ခုနှစ်အိမ်တန်း (ဖူးစာအုပ်)

ဖုန်းဆော့ဝဲ APP မရှိသေးလျှင် အပေါ်က ခလုပ် (သို့မဟုတ်) ဒီစာကို နှိပ်ပီး ဒေါင်းယူပါရန်

အခန်း(၁) ၁၉၅၀ ခုနှစ် အောက်တိုဘာလ ၊ မြန်မာတို့၏ သီတင်းကျွတ်လပြည့်နေ့ ရှိသောလဖြစ်၍ ယင်းမာပင်တစ်မြို့လုံး လှုပ်ရှားတက်ကြွနေကြသည်။ မြို့ပေါ်က လူများသာမက ရွာနီးချူပ်စပ်မှ တောသူတောင်သားများပါ မြို့ဈေးတွင် ပျားပန်းခတ်မျှ စည်ကားလျက်။ မိုးရာသီက ထွန်ယက်စိုက်ပျိုးခဲ့ကြသော စပါးသီးနှံများ ရိတ်သိမ်း ရောင်းချပြီးဖြစ်၍ ငွေရွှင်နေကြသော တောင်သူများသည် အလှူရေစက် လက်နှင့်မကွာ ဆိုသည့် မြန်မာ့ ထုံးတမ်းနှင့်အညီ သီတင်းကျွှတ်မီးထွန်းပွဲတော် ဆင်နွှဲရန် နှင့် ဝါထွက် သံဃာတော်များကို လှူဒါန်းနိုင်ရန် ပစ္စည်း ပစ္စယများ ဝယ်ယူနေကြသည်။ ဈေးတန်းထဲရှိ လူအုပ်ကြီးထဲတွင် ဘသာညိုလည်း ပါဝင်သည်။ ဘသာညိုသည် ယင်းမာပင်မြို့နယ်နှင့် ၁၅ မိုင်ခန့်အကွာရှိ လက်လှရွာ ရွာသူကြီး တစ်ဦး ။ လက်လှရွာသည် အနောက်ရိုးမတောင်ခြေ၏ အောက်ဘက် မြေပြန့်လွင်ပြင်လေး ချိုင့်ဝှမ်းလေးတွင် တည်ထားသော ရွာဖြစ်၍ မြေဆီသြဇာ ကောင်းသည့်အလျောက် စိုက်ပျိုးသီးနှံများ ဖြစ်ထွန်းသည်။ အချိန်ကာလက မြန်မာပြည် တစ်ပြည်လုံး ရောင်စုံသူပုန်တို့ ထကြွသောင်းကျန်းပြီး၍ အစိုးရက တိုက်ထုတ်နေဆဲအချိန်ဖြစ်ပြီး မန္တလေးနှင့် သာစည်ကိုပင် ပြန်လည် သိမ်းယူထားနိုင်ခဲ့သည်မှာ မကြာသေး။ သို့ရာတွင် အာဏာနှင့် နယ်မြေလု စစ်ပွဲများသည် မြန်မာပြည် အနောက်မြောက်ဘက် စွန်းစွန်းရှိ မုံရွာတစ်ဝိုက်တွင် ဖြစ်ပေါ်လာခြင်းမရှိသေး၍ ဘသာညိုတို့ အေးချမ်းသာယာစွာ စိုက်ပျိုး ရောင်းဝယ်ဖောက်ကားနိုင်ကြသည်။ ဘသာညိုသည် လှူဖွယ်ပစ္စည်းအမျိုးမျိုးကို ဝယ်ူနေသည့် သူ့ရွာသားများကို သဘောကျစွာ ကြည့်နေရင်းမှ နေကို မော့ကြည့်လိုက်သည်။ နေမွန်းတည့်တော့မည်။ လက်ဆွဲတော် နှစ်လုံးပြူးကိုင် တပည့် ပေစိကို ပြန်ကြရန် လောဆော်ဖို့ ခိုင်းလိုက်ပြီး ဈေးအနောက် ကျောက်လမ်းမ အနီးတွင် စတည်းချထားသည့် လှည်းတန်းများဆီသို့ ထွက်လာခဲ့သည်။ မြို့နီးစပ်က ရွာတော်တော်များများမှလည်း ဈေးဝယ်လာကြသည်ဖြစ်၍ အခြားရွာများမှ လှည်းတန်းများလည်းရှိနေသည်။ ဘသာညိုသည် သူ့ရွာက လှည်းသမားများကို စားကျက်လွှတ် ထားသည့် နွားများအား ပြန်ဖမ်းစေ၍ ထမ်းပိုးတင်ပြီး ပြင်ထားကြရန် နှိုးဆော်လိုက်သည်။ မကြာခင်တွင်ပင် ပေစိနှင့်အတူ သမီးဖြစ်သူ ကွမ်းတောင်ကိုင်ကလေး မငြိမ်းသာနှင့် အမျိုးသမီးတစ်အုပ်တို့ ရယ်မောရွှင်ပျစွာ တွတ်ထိုးစကားဆိုရင်း လာနေကြသည်ကို တွေ့ရသည်။ မငြိမ်းသာသည် အုံလုံးသိမ်းစ ၁၆ နှစ်ရွယ် ကတည်းက ရုပ်ရည်လေးချောမွေ့လွန်း၍ ကွမ်းတောင်ကိုင် ဖြစ်လာခဲ့သူကလေး။ ဘသာညိုက သူကြီးအာဏာဖြင့် ၁၈နှစ်ပြည့်မှ ကွမ်းတောင်ကိုင်စေရန် အမိန့် ထုတ်ပြန်သည့်တိုင် ရပ်ရွာ မိဘ လူကြီးသူမတို့ တိုက်တွန်းစကားကို မလွန်ဆန်နိုင်၍ ခွင့်ပြုပေးခဲ့ရသည်။ ကွမ်းတောင်ကိုင်ဖြစ်၍ အလှူတကာတွင် လှည့်ရလျှင် ရွာနီးချူပ်စပ်က ကာလသားများ သတိထားမိပြီး သူ့သမီးကို လူပျိုလှည့်ကြမည် စိုး၍ပင်။ ဘသာညို မှန်းသည့်အတိုင်းပင် အလှူပွဲများမှတစ်ဆင့် မငြိမ်းသာ၏ အလှသည် ကျော်ကြားလာခဲ့သည်။ လေး ငါးမိုင် ပတ်လည်က ကာလသားများသာမက ၁၅ မိုင် မိုင် ၂၀ ဝေးသည့်ရွာများက ကာလသားများပါ မငြိမ်းသာ၏ အိမ်ရှေ့တွင် ခြေရာထပ်ကြတော့သည်။ ၁၆ နှစ်သမီးလေး စိတ်ကစားတတ်စ အရွယ်တွင် မတော်တရော်များနှင့် သင့်မြတ်မည်ကို အစိုးရိမ်ကြီးစွာဖြင့် ဘသာညို အုပ်ထိန်းခဲ့ရသည်။ ယခုတော့ မငြိမ်းသာလေး ၁၈ နှစ်ပင်ပြည့်ချေပြီ။ သူ့ ကွမ်းတောင်ကိုင် ရာထူးကို လက်လွှဲယူမည့်သူလည်း ပေါ်မလာသေးသလို မငြိမ်းသာ၏ နှလုံးသားတံခါးကို ခေါက်နိုင်သူလည်း ပေါ်မလာသေးချေ။ ဘသာညိုတို့ လက်လှရွာမှ လှည်း ၁၆ စီးသည် နေ့လည် နေပူပူအောက်တွင်ပင် ကျောက်လမ်းအတိုင်း မောင်းနှင်လာခဲ့ကြသည်။ ဤအချိန်လောက် ထွက်မှ လက်လှသို့ မမှောင်ခင်ရောက်မည်။ ဘသာညိုသည် ရှေ့ဆုံးလှည်းတွင် ငိုက်မျဉ်းရင်း ပျင်းရိစွာ လှည်းစီးလာခဲ့သည်မှာ မည်မျှကြာသည်ပင် မသိ။ ရုတ်တရက် တစ်ဖြောင်းဖြောင်းနှင့် ဆူညံစွာကြားလိုက်ရသည့် မြင်းခွာသံများကြောင့် ကမန်းကတန်းကြည့်လိုက်ရာ လှည်းတန်းနှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင်မှ လာနေသော မြင်းစီးသမားများ။ လိပ်တက်လာနေသော ဖုန်လုံးများကြောင့် သဲသဲကွဲကွဲတော့ မမြင်ရသေးချ။ သည်နယ်တစ်ဝိုက်တွင် မြင်းစီးသမားဆိုသည်မှာ ရှားလှသည်။ သစ်သူဌေးများကတော့ ဆင်စီးသည်။ အစိုးရဘက်မှ အရာရှိတစ်ချို့သာလျှင် မြင်းစီးလေ့ရှိကြရာ ဘသာညိုသည် အစိုးရလူများ တောဘက်လာစစ်သည်အမှတ်ဖြင့် အရိုအသေပေးရန် လှည်းကို ရပ်တန့်စေ၍ ခုန်ဆင်းလိုက်သည်။ မြင်းစီးသမားများ အနီးရောက်လာသည်နှင့်အတူ သဲသဲကွဲမြင်ရချိန်တွင် ဘသာညို အလန့်တကြား အော်ရင်း ပေစိကို လှမ်းခေါ်သည်။ ” ဟဲ့.. သောက်ခွေး.. ပေစိ လာစမ်းဟဲ့.. ဓမြ.. ဓမြ” လှည်းနောက်မြီးတွင် ယင်းတိုင်ကိုဖက်၍ အိပ်လိုက်လာသော ပေစိသည် ဘသာညို အသံကို ကြားသည့်အခါ ပျူးပျူးပြာပြာဖြင့် ဘသာညိုထံ ခုန်ဆင်းပြေးသည်။ ဘသာညိုက နှစ်လုံးပြူးကို တောင်းရာ နှစ်လုံးပြူးသည် အိပ်ပျော်စဉ် ပြုတ်ကျမည်စိုး၍ လှည်းနံရံတွင် ကပ်ချည်ထားမိရာ ပေစိ အမြန်ပြန်ဖြုတ်သည်။ အလောတစ်ကြီး ဖြုတ်နေမိ၍ ကြိုးစများ ပိုရှုပ်ကုန်ကာ ဖြေမရ ဖြစ်နေပြန်သည်။ သို့ရာတွင် တောသူတောင်သား ပီပီ ခွန်အားဖြင့် သေနတ်ကို အတင်းဆွဲထုတ်ရာ သေနတ်သည် လျှောကနဲ ပေစိ လက်ထဲ ပါလာသည်။ မြင်းခွာသံများကလည်း အလွန် နီးကပ်လာချေပြီ။ ပေစိ သေနတ်ကို ကိုင်၍ လှည်းရှေ့နားမှ ဘသာညိုကိုပေးရန် ပြေးအလာ သေနတ်သံ တစ်ချက် “ဒိုင်း” ကနဲ ပေါ်လာပြီး ပေစိ ခွေကျသွားသည်။ တစ်ပြိုင်တည်းမှာပင် မြင်းစီးသမားများသည် လှည်းတန်း ရှေ့သို့ ရောက်လာကြချေပြီ။ မြင်း နှစ်စီးသည် လှည်းတန်း နောက်ဆုံးသို့ ဆက်ဆီးသွားပြီး ပြေးလမ်းမရှိရန် ပိတ်ရပ်ထားသည်။ ဘေး ဘယ်ညာတွင်တော့ မြင်း တစ်စီးစီ စုန်ဆန် နှင်လျက်။ ဘသာညို၏ ရှေ့တည့်တည့်တွင်တော့ မြင်းစီးသမား ၃ ဦး။ အားလုံး မျက်နှာတွေကို ပုဆိုစည်းကာ ရုပ်ဖျက်ထားကြသည်။ လက်ထဲတွင် သေနတ်ကိုယ်စီ ကိုင်ထားသလို ဓားလွတ်တွေလည်း လွယ်ထားကြသေးသည်။ ဘသာညို အခြေအနေကို အလျင်အမြန် အကဲခတ်လိုက်ပြီးနောက် အညံ့ခံရန်သာ ဆုံးဖြတ်လိုက်ပြီး မြင်းစီးသမား ၃ ယောက်ထဲမှ ခေါင်းဆောင်ဟု ထင်ရသူ အလယ်က မြင်းစီးသမားအား.. “ပစ်..ပစ်.. ပစ္စည်းတွေကို ကြိုက်သလို ယူပါ၊ လူတွေကိုတော့ ချမ်းသာပေးပါ” အေးစက်စူးရှသည့် မျက်ဝန်းတစ်စုံသာ ပေါ်နေသော အလယ်မှ မြင်းစီးသမားသည် ဘသာညိုကို စူးစူးစိုက်စိုက်ကြည့်ပြီး ဘေးမှ သူ့လူများကို ခေါင်းဆတ် အချက်ပြလိုက်သည်။ ထိုအခါ မြင်းစီးသမားတစ်ယောက် ရှေ့ထွက်လာပြီး မြင်းပေါ်မှ ဆင်းလာကာ ဘသာညိုရှေ့တွင် ချည်ကြမ်း လွယ်အိတ်ကြီးကို အပေါက်ဖြဲလှမ်းထိုးပေးသည်။ ဘသာညို သဘောပေါက်စွာ ခါးပုံစထဲမှ ငွေများ ၊ အပေါ်အင်္ကျ ီတွင် တပ်ထားသည့် ရွှေကြယ်သီးများကို ဖြုတ်ပေးလိုက်သည်။ ထိုလူသည် ဗိုက်တွင် သေနတ်ကျည်မှန်၍ ခွေခေံကလေးလဲကာ ညည်းညူနေသော ပေစိကို ကျော်ခွ၍ ဖြတ်သွားကာ လှည်းတန်းတစ်လျှောက် တောင်းခံလိုက်တော့သည်။ ဘသာညိုသည် လဲကျနေသော ပေစိကို ပွေ့ချီရင်း ဒဏ်ရာအခြေအနေကို စစ်ဆေးသည်။ ခြောက်လုံးပြူးကျည်ဖြစ်၍ အားမပြင်းလှသည့်ပြင် ခပ်လှမ်းလှမ်းမှ အပစ်ခံရသည်ဖြစ်သောကြောင့် ဒဏ်ရာက သိပ်မနက်လှဟု ထင်သည်။ သို့ရာတွင် သွေးထွက်လွန်က စိုးရိမ်ဖွယ်ရာ ရှိသည်။ ထိုစဉ် လှည်းပေါ်မှ မငြိမ်းသာဆင်းလာကာ ပေစိကို ကြည့်ရှုနေသော ဘသာညိုဘေးတွင် ဝင်ထိုင်ရင်း မျက်ရည်လေးများကျကာ ဘာလုပ်ရမည်မှန်း မသိဖြစ်နေသည်။ သူကြီးတပည့်ဖြစ်၍ လက်တိုလက်တောင်း ကိစ္စများအပြင် မငြိမ်းသာကလေးကိုလည်း ကလေးဘဝကတည်းက စောင့်ရှောက်လာခဲ့၍ အစ်ကိုတစ်ယောက်လို သံယောဇဉ်တွယ်ခဲ့ရသူဖြစ်ရာ စိုးရိမ်ပူပန်ရရှာပေမည်။ ဘသာညိုသည် ရုတ်တရက် မငြိမ်းသာကို ကြည့်ရင်း တစ်စုံတစ်ခုကို စိုးရိမ်သွားကာ လူဆိုးခေါင်းဆောင်ဘက်သို့ လှည့်ကြည့်လိုက်သည်။ သူ ထင်သည့်အတိုင်းပင် လူဆိုးခေါင်းဆောင်၏ မျပ်လုံးများသည် မငြိမ်းသာထံတွင် စူးစိုက်လျက်။ ဘသာညိုသည် ဘေးနားတွင် ကျနေသော နှစ်လုံးပြူးသေနတ်ကို အလျင်အမြန်ကောက်၍ လူဆိုးခေါင်းဆောင်ကို ပစ်ရန် လှုပ်ရှားလိုက်သည်။ သူ့လက်က သေနတ်ဆီ မရောက်လိုက်။ “ဒိုင်း” ကနဲ ပေါ်လာသော သေနတ်သံ တစ်ချက်နှင့်အတူ ဘသာညို၏ လက်မောင်းမှ သွေးများ ဖြာကနဲ ထွက်ကျလာသည်။ မငြိမ်းသာသည် ဖအေဖြစ်သူ သေနတ်နှင့် အပစ်ခံလိုက်ရ၍ လန့်သွားကာ စူးစူးဝါးဝါး အော်လိုက်စဉ် လူဆိုးခေါင်းဆောင်၏ မြင်းသည် မငြိမ်းသာအနီး ရောက်လာပြီး ပဆစ်တုပ်လေးထိုင်နေသော မငြိမ်းသာအား ချိုင်းမှ ဆွဲမကာ မြင်းပေါ် တင်ဆောင်လိုက်သည်။ ပြီးသည်နှင့် ချာကနဲ လှည့်ထွက်သွားပြီး ဒုန်းစိုင်းမောင်းထွက်သွားသည်။ သူ့လူများသည်လည်း မြင်းများကို ဒိုင်းစိုင်း၍ သူ့နောက်မှ ပါသွားကြသည်။ နောက်ဆုံးမှ မြင်းစီးသမားသည် ကြက်သေသေ၍ လက်မောင်းကို ကိုင်ကာ ကြည့်နေမိသော ဘာသာညိုအား ” အသက်နဲ့ ခန္ဒာ တွဲမြင်ချင်ရင် ကဿပတောင်တက်လမ်းမှာ ရွှေတစ်ပိဿာနဲ့ လာရွေး ၊ အချိန်က ၃ ရက် ” ။ ဘသာညို တစ်ခုခု ပြန်ပြောရန် ဟန်ပြင်လိုက်စဉ်မှာပင် မြင်းစီးသမားသည် ဒုန်း မောင်းသွားချေပြီ။ သူတို့၏ အော်ဟစ် ကြွေးကြော်သံကား လေထဲတွင် ပျံ့လွင့်၍ ကျန်ခဲ့သည်။ ” ခုနှစ်အိမ်တန်းတဲ့.. ဟေ့…” အခန်း(၂) မငြိမ်းသာသည် ဒုန်းစိုင်းပြေးနေသော မြင်းပေါ်မှ ယောက်ကျားတစ်ယောက်၏ ရင်ခွင်ကြီးထဲတွင် ကြောက်လွန်း၍ သတိလစ်မတတ်ပင်ဖြစ်နေသည်။ ကျောပြင်လေးနှင့် ထိတွေ့နေရသော ရင်အုတ်ကြီးသည် ဖုထစ်မာကျောလွန်းသည်။ မြင်းပြေးစဉ် ရှေ့နောက် လှုပ်ရှားပွတ်တိုက်မိရာ ကျောက်သားတွေနှင့် တူသော သူ့ရင်ဘတ်များသည် မငြိမ်းသာ ကျောပြင်လေးကို နာကျင်လာစေသည်။ မငြိမ်းသာ ခါးလေးကော့၍ ရင်အုတ်ကြီးထဲမှ ရုန်းအထွက် လှုပ်ရှားနေသော မြင်းကြောင့်ပြုတ်ကျတော့မည်ကဲ့သို့ ယိုင်သွားရာ လူကြီးက လက်ကြီးတစ်ဘက်ဖြင့် ချိုင်းအောက်မှ လျှိုကာ လာဖက်ထားသည်။ ထိုလက်ကြီးသည် မငြိမ်းသာ ရင်အုံလေး နှစ်လုံးစလုံးအပေါ် ပိုင်စိုးပိုင်နင်း ဖြတ်ကျော် ဖိအုပ်ထားရာ မငြိမ်းသာသည် တစ်ကိုယ်လုံး နတ်ပူးသလို တုန်ယင်လာသည်။ လူမှန်းသိတတ်စကတည်းက နေမထိ ၊ လေမခ ယင်ဖိုအနံ့မျှပင် မရှုဖူးသေးသည့် သားမြတ်နှစ်ဖူးသည် လက်ဖျံတုတ်တုတ်ကြီးများ၏ ဖိညှပ်မူအောက်တွင် ပြားကပ်လျက်။ မငြိမ်းသာ တုတ်တုတ်မျှ မလှုပ်ဝံ့တော့။ မငြိမ်းသာကို ဖမ်းချူပ်ခေါ်ဆောင်လာသော အောင်မြတ်ဟု ခေါ်တွင်သည့် လူကြီးသည် ရန်ကုန် တက္ကသိုလ်ကျောင်းသား တစ်ဦးဖြစ်ခဲ့ပြီး လွတ်လပ်ရေးကြိုးပမ်းမူများတွင် တက်ကြွစွာ လှုပ်ရှားဆောင်ရွက်ခဲ့သူ တစ်ဦးလည်းဖြစ်သည်။ ကျောင်းသားများအား နိုင်ငံခြား သံတမန်များနှင့် သူတို့၏ ကိုယ်စားလှယ်များက နိုင်ငံရေးသဘောတရား အသီးသီးနှင့် မိတ်ဆက် သင်ပြပေးခဲ့ကြရာ အောင်မြတ် သဘောကျသည့် နိုင်ငံရေး အယူဝါဒသည် ကွန်မြူနစ်စံနစ်ဖြစ်သည်။ ဂျာမဏီနိုင်ငံမှ ကားလ်မတ်ဆိုသည့်လူ တီထွင်သော မက်စ်ဝါဒ ခေါ် ကွန်မြူနစ်စံနစ်တွင် တိုင်းပြည်စီးပွားရေးစံနစ်နှင့် မက်စ်အဘိဓမ္မာစံနစ်ဟူ၍ နှစ်ခုပါဝင်ပြီး မြန်မာပြည်ရှိ ကွန်မြူနစ်အများစုသည် စီးပွားရေးစံနစ်ကိုသာ လက်ခံကျင့်သုံးလိုကြသည်။ မြို့ပေါ်ရှိ နာမည်ရ ကွန်မြူနစ်များဖြစ်ကြသော ရွှေဥဒေါင်း နှင့် ရန်ကုန်ဘဆွေတို့သည်ပင်လျှင် မက်စ်အဘိဓမ္မာစံနစ်ကို လက်ခံခြင်းမရှိ။ သခင်သန်းထွန်းကတော့ အခြေအနေပေးလျှင် ကျင့်သုံးမည့် သဘောရှိသည်။ အောင်မြတ်က ထိုသဘောကို လက်မခံနိုင်။ အခြေအနေပေါ်မူတည်၍ ပြောင်းလဲခြင်းသည် သဘောတရားအပေါ် သစ္စာဖောက်ခြင်း ၊ ခံယူချက် မကြည်လင်ခြင်းပင်ဖြစ်သည်ဟု ယူဆသည်။ သို့ဖြစ်၍ ခွဲထွက်ရန် အကြိမ်ကြိမ် ကြိုးစားခဲ့ပြီး လူစုရန် စည်းရုံးခဲ့သော်လည်း ဗုဒ္ဓဘာသာ အများစုဖြစ်သည့် လူများကို စည်းရုံး၍ မရနိုင်ခဲ့ချေ။ ဗိုလ်ချူပ်အောင်ဆန်း ကျဆုံးအပြီး ရရှိလာသော လွတ်လပ်ရေးနှင့်အတူ ပထမဆုံးသော အစိုးရကို ဗကပတို့ အရင်ဦးဆုံး တောခို၍ တော်လှန်ကြသည်။ အောင်မြတ်သည် တောခိုသည့် အဖွဲ့များနှင့် မလိုက်တော့ပဲ သူယုံကြည်ရာ စံနစ်ကို လက်ခံ ကျင့်သုံး အကောင်အထည်ဖော်ရန် သူတို့နှင့် ဆန့်ကျင်သည့် အနောက်မြာက်အရပ်သို့ ထွက်ခွာလာခဲ့သည်။ သူနှင့် အတူ ပါလာသည်က လွတ်လပ်ရေးတိုက်ပွဲများတွင် အတူ စွန့်စားခဲ့သည့် တိုက်ခိုက်ခဲ့သည့် သေဖော်သေဘက် ရဲဘော် ၆ ယောက်။ ကလန် ၊ မြင့်ထူး ၊ ကျော်သစ် ၊ သူရ ၊ ကျွဲကြီး ၊ ပွဲစား။ နှစ်နာရီခန့်မျှ ဒုန်းစိုင်းလာခဲ့ကြပြီးနောက် ကဿပတောင်ကြောအောက်ခြေသို့ ရောက်ရှိလာခဲ့ကြပြီ။ အောင်မြတ်သည် တောင်ခါးပန်းဘက်သို့ တောလမ်းလေးအတိုင်း မြင်းကို ဖြေးဖြေးလှမ်းစေရင်း တက်သည်။ လူသူ အရောက်အပေါက်နည်းသည့်အပြင် ကဿပအလောင်းတော်ရှိရာ တောင်ကြောကြီးဖြစ်၍ နတ်ကြီးသည်ဟု ဒေသခံများက ယူဆကာ အမဲလိုက်ခြင်းနှင့် ထင်းခုတ်ခြင်းတို့ပင် မပြုလုပ်ခဲ့ကြ၍ မြင့်မားသော တောင်မြေသားများပေါ်တွင် သစ်ပင်တို့က ထူထပ်နက်ရှိုင်းစွာ ပေါက်ရောက်နေကြသည်။ အောင်မြတ်သည် တောင်ခါးပန်းအတိုင်း ပတ်တက်လာရင်း အမျိုးသမီးတစ်ဦး၏ ရင်နှစ်မြွှာကဲ့သို့ ထိုးထိုးထောင်ထောင် ပေါ်ထွက်နေသည့် တောင်ပူစာနှစ်လုံး အနားသို့ ရောက်သောအခါ ခေတ္တမျှရပ်၍ ခြေရာ လက်ရာများကို လေ့လာအကဲခတ်သည်။ သံသယကင်းသည်နှင့် တောင်နှစ်လုံးအကြားထဲသို့ မြင်းကို မောင်းဝင်သွားသည်။ တောင်ပူစာနှစ်လုံးသည် ရှေ့တည့်တည့်မှကြည့်လျှင် အမြင်အားဖြင့် သေးသေးဖြစ်သော်လည်း တစ်ကယ်တမ်းဖြတ်ရသည့်အခါ လေးမိနစ်ခန့် ဖြတ်ရသည့် အရှည်ရှိသည်။ တောင်ပူစာ အဆုံးကို ရောက်သည်နှင့် မြင်ကွင်းသည် ချက်ချင်းပြောင်းလဲသွားသည်။ စိမ်းစိုနေသော တောအုပ်သည် သူတို့၏ အောက်တွင်ရောက်နေသည်။ တူရှုတွင်ကား ပြာလဲ့လဲ့ကောင်းကင်နှင့် ဟိုး ခပ်ဝေးဝေးမှ တောင်ပြာတန်းများ။ တောင်ပူစာကို ကျော်သည်နှင့် လျှိုတစ်ခုအတွင်းသို့ ရောက်သွားခြင်းသာ ။ အောင်မြတ်သည် လျှိုကို စခန်းလုပ်ထားပြီး သစ်ပင်တွေအကြား အောက်ခြေရှင်းကာ သစ်လုံးအိမ် ရှစ်လုံး ဆောက်ထားသည်။ စက်ဝိုင်းပုံစံဖြင့် အချင်းချင်း ချိတ်ဆက်နေသော သစ်လုံးအိမ် ၇ လုံး၏ အလယ်ဗဟိုတွင် ခပ်ကြီးကြီး သစ်လုံးအိမ် တစ်လုံးရှိနေသည့် ပုံစံဖြင့် ဆောက်ထားသည်။ အောင်မြတ်က မငြိမ်းသာကို အလယ်ဗဟို အိမ်သို့ ခေါ်ဆောင်သွားကာ အိမ်၏ အလယ်တွင် သစ်လုံးများကို အကွက်ရိုက်၍ အချူပ်ခန်းပုံစံ ဆောက်ထားသည့် အခန်းထဲသို့ ထည့်ကာ အပြင်မှ ဂလန့်ထိုးထားချလိုက်ပြီး သူကတော့ အနီးရှိ ခုံတစ်လးုံပေါ်သို့ ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ မကြာပါ ကျန်လူ ၆ ယောက်သည်လည်း အခန်းထဲသို့ ဝင်လာကြကာ အချူပ်ခန်း၏ ဘေးပတ်ပတ်လည်တွင် ခင်းကျင်း စီချထားသည့် ခုံများတွင် ဝင်ထိုင်လိုက်ကြသည်။ အောင်မြတ်က အနီးရှိ စားပွဲပေါ်မှ ဒန်ခွက်ကိုယူ၍ ငုံ့ကြည့်ကာ ခလောက်လိုက်ပြီး သူ့လူများရှေ့တွင် သွားရပ်လိုက်သည်။ ခွက်ထဲတွင် တစ်နှစ်သုံးလေး ဂဏန်းများရေးထားသည့် သစ်သားတုံးလေးများ ရှိနေပြီး နံပါတ် တစ် ကျသူက ဆောင်ရွက်မည့် ကိစ္စအတွက် ပထမဆုံး လုပ်ရမည့်သူပင်။ အကယ်၍ ညဘက်နှင့် ဆိုင်သည့် ကိစ္စဆိုလျှင် နံပါတ် ၆ တွင် တာဝန်ရှိသည်။ မငြိမ်းသာကလေး ကံဆိုးသည်ဟုပင် ဆိုရမည်။ နံပါတ် တစ် မဲပေါက်သူက ကျွဲကြီး။ ကံကောင်းသည်ဟုလည်း ပြောနိုင်သေးသည်က နံပါတ် ခြောက်မဲက အောင်မြတ်။ ကျွဲကြီးသည် ညစ်ထေး စုတ်ဖွာနေသော အင်္ကျ ီကို ချွတ်လိုက်ရင်း တစ်ဟားဟားရယ်ကာ အခန်းထောင့်စင်ပေါ်တွင် စီရီတင်ထားသည့် အရက်ပုလင်းများထဲမှ တစ်ပုလင်းကို ဖော့စို့ဖွင့်၍ သောက်ချလိုက်သည်။ ကျန်လူများသည် ပြုံးစိစိဖြင့် အခန်းထဲမှ ထွက်သွားကာ ကိုယ့်အိမ်လေးများရှိရာသို့ ကိုယ်စီပြန်ကြလေသည်။ အဝတ်လဲ ရေချိုး သောက်စားရင်း အချိန်ဖြုန်းကာ ကိုယ့်အလှည့်ရောက်မည်ကို စောင့်ကြမည်။ အောင်မြတ်၏ အယူအဆကား လောကတွင် မိသားစု စံနစ်ရှိခြင်းသည် မကောင်း။ မိသားစုရှိလာလျှင် ကိုယ့်မယား ၊ ကိုယ့်သမီး သားဆိုသော အတ္တများဖြင့် သူများထက် ပိုချင်စိတ်တွေ ပေါ်လာမည်။ ထိုအခါ မကောင်းစိတ်တွေပေါ်လာတတ်ပြီး မိမိ မိသားစု အဆင်ပြေစေရေး ကြံဆောင်ကြရာက လောကကို ဖောက်လွဲဖောက်ပြန် ဖြစ်စေမည်။ သို့သော် လူမှန်လျှင် သွေးသားစိတ်ရှိသည်ဖြစ်၍ လိင်ကိစ္စနှင့် သားမွေးခြင်းတို့ကိုကား ဆောင်ရွက်ရမည်။ အမျိုးသမီးသည် သူ သဘောတူသူ မည်သူနှင့်မဆို အိပ်ခွင့်ရှိသည်။ မည်သူနှင့် မည်သို့ဖြစ်ခဲ့ ဖြစ်ခဲ့ ရလာသည့် ကလေးကို ယောက်င်္ကျားတိုင်းက ဖအေရင်းကဲ့သို့ ပြုမူ၍ သားအရင်းကဲ့သို့ စောင့်ရှောက်ရမည်။ ခက်သည်က ထိုသဘောတရားကို လိုက်နာမည့် မြန်မာအမျိုးသမီး မတွေ့သေး၍ သူတို့တွေ လိင်ကိစ္စ ဆာလောင်နေကြသည်မှာ ကြာပြီ။ ယခုတော့ မငြိမ်းသာကို ရလေပြီဖြစ်ရာ ကံထူးသူ ကျွဲကြီးသည် အပေါ်ပိုင်း ဘလာဖြင့် လှောင်အိမ်တံခါးကို ဖွင့် ဝင်နေချေပြီ။ မငြိမ်းသာသည် လှောင်အိမ်အတွင်း ဝင်လာသော ကျွဲကြီးကို ကြည့်၍ နောက်ဆုတ် နောက်ဆုတ်ဖြင့် ဆုတ်သွားရာ သစ်သားတန်းနှင့် ကျောပြင် ထိမိရာက ထပ်ဆုတ်၍ မရတော့။ ကျွဲကြီးသည် မငြိမ်းသာကို အတင်းဖက်ရမ်းလိုက်ပါ ပါးပြင်များကို နမ်းသည်။ စူးးရွားနံစော်လှသော ချက်အရက်နံ့သည် မငြိမ်းသာကို ဦးစွာ အနှောင့်အယှက်ပေးသည်။ ပြီးတော့ ပါးပြင်နုနုကို ပွတ်တိုက် ထိတွေ့လာသည့် မုတ်ဆိတ်မွှေး ၊ နှုတ်ခမ်းမွှေးစူးစူးများ။ မငြိမ်းသာ အတင်းရန်ုးထွက်ရန် ကြိုးစားသော်လည်း ခါးကို ဖက်ထားသည့် သူ့လက်မောင်းကြီးများထဲမှ လွတ်အောင် မတတ်နိုင်။ မငြိမ်းသာ မောလာသည်။ ကျွဲကြီးသည် မငြိမ်းသာကို ပွေ့ဖက်နမ်းနေရင်းမှ လက်တစ်ဖက်ဖြင့် ထမီစလေးကို လိပ်တင်ကာ ပေါင်ခွစုံမှ စောက်ဖုတ်ကို လှမ်းကိုင်လိုက်သည်။ မငြိမ်းသာ တွန့်ကနဲ ဖြစ်သွားသလို အကြောက်အကန် အတင်းရန်ုးပြန်သည်။ သူ .. မငြိမ်းသာကို လုပ်တော့မည်။ ကြောက်လန့်စိတ်ဖြင့် တုန်ယင်လှုပ်ရှားနေရုံမက စိတ်လှုပ်ရှားမူ ပြင်းထန်လာလွန်း၍ မငြိမ်းသာ၏ နှလုံးသားသည် ရင်ထဲမှ အပြင်သို့ ခုန်ထွက်လာတော့မတတ် တစ်ဒိုင်းဒိုင်းနှင့် ခုန်နေချေပြီ။ သူ့လက်မောင်းကြီးများကို အတင်းတွန်းဖယ်ရင်း မျက်နှာလေးကို ဘယ်ညာရမ်းကာ အနမ်းများမှ ရှောင်တိမ်းသည်။ ပိုပြီးမှားရသည်က ပါးပြင်ပေါ်မှ လွတ်ထွက်သွားသော ကျွဲကြီး၏ နှုတ်ခမ်းထူကြီးများသည် လည်တိုင်ကျော့ကျော့ ဝင်းမွတ်မွတ်ကလေးပေါ်သို့ ကျရောက်သွားရာ ဖျင်းကနဲ ကြက်သီးများနှင့်အတူ မငြိမ်းသာ “အာ့” ကနဲ ညည်းလိုက်မိသည်။ လည်တိုင် တစ်ဝိုက်မှ စတင်လာသည့် ကြက်သီးများသည် မငြိမ်းသာ ပခုံးနှင့် ရင်အုံဘက်များအထိ ဖြာဆင်းထွက်သွားရာ မခံစားဖူးသေးသည့် အာရုံမို့ မငြိမ်းသာ မေ့ကနဲ ငြိမ်ကျသွားသည်။ ကျွဲကြီးကလည်း အခွင့်အရေးကို လက်လွှတ်မခံ။ ရုတ်တရက် ငြိမ်ကျသွားသော မငြိမ်းသာကို ကြမ်းပြင်ပေါ် လှဲချစေလိုက်ရင်း ပေါင်ခွဆုံနေရာကို လက်ကြမ်းကြီးနှင့် ပွတ်လိုက်သည်။ ကျင်ကနဲ ခံစားမူနဲ့အတူ မငြိမ်းသာ ပေါင်တံကြီးတွေ လိမ်ဖယ်ဖယ်ဖြစ်သွားသည်။ ထမီစသည် ပေါင်တံဝင်းဝင်းလေးပေါ်မှ ဗိုက်ပေါ်သို့ လျှောကနဲ ပုံကျလာသည်။ အမွှေးနုလေးဖြင့် ဖုံးအုပ်ကာစ ဆီးခုံမို့မို့လေး တစ်ဝိုက်သည် ကျွဲကြီး၏ မျက်လုံးများအား ပြောင်လက်လာစေသည်။ ကျွဲကြီး သူ့ခါးမှ ရှမ်းဘောင်းဘီကို ကြိုးဖြေရင်း ချွတ်ချပစ်လိုက်သည်။ ထောင်ထမတ်တောင်နေသော လိင်တံကြီးသည် အစာရေဆာငတ်ပြတ်နေသော ကျားရဲကဲ့သို့ အာသာငမ်းငမ်းဖြင့် ယိမ်းထိုးတင်းမာနေသည်ကို ကြောက်လန့်စိတ်နှင့် မျက်စိစုံမှိတ်ထားသည့် မငြိမ်းသာ မမြင်ရှာ။ ကျွဲကြီးသည် မငြိမ်းသာ ပေါင်နှစ်လုံးကြားထဲ တိုးဝင်ရန် ကြိုးစားလိုက်သည်။ ထိုအခါမှ မငြိမ်းသာလေးသည် မျက်လုံးအစုံပွင့်လာပြီး ကြောက်လန့်တကြား ရုန်းဖယ်သည်။ ပေါင်လုံးလေးနှစ်လုံးကို လိမ်ကျစ်နေအောင် ချိတ်ထားပြီး ကျွဲကြီးကို ဆန့်ကျင်သည်။ သို့ရာတွင် ခွန်အားချင်းက မမျှရှာ။ စေ့ပိတ်လိမ်ချိတ်ထားသည့်ကြားက မငြိမ်းသာ ပေါင်လုံးလေးနှစ်လုံးကြားထဲသို့ ကျွဲကြီး ခန္ဒာကိုယ်ကြီး ရောက်လာသည်။ မည်သို့မျှ မတတ်နိုင်တော့၍ ကုန်းရုန်းထရန် ကြမ်းပြင်ကို လက်ထောက်အားပြုပြီး ကြိုးစားသည်။ ကျွဲကြီးသည် မငြိမ်းသာ၏ တောင်ပူစာမို့မို့လေးသဖွယ် ပုံ့ပုံ့လေး စူထွက်နေသော ဘယ်ဘက်နို့အုံလေးကို သူ့လက်ကြီးဖြင့် အုပ်ကိုင်ကာ ဖိချလိုက်ရာ မငြိမ်းသာသည် ကြမ်းပြင်ပေါ် ပြန်လဲကျရပြန်သည်။ ဖိကိုင်ထားသည့် သူ့လက်ကြီးကလဲ အငြိမ်မနေ။ လက်ဘက်ရည်အကြမ်း ပန်ကန်လုံးမျှလောက်သာရှိသေးသော နို့အုံလေးကို ကြီးမားကျယ်ပြန့်လှသည့် လက်ဝါးကြီးဖြင့် ဖိညှစ်လိုက်ရာ မငြိမ်းသာ နာသွားသည်။ အထိအကိုင်ခံဖို့ရန် မဆိုထားနှင့် နေပျောက်ရိပ်မျှပင် အထိမခံခဲ့ဖူးသည့် အသားတော်နုနုကို အဖျစ်ခံလိုက်ရရာ မျက်ရည်များ ဝဲတက်လာသည်အထိ နာသွားသည်။ တစ်ကယ်က ကျွဲကြီးက အားနှင့် ဖျစ်လိုက်သည် မဟုတ်သေး။ အားမလိုအားမရ ခပ်ဖွဖွသာ ညှစ်လိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။ သို့သော် ခွန်အားနှင့် ခံနိုင်ရည် မတူ၍ မငြိမ်းသာကလေး နာရသည်။ ဝဲစို့တက်လာသော မျက်ရည်များသည် မငြိမ်းသာစိတ်ကို လျှော့ချလိုက်ရန် အစပျိုးပေးသည် ထင်သည်။ မငြိမ်းသာ ရုန်းကန်ခြင်း မပြုတော့ပဲ တစ်ဟီးဟီးနှင့်သာ ငိုချလိုက်တော့သည်။ ကျွဲကြီးကား ငိုနေသော မငြိမ်းသာ မျက်နှာလေးကို ဂရုမစိုက်။ ပေါင်ကြားက အရာကိုသာ အာရုံပြုလိုက်ပြီး အကွဲကြောင်း အဝလေးတွင် လိင်တံကို တေ့၍ သွင်းထည့်ရန် သာအားထုတ်တော့သည်။ မငြိမ်းသာက ပေါင်လုံးလေးတွေကို စေ့မရတော့၍ မတတ်နိုင်သော်လည်း ရှိသမျှအားနှင့် ခါးကို တောင့်ထားပြန်ရာ မငြိမ်းသာ ကျွဲကြီးက ခါးအားနှင့် လိင်တံကို ဖိအထိုး ၊ တင်းတောင့်ထားသော ပေါင်တံကြီး တွေနှင့်ဖိမိပြီး မငြိမ်းသာ ကိုယ်လုံးကလေး အပေါ်သို့ ရွေ့သွားသည်။ လိင်တံကတော့ မဝင်။ ကျွဲကြီးသည် ကြားထဲက လာရှုပ်နေသော ပေါင်လုံးလေးတွေကို ဆွဲမ၍ ဒူးကောက်ကွေးနှင့် ခြေသလုံးလေးများကို ချိုင်းကြား တစ်ဘက် တစ်ချက်စီတွင် ညှပ်ပစ်လိုက်သည်။ ထိုအခါ ဖင်ထောင်ပေးလိုက်သလို ဖြစ်သွားသောကြောင့် မငြိမ်းသာ၏ ဖင်တုံးဖြူဖြူလေးသည် ကြမ်းပြင်ပေါ်မှ နှစ်လက်မခန့် မြှောက်ကြွလာသည်။ ကျွဲကြီးသည် သူ့ လိင်တံကြီးပေါ် စထွေးထွေးချကာ ချောဆီအဖြစ် စစ်ကူ ခေါ်လိုက်ပြန်သည်။ ယခုတော့ လိင်တံထိပ်ဖူးကြီးသည် စထွေးအရောင်နှင့် ပြောင်လက် ချောစိုသွားကာ အပေါက်ဝလေးတွင် တစ်နေချေပြီ။ ကျွဲကြီးသည် အားထည့်၍ ခါးကို ဖိချလိုက်သည်။ “ဗရစ်” ဆိုသည့် အသံများ ထွက်လာသေးသလား မသိ။ ထစ်ကနဲဆိုသလို ကွမ်းသီးခေါင်း ထိပ်ပိုင်းသည် စေ့ကျပ်ပိတ်နေသည့် အကွဲကြောင်းလေးထဲသို့ တိုးဝင်သွားသည်။ မငြိမ်းသာထံမှ ” အီး” ကနဲ အသံတစ်ချက် ထွက်လာပြီး ငိုသံက ပိုကျယ်လာသည်။ လက်ဖဝါးလေးတွေကလည်း ကျွဲကြီး ရင်ဘတ်ကို အတင်းတွန်းထုတ်ပြီး ဖယ်ခိုင်းသည်။ ခက်သည်က ဖိချနေသည်က ခါး ၊ သူ တွန်းထုတ်နေသည်က ရင်ဘတ်ဖြစ်၍ မည်သို့မျှ အရာမရောက်။ ကျွဲကြီးသည် ဝင်သလောက်လေး အဝတွင် ညှောင့်ကာ ဖြေးဖြေးချင်း အသွင်းအထုတ် လုပ်၍ ချူဆီ ထုတတ်နေသည်။ မကြာပါ။ သူ ထင်ထားသည့်အတိုင်း မငြိမ်းသာ၏ စောက်ခေါင်းလေးအတွင်းမှ အရည်ကြည်များ စိမ့်ထွက်ကျလာသည်။ တခဏမျှ ဆက်လုပ်ပြီးလျှင် ခဏရပ်၍ ကျွဲကြီး အညောင်းဖြေသည်။ မငြိမ်းသာဆီက ငိုသံသည်လည်း ရှိုက်သံအဖြစ်သို့ ပြောင်းလဲသွားချေပြီ။ အနည်းငယ် ခံနိုင်ရည် ရှိလာသည့် သဘော။ ကျွဲကြီးသည် သူ့ခြေထောက်တွေကို နောက်သို့ ဆန့်ထုတ်၍ အနေအထားပြင်ပြီး အားယူလိုက်သည်။ ပြီးသည်နှင့် ခါးအားဖြင့် တစ်ဆုံးထိ ဖိသွင်းချလိုက်ရာ စောက်ခေါင်းကျဉ်းကျဉ်းလေးအတွင်း ထိုးခွဲဝင်ရောက် သွားသည့် “ဗရစ်.. ဒစ်..ဒစ်..” ဆိုသည့်အသံကိုပါ ကြားလိုက်ရသလို တင်းကျပ်စွာ ဆို့ပိတ်ခံနေသည့် နေရာလေး အရောက်တွင်ပင် အနားမယူပဲ တောက်လျှောက် ဖိထိုးချလိုက်သည်။ မငြိမ်းသာ ခါးကလေးကို ကော့တက်လန်ပျံသွားရင်း ကျွဲကြီးလက်မောင်းကို လက်ဖဝါးလေးဖြင့် တစ်ဖျတ်ဖျတ်ရိုက်ကာ စို့စို့နစ်နစ်ကလေး အော်လိုက်သည်။ သူ့အော်သံသည် ခပ်တိုးတိုးသာ ဖြစ်သော်လည်း သံရှည်ဖြစ်၍ ငိုညည်းသံနှင့် တူနေသည်။ ကျွဲကြီး သူ့လိင်တံကို ခပ်ဖြည်းဖြည်း ပြန်ဆွဲထုတ်ကာ ငုံ့ကြည့်လိုက်တော့ သွေးစများ ကပ်ပေနေသည့် လိင်တံ ညိုတုတ်တုတ်ကြီးသည် အကြောတစ်ပြိုင်းပြိုင်း နှင့် ပြောင်လက်နေသည်။ သည်လောက်တော့ နာရပေမည်။ မငြိမ်းသာသည် သူ့ လက်ကောက်ဝတ်လောက်ရှိသည့် လိင်တံကြီးဖြင့် ထိုးသွင်းခံရခြင်းဖြစ်ရာ အစပိုင်းတော့ ခံရခက်မည်မှာ မုချပင်။ ကျွဲကြီးသည် ချိုင်းကြားတွင်ညှပ်ကာ ချူပ်ထားသည့် ခြေသလုံးလေးများကို ဖြေချလွှတ်ပေးလိုက်ပြီး ဖြေးဖြေးချင်း စတင်၍ အထုတ်အသွင်းလုပ်သည်။ မငြိမ်းသာသည် နာကျင်မူနှင့် ဝမ်းနည်းမူကြောင့် မျက်ရည်များ ထပ်မံစီးကျလာသော်လည်း အော်ဟစ် ထုရိုက်ခြင်းတော့ မလုပ်တော့။ အရှိန်ရလာသည်နှင့်အမျှ စောက်ခေါင်းအတွင်းမှ အရည်များသည်လည်း ရွှဲနစ်နေအောင် ထွက်လာကြရာ ကျွဲကြီး၏ လိင်တံမှ တစ်ဆင့် ဂွေးဥကြီးများအထိ စီးကျလာကြသည်။ ဘဝ၏ ပထမဆုံး ချောဆီများဖြစ်လေရာ များသည်နှင့်အမျှ ပျစ်ချွဲစေးကပ်နေရာ ကျွဲကြီးအဖို့ နူးညံ့စွာ တင်းကျပ်ခြင်းနှင့် လျှောလျှောရှုရှု လိုးရခြင်းကို အပြည့်အ၀ ခံစားမိနေသည်။ ခဏအကြာတွင်တော့ ကျွဲကြီး မထိန်းနိုင်တော့။ သူသည်လည်း မိန်းမနှင့် ကင်းကွာနေသည်မှာ ကြာပြီဖြစ်၍ ကြာရှည် အောင့်မထားချင်။ ခါးအားနှင့် နင်းဆောင့်ချလိုက်ရင်း တစ်ဖောင်းဖောင်းနှင့် လိုးတော့သည်။ မငြိမ်းသာကလေးသည် ကျွဲကြီး၏ ရင်အုပ်ကြီးအောက်တွင် ခေါင်းလေး ယမ်းခါနေရင်း အသက်ရှုတွေ မှားနေရသည်။ ပါးစပ်က တစ်စုံတစ်ခုကို အော်ဟစ်ပစ်လိုက်ချင်သော်လည်း ဘာကို ဘယ်လို အော်ရမည်မှန်း မသိ။ တစ်ကြိမ်တစ်ခါမျှ မမြင်ခဲ့ဖူးပါပဲ ဒီကနေ့ မနက်မှ တွေ့ဖူးပြီး အဓမ္မဖမ်းဆီးခေါ်ဆောင် ခံလာရကာ အတင်း လိင်ဆက်ဆံနေသည့် ထို လူ့ဘီလူးကြီးကို ကြောက်သည် ။ ရွံ့သည်။ မုန်းသည်။ သို့သော် အောက်ကလဲ ခံရတာ ကောင်းလာနေသည်။ ကျဉ်ကနဲ ကျဉ်ကနဲ လှိုက်တက်လာနေသော အကြောဆုံနေရာမှ ဝေဒနာများသည် မငြိမ်းသာ တစ်ကိုယ်လုံးကို ဓာတ်လိုက်စေသကဲ့သို့ လှုပ်ရှား နွေးထွေးလာစေနေသည်။ ခံရခက်သည် တစ်ခုကတော့ သူ့ ခန္ဒာကိုယ်ကြီးနှင့် ဆောင့်ချလိုက်တိုင်း ရင်ခေါင်းတစ်ခုလုံး ပြည့်ကျပ်သွားသလိုဖြစ်ပြီး အသက်ရှု၍ မဝသလိုဖြစ်လာကာ ပါးစပ်နှင့် ရှုရမလား ၊ နှာခေါင်းနှင့် ရှုရမလား ဘယ်လို ရှုရမည်ကို မငြိမ်းသာ မသိတော့ခြင်းပင်။ အသက်ရှုမှားသည်နှင့်အမျှ မောလာသလို ကျဉ်တက်လာနေသော ခံစားမူက ခေါင်းထဲကလား ၊ ရင်ဘတ်ထဲကလား မသိ။ ဖျင်းကနဲ လင်းသွားသလိုလို ၊ ဖျတ်ကနဲ မှောင်သွားသလိုလို မငြိမ်းသာသည် တိမ်စိုင်တွေပေါ် ရောက်သွားချေပြီတည်း။ (အပိုင်း ၃) မငြိမ်းသာသည် သစ်လုံး အိမ်ကြီးရှေ့ ကပြင်ေ့ပါ်တွင် ပုံ့ပုံ့ခွေခွေလေး ထိုင်ရင်း ဟိုး… အဝေးမှ တောင်ပြာတန်းများကို ငေးနေမိသည်။ လက်လှရွာက အဘအိမ်တွင် ရှိစဉ်ကလည်း သည်လိုပင် ငေးမောရင်း တောင်တန်းကြီးများ၏ ဟိုမှာဘက်တွင် ဘာတွေများ ရှိနေမလည်လဲဟု တွေးခဲ့ဖူးသည်။ ယခု တွေးနေမိသည်ကတော့ အဘ ဘသာညို မည်သို့နေထိုင်နေပါသနည်း ။ အဘသည် မရှိသည့် ရွှေတစ်ပိဿာကို ဘယ်လိုမှ မရှာနိုင်၍သာ ငြိမ်းသာကို လက်လွှတ်ခံလိုက်ရသည်။ ဝမ်းနည်းနေမည်မှာ မုချပင်။ အစ်ကို ပေစိတစ်ယောက်ကော ဒဏ်ရာ သက်သာပါရဲ့လားဟူ၍ပင် ။ ထိုစဉ် သစ်လုံး အိမ် တံခါးဝမှ လူတစ်ယောက် ပေါ်လာပြီး “လေစိမ်းတွေ တိုက်နေတယ်လေ.. ငြိမ်းသာ.. အထဲဝင်.. ကလေး နေမကောင်းဖြစ်မယ်” မငြိမ်းသာ လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ သူရ ရပ်နေသည်ကို တွေ့ရသည်။ မငြိမ်းသာ ပုံ့ပုံ့လေး ဆူထွက်နေသော ကိုယ့်ဗိုက်ကိုကိုယ် ပြန်ငုံ့ကြည့်ရင်း ကြမ်းပြင်ပေါ် လက်ထောက်ကာ အားယူထသည်။ သူရက ဘေးမှ လာတွဲ ထူသည်။ မငြိမ်းသာ စခန်းကို ရောက်သည့်ညက လူ အကုန်လုံးနီးပါးနှင့် လိင်ဆက်ဆံရသည်။ နီးပါးဟု ဆိုရာတွင် အောင်မြတ်က မငြိမ်းသာထံ လာခဲ့သော်လည်း ဘာမျှမလုပ်ပဲ စောင်ခြုံပေးကာ ပြန်ထွက်သွားခဲ့၍ ဖြစ်သည်။ ထိုည၏ နောက်ပိုင်းတွင်တော့ စိတ်ပါလာသည့် လူက မငြိမ်းသာထံ လာသည်။ မငြိမ်းသာ သဘောမပေါက်သေးခင်ချိန်က မည်သူ့ကိုမျှ မငြင်းဝံ့ ။ နောက်ပိုင်း တစ်ဖြည်းဖြည်းချင်း သိလာသည်က မငြိမ်းသာက ငြင်းလျှင် သူတို့ ရှေ့ဆက်မတိုးကြတော့။ ထိုအခါ ငြင်းပယ်အခံရဆုံး လူများသည် ကျွဲကြီး ၊ ပွဲစား ၊ ကလန်နှင့် မြင့်ထူးတို့ ဖြစ်လာကြသည်။ ကျော်သစ်က နှုတ်ခမ်းမွှေးစစနဲ့ လူပုံချောသူဖြစ်၍ ရံဖန်ရံခါ ခွင့်ပြုခံရတတ်ပြီး တစ်ခါဖူးမျှ ငြင်းပယ်မခံရသူမှာ သူရဖြစ်သည်။ အောင်မြတ်ကတော့ ပထမဆုံးည စောင်လာခြုံပေးသည်ကလွဲ၍ နောက်ပိုင်း တစ်ကြိမ်ကလေးမျှပင် ပေါ်မလာတော့။ မငြိမ်းသာသည် သူ့ကို ပထမဆုံး ရက်ရက်စက်စက် ဆက်ဆံခဲ့သည့် ကျွဲကြီးကို ကြောက်သည်။ ပွဲစား၏ လူရည်လည်လွန်းသော မျက်ဝန်းများနှင့် ကောက်ကောက်ကျစ်ကျစ်ပြုံးတတ်သော နှုတ်ခမ်းများကို မသတီ။ ကလန်ကတော့ အရပ်ပုနေ၍ ထင်သည် ။ သူ့ကို မြင်တိုင်း ခင်မင်ချင်စိတ်ကလွဲ၍ ဘာစိတ်မျှမပေါ် ။ ကျော်သစ်၏ ရုပ်ရည်ကတော့ ဇာတ်ထဲက မင်းသားများထက် ချောသည်ထင်၍ တစ်ခါတစ်ခါ ငေးကြည့်ချင်မိသည်။ သူရကတော့ ခြွင်းချက်။ ပထမဆုံးည ဆက်ဆံစဉ်ကတည်းက အလွန် ကြင်နာစွာ ဆက်ဆံခဲ့သူ ။ သူ့ရှေ့က ၃ ယောက် လုပ်သွား၍ စိုရွှဲ ပေပွနေသော မငြိမ်းသာ အင်္ဂ ါလေးကို တယုတယ ဆေးကြော သုတ်သင် ရေနွေးအိတ်ကပ်ပေးသူ ။ သူ စိတ်ပါလာ၍ လုပ်သည်ကပင် မငြိမ်းသာ နာမည်စိုး၍ ညှောင့်သည်ဆိုရုံကလေး ခါးလှုပ်ရုံမျှ လုပ်ခဲ့သူ။ သူရကို မငြိမ်းသာ အားကိုးမိသည်။ ထို့ကြောင့် မငြိမ်းသာသည် သူရ၏ သစ်လုံးအိမ်ကလေးတွင်ပင် အနေများသည်။ ရံဖန်ရံခါ ကျော်သစ်က လူရိပ် လူယောင်ပြ၍ ခေါ်လျှင်တော့ ဆယ့်ခါတစ်ခါ မငြိမ်းသာ လိုက်သွားတတ်သည်။ သို့သော် ကိုယ်ဝန်ရှိမှန်း သိလာပြီး ဗိုက်ကလေး ဖောင်းလာကတည်းက မငြိမ်းသာ၏ အိမ်ယာသည် သူရ အိပ်ခန်းဖြစ်လာခဲ့သည်။ ယခုဆို ကိုယ်ဝန် ၇ လပင်ရှိချေပြီ။ မငြိမ်းသာ ရောက်လာခဲ့သည်မှာလည်း ၇လ ရှိခဲ့ပြီ။ ကိုယ်ဝန် မရင့်ခင်ကတည်းက သူတို့ အလုပ်လုပ်ဖို့ ထွက်လျှင် မငြိမ်းသာအတွက် ကူဖော်လောင်ဖက်ရစေရန် အစောင့်တစ်ယောက်ကို အလှည့်ကျဖြင့် ထားခဲ့လေ့ရှိသည်။ ၇လအတွင်း သူတို့ မိန်းကလေး နှစ်ယောက် ထပ်ခေါ်လာသေးသည်။ ငြိမ်းသာသည် သူရ၏ သစ်လုံးအိမ်လေးထဲမှ မိန်းကလေးတို့၏ ငိုကြွေး အော်ဟစ်သံများကို ကြားနေခဲ့ရသည်။ ငြိမ်းသာသည် မိန်းကလေးအချင်းချင်း ကိုယ်ချင်းစာစိတ်ဖြင့် ကယ်တင်ချင်သော်လည်း ကိုယ်တိုင်က အဖမ်းခံအကျဥ်းသားဖြစ်၍ သူကလေးတို့ သက်သာလို သက်သာငြား သူရကိုသာ ဆွဲဆောင် ဖြားယောင်းပြီး အတူနေပေးခြင်းဖြင့်သာ ကူညီနိုင်သည်။ တစ်ယောက်လျော့၍ တစ်ယောက်စာ သက်သာလည်း မနည်းဟူ၍သာ စိတ်ဖြေရသည်။ မငြိမ်းသာတုန်းက သူတို့ ၆ ယောက်နှင့် ဆီးပင် ကောင်းကောင်းမသွားနိုင်ခဲ့။ ကျဉ်စပ်နေသော အင်္ဂ ါတစ်ခုလုံးသည် လမ်းလျှောက်တိုင်း ၊ အထိုင် အထ လုပ်တိုင်း ၊ နောက်ဖေးသွားတိုင်း မျက်ရည်ပေါက်ပေါက်ကျကာ နာကျဉ်ခဲ့ရသည်။ မိန်းကလေးနှစ်ယောက်အနက် တစ်ယောက်ကား ကံဆိုးသည်။ သူ့ဖခင်သည် မငြိမ်းသာ ဖခင်လိုပင် သူတို့ တောင်းသည့် ရွှေပမာဏကို မပေးနိုင်ခဲ့ရာ ယခုထိ အလယ်ခန်း သစ်သားအိမ် အချူပ်ထဲတွင် ရှိနေဆဲပင်။ တစ်ယောက်၏ ဖခင်ကတော့ မည်သို့ မည်ပုံ ရှာပေးနိုင်သည်မသိ။ ရွှေတစ်ပိဿာပေးကာ လမ်းမလျှောက်နိုင်တော့၍ မျော့နေသော သမီးဖြစ်သူကို ပြန်လည် ခေါ်ယူသွားနိုင်ခဲ့သည်။ ဒီကနေ့တော့ မငြိမ်းသာအတွက် အလယ်ခန်း တံခါးသော့ကို အောင်မြတ်က ဖွင့်ပေးလိုက်သည်။ ကိုယ်ဝန် ၇ လနှင့် မငြိမ်းသာသည် ကူဖောင်လောင်ဖက် လိုနေချေပြီ။ နောက် ၂လ သို့မဟုတ် ၃ လဆိုလျှင် မီးဖွားတော့မည်။ ခက်သည်က ကူမည့် ကောင်မလေးကိုယ်တိုင်သည်ပင် ရာသီမပေါ်တာ ၂ လ ရှိပြီ ။ အင်း.. သူ အဖမ်းခံထားရတာ ၂ လ ပင်ရှိပြီလေ။ မငြိမ်းသာက ဦး၍ သူရကို အပိုင်ယူထားနိုင်သောကြောင့် ကောင်မလေးအတွက် လူကောင်း မကျန်တော့ခြင်းအတွက်ကိုကား မငြိမ်းသာ စိတ်မကောင်း။ ကျော်သစ်က ရုပ်ချောသည်မှန်သော်လည်း သေသောက်ကျူးသူ ။ မူးလာလျှင် ဖင်ရိုက် ၊ ပေါင်ရိုက်သာ မက ပါးရိုက် နားရိုက်ပါ လုပ်တတ်သူ။ ငြိမ်းသာသည် အနားသို့ ရောက်လာသော ကောင်မလေးနှင့် စကားစမြည်ပြော၍ မေးမြန်းစပ်စုကြည့်ရာ ဖြူလုံးအမည်ရသည့် ဖြူဖြူပြည့်ပြည့် ကလေးမလေးသည် ယင်းမာပင် အရှေ့ဘက် ၊ ကြေးစင်ရွာသူ ၊ လယ်သူဌေး ဦးတုတ်၏ ဒုတိယမြောက် သမီး ပညာတတ်ကလေး ၊ ရန်ကုန်တက္ကသိုလ်တွင် ကောလိပ်တက်ပြီး နွေကျောင်းပိတ် ရွာအပြန် လှည်းလမ်းပေါ်တွင် ဖမ်းဆီးခေါ်ဆောင်ခံလာရသူ ၊ ကောလိပ်အောင်လျှင် အိန္ဒိယနိုင်ငံသို့သွားကာ ဆေးတက္ကသိုလ်တက်မည့် ရည်ရွယ်ချက်ရှိသူကလေး။ ယခုတော့ ခုနှစ်အိမ်တန်း၏ ဘုံမယားလေး ဖြစ်နေရှာချေပြီ။ မငြိမ်းသာနှင့် ဖြူလုံးတို့ စကားပြောနေသည်ကို နားထောင်ရင်း တွေေ၀ စဉ်းစားနေသူက အောင်မြတ်။ ` အောင်မြတ် တွေးနေသည်။ ယခုဆို သူတို့အဖွဲ့တွင် မိန်းကလေးနှစ်ယောက် ရှိလာပေပြီ။ ၁၉ နှစ်နှင့် ၁၈ နှစ်အရွယ် အရွယ်ကောင်းလေးများဖြစ်သည်သာမက ကျန်းမာ သန်စွမ်းသည့် သားကောင်းမိခင် ခန္ဒာကိုယ်မျိုးလည်း ရှိကြသည့် မိန်းမငယ်လေးတွေ ။ ဒင်းတို့လေးတွေသည် ယခုပင် ကိုယ်စီကိုယ်င ကိုယ်ဝန်လွယ်ထားကြသည်။ နောက်ထပ် ထပ်၍လည်း သားဖွားပေးနိုင်ကြဦးမည်မှာ အသေအချာပင်။ အဖွဲ့၏ ဘဏ္ဍာရေးကို ပွဲစားက စေ့စပ်တိကျ သေချာစွာ ဆောင်ရွက်ပေးနိုင်သော်လည်း ကျန်းမာရေး ကိစ္စအတွက် စောင့်ရှောက်မူဘက်တွင်မူ လစ်ဟင်းနေသည်။ ကျန်းမာရေး စောင့်ရှောက်မူအတွက်ဆိုလျှင် တိုင်းရင်းသမားတော်များ ၊ ခေတ်ပညာတတ် ဆရာဝန်များကို ယင်းမာပင်မြို့ပေါ်တက် ပင့်ဖိတ်၍ ရနိုင်ကောင်းသည်။ သို့ရာတွင် စွန့်စားလွန်းရာကျမည်။ ဆေးပညာ ဝန်ထမ်းများ ၊ ပညာသည်များကို မသတ်လိုသည့် အောင်မြတ်သည် ဆေးဆရာများကို ပင့်ဖိတ်ပြီးပါက ပြန်လွှတ်ရမည်။ ထို ဆေးဆရာထံက တစ်ဆင့် စခန်းနေရာကို သိသွားလျှင် ပလိတ်နှင့် စစ်တပ် ရောက်လာနိုင်သည်။ မြန်မာစစ်တပ်သည် ပဲခူးရိုးမတွင် တိုက်ပွဲ အကြီးအကျယ်ဆင်နွဲ၍ သခင်သန်းထွန်းတို့ကို တိုက်ခိုက်နေသလို အနောက်ရိုးမဘက်တွင်လည်း မူဂျာဟစ် သူပုန်များနှင့် စစ်ခင်းနေသည်။ သို့ရာတွင် သူတို့မှာ အရံတပ် နှင့် မြို့စောင့်တပ်တွေ ရှိနေသေးသည်။ အကောင်းဆုံးက ဆေးဆရာ တစ်ယောက်ယောက်ကို ဖမ်းဆီး ခေါ်ဆောင်ထားလိုက်လျှင် အဆင်ပြေမည်။ ယောက်ကျားဆရာဆိုပါက အခွင့်သာလျှင် တိုက်ခိုက် ထွက်ပြေးနေဦးမည်။ မိန်းမဆိုပါက အားနည်းမည်ဖြစ်သည့်ပြင် မယားပြုထား၍လည်းရသည်။ အောင်မြတ် ဆုံးဖြတ်ချက်ချလိုက်ကာအလယ်သစ်လုံးအိမ်သို့ သွား၍ မောင်းထုကာ အဖွဲ့သားများကို အစည်းအဝေး ပြုလုပ်ရန် အချက်ပြ ခေါ်ဆောင်လိုက်သည်။ အောင်မြတ်သည် အဖွဲ့သားအားလုံးကိုသာမက ငြိမ်းသာနှင့် ဖြူလုံးကိုပါ ခေါ်ယူ၍ အစည်းအဝေး တက်စေသည်။ အစည်းအဝေးဆိုသော်လည်း ဆုံးဖြတ်တင်ပြရမည့် ကိစ္စက မဖြစ်မနေ ခေါ်ယူရမည့် ဆရာဝန်မ ဖမ်းဆီးရေးဖြစ်ရာ ကန့်ကွက်သူမရှိ အတည်ဖြစ်သည်။ ငြိမ်းသာနှင့် ဖြူလုံးတို့အတွက်မူ ကွန်မြူနစ် စံနစ်အကြောင်း ပထမဆုံး ပို့ချခံရသည့် သင်တန်းလည်းဖြစ်သည်။ အောင်မြတ်က အလျင်းသင့်၍ သူရည်ရွယ်သည့် ဘုံလူ့ရွာ စံနစ်အကြောင်း အတိုချူပ် ရှင်းပြသည်။ ပစ္စည်းမဲ့ လူတန်းစားများကို ပစ္စည်းရှိ လူတန်းစားများက အာဏာပိုင်တို့နှင့် ပေါင်း၍ ဂုတ်သွေးစုပ် ခြယ်လှယ် ဗိုလ်ကျနေသည့် အကြောင်းများ ၊ ဆင်းရဲသားနင်းပြားများ၏ လုပ်အားခကို ထိုက်တန်စွာ မပေးအပ်ပဲ ငွေကိုရင်း၍ ခိုင်းစားနေသည့် အကြောင်းများ ပြောပြသည်။ ပညာတတ်ပေါက်စလေးဖြစ်သော ဖြူလုံးသည် ပါးစပ်အဟောင်းသားဖြင့် ငေးမော နားထောင်နေရင်းမှ အမှတ်မဲ့ လက်ခုပ်တီးမိသည်အထိ သဘောကျသွားပုံရသည်။ ဘုန်းကြီးကျောင်း ပညာရေးဖြင့် ကြီးပြင်းလာသူ ၊ ရွာသူကြီး သမီး ငြိမ်းသာကတော့ သိပ်နားလည်လှသည် မဟုတ်ချေ။ အောင်မြတ်တို့သည် ယင်းမာပင်မြို့သို့ စနည်းနာစုံစမ်းရန် ပွဲစားကို ရွေးချယ်စေလွှတ်လိုက်သည်။ ပွဲစားသည် ယင်းမာပင်မြို့ ဆေးရုံတွင် ဆရာဝန်မ ရှိ / မရှိနှင့် သွားလာတတ်ပုံများကို စုံစမ်းမည်ဖြစ်သည်။ ကျန်လူများက စခန်းတွင် အနားယူရင်း ပွဲစားအပြန်ကို စောင့်မည်။ ဖြူလုံးကား ကွန်မြူနစ်ဝါဒ၏ မှိုင်းလုံးကို သဘောအကျကြီး ကျသွားကာ အောင်မြတ်ကို ဘုရားတစ်ဆူအလား သတ်မှတ်ရုံတင်မက ကျန်လူများကိုပါ သူရဲကောင်းအဖြစ် မြင်လာပုံရသည်။ သူသည် သူတတ်နိုင်သည့် လိင်အလုပ်အကျွေးဖြင့် သူ့သူရဲကောင်းများကို ဂုဏ်ပြုလေတော့၏။ ဖြူလုံး၏ သဒ္ဒါပေါက်မူအပေါ် အကျေနပ်ကြီး ကျေနပ်နေသူက ကျွဲကြီး။ သူ့ခမျာ ခန္ဒာကိုယ်ကြီး ကြီးမားသန်စွမ်းသလို လိင်တန်ကလည်း အမြဲလိုလို တောင့်တင်းနေသူဖြစ်သော်လည်း လိင်ဆက်ဆံခွင့်ရဖို့အရေး အလှည့်ကျ စောင့်ရသကဲ့သို့ ခုနှစ်အိမ်တန်း၏ ဓလေ့ကို သိလာသူ ငြိမ်းသာနှင့် ဖြူလုံးတို့က သူ့ကို လက်မခံ၍ စိတ်အလိုမကျဖြစ်နေခဲ့ရသူ။ ဖြူလုံးသည် လျှိုအတွင်းရှိ ချောင်းစပ်မှအပြန် ထမီရင်လျှားဖြင့် ကျွဲကြီး၏ သစ်လုံးအိမ်လေးရှေ့မှအဖြတ် ကျွဲကြီးအိမ်ဘက် လှည့်ကြည့်မိသည်။ ကျွဲကြီးသည် တံခါးမကြီး ဖွင့်ထားကာ အိမ်အတွင်း ကုလားထိုင်တွင် ထိုင်းရင်း အရက်သောက်ကာ ထမီရင်လျှားဖြင့် ဖြူလုံးအလှကို ငေးမောနေသည်။ ဖြူလုံး ပြုံးလိုက်ရင်း ကျွဲကြီး အိမ်ဘက်သို့ လှမ်းထွက်သွားကာ အိမ်ထဲဝင်လိုက်သည်။ ကျွဲကြီးသည် တစ်လှမ်းချင်း လှမ်းဝင်လာနေသော ဖြူလုံးကို ကြည့်ရင်း ရင်တွေ မခုန်စဖူး ခုန်လာနေသည်။ လွတ်လပ်ရေး တိုက်ပွဲဝင် ကာလအတွင်း အင်္ဂလိပ်များနှင့်ရော ဂျပန်များနှင့်ပါ ရင်ဆိုင်တိုက်ခိုက် သတ်ဖြတ်ဖူးသည့် စစ်သားဟောင်း လူကြမ်း ကျွဲကြီး သူ့ကိုယ်သူ အံ့သြသွားသည်။ စစ်အတွင်းကာလမှာရော ယခု တောပုန်းဘဝတွင်ပါ မိန်းမများနှင့် ဆက်ဆံခဲ့ဖူးပါသည်။ အနိုင်ကျင့် အဓမ္မပြုရတာဖြစ်၍လား မသိ ။ ရင်မခုန်ခဲ့ဖူးချေ။ ယခု ဖြူဖြူသွယ်သွယ် ချာတိတ်မလေး၏ ခြေလှမ်းတစ်လှမ်းသည် သူ့ရင်ထဲက နှလုံးသားပေါ် တစ်လှမ်းချင်း ချနင်းလာသည်ကဲ့သို့။ ကျွဲကြီး ကုလားထိုင်တွင် ထိုင်၍ အရက်သောက်နေရာမှ ထရပ်ကာ ဖြူလုံးကို ဆီးကြိုမည့်ဟန်ပြုသည်။ ဖြူလုံးက ကျွဲကြီးကို အလာမခံ ။ သူက ဦးအောင် ခြေလှမ်းကို သွက်သွက်လှမ်း၍ ကျွဲကြီး ရင်ခွင်ထဲ တိုးဝင်လိုက်သည်။ ကျယ်ပြော မို့မောက်နေသော ကျွဲကြီး၏ ရင်အုတ်ကြီးများ ကြားတွင် ဖြူလုံး၏ မျက်နှာလေး ပျောက်သွားသည်။ ဖြူလုံးသည် ကျွဲကြီး၏ ရင်အုတ်ကြီးကြားထဲတွင် မျက်နှာလေးကို နှစ်ထားရင်း ကျွဲကြီး၏ နှလုံးခုန်သံကို ကြားမိသွားသည်။ ဖြူလုံး ကျွဲကြီး မျက်နှာကို မော်ကြည့်သည်။ ရုပ်ဆိုးအကျည်းတန်လှသော အမာရွတ် ၊ ဝက်ခြံအပြည့်ဖြင့် မျက်နှာမဲမဲကြီးထဲမှ အရည်လဲ့၍ ရီဝေနေသော မျက်ဝန်းအစုံသည် ဖြူလုံးကို ခပ်ဝေေ၀လေး ငုံ့ကြည့်နေသည်။ ဖြူလုံး၏ အမြင်အာရုံထဲတွင် ကျွဲကြီး မျက်နှာမှ အမာရွတ်များ ၊ ဝက်ခြံများကို မမြင်တော့။ သူ့ကို ရီဝေစွာ ၊ လေးနက်စွာဖြင့် မမှိတ်မသုန် ကြည့်နေသော မျက်ဝန်းတစ်စုံကိုသာ မြင်သည်။ ဖြူလုံး ခြေဖျားလေးထောက်၍ သူ့ ပခုံးကြီးကို အားပြု ဆွဲခိုကာ ပါးပြင်ကြီးကို မမီမကမ်းလေး ခပ်ဖွဖွ နမ်းလိုက်မိသည်။ ကျွဲကြီး ယခုမှ အသိဝင်လာသလို ဆတ်ကနဲ ဖြစ်သွားကာ ဖြူလုံး၏ ခါးသိမ်သိမ်လေးကို လှမ်းဖက်သည်။ သူက ခပ်ဖွဖွဖက်သည်ဖြစ်သော်လည်း ဖြူလုံအဖို့တော့ တင်းကျပ်လှသည်ဖြစ်၍ ပြုံးရယ်လိုက်ကာ .. “လျှော့ပါဦး.. ဗိုက်ကို ထိသွားဦးမယ်” ဟု ဆိုသည်။ ကျွဲကြီး ပျာပျာသလဲဖြစ်သွားကာ ဖက်ထားသောလက်ကို ချက်ချင်းလွှတ်၍ လက်ကလေးကို ညင်ညင်သာသာဆွဲကိုင်ကာ သူ့ကုလားထိုင်တွင် ထိုင်စေသည်။ သို့သော် ဖြူလုံးက မထိုင်ပဲ ကျွဲကြီးကိုသာ ထိုင်စေလိုက်သည်။ ပြီးနောက် ထိုင်နေသော ကျွဲကြီး မျက်နှာကို လက်ဖဝါးလေးနှစ်ဖက်ဖြင့် ဖွဖွလေးပွတ်ရင်း နဖူးကို နမ်းသည်။ ကျွဲကြီး တစ်ကိုယ်လုံး ပျော့ကျသွားသည်။ ၁၈ နှစ်ရွယ် အရပ် ငါးပေကျော်မျှသာရှိသော ကောင်မလေး၏ လက်ဖဝါးများနှင့် အနမ်းတစ်ချက်သည် ၇ပေနီးပါးမြင့်သည့် ၄၀ ဝန်းကျင် ယောက်ကျားကြီးတစ်ယောက်ကို အရိုး မရှိတော့လောက်အောင် ပြုနိုင်စွမ်းသည်။ ဖြူလုံးသည် မျက်နှာပေါ်မှ အနမ်းကို လည်တိုင်များ ၊ ရင်အုတ်ကြီးများမှ တစ်ဆင့် ဝမ်းဗိုက်ပြင်ကြီး ပေါ်သို့ ရွှေ့သည်။ ကျွဲကြီးဒ ဝမ်းဗိုက်သား ကြွက်သားတုန်းကြီးများသည် ဖြူလုံး၏ နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးနှင့် ထိလိုက်တိုင်း တွန့်ခေါက် ရုန်းကြွသွားသည်။ ကျွဲကြီးကား ဝဠ်လည်ချေပြီ။ မိန်းကလေးငယ်လေးများကို သူ့ အင်အားကြီးဖြင့် အတင်း အကြမ်း အနိုင်ကျင့်ခဲ့စဉ်အခါက တစ်ဆတ်ဆတ်တုန်နေသော အသားဆိုင်များကို ကြည့်၍ သဘောကျနေခဲ့သူ ။ ယခု ဖြူလုံးသည်လည်း ကျွဲကြီး၏ ဝမ်းဗိုက်ကြွက်သားကြီးများကို ထိနမ်းလိုက်တိုင်း လှုပ်ရှား တုန်ခါသွားသည်ကို သဘောကျနေသည်။ ကျွဲကြီးကား သူ့ကို ဒီလို ပြုစုယုယမည့်သူ တစ်သက်တွင် တစ်ကြိမ်တစ်ခါဖူးမျှ ခံခဲ့ရရှာသည် မဟုတ်ချေရာ လူပျိုရိုင်းလေးလို ဖြစ်နေတော့သည်။ ရန်ကုန် ကွန်ဗင့် ကောလိပ်ကျောင်းသူ ဖြူလုံးကလည်း ခေသူ မဟုတ်။ ကမ်းနားလမ်းရှိ Grand Club တွင် ဥရောပတိုက်သားများနှင့် အတွေ့အကြုံရှိခဲ့ဖူးသူဖြစ်လေရာ ကျွဲကြီးခမျာ တစ်ကျွတ်ကျွတ် မြည်ညည်းသံပါ ထွက်လာရတော့သည်။ ဖြူလုံးသည် ကျွဲကြီး၏ ဝမ်းဗိုက်ပြင်ကြီးကို နမ်းထိနေရင်းမှ ခါးမှ ပုဆိုးကို ဖြေလျှော့ချလိုက်သည်။ ပြီးနောက် လိမ်ကောက်ကောက် အမွှေးအုံကြီး အပေါ်မှ ဆီးခုံမို့မို့ကြီးကို ဖွဖွလေး နမ်းသည်။ ကျွဲကြီး ခါး ဆတ်ကနဲဖြစ်သွားသည်။ ဖြူလုံး ပြုံးလိုက်ကာ ကျွဲကြီးမျက်နှာကို မော်ကြည့်သည်။ ကျွဲကြီးသည် မျက်ရည်များ စိမ့်ကျလာတော့မတတ် ရီေ၀ အရည်လဲ့နေသော မျက်ဝန်းကြီးများဖြင့် ဖြူလုံးကို ငေးငေးလေးကြည့်နေသည်။ ဖြူလုံး အကြည့်ကို လွှဲ၍ အောက်ကို ပြန်အကြည့်လိုက်တွင်တော့ ထောင်မတ် တင်းမာနေသော လိင်တံကြီးသည် ငရုပ်ကျည်ပွေ့ကြီး ထောင်ထားသည့်အလား ငေါက်တောက်ကြီး ထောင်ထနေ၏။ ဖြူလုံး လိင်တံ ထိပ်ဖူးလေးကို လျှာရဲရဲလေးထုတ်၍ ပလစ်ကနဲ ရက်လိုက်သည်။ ကျွဲကြီး ထိုင်နေရက်မှ ဖင်ပါ ကြွမတတ် ခါးကြီး ကော့ထိုးသွား၏။ ဖြူလုံးကား မရပ် လက်ဖဝါးနုနုလေးဖြင့် လိင်တံကြီး အောက်ခြေရှိ ဂွေးဥကြီးကို ဖွဖွလေး ပင့်မကိုင်သည်။ ကျွဲကြီး ရင်ဘတ်တစ်ခုလုံး ဗြောင်းဆန်လုမတတ် နှလုံးတွေ ခုန်လာသည်။ ဖြူလုံးသည် လူကောင်ကြီးသလောက် ကြီးမားပျော့တွဲကျနေသော ကျွဲကြီး၏ ဂွေးဥများကို ဖွဖွလေးကိုင်ထားရင်းမှ ဖြည်းဖြည်းချင်း ဆုပ်နယ်သည်။ ကျွဲကြီး ကုလားထိုင်လက်ရန်းကို အားဖြင့် အတင်း ဖျစ်ညှစ်ဆုပ်ကိုင်ကာ လက်ဖံတွေပါ တုန်လာနေသည်။ ဖြူလုံးကား စတင်ချေပြီ။ ကျွဲကြီး၏ လိင်တံထပ်ဖူးကို နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးဟ၍ ဝင်သလောက် သွင်းထည့်ယူကာ ငုံလိုက်သည်။ လက်ကလည်း ဂွေးဥကြီးကို ဖွဖွလေး ဖျစ်နယ်လျက်။ ကျွဲကြီး လက်ဖျံတွေသာမက ဗိုက်သားတွေပါ တုန်တက်လာသည်။ ဖြူလုံးသည် ကျွဲကြီးအဖြစ်ကို သတိထားမိရင် လိင်တံကြီး ငုံထားလျက်က ပြုံးမိလိုက်ကာ ကျွဲကြီးမျက်နှာကို မော်ကြည့်၍ ပါးမို့လေးနှစ်ဘက် ချိုင့်သည်အထိ စုပ်လိုက်ရင်း လျှာလေးနှင့်လည်း လိင်တံ အောက်မေးသိုင်းကြိုးကို ရက်လိုက်သည်။ ကျွဲကြီး မျက်လုံးများ စုံမှိတ်ကာ “အ ” ကနဲ အသံထွက်၍ ဖြူလုံး၏ ခေါင်းလေးကို လှမ်းကိုင်သည်။ သူ့ ခမျာ အတော်ပင် အားမလို အားမရဖြစ်နေရှာချေပြီ။ မျက်နှာလေးကို စုံကိုင်၍ ပါးစပ်ထဲ အတင်း ဆောင့်လိုးထည့်လိုက်ချင်သည်။ သို့ရာတွင် ဖြူလုံး နာသွားမည် စိုးသည်။ စိတ်ကလဲ ထလာနေသည်မှာ လိင်တံ ထိပ်ဖူးကြီး ပေါက်ကွဲ ထွက်တော့မည်ကဲ့သို့ ။ ဖြူလုံးသည် လည်ပင်းကျောကြီး ထောင်ထလာကာ မျက်နှာတစ်ခုလုံး သွေးတက်လာသောကြောင့် နီရဲ ပြာနှမ်းလာနေသော ကျွဲကြီး မျက်နှာကို ကြည့်၍ သနားလာကာ ခပ်ပြင်းပြင်းလေး စုပ်လိုက်သည်။ လက်ကလေးတစ်ဘက်ကလည်း ပါးစပ်အောက်က လွတ်နေသော လိင်တံကြီးကို ဂွင်းထုသလို ထုပေးနေသကဲ့သို့ ကျန်တစ်ဘက်ကလည်း ဂွေးဥတွဲကြီးကို ခပ်ဖွဖွလေး ပင့်ညှစ်ထားသည်။ ကျွဲကြီးကား တစ်အီးအီး တစ်အားအားအော်ညည်းရင်း တွန့်လိမ်နေချေပြီ။ ကြာသည်တော့ မဟုတ်။ ဖြူလုံး အာခံတွင်းလေးထဲသို့ သုတ်ရည်များ အရှိန်ပြင်းလွန်းစွာ ပန်းထုတ်ရင်း ပြီးသွားသည်။ ဖြူလုံးသည် ကျွဲကြီး ပြီးနေစဉ် ငြိမ်၍ ငုံထားပေးနေသည်။ ဖြူလုံးသည် ကျွဲကြီး၏ ဂွေးဥထဲတွင် သုတ်ရည်ဟူ၍ တစ်စက်ကလေးမျှ မကျန်စေချင်သည့် သဘောလားမသိ။ လက်တွေကတော့ ဂွင်းတိုက်ပေးရင်း ဂွေးဥကြီးများကို ညှစ်နေဆဲပင် ။ ကျွဲကြီးကား ဒူးခေါင်းကြီး တစ်ယမ်းယမ်းဖြင့် ပေါင်ကြောတွေပါ လိုက်၍ တုန်တက် လှုပ်ရှားနေရင်း ပြီးနေသည်။ နောက်ဆုံး အရည် တစ်စက်မှ မထွက်တော့ဟု ထင်သည့် အခါကျမှ ကျွဲကြီး၏ လက်တံကို လွှတ်ကာ ပါးစပ်ထဲမှ သုတ်ရည်များကို ကြမ်းပြင်ပေါ် ထွေးထုတ်သည်။ ကျွဲကြီးသည် အကျေနပ်ကြီး ကျေနပ်သွားသကဲ့သို့ ဖြူလုံးကိုလည်း အရမ်းအားနာသွားသည်။ မြန်မာ့ လူ့ဘောင်တွင် ပါးစပ်ဖြင့် လုပ်ပေးခံရဖို့ဆိုသည်မှာ ဘုရင် ၊ မှူးမတ်နှင့် နယ်စားပယ်စား အာဏာပိုင်များမှသာ ခံစားနိုင်မည့် အခွင့်အရေးဖြစ်သည်။ သာမန် ကျေးလက်က လူများအဖို့တော့ ပါးစပ်ဖြင့် လုပ်ရကောင်းသည်မှန်းတောင် သိကြသည်မဟုတ်။ ကျွဲကြီးအနေဖြင့်လည်း ဤအရသာမျိုး ဤတစ်ကြိမ်သာ ခံစားဖူးလေရာ အလွန်ကျေနပ်သကဲ့သို့ အားလည်းနာနေသည်။ ဖြူလုံး၏ နှုတ်ခမ်းထောင့်စွန်းနားတွင် ပေကပ်ကျန်နေသော သူ့ သုတ်ရည် အစအနများကို ပုဆိုးဖြင့် ဖွဖွလေး လှမ်းသုတ်ပေးရင်း ကြမ်းပေါ်တွင် ထိုင်နေသော ဖြူလုံးကို ဆွဲထူမဖို့ ပြင်သည်။ သို့ရာတွင် ဖြူလုံးက အထူမခံ ။ ပျော့တွဲကျသွားပြီဖြစ်သည့်တိုင် အရည်ကြည်လေးများ စိမ့်ထွက်နေသေးသော ကျွဲကြီး၏ လိင်တံ ထိပ်ဖူးကို လက်ဖြင့် မထိမကိုင်ပါပဲ နှုတ်ခမ်းနှင့် လျှာတို့၏ စုပ်အားဖြင့် ပလွတ်ကနဲ စုပ်ယူလိုက်ပြန်သည်။ ကျွဲကြီး ထခုန်လုမတတ် တွန့်ကနဲဖြစ်သွားသည်။ ဤတွင် ကျွဲကြီး၏ ဝဠ်လည်ခန်း စတင်ခြင်းပင်။ အရည်မထွက်တော့သလို ခပ်ပျော့ပျော့ တွဲလောင်းကြီးဖြစ်နေသော လိင်တံကို ဖြူလုံးက အားပါးတရ စုပ်ယူရင်း ဂွေးဥကြီးများကို နယ်လေရာ သုတ်ရည်ထွက်ပြီးကာစ အထိအတွေ့အာရုံ အလွန်ကောင်းနေသော လိင်တံထိပ်ဖူးသည် လျှာနုနုလေးဖြင့် ထိဆွဲ အစုပ်ခံလိုက်ရတိုင်း ကျဉ်တက် အကြောလိုက်ကုန်သည်။ ကျွဲကြီး အော်ညည်းရလေပြီ။ ဖြူလုံးက သူ့ပါးစပ်ထဲက အရာကို အပြင်ပြန်မထုတ်တော့ဟုများ ဆုံးဖြတ်ထားရော့လေသလား မသိ။ စုပ်မြဲတိုင်း စုပ်လျက်။ အခန်း (၄) ပွဲစားပြန်ရောက်လာသည်။ ယင်းမာပင်တွင် ဆရာဝန်မ မရှိ ။ ယောက်ကျား ဆရာဝန်သာရှိသည်။ သူနာပြု မိန်းကလေး စုစုပေါင်း ၁၄ ယောက်ရှိသည်။ အထက်တန်း သူနာပြု ၄ ယောက်ရှိသည့် အထဲတွင်မှ ၂ ယောက်က အပျို ၊ တစ်ယောက်က ဧရာဝတီတိုင်းဘက်က လာသည့် အောက်သူ ၊ တစ်ယောက်ကတော့ ကရင်တိုင်းရင်းသူ ။ နှစ်ယောက်စလုံး ဆေးရုံအနီးရှိ ဝန်ထမ်းအဆောင်တွင် တစ်ခန်းတည်း အတူတူနေသည်။ အောင်မြတ် စတင် အစီအစဉ် ရေးဆွဲတော့သည်။ သူ ရွေးချယ်လိုက်သည်က အောက်သူ ဗမာမ ၊ ကရင်တိုင်းရင်းသူ ဆိုပါက ခရစ်ယန် ဘာသာဝင်ဖြစ်လိမ့်မည်။ တိုင်းရင်းသား ခရစ်ယန် ဘာသာဝင်တို့ မည်သည် ခေါင်းမာကြသည်။ သူတို့ ယုံကြည်ကိုးကွယ်သည့်အရာကို မည်သည့်အရာနှင့် အကြောင်းပြပြ လွယ်လွယ်ကူကူ စွန့်လွှတ်တတ်သူများ မဟုတ်။ ဗမာ ဗုဒ္ဓဘာသာဝင်အများစုကတော့ ဤသို့မဟုတ်။ သာမန် အိမ်ထောင်ကျရုံမျှနှင့်ပင် အယူဝါဒကို ပြောင်းလဲနိုင်သည်။ ထဲထဲဝင်ဝင် နားလည် ယုံကြည်သူ နည်းပါးပြီး မိရိုးဖလာ ကိုးကွယ်သူသာ များသည်။ အောင်မြတ်၏ ကွန်မြူနစ် ဘုံဝါဒကို အသာတကြည် ရိုက်သွင်း၍ ဖြစ်နိုင်သည်။ အောင်မြတ်သည် ပွဲစား ပြောပြနေသမျှကို နားထောင်နေရင်းမှ ကျော်သစ် နှင့် ကလန်ကို လှမ်းအော်ခေါ်လိုက်သည်။ ကျော်သစ်က လူမမာဟန်ဆောင်ရမည် ။ ကလန်က လိုက်ပို့သူ လူနာစောင့် လုပ်မည်။ လူနာပြဟန်ဆောင်၍ သူနာပြုဆရာမကို ဖမ်းဆီးခေါ်ဆောင်မည်။ ပွဲစားက မြင်းတွေ အသင့်ပြင်၍ စောင့်မည်။ အောင်မြတ်က ဆေးရုံဝင်းအတွင်းတွင် အခြေအနေကြည့်၍ အကဲခတ်ကာ ဖြစ်လာသမျှကို မီးစင်ကြည့်ကပေးမည်။ သူရနှင့် ကျွဲကြီးကိုတော့ ထားခဲ့လိုက်ရန် ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ သူရက မငြိမ်းသာ အတွက် ကူဖောင်လောင်ဖက် အဖြစ်နှင့် စခန်းစောင့် တာဝန်ယူပေးရမည်။ ကျွဲကြီးကတော့ တစ်သက်တွင် တစ်ကြိမ် ယခုမှ မိန်းမရသလို ဖြစ်နေ၍ အနားပေးသည့်အနေဖြင့် ထားခဲ့ခြင်းသာ ဖြစ်သည်။ ခေါ်လျှင်လည်း ကျွဲကြီးမှာ အင်အားရှိနိုင်မည် မဟုတ်။ ဖြူလုံးသည် အချိန်အားရသည်နှင့် ကျွဲကြီး၏ ဂွေးဥနှစ်လုံးကိုသာ ကိုင်တွယ် ပွတ်သပ်နေရာ အတန်ကြာလျှင် စိတ်ထလာသော ကျွဲကြီး ထ လိုးမိတတ်သည်။ လုပ်ပြီး အမောပြေ၍ အတန်ကြာလျှင် ဖြူလုံးက လာကိုင်နေတတ်ပြန်သည်။ လူတွေ ရှိနေလျှင်ပင် ဂရုမစိုက်တတ်။ ဘေးချင်းယှဉ်ထိုင်၍ ပုဆိုးအောက်က လက်နှိုက်ကာ ဂွေးဥများကို ကိုင်တွယ် ပွတ်သပ်နေတတ်သည်။ ကျော်သစ် အမြင်ကပ်ကပ်ဖြင့် ” ခံချင်နေလဲ မတောင်နိုင်တာကို ပွတ်မနေနဲ့ ၊ ငါ့ ဆီလာ ” ဟု စနောက်သည့်အခါ ဖြူလုံးအဖြေက ” အိုး.. သူ့ ဂွေးဥကြီးတွေက ပျော့ပျော့ တင်းတင်းနဲ့ အကြီးကြီး ၊ ကိုင်လို့ကောင်းလို့ ကိုင်တာ ၊ ခံချင်လို့ မဟုတ်ဘူး” ဟု ဆိုသည်။ ကျွဲကြီး ခမျာလည်း သူ့ ပခုံးလောက်သာရှိသော သူ့သမီးအရွယ် ကောင်မလေး၏ လက်ဖဝါးလေးများကို တွန်းလှန်နိုင်သည့် အင်အား မရှိရှာချေရာ သစ်လုံးအိမ်ထဲမှ အပြင်တောင် သိပ်ထွက်နိုင်သည် မဟုတ်တော့ချေ။ မနက်စောစောချိန်တွင်ပင် အောင်မြတ်တို့ မြင်းကိုယ်စီဖြင့် ယင်းမာပင်မြို့ရှိရာသို့ ထွက်ခွာသည်။ နေမွန်းမတည့်ခင်တွင် မြို့အဝင် တောစပ်သို့ရောက်သည့်အခါ ကိုယ်စီ မြင်းပေါ်မှ ဆင်းလိုက်ကြပြီး ဇက်ကြိုးများကို ပွဲစားလက် အပ်လိုက်ကြသည်။ ညနေတွင်မှ မြင်းတွေဆွဲပြီး လိုက်လာလိမ့်မည်။ ပြီးသည်နှင့် တစ်လမ်းလုံး ကြက်သွန်နီအခွံခွာ၍ ချိုင်းကြားညှပ်ကာ ကိုယ်ပူရှိန်တက်အောင် လုပ်လာသော ကျော်သစ်ကို ကလန်ကတွဲ၍ ဆေးရုံရှိရာဘက်သို့ သွားသည်။ သူတို့နောက် ခပ်လှမ်းလှမ်း အကွာမှ အောင်မြတ်က လိုက်သည်။ ဆေးရုံကြီး ရောက်သည်အထိတော့ အခက်အခဲမရှိ ။ ကိုယ်ပူတိုင်း အဖျားစစ်သည့် သူနာပြု ဆရာမလေးက သူနာပြုငယ်များဖြစ်နေသည်။ သူတို့က အဖျားတိုင်း၍ သွေးပေါင်သာချိန်ပြီး လူနာမှတ်တမ်း သွင်းသည်။ ဆေးကုဖို့က ဆရာဝန်နှင့် တွေ့မှ ကုရမည်ဟု ဆိုသည်။ ဆရာဝန်က မနက်ပိုင်း တစ်ကြိမ် Round လှည့်ပြီး၍ ညနေ ၅ နာရီတွင်မှ တစ်ခေါက် ထပ်လှည့်မည်။ စောင့်ရမည်ဟု ပြောကြသည်။ ခပ်လှမ်းလှမ်းတွင် အခြေအနေကြည့်နေသော အောင်မြတ်ကို ကလန်က လက်မထောင်ပြသည်။ နေ့ဘက်ကြောင်တောင် လူပြန်ပေးဆွဲရမည့် အတွေးသည် အောင်မြတ်၏ ဆုံးဖြတ်ချက်ဖြစ်သည်။ လူဆိုးဆိုသည်ကို လူတွေက ညဘက်တွေမှာသာ မျှော်လင့်တတ်သည်။ ပလိတ်နှင့် စစ်ဘက်ကလည်း ညဘက်တွေသာ အင်နှင့်အားနှင့် ကင်းလှည့်ခြင်း ၊ အဆင်သင့် လုပ်ခြင်းတို့ကို ဆောင်ရွက်ရိုး ထုံးစံရှိသည်။ အောင်မြတ်၏ အစီအစဉ်က ညနေမစောင်းခင်ချိန်တွင် သူနာပြုဆရာမ အဆောင်ပြန် ရေချိုးချိန်ကို စောင့်၍ ဝင်ဆွဲရန်ဖြစ်သည်။ ထိုအချိန်သည် အချိန်နှင့် အလုပ်လုပ်ရသော ဝန်ထမ်းများ၏ အားအလျော့ဆုံးအချိန်ဖြစ်သည်။ အောင်မြတ်သည် ဆေးရုံဝင်းအတွင်းတွင် လူနာစောင့် ယောင်ယောင် ၊ လူနာယောင်ယောင် ပြု၍ တစ်ဝန်းလုံးကို ပတ်ကာ လေ့လာအကဲခတ်သည်။ ဝင်းသည် ခြံစည်းရိုးရှိသည် မှန်သော်လည်း တံခါးတွေ မရှိ။ ဝင်း၏ ညာဘက်ထောင် ထမင်းချက်ဆောင်နှင့် ထမင်းစားဆောင်တွင် လူနာအချို့ စားသောက်နေကြသည်။ သူနာပြု ဆရာမများနေသော အဆောင်သည် ဆေးရုံဘေး ဘယ်ဘက် ဝင်းအပြင်နှင့် ကပ်လျက်ရှိသည့် နှစ်ထပ်ဆောင်ဖြစ်သည်။ အဆောင်အဝင်တွင် သံပန်းတံခါးကို သော့တန်းလန်းဖြင့် တွေ့ရသည်။ ထိုတံခါးမျိုးကား သော့ခတ်ထားလျှင်ပင် ကလန်လို အင်အားလောက်ဖြင့် ကန်ဖွင့်နိုင်သည်။ အောင်မြတ်သည် ဆေးရုံဝင်းအတွင်း သစ်ပင်အောက်တွင် အဆောင်ရှိရာဘက် မျက်နှာမူ၍ ထိုင်ချလိုက်ကာ သူ လိုချင်သည့် ဆရာမ အခန်းကို လေ့လာစူးစမ်းနေသည်။ မကြာပါ .. နေ့လည်စာ စားအပြီး ခေတ္တ အနားယူကြပုံပေါ်သော ဆရာမလေး နှစ်ယောက် အပေါ်ထပ် ညာစွန် ထောင့်ခန်းမှ ထွက်လာကြသည်ကို တွေ့ရသည်။ နှစ်ယောက်လုံး ထမီ အနီများ ဝတ်ထားကြသည်။ တစ်ယောက်က မျက်နှာကျ လေးထောင့်ဆန်၍ တိုင်းရင်းသား ကရင်လူမျိုးဖြစ်ရမည်ဟု တွေးပြီး သူ့ထက် အရပ်အနည်းငယ် ပိုမြင့်သူက အောက်သူ ဆရာမဖြစ်ရမည်ဟု တွေးမိသည်။ ဆုံးဖြတ်ပြီးသွားသည်နှင့် စိတ်လက်ပေါ့ပါးစွာ သစ်ပင်ကို ကျောမီရင်း ငိုက်မျဉ်းနေလိုက်သည် ။ ညနေစောင်းဖို့က အချိန် အတော်လိုသေးသည်။ အချိန် တစ်ဖြည်းဖြည်း ရွေ့လျားလာသည့် နည်းတူ သစ်ပင်၏ အရိပ်သည်လည်း ဆန့်ထွက်သည်ထက် ဆန့်ထွက်လာနေသည်။ အောင်မြတ် မတ်တပ်ရပ်လိုက်ကာ အကျောအချဉ်ဆန့်၍ သမ်းဝါးလိုက်သည်။ အချိန်ကျပြီ ။ ၄ နာရီခန့်တော့ ရှိပြီဟု မှန်းသည်။ ဆရာမလေးများ ၅ နာရီ ဆရာဝန်မလှည့်ခင် ရေချိုးပြန်ကြဦးမည်။ ကျော်သစ်နှင့် ကလန်တို့ ရှိရာ လူနာခန်းဖက်သွား၍ ကလန်ကို မျက်ရိပ်ပြ၍ အသင့် ပြင်ခိုင်းထားလိုက်သည်။ ကလန်က ကျော်သစ်ကို တွဲကာ အိမ်သာဖက်သို့ ခေါ်ဆောင်သွားသည်။ ထိုအချိန်တွင်ပင် ထမီနီဝတ် ဆရာမလေးနှစ်ယောက် စကားတပြောပြောဖြင့် ဆေးရုံအပြင် ထွက်လာနေကြသည်။ ကလန်နှင့် ကျော်သစ်တို့ အိမ်သာရှိရာ စြင်္က ံ ထောင့်ဆုံးသို့ မသွားတော့ပဲ တံခါးပေါက်မှတစ်ဆင့် အပြင်ထွက်လာကာ အောင်မြတ်ရှိရာ လှမ်းလာကြသည်။ အောင်မြတ်က လန်နှင့် ကျော်သစ်ကို ကြည့်လိုက်ပြီး ဘယ်ဘက်ဝင်းထောင့်ရှိ သူနာပြု အဆောင်ရှိရာဘက် လှည့်ကြည့်ပြလိုက်သည်။ ချက်ဆို နားခွက်က မီးတောက်ကြသော ကျော်သစ်နှင့် ကလန်ကလည်း နားလည်သည်။ အောင်မြတ်ကို ဘေးက ပန်းကျော်၍ သူနာပြု အဆောင်ရှိရာသို့ သွားသည်။ ဆရာမလေးနှစ်ယောက်ကား အခန်းတွင်း ဝင်သွားကြပြီ။ အောင်မြတ် သစ်ပင်ရိပ်အောက်သွားကာ ခါးကြားက ခြောက်လုံးပြူးကို စမ်းကိုင်လိုက်ရင်း အခြေအနေကို ကြည့်နေလိုက်သည်။ ကျော်သစ်နှင့် ကလန်တို့သည် စေ့ရုံလေး ပိတ်ထားသော အဆောင် သံပန်းတံခါးမှ ဖြတ်ဝင်ကာ အပေါ်ထပ်သို့ တက်နေကြပြီ။ ထို့နောက် ဝရံတာကိုဖြတ်၍ ဆရာမလေးများ အခန်းတံခါးကို တွန်းဖွင့်သည်။ အထဲက ချက်ချထားပုံရသည် ။ မပွင့် ။ ဝရံတာမှ ကျော်သစ်က အောင်မြတ်ကို လှမ်းကြည့်သည်။ အောင်မြတ် ခေါင်းငြိမ့်ပြသည့်အခါ ကျော်သစ်သည် ရှိသမျှ ခွန်အားကို စုစည်း၍ တံခါးချက်ရှိမည့် ဘက်အခြမ်းကို ဆောင့်ကန်လိုက်သည်။ ဝုန်းကနဲ အသံနှင့်အတူ တံခါးပွင့်သွားသည်နှင့် ကျော်သစ်နှင့် ကလန်သည် ကျားသစ်တို့၏ လျင်မြန်ခြင်းမျိုးဖြင့် အခန်းအတွင်း ဝင်သွားကြပြီး တံခါးကို ပြန်ပိတ်လိုက်ကြသည်။ အောင်မြတ် ပတ်ဝန်းကျင်ကို လှည့်ကြည့် အကဲခတ်လိုက်သည်။ အနားယူအပန်းဖြေရန် ပြုလုပ်ပေးထားသော ခုံတန်းလျားတွင် ထိုင်နေသူ တစ်ချို့ အသံကြားလိုက်ဟန် တူ၍ ဟိုဒီ ကြည့်နေကြသည်ကို တွေ့ရသည်။ သို့သော် ဘာမျှ ထူးထူးခြားခြားမတွေ့သည့်အခါ ပုံမှန် ပြန်ဖြစ်သွားကြသည်။ ပုံမှန်မဟုတ်သည်က ဆေးရုံဝင်းအတွင်းသို့ ကာကီရောင် ဂျစ်ကားတစ်စီး မောင်းဝင်လာနေသည်ကို တွေ့ရခြင်းပင်။ ရှေ့ခန်းတွင် ဝတ်စုံပြည့် ရဲဝတ်စုံဖြင့် ပလိပ်တစ်ဦးက မောင်းလျက် ၊ ဘေးတွင် ဘားများ တင်ထားသော ပလိပ်အရာရှိတစ်ဦးက ကလေးတစ်ဦးကို ပွေ့ချီလျက်၊ နောက်ခန်းတွင် လက်နက်ကိုင် ပလိပ်နှစ်ဦးလည်း ပါလာသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ အောင်မြတ် ရုတ်ချည်း စဥ်းစားရသည်။ ရဲပလိပ်အရာရှိ၏ ကလေး တစ်စုံတစ်ခုဖြစ်၍ ဆေးရုံလာပြခြင်းဖြစ်မည်။ သူတို့တွင် အင်အား ၃ ယောက်သာပါ၍ မူစရာမရှိသော်လည်း ပစ်ခတ်သံကြား၍ စစ်ကူများ လိုက်လာပါက ပြေးပေါက်မရှိဖြစ်မည်။ ထိုစဉ်မှာပင် သူနာပြုဆောင် တံခါးဝမှနေ၍ ဆရာမလေးတစ်ယောက်အားကြိုးတုပ် ခေါ်ဆောင်လာသော ကျော်သစ်နှင့် ကလန်တို့ ထွက်လာကြသည်။ ဆရာမလေးသည် ဝရံတာရောက်သည်နှင့် ပလိပ်များကို မြင်ကာ သံကုန်ဟစ်၍ ” ကယ်တော်မူကြပါ” ဟု အော်လေရာ ပလိပ်များသည် လက်နက်များ အသင့်ပြင်၍ ကားပေါ်မှ ဆင်းလာကြသည်။ အောင်မြတ်သည် ကျော်သစ်တို့ကို လက်မ အောက်ဆိုက်၍ ဆုတ်ခွာရန် အချက်ပြလိုက်ကာ ထမင်းချက်ဆောင်ရှိရာဘက်သို့ မယောင်မလည်ဖြင့် သွားသည်။ ကျော်သစ်နှင့် ကလန်တို့သည် ဆရာမလေးကို အခန်းထဲ ပြန်ဆောင့် တွန်းသွင်းလိုက်ပြီးနောက် ဝရံတာအတိုင်း ပြေးလွှား၍ အောက်ထပ်သို့ ဆင်းရန်ကြိုးစားကြသည်။ ပလိပ်တို့ကလည်း ဂျစ်ကားကို အကာအကွယ်ယူ၍ ကျော်သစ်တို့ကို စတင်ပစ်ခတ်တော့သည်။ အောင်မြတ်သည် ထမင်းချက်ဆောင်အတွင်း ရောက်သည်နှင့် အရက်ပုလင်းတစ်လုံးကိုင်၍ ဇိမ်ယစ်နေသော ထမင်းချက်ကို ခြောက်လုံးပြူးပြ၍ ပုလင်းကို လုယူလိုက်ကာ လူကို မောင်းထုတ်လိုက်သည်။ ထို့နောက် အရက်ပုလင်းကို ထင်းပုံကြီးပေါ်သို့ လွှင့်ပစ်ပေါက်ခွဲ၍ မီးဖိုအတွင်းမှ မီးတစ်စကို ယူပြီး မီးတင် ရှို့လိုက်သည်။ အပြင်တွင်ကား ပလိပ်အဖွဲ့နှင့် ကျော်သစ်တို့ အပြန်အလှန် ပစ်ခတ်နေကြသည်။ တစ်ချိန်တည်းမှာပင် ဆေးရုံအပေါက်ဝသို့ ပွဲစားတစ်ယောက် မြင်းများ ဆွဲ၍ ရောက်ရှိလာသည်။ အောင်မြတ်သည် ကျော်သစ်တို့ကို ပစ်ခတ်နေသော ပလိပ်အရာရှိအား နောက်ကျောမှနေ၍ ခြောက်လုံးပြူးနှင့် ပစ်လိုက်ပြီး ပွဲစားရှိရာသို့ ပြေးကာ မြင်းပေါ် ခုန်တက်သည်။ ပလိပ်တို့သည် သူတို့ အရာရှိ ဒဏ်ရာရသွား၍ ပစ်ခတ်မူ တန့်သွားချိန်တွင် ကျော်သစ်နှင့် ကလန်တို့ ပြေးဆင်းလာနိုင်ကြကာ မြင်းကိုယ်စီ စီး၍ ဒုန်းဆိုင်း ထွက်လာကြတော့သည်။ သူတို့နောက်ကျောတွင်ကား မီးခိုးတစ်လူလူနှင့် ဆူညံ ပွက်လောရိုက်နေသော ဆေးရုံကြီးကျန်ခဲ့သည်။ စခန်းသို့ ရောက်ရှိသည့် အခါတွင်ကား တောက် တစ်ခေါက်ခေါက်ဖြင့် မကျေမနပ်ဖြစ်နေသူမှာ ကလန်ဖြစ်သည်။ သူနှင့် အရပ်အမြင့်တူသည့် ဖြူဖြူဖွေးဖွေးဆရာမလေးကို ထားရစ်ခဲ့ရသည်လေ။ နှစ်ပတ်ခန့် အကြာတွင် အောင်မြတ်သည် မအောင်မြင်ခဲ့သည့် အစီအစဉ်ကြောင့် သူတို့အပေါ် မည်သို့ သက်ရောက်နိုင်ကြောင်း သိစေရန် ပွဲစားကို မြို့ပေါ် စေလွှတ်လိုက်သည်။ သူတို့၏ လုပ်ရပ်ကြောင့် ဆေးရုံအသိုင်းအဝိုင်း တစ်ခုလုံးနှင့် လုံခြုံရေးဘက်မှ လူများ ထိတ်လန့်သွား ကြသည်။ အောက်သူ ဆရာမလေးသည် အလုပ်ထွက်စာတင်ကာ အလုပ်ထွက်သွားပြီ ဖြစ်သလို ကရင်ဆရာမလေးမှာလည်း နယ်ပြောင်းသွားပြီဖြစ်သည်။ ဆရာဝန်ကိုယ်တိုင်ပင် လျှင် ပြောင်းရွှေ့ရန် ကြိုးစားနေပြီး ပလိပ်တပ်ဖွဲ့ ဘက်ကမူ ခုနှစ်အိမ်တန်း၏ သတင်းကို အပူတပြင်း စုံစမ်းနေသည်။ သူတို့၏ အရာရှိသည် မုံရွာဆေးရုံကြီး ၏ အရေးပေါ်လူနာခန်းတွင် ဆေးကုနေရဆဲဖြစ်သည်။ အောင်မြတ်သည် ပွဲစားကို မြို့ပေါ်တွင်သာ နေထိုင် ရင်း သတင်းစုံစမ်းနေရန် ညွှန်ကြားလိုက်သည်။ ဆရာဝန် အပြောင်းအလဲရှိပြီး အမျိုးသမီးဆရာဝန် ဆိုပါက ချက်ချင်းသတင်းပို့ရန် မှာကြားလိုက်သည်။ အချိန်က မရှိတော့။ မငြိမ်းသာ အတွက်က တစ်လ ကျော်ကျော်သာ အချိန်ရနိုင်တော့မည်ဟု မှန်းဆထားမိ သည်။ဆယ်ရက်ခန့်အကြာတွင် ပွဲစားတစ်ယောက် စခန်းကို ဒုန်းဆိုင်းပြန်ရောက်လာသည်။ ယင်းမာပင်မှ ဆရာဝန်သည် ပဲခူးဘက်သို့ ပြောင်းရွှေ့သွားပြီး ရန်ကုန်မှ ဆရာဝန်မ တစ်ဦး ယင်းမာပင်သို့ လာရောက်မည်။ သဘက်ခါ မုံရွာမှ ကားဖြင့် ရောက်ရှိမည်ဖြစ်၍ ကြိုဆိုကြရန်နှင့် လုံခြုံရေးလုပ်ရန် ပြင်ဆင်နေကြသည်ဟု ဆိုသည်။ အောင်မြတ် မျက်မှောင်ကျူံ့၍ စဉ်းစားနေရင်း ပြုံးလိုက်သည်။ သူတို့ လုပ်မည့် လုံခြုံရေးသည် မြို့အဝင်နှင့် ဆေးရုံတွင်သာ ဖြစ်ရမည်။ ကားပေါ်တွင် လုံခြုံရေး အစောင့် ပါနိုင်သော်လည်း လေးငါးယောက်ထက် မပိုနိုင်။ ဆရာဝန်မကို ယင်းမာပင် မရောက်ခင် လမ်းတွင် လုမည်။ အောင်မြတ်သည် ချက်ချင်းဆိုသလိုပင် အစီအစဉ် ဆွဲတော့သည်။ စခန်းစောင့်အဖြစ် သူရနှင့် ငြိမ်းသာကိုသာ ထားခဲ့၍ ကျန်လူ အားလုံးကို ခေါ်ယူကာ ခရီးထွက်ရန်ပြင်သည်။ ဖြူလုံးကို ကျွဲကြီး၏ မြင်းပေါ်တွင် လိုက်စေကာ နှစ်ယောက် အတူ စီးခိုင်းလိုက်သည်။ သူရ၏ မြင်းပေါ်တွင်တော့ ရိက္ခာထုတ်များ ၊ ခြုံစောင်များ တင်၍ ဇက်ကြိုးဆွဲကာ ခေါ်လာလိုက်သည်။ ဖြူလုံးကား ကျွဲကြီး၏ ရင်ခွင်ထဲတွင် တစ်စောင်းလေး မီလှဲရင်း ပျော်မြူးနေသည်။ သွားရသည့် လမ်းကလည်း ပုလဲနှင့် ယင်းမာပင် အကြား တောကိုဖြတ် တောင်ကိုကျော်၍ သွားရသည်ဖြစ်သောကြောင့် သူ့အတွက် အပျော်ခရီး ထွက်လာသည်ကဲ့သို့။ တစ်နေကုန် ခရီးနှင်ပြီးသည်နောက် နေဝင်မိုးချူပ် မှောင်စပျိုးချိန်ရောက်မှ ဖိုဝင်တောင်ကြောပေါ် ရောက်သည်။ မလှမ်းမကမ်းတွင် ကြေးစင်တောင်နှင့် လက်ပံတောင်းတောင်သည် အောင်မြတ်တို့ကို တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်စွာ ငေးငေးရီရီ ကြည့်နေသည်။ ဗုဒ္ဓဘာသာဝင်တို့ အထွဋ်အမြတ်ထားရာ ဖိုဝင်တောင်ကြော တစ်ဝိုက်တွင် ဂူဘုရားနှင့် ဆင်းတုတော်များ အများအပြားရှိသည်။ လက်ပံတောင်းတောင် ဘက်တွင်လည်း နာမည်ကျော် ဓမ္မကထိက လယ်တီဆရာတော်ဘုရား သီတင်းသုံးနေ၏။ ငြိမ်းချမ်းလှသော နယ်မြေတွင် အောင်မြတ်သည် နဖူးစပ်မှ ချွေးစများကို သုတ်ကာ ဖိုဝင်တောင် ဂူဘုရား တစ်ဆူအတွင်းတွင် ညအိပ် အနားယူရန် ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ တောင်ကြော တစ်လျှောက် ကျောက်သား ကျောက်ဆိုင်များကို ထွင်းထု၍ု လှေကားထစ်များ ၊ ဘုရားဆင်းတုတော်များ ၊ ဂူများ ပြုလုပ်ဖန်တီးထားသည့် လက်ရာများသည်ကား အံ့မခန်းပင်။ အောင်မြတ်သည် မည်သည့် ကိုးကွယ်ယုံကြည်မူမျိုးကိုမျှ လက်သင့်ခံသူ မဟုတ်သော်လည်း ယာဉ်ကျေးမူ အမွေအနှစ်များကိုတော့ တန်ဖိုးထားသူ ဖြစ်သည်။ တောရိပ်တောင်ရိပ်၏ အေးစိမ့်သော အချမ်းဒဏ်ကို ကာကွယ်နိုင်ရန် ကျော်သစ်က မီးဖို ဖိုသည့်အခါ ဆင်းတုတော်များ မီးဟတ်ခံရမည် စိုး၍ ဂူ၀ တွင်သာ မီးမွှေးခိုင်းသည်။ အဆင် အပြေဆုံးဖြစ်နေသူကား ကျွဲကြီးပင်။ ဖြူလုံးသည် ကျွဲကြီး၏ ရင်ခွင်ထဲတွင် ခွေခွေလေး ကွေးရင်း သူ့တစ်ကိုယ်လုံးကို ကျွဲကြီးရင်ထဲတွင် နှစ်မြုပ်ထားသည်။ လူကသာ ရင်ခွင်ထဲ ရောက်သည်မဟုတ် ။ ခြေထောက်များကပါ ဒူးကွေး၍ နောက်ပစ်ကာ ကျွဲကြီး၏ ခြေထောက်များကြား ညှပ်ထည့်ထားသည်။ ကျွဲကြီးသည် သူ့လက်မောင်းကို ခေါင်းအုံး၍ သူ့ရင်ခွင်ကို ကျောပေးကာ ကွေးကွေးလေး အတင်းတိုးနေသော ခန္ဒာကိုယ် နွေးနွေးလေးကို ပွေ့ဖက်ရင်း ထူးဆန်းသည့် ခံစားချက်များ ဖြစ်ထွန်းလာနေသည်။ မျက်နှာပေါ်ကို တိုးဝှေ့ကျီဆယ်လာနေသော ဖြူလုံး၏ ဆံနွယ်များကို ဖွဖွလေး သပ်တင်ဖယ်ရှားပေးရင်း နဖူးစပ်လေးကို ခပ်ဖွဖွ တို့ထိကာ ချစ်မြတ်နိုးစိတ်များ တစ်ဖွားဖွား ပေါ်ပေါက်လာနေခြင်းသည် ထူးဆန်းလွန်းသည်ဟု ထင်မိသည်။ ကလန်ကား သူတို့နှစ်ယောက်ကို ကြည့်ရင်း ပြုံးလိုက်မိသည်။ သူ့အမြင်တွင် ဖြူလုံးသည် ကျွဲကြီး၏ ခြေရော လက်နှင့်ပါ သိမ်းဖက်ထားခြင်း ခံနေရ၍ လက်မောင်းကြီးများကြားက မျက်နှာကလေးမျှသာ ပေါ်နေသည့် သေးသေးကွေးကွေး ကလေးမလေး တစ်ယောက်သာဖြစ်သည်။ သည်ကလေးမ ကျွဲကြီးကို ဘာ့ကြောင့် သဘောကျသွားသည်ကို သူ စဉ်းစား၍ မရချေ။ တစ်ကယ်ဆို ဖြူလုံးအား ပထမဆုံး လိင်ဆက်ဆံခဲ့သူက သူဖြစ်သည်။ ကလေးမ ခံစားမူ ကောင်းစေရန် အစွမ်းကုန် ကြိုးစား အားထုတ်ခဲ့ပါလျက် ကလေးမသည် ကျွဲကြီးကိုသာ သဘောကျသွားသည်။ မနာလို၍တော့ မဟုတ်။ သူသည်လည်း သူ့ကို ကပ်တွယ် ချွဲ့နွဲ့နေသည့် မိန်းကလေးမျိုး တစ်ယောက်လောက်တော့ ရှိနေစေချင်သည်။ ကလန်သည် သက်ပြင်းချ၍ မျက်လုံးမှိတ်ကာ အိပ်စက်ရန်သာ အားထုတ်လိုက်တော့သည်။ မနက်ခင်း၏ လန်းဆတ်နေသော နေရောင်ခြည်သည် ကြေးစင်တောင်၏ ထိပ်ဖျားဆီမှ တစ်ဆင့် ဂူအတွင်းသို့ ဖြာဆင်းလာသည့်အခါ သူတို့အားလုံး နိုးထလာကြသည်။ နိုးနိုးချင်း အလုပ်ရှုပ်ရသူမှာ ကျွဲကြီးပင် ။ ဖြူလုံးက ကိုယ်လက် သန့်စင်ချင်သည်။ အဝတ်အစားလဲချင်သည်ဟုဆို၍ ရေထွက်ရှိရာသို့ လိုက်ပို့ရသည်။ ကလန်သည် ရေဗူးထဲမှ ရေနှင့် မျက်နှာသစ်ကာ ပလုတ်တစ်ချက်ကျင်းလိုက်ရင်း တစ်ယောက်တည်း နေရတာဟာ အလုပ်ရှုပ်တော့ သက်သာတာပဲဟု တွေးမိပြန်ကာ ပြုံးလိုက်မိသည်။ အောင်ြတ်ကား မည်သည့်အချိန်ကထ၍ ထွက်သွားသည်မသိ။ ကလန်မျက်နှာသစ်နေချိန်တွင် ဂူထဲပြန်ဝင်လာသည်။ ထို့နောက် အလှည့်ကျ ကင်းစောင့်ရန် တာဝန်ဇယား ဆွဲပေးသည်။ ဆရာဝန်မက မနက်ဖြန်မှ လာမည်ဟု သတင်းရသည်မှာ မှန်သော်လည်း စောနိုင်သလို နောက်လည်း ကျနိုင်သည်။ မည်သို့ပင်ဖြစ်စေ လွတ်မသွားဖို့က အရေးကြီးသည်ဖြစ်ရာ ယနေ့အတွက်တော့ ကားလမ်းအား စောင့်ကြည့်နိုင်ရန် ကင်းချထားခြင်းဖြစ်သည်။ ဖြူလုံးက အားလုံးအတွက် ထမင်းဟင်းချက်ပေးသည်။ အောင်မြတ်သည် ဖြူလုံးကို ကြည့်ရင်း ပြုံးလိုက်မိသည်။ ငြိမ်းသာထက် နောက်ကျမှ ရောက်လာသော်လည်း ဖြူလုံးက သူတို့အဖွဲ့နှင့် လျင်မြန်စွာ အံဝင်သွားသည်။ တာဝန်ပေး ခိုင်းစေ၍ပင် ရနေပေပြီ။ နောက်တစ်နေ့ရောက်လာလျှင်ကား အောင်မြတ်တို့သည် ယာယီ ဂူစခန်းကို စွန့်ခွာကာ ကားလမ်းမ ရှိရာသို့ အားလုံး ချီတက်သွားကြသည်။ ကားလမ်းသည် ကြေးစင်တောင် ၊ လက်ပတောင်းတောင်နှင့် ဖိုဝင်တောင် အကြား လျှိုချင်းဆက်မြေပြန့်ကို ဖြတ်သွားသည်ဖြစ်ရာ အပေါ်စီးက ကြည့်နေရသူ သူတို့အဖို့တော့ မြင်ကွင်းက ကောင်းလွန်းသည်။ အောင်မြတ်က အစီအစဉ်ကို ပြောပြသည်။ ကား လာသည်နှင့် ဖြူလုံးက ရွာသူဟန်ဆောင်ကာ လမ်းပေါ် ပြေးတက်ရမည်။ ကျွဲကြီးက ပိုးထိ ( မြွေကိုက်) ခံရဟန်ဆောင်ကာ လမ်းဘေးတွင် လှဲနေရမည်။ ဆရာဝန်မဆိုသူ ပါလာလျှင် သေချာပေါက် ကားပေါ်က ဆင်းလာလိမ့်မည်။ ထိုအချိန်တွင် ကျော်သစ်နှင့် ကလန်တို့က ဆရာဝန်မကို ဆွဲမည်။ ပွဲစားနှင့် ကျွဲကြီးတို့က ပါလာသည့် အစောင့်များကို ရှင်းရမည်။ အောင်မြတ်က အခြေအနေကိုကြည့်၍ မီးစင်ကြည့်ကမည်။ သူတို့ စောင့်စားနေသော မော်တော်ကားသည် ဘုန်းတော်ကြီးများ ဆွမ်းခံကြွချိန်လောက်တွင် ဟိုးအဝေးမှ ပေါ်လာခဲ့သည်။ ကျွဲကြီးနှင့် ဖြူလုံးတို့ စတင် အသင့်ပြင်ကြသည်။ ဒုတိယကမ္ဘာစစ်လက်ကျန် လော်ရီကားကြီး သူတို့နှင့် မလှမ်းမကမ်း အရောက်တွင် ကားလမ်းဘေး မြေပြင်ပေါ် လှဲနေသော ကျွဲကြီးဘေးမှ ဖြူလုံးသည် လမ်းမပေါ် ပြေးတက်သွားသည်။ အောင်မြတ် ခြောက်လုံးပြူးကို အသင့်ကိုင်ကာ အာရုံ စူးစိုက်၍ ဖြူလုံးကို ကြည့်နေမိသည်။ ဟုတ်သည်လေ.. ဖြူလုံးဆိုသည်မှာ သူ့ဆန္ဒနှင့်သူ အဖွဲ့ထဲသို့ ဝင်လာသူ မဟုတ်။ ဖမ်းဆောင်ခေါ်ဆောင်ခံလာရပြီး ကျွဲကြီးနှင့် သံယောဇဉ်ဖြစ်နေ၍သာ ငြိမ်နေခြင်းဖြစ်သည်။ ယခုလို အခြားတစ်ပါးသူများကို တွေ့လျှင် လွတ်မြောက်ကြောင်း အကူအညီတောင်းခံခြင်း မပြုဟု မဆိုနိုင်။ ဖြူလုံးသာ ဤသို့ ပြုမူပါက အောင်မြတ်သည် ဖြူလုံးကို အဆုံးစီရင်ရမည်။ သူတို့စခန်းနေရာကို ပလိပ်ဘက်က သိသွား၍ မဖြစ်ချေ။ သို့ရာတွင် ဖြူလုံးက လွတ်မြောက်ကြောင်းကို မရှာပါ။ လှဲနေသော ကျွဲကြီးကို လက်ညိုးထိုးပြ၍ ဟစ်အော် ကားရပ်ခိုင်းနေသည်။ လော်ရီကားကြီး ရပ်သွားသည်။ ကားနောက်ခန်းက ပုလိပ်နှစ်ဦး ခုန်ချဆင်းလာသည်။ ရှေ့ခန်းမှ အမျိုးသမီးတစ်ဦး ဆင်းလာသည်။ ဖြူလုံးသည် အမျိုးသမီးလက်ကို ပြေးဆွဲကာ ကျွဲကြီးဆီ အတင်းဆွဲခေါ်လာသည်။ ပလိပ်နှစ်ယောက်က ရဲတို့၏ အကျင့်ဖြင့် ပတ်ဝန်းကျင်ကို အကဲခတ်နေသည်။ အောင်မြတ် ကားပေါ်ကို ထပ်မံကြည့်လိုက်သည်။ ရှေ့ခန်းတွင် ယာဉ်မောင်းတစ်ယောက်သာ ရှိ၍ နောက်ခန်းတွင်ကား ကုန်ပစ္စည်းများပေါ် ထိုင်လိုက်လာသည့် ပလိပ် လေးငါးယောက်နှင့် ခရီးသည် အချို့။ အောင်မြတ် ကျော်သစ်နှင့် ကလန်ကို လှမ်းကြည့်ကာ လော်ရီကားနောက်ခန်းကို လက်ညိုးညွှန်၍ အစီအစဉ်ပြောင်းကြောင်း အချက်ပြလိုက်သည်။ ပွဲစားကိုကား ဆရာဝန်မကို ညွှန်ပြလိုက်သည်။ ပြီးသည်နှင့် လမ်းမပေါ်တွင် ရပ်နေသော ပလိပ်နှစ်ယောက်ကို ခြောက်လုံးပြူးဖြင့် နှစ်ချက်ဆင့် ပစ်လိုက်သည်။ သေနတ်သံများနှင့်အတူ လမ်းပေါ်က ပလိပ်နှစ်ယောက် ခွေကျသွားသည်။ လန့်သွားသော ဆရာဝန်မကို ပွဲစားက အတင်းဝင်အဆွဲ ၊ ကျော်သစ်နှင့် ကလန်က လော်ရီကား နောက်ပိုင်းအား သေနတ်ဖြင့် လေးငါးချက်ပစ်၍ ခြောက်လှန့်လိုက်သည်။ ကျွဲကြီးသည် ပွဲစားလက်ထဲမှ လွတ်အောင် အကြောက်အကန်ရုန်းနေသော ဆရာဝန်မကို ခါးမှပွေ့၍ ဖမ်းချူပ်ကာ ပခုံးပေါ်တင်ပြီး အောင်မြတ်ရှိရာ တောင်ကမူလေးပေါ် ပြေးတက်လာသည်။ အောင်မြတ်က မြင်းပေါ်တက်၍ အဆင်သင့် စောင့်ကာ ဆရာဝန်မကို လက်လွှဲယူပြီး ပွေ့တင်လိုက်သည်။ ရောက်သည်နှင့် မြင်းဗိုက်ကို ဖနောင့်တို့၍ ဒုန်းဆိုင်း မောင်းနှင်တော့သည်။ ကျန်လူများကလည်း ကိုယ်စီကိုယ်င ကမူလေးပေါ် ပြေးတက်လာကြကာ မြင်းကိုယ်စီ စီး၍ လာလမ်းအတိုင်း ပြန်ထွက်ကြသည်။ လမ်းပေါ်တွင်မူ သွေးသံရဲရဲနှင့် ညည်းညူနေသော ပလိပ် နှစ်ယောက်နှင့် ကြက်သေသေကာ ကြောင်တောင်တောင်ကြီး ဖြစ်နေသော လော်ရီကားကြီးသာ ကျန်နေခဲ့သည်။ အောင်မြတ်သည် ဆရာဝန်မကို ဖမ်းချူပ်ထားရင်း မြင်းကို ဒုန်းဆိုင်းနေရင်းက အိစက်တင်းရင်း နွေးထွေးသော ခန္ဒာကိုယ်လေးကို သတိထားမိနေသည်။ သူ့မြင်းပေါ်တွင် ငြိမ်းသာကစ၍ ဖြူလုံးအလယ် ပြန်ပေးရွှေ လာပေး၍ လွှတ်လိုက်သော တိုက်သူကြီး သမီးအဆုံး ၃ ယောက်တိတိ ဖမ်းချူပ် ခေါ်ဆောင်ခဲ့ဖူးသည်။ အားလုံးသည် အရွယ်ကောင်း အပျိုရွယ်လေးများဖြစ်၍ တင်းရင်းစိုပြည်ကြသည်မှာ မှန်သည်။ သို့ရာတွင် ဒီ ဆရာဝန်မလောက်တော့ မကျစ်လျစ်ဟု ထင်မိသည်။ သူတို့၏ အသားအရေတင်းရင်းခြင်းမှာ အိစက်စက်နိုင်လှပြီး ဆရာဝန်မကတော့ နူးညံ့သည်မှန်သော်လည်း ကြွက်သားထုရှိနေသည်ဟု ခံစားရသည်။ ထို့ထက်ပို၍ ခံစားမိနေသည်ကား ရင်မို့မို့နှစ်လွှာအထက်က သိမ်းဖက်ထားသော ဘယ်ဘက်လက်ဖျံကို လာရောက် ထိတွေ့နေသည့် နုလုံးခုန်ချက်များ ။ ဆရာဝန်မလေးသည် ကြောက်လွန်း၍ နှလုံးခုန်မြန်နေတာဖြစ်မည်။ မနေ့က တစ်ရက်လုံး စားလိုက် အိပ်လိုက်ဖြင့် အနားရထားသော မြင်းများသည် ယနေ့တော့ စိတ်ရှိတိုင်း ပြေးလွှားခွင့်ရနေသည်။ အောင်မြတ်က မြင်းဇက်ကို တစ်ချက်လေးမျှပင် မသတ် ။ ဇက်ကြိုးကို ပုံချလုနီးပါး ဖြေလျှော့ချထားသည်။ မြင်းဆိုသည့် သတ္တဝါကလည်း လွတ်လွတ်လပ်လပ်သာ ပြေးခွင့်ရမည်ဆိုလျှင် ကမ္ဘာအဆုံးထိ ပြေးချင်သည့် သတ္တဝါမျိုးဖြစ်ရာ မြင်း ခုနှစ်ကောင်စလုံးသည် သူ့ထက်ငါ ဦးအောင် တောလမ်းအတိုင်း ခွာကုန်သုတ်နေကြတော့သည်။ ဆရာဝန်မလေးသည်လည်း အစောပိုင်းက အောင်မြတ်၏ ဖက်တွယ် ဖမ်းချူပ်ထားသည့်လက်ကို ငြင်းဆန် တွန်းဖယ်ဟန်ပြုခဲ့သော်လည်း ယခု အခါတွင်တော့ ပြုတ်ကျမည် ကြောက်၍လားမသိ။ လက်မောင်းကိုပင် ဖက်တွယ်ထားချေပြီ။ နေ့လည်စာ စားချိန် နာရီဝက်မျှသာ အနားယူပြီး ဒုန်းမောင်းလာကြသည့် အောင်မြတ်တို့၏ စခန်းပြန် ခရီးသည် ညမိုးစုပ်စုပ်ချူပ်၍ ခုနှစ်စင်ကြယ် ပေါ်ချိန်ကျမှ အဆုံးသတ်သည်။ စခန်းရောက်သည်နှင့် ဆရာဝန်မကို အလယ်ဆောင် အချူပ်ခန်းထဲ ထည့်ကာ အမောပြေ အရက်ပုလင်းများဖွင့်၍ မော့ကြရင်း တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် အပြန်အလှန် ဂုဏ်ပြုလိုက်ကြသည်။ သူတို့ မော့နေစဉ် ဖြူလုံးက အချူပ်ခန်းအတွင်းသို့ ငေးမောကြည့်ရင်း ” တော်တော် ချောတာပဲ” ဟု ရေရွတ်သည်။ ထိုအခါကျမှ အားလုံး၏ မျက်လုံးများသည် အချူပ်ထဲရှိ ဆရာဝန်မထံ ရောက်ရှိလာကြသည်။ အချူပ်ခန်း ကောက်ရိုးထူထူများအထက်တွင် မိန်းမထိုင်လေး ထိုင်နေသော ဆရာဝန်မသည် မျက်လွှာချထားသော်လည်း တုန်လှုပ်နေဟန်တော့ မရှိ။ ထိုင်နေသည့်ကြားက ကားထွက်နေသော တင်သား အစုံသည် ခါးကျဉ်ကျဉ်လေး၏ အောက်တွင် ဖွံ့ဖွံ့ကြီးရှိနေသည်။ နုနယ်သော မျက်နှာလေးသည် ကြွေဆစ် ရုပ်တုတစ်ခုအလား ဝင်းနှစ်နေ၏။ မျက်နှာလှလှလေး၏ အောက် လည်တိုင်ကျော့ကျော့ ၊ ထိုမှ ရင်ဖုံးအင်္ကျ ီထဲမှ ခပ်မို့မို့လေး ဆူထွက်နေသော ရင်နှစ်မွှာ ၊ ချပ်ရပ်နေသော ဗိုက်သားပြင်လေး.. ။ လမ်းတွင် နောက်က ပလိပ်များ လိုက်လာမည်စိုး၍ စိတ်စောနေသည်ကြောင့် သေချာမကြည့်ခဲ့မိကြ။ သာမန် လှသည်ဟုတော့ မြင်မကြရုံသာ။ ယခုတော့ အောင်မြတ်အပါအဝင် ယောက်ကျားအားလုံး အကြည့်ကို မလွှဲနိုင်ကြတော့ချေ။ စတင်လှုပ်ရှားသူက ဖြူလုံး.. ဖြူလုံးသည် ငေးမောနေသော ကျွဲကြီး၏ လက်ကို ဖတ်ကနဲ ဆောင့်ဆွဲရင်း လက်မောင်းကြီးကို ဖက်တွယ် မီကာ အခန်းအပြင် ဆွဲခေါ်သွားသည်။ ပြောသွားသေးသည်။ ” မဲနှိုက်တဲ့ထဲ ကျွဲကြီး မပါတော့ဘူး” ဖြူလုံးက သည်လိုဆိုတော့ သူရကလည်း ထိုင်မနေနိုင်။ ငြိမ်းသာလက်ကို ဆွဲ၍ အခန်းထဲမှ ထွက်သည်။ ကျန်နေသူက အောင်မြတ် ၊ ကျော်သစ် ၊ ကလန် နှင့် ပွဲစား ။ ကျော်သစ် အောင်မြတ်ကို သေချာ စိုက်ကြည့်ရင်း ပြုံးလိုက်မိသည်။ အခါတိုင်းဆိုလျှင် အောင်မြတ်သည် ဖလားကိုယူ၍ ကံစမ်းမဲ ဂဏန်းများ ဝေနေပြီ။ ယခုကား ဖလားရှိရာသို့ မလှမ်းချင် လှမ်းချင် လှမ်းနေသော ခြေလှမ်းတွေသည် နှေးကွေးလွန်းနေသည်။ သူ့ ခေါင်းဆောင်သည် ဆရာဝန်မကို စိတ်ပါနေချေပြီ။ မည်သည့်အခါကမျှ ဖမ်းဆီးလာသည့် မိန်းမများကို လက်ဖျားနှင့်ပင် မတို့သည့် ခေါင်းဆောင်သည် ဒီတစ်ယောက်ကိုတော့ သဘောကျနေပုံရသည်။ အောင်မြတ်ဆိုသည့် သူတို့လေးစားရသော ခေါင်းဆောင်က လိုချင်သည်ဆိုလျှင် သူတို့က ကျေကျေနပ်နပ် ပေးအပ်မည်သာ။ သို့ရာတွင် အောင်မြတ်ဆိုသည့် လူက မည်သည့်အခါမျှ ဤကဲ့သို့ ထုတ်ပြောမည့် လူမျိုး မဟုတ်။ သူ့ကို လေးစားချစ်ခင်ရသည့် အချက်အလက် အကြောင်းအရာများအနက် ဤ အချက်သည်လည်း အပါအဝင်။ ကျော်သစ်က ဖလားကို ကိုင်ရင်း ချိတုံချတုံဖြစ်နေသော အောင်မြတ်ရှေ့တွင် သွားရပ်လိုက်သည်။ အောင်မြတ်က ကျော်သစ်ကို ခပ်ဝေေ၀ကြည့်၍ လက်ထဲက ဖလားကို ထိုးပေးသည်။ ကျော်သစ် ပြုံးကာ ဖလားထဲ လက်နှိုက်ဟန်ပြုသည်။ အောင်မြတ် မျက်လွှာများ ပိတ်ကျသွားသည်။ ကျော်သစ် စိတ်ထဲက ပြောလိုက်မိသည်။ ” မျက်တောင်ခတ်တာမလား ဗိုလ်ကြီး” ။ ပါးစပ်ကတော့ မပြောဝံ့ ။ ဖလားကို အောင်မြတ်လက်ထဲ ပြန်တွန်းပို့၍ နှစ်နှစ်ကာကာကြီး ပြုံးကာ လှည့်ထွက်သွားသည်။ တစ်ယောက်တည်းတော့ မဟုတ်။ ပွဲစားနှင့် ကလန်ကိုပါ ပခုံးဖက်၍ ခေါ်ထုတ်သွားသည်။ ကလန်နှင့် ပွဲစားသည် ရယ်မော၍ အရက်ပုလင်းများ ဆွဲကာ ကျော်သစ်နှင့် လိုက်ပါသွားကြသည်။ အောင်မြတ်သည် အချူပ်ခန်းရှေ့တွင် ဖလားကိုကိုင်ရင်း မတ်တပ်ကြီး ကျန်နေခဲ့သည်။ သူအနိုင်ကျင့်သလိုဖြစ်သွားပြီလား .. ခေါင်းဆောင်တစ်ယောက်အနေနှင့် သည်လို လုပ်သင့်ပါရဲ့လား.. လက်အောက်ငယ်သားများက ကျေနပ်သည်ဆိုစေဦး တစ်ဦးတည်း အပိုင်စားခြင်းသည် လာဘ်ယူသကဲ့သို့များ ဖြစ်နေသလား.. သည်ဖြစ်ရပ်မျိုးသည် ယူယုံကြည်သည့် ကွန်မြူနစ် ဘုံဝါဒ သဘောတရားကို ဖောက်ဖျက်ရာများ ကျနေမလား.. လားပေါင်းများစွာဖြင့် အောင်မြတ်တွေဝေနေစဉ် လှုပ်ရှားသံ ခပ်တိုးတိုးလေး ကြား၍ လှည့်အကြည့် အချူပ်ခန်းထဲမှ ကြည့်နေသော ဆရာဝန်မလေး၏ မျက်ဝန်းများနှင့် သွားဆုံသည်။ ဆရာဝန်မလေးသည် ပုံစံတစ်မျိုးတည်းနှင့် ထိုင်ရတာ ညောင်းသလော ၊ မြင်းစီးလာခဲ့ရ၍ ပင်ပန်းနာကျဉ်နေသလော မဆိုနိုင် ခါးလေးတစ်ဖက်ကို လက်နှင့် ဖိနှိပ်ထားရင်း အောင်မြတ်ကို ကြည့်နေသည်။ ဆရာဝန်မလေး၏ မျက်ဝန်းများသည် မျက်ရည်အရောင်ဖြင့် စိုလဲ့နေပြီး ရီဝေလက်တောက်နေသည်။ ကြောက်လန့်နေခြင်းမျိုးမဟုတ်သည့် စူးစမ်းတွေဝေနေသော မျက်နှာလေးသည် အောင်မြတ်အတွက် ထူးဆန်းလွန်းနေသည်။ သူ ကြောက်နေခြင်းမဟုတ်။ ဤအခန်းထဲ ပထမဆုံး စရောက်သည့် မိန်းကလေးတိုင်း ကြောက်ကြသည်။ ငိုကြသည်။ အော်ဟစ်အကူအညီတောင်းကြသည်။ ဆရာဝန်မလေးကား ဤသို့မဟုတ်။ ရင့်ကျက်တည်ငြိမ်နေသည်။ ရင့်ကျက်တည်ငြိမ်စွာ လှပလွန်းနေသည်။ ရင့်ကျက် တည်ငြိမ် နွဲ့နှောင်းစွာ နွမ်းနယ်နေဟန်လည်း ရသည်။ အောင်မြတ် ဖလားကြီးကို နေရာတကျပြန်ထားလိုက်ကာ အချူပ်ခန်း တံခါးကို ဖွင့်၍ ဝင်သည်။ ဆရာဝန်မလေး အနားသို့ ကပ်ထိုင်ချကာ ရင်ဖုံးဘလောက် အင်္ကျ ီလေးကို ဆွဲမလိုက်လေသည်။ မျှော်လင့်ထားပုံရသော်လည်း ရုတ်တရက်မို့ တွန့်ကနဲ ဖြစ်သွားသော ဆရာဝန်မလေးသည် လန့်အော်မည့်ဟန် ပြုသည်။ သို့သော် ချက်ချင်းဆိုသလို အသိဝင်လာပုံရကာ နှုတ်ခမ်းကို တင်းတင်းစေ့၍ အောင်မြတ်၏ လက်၏ ရိုက်ပုတ် တွန်းထုတ်လိုက်သည်။ သူက အားနှင့် တစ်ကယ်ရိုက်သည်မှန်သော်လည်း အောင်မြတ်လို တောတွင်းနေ လူကြမ်းကြီးတစ်ယောက်အဖို့တော့ ပန်းနှင့် ပေါက်သလောက်ပင် မနာချေ။ ထို့ကြောင့် ဘလောက်အင်္ကျ ီလေးသည် ခါးစပ်မှနေ၍ အပေါ်သို့ ပင့်တင် ဆွဲလှန်ခြင်း ခံလိုက်ရသည်။ အောင်မြတ်သည် ပွတ်လုံးတိုင်လေးသဖွယ် လုံးဝန်း ချောမွတ်နေသော ခါးပတ်လည်လေးကို ကြည့်သည်။ နီရဲ ရောင်ကိုင်းနေခြင်းမျိုးတော့ မရှိ။ ဧကန္တ မြင်းပေါ်တွင် ခါးတစ်စောင်းလှည့်၍ အချိန်ကြာမြင့်စွာ ဘေးတိုက် ထိုင်စီးခဲ့ရသောကြောင့် ခါးအတွင်းတွင် နာနေခြင်းဖြစ်မည်။ အလေ့အကျင့်မရှိတာလည်း ပါပါလိမ့်မည်။ အောင်မြတ် ချာကနဲ လှည့်ကာ အချူပ်ခန်းထဲမှ ထွက်သည်။ တံခါးကို ပိတ်၍ သူ့ သစ်လုံးအိမ်သို့ ပြန်ကာ လိမ်းဆေးရည် တစ်ဗူးနှင့် ဖျင်ကြမ်း ဝတ်စုံတစ်စုံ ယူလာသည်။ ပြီးနောက် အချူပ်ခန်းထဲ ပြန်ဝင်ကာ ဆေးလူးပေးမည့်ပြုသည်။ ဆရာဝန်မလေးကား သူ့အင်္ကျ ီစကို ပြန်ချထားနှင့်ပြီ။ အောင်မြတ် ဆေးဗူးကိုပြရင်း ခါးကျဉ်ကျဉ်လေးဆီ လက်လှမ်းသည်။ ဆရာဝန်မလေးသည် အောင်မြတ်၏ မျက်နှာကို တစ်လှည့် ၊ ဆေးဗူးကို တစ်လှည့်ကြည့်ရင်း အောင်မြတ်လက်ထဲမှ ဆေးဗူးကို ဆတ်ကနဲ ဆွဲယူသွားသည်။ ပြီးသည်နှင့် ဆေးဗူးအဖုံးဖွင့် ၊ ဆေးရည်တစ်ချို့ကို လက်ဝါးထဲ သွန်ထည့်၍ ကိုယ်လုံးလေးကို တစ်ဘက်လှည့်ကာ ကိုယ့်ကိုကိုယ် ဆေးလိမ်းရန် ကြိုးစားသည်။ ဖြစ်နေပုံက ဆေးလိမ်းရန်အတွက် ခါးအသားများ ပေါ်နေမည်ကို ကြိုက်နှစ်သက်ဟန်မတူ။ အင်္ကျ ီအောက်မှ လက်လျှို၍ ဆေးလိမ်းရန် ကြိုးစားနေခြင်းဖြစ်ရာ လက်တစ်ဘက်က အင်္ကျ ီစကိုဖုံးထားပြီး လက်တစ်ဘက်က ခါးကို မမီ။ အောင်မြတ် ကြည့်မနေနိုင်တော့ ။ ဇိုးဇိုးဇတ်ပင် ဆေးဗူးကို ပြန်လုယူလိုက်ပြီး အင်္ကျ ီကို ဆွဲလှန်တင်ကာ ခါးပတ်လည်လေးကို ဆေးလိမ်းပေးလိုက်သည်။ ဝင်းမွတ်ချောမွေ့နေသော ခါးတိုင်လေးသည် အဆီပိုဟူ၍ တစ်စက်မျှ မရှိသကဲ့သို့ နူးညံ့အိစက်လွန်းသော အထိအတွေ့က အောင်မြတ်၏ လက်ဖဝါးကြီးထဲတွင် နွေးနေ၏။ ဆရာဝန်မလေးကာ ကြမ်းပြင်ပေါ် လက်ထောက်လိုက်ရင်း ခါးကုန်းပေးသကဲ့သို့ ရှိနေသည်။ အသံတော့ တစ်ချက်မျှ မထွက်ချေ။ ခေါင်းမာပုံရသည်။ အောင်မြတ်သည် ဆေးလိမ်းပေးပြီးသည်နှင့် ယူလာသော ပုဆိုးနှင့် အင်္ကျ ီကို အနားတွင် ချပေးကာ အချူပ်ခန်းထဲမှ ပြန်ထွက်သည်။ ချောင်ချောင်ချိချိ အဝတ်အစားများ လဲလှယ်ချင်လျှင် ဝတ်ဆင်လို့ရအောင် ထားခဲ့ခြင်းပင် ။ ငြိမ်းသာနှင့် ဖြူလုံးတို့သည်လည်း ယောက်ကျား ရှပ်အင်္ကျ ီနှင့် ပုဆိုးတို့ကိုသာ မိန်းမဝတ်လုပ်၍ ဝတ်နေကြရခြင်းဖြစ်သည်။ အောင်မြတ် အလယ်ဆောင်မှထွက်၍ သူ့ သစ်လုံးအိမ်လေးသို့ ပြန်သွားသည်ကို ကျော်သစ်တစ်ယောက် ရိပ်ကနဲ မြင်လိုက်သည်။ အံ့သြစိတ်ကြောင့် အလယ်ဆောင်ကို သွားချောင်းအကြည့် ၊ အဝတ်အစားပင် နေရာမယွင်းပဲ သုပ်တုပ်လေးရှိနေသော ဆရာဝန်မလေးကို မြင်သည့်အခါ သဘောပေါက်သွားသည်။ သူတို့၏ ဆရာ လူရိုးကြီးသည် ကောင်မလေးထံမှ ခွင့်ပြုချက်ရအောင် စောင့်ပေလိမ့်ဦးမည်။ ကျော်သစ် သက်ပြင်းချ၍ ပြန်ထွက်လာကာ မူးအောင်သောက်ပြီး အိပ်ပျော်အောင် အိပ်ရတော့သည်။ နောက်တစ်နေ့ .. နောက်တစ်နေ့များတွင်လည်း အောင်မြတ်သည် ဆရာဝန်မလေးကို အထူး ဂရုပြု၍ ဆက်ဆံနေသော်လည်း လိင်ကိစ္စအလို့ငှာ မည်သို့မျှ စတင်ခြင်းမရှိ။ ကျော်သစ် စဉ်းစားရချေပြီ။ သည်မျှလောက် လှသော မိန်းမမျိုးကို သူအပါအဝင် လူတိုင်းက ဆက်ဆံချင်သည်။ ခေါင်းဆောင်ဖြစ်သူကို လေးစား အားနာသဖြင့်သာ အလျှော့ပေးနောက်ဆုတ်ထား၇ခြင်းဖြစ်သည်။ တစ်ယောက်ယောက်ကများ စိတ်မထိန်းနိုင်ဖြစ်ပြီး ဝင်လုပ်သွားလျှင် ဆရာသမား ဈေးဦးပင် မဖောက်လိုက်ရပဲ ဖြစ်မည်။ ကျော်သစ်သည် ပွဲစားနှင့် တိုင်ပင်၍ ရိက္ခာအတွက် ဈေးဝယ်ထွက်သည့်အခါ ပရဆေးများ မှာကြားလိုက်သည်။ ထူးထူးထွေထွေတော့ မဟုတ်။ နံ့သာဖြူ ၊ နံ့သာနီ ၊ စန္ဒကူးအနှစ်နှင့် ဇဝက်သား များသာဖြစ်သည်။ လျှိုထဲတွင် ကံ့ကော်ပင်ရှိသည်။ ထိကရုံးပင်နှင့် ပျားရည်ရှိသည်။ ပွဲစားပြန်ရောက်လာသည်နှင့် ကျော်သစ်တစ်ယောက် ဆေးကြိတ်တော့သည်။ ပရဆေးများကို အချိုးကျထည့်၍ ကံ့ကော်ပွင့် ၊ ပျားရည် ၊ ထိကရုံးမြစ်တို့ကို ရောကျိုသည်။ အရည်ပျစ်၍ ခဲလာသည့်အခါ အလုံးလေးများ လုံး၍ စက္ကူအိတ်လုပ် ထည့်ထားသည်။ ညနေစောင်းလျှင် အောင်မြတ်သောက်မည့် အရက်ပုလင်းထဲ ဆေးနှစ်လုံးခန့် သွားထည့်ထားလိုက်သည်။ ကျော်သစ် ကိုယ့်လုပ်ရပ်ကိုယ် ကျေနပ်သွားသည်။ လိင်အင်္ဂ ါကတောင်းဆိုလာလျှင် ခေါင်းဆောင်ကြီး ဘာခံနိုင်မည်နည်း။ ညကျမှ သွားချောင်းမည်။ မှောင်ရီမိုးချူပ် လရိပ်အုပ်သည့်အချိန် ကျော်သစ်တစ်ယောက် အလယ်ဆောင်ကို သွားအချောင်း ကိုယ့်နဖူးကိုယ်သာ ရိုက်၍ စိတ်ပျက်ရသည်။ သူတို့ ခေါင်းဆောင်ကြီးသည် အချူပ်ခန်းထဲက နတ်မိမယ်လေးကို စိတ်ပါလက်ပါ ငေးမောရင်း တစ်ခွက်ပြီး တစ်ခွက် ၊ တစ်ပုလင်းပြီး တစ်ပုလင်း ဆော်လိုက်ပုံရသည်။ ကုထားထိုင်တွင် ဇက်ကျိုးကာ အိပ်ပျော်နေချေပြီ။ အချူပ်ခန်းထဲက ဆရာဝန်မလေးကား သစ်သားတိုင်များကို မီလျက် ပုံမှန်အနေအထားတိုင်းပင်။ ကျော်သစ် ပွဲစားကို မှာရပြန်သည်။ ထိန်ပွင့် ၊ ပန်းနံ့သာ ၊ ပရုတ် နှင့် သိန္ဓော။ ဆေးကြိုပြန်သည်။ သည်တစ်ကြိမ်ဆေးကတော့ ခေါင်းဆောင်ကြီးအတွက် မဟုတ်။ ဆရာဝန်မလေးအတွက် ။ အထူးတလည်ကြီးလည်း သွားတိုက်နေစရာမလို ။ ညနေစာ စားမည့် ဟင်းထဲမှ ကြက်သားတုံးကို ဆေးမှုန့်တွေနှင့် လူးပေးလိုက်ရုံသာ။ လဆန်း ၆ ရက်နေ့၏ လဆန်းကွေးကွေးလေး ထွန်းလင်း ရောင်ဖြာလာချိန်တွင် ကျော်သစ်တစ်ယောက် အလယ်ဆောင်သို့ သွားချောင်းပြန်၏။ သည်တစ်ကြိမ်တွင်တော့ အခြေအနေတွေ ပြောင်းလဲနေချေပြီ။ အချူပ်ခန်းထဲမှ ဆရာဝန်မလေး၏ ကိုယ်ပေါ်တွင် အောင်မြတ်၏ ရှပ်လက်ရှည်ကြီးသာ ရှိနေသည်။ အောက်က ပုဆိုးကား ပေါင်လည်နားထိ ရောက်နေချေပြီ။ အောင်မြတ်သည်လည်း အချူပ်ခန်းရှေ့ ကုလားထိုင်တွင် ထိုင်မနေနိုင်တော့ပဲ ဝေဒနာ တက်နေသော ဆရာဝန်မလေးကို အံ့သြတကြီးကြည့်နေသည်။ အောင်မြတ်သည် ရုတ်တရက်မို့ ဆရာဝန်မလေး၏ အဖြစ်ကို အံ့သြသွားသော်လည်း ကျော်သစ်နှင့် ပွဲစားတို့၏ သစ်လုံးအိမ်ဘက် မျက်စောင်းထိုးကြည့်ကာ ခပ်တိုးတိုး ဆဲရေးလိုက်သည်။ တပည့်ကျော်များ ပညာပြလေပြီ။ အောင်မြတ် အရက်ခွက်ထဲကို ရေထည့်ကာ အချူပ်ခန်းထဲဝင်၍ ဆရာဝန်မလေးကို ရေတိုက်ရန် ကြိုးစားသည်။ ရေများများသောက်လိုက်လျှင် ဆေးအရှိန်ပြယ်နိုင်သည်။ ခဏတော့ စောင့်ရမည်။ ဆုံးဖြတ်ချက်က မှန်သော်လည်း ကတုန်ကယင်ဖြစ်နေသော နုလုံးသားကြောင့် ပြုလုပ်မိသည့် အမှားတစ်ခုက ခွက်ထဲတွင် အရက်လက်ကျန် တစ်ဝက်လောက် ရှိနေခြင်းပင်။ ဆရာဝန်မလေးသည် စိတ်နှင့်လူ မကပ်သကဲ့သို့ အနားရောက်လာသော အောင်မြတ်ကို ရီဝေေ၀လေး မော့ကြည့်သည်။ သူ့ခမျာ ထိုင်တောင် မထိုင်နိုင်ရှာတော့ ။ ဦးဏှောက်နှင့် နှလုံးသားကို ဆေးအဟုန်က လွှမ်းမိုးနှိပ်စက်ထားလေရာ ပက်လက်ကလေးရှိနေရင်းက ပေါင်ရင်းအသားဆိုင်များကို ကိုင်လိုက် ရင်နှစ်မွှာကို ထိရမလိုဖြစ်လိုက် ရှိနေရှာသည်။ အောင်မြတ်က ဆရာာဝန်မလေးကို ထွေးပွေ့၍ လက်ထဲမှ ရေခွက်ကို တိုက်သည်။ ဆရာဝန်မလေး အငမ်းမရ ကမူးရှုးထိုးမော့သောက်လိုက်ရာ သီးမလိုတောင် ဖြစ်သွားသည်။ အောင်မြတ်က ကျောပြင်လေး သာသာလေး ဖိနှိပ်ပေးရင်း ပွတ်ပေးသည်။ ဆရာဝန်မလေးက အရက်သောက်နေကျင့် မရှိပါပဲ တောအရက် တစ်ခွက်ကို တစ်ရှိန်ထိုးမော့သောက်လိုက်သကဲ့သို့ ဖြစ်သွားရာ ချက်ချင်း ဆောင့်တက်လာပုံရသည်။ ယိုင်ကနဲဖြစ်သွားပြီး နားထင်လေး နှစ်ဘက်ကို ဖိနှိပ်နေသည်။ အောင်မြတ် စိုးရိမ်တကြီး ကြည့်လိုက်စဉ်မှာပင် မျက်လုံးလေးတွေ ပွင့်လာကာ အောင်မြတ်ကို ပြန်ကြည့်သည်။ ရီဝေလွန်းစွာ.. မိန်းမောစွာ .. ခံရခက်စွာ.. တောင်းဆိုအသနားခံစွာ ကြည့်လိုက်သော အကြည့်လေးသည် အောင်မြတ်ရင်ကို ဒိုင်းကနဲဖြစ်စေသည်။ ဆရာဝန်မလေးသည် အောင်မြတ်ရင်ခွင်ထဲ တစ်ဖြေးဖြေးချင်း မီနွဲ့ကျလာသည်။ အောင်မြတ် သူ့ကိုယ်လုံးကလေးကို ဖမ်းထိန်းလိုက်ရင်း သတိထားရန် ပြောမည်ပြုစဉ် ဆရာဝန်မလေးက အောင်မြတ်လက်ကို ကိုင်၍ သူ့ရင်အုံလေးပေါ် တင်ပေးလိုက်သည်။ အောင်မြတ် ဘာမျှမပြောနိုင်တော့။ မာလကာသီး ခပ်ကြီးကြီးအရွယ်လောက်ရှိသည့် နူးညံ့ အိစက် တင်းတင်းလေးဖြစ်နေသော အရာသည် အောင်မြတ်၏ လက်ဖဝါးကြီးထဲတွင် ပျောက်ကွယ်လုနီးပါး။ အောင်မြတ် ရင်တွေ တစ်ဒိန်းဒိန်းခုန်လာသည်။ ဆရာဝန်မလေးက အောင်မြတ်မျက်နှာကို မလွတ်တမ်း စိုက်ကြည့်နေသည်။ အောင်မြတ် ဘယ်လိုမှ စိတ်မထိန်းနိုင်တော့ ဆရာဝန်မလေးကို ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲသွင်းလိုက်ရင်း ပွေ့ဖျစ် နမ်းရှုတ်လိုက်မိတော့သည်။ ဆရာဝန်မလေးသည်လည်း မျက်လုံးကလေးများ မှေးပိတ်စင်းကျသွားကာ နှုတ်ခမ်းလေးများ ဟသွားသည်။ အောင်မြတ် ပါးပြင်နုနုလေးကို နမ်းနေရင်းမှ သူ့ ပုဆိုးကို ချွတ်ပစ်လိုက်သည်။ ပေါင်ခွကြားမှ ထောင်ထနေသော လိင်တံသည် ၆ လက်မကျော်ကျော် အရှည်နှင့် တင်းမာနေသည်။ အောင်မြတ် ဆရာဝန်မလေးကို ကောက်ရိုးပြင်ပေါ် ထွေးပွေ့လှဲချစေလိုက်ရင်း သူက ပေါင်နှစ်လုံးကြားတွင် နေရာယူလိုက်သည်။ ဂွကြားလေးထဲကို လက်ထိုးစမ်းကြည့်တော့ အရည်တို့ကား ရွှဲစိုနေချေပြီ။ အောင်မြတ် တုန့်ဆိုင်းမနေ ။ အပေါက်ဝလေးကို မှန်း၍ တေ့ကာ လျှောထိုးလေးဖြင့် ထိပ်ဖျားလေး ဖိသွင်းလိုက်သည်။ ဆရာဝန်မလေး ခါးကော့ ပေါင်ကားသွားကာ မျက်ခုံးလေးရှုံ့ မေးထိုးသွားသည်။ အောင်မြတ် ဖြေးဖြေးချင်း သွင်းသည်။ လိင်တံ ထိပ်ဖူးသည် အောက်နှုတ်ခမ်းဝကို ဖြတ်၍ အတွင်းထဲ တစ်ဖြည်းဖြည်း ဝင်လာနေသည်။ အရည်များ ရွှဲနေအောင် ထွက်ကျနေ၍ အခက်ခဲမရှိလှသော်လည်း နူးညံ့ တင်းကျစ်သည့် နှုတ်ခမ်းသားကို ဖြတ်ကျော်ရသည်မှာ အောင်မြတ်အတွက် ကောင်းနေသည်။ အောက်ပိုင်းကို အာရုံစိုက်နေရာမှ မျက်နှာကို မော့အကြည့် ဆရာဝန်မလေးက အောက်နှုတ်ခမ်းကို ကိုက်၍ ခါးလေး ကော့သွားသည်။ အောင်မြတ် စိတ်မထိန်းနိုင်တော့ ။ ခါးအားကိုယူကာ ဖိထိုးထည့်လိုက်သည်။ ” အ ” ကနဲ အော်လိုက်သံလေးနှင့်အတူ အောင်မြတ်၏ လိင်တံ တစ်ဝက်လောက် ဖရစ်ကနဲ ဝင်သွားသည်။ ဆက်ထိုး၍တော့ မရသေး။ တစ်နေသည်။ ဆရာဝန်မလေးကား အပျိုစင်။ အပျိုမြှေး ခံနေခြင်းဖြစ်မည်။ အောင်မြတ် ဆရာဝန်မလေး၏ ပါးပြင်ကို ယုယုယယလေး ပွတ်သပ်ရင်း ဖွဖွလေး နမ်းလိုက်သည်။ ပြီးနောက် ဝင်သလောက်လေး အထုတ်အသွင်းလုပ်ကာ ညှောင့်သည်။ လေးငါးချက်မျှ လုပ်အပြီး ဆရာဝန်မလေး ဒူးတွေကွေးလာကာ ပေါင်နှစ်ချောင်းထောင်လာသည်။ မျက်နှာလေးကလည်း မေးဆွဲ၍ အောင်မြတ်ကို စိုက်ကြည့်လာသည်။ အောင်မြတ် သူ့ မျက်နှာလေးကို ငုံ့နမ်းလိုက်ရင်း ပခုံးနှစ်ဖက်ကို ကျောအောက်လျှိုဖက် အားယူကာ ခါးအားဖြင့် လိင်တံကို တစ်ဆုံးထိ ဖိသွင်းထည့်လိုက်သည်။ ဆရာဝန်မလး မျက်နှာ ရှုံ့မဲ့သွားကာ ခေါင်းတစ်ယမ်းယမ်းဖြင့် အောက်နှုတ်ခမ်းကို ပြတ်လုမတတ် ကိုက်ထားသည်။ လက်သီးလေးတွေ ဆုပ်လျက် တစ်ဆတ်ဆတ်တုန်နေသည်။ အောင်မြတ် ဖြည်းဖြည်းချင်း တစ်ဆုံးထုတ် ၊ တစ်ဆုံးသွင်း လုပ်သည်။ အရည်တို့ဖြင့် ရွှဲစိုနေသာ အဖုတ်လေးသည် အသံတိုးတိုးလေးများ ထွက်လျက် အောင်မြတ်ကို အားပေးအားမြှောက်ပြုသည်။ သို့ရာတွင် အောင်မြတ် မကြမ်းသေး ။ ပေါင်နှစ်ချောင်းထောင်ကာ ဖြဲကားနေသော ဆရာဝန်မလေး၏ ခြေထောက်များကို ဘယ်ညာ ဒူးများဖြင့် ဖမ်းဖိထိန်းကာ တစ်ကိုယ်လုံးပေါ် ခွထိုင်လိုက်သည်။ သူ့ လိင်တံကြီးကား ဆရာဝန်မလေး အဖုတ်ထဲတွင် နှစ်မြုပ်လျက်။ အနေအထားအဆင်ပြေသည်နှင့် ဖြည်းဖြည်းချင်း ပွတ်လိုးလိုက်ရာ ကိုယ့်ကိုကိုယ်ထိန်းနိုင်သမျှ ထိန်းနေသော ဆရာဝန်မလေး မည်သို့မျှ ထိန်းမထားနိုင်တော့ပဲ ညည်းညူသ့လေးတွေ ထွက်ကျလာသည်။ ကောင်းနေချေပြီ။ အတွင်းသားများထဲကို ပွတ်တိုက် တိုးဝင်လာနေသော ခံစားချက် ၊ အပြင် နှုတ်ခမ်းသားကြီးနှင့် စောက်စေ့ကို ထိတွေ့ပွတ်တိုက်သော အောင်မြတ်၏ ဆီးခုံမွှေးကြမ်းကြမ်းကြီးများ ။ ဆရာဝန်မလေး တစ်ဟင်းဟင်းနှင့် အဖျား တက်သလိုဖြစ်လာသည်။ ကိုယ်အပေါ်ပိုင်းလေး ကြွတက်လာကာ အောင်မြတ် ကိုယ်လုံးကြီးကို မမီမကမ်း လှမ်းဖက်သည်အောက်က ပေါင်တံလေးတွေကား သွားကာတုန်ယင်စပြုလာ သည်။ အောင်မြတ် ခပ်သွက်သွက်ကလေး ဆောင့်ချ လိုက်ရာ လေးငါးဆယ်ချက်တွင်ပင် ဆရာဝန်မလေး သည် တစ်ကုယ်လုံး တစ်ဆတ်ဆတ်တုန်လျက်ပြီးသွား တော့သည်။သူပြီးနေသည်ကို အောင်မြတ် နားရင်း စောင့်ကြည့်နေမိသည်။ မျက်နှာလှလှလေးသည် ချွေးစလေးများစို့လျက် မျက်မှောင်ကြုံ့ကာ နှုတ်ခမ်းတွေကို ကိုက်ထားသည်။ လက်သီးဆုပ်လေးနှစ်လုံးသည် မို့မို့မောက်မောက် ရင်နှာမွှာပေါ်တွင် တင်းတင်း ဖိကပ်လျက် ။ အတွင်းထဲမှ အင်္ဂ ါ နှုတ်ခမ်းသားများသည် အောင်မြတ် လိင်တံကို တင်းနေအောင် ဆုပ်ညှစ်လိုက် ၊ ပြေလျော့ကျသွားလိုက် ။ ပေါင်လုံးလေး နှစ်လုံးသည်လည်း အောင်မြတ်ခါးကို အတင်းညှစ်ထားသကဲ့သို့။ ဆရာဝန်မလေး ပြီးသွားသော်လည်း အောင်မြတ်မပြီးသေး။ ထို့ကြောင့် ဖြေးဖြေးမှန်မှန်ပင် အဝင်အထွက်ကို ပြန်လည် စတင်လိုက်သည်။ မျက်လုံးလေးများ ပွင့်လာသည်။ ရီေ၀ ရွှန်းလဲ့နေသော မျက်ဝန်းအစုံသည် အောင်မြတ်မျက်နှာကို မော့ကြည့်လာသည်။ အောင်မြတ် ပါးပြင်နုနုလေးကို သာသာဖွဖွ နမ်းလိုက်ကာ ဆရာဝန်မလေး၏ အင်္ကျ ီကြယ်သီးများကို ဖြုတ်လိုက်သည်။ ဆရာဝန်မလေး ငြင်းဆန်ခြင်း ၊ ရုန်းကန်ခြင်း အလျင်းမရှိတော့ပဲ အောင်မြတ်ပြုသမျှကို တွေတွေလေး လိုက်ကြည့်နေသည်။ အောင်မြတ်သည် လိင်တံကို အထဲတွင် စိမ်ထားရင်းမှ မို့မို့ဝန်းဝန်း ရင်သားလုံးလေးတစ်လုံးကို နှုတ်ဖျားနှင့် ငုံ၍ စို့လိုက်သည်။ ရင်သားအရေပြားတစ်လျှောက် ကြက်သီးဖုလေးများ စီတန်းထသွားသည့် နည်းတူ ” အ ” ကတည်း ညည်းငြူသံလေးနှင့် ခါးလေးကော့တက်သွား၏။ အောင်မြတ် ပါးစပ်က နို့တစ်လုံးကို စို့နေသလို ၊ လက်တစ်ဘက်ကလည်း ကျန်နို့အုံနစ်ခုလုံးအား ခပ်ဖွဖွလေး ဖျစ်ညှစ် ချေမွပေးနေသည်။ အောက်ကလည်း အသွင်းအထုတ်ကို သာသာလေး ညှောင့်ရင်း ဆက်လုပ်သည်။ ညည်းညံသံ ခပ်တိုးတိုးလေးနှင့်အတူ ဆရာဝန်မလေး ခါးကော့လာ၍ လုပ်ရတာ ပိုအဆင်ပြေလာသည်။ အောင်မြတ် ဆရာဝန်မလေး၏ ခါးကျဉ်ကျဉ်လေးအား အောက်မှ သိမ်းကြုံး ပွေ့ဖက်ကာ ရင်နှစ်မွှာကို နမ်းရှုံ့ စုပ်နမ်းရင်း ပုံမှန်လေး လိုးတော့သည်။ ဆရာဝန်မလေးကာ ခါးကော့ ခေါင်းမော့ ဦးလှန်ရင်း ခြေမလေးများ ကုပ်ကွေးနေချေပြီ။ စိမ့်ထွက် ယိုရွှဲလာသော စောက်ရည်များသည် အောင်မြတ် လိင်တံမှ တစ်ဆင့် ဂွေးဥများကိုဖြတ်၍ ကောက်ရိုးမျှင်များအပေါ်တွင်ပါ ရွှဲနစ်လျက်ရှိသည်။ အောင်မြတ် အနည်းငယ် ညောင်းလာသည့်အခါ ဆရာဝန်မလေးကို ဖက်ထားရင်းမှ ပက်လက်လန် လဲှချလိုက်သည်။ ဆရာဝန်မလေးသည် ငိုက်ကနဲ အောင်မြတ်ကိုယ်လုံးကြီးပေါ် ခွလျက်အနေအထားသို့ ရောက်သွားသည်။ ပြီးတော့ အောင်မြတ်ကို ငေးငေးကြီး စိုက်ကြည့်နေပြန်သည်။ အောင်မြတ်က အောက်ကနေ ပင့်လိုးလိုက်သည့်အခါ မျက်ဝန်းလေးတွေ မှေးစင်းကျသွားသည်။ ကိုယ်လုံးလေးသည် အောင်မြတ်၏ ခန္ဒာကိုယ်ကြီးပေါ်တွင် လှုပ်ရှားယိမ်းထိုးလျက်။ ဆံနွယ်လေးများသည် အောက်က ပင့်ဆောင့်လိုက်တိုင်း လွင့်ကနဲ ခါယမ်းလျက် ၊ နို့အုံလေး နှစ်လုံးသည် စည်းချက်ကျကျ အပေါ်အောက် လှုပ်ခါလျက်။ ပက်လှန်လှန်ကာ ပင့်ဆောင့်နေရင်းမှ သူ့ကိုယ်ပေါ်တွင် လှုပ်ခါနေသော အလှနတ်သမီးရုပ်တုကိုယ်လုံးလေးကို ကြည့်ရင်း အောင်မြတ် စိတ်တွေ မရိုးမရွဖြစ်လာသည်။ အားမလို အားမရဖြစ်လာသည်။ သို့ရာတွင် စိတ်ကို ပြန်လည် ထိန်းချူပ်ကာ ဆရာဝန်မလေးကို မျက်နှာချင်းဆိုင် အနေအထားမှ ကျောပေးအနေအထားသို့ ရောက်ရှိစေရန် ခြေသလုံးလေးများကို မ၍ နေရာပြင်ပေးလိုက်သည်။ ဆရဝန်မလေးသည် ပျော့ပျော့ပြောင်းပြောင်းပင် အောင်မြတ် ထားသည့်နေရာတွင် ။ စောက်ဖုတ်အတွင်း စိုက်ဝင်နေသော လိင်တံကို ကျွတ်ကျသွားစေရန် ထလိုက်ခြင်းမျိုးမပြုသည့်ပြင် ကျောခိုင်းလိုက်၍ မမြင်ရတော့သော အောင်မြတ်မျက်နှာကို မြင်နိုင်စေရန် ခါးလေးစောင်း၍ လှည့်ကြည့်လာသည်။ အောင်မြတ် သူ့ဘက်လှည့်လာသော မျက်နှာလေးကို နမ်းလိုက်ကာ ခါးကို စုံပိုက်၍ အောက်မှ ပင့်ဆောင့်သည်။ ထွားထွားအိအိ တင်သားများသည် အောင်မြတ်၏ ပေါင်ခွင်ထဲတွင် ပြားကပ်သွားလိုက် ၊ ဆွဲတင်လိုက်သည့်အခါ လုံးဝန်းတင်းရင်းသွားလိုက်ဖြင့် ၊ လိင်တံကြီးသည် နောက်ဖက်မှနေ၍ ဆရာဝန်မလေး၏ ဗိုက်သားအရှေ့ခြမ်း ၊ သားအိမ်အပေါ်ဘက်ကို ထိုးတင်သလိုဖြစ်နေပြန်ရာ ခံစားမူ အာရုံအကောင်းဆုံး အကြောဆုံနေရာကို လိင်တံထိပ်ဖူးဖြင့် ထိုးမွှေသလိုဖြစ်နေသည်။ ဆရာဝန်မလေး ကောင်းလာပြန်ချေပြီ။ သူ့၏ တင်းတင်းရင်းရင်း မို့မို့ထွားထွား ရင်သားများ ပြားကပ်နေသည်အထိ ဖက်တွယ် ဖမ်းချူပ်ကာ မတင်လိုက် ဆောင့်ချလိုက်လုပ်နေသည့် လက်မောင်း လက်ဖျံကြီးများအား လက်ဖဝါး နုနုလေးများဖြင့် ပြန်လည်ဖက်တွယ် ဖျစ်ညှစ်ရင်း ညည်းညူသံလေးများ ထွက်ကျလာသည်။ ထိုအသံလေးကပင် အောင်မြတ်ကို အားပေးအားမြှောက် ပြုသကဲ့သို့ ဖြစ်နေတော့ရာ အောင်မြတ် ခမ်းကြမ်းကြမ်း ဖိအထိုး ဆရာဝန်မလေးသည် ခါးလေးကော့ ခေါင်းမော့၍ ခြေမများကုပ်ကွေးပြီး နောက်တစ်ကြိမ် ပြီးသွားပြန်သည်။ ဤတစ်ကြိမ်တွင်တော့ အပြီးကြမ်းသည်။ အောင်မြတ်၏ ပေါင်ခွင်ကြားတွင် မီတွယ်ထိုင်နေရင်းမှ ရှေ့သို့ ငိုက်ကနဲ ပြုတ်ကျသွားသဖြင့် အောင်မြတ် ဖမ်းထိန်းရင်း ဖြေးဖြေးချင်း ချပေးရသည်။ ဆရာဝန်မလေးက အသိမရှိတော့သည်ကဲ့သို့ ။ အတွင်း အင်္ဂ ါများသည် အောင်မြတ် လိင်တံတစ်ချောင်းလုံးကို စုပ်ဆွဲ ဖျစ်ညှစ်လျက်။ ဗိုက်သားပြင်လေး တစ်ခုသည် လှိုင်းလုံးလေးများ တွန့်လိပ်ထလျက် ၊ ပေါင်တံလုံးလေးသာမက လက်မောင်း လက်ဖျံလေးများပါ တစ်ဆတ်ဆတ်တုန်လျက်။ ခန္ဒာကိုယ်လေးကား မှောက်ရက်ကလေး ငြိမ်သက် ပျော့ခွေလျက်။ အောင်မြတ် ဆရာဝန်မလေး ပြီးနေသည်ကို စိမ်ထားရက်က အရသာခံကာ ငေးကြည့်နေရင်း အမောဖြေနေသည်။ တစ်ဖြေးဖြေးချင်း ငြိမ်သက်လာသည့် အခါကျမှ ခန္ဒာကိုယ်လေးကို ပက်လက်အနေအထားရောက်အောင် ဆွဲလှန် ပြုပြင်ပေးကာ ပေါင်လုံးလေး နှစ်လုံးကြားတွင် နေရာ ဝင်ယူလိုက်ပြန်သည်။ ဆရာဝန်မလေးသည် အသက်ကို ပြင်းစွာ ရှုရင်း ၊ မောပန်းနွမ်းနယ်နေသော မျက်ဝန်းလေးများဖြင့် အောင်မြတ်ကို ကြည့်နေသည်။ အောင်မြတ် လိင်တံကို တစ်ဆုံးသွင်း ၊ တစ်ဆုံးထုတ် လုပ်လိုက်ပြန်သည်။ ဆရာဝန်မလေးသည် ခေါင်းမော့ မေးထိုးသွားကာ အောင်မြတ်လက်ဖံျများကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဖမ်းဆုပ်လိုက်ရင်း.. စကားသံလေး ထွက်အံလာသည်။ ” အို.. ဘယ်လိုတွေ လုပ်နေတာလဲ.. တော်တော့.. တော်ပါတော့.. တော်ပြီနော်.. ကျွန်မ.. ကျွန်မ.. ရူးတော့မယ်..တောင်းပန်ပါတယ့်နော်..” အောင်မြတ် ရှုံ့မဲ့ တွန့်လိမ်နေသည့် မျက်နှာလှလှလေးကို ကြည့်ရင်း သနားစိတ်ဝင်လာသည်။ ဆရာဝန်မလေးသည် ကောင်းလွန်းသည့် ခံစားမူအာရုံကို တောင့်မခံနိုင်တော့ချေ။ ကြာလျှင် နုလုံးခုန်မြန်လွန်းပြီး အမောဖောက်ကာ သတိလစ်သွားနိုင်သည်။ အောင်မြတ် ခပ်သွက်သွက်ကလေး ဆောင့်ချလိုးရင်း လက်တစ်ဖက်က နို့အုံလေးတစ်ဘက်ကိုညှစ်လိုက်သည်။ ဆရာဝန်မလေးသည် ခေါင်းလေးကို ဘယ်ညာ ယမ်းခါသွားကာ အောင်မြတ် ရင်ဘတ်ကြီးထဲသို့ ခေါင်းတိုးဝင်ရင်း ကျောကုန်းကြီးကို မမီမကမ်း လှမ်းဖက်သည်။ အောင်မြတ်ကား မညှာတော့ ။ နင်း ဆောင့်ချေပြီ။ ဖွံထွားသော တင်သားလုံးကြီးများသည် အောင်မြတ် ဆောင့်ချလိုက်တိုင်း ပြားကပ်သွားသကဲ့သို့ ပေါင်လုံးလေးနှစ်လုံးသည် ပြဲကနဲ ဘေးသို့ ကားထွက်သွား၏။ ပေါင်ခြံဂွဆုံ ဖြူဖြူဖွေးဖွေးလေးသည်လည်း အောင်မြတ် ပေါင်ရင်းပိုင်းများ၏ ရိုက်ခတ်မူ ဒဏ်ကြောင့် နီရဲလာကြသည်။ ဒူးကွေးကာ ပေါင်ကားထားရ၍ မြင့်တက်လာနေသော တင်ပါးအပေါ်ပိုင်းလေးသည်လည်း အောင်မြတ် ပေါင်ဂွဆုံ၏ ရိုက်ခတ်မူကြောင့် နီညိုညို အရောင်ဖြစ်လာကြသည်။ အောင်မြတ်ကား အနားမပေး ။ မရပ်တမ်းဆိုသလို နင်းဆောင့်ချတော့ရာ ဆရာဝန်မလေး၏ ကိုယ်လုံးလေးသည် သိမ့်သိမ့်တုန်အောင် လှုပ်ခါရင်း ခပ်တိုးတိုး ညည်းသံလေးသာ ထွက်ပေါ်လာနေသည်။ ခဏမျှအကြာ အောင်မြတ်လည်း တင်းမထားနိုင်တော့ ။ ဂွေးဥ အောက်ပိုင်းက ကျဉ်တက်လာသော ခံစားမူနှင့်အတူ လိင်တံတစ်လျှောက် တစ်ရှိန်ထိုး ပန်းထွက်သွားသော သုတ်ရည်များသည် ဆရာဝန်မလေး၏ နူးညံ့လွန်းသော သားအိမ်ခေါင်းအတွင်းသို့ ပန်းထွက်ပြေးဝင်သွားကြသည်။ ဆရာဝန်မလေးသည်လည်း နွေးကနဲ ခံစားချက်နှင့်အတူ ဝမ်းဗိုက်တစ်ခုလုံး ပြည့်လျှံသွားသကဲ့သို့ ခံစားလိုက်ရရာ သားအိမ်တစ်ခုလုံး လှုပ်ခါသွားသည်။ နောက်တစ်ကြိမ် ပြီးပြန်လေပြီ။ သားအိမ်တစ်ခုလုံးသည် ဖိုဆွဲခံရသော ဖားဖိုကဲ့သို့ ပိန်ရှုံ့သွားလိုက် ၊ ဖောင်းကားလိုက်ဖြင့် ပြီးချင်တိုင်းပြီးနေသည်။ သားအိမ်က ထိုသို့ဖြစ်သည့်အခါ သားအိမ်လမ်းကြောင်း ကြွက်သားများသည်လည်း လိုက်ပါ လှုပ်ခါရင်း ရှုံ့ချည်ပွချည် ဖြစ်ပြန်တော့ရာ တစ်စိမ့်စိမ့် အရည်များထွက်နေဆဲဖြစ်သော အောင်မြတ်လိင်တံကို ဖျစ်ညှစ် ဆုပ်နယ်သကဲ့သို့ ရှိချေရာ အောင်မြတ်ခမျာ လိင်တံထိပ်ဖူးကို တစ်ချက် ညှစ်ဆွဲခံလိုက်တိုင်း မျက်လုံးစုံမှိတ် စုပ်သတ်ရင်း ပြန်လည် ညည်းညူနေရ တော့သည်။ အခန်း(၅) သူရ တစ်ယောက် သစ်လုံးအိမ်လေးရှေ့တွင် စိုးရိမ်ပူပန်ကြီးစွာ ခေါက်တုန့် ခေါက်ပြန် လမ်းလျှောက်နေသည် ။ သူ့မျက်နှာသည် စိုးရိမ်ပူပန်မူဖြင့် တွ့န်ခေါက်လျက်ရှိ၏။ အိမ်လေးထဲဆီမှ ညည်းညူ အော်ဟစ်လိုက်သံများ ထွက်ပေါ်လာတိုင်း ခြေလှမ်းများ တုန့်ကနဲရပ်သွားရင်း အိမ်လေးထဲဆီသို့ လှမ်းမျှော်ကြည့်သည်။ ပြီးလျှင် မဆုံးနိုင်သော ခြေလှမ်းများဖြင့် ဆက်လျှောက်ပြန်သည်။ ထိုအခြေအနေကို သတိထားမိရင်း တစ်ယောက်မျက်နှာ တစ်ယောက်ကြည့်လိုက်မိသူများက အောင်မြတ်နှင့် ပွဲစား။ အိမ်ကလေးထဲတွင် မငြိမ်းသာ ကလေးမီးဖွားနေသည်။ ဆရာဝန်မလေး မဉ္ဇူနှင့် ဖြူလုံးတို့ နှစ်ယောက်သာ အတွင်းခန်းထဲတွင် ရှိသည်။ ဆရာဝန်မလေးကိုယ်တိုင်ပင်လျှင် ကိုယ်ဝန် ၂ လနှင့် ဖြူလုံးက ၅ လဗိုက်ရှိနေကြပြီ။ အောင်မြတ်သည် သူရ၏ စိုးရိမ်ပူပန်မူကို ဘဝင်မကျနိုင်ဖြစ်နေသည်။ သူ ရည်ရွယ်ထားသည့် ခုနှစ်အိမ်တန်း လူ့ဘုံတွင် မိသားစုစံနစ် မရှိ။ ယောက်ကျား ၊ မိန်းမနှင့် ကလေးများသာ ရှိရမည်။ ယောက်ကျားတိုင်းသည် ကလေးတိုင်း၏ ဖခင်ဖြစ်သကဲ့သို့ မိန်းမတိုင်းသည် ယောက်ကျားတိုင်းနှင့် သက်ဆိုင်ရမည်။ အမျိုးသမီးဘက်က အလိုတူလျှင် သက်ဆိုင်ခွင့်ရှိရမည်။ ငြိမ်းသာ၏ ကလေးဖခင်သည် သူရတင်မက ကျော်သစ်လည်းဖြစ်နိုင်သလို ကျွဲကြီးလည်းဖြစ်နိုင်သည်။ ကျော်သစ်နှင့် ကျွဲကြီးတို့က မည်သို့မျှ မဖြစ်ပါပဲ မည်သည့်အတွက်ကြောင့် သူရက စိုးရိမ်ပူပန်နေရသနည်း။ အကယ်၍ မဉ္ဇူမီးဖွားလျှင်ကော သူ ကိုယ်တိုင် သူရကဲ့သို့ ခံစားမိမည်လား ၊ မဉ္ဇူကိုတော့ အားလုံးက လက်ရှောင်ထား၍ အောင်မြတ်တစ်ယောက်သာ ဆက်ဆံခွင့်ရနေသည်။ ဒါတောင် နေ့စဉ် အပတ်စဉ်မျိုး မဟုတ် ။ မဉ္ဇူက တစ်လလျှင် တစ်ကြိမ် နှစ်ကြိမ်လောက်သာ ခွင့်ပြုတတ်သူ ။ သူ့ သစ်လုံးအိမ်လေးထဲသို့ လိုက်မလာရုံမျှမက အလယ်ဆောင် အချူပ်ခန်းကို အိမ်လုပ် နေ နေသူ။ အောင်မြတ် ဝေခွဲမရစွာ စဉ်းစားနေစဉ်တွင် ပွဲစားက တီးတိုးလှမ်းပြောသည်။ ” ခဏ ထားလိုက်ဦး ရဲဘော် ၊ သွေးအေးသွားကြတော့မှ ဒီအကြောင်း ဆွေးနွေးကြတာပေါ့” အောင်မြတ် ပွဲစားကို လှည့်ကြည့်ရင်း ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်သည်။ ပွဲစားကား လူရည် လည်လွန်းသူ ။ ကွန်မြူနစ်ဝါဒနှင့် ဆန့်ကျင်သည့် ပါးစပ်စိုက်ကာ လေရင်းပြီး အမြတ်ရှာ ကျွမ်းကျင်သည့် ပွဲစားလိုလူမျိုး ကွန်မြူနစ်စံနစ်ကို သက်ဝင်နေကြောင်း စတင်သိရှိချိန်တုန်းကတော့ အံ့ဖွယ်ပင်။ ပွဲစားသည် ကုန်သည်မျိုးရိုး လူချမ်းသာ မိသားစုက ပေါက်ဖွားလာသူ ။ လူချမ်းသာ အသိုင်းဝိုင်းများကြားက ရှုပ်ထွေးလှသော လူမူဆက်ဆံရေးများ ၊ အကျင့်ဖျက် ခြစားမူများနှင့် အိမ်ထောင်ရေးဖောက်ပြန်မူများအကြောင်း နောကျေအောင်သိလာရင်းက စိတ်ကုန်ပြီး ကွန်မြူနစ်ဖြစ်လာသူ။ ယခုတော့ အောင်မြတ်တို့ လူ့အဖွဲ့စည်းလေးတွင် ဘဏ္ဍာရေးနှင့် စီမံခန့်ခွဲရေး တာဝန်ခံ။ ငြိမ်းသာသည် သားယောက်ကျားလေး တစ်ဦးမွေးဖွားသည်။ ကလေးက ငယ်လွန်းသေး၍လော မသိ။ မည်သူနှင့် တူမှန်း အောင်မြတ် မကြည့်တတ်။ အောင်မြတ်သည် ကလေးနာမည်ကို “သာဝမ်း”ဟု မှည့်ခေါ်စေလိုက်သည်။ ခုနှစ်အိမ်တန်း၏ ပထမဆုံး မျိုးဆက် ၊ မိခင်ငြိမ်းသာ၏ သား ၊ သူရကား ကလေးကို ချီပွေ့ချော့မြူ၍ မဆုံး။ ကျော်သစ်က ခဏတစ်ဖြုတ်သာ နမ်းရှုံ့ချီပွေ့ပြီး ပြန်သွားသည်။ အောင်မြတ်နှင့် ပွဲစားတို့ တိုင်ပင်ရပြန်သည်။ ကလေးမိခင်ရှိလာပြီဖြစ်၍ အမျိုးသမီးဆောင် ထားသင့် ၊ မထားသင့် ။ ကလေးကို သူရနှင့် အတူထားလျှင် ၊ ငြိမ်းသာသည် သူရနှင့်သာ ဆက်ပြီး အတူတူနေလျှင် ကလေးသည် သူရကို ဖခင်အဖြစ် အသိအမှတ် ပြုလာလိမ့်မည်။ ထိုအခါ ဘုံမိသားစု စီမံကိန်းပျက်ဆီးသွားမည်။ သို့ရာတွင် လက်အောက်ကို ပြောဆိုမည်ဆိုပါက ကိုယ်တိုင်က လက်တွေ့လုပ်ပြဖို့လိုမည်ဟု အောင်မြတ် နားလည်သည်။ အောင်မြတ်သည် ခက်ခဲလွန်းသော ဆုံးဖြတ်ချက်ကို ချမှတ်လိုက်သည်။ မဉ္ဇူအား အဖွဲ့သားများနှင့် လိင်ဆက်ဆံခိုင်းရန် ၊ ဖမ်းဆီးလာခဲ့စဉ်က သူသည် စည်းကမ်းဖောက်သလို ဖြစ်ခဲ့သည်။ ယခု ပြန်လည် အလျော်ပေးမည်။ ပွဲစားက မကန့်ကွက်သော်လည်း မဲနှိုက်ပြီး တစ်ယောက်တည်းကသာ ဆက်ဆံစေရန် အကြံပြုသည်။ မဉ္ဇူသည် တစ်ဦးတည်းသော ကျန်းမာရေး ပညာ အသိရှိသူ ၊ ဖျားနာ နေမကောင်းဖြစ်သွားလျှင် အခက်တွေ့မည်။ လောလောဆယ် အခြေအနေတွင်လည်း ငြိမ်းသာသည် မီးတွင်းထဲမှာသာ ရှိသေးသည်။ အဖွဲ့သားအားလုံးကို ခေါ်၍ တိုင်ပင်စည်းဝေးသည့်အခါ သူရ မျက်နှာကတော့ မကောင်းလှ ။ အောင်မြတ်သည် သူ့ကို သတိပေးခြင်းဖြစ်သည်ဟု သူ နားလည်သည်။ မဉ္ဇူကတော့ ကံဆိုးသည်ဟုပင် ဆိုရမည်။ သူ့ရှေ့တွင်ပင် သူ့ကို လိင်ဆက်ဆံမည့်လူကို မဲနှိုက်ကြသည့်အခါ မဉ္ဇူ တောင်းဆိုသည်မှာ သူ့မျက်လုံးကို အဝတ်စည်း ပေးထားရန်သာဖြစ်သည်။ သူ့ကို ဆက်ဆံနေသူအား မည်သူမှန်း သူ မသိချင်။ နောက်ထပ်၍လည်း မပတ်သက်ချင်၍ဟု ဆိုသည်။ အောင်မြတ်က သဘောတူကြောင်းပြလိုက်သည်နှင့် မဥျှူသည် ပုဆိုးတစ်ပိုင်းကို ကပ်ကြေးနှင့် ညှပ်ကာ သူ့မျက်နှာကိုသူ အဝတ်နှင့်စည်း၍ အချူပ်ခန်းထဲ ဝင်ထိုင်နေတော့သည်။ မဲပေါက်သူက မဲကံကောင်းတတ်သူ ကျွဲကြီးပင်။ ဖြူလုံးက မဲ့ပြုံးပြုံး၍ အခန်းပြင်ထွက်သွားသည်။ ကျွဲကြီး လိုက်လံချော့မော့ရန် ဟန်ပြင်ပြီးမှ အောင်မြတ်ကို ဖျတ်ကနဲ လှည့်ကြည့်ရာ ခပ်စူးစူးကြည့်နေသော အောင်မြတ် မျက်ဝန်းများနှင့် သွားဆုံသည်။ ကျွဲကြီး သက်ပြင်းချ၍ အရက်ပုလင်းများရှိရာ အခန်းထောင့်သို့သွားပြီး ပုလင်းလိုက် ဆွဲယူ မော့ချလိုက်တော့သည်။ ကျွဲကြီး အရက်သောက်နေစဉ်မှာပင် ကျန်လူများလည်း အလျှိုအလျှို ထွက်ခွာသွားကြသည်။ မထွက်ပဲ တစ်ယောက်တည်း ကျန်နေသူက အောင်မြတ် ။ အောင်မြတ်သည် ကုလားထိုင်တွင် ကျကျနန ခြေတစ်ဖက်ချိတ်ထိုင်ရင်း ကျွဲကြီးလက်ထဲက အရက်ပုလင်းကို လက်ကမ်းပြီး လှမ်းတောင်းသည်။ ကျွဲကြီးက လှမ်းပေးလိုက်သည့်အခါ အောင်မြတ်သည် အနောက်တိုင်း ဆန်ဆန် ပုလင်းကို အပေါ်မြှောက်၍ ” ရဲဘော်စိတ်နှင့် ခုနှစ်အိမ်တန်း အတွက်..” ဟု ရေရွတ် ဆုတောင်းဟန်ပြုလိုက်ရင်း ပုလင်းကို မော့ချလိုက်သည်။ ကျွဲကြီး ကျေကျေနပ်နပ် ပြုံးလိုက်သည်။ အောင်မြတ်ကို ခေါင်းဆောင်နေရာတွင် လေးလေးစားစား သဘောထား၍ နေရာပေးထားခြင်းသည် ထိုစိတ်ဓာတ်များကြောင့်သာဖြစ်သည်။ လက်ရုံးရည် သက်သက်ချင်းသာ ယှဉ်မည်ဆိုလျှင် အောင်မြတ်လို လူမျိုး သုံးလေးယောက်ကိုပင် ကျွဲကြီးက မူမည်မဟုတ်။ ကျွဲကြီးသည် အောင်မြတ်၏ လက်မောင်း ပခခုံးရင်းကို ဖျတ်ကနဲ တစ်ချက်ပုတ်ကာ အသိအမှတ်ပြုကြောင်းပြသလိုက်ရင်း အချူပ်ခန်းထဲသို့ လှမ်းဝင်လိုက်သည်။ ကြမ်းခင်း ကောက်ရိုးစများအပေါ် နင်းမိသည့် ခြေသံ ပေါ်လာသည်နှင့် မဉ္ဇူသည် ဝတ်ထားသည့် အဝတ်တွေကို ချွတ်ဖယ်ပစ်လိုက်သည်။ ယောက်ကျားတွေသည် လိင်ဆက်ဆံတော့မည်ဆိုလျှင် အဝတ်တွေ ဖယ်ဖို့ ကြိုးစားမည်ပင်။ အောင်မြတ် သူ့ကို ဆက်ဆံသည့်အခါတိုင်း ထိုသို့ ပြုလုပ်နေကျဖြစ်လေရာ ယခု ဝင်လာသည့် လူကလည်း ချွတ်မည်ပင် ထင်သည်။ ဖြေရင်း ချွတ်ရင်း ဟိုကိုင် ဒီကိုင် ဖက်ရမ်း နမ်းရှုံ့ကြလိမ့်ဦးမည်။ အချိန်ကြာသည်။ မြန်မြန်ပြီး မြန်မြန် ဝဋ်ကျွတ်သည်ဟု တွေး၍ အဆင်သင့် ပြင်ပေးလိုက်ခြင်းပင်။ ကျွဲကြီးတင်မက အခန်းအပြင်မှ အောင်မြတ်ပါ ပါးစပ်အဟောင်းသားဖြစ်သွားကြသည်။ မဉ္ဇူတွင် ကိုယ်ဝန် ၂ လ ရှိနေပြီဖြစ်ကြောင်း သူကိုယ်တိုင် ပြောပြထား၍ သူတို့ သိထားကြသည် မှန်သော်လည်း အပျိုဗိုက်ဖြစ်၍ ဗိုက်အလုံးက သိပ်မပေါ် ။ ရှိနေမှန်းတောင် မသိရချေ။ ယခု အင်္ကျ ီ ချွတ်လိုက်တော့မှ ယောင်ယောင်လေး ပူနေသော ဗိုက်သားဝင်းဝင်းလေးသည် အလယ် ချက်ပေါက်အထက်မှ မည်းမည်း အစင်းရာလေး ထင်းနေအောင် ပေါ်လျက် ဝင်းဖြူနေသည်မှာ ထိရက်စရာပင် မရှိ။ ကျွဲကြီး ရုတ်တရက် ခြေလှမ်းတန့်သွားပြီး အောင်မြတ်ထံ လှမ်းကြည့်မိမည် တွေးမိသော်လည်း ချက်ချင်း စိတ်ထိန်း၍ အခန်းထဲ ဝင်ရန်သာ ကြိုးစားလိုက်သည်။ အောင်မြတ် ခန္ဒာကိုယ်ကြီးသည် ဗိုက်လုံးဖြူဖြူ ဝန်းဝန်းလေးကို မြင်ရသည့်အချိန်တွင် တွန့်ကနဲ ဖြစ်သွားသလို လက်တွေက ကုလားထိုင် လက်ရန်းအား ဆင်းကနဲ ဆုပ်လိုက်မိသည်။ သို့ရာတွင် ချက်ချင်းပင် ကျန်လက်ထဲမှ အရက်ပုလင်းအား ပါးစပ်တွင်တေ့၍ မော့ချလိုက်ခြင်းအားဖြင့် အာရုံကို ပြောင်းယူလိုက်သည်။ ကျွဲကြီးသည် မဉ္ဇူ၏ ပခုံးသားလေးများကို ကိုင်ကာ ကြမ်းပေါ်သို့ အသာအယာ လှဲချစေသည်။ မျက်နှာလှလှလေးကား ပုဆိုးပိုင်းဖြင့် ချည်နှောင် ဖုံးကွယ်ထား၍ မမြင်ရသလို နမ်းရှုံ့လို့လည်း အထိအတွေ့မကောင်းနိုင်။ ထို့ကြောင့် လည်တိုင်ကျော့ကျော့လေးကို ဖွဖွညင်သာ နမ်းရှုံ့၍ ရင်သားမို့မို့များကို ဆုပ်နယ်ကာ စိတ်ထလာအောင် ကြိုးစားလိုက်ရသည်။ ပုံမှန်အားဖြင့် ကျွဲကြီးလို လူသည် မိန်းမမြင်သည်နှင့် လိင်တံထောင်လာသည့် လူမျိုးဖြစ်သည်။ သို့ရာတွင် ယခုတစ်လော ဖြူလုံး၏ လက်ချက်ဖြင့် ညစဉ် သုတ်ထွက်နေရသောကြောင့် မြင်ရုံမျှနှင့်တော့ လိင်တံက မထောင်တော့။ အောင်မြတ် မျက်ဝန်းများကို စေ့စေ့တင်းတင်း မှိတ်ချလိုက်ကာ မျက်နှာ လွှဲလိုက်မိသည်။ မဉ္ဇူကို တစ်ခြားယောက်ကျားတစ်ယောက်က သည်လို ထိတွေ့ကိုင်တွယ်နေခြင်းအား သူ မကျေနပ်။ မဉ္ဇူ၏ ရင်သားများသည် နူးညံ့သလိုလိုနှင့် ခပ်တင်းတင်းလေးရှိလွန်းသည်။ မျက်နှာလေးက ချောလွန်းလှသလို ကိုယ်လုံးကလည်း တစ်ကယ့် ငါးရံ့ကိုယ်လုံးပမာ တင်းတောင့်ပြေပြစ်လွန်းသည်။ နှမျောသလိုလို ၊ ဒေါသထွက်သလိုလို ဖြစ်လာနေသော စိတ်ကို အောင်မြတ် သူ့ဘာသာသူ ချက်ချင်း သတိထားမိသွားရင်း လက်ထဲမှ ပုလင်းကို မော့ချလိုက်ပြန်သည်။ ကျွဲကြီးကား လုပ်ငန်းစရန် ပြင်နေလေချေပြီ။ ပေါင်တံ သွယ်သွယ်တင်းတင်းလေး နှစ်လုံးအကြားတွင် နေရာဝင်ယူရင်း စောက်ဖုတ် နှုတ်ခမ်းအဝလေးကို လိင်တံနှင့် ထောက်နေသည်။ မနှိုးဆွရ သေးသောကြောင့်လည်း မသိ။ မဉ္ဇူ၏ ကိုယ်အတွင်းမှ မည်သည့် ချောဆီမျှ ထွက်ကျမလာ။ ထို့ကြောင့် လိင်တံကြီးသည် အပေါက်ဝလေးတွင် တင်းခံနေသည်။ ကျွဲကြီး လိင်တံပေါ် တွံတွေး ထွေးချလိုက်ရင်း ပြင်ပ အကူအညီယူကာ ဖိထည့် သွင်းလိုက်ပြန်သည်။ လိင်တံ ထိပ်ဖူးကြီး မဉ္ဇူ၏ ကိုယ်ပေါက်လေးအတွင်းသို့ အိကနဲ နစ်ဝင်သွားသည်။ မဉ္ဇူ ခါးလေး ကော့ကာ ကြမ်းခင်း ကောက်ရိုးစများကို ခပ်တင်းတင်း ဆုပ်ညှစ်လိုက်သည်။ အောင်မြတ် ရင်ထဲတွင် ဒိန်း ကနဲ မြည်သံ ကြားလိုက်ရသကဲ့သို့ရှိပြီး ထိုင်နေရာမှ ထရပ်လိုက်မိသည်။ ကျွဲကြီး၏ လိင်တံသည် မဉ္ဇူ၏ ကိုယ်လေးအတွင်းသို့ စိုက်ဝင်နေချေပြီ။ ကျွဲကြီးသည် ဖြေးဖြေးချင်းပင် အဝင်အထွက်ကို စတင်သည်။ မဉ္ဇူ၏ ကိုယ်လုံးလေးသည် သိမ့်သိမ့်လေး လှုပ်ရှားလာသည်။ မည်မျှပင် စိတ်မပါဘူးဆိုစေ မိန်းမတစ်ယောက်၏ ခန္ဒာကိုယ် သဘာဝအတိုင်း အတွင်းအင်္ဂါလမ်းကြောင်းအတွင်း ထိုးဝင်လာနေသော လိင်တံကြီးကို မဖြစ်မနေ လက်ခံ ထားရသည့်အခါ ချောဆီ အရည်ကြည်များ ထွက်အံကျလာတော့သည်။ ကျွဲကြီး၏ လိင်တံသည်လည်း ကိုယ်ဝန်ဆောင်ထားရသည့် အမျိုးသမီးတစ်ဦး၏ နူးညံ့တင်းကျပ်လွန်းနေသော သားအိမ်လမ်းများအတွင်း ဝင်ထွက် သွားလာနေရသည်ဖြစ်ရာ ခံစားမူအရသာ ကောင်းလွန်းနေသည်။ အောင်မြတ် ဖြေးဖြေးချင်း ကုလားထိုင်ပေါ် ပြန်ထိုင်ချလိုက်ရင်း ထိုမြင်ကွင်းကို စိုက်ကြည့်နေသည်။ လက်ထဲမှ ပုလင်းကို ထပ်အမော့ အရက်ကုန်နေသည်ကို ယခုမှ သတိထားမိ၍ ပုလင်း သွားယူရသည်။ အောင်မြတ် ကုလားထိုင်သို့ ပြန်ထိုင်ချိန်တွင် ကျွဲကြီး၏ လှုပ်ရှားမူက အနည်းငယ် မြန်လာနေချေပြီ။ မဉ္ဇူ၏ ကိုယ်လုံးလေးသည် လမ်းကြမ်းကြမ်းတွင် မောင်းနှင်နေသော လှည်းပေါ်မှ လူကဲ့သို့ ယိမ်းထိုး လှုပ်ခါလျက်။ ခေါင်းနောက်စေ့တွင် ချည်နှောင်ထားသော ပုဆိုးပိုင်း အထုံးလေးသည် ကြမ်းပြင်နှင့် ပွတ်တိုက်ဖန် များလာသည့်အခါ ဖြေးဖြေးချင်း ပြေလျော့လာနေသည်။ တစ်ချက် ကျွဲကြီး မာန်ထာလာပြီး ခပ်သွက်သွက်လေး အဆောင့် မျက်နှာကို စည်းနှောင် ဖုံးကွယ်ထားသော ပုဆိုးပိုင်းလေးသည် ကွာကျသွားသည်။ မျက်လုံးစုံမှိတ်၍ ပေါင်ကားပေးကာ ကျွဲကြီးကို လက်ခံနေရသည် မဉ္ဇူသည် ချက်ချင်းဆိုသလို သတိထားမိပြီး မျက်နှာကို လက်ဝါးနှင့် အုပ်ကာ ဖုံးကွယ်လိုက်သည်။ ပြီးလျှင် ခါးလေး လိမ်၍ ကျွဲကြီးမျက်နှာကို မမြင်နိုင်ရအောင် ကြိုးစားသည်။ မာန်ထနေပြီ ကျွဲကြီးကား ခါးကျဉ်ကျဉ်လေးကို စုံကိုင်၍ ထိုင်ရက်အနေအထားပြောင်းကာ အလိုးမပျက်။ မဉ္ဇူသည် ခါးလိမ်နေသည်ကို သတိထားမိသွားပြန်သည်။ အထဲမှ သန္ဓေသားကို ထိခိုက်သွားမည် စိုးရသည်။ သူ့ကို ဆက်ဆံနေသူသည် မည်သူမည်ဝါဖြစ်သည်ကိုလည်း မသိလို ။ထို့ကြောင့် ကျွဲကြီး၏ လက်ဖဝါးကြီးများကြားမှ အတင်းရုန်းကာ မှောက်ချလိုက်သည်။ ကျွဲကြီးကလည်း အလိုက်သင့်ပင် ဖြေလျှော့ လွှတ်ပေးလိုက်ကာ မဉ္ဇူ မှောက်အနေအထား ရောက်သည်အထိ စောင့်နေလိုက်သည်။ မှောက်ခုံကလေး ဖြစ်တော့မှ ခါးမှ စုံကိုင် ဆွဲမကာ ဒူးထောက် ဖင်ကုန်းအနေအထားဖြစ်အောင် ပြင်သည်။ ပြီးသည်နှင့် နောက်မှနေ၍ ခါးကျဉ်ကျဉ်လေးကို စုံကိုင်ကာ ဆောင့်တော့သည်။ ကံဟုပင် ဆိုရမည်လော ။ မဉ္ဇူ မရည်ရွယ်ပါပဲ မှောက်ချလိုက်သည့် ဘက်သည် အောင်မြတ် ထိုင်နေရာဘက်သို့ ဖြစ်လေရာ လေးဘက်ထောက်ရက်ကလေး ရှိနေသော မဉ္ဇူ၏ မျက်ဝန်းများသည် အောင်မြတ် မျက်ဝန်းများနှင့် သွားဆုံသည်။ အောင်မြတ်၏ မျက်ဝန်းများတွင် သွေးကြောများဖောင်းကြွလာကာ နီရဲနေကြောင်း မဉ္ဇူ သတိထားမိသွားသည်။ ရင်ထဲတွင် ကျေနပ်သလိုလို ခံစားချက်သည် ထူးဆန်းစွာ ဖြစ်တည်သည်။ အောင်မြတ် သဝန်တိုနေပြီဖြစ်ကြောင်း မဉ္ဇူ တပ်အပ်သေချာစွာ ပြောနိုင်သည်။ တစ်ကယ်တော့ မဉ္ဇူ အောင်မြတ်ကို မချစ် ။ မချစ်သည့်အပြင် မုန်းတောင် မုန်းသေးသည်။ အတင်း အဓမ္မ ကိုယ်ကာယကို ဆေးခတ်၍ ကြံစည်ခဲ့သူ။ ယခု သူသည် နာကျင်လွန်းသော ခံစားချက်ဖြင့် မဉ္ဇူကို ကြည့်နေသည်။မိန်းမတစ်ယောက်၏ မာယာသည် အသိဉာဏ်က မဆုံးဖြတ်ရသေးခင်မှာပင် အလိုအလျောက် ပြုမူမိသည်။ မဉ္ဇူ ခါးလေးကော့၍ စိတ်ပါလာသယောင် ညည်းညူဟန်ပြုလိုက်သည်။ ကျွဲကြီး၏ လိင်တံက ကြီးသည် ၊ ရှည်သည်။ သို့ရာတွင် မိန်းမတစ်ယောက်အတွက် ကြီးကြီးသေးခြင်းသည် မည်သည့် ပြဿနာမျှ မရှိ။ စောက်ဖုတ်ဆိုသည်မှာ စအိုပေါက်ကဲ့သို့ အချဲ့ခံရပြီးသည်နှင့် ကျယ်သွားရိုး မရှိ။ အချိန်တန်၍ ခဏမျှကြာလျှင် လက်သန်းလုံး တစ်ပေါက်စာမျှသာ ကျန်အောင် ပြန်ကျူံ့သွားတတ်သည့် သဘာဝရှိသည်။ အဓိက အချက်မှာ စိတ်ပါလာအောင် ပြုနိုင်စွမ်းပင်။ ယခု မဉ္ဇူ စိတ်ပါသည်တော့ မဟုတ်။ စိတ်ပါချင်ယောင် ဆောင်ခြင်းဖြစ်သည်။ စိတ်ပါလာလျှင် အောင်မြတ် ပိုခံစားရမည်ထင်၍ ပြုမူလိုက်ခြင်းပင်။ မဉ္ဇူ၏ ညည်းညူသံလေးသည် အောင်မြတ်အတွက် ထိရောက်ခြင်း ရှိ / မရှိ အကဲမခတ်နိုင်ခင်မှာပင် ထိရောက်သွားသူက ကျွဲကြီးဖြစ်သည်။ လိင်ဆံနေသည့် မိန်းမဖော်ဆီက စိတ်ပါလာသည်ဆိုခြင်းသည် ဆက်ဆံနေသူ အမျိုးသားအဖို့ အင်အားတစ်ရပ်ပင်။ ထို့ကြောင့် မာန် ပိုထလာကာ ဆောင့်ချက်များ သွက်လာသည်။ မဉ္ဇူ ခေါင်းလေးပင်မထောင်နိုင်တော့အောင် နောက်ကနေ တလမန်းကြမ်း ဆောင့်တော့ရာ မဉ္ဇူလေးသည် ခေါင်းငိုက်ကျသွားရရင်း တစ်ကိုယ်လုံး တုန်ခါနေတော့သည်။ “အား..အ..” ဆိုသည့် ညည်းညူသံများသည် အောင်မြတ်၏ နားစည်မှတစ်ဆင့် နှလုံးသားထဲသို့ ထိတိုင် သံရည်ပူပူဖြင့် စီးမျောလောင်းသွင်းခံလိုက်ရသကဲ့သို့ တိုးတိတ်ကြမ်းတမ်းလွန်းစွာ စီးဝင်သွားကြသည်။ နုလုံးသားသည် တစ်ဒိုင်းဒိုင်းမြည်အောင် ခုန်နေရင်း မျက်နှာလေး ရှုံ့မဲ့ကာ ညည်းညူနေသော မဉ္ဇူကို မြင်နေရသည်။ ဖြစ်နိုင်လျှင် ကျွဲကြီးကို ခါးကြားမှ သေနတ်ထုတ်၍ ပစ်ချလိုက်ကာ မဉ္ဇူလက်ကိုဆွဲ၍ “ဘယ်နား နာသွားသေးလဲ” ဟု မေးချင်သည်။ သို့ရာတွင် သူသည် ခေါင်းဆောင်တစ်ယောက်ဖြစ်သည်။ လူဘုံ လူ့လောက တစ်ရပ်လုံးအတွက် စံနမူနာပြ လူအဖွဲ့အစည်း တစ်ရပ် ထူထောင်မည့်သူဖြစ်သည်။ နှလုံးသားကိုသာမက အသက်ကိုပင် ရင်း၍ လူ့လောက ကောင်းကျိုးဆောင်ရွက်မည်ဟု ဆုံးဖြတ်ထားသူ မဟုတ်ပါလောဟု ကိုယ့်ကိုကိုယ် ပြန်ပြောသည်။ သို့ရာတွင် မျက်ဝန်းထောင့်စွန်းများမှ မျက်ရည်ပူ တစ်စက်သည် အောင်မြတ် မထိန်းလိုက်နိုင်ပင်မှာခင် ဖြုတ်ကနဲ စီးကျသွား လေတော့သည်…….။

------------------------------------------

အပေါ်က ဗွီဒီယိုဒေါင်းရန် ဒီစာကြောင်းအား နှိပ်ပါ

------------------------------------------

နောက်ဆုံးတင်ထားသော ဖူးဇာတ်ကား (၁၀) ကား

နောက်ဆုံးတင်ထားသော ဖူးစာအုပ် (၁၀) အုပ်

ဆက်လက်ကြည့်ရူ့ရန် ကြုံရာကျဗန်း ပိုစ့်များ