေတက်သည်အထိ ဖြစ်လာရသည်။
“မိလှချည်လားဟ .. ဒီဇိုင်းတွေက အပျံစားပါလား .. “
“ကြိုက်လား .. ကြိုက်ရင် ကိုင်ကြည့် ..“
ကိုတူးလက်က ပန်းရောင်ဘရာလေးထဲမှ ခုံးကြွနေသည့် ရင်သားတွေဆီရောက်လာသည်။ လက်ထဲအိစက်သည့် အရသာကြောင့် စိတ်မထိန်းနိုင်ပဲ နို့လုံးလုံးလေးတွေကို ဘရာပေါ်ကနေတင် ဆုပ်နယ်မိသည်။ ရှယ်လီတစ်ယောက် တဟင်းဟင်း ဖြစ်လာပြီး သူမပေါင်ခွဆုံကို လာထောက်နေသည့် ကိုတူးလိင်တံကို အပေါ်ကနေ ဖိကာ ပွတ်ဆွဲသည်။ ပါးလွှာသည့် ပင်တီစလေးခံနေပေမယ့် အဓိကနေရာချင်း အထိအတွေ့မို့ နှစ်ဦးစလုံး အကြောအချင်တွေ လှုပ်ရှားကာ ကာမဆိပ်တွေတက်သထက်တက်လာသည်။ အဖုတ်ဝလေးကို ကာထားပေးသည့် ပိတ်သားစသည်လဲ ခနလေးနှင့် အကွက်လိုက်အရည်တွေ စိုထွက်သည်။ ထိကပ်နေသည့် ဆီးစပ်များကြားမှ ပြူပြူထွက်လာသည့် ကိုတူး၏ လိင်တံထိပ်သည်လဲ ဖောင်းကားလာပြီး သုတ်ရည်ကြည်တွေ စိမ့်ထွက်နေလေပြီ။
“ရှယ်လီ .. မဆွနဲ့တော့ .. အထဲထည့်လိုက်တော့ .. ငါ မရတော့ဘူး …“
“ပြီးရော .. အခုကျတော့ တော်တော်စိတ်မပါရှာဘူး .. ခုနကတုန်းကနဲ့များ ကွာပေါ့ .. “
ရှယ်လီ ပွစိပွစိနှင့် ပြောပေမယ့် ကိုတူးအကြိုက်ကို လိုက်လုပ်ပေးမှ ရှေ့လျှောက်သူမ ကပ်ထားနိုင်မှာမှန်း သိနေလို့ ပင်တီစကို ဘေးသို့တွန်းဖယ်လိုက်ပြီး လိင်တံထိပ်ကို လှမ်းဆွဲသည်။ ပေါင်တစ်ချောင်းကိုမကာ ပင်တီကို ဖယ်ထုတ်လိုက်လို့ရသော်လဲ ကိုတူး မျက်စိအမြင်ဆန်းစေရန် ပင်တီလေးကို တမင်တာ မချွတ်ပစ်ပဲထားလိုက်သည်။ ပွဲလန့်တုန်း ဖျာခင်းသည့်အနေဖြင့် သူသူအောင်နှင့် အဆင်မပြခိုက် သူမ ကိုတူးကို ဆွဲဆောင်ထားရမည်။ မျက်နှာကို ညို့မြူသည့်ဟန်ပြောင်းလိုက်ပြီး ကိုတူးကို စိုက်ကြည့်ကာ အဖုတ်ထဲကို သွင်းယူလိုက်သည်။ ပင်တီအနားသားလေးကို တိုက်ကာ လိင်တံက အထဲကိုဝင်သည်။ စူးစူးစိုက်စိုက် မျက်တောင်မခတ်တမ်းကြည့်နေသူ ကိုတူးစိတ်ထဲ တစ်မျိုးဖြစ်သည်။ ရှယ်လီတွေးထားသလိုပင် မလုံ့တလုံ့ပင်တီလေးရှိနေခြင်းက ခါတိုင်းနှင့် မတူသလိုမျိုး ခံစားချက်ကို ဖြစ်စေသည်။
“ဖိချလိုက်လေ .. ရှယ်လီ ..“
“လုပ်မှာပေါ့ .. ကိုတူးမကျေနပ်ရင် .. အောက်ကနေပေးမယ် ..“
လောဘတကြီးနှင့် အမိန့်ပေးသည့် ကိုတူးလေသံကို မကြိုက်လို့ ရှယ်လီ ပြန်ဟောက်ပစ်လိုက်သည်။ ကိုတူး စိတ်ထဲ ထောင်းခနဲဖြစ်သွားပေမယ့် အစတုန်းကတည်းက ဇိမ်နဲ့နေမယ်လို့ တွေးထားလို့ နှုတ်တွန့်မပြန်တော့။ စကားသာ ပြန်မပြောသည်။ လက်ကတော့ ရင်သားဖြိုးဖြိုးတွေကို ဆွဲဆော့နေရာမှ ရှယ်လီ၏ တင်ပါးနှစ်ဖက်ကို ပြောင်းကိုင်ကာ အောက်ကိုဖိချသည်။ တစ်ချိန်တည်း မွေ့ယာပေါ်ကန်ထောက်ထားသည့် ခြေထောက်အားကိုသုံးကာ အောက်မှနေ၍လဲ ပင့်တင်ပေးလိုက်သည်။
“အား … အရမ်းလုပ်ရလား .. “
“ကဲ .. ဝင်သွားပြီမှတ်လား …“
လိင်တံက သိပ်အကြီးကြီးမဟုတ်ပေမယ့် တစ်ချောင်းလုံး တစ်ချက်ထဲ ဝင်သွားသည့်အပြင် အရှိန်ပါပါလို့ ရှယ်လီ အနည်းငယ် အောင့်သက်သက်ဖြစ်သည်။ သို့ပေမယ့် ဒီလိုမျိုးသူမ အဖုတ်ထဲမှ ပူထူတက်သွားမှုကိုက အရသာတစ်မျိုးအဖြစ် ခံစားလိုက်ရသည်။ အတွင်းသားတွေ အငြိမ်မနေနိုင်ပဲ ပို၍ လှုပ်ရွလာပြီး တင်ပါးကိုလှုပ်၍ စတင်ဖိဆောင့်ပေးမိသည်။
“အင်း .. ဟုတ်တယ် .. ရှယ်လီ .. အဲဒီလိုမျိုးလေး .. “
ရှယ်လီ ကိုတူး ပုခုံးကို ဆိုင်ကယ်လက်ကိုင်တစ်ခုနှယ် အားပြုပြီး တင်ပါးတွေကို ကြွကာကြွကာ ဆောင့်ပေးသည်။ ပထမလေးငါးခြောက်ချက်လောက်အထိ ကိုတူး ရှယ်လီတင်ပါးတွေကို ပွေ့ကာထိန်းပေးသည်။ ထို့နောက် ရှယ်လီ အရှိန်ရလာသည်တွင်မူ တင်ပါးတွေကို ဆုပ်ကိုင်မထားတော့ပဲ လက်ကို ကိုယ့်ခေါင်းနောက်ကိုယ်ပြန်ယှက်ထိုးပြီး ကိုတူးတစ်ယောက် ဇိမ်နှင့်နှပ်နေတော့သည်။ မျက်စိကိုမှိတ်ထားသည့် ရှယ်လီတစ်ယောက်သာ အားယူရင်း တအင်းအင်း တဟင်းဟင်းနှင့် ကိုယ်ကလေးကို ယိမ်းခါကာ ဆောင့်နေသည်။ အပေါ်ကြွလာခိုက် ဆံနွယ်လေးတွေက ပြန်စုသွားလိုက်၊ အောက်ကိုဖိချခိုက် ဆံနွယ်လေးတွေက ဝဲခနဲခါသွားလိုက်နှင့် ဒါကို ကိုတူးတစ်ယောက် မျက်စိအရသာခံကာ ကြည့်နေသည်။ စိတ်ထဲကလဲ ရှယ်လီနေရာမှာ သူသူအောင်သာဆိုရင် နိပ်လှချည်ရဲ့ဆိုပြီး လှမ်းမြင်ယောင်နေသေးသည်။ ဒီဟာမလေးကို ရအောင်လိုက်ရမည်။ ရတော့မှ ကောင်းကောင်းကြီး ဖြုတ်ပစ်မည်။ သူ့လီးကို အစွဲလမ်းကြီး စွဲလမ်းသွားစေရမည်။ ကိုတူးအကြောင်း ကောင်းကောင်းကြီး သိစေရမည်။ ဆယ်တန်းကိုတောင် ဒီနှစ်နယ်မှာ သွားဖြေပြီး အောင်ဖို့ကြံထားသေးတာ။ သူသူအောင်ကိုလဲ တစ်နည်းမဟုတ်တစ်နည်းနှင့်တော့ ရအောင်ကြံရမည် ….။
သူ့စိတ်က လွတ်သည့်ငါးကြီးသည် ဖြစ်နေသဖြင့် ရှယ်လီတစ်ယောက် တအင်းအင်း ညည်းကာ တစ်ချီပြီးသွားသည့်တိုင် ကိုတူး မပြီးသေးပါ။ ခြေကုန်လက်ပန်းကျသလို ဖြစ်နေရှာသည့် ရှယ်လီကို ချော့မော့ပြီး ကိုယ်ကိုတစ်ပတ်လှည့်ခိုင်းကာ ခြေရင်းဘက်ကို မျက်နှာမူပြီး ထိုင်ခိုင်းရသည်။ ထိုရောအခါ အခုထက်ထိ မချွတ်ရသေးသည့် ပန်းရောင်ပင်တီလေးက ဖင်သားတစ်ခြမ်းကို ကွယ်နေပြီး ကျန်တစ်ခြမ်းကတော့ ပကတိ ဖြူဝင်းစွာပေါ်နေသည်။ ဒီမြင်ကွင်းကြောင့် ကိုတူးစိတ်ထလာပြီး တင်ပါးနှစ်ဖက်ကို လက်နှင့်ပြန်ကိုင်ကာ ဆွဲဆွဲသွင်းသည်။ အလိုက်တသိနှင့် ရှယ်လီက သူ့ဒူးတွေဆင်းထားရာဘက်ကို ကိုယ်ကို ကိုင်းပေးထားသဖြင့် လေးဘက်ထောက်ပေးထားသည်နှင့်မခြားပေ။ လိင်တံကြီး အဝင်အထွက်ဖြစ်နေပုံကိုလဲ ရှင်းရှင်းလင်းလင်း မြင်နေရသည့်အပြင် ခပ်စူစူစအိုလေးကပါ သူ့ကို မျက်စပြစ်ပြနေသည်။ ဒီဟာမ ဖင်များခံဖူးလား မသိဟု ကိုတူးတွေးမိသည်။ နောက်တစ်ခါမှ စမ်းကြည့်ရမည်ဟု စိတ်ထဲတွင်မှတ်ထားလိုက်ပြီး လောလောဆယ်တော့ ကျူရှင်အဆင်းကို အမီပြန်ဖို့ ဒလစပ်ပင် လိုးဆောင့်နေလေတော့သည်။
********************************************
မထင်မှတ်ထားပဲနှင့် မိုးကျော် ဆီဆိုင်တွင် တော်တော်အချိန်ကြာသွားသည်။ သူသူ့ကျူရှင်ကို လိုက်ပို့ဖို့ ညနေအိမ်ကထွက်လာတုန်းကတည်းက သူသတိထားမိသည်။ ကားထဲတွင် ဆီနည်းနေသည်ဆိုတာကို။ ဆီမထည့်ပဲနှင့် ပြန်မယ်ဆိုလျှင် ပြန်လို့တော့ ရနိုင်သော်လဲ လမ်းကျမှဆီပြတ်သွားလျှင် ကသိကအောင့် ဖြစ်နေမည်ဆိုတာကို စဉ်းစားမိသဖြင့် သူသူ့ကို ပြောကာ အနီးဆုံးဆီဆိုင်ကို ပြေးလာခဲ့တာဖြစ်သည်။ ဟိုရောက်တော့ ဆီဆိုင်တွင် တန်းစီထားသည့် ကားတွေက ရှင်လောင်းလှည့်တာထက် ဆိုးနေသည်။ ဝင်မစီလိုက်မိလျှင် တော်သေးသည်။ မိုးကျော်က ရနိုင်လောက်ပါသည်ထင်ပြီး ဝင်စီလိုက်တော့မှ ကားကြောပိတ်ကာ ပြန်ထွက်လို့မရတော့။ မနေနိုင်လို့ ကားပေါ်ကဆင်းပြီး မေးကြည့်တော့ ပန့်ပျက်နေသည်တဲ့။ ကိုယ့်ကိုကိုယ် မကျေမနပ် တောက်ခေါက်ယုံမှ မက သူဘာမှ လုပ်လို့မရ။ ပန့်ပြင်နေတာ မြန်မြန်ကောင်းသွားဖို့ပဲ ဆုတောင်းနေရသည်။ အခုတော့ သူသူ့ကို ကြိုဖို့ ကျူရှင်ပြန်ရောက်ချိန်တွင် တော်တော်တောင်နောက်ကျနေလေပြီ။
မိုးကျော် ဆီထည့်ထည့်ပြီးပြီးချင်း စက်ကုန်ဖွင့်ကာ တောက်လျှောက်မောင်းလာခဲ့သည်။ စိတ်ထဲတွင်လဲ သူ့တာဝန်ကို သူမကျေသလို ခံစားရသည်။ ဦးလေးဦးသိန်းအောင်၏ မိသားစုသည် သူ့အပေါ်ကောင်းလွန်းလှသည်။ ကိုယ့်အတိတ်ကိုယ် မမှတ်မိပဲ ဘာမှန်းညာမှန်းမသိသည့် သူ့အပေါ်တွင် လူသားတစ်ယောက်၏ စာနာစိတ်နှင့် ကူညီသည်။ ထောက်ပံ့သည်။ အလုပ်ပေး ထမင်းကျွေးထားသည်။ ဒီလိုလူမျိုး ရန်ကုန်တစ်မြို့လုံး လိုက်ရှာလျှင် စီးထားသည့် ဖိနပ်တောင် ပါးသွားဦးမည်။ တွေ့မည်မထင်။
ဦးသိန်းအောင်က ကောင်းလို့ ကျန်သည့်သူတွေက မကောင်းဘူးလားလို့မေးလျှင် ကျန်သူများလဲ ကောင်းပါသည်ဟု ဖြေရမည်။ အန်တီဒေါ်ဇင်မာသည် သူ့အပေါ်ကို မှန်တမ်းဆက်ဆံသည်။ မေးထူး၊ ခေါ်ပြုရှိသည်။ သူ့ကိုတစ်ခါတစ်ခါ သနားကြင်နာတတ်သည့် မျက်လုံးများနှင့် ကြည့်တတ်သော်လဲ တခြားထွေထွေထူးထူး အလာပသလာပတော့ မပြောရှာပေ။ အန်တီဇင်မာနှင့် အလားသဏ္ဌန်တူသူက ဖြူဖြူအောင် ဖြစ်သည်။ ဖြူဖြူသည် သူ့ကိုတွေ့လျှင်ခေါ်သည်၊ စကားပြောသည်။ သို့သော် ထိုစကားတွေသည် သာမန် “နေကောင်းလား” ၊ “ထမင်းစားပြီးလား“ စကားတွေသာ ဖြစ်သည်။ ဒီထက်ပို၍တော့ ရင်းနှီးသည့်စကားတွေ မပြောပေ။ မိုးကျော်က တစ်ခါတစ်ခါ အရဲကိုး၍ ဟိုအကြောင်း၊ ဒီအကြောင်းတွေ လျှောက်ပြောလျှင် နားထောင်ပေးတတ်သော်လဲ စကားကိုအစရှည်အောင်တော့ ဘယ်တော့မှ အပြောမခံပေ။ ထို့အတွက်ကြောင့် ဖြူဖြူအောင်နှင့် သူ၏ ဆက်ဆံရေးသည် အန်တီဇင်မာထက် ပိုအဆင့်မြင့်သော်လဲ သူငယ်ချင်း အပေါင်းအသင်းဆိုသည့် အဆင့်မျိုးတော့ မရောက်ချေ။ ထိုရောအခါ မိုးကျော်ကိုယ်တိုင်လဲ အနေတည်သည့် ဖြူဖြူအောင်ကိုတော့ ခပ်တန်းတန်းပဲ ဆက်ဆံမိသည်။ တည့်တည့်တောင် စိုက်မကြည့်ဖြစ်ပဲ နောက်ကွယ်ကျမှသာ ကိုယ်ဟန်သွယ်ပေမယ့် ပြည့်တင်းသည့် တင်သားတွေကို လှမ်းလှမ်းကြည့်ဖြစ်တာ များသည်။
မိုးကျော်နှင့် အလွမ်းသင့်ဆုံးကတော့ သူသူအောင်ပင်။ သူသူအောင်သည် မိုးကျော်ကို ဒရိုင်ဘာတစ်ယောက်လို မဆက်ဆံပဲ အကိုအရင်းအချာတစ်ယောက်လို ဆက်ဆံသည်။ စကားပြောလျှင် ညီမငယ်တစ်ယောက်လို ချွဲချွဲနွဲ့နွဲ့ပြောချင်သည်။ စိတ်ကောက်ချင်သည်။ မိုးကျော်ကို တခါတခါ မျက်လုံးရွဲကြီးတွေနှင့် စိုက်ကြည့်တတ်သည်။ ဒီလိုမျိုး အကြည့်ကို စုမာဆီမှာလဲ တွေ့ဖူးထားသဖြင့် သူသူ၏ သူ့အပေါ် သဘောထားကို မိုးကျော် သိပါသည်။ သို့သော် သူသူအောင်သည် ခေတ်ဆန်ပေမယ့် အရှက်အကြောက်မရှိသော မိန်းကလေးတော့ မဟုတ်ပါ။ မိုးကျော်ကို အထာပေးသည့် သဘောလေးတွေပြကာ ရေလာမြောင်းပေး အပြုအမူလေးတွေ ပြုလုပ်တတ်သော်လဲ လူရှေ့သူရှေ့မရှောင် နေပြသည်တော့ မဟုတ်။ အစ်မဖြစ်သူ ဖြူဖြူအောင်ပါလာသည့် အချိန်တွင် သူမတို့ ညီအစ်မနှစ်ယောက်သာ တွတ်တွတ်ထိုးကာ စကားပြောဆိုနေတတ်ပြီး မိုးကျော်ကို အရေးလုပ်သည့်ပုံမပြ။ သူမဖာသာသူမတစ်ယောက်တည်း ကျူရှင်လာရသည့် အချိန်မျိုးတွင် ခုနကပြောခဲ့သည့်အတိုင်း ဆက်ဆံတတ်တာဖြစ်သည်။ သို့ပေမယ့် သိသိသာသာ လမ်းဖွင့်ပေးသည့် အမူအယာမျိုးဖြစ်သည့် မိုးကျော်နှင့် ရှေ့ခန်းတွင် လာအတူထိုင်ခြင်းမျိုးကို မလုပ်ချေ။ အကြည့်လေးတွေနှင့် စကားပြောသည်ဆိုသည့် အဆင့်ထက်မပိုသေးချေ။ ခက်သည်က မျက်လုံးတွေသည် စိတ်၏ တံခါးပေါက်ဟု ဆိုသည့်အတွက် သူမရင်ထဲတွင် ဘယ်လိုဆိုတာကို မိုးကျော်သိနေသည်။ ထောက်ထားစရာမျက်နှာတွေ ရှိနေလို့သာလျှင် မိုးကျော် သူ့စိတ်ကိုသူထိန်းနေရာဖြစ်သည်။ တခါတခါ စိတ်ရိုင်းဝင်လာသည့် အချိန်မျိုးတွင် လူရှင်းသည့် လမ်းဘေးတစ်နေရာတွင် ကားထိုးရပ်ကာ ရည်းစားစကား ပြောပစ်လိုက်ချင်သည်အထိ ဖြစ်မိသည်။ လက်တွေ့တော့ လုပ်ရန် စိတ်မကူးမိသေးချေ။ လောလောဆယ် “အောင်“ရိပ်မြုံလေးသည့် သူ့အတွက် ခိုနားရာဖြစ်သည်။ တစ်ခုခုအဆင်မပြေဖြစ်က တန်းလျားပေါ်မှ ခေါင်းနှင့်ဆင်းနေရမည်။ မိုးကျော် ကူလီပြန်မထမ်းချင်တော့ပါ။
ကျူရှင်ရှိရာ လမ်းထဲကို ချိုးကွေ့လိုက်သည်နှင့် ဖွင့်ထားသည့် ကားမီရောင်ကြောင့် သူသူ သူ့ကို အပြင်ထွက်ကာ စောင့်နေမှန်း မိုးကျော်သိလိုက်သည်။ ကြည့်ရတာ သူတော်တော်နောက်ကျနေသည့်အတွက် အိမ်ထဲတွင် ထိုင်မစောင့်နိုင်တော့ပဲ အပြင်ကိုထွက်လာတာထင်သည်။ သူမတစ်ယောက်တည်းမဟုတ်ပဲ သတ်လတ်ပိုင်းအရွယ် အမျိုးသမီးတစ်ယောက်ပါ သူသူအောင်နှင့် အတူ ရှိနေသည်ကို တွေ့ရသည်။ မိုးကျော် ကားကို သူမတို့နှင့် မလှမ်းမကမ်းတွင် ရပ်ပြီး ရှေ့မီးကို ပိတ်လိုက်သည်။ မီးမပိတ်ခင် မြင်လိုက်ရသည့် ဝိုးတိုးဝါးတား မြင်ကွင်းကြောင့် ရင်ခုန်သွားသည့် စိတ်ကို ထိန်းပြီး ကားထဲက ထွက်သည်။ ဒီနေ့ သူသူ ဝတ်လာသည့် ပိတ်ဂါဝန်သည် အတော်ပါးသည်ဆိုတာကို ကားမီရောင်မှာ တွေ့လိုက်ရလို့ ဖြစ်သည်။
“သူသူအိမ်က ကားလာပြီ .. ဆရာမ .. သွားတော့မယ် …“
မိုးကျော် အနားရောက်လာတော့ သူသူ သူမနှင့်အတူ ရပ်နေသည့် အမျိုးသမီးကို လှည့်နှုတ်ဆက်သည်။ မိုးကျော် ဒီကျူရှင်ကို အမြဲလာကြိုနေကြဖြစ်သော်လဲ ကားထဲမှာပင် ထိုင်စောင့်နေတာများလို့ သူသူတို့ ဆရာမဆိုတာကို မမြင်ဖူးပေ။ ဒီနေ့မှ သူသူအောင် အပြင်မှာ ထွက်စောင့်နေလို့ သူမဆရာမက အတူလာရပ်စောင့်ပေးတာထင်သည်။ အခုမှ လူချင်းမြင်ဖူးတာ ဖြစ်သည့်အတွက် နှုတ်ဆက်သည့် သဘောနှင့် မိုးကျော် ပြုံးပြလိုက်သည်။ သူသူတို့ ဆရာမသည် မိုးကျော်၏ မျက်နှာကို သေချာ စူးစိုက်ကြည့်နေတာကို တွေ့ရသည်။ သူ့ပြုံးပြတာကို မြင်လိုက်သည်တွင် မျက်မှန်နောက်မှ မျက်လုံးတစ်စုံသည် လက်ခနဲ ဖြစ်သွားသည်။
“ရှင် .. ရှင်.. ထွန်းထွန်း မဟုတ်လား ?? ..“
သူ့ကို လက်ညိုးထိုးပြီး ပြောသည့် ကျူရှင်ဆရာမ၏ စကားကြောင့် မိုးကျော် ကြောင်သွားသည်။ သူကိုယ်တိုင်လဲ ကိုယ့်ရင်ပတ်ကို လက်ညိုးနဲ့ ပြန်ထောက်မိပြီး ..
“ကျနော်က ထွန်းထွန်း !!! … ဆရာမ လူမှားနေပြီ ထင်တယ် .. ကျနော့်နာမည်က မိုးကျော်ပါ ..“
“အော် … ဒါဆိုရင်တော့ ကျမ လူမှားတာထင်တယ် …ကျမအသိတစ်ယောက်နဲ့ တော်တော်တူနေလို့ပါ ..“
“အော် .. ဟုတ်ကဲ့.. “
“သူသူ .. သွားကြရအောင် .. တော်ကြာနေ .. ပြန်တာနောက်ကျလို့ ဦးလေးတို့၊ အန်တီတို့ စိတ်ပူနေမယ် ..“
“အင်း .. သွားမယ်လေ .. ဆရာမ တာ့တာ .. “
မိုးကျော်နှင့် ဆရာမဖြစ်သူ ဒေါ်မူမူဟန် အပြောကို အူလည်လည်နှင့် နားထောင်နေမိသည့် သူသူအောင် အိမ်ပြန်နောက်ကျနေမှာကို စိုးသည့်အတွက် လှည့်ထွက်သွားသည့် မိုးကျော်နောက်ကို အပြေးတစ်ပိုင်းနှင့် လိုက်လာမိသည်။ ဆရာမဖြစ်၍ ဒေါ်တပ်ခေါ်ရပေမယ့် အသက်၃ဝစွန်းခါစလေးပဲ ရှိသည့် မူမူဟန်သည် မိုးကျော်တို့၏ နောက်ကျောကို ကြည့်ကာ တိုးတိုးလေးညည်းမိသည်။
“ငါလဲ .. အသက်၃ဝကျော်တာနဲ့ မှတ်ဉာဏ်တွေများ ကျနေပြီလား မသိ .. ဒါပေမယ့် ရီတဲ့ပုံကတော့ တထေရာထဲပဲ … အင်း …“
ညဦးပိုင်းအချိန်ဖြစ်သည့်အတွက် ရန်ကုန်မြို့၏ လမ်းမများတွင် ကားတွေက အပြည့်အသိပ်ဖြစ်နေသည်။ မိုးကျော် အိမ်ပြန်ရောက်ဖို့ စိတ်စောနေသဖြင့် ကားကိုသာ တွင်တွင်ဖိမောင်းလာခဲ့သည်။ တစ်ချက်တစ်ချက် နောက်ကြည့်မှန်ထဲမှတဆင့် ငြိမ်ပြီးပါလာသည့် သူသူအောင်ကို မျက်ထောင့်ကပ်ကာကြည့်မိသည်။ သူသူသည် ခါတိုင်းလို မဟုတ်ပဲ တစ်စုံတစ်ခုကို နက်နက်နဲနဲ တွေးနေဟန်နှင့်ရှိသည်။ ရှေ့တူရှူကို စိုက်ကြည့်ပြီး ဘယ်ဘက်ရင်အုံပေါ် ဖြန့်ချထားသည့် ဆံပင်လေးတွေကို လက်နှင့်သပ်ကာ ဆော့နေသည်။ လက်ချောင်းသွယ်သွယ်လေးတွေ လှုပ်ရှားပုံက ဘလောက်စ်အင်္ကျီအောက်မှ လုံးလုံးလေးလေး ဖြစ်နေသည့် ရင်သားတွေကို ပွတ်ကာသီကာနှင့် ကစားနေသည်နှင့်တောင် တူနေသေးသည်။ မိုးကျော် အလိုလိုနေရင်း ရေငတ်လာသလို ဖြစ်လို့ ကားမောင်းနေသည့်အထဲပဲ စိတ်ကိုနှစ်ထားလိုက်ရသည်။ ကားမီးရောင်ထိုးလိုက်မှုကြောင့် ကျူရှင်အိမ်အရှေ့မှာ မြင်လိုက်ရသည့် ပေါင်တံသွယ်သွယ်လေး နှစ်ချောင်း၏ ပကတိအနေအထားကိုလဲ စိတ်အာရုံထဲတွင် မြင်ယောင်လာမှုကို ဖျောက်ဖျက်ပစ်ရသေးသည်။
“သမီးငယ် နောက်ကျလိုက်တာ .. . ဖြူဖြူကတောင် အခုလေးတင် ကျူရှင်အိမ်ကို ဖုန်းဆက်နေသေးတယ် ..“
“ဟုတ်တယ် .. မေမေ .. ကားက ဆီထည့်နေရလို့ ကြာသွားတာ …“
“ဟုတ်ပါတယ် .. အန်တီ .. လမ်းမှာ ဆီပြတ်သွားမှာစိုးလို့ .. ဆီဆိုင်မှာ သွားထည့်မိလိုက်တာပါ .. ဟိုရောက်တော့ ကားပိတ်တာနဲ့ ပြန်မရောက်ဖြစ်နေတာ ..“
“အေး .. အေး .. ဟုတ်သားပဲ .. ခါတိုင်းဆို ကိုဘတုတ်လုပ်ပေးထားတာ .. ဒီရက်မှ သူဖျားနေလို့ သွားမထုတ်ဖြစ်တာနဲ့ ဆီမထည့်ရသေးဘူးထင်တယ် .. “
ခပ်အေးအေး နေတတ်သူမို့ ဒေါ်ဇင်မာအေးက မိုးကျော်အပေါ် အပြစ်တင်သည့် စကားမပြောပေ။ သူ့သမီး လက်ကိုဆွဲ၍သာ ..
“လာ .. သူသူ .. မေမေတို့ တစ်အိမ်လုံး ထမင်းစားဖို့ စောင့်နေကြတာ ..“
“ဘာဟင်းချက်လို့လဲ မေမေ …“
“သမီးကြိုက်တဲ့ ငါးသလဲထိုးကြော်တယ် .. ပြီးတော့ ပဲကြီးဟင်းနဲ့ဆူးပုတ်ချက်တယ်လေ ..“
“ဟာ .. ဂွတ်ရှယ်ပဲဟေ့ .. လာလာ သွားစားရအောင် ..“
ဟင်းရံတွေနာမည်တွေကြားလိုက်သည်နှင့် အာရုံကပြောင်းသွားသဖြင့် သူသူ ခဏတဖြုတ်တော့ အစ်ကိုမိုးကျော်နှင့် ပတ်သက်၍ စဉ်းစားလာတာ မေ့သွားသည်။ အန်တီဇင်မာလက်ကိုဆွဲကာ နောက်ဘေးဘက်သို့ သူမကဦးဆောင်ခေါ်သွားသည်။ ထမင်းစားခန်းရောက်တော့လဲ မိသားစု ဟိုအကြောင်း ဒီအကြောင်း ပြောနေကြတာနှင့် သူမဆရာမက မိုးကျော်ကို မှားနှုတ်ဆက်သည့်အကြောင်းကို အစဖော်ဖို့မေ့နေသည်။ ဦးသိန်းအောင်က “သမီး စာလိုက်နိုင်လား“ ဟု မေးမှ ညနေကျူရှင်ကအကြောင်းကို ပြန်သတိရသည်။
“အယ် … အခုမှသတိရတယ် .. အစ်ကိုမိုးကျော်အကြောင်း ထူးခြားတယ် ... ပြောဖို့ မေ့နေ့လို့ ..“
ဦးသိန်းအောင် အပါအဝင် မိသားစုသုံးယောက်စလုံး သူသူအောင်ကို မေးခွန်းထုတ်သည့် အကြည့်နှင့်ကြည့်ကြသည်။ မိုးကျော်သည် သူတို့မိသားစုအတွက် စိတ်ဝင်စားစရာအကောင်းဆုံး လူတစ်ယောက်ဖြစ်နေသည့်အတွက်ကြောင့် သူသူဘာပြောမလဲ ဆိုတာကို သိချင်နေကြတာဖြစ်လေသည်။
“ကျူရှင်အဆင်းတုန်းက အကိုမိုးကျော်ကားမလာသေးလို့ အပြင်ထွက်စောင့်နေတာ သမီးဆရာမပါ ပါလာတယ် .. အကိုမိုးကျော်ကားရောက်လို့ သူက ကားထဲက ထွက်ပြီး လာခေါ်တော့ သမီးဆရာမက သူ့ကို မြင်သွားတယ် .. အကိုမိုးကျော်ကို “ထွန်းထွန်း“ မှတ်လား ဆိုပြီး ဆရာမက မေးတယ် ..“
“ဟေ .. ထွန်းထွန်းတဲ့လား ..“
“ဟုတ်တယ် .. ဖေဖေ .. ဒါပေမယ့် အကိုမိုးကျော်က သူမဟုတ်ပါဘူးလို့ဆိုတော့ ဆရာမက လူမှားတယ်ထင်တာပဲဆိုပြီး ပြောတယ် ..“
“ကိုမိုးကျော်က သူ့အရင်အတိတ်ကိုမှ မသိတာ .. ဒီလိုပဲ ပြောမှာပေါ့ ..“
ဒီစကားကို ဖြူဖြူအောင်က ဝင်ပြောလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။ သူသူအောင်ခမျာ အစ်မဖြစ်သူ၏ စကားကြားတော့ ပါးစပ်ကလေးဝိုင်းသွားသည်။
“မမကတော့ တမူးသာသွားပြန်ပြီ .. အခုလေးတင်မှ သူသူလဲ ဒါကို စဉ်းစားမိလို့ ပြောမလို့ ..“
“သူသူနော် .. ငါ့ကိုများ .. ဘာတမူးသာတာလဲ .. “
ဖြူဖြူအောင်က ညီမဖြစ်သူကို မျက်စောင်းထိုးသည်။ သူသူအောင်သည် အစ်မဖြစ်သူကို လျှာလေးတစ်လစ်ထုတ်ကာ ပြောင်ပြလိုက်ပြီးမှ ..
“ဆရာမကလဲ အကိုမိုးကျော်က မဟုတ်ပါဘူးဆိုပြီး ပြောတော့ .. လူမှားတာပါဆိုပြီး ပြောလိုက်လို့ သူသူက ဇဝေဇဝါဖြစ်သွားတာပါ .. အိမ်ရောက်တော့ စဉ်းစားမိသေးတယ် … ဟင်းနာမည်တွေ မေမေလာရွတ်ပြတော့ တခါ ဒီအကြောင်းကို ထပ်မေ့သွားပြန်ရော .. အခုမှ သတိရလို့ ထုတ်ပြောတာ …“
“သမီးငယ်ဆီက ဒီသတင်းလေးရတာ မဆိုးဘူး … ကောက်ရိုးပုံထဲအပ်ရှာရတာထက်တော့ နဲနဲလွယ်သွားပြီ … ဘာဖြစ်လို့လဲဆိုတော့ ဖေဖေရှာထားတဲ့ လူပျောက်ကြေငြာသတင်းတွေထဲမှာ ထွန်းထွန်းဆိုတာနဲ့ တိုက်ဆိုင်တာလေး တွေ့လိုက်မိတယ်…“
“ဟင် .. ဟုတ်လား .. ဖေဖေ .. ဘယ်တုန်းကလဲ …“
“နေဦး .. ဖေဖေ စာကြည့်ခန်းထဲက မှတ်စုစာအုပ်ထဲမှာ သတင်းစာဖြတ်ပိုင်းလေးတွေ ညှပ်ထားတယ် .. သွားယူလိုက်မယ် …“
ဦးသိန်းအောင် ထိုင်ရာမှထကာ ထမင်းစားခန်းမှ ထွက်သွားတော့ စပ်စုချင်သည့်စိတ်နှင့် သူသူက ဖြူဖြူကို လက်တို့ကာ နောက်ကလိုက်သွားကြသည်။ ဒေါ်ဇင်မာအောင်သာ ထမင်းပွဲသိမ်းဖို့ ဝင်လာသည့် နော်ဆေးဖောနှင့် ဟင်းပန်းကန်တွေ ဝိုင်းကူသိမ်းပေးရင်း ကျန်ခဲ့သည်။ မိုးကျော်အပေါ် သမီးနှစ်ယောက်စလုံးသည် သာမန်ထက်ပိုသော စိတ်ဝင်စားမှုတော့ ရှိနေသည်ဆိုတာကို တွေးရင်း အနည်းငယ်တော့ စိတ်ပူမိသည်။ မိုးကျော်၏ ပုံစံက ဟော့ဟော့ရမ်းရမ်း မဟုတ်ပေမယ့် လိုအပ်လာလျှင်တော့ ကိုသိန်းအောင်နှင့် တိုင်ပင်ရဦးမည်ဟု တွေးထားလိုက်လေသည်။
“ရော့ ဒီမှာ.. သူသူပဲ ဖတ်ပြလိုက် …“
ဦးသိန်းအောင်က သူ့မှတ်စုစာအုပ်၏ တစ်နေရာတွင် ညှပ်ထားသော သတင်းစာဖြတ်ပိုင်းလေးများထဲမှ နှစ်ရွက်ကို သမီးငယ်၏ လက်ကို ကမ်းသည်။ သူသူသည် စာရွက်တစ်ခုကို အရင်ထောင်ကြည့်ကာ အသံထွက်၍ပင် ဖတ်ပြသည်။
ခင်မောင်ထွန်း
ဖြစ်ဖြစ်သမျှအားလုံးကို အမေနှင့်အဖေက ခွင့်လွှတ်သည်
ဤကြေညာစာတွေ့လျှင် အမြန်ဆုံးအိမ်ပြန်လာခဲ့ပါ
ကိုကိုကြီး
ကြေငြာစာ ဆုံးသွားတော့ သူသူအောင်က အဖေဖြစ်သူ မျက်နှာကို ကြည့်သည်။ ဦးသိန်းအောင်သည် ဘာမှမပြောသေးပဲ ဆေးတံကို မီးညှိကာ ဖွာနေသည်ကိုတွေ့သည်။ လက်ထဲတွင် ကျန်နေသေးသည့် နောက်ထပ် ဖြတ်ပိုင်းလေးကို ထောင်ကာ ဆက်ဖတ်သည်။
ကိုကိုထွန်း
အဆက်အသွယ်မရလို့ စိတ်ပူနေရသည်
ရောက်ရာအရပ်ကနေ ဆက်သွယ်ပါရန်
လေးငယ်
“ကြေငြာစာတွေကလဲ တမျိုးကြီးပဲနော် .. ဖေဖေ ..“
“အေး . ဟုတ်တယ် .. သမီး .. သူတို့ကြေငြာစာ သဘောက သက်ဆိုင်သူ ဖတ်မိရင် သိအောင်ဆိုပြီးတော့ပဲ ထည့်တာဆိုတော့ .. ဘေးကလူက နားမလည်နိုင်ဘူးလေ … အထူးသဖြင့် မောင်မိုးကျော်က အတိတ်ကိုမေ့သွားတာ ဖြစ်တဲ့အတွက် သူအနေနဲ့ဖတ်မိရင်တောင်မှ သူ့ကိုပြောမှန်း သိချင်မှသိတော့မှာ .. “
“ဟင် .. ဒါဆို ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ .. သမီးဆရာမအိမ်ကို ဖုန်းဆက်ပြီးတော့ ထွန်းထွန်းဆိုတာ ဘယ်သူလဲလို့ မေးရမလား …“
“သမီးမှာ ဖုန်းနံပါတ်ရှိလို့လား …“
“ရှိတယ် .. ဖေဖေ ..“
“အင်း .. ဒါပေမယ့် ဖေဖေ့ အမြင်ပြောရရင် ဖုန်းနဲ့မေးတယ်ဆိုတာထက် .. သမီး နောက်တစ်ပတ် ကျူရှင်သွားတဲ့အခါကျမှသာ လူချင်းတွေ့ပြီး မသိမသာမေးရင် ကောင်းမယ်ထင်တယ် .. တော်ကြာနေ ထွန်းထွန်းဆိုတဲ့သူနဲ့ သမီးဆရာမက ဘယ်လိုပတ်သက်လဲဆိုတာ မသိတော့ မျက်နှာနာစရာတွေ ဖြစ်မယ် ..“
ရဲမှုးကြီးဖြစ်သည်နှင့်အညီ ဦးသိန်းအောင်က တွေးတွေးဆဆပြောသည်။ သူသူ အဖေဖြစ်သူ၏ စကားကြောင့် ဖုန်းဆက်ရန် အိမ်ရှေ့သို့ သွားမည်ကိုယ်ဟန်ကို ရပ်လိုက်မိသည်။ ဘာရယ်ကြောင့်မှန်းမသိပဲ အစ်ကိုမိုးကျော်က ဆရာမနဲ့ ပတ်သက်နေနိုင်သည် ဆိုသည့် အချက်တွင် စိတ်ထဲတမျိုးဖြစ်သည်။ ငေးငေးငိုင်ငိုင်လေးတောင် ဖြစ်သွားရှာသည်။ အစ်ကိုမိုးကျော်၏ အတိတ်ကို သိချင်သော်လဲ အတိတ်ကို ပြန်သတိရလျှင် သူမအိမ်မှ ထွက်သွားမှာကို မလိုလားသလို ဖြစ်သည်။ အနေနီးစပ်မှုကြောင့် စိတ်လှုပ်ရှားသည်ပဲဆိုဆို အခုတလော သူမ၏ စိတ်ထဲတွင် အစ်ကိုမိုးကျော်က ကြီးစိုးထားသည်ကို သူမ ကောင်းကောင်းကြီး သိနေပါသည်။
“ကိုမိုးကျော်က ပညာတတ်ထဲက ဖြစ်မယ်ထင်တယ် …“
ဆိုင်းမဆင့် ဗုံမဆင့် ဝင်ပြောသည့် ဖြူဖြူအောင်၏ စကားကြောင့် ညီမဖြစ်သူရော၊ အဖေဖြစ်သူပါ လှည့်ကြည့်ကြသည်။ ဖြူဖြူအောင်သည် မိုးကျော်အကြောင်းကို သူသူအောင်လောက် ပြောခဲသည်။ အခုတော့ သူမကပါ ဝင်မှတ်ချက်ပေးနေသည်။
“သမီးကြီးက သူသူ့ဆရာမနဲ့ အသိဆိုတဲ့အပေါ်မှာ ကောက်ချက်ဆွဲပြီး တွေးတာလား ..“
“အဲဒါထက်စာရင် .. သမီး သတိထားမိတာလေးတွေ ရှိလို့ပါ …“
“မမပြောစမ်းပါဦး .. အကိုမိုးကျော်က ဘာထူးခြားလို့လဲ ..“
“ဟိုတစ်နေ့က သမီး ပန်းဆိုးတန်းရောက်တော့ ဖေဖေမှာတဲ့အတိုင်း Times နဲ့ Newsweek ဝင်ဝယ်တယ် .. ပြီးတော့ သမီး စကော့ဈေးထဲဝင်ပြီး အင်္ကျီချုပ်ထားတာလေးတွေ ဝင်ရွေးတော့ .. ကိုမိုးကျော်က ကားထဲမှာ ကျန်ခဲ့တယ် … သမီးလဲ ပြန်လာရော Times ကို စိတ်ဝင်တစား ဖတ်နေတယ် … သမီးတောင်မှ အံ့သြတယ် .. သမီး တက္ကသိုလ်ဒုတိယနှစ်သာ ရောက်နေတာ .. အဲဒီလို ဂျာနယ်မျိုးဖတ်ဖို့ သိပ်မလွယ်လောက်ဘူး …“
“ဖတ်နေတာရော ဟုတ်လို့လား မမရယ် .. ပုံကြည့်နေတာလဲ ဖြစ်ချင်ဖြစ်မှာပေါ့ …“
“အို .. ဖတ်နေတာပါ .. ငါက ကိုမိုးကျော် ဘာတွေ စိတ်ဝင်တစား ဖတ်နေတာလဲလို့ .. မသိမသာမေးကြည့်တော့ .. အမေရိကန်စစ်သားတွေ အီရတ်မှာ သေတဲ့သတင်းမို့ ဖတ်ကြည့်နေတာပါတဲ့ .. ငါ့တောင် ပြန်ရှင်းပြလိုက်သေးတယ် ..“
“ဒါဆိုရင်တော့ အကိုမိုးကျော်က ဘွဲ့တွေ ဘာတွေ ရပြီးပြီလား မသိဘူးနော် .. “
“ဖြစ်နိုင်တာပေါ့ .. သူ့အသက်အရွယ်နဲ့ဆို တစ်နှစ်တစ်တန်းသာ အောင်တယ်ဆိုရင် ဘွဲ့ရနေလောက်ပြီလေ ..“
ထို့နောက်တွင်တော့ သူသူအောင်တို့ သုံးယောက်သား ပြောစရာမရှိတော့သလို ခဏငြိမ်သွားကြသည်။ တအောင့်လောက်ကြာမှ ဦးသိန်းအောင်သည် ဆေးတံကို တစ်ချက်ရှိုက်ဖွာလိုက်ပြီး …
“ကဲ .. သမီးတို့လဲ ပြန်နားကြတော့ .. မောင်မိုးကျော် ကိစ္စကိုတော့ ဖေဖေ သတင်းစာတိုက်ကိုမေးပြီး စုံစမ်းကြည့်ဦးမယ် .. နောက်တစ်ပတ် သူသူ ကျူရှင်သွားလို့ ဆရာမနဲ့တွေ့ရင် စကားအစ်အောက်မေးကြည့်ပေါ့ … အဲဒီကနေလဲ ထူးခြားချင်ထူးခြားလာမှာပါ .. ဒီလိုဝေဒနာမျိုးကလဲ အဆန်းဆိုတော့ သူ့အတိတ်ကိုပြန်သတိရဖို့ဆိုတာ သိပ်တော့လွယ်မယ်မထင်ဘူး .. သူ့မိသားစုဝင်တစ်ယောက်ယောက်နဲ့ ပြန်တွေ့မှပဲ မျှော်လင့်ချက်ရှိမယ် ထင်တယ် ..“
“ဟုတ်ကဲ့ ဖေဖေ .. သမီး နောက်တစ်ပတ်ကျရင် ဆရာမကို မေးကြည့်လိုက်မယ်လေ ..“
သူသူအောင်က ခပ်သွက်သွက်ပင် ကတိပေးသည်။ ပြောပြီးသည်နှင့် သူအစ်မကို လက်တို့ကာ ခေါ်ထုတ်လာပြီး စာကြည့်ခန်းထဲကနေ ပြန်ထွက်လာကြသည်။ စာကြည့်ချိန်ရောက်နေပြီမို့ သူသူအောင် အပေါ်ထပ်က သူမ စားပွဲဆီသို့ တန်းလျှောက်လာခဲ့သည်။ ဖြူဖြူအောင်ကတော့ သူမအမေနှင့်အတူ ရုပ်ရှင်ဇာတ်လမ်းတွဲကြည့်ဖို့ အောက်ထပ်မှာပဲ ကျန်နေခဲ့သည်။ သူသူအောင် စာကြည့်စားပွဲတွင် မထိုင်ခင် ပိတ်ထားသည့် စားပွဲနားက ပြတင်းပေါက်တံခါးကို ဖွင့်သည်။ သူမစားပွဲက လှမ်းကြည့်လျှင် ကားဂိုဒေါင်ထပ်ခိုးကို မြင်နေရသည်။ ဝရံတာလေးလို ဖြစ်နေသော ထပ်ခိုးပေါ်တက်ရာ စြင်္က ံလေးတွင် လူတစ်ယောက် ရပ်ကာ ဆေးလိပ်သောက်နေသည်။ မျက်နှာကို မြင်နိုင်လောက်သည့်အထိ သဲသဲကွဲကွဲ မမြင်ရသော်လဲ အစ်ကိုမိုးကျော်မှန်း သူသူအောင် တန်းသိသည်။ အစ်ကိုမိုးကျော်သည် ပြတင်းပေါက်ရှိရာဘက်သို့ လှမ်းကြည့်နေသည်။ သူသူအောင် ကျေကျေနပ်နပ် ပြုံးသည်။ သူမစာကြည့်ရမှာ အားအလိုလိုရှိသွားသည်ဟု ခံစားရပြီး ညနေက သင်လိုက်သည့် သင်္ချာစာအုပ်ကို ဖွင့်လိုက်လေတော့သည်။
***************************************************
မတွေ့ရသည့် လပိုင်းအတောအတွင်း စုမာပြောင်းလဲသွားသည် ထင်ပါသည်။ မိုးကျော် စုမာကိုသွားခေါ်ကတည်းက သတိထားမိသည်။ အစပထမတော့ ဦးသိန်းအောင်အိမ် ပြောင်းသွားသည့်အထဲက အဆက်အသွယ် မလုပ်ဖြစ်တော့လို့ စိတ်ကောက်နေသလားဟု ထင်မိသေးသည်။ သို့သော် စုမာပုံစံက သူ့ကိုစိတ်ကောက်နေသည့် ပုံစံမပေါက်ပါ။ တစ်ခုခုတော့ ထူးခြားနေတာ သေချာသည်။
“စုမာ ထွက်မလာတော့ဘူးလို့တောင် ထင်နေတာ …“
သူ စုမာတို့လမ်းထိပ်က ကွမ်းယာဆိုင်တွင် ဆေးလိပ်သောက်ရင်း စောင့်နေတာ ဒါပါနှင့်ဆိုလျှင် သုံးလိပ်မြောက်ပြီဖြစ်သည်။ အရင်တုန်းကဆိုလျှင် ကွမ်းယာဆိုင်မှ တောက်တိုမယ်ရခိုင်းသည့် ဖိုးချစ်ဆိုသော ကောင်ကလေးကို စုမာတို့အိမ်ဘက် လွှတ်လိုက်တိုင်း ချက်ချင်းရောက်လာတတ်တာများသည်။ ဒီနေ့တွင်မူ ခြေမြန်တော် ဆက်သားလေး ဖိုးချစ်ပြန်ရောက်လာသည့်တိုင် စုမာတော်တော်နှင့် ပေါ်မလာ။ လာခဲ့မယ်ဟု ပြောလိုက်လို့သာ မိုးကျော် ဆေးလိပ်ဖွာရင်း ဆက်စောင့်နေသာဖြစ်သည်။ ဒီလိုမှ မဟုတ်လျှင် စုမာဆီက အပြန်မှ ဝင်မည်ဟု ဆုံးဖြတ်ထားသော အဘမောင်တို့အိမ်ဘက်ကို လှည့်သွားတာကြာပြီ ဖြစ်သည်။ လက်ထဲတွင် အစီခံသာ ကျန်တော့သည့် ဆေးလိပ်ကို လက်နှင့်တောက်ထုတ်လိုက်သည့် အချိန်တွင်မှ အဝါရောင်တောက်တောက်လေး ဝတ်ထားသော စုမာကို တစ်လှမ်းချင်းလျှောက်လာတာ မြင်လိုက်ရသည်။
“အိမ်ကထွက်ခါနီးမှ ဒေါ်လေးက ဥပုသ်ကျောင်းက ပြန်ရောက်လာလို့ ..“
“သြော် ..“
စုမာ၏ အကြောင်းပြချက်က လုံလောက်သဖြင့် လှိုက်လှဲဝမ်းသာမှု မရှိသလို ဖြစ်နေသည့် သူမ၏ အပြုအမူအတွက် မိုးကျော် ဆန်းစစ်မနေတော့ပါ။ ထို့အပြင် လှလှပပလေးဖြစ်နေသည့် စုမာ၏ ကိုယ်ကလေးကို ခြေဆုံးခေါင်းဆုံးကြည့်နေမှုကိုလဲ မသိမသာ လျော့ချလိုက်ရသည်။ ဥပုသ်နေ့ကြီးကို ကိုယ်က ဘာစိတ်ကူးထားပြီးလာလဲဆိုတာ မိမိဖာသာမိမိ သိနေသဖြင့် ဘယ်သူ့ကို အားနာရမှန်းမသိ အားနာသွားမိသေးသည်။ နောက်မှ သူတို့ထမင်းဆိုင်က ဒီရက်ပဲပိတ်လို့ ဒီရက်လာရတာ ဘာဖြစ်လဲဟု ကိုယ့်ကိုကိုယ်ပြန်အားပေးလိုက်ရသည်။ မိုးကျော် ရှေ့ကနေလျှောက်သွားတော့ စုမာနောက်မှကပ်ပါလာသည်။
“နေရတာအဆင်ပြေတယ်မှတ်လား ..“
“ပြေပါတယ် ..“
“ထင်သားပဲ .. ဒါကြောင့် ပေါ်မလာတာနေမှာပေါ့ ..“
“နေ့တိုင်းလိုလို ကားမောင်းနေရတော့လဲ သီးသန့်အားတဲ့ရက်မရှိလို့ပါ … နောက်ပြီး စုမာအားတဲ့အချိန်ကိုလဲ မှန်းလာရသေးတာကိုး ..“
စုမာဘာမှ ဆက်မမေးသလို မိုးကျော်လဲ ဘာမှဆက်မပြောဖြစ်တော့ပါ။ ဖော်ဖော်ရွေရွေရှိသလို မဟုတ်သည့် စုမာ၏ အပြုအမူကြောင့် ရုတ်တရက် သူဘာဆက်လုပ်ရမှန်းမသိ။ သူနှင့် စုမာ၏ ဆက်ဆံရေးသည် နဂိုကတည်းက အချစ်နှင့်တည်ဆောက်ထားသော ဆက်ဆံရေးမဟုတ်။ သူ့အသွေးအသားတွေ၏ လိုအပ်ချက်ကို စုမာက ဖြည့်ဆည်းပေးခဲ့ခြင်းဖြစ်ပြီး သူမ၏ တောင့်တမှုဆန္ဒကို မိုးကျော်က လိုက်လျောခဲ့ခြင်းသာဖြစ်သည်။ လူမြင်ကွင်းတွင် သွားအတူ၊ လာအတူ၊ စားအတူ ရှိဖူးကြတာမဟုတ်။ စုမာကသာ သူ့ကို သံယောဇဉ်ရှိသော အရိပ်အယောင်တွေ ပြဖူးသော်လဲ သူ့ဘက်က သူမအပေါ် ချစ်သူရည်းစားတစ်ယောက်လို ခံစားချက်မျိုးမရှိ။ ခပ်ရိုင်းရိုင်းပြောရလျှင် စိတ်တူသဘောတူ အိပ်ဖော်တစ်ဦးသာဖြစ်သည်။ မိုးကျော်လမ်းပဲ ဆက်လျှောက်လာမိသည်။
“ရွှေအင်ကြင်းကို သွားမှာပဲမဟုတ်လား .. ဟိုမှာလိုင်းကားလာနေတယ် ..“
မိုးကျော် ယောင်နနနှင့် စုမာပြောသလိုပင် လာနေသည့် ဘတ်စကားပေါ်တက်လိုက်သည်။ နေ့လည်အချိန်ဖြစ်သည့်အတွက် ကားပေါ်တွင်လူရှင်းနေသည်။ ရှေ့နှစ်မှတ်တိုင်ဆို ဆင်းရတော့မည်မို့ မိုးကျော်နောက်ကို တိုးမသွားတော့ပဲ အပေါက်ဝတွင်ဘေးကပ်ကာ ရပ်လိုက်သည်။ စုမာကို ကြည့်လိုက်တော့ သူ့ဘက်ကို မကြည့်ပဲ အပြင်ဘက်ကို ငေးနေတာတွေ့သည်။ မိုးကျော်နှစ်ယောက်စာဆိုပြီး စပယ်ယာကို ပိုက်ဆံပေးလိုက်တော့ စပယ်ယာက သူ့ကိုမကြည့်ပဲ စုမာကိုကြည့်ကာ လှမ်းယူသည်။ ယောကျ်ားမျက်လုံးချင်းမို့ ကိုရွှေစပယ်ယာ၏အကြည့်တွေက စုမာ၏ ဘယ်နေရာတွေကို စိုက်ကြည့်နေမှန်း မိုးကျော်သိသည်။ မိုးကျော်ကိုယ်တိုင် စုမာကိုယ်ကလေးကို အခုမှ သေချာပြန်ကြည့်မိသည်။ ထိုရောအခါ ရှုပ်ထွေးသွားသလို ဖြစ်သည့် သူ့စိတ်ထဲတွင် လာရင်းရည်ရွယ်ချက်က ပြန်အစားထိုးဝင်လာသည်။ တစ်တစ်ရစ်ရစ် စုမာကိုယ်လုံးကလေးနှင့် ကားစွင့်နေသည့်တင်အိုးတွေက သူ့သွေးကို ဆူဝေလာအောင် လုပ်နေသလို ခံစားရသည်။
“လာ .. စုမာ ..“
ကားပေါ်ကဆင်းဆင်းချင်း စုမာလက်ကိုဆွဲကာ ခေါ်တော့ စုမာ နဂိုအတိုင်းပင် လိုက်ပါလာပါသည်။ စုမာနှင့် ဖြစ်ပြီးကတည်းက ရွှေအင်ကြင်းသည် ရောက်ဖူးနေကြနေရာဖြစ်သဖြင့် မိုးကျော်စိမ်းမနေပါ။ ရွှေအင်ကြင်းသည် ကမ်းနားဘက်နှင့် နီးသော လမ်းကြားလေးထဲတွင် ဖွင့်ထားသော ခပ်ပေါပေါ တည်းခိုခန်းတစ်ခုသာ ဖြစ်သည်။ အခန်းခပိုက်ဆံကိုပေးလိုက်ပြီး သော့ရသည်နှင့် စုမာလက်ကိုဆွဲကာ ခေါ်လာခဲ့သည်။ ဒါမျိုးက အဆန်းမဟုတ်တော့သည်မို့ မျက်နှာပေါက်ဆိုးဆိုးနှင့် ကောင်တာမှ အဒေါ်ကြီးသည် ဖတ်လစမဂ္ဂဇင်းကို ပြန်ဆက်ဖတ်နေသည်။
မိုးကျော် ဦးသိန်းအောင် အိမ်ရောက်ကတည်းက ချုပ်ထိန်းထားရတာတွေများသည်။ မြင်သူတကာငေးလောက်သည့် မိန်းမချောလေးနှစ်ဦးကို နေ့စဉ်ကားမောင်းပို့နေရသည့်အတွက် သူဘယ်လောက် မိမိကိုယ်ကိုထိန်းသိမ်းရသလဲဆိုတာ သူသာသိသည်။ ဖြူဖြူအောင်က တော်သေးသည်။ သူသူအောင်ကို အကြိုအပို့လုပ်ရသည့် အခါမျိုးတွင် သူမလေး၏ ချစ်စဖွယ် အပြောအဆိုနှင့်၊ စိုပြည်လန်းဆန်းသည့် ကိုယ်လုံးလေးက သူ့ကို ဖမ်းစားထားသည်။ သူသူအောင်က ဆယ်ကျော်သက်လေးပီပီ ဂါဝန်လေးတွေ၊ စကတ်တွေလေးတွေသာ အဝတ်များသဖြင့် မိုးကျော်၏ မျက်လုံးတွေက ဒီနေရာကို တဝဲလည်လည် ဖြစ်နေတတ်သည်။ မနည်းပင် သတိထားနေရသည်။ စိတ်ဆင်ရိုင်းကို စောင့်ဆည်းမှု၊ တာဝန်သိတတ်မှု အစရှိသည့် ချွန်းတွေအလက်လက်နှင့် အုပ်ထားရသည်။
တစ်လလုံးအောင့်အီးထားခဲ့ရသည့်အတွက် အခန်းထဲရောက်သည်နှင့် မိုးကျော် ပေါက်ကွဲတော့သည်။ စုမာ၏ မျက်နှာကို လက်နှစ်ဖက်နှင့်ညှပ်ယူကာ အငမ်းမရနမ်းသည်။ စက္ကန့်ပိုင်းမျှတော့ စုမာ သူ၏အနမ်းတွေကို မတုံ့ပြန်ပါ။ တင်းကာခံထားသလို ထင်ရသည်။ မိုးကျော်က အလျော့မပေးပဲ ခပ်ကြမ်းကြမ်းနှင့် အတင်းနမ်းပစ်လိုက်တော့မှ ကိုယ်ကလေးကပျော့သွားပြီး သူမ၏ နှုတ်ခမ်းလွှာလေးကြာမှ လျှာလေးက ထွက်လာသည်။ စုမာ စိတ်ပါလာပြီမှန်း သိလိုက်သည်နှင့် မိုးကျော်လက်က လုပ်နေကြထုံးစံအတိုင်း အောက်ကိုလျှောဆင်းသွားသည်။ တင်းတင်းရင်းရင်း တင်သားတွေကို အားရပါးရပင် ဆုပ်နယ်သည်။ ထမိန်ပေါ်က နယ်လို့အားမရတော့ လိပ်ထားသည့်ထမိန်စကို ရှာကာ ဖြေချလိုက်သည်။ ပင်တီလေးကျန်သေးပေမယ့် ခုနကထက်စာလျှင် ပို၍ နယ်ရတာ အားရလာသဖြင့် မိုးကျော်လက်တွေက တစတစကြမ်းလာသည်။
“ဘယ်လိုဖြစ်နေတာလဲ .. ရောက်ကတည်းက .. နဲနဲလျှော့ဦး ..“
စုမာက သူ့နှုတ်ခမ်းဆီမှ ရုန်းထွက်ကာ ရင်ပတ်ကို လက်နှင့်တွန်းထုတ်ရင်းပြောသည်။ အနမ်းကြမ်းကြမ်းခံထားရသည့်အပြင် တင်ပါးတစ်ခုလုံးရစရာမရှိအောင် အနယ်ခံထားရ၍ သူမ အသံက လှိုက်မောမှု အပြည့်ဖြစ်နေသည်။
“စုမာကို တွေ့ကတည်းက စိတ်ထနေတာ .. ဒီမှာကြည့်ပါလား ..“
မိုးကျော် တကယ်စိတ်ထန်နေမှန်း ပုဆိုးကိုဖြေပြလိုက်သည်နှင့် စုမာတွေ့လိုက်ရသည်။ ကိုယ်ချင်းပွေ့ဖက်ထားစဉ်ကတည်းက သူမဆီးစပ်ကို လာထောက်နေသဖြင့် အသင့်ဖြစ်နေမှန်း သိပေမယ့် ဒီလောက်မာတောင်တက်နေမည်လို့တော့ မထင်။ ဘွားခနဲပေါ်လာသည့် လိင်တံကြီးသည် အခန်းမျက်နှာကျက်အမိုးကို ချိန်ရွယ်ထားသည့် အမြှောက်ကြီးနှင့်တောင် တူနေသည်။ မိုးကျော်က စုမာထံမလာခင် ရေချိုးခန်းထဲမှာ သထားခဲ့လို့ ပေါင်ခြံတစ်ဝိုက် ရှင်းလင်းနေရာ အသားချောင်းချောင်းမာမာကြီးကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်း ထောင်ပြထားသလိုပင်။ စုမာ ရင်ခုန်နှုန်းတွေမြန်လာပြီး ညို့မြူခံထားရသည့်နှယ် စိုက်ကြည့်နေမိသည်။ သူမကသာ လှုပ်ရှားမှုကင်းမဲ့သွားသည်။ မိုးကျော်ကတော့ သွက်သွက်လက်လက်ပင် လှုပ်ရှားသည်။ ကုတင်နားရောက်နေပြီ ဖြစ်သည့် စုမာ၏ ကိုယ်ကလေးကို တွန်းထုတ်လိုက်သည်။ စုမာကုတင်ပေါ်တွင် ကန့်လန့်ဖြတ်လဲကျသွားသည်။ မိုးကျော် ကုတင်အောက်တွင် ကျန်ခဲ့သည့် သူမနှစ်ချောင်းကို ဆွဲယူကာ အပေါ်သို့ထောင်လိုက်သည်။ ဘယ်ဘက်ပုခုံးပေါ် စုတင်လိုက်ပြီးနောက် ကျန်နေသေးသည် ပင်တီလေးကို ခါးစကနေ လိပ်ကာ ဆွဲတင်သည်။ စုမာ၏ အောက်ပိုင်းတွင် ရှင်းရှင်းလင်းလင်း ဖြစ်သွားချေပြီ။ မိုးကျော်ပေါင်တံနှစ်ချောင်း စုနေရာမှ တစ်ချောင်းချင်းစီ ခွာထုတ်လိုက်သည်။ စုမာ၏ အသားကဖြူလှသည်မဟုတ်ပါ။ သို့သော် ပေါင်ရင်းခွဆုံတစ်ဝိုက်တွင်တော့ အတော်ပင်ဖြူဝင်းသည်။ မိုးကျော် မမြင်ရတာကြာပြီဖြစ်သည်မို့ စုမာအနေအထားက အသင့်ဖြစ်နေသည့်တိုင် အဓိကနေရာကို စိုက်ကြည့်နေမိသည်။ မဲနက်နေသည့် တောတန်းလောက်အောက်ရှိ အကွဲကြောင်းလေးသည် မဟတဟလေးပြဲနေသလို ရှိသည်။ သူ့လိင်တံ၏ ခိုနားရာ ကျွင်းဝလေးသည် အမိုးကာထားသည်နှယ့် ခပ်ထူထူအဖုံးလေးနှစ်ခြမ်းက ပိတ်ကာထားသည်။
“လုပ်ချင်လုပ်တော့ အစ်ကိုမိုး …“
သူ စိုက်ကြည့်နေတာကို အနေခက်လာလို့ ထင်သည်။ စုမာက ပက်လက်လှန်နေရာမှ ခေါင်းကလေးလှမ်းထောင်ရင်း ပြောသည်။ မိုးကျော် အမြင်အာရုံနောက် လိုက်နေမှုကို ဖြတ်လိုက်ပြီး အတွေ့အာရုံနောက်လိုက်ဖို့ ပြင်လိုက်သည်။ သူ့လိင်တံထိပ်နှင့် ကျွင်းဝက အဖုံးနှစ်ခုအောက်ကို လျှိုကာထိုးလိုက်သည်တွင် စုမာ စိတ်ထနေပြီမှန်း စိုထိုင်းထိုင်းအတွေ့ကြောင့် နားလည်လိုက်သည်။ မိုးကျော် သူ့ကိုယ်ကို ကုတင်နှင့်ကပ်အောင်တိုးယူလိုက်တော့သည်။
ရောက်ဖူးနေကြလမ်းကြောင်းမို့ မိုးကျော်၏ လိင်တံက ကိုယ့်အိမ်ကိုယ့်ယာနှယ် ချောချောချူချူအထဲကိုရောက်သွားသည်။ စုမာအတွင်းသားတွေ၏ စွတ်စိုအိထွေးသည့်အရသာက ငတ်မွတ်နေခဲ့သည့် မိုးကျော်အတွက် အတိုင်းထက်အလွန် ကောင်းမွန်လွန်းလှနေရာ သူ ချက်ချင်းပင် ဒစ်ပေါ်သည်အထိပြန်ထုတ်ပြီး စဆောင့်သည်။ အင့်ခနဲ တစ်ချက်မြည်ပြီး စုမာ၏ ကိုယ်ကလေးက တွန့်သွားသည်။ ဆောင့်ချက်အရှိန်ကြောင့် ရှေ့တိုးသွားမလို ဖြစ်သည့် စုမာကိုယ်ကလေးကို သူ့ပုခုံးပေါ်ရောက်နေသာ ပေါင်တံနှစ်ချောင်းကို တင်းတင်းဖက်ထားခြင်းဖြင့် မိုးကျော် လှမ်းထိန်းထားသည်။ ထို့နောက် သူပေါင်တံနှစ်ချောင်းကို လက်ကိုင်သဘောမျိုး ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဖက်တွယ်ပြီး မိုးကျော်တစ်ချက်ချင်း စည်းချက်မှန်မှန် စဆောင့်တော့သည်။ ကုတင်ပေါ်တွင် ကန့်လန့်ဖြတ်ကျနေသည့် စုမာ၏ ကိုယ်ကလေးသည် ယမ်းခါနေပြီး ဆွဲမိဆွဲရာအဖြစ် အပြာရောင်အိပ်ယာခင်းစကို တင်းတင်းလိမ်ဆွဲထားရသည်။
“အင်း … အင်း … အီး ….. အီး ..“
၁ဝပေပတ်လည်လောက်သာ ကျယ်သော အခန်းလေးထဲတွင် မိုးကျော်နှင့် စုမာတို့နှစ်ယောက်သား ကာမစပ်ယှက်မှုမှ ထွက်ကျလာသော အသံများမှလွဲ၍ တခြားအသံ တစိုးတစိမျှ မကြားရပါ။ မိုးကျော် စုမာကို စကားမပြောဖြစ်ပဲ ကိုယ့်ဖာသာကိုယ် ခရီးရောက်အောင် တွင်တွင်သွားနေမိသလို စုမာကိုယ်တိုင်လည်း တအင့်အင့် တအီးအီး ညည်းယုံမှအပ တခြားဘာစကားမှ မဆိုရှာပေ။ မျက်စိကိုတင်းတင်းမှိတ်ထားပြီး မိုးကျော်လုပ်သမျှကို ဒီအတိုင်း ငြိမ်ခံနေသည်သက်သက်ပဲရှိသည်။ ခါတိုင်းဆိုလျှင် စိတ်လိုလက်ရ စကားတတွတ်တွတ် ပြောတတ်ပေမယ့် ဒီနေ့မှ ဘာစကားမှမဆိုသည့်အတွက် စုမာ၏ အပြုအမူက ထူးခြားနေတာ သေချာပါသည်။ သို့သော် မိုးကျော် ဒါတွေကို ထည့်တွက်မနေနိုင်အားပဲ တင်းမာနေသည့် သူ့လိင်တံကို လျှော့ချဖို့အရေးကိုသာ အားသွန်ခွန်စိုက်လုံးပန်းနေလေသည်။
သွားပါများ ခရီးရောက်ဆိုသည့်အတိုင်း မိုးကျော် ပန်းတိုင်ကို လှမ်းမြင်သည့် အချိန်သို့ရောက်လာသည်။ မိုးကျော်၏ လှုပ်ရှားမှု အဟုန်က ပိုများလာသလို အားလဲပိုပါလာသည်။ တစ်ချက်တစ်ချက် ဆောင့်သွင်းလိုက်သည့်အခါမျိုးတွင် ဆီးစပ်ချင်း ရိုက်မိသံက စုမာ၏ အော်ညည်းသံထက်တောင် ပိုကျယ်နေသယောင် ထင်ရသည်။ ဟထားသည့် စုမာ၏ နှုတ်ခမ်းလေးတွေသည် ပြန်မပိတ်တော့ပဲ ရေငတ်သူတစ်ယောက်လိုလျှာဖျားလေးနှင့် အောက်နှုတ်ခမ်းကို ပြန်သပ်နေမိသည်။ အခုထက်ထိ မချွတ်ရသေးသည့် ရင်ဖုံးအင်္ကျ ီသည်အနေအထားမမှန်တော့ပဲ ချက်နက်နက်ကလေးပေါ်သည်အထိ လိပ်တက်နေသည်။ အင်္ကျီကွယ်ထားလို့ မမြင်ရသည့်တိုင် ရင်သားတွေ၏ လှုပ်ခါမှုကိုတော့ ဆောင့်ချက်တိုင်းဆောင့်ချက်တိုင်း မိုးကျော်သတိထားမိသည်။
“အီး .. ပြီး .. ပြီးပြီ ..“
မိုးကျော် တကိုယ်လုံးကြွသည်အထိ ခြေဖျားထောက်ကာ ရပ်လိုက်ရင်း သူ့ဆီးစပ်ကို စုမာ၏ အင်္ဂါစပ်နှင့် မကင်းကွာရအောင် အသားကုန် ကပ်ထားလိုက်သည်။ ခေါင်းမော့ထားသည့် သူ့လည်ပင်းတစ်ဝိုက်တွင် သွေးကြောကြီးတွေတောင် ထောင်တက်နေသည်။ အားရပါးရ လုပ်လိုက်ရမှု၏ နောက်ဆက်တွဲအနေဖြင့် စုမာ၏ကျွင်းလေးထဲတွင် သူ့အရည်တွေက ပြည့်လျှံသွားသည်။ စုမာကိုယ်တိုင်လဲ အရှိန်အဟုန်ပြင်းစွာတိုးဝင်လာသည့် ပူနွေးလှသည့် အရည်တွေ၏ ထိတွေ့မှုတွင် အကြီးအကျယ်ပြီးသွားသည်။ ကျောပြင်နှင့် အိပ်ယာလွတ်သွားသည်အထိ ကော့တက်မိသလို ခြေချောင်းလေးတွေပင် ကွေးညွှတ်သွားသလဲ ထင်ရသည်။ အပြီးချင်းဆုံမှုကြောင့် ကာမအရသာ၏ အထွတ်အထိပ်ကို နှစ်ယောက်စလုံး ခံစားလိုက်ရသည်။
“အင်္ကျ ီတွေတောင် တွန့်ကုန်ပြီ .. တကယ်တဲ …“
“အကို စိတ်အရမ်းပါသွားလို့ပါကွာ …“
မိုးကျော် ကုတင်ပေါ်တွင် ပက်လက်လှန်ကာ အမောဖြေနေသည့်အချိန် စုမာက ထထိုင်ပြီး ကြေသွားသည့် အကျ ႌအနားသားတွေကို လက်နှင့်သပ်ချနေသည်။ တကယ်ပဲ ရင်ဖုံးအင်္ကျ ီနောက်ကျောသည် ပွတ်တိုက်ခံရသည့် အရှိန်ကြောင့် တော်တော်လေး တွန့်လိန်နေသည်။ မိုးကျော် လှဲနေရာမှထပြီး ပြန့်သွားအောင် ပွတ်သပ်ပေးမည့် ပြုတော့ စုမာက ထပြီး မိုးကျော် ချွတ်ထားခဲ့သည့် ပင်တီနှင့် ထမိန်ကို သွားပြန်ယူသည်။
“ပြန်တော့မလို့လား .. စုမာ …“
“ပြန်မယ်လေ အကိုမိုး.. ဒေါ်လေးကို ခနဆိုပြီး ပြောခဲ့တာ ..“
ဒီတစ်ခါတော့ မိုးကျော် စုမာကို မေးခွန်းထုတ်သည့်အကြည့်နှင့် စူးစိုက်ကြည့်သည်။ သူ့အကြည့်စူးစူးကို မခံနိုင်သည့်ဟန်နှင့် စုမာခေါင်းငုံ့သွားပြီး အနားလိပ်နေသည့် ပင်တီလေးကိုသာ ပြန်ဖြေနေသည်။ တကယ်ဆို မိုးကျော် စုမာ ဘာဖြစ်နေတာလဲဟု မေးလိုက်ဖို့ ကောင်းသော်လဲ သူနှုတ်က ဆွံ့အနေသလို ဖြစ်နေသည်။ စုမာမှ ပြန်ချင်ပြီဆိုတော့လဲ ကိုယ်လဲပြန်ယုံပေါ့ဟု တွေးလိုက်ပြီး စုမာချထားခဲ့သည့် တစ်ရှူးဗူးကို ဆွဲယူကာ လိင်တံပတ်ဝန်းကျင်တွင် ပေနေသည့် အရည်တွေကို ခြောက်အောင်သုတ်သည်။ အပေါ်စားတည်းခိုခန်းမို့ ရေချိုးခန်းနှင့် အိမ်သာတဆက်တည်း ရှိမနေပါ။ နှစ်ရွက် သုံးရွက်သာ ကျန်တော့သည့် တစ်ရှူးဗူးကိုပဲ အဖော်ပြုရသည်။ မိုးကျော် ပုဆိုးပြန်ဝတ်ပြီးသည့် အချိန်တွင် စုမာက ဆံပင်တွေကိုတောင် သပ်သပ်ရပ်ရပ် ပြန်လုပ်ပြီးနေပြီ ဖြစ်သည်။ ဒီတော့ မိုးကျော် အခန်းအပြင်ဘက်ကိုသာ ထွက်လာခဲ့လိုက်သည်။
“အကိုမိုး တခြားသွားစရာ ရှိသေးလား …“
“စုမာနဲ့တွေ့ပြီရင် အဘမောင်ဆီသွားမလားလို့ စဉ်းစားထားတာ ..“
“သြော် .. ဒါဆိုလဲ စုမာဖာသာစုမာ ပြန်လိုက်မယ် .. အကို ဒီကနေ ကားစီးသွားလိုက်ပေါ့ “
“အင်း .. ဒါဆိုလဲ သွားမယ် … စုမာ ဂရုစိုက်နော် ..“
“အကိုမိုးလဲ ဂရုစိုက် .. သွားပြီ .. တာ့တာ …“
တင်သားပြည့်ပြည့်တွေကို လှုပ်လီလှုပ်လဲ့နှင့် တစ်ချက်ချင်း ဘယ်ညာပစ်ကာသွားရင်း စုမာထွက်သွားသည်။ စပါယ်ရှယ် အမျိုးအစားဝင်မို့ စုမာ ဟိုဘက်လမ်းကို ကူးပြီးရောက်သွားသည့်တိုင် သူမနောက်ပိုင်းအနေအထားကို လိုက်ကြည့်နေမိသည်။ စုမာက ပြန်တော့မယ်ဆိုလို့သာ သူလဲထွက်လာရတာဖြစ်သည်။ မဟုတ်လျှင် မိုးကျော် စုမာကို ဖင်ထောင်ခိုင်းပြီး နောက်ကနေ တစ်ချီလောက်ဆွဲချင်သေးသည်။ ရင်ထဲ တရိပ်ရိပ်ပြန်တက်လာသည့် ဆန္ဒကိုချိုးနိုင်ပြီး အဘမောင်အိမ်ဘက်သွားသည့် ဘတ်စ်ကားတစ်စီးအလာတွင် အလျှင်အမြန်တက်လိုက်သည်။ ဘတ်စ်ကားပေါ်မှ ဟိုဘက်မှတ်တိုင်ကို လှမ်းကြည့်တော့ စုမာကို မတွေ့ရတော့။ သူမလဲ ကားရသွားသည်နှင့် တူသည်။
နေ့လည်ဘက်ဆို ဘယ်မှမသွားတတ်သည့် အဘမောင်ကို မိုးကျော် သူ့တို့နေသည့်အိမ်အဖီလေးမှာပင် တန်းတွေ့ပါသည်။ ထုံးစံအတိုင်း စားစရာလက်ဆောင်တွေကို ကြွပ်ကြွပ်အိတ်နှင့်ဆွဲလာသည့် မိုးကျော်ကို အဘမောင်က အရင်လှမ်းခေါ်သည်။
“ကောင်လေး .. လာဟေ့ … “
“အဘမောင် နေကောင်းတယ်မှတ်လား …“
မိုးကျော် နှုတ်ဆက်စကားဆိုပြီး အဘမောင် အုန်းတံမြက်စည်းလုပ်နေသည့် ကွပ်ပျစ်မှာပင် ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ အဘမောင်သည် ညဘက်တွင် ဂိုဒေါင်စောင့်ပြီး နေ့လည်ဘက်အချိန်တွင် အုန်းတံမြက်စည်းလိပ်သည်။ သားတစ်ယောက်၊ သမီးတစ်ယောက်ရှိသော်လဲ အိမ်ထောင်ကျပြီးသည့် သမီးက ယောကျ်ားဖြစ်သူနှင့် ကီလီဘက်တွင် ဈေးထွက်ရောင်းသည်။ အဘမောင်နှင့် အတူမနေ။ နေလို့လဲ မရပါ။ အဘမောင်၏ အိမ်ကုတ်လေးသည် တစ်ဖက်တဲအိမ်မှ အဖီထုတ်ထားသည့် အစွယ်လေးသာဖြစ်ပြီး လူပိုတစ်ယောက်နေရန် မလုံလောက်ပါ။ မိုးကျော် တစ်ခေါက် အလည်ရောက်ဖူးလို့ ကောင်းကောင်းသိနေပါသည်။
“ဘယ်လိုလဲ .. အရာရှိကြီးအိမ်မှာ အဆင်ပြေလား ..“
“အဆင်ပြေပါတယ် .. အဘ .. သူတို့က တော်တော်ဂရုစိုက်ပါတယ် ..“
“အေး .. အေး … ဝမ်းသာတယ် ကောင်လေးရယ် .. နင်က ငါတို့လိုဘဝမျိုးထဲကမှ မဟုတ်နိုင်တာ .. နေရာမှန်ပြန်ရောက်တယ်လို့ ပြောလို့ရမယ် ..“
“မပြောတတ်ပါဘူး .. အဘရယ် .. “
မိုးကျော်တကယ်လဲ မပြောတတ်၍ ဆက်မပြောတော့ပါ။ အဘမောင်အတွက် ဆိုပြီး သူယူလာသည့် အထုပ်တွေကို လှမ်းပေးသည်။ ကျေးဇူးမမေ့တတ်သည့် မိုးကျော်ကို ကြည့်ပြီး အဘမောင် ဝမ်းသာရှာသည်တူသည်။ မိုးကျော် သီးသန့်စာအိတ်နှင့် ထုတ်လာသည့် ငွေကိုပေးတော့ လက်မခံရှာပေ။ မိုးကျော် ကန်တော့ငွေဖြစ်သည့်အကြောင်း အတင်းပြောပြီး ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ကန်တော့မှ တုန်တုန်ရီရီနှင့် လက်ခံယူသည်။ ထို့နောက် အိမ်ထဲကို ယူသွားပြီး ရေနွေကြမ်းအိုးဆွဲ၍ ပြန်ထွက်လာသည်။
“ဒါနဲ့ .. နင် .. ဟိုထမင်းဆိုင်က ကလေးမလေးနဲ့ တွေ့သေးလား ..“
“ဘာဖြစ်လို့လဲ .. အဘ “
အဘမောင်က အကြောင်းမရှိပဲ မပြောဆိုတာသိနေလို့ မိုးကျော် အလေးအနက်ပင် မေးလိုက်သည်။
“အဲဒီကောင်မလေး .. အခုတလေ မူမမှန်ချင်ဘူး .. သူတို့လမ်းဟိုဘက်ကုန်မာဆိုင်က ကျင်စိန်နဲ့တွဲနေတယ်လို့ သတင်းကြားတယ် ..“
မိုးကျော် ဒီတော့မှ စုမာ၏ အပြုအမူကို သဘောပေါက်ရသည်။ သူမက ဒါကြောင့် အင်တင်တင်ဖြစ်နေတာကိုး။ စိတ်ထဲတွင် နှမျောသလိုဖြစ်မိတော့လဲ ဝမ်းနည်းမှုကိုတော့ မခံစားရပါ။ ဇာတ်လမ်းရှည်မည့် ကိစ္စတစ်ခု ပျက်သွားတော့ အေးတာပေါ့လို့ပဲ တွေးနေလိုက်သည်။ နောက်ထပ် အသေးစိတ်ထပ်မေးမနေတော့ပဲ အဘမောင်နှင့် ရေနွေးသောက်ရင်းသာ ဟိုအကြောင်း ဒီအကြောင်းတွေ လျှောက်ပြောနေလိုက်သည်။ အချိန်တစ်နာရီနီးပါးမျှ အချိန်ဖြုန်းပြီးနောက် အဘမောင်ကို နှုတ်ဆက်ကာ ပြန်လာခဲ့သည်။ ဘာရယ်ကြောင့်မှန်းမသိ။ မိုးကျော်၏ ရင်ထဲတွင် လွတ်လပ်ပေါ့ပါးနေသလို ခံစားနေရသည်။ သူသည် ကူလီသမားလေး မိုးကျော်မဟုတ်တော့၊ ရဲအရာရှိကြီးအိမ်မှ ဒရိုင်ဘာသမားလေး မိုးကျော်သာ ဖြစ်တော့လေသည် …။
************************************
ပြီးးးးးးးးးးး
နတ်သားရေးသည်.....
------------------------------------------
နောက်ဆုံးတင်ထားသော ဖူးဇာတ်ကား (၁၀) ကား
နောက်ဆုံးတင်ထားသော ဖူးစာအုပ် (၁၀) အုပ်
ဆက်လက်ကြည့်ရူ့ရန် ကြုံရာကျဗန်း ပိုစ့်များ
No comments:
Post a Comment