““အားးကျွတ် ကျွတ် ကျွတ်”” မပန်းနွယ်တစ်ယောက် တစ်ကိုယ်လုံးနွမ်းနယ်လျက် နာကျင်ကိုက်ခဲနေလေသည်။ အထူးသဖြင့် ပေါင်သားများနှင့်ဆီးစပ်တစ်ပြင်လုံးက တစ်စစ်စစ်ဖြင့် နာကျင်နေသောကြောင့်စုပ်သပ်လျက်ညီးညူလိုက်သည်။
အထူးအားဖြင့် မပန်းနွယ်၏စောက်ဖုတ်အတွင်းဆီမှ ကျင်ကျင်နာနာစပ်ဖျင်းဖျင်းဖြစ်နေသော ဝေဒနာကို တမျှင်းမျှင်းခံစားနေရလေသည်။ မပန်းနွယ်၏အဝတ်ကင်းမဲ့သော ခန္ဓာကိုယ်ကို အိစက်ညက်ညောသည့်မွေ့ယာကြီးထက်တွင်ပျော့ခွေစွာဖြင့် လဲလျောင်းရင်းမှ နာကျင်မှုများကိုခံစားနေရခြင်းဖြစ်သည်။ ညစ်ထေးပေကျံနေသော သူမ၏ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံးကို ဆေးကြောသုတ်သင်ပစ်လိုသောဆန္ဒက ဖြစ်ပေါ်လာသည်။
အထူးသဖြင့် ပေါင်ကြားနှင့်စောက်ဖုတ်အနီးတစ်ဝိုက်တွင် စိုစိစိအရေများစေးကပ်နေခြင်းကို ဆေးကြောပစ်လိုက်ချင်သည်။ မပန်းနွယ်အနေဖြင့် တစ်ချက်ရှိုက်ပြီးခန္ဓာကိုယ်တစ်ချက်လှုပ်ရှားလိုက်တိုင်းမှာ သူမ၏စောက်ဖုတ်ထဲမှအရည်ပြစ်ချွဲချွဲများက ပွက်ကနဲအန်ကျလာသည်ကိုက စိတ်ပျက်စရာဟုယူဆမိသည်။
သို့သော်လည်း မျက်စိထဲတွင် အဖေဖြစ်သူ၏မျက်နှာကိုပြန်လည်မြင်ယောင်မိသည်တွင် အဖေ့အတွက်ဟူသော စိတ်ကဖြစ်ပေါ်လာသဖြင့် ကျေနပ်မိသယောင်ရှိလေသည်။ နာကျင်မှုဝေဒနာကို ခံစားနေရင်းမှအဖေဖြစ်သူ ဦးစိုးလှိုင်တစ်ယောက် ဂါတ်ထဲမှလွတ်ပါစေကြောင်းဆုတောင်းနေမိပါသည်။ ဖြစ်ပျက်ခဲ့သော အဖြစ်အပျက်များသည် မပန်းနွယ်အားရုပ်ရှင်အနှေးပြကွက်ပမာ ပြန်လည်၍စိတ်မျက်စိထဲမြင်ယောင်လာရလေတော့သည်။
အချိန်ကား မြန်မာနိုင်ငံ ကိုလိုနီနယ်ချဲ့အောက်သို့ကျွန်သဘောက်ဘဝရောက်ရှိနေသော တစ်ချိန်ဖြစ်သည်။ မပန်းနွယ်တို့နေထိုင်သော နေရာသည်ကား ဧရာဝတီမြစ်ဝကျွန်းပေါ်ဒေသဖြစ်သည်။ ဧရာဝတီမြစ်ကမ်းနံဘေးတွင်ရှိသော သဲကုန်းရွာလေးဖြစ်သည်။ မပန်းနွယ်တွင် အမေဟူသည်မရှိတော့ဘဲ အဖေဦးစိုးလှိုင်နှင့် အဖေတစ်ခု သမီးတစ်ခုဖြင့်နေလာခဲ့သည်။
မပန်းနွယ်တို့သားအဖမှာ တံငါလုပ်ငန်းကိုလုပ်ကိုင်ကြသူများဖြစ်သည်။ သဲကုန်းရွာထဲတွင် အိမ်ရှိပါသော်လည်း ယခုအချိန်သည်ကား နွေရာသီသဲသောင်ထွန်းချိန်ရောက်လာသဖြင့် မပန်းနွယ်တို့သားအဖမှာ ဧရာဝတီမြစ်ကမ်းဘေး သဲသောင်ပြင်ပေါ်တွင်တဲဆောက်ပြီးနေထိုင်ကြသည်။ သို့မှ ဧရာဝတီမြစ်အတွင်းတွင် ငါးဖမ်းလုပ်ငန်းကိုလုပ်ကိုင်လျက် သားငါးများအလွယ်တကူဖမ်းယူနိုင်မည်ဖြစ်လေသည်။
မပန်းနွယ်တို့သားအဖ တဲဆောက်သည့်သောင်ပြင်တွင် အခြားသောတံငါသည်မိသားစုများ၏ တဲအိမ်များလည်းရှိသည်။ မပန်းနွယ်တို့သားအဖမှာ စည်းကမ်းနှင့်နေထိုင်သူဖြစ်သည်။ တံငါသည်လုပ်ငန်းကို လုပ် စားနေသည်ဆိုသော်လည်း ဘုရားတရားကြည်ညိုရင်းစွဲရှိသည်။
မပန်းနွယ် ဖခင်ဦးစိုးလှိုင်ဆိုလျှင်လည်း အသောက်အစားလုံးဝမရှိ၊ ကင်းစင်လေသည်။ ဘေးမှတဲအိမ်များကား ဤသို့မဟုတ်ကြပါချေ။ တံငါသည်အချင်းချင်း အုပ်စုဖွဲ့လျက်ညစဉ်သောက်စားမူးယစ်နေကြသဖြင့် မပန်းနွယ်တို့သားအဖအတွက်အနှောင့်အယှက်သဖွယ်ဖြစ်နေလေသည်။
အစပထမတွင် သူတို့နှင့် အတူတူအရက်သေစာသောက်စားရန်အတွက်ဦးစိုးလှိုင်အားဆွယ်ကြသေးသည်။ ဦးစိုးလှိုင်မှာ သမီးမိန်းကလေးရှိသည်ဖြစ်သဖြင့် သူတို့အလိုကို လိုက်လျောခြင်းမရှိပါချေ။ ရှိပါသော်လည်း ကိုယ်တိုင်ကိုယ်ကြ အရက်မသောက်ဘဲ အမြည်းစားသူဖြစ်သည်။
သို့အတွက် တဲနီးချင်းများအနေဖြင့် ကိုစိုးလှိုင်ကို နောက်ပိုင်းတွင်မခေါ်တော့ဘဲ ကိုစိုးလှိုင်နှင့်မိတ်ဆွေမပျက်နေထိုင်လာခဲ့လေသည်။ တဖြည်းတဖြည်းနှင့် ကိုစိုးလှိုင်တို့သားအဖနှင့် တဲနီးချင်းများမှာ နီးလျက်နှင့်
ဝေးနေကြသည်။
ယနေ့ညမှာတော့ ကိုစိုးလှိုင်တို့နေထိုင်ရာ သဲသောင်ပြင်သို့ ပုလိပ်များကရောက်ရှိလာလေသည်။ ပြီးနောက်သဲသောင်ပြင်မှ တဲများတွင်ရှိသောတံငါသည်များကို ဖမ်းသွားလေတော့သည်။ ပုလိပ်များ၏အဆိုအရမူ ဓါးပြများသည်တံငါသည်ယောင်ဆောင်လျက် မြို့ပေါ်ရှိ ချစ်တီးတိုက်ကိုဓါးပြတိုက်သွားလေရာ တံငါသည်ဟူ၍ သဲသောင်ပြင်တွင်တွေ့ရသောတံငါသည်များကိုဖမ်းဆီးလေတော့သည်။
မမျှော်လင့်ဘဲဖြစ်ပေါ်လာသော အခြေအနေတွင် ကိုစိုးလှိုင်မှာလည်း တံငါသည်တစ်ယောက်ဖြစ်သဖြင့် အဖမ်းခံရသည့်အထဲပါဝင်လေတော့သည်။ ကိုစိုးလှိုင်ကို ကျန်သည့်တံငါသည်များနှင့် တစ်ဖွဲ့ထဲဖြစ်သည်ဆိုကာ ဖမ်းသွားခြင်းဖြစ်၏။မပန်းနွယ်မှာလည်း ဖခင်ဖြစ်သူဦးစိုးလှိုင်မှာ အပြစ်မရှိကြောင်းတွင်တွင်ပြောသော်လည်းမရသဖြင့် သူ့အဖေတို့အားခေါ်ဆောင်ရာ ဂါတ်တဲအထိလိုက်ပါသွားတော့လေသည်။ ဂါတ်တဲတွင် မပန်းနွယ်မှာ သူ့အဖေတွင် အပြစ်မရှိကြောင်းတောင်းပန်သော်လည်း မရဘဲရှိနေလေသည်။
ဂါတ်တဲတွင်ရှိသော ပုလိပ်သားတစ်ဦးကမူ ဂါတ်တဲတွင်ဌာနအုပ်မရှိသေးပါကြောင်း၊ အပြစ်မရှိကြောင်းကို ဌာနအုပ်ထံသွားပြောလျှင် အဆင်ပြေနိုင်ကြောင်းပြောဆိုသဖြင့် မပန်းနွယ်မှာ ဌာနအုပ်ကိုထွန်းကြိုင်ရှိရာသို့ထွက်လာခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ မြို့ပေါ်သို့ သိပ်အရောက်အပေါက်မရှိလှသော မပန်းနွယ်မှာ ပုလိပ်သားလေးပေးလိုက်သော လိပ်စာစာရွက်ကိုယူပြီး ဌာနအုပ်ကိုထွန်းကြိုင်နေသည်ဆိုသော အိမ်ရှိရာသို့လာခဲ့လေသည်။
ဌာနအုပ်ကိုထွန်းကြိုင်နေသော အိမ်မှာခြံဝန်းကျယ်ကြီးတစ်ခုတွင် တည်ရှိလေကြောင်း မပန်းနွယ်တွေ့လိုက်ရသည်။ ဌာနအုပ် ကိုထွန်းကြိုင်၏အိမ်ကိုလာခဲ့ရစဉ်ကလည်း ဟိုမေးသည်မေးဖြင့် လာခဲ့ရပြီး ပုလိပ်သားလေးပေးလိုက်သော လိပ်စာ စာရွက်ကိုကိုင်လျက်မေးကာလာခဲ့ရခြင်းဖြစ်သည်။ ဌာနအုပ် ကိုထွန်းကြိုင်၏အိမ်ရှိသော လမ်းထဲတွင်ကား ခြံဝန်းကျယ်ကြီးများသာရှိသည်။
တစ်ခြံနှင့်တစ်ခြံ ခပ်လှမ်းလှမ်းမှာရှိပြီး ခြံစည်းရိုးပုဏ္ဏားရိပ်ပင်များက လူတစ်ရပ်ကျော်ကျော်မြင့်အောင် ကာရံထားသဖြင့် ခြံဝင်းထဲကို အလွယ်တကူမြင်နိုင်ခြင်းမရှိသလို၊ ခြံဝင်းထဲတွင် ဘာတွေဘဲလုပ်လုပ်အခြားခြံများမှ မကြားမမြင်နိုင်ဘဲရှိလေသည်။ ဌာနအုပ် ကိုထွန်းကြိုင်မှာ ဤခြံဝန်းတွင်နေထိုင်သည်မှာ အကြောင်းရှိလေသည်။
ထိုခြံဝင်းထဲတွင် ကြက်ဝိုင်း၊ ဖဲဝိုင်းစသည့်မကောင်းမှုများကို ချိန်းဝိုင်းအဖြစ်ကိုထွန်းကြိုင်မှဦးဆောင်ပြီး ဆောင်ရွက်ကာဝင်ငွေဖြောင့်နေ၍ပင်ဖြစ်သည်။ ထို့အပြင် ကိုထွန်းကြိုင်က မိန်းမဘက်တွင်အလွန်လိုက်စားသူဖြစ်ပြီး မြို့ထဲမှဖာသည်များကို အမြဲလိုလိုခေါ်ပြီး ပျော်ပါးသူဖြစ်သည်။
အခြားဌာနများမှ မိတ်ဆွေများအတွက်ကိုလည်း စီစဉ်ပေးသည်။ နောက်တစ်ခုကတော့ ဂါတ်တဲမှာဖြစ်ပေါ်လာသော အမှုအခင်းများနှင့်မလွတ်ကင်းသော မိန်းမများကိုဤအိမ်တွင်ခေါ်ယူလျက် ကာမဆက်ဆံမှုပြုလေသည်။ အလွန်ပင်ရိုင်းပျပြီး ညစ်ပတ်စုတ်ပဲ့သော ဌာနအုပ်ကိုထွန်းကြိုင်ပင်ဖြစ်သည်။
ယခုလည်း မပန်းနွယ်တို့အမှုတွင်လည်း မပန်းနွယ်၏ဖခင်ဖြစ်သူ ကိုစိုးလှိုင်မပါဝင်မှန်းသိပြီးဖြစ်သည်။ သို့သော်လည်း တံငါသည်အလုပ်ကို အဖေဖြစ်သူကိုစိုးလှိုုင်နှင့် ဒိုးတူဘောင်ဖက်လုပ်ကိုင်နေသူဖြစ်သဖြင့်မပန်းနွယ်၏ ကိုယ်ခန္ဓာအချိုးအစားမှာ သူ့နေရာနှင့်သူ ကျနလှပေသည်။ အရှိုက်၊ အဝိုက်၊ အကောက်၊ အဖြောင့်၊ အဖု၊ အချိုင့်တို့က မပန်းနွယ်ကိုယ်ခန္ဓာမှာ ခပ်မြင့်မြင့်အရပ်လေးနှင့် လိုက်ဖက်ညီစွာတည်ရှိနေသည်။
ထို့အတွက် မပန်းနွယ်ခန္ဓာကိုယ်အဆစ်အပေါက် ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်သည် ယောင်္ကျားသားတွေအတွက် မက်လောက်စရာချည်းဖြစ်နေလေတော့သည်။ ဒီတော့ မြာပွေသူ၊ ကာမသိုက်တူးသမားဖြစ်သူအသစ်ကလေး၊ အငန့်ကလေးကိုမှကြိုက်သူ ကိုထွန်းကြိုင်အတွက် မပန်းနွယ်ဆီမှကာမပန်းဦးခြွေရန်အတွက် ချောင်းနေသည်မှာကြာပြီဖြစ်လေသည်။ ယခုမတော့ ဌာနအုပ် ကိုထွန်းကြိုင်အတွက် အဆီတဝင်းဝင်းအသားခပ်များများရှိလှပြီး ဆူဖြိုးလှသော မပန်းနွယ်ဟူသော ဝက်ပျိုမလေး၏အသားကို စားသုံးတော့မည်ဖြစ်သည်။
ချစ်တီးတိုက်ကို ဓါးပြတိုက်သူတို့မှာ တံငါသည်များအပါအဝင် လူဆိုးများဖြစ်သော်လည်း မပန်းနွယ်၏အဖေ ကိုစိုးလှိုင်မပါမှန်းသိပြီးဖြစ်သည်။ မပါပေမယ့်လည်း မပန်းနွယ်၏ကာမကိုအရယူရန်ဖြစ်သဖြင့်မပန်းနွယ်အဖေ ကိုစိုးလှိုင်ပါဖမ်းခဲ့ရန်မှာကြားလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။ အဖေတစ်ခု၊ သမီးတစ်ခုသာရှိသောအချိန်၊ သဲသောင်ပြင်ရှိတဲများကလည်းမလုံခြုံ၊ ဒီတော့မပန်းနွယ်တစ်ယောက်ထဲ တဲမှာထား၍ဖြစ်မှာမဟုတ်ချေ။ ဒီတော့အဖေဖြစ်သူကို ဖမ်းဆီးလိုက်သည်နှင့် မပန်းနွယ်မှာအကူအညီလိုလာတော့မည်။
ဒီတော့ ဂါတ်တဲမှတပည့်ပုလိပ်လေးကို ကြိတ်မှာကြားထားပြီးဖြစ်သည်။ မပန်းနွယ်လာသည်နှင့် ဌာနအုပ်ကိုထွန်းကြိုင်ကိုသွားတွေ့စေလိုကြောင်း တောင်းပန်လျှင်ရနိုင်ကြောင်းစကားထည့်ရန်မှာထားပြီးဖြစ်ရာ တပည့်ကျော်ကလည်းအစီအစဉ်အတိုင်းလုပ်လေသည်။မပန်းနွယ်တစ်ယောက်သူ့ဆီလာပြီဖြစ်ကြောင်းသတင်းရသည်နှင့် ခြံဝင်းကြီးထဲမှာ ဘယ်သူမှမနေအောင်အပြင်လွှတ်ထားပြီးဖြစ်သည်။
သို့မှသာ မပန်းနွယ်ကို လိုးချင်တိုင်းလိုးလို့ရမှာဖြစ်သည်။ မပန်းနွယ်ကိုတစ်ညလုံးလိုး၍ဝပြီးသောအခါမှ သူမအဖေကိုစိုးလှိုင်ကို လွှတ်လိုက်စေမည်ဖြစ်သည်။ နောက်တစ်ခါ မပန်းနွယ်ကိုလိုးချင်သည့်အခါတွင်လည်း သူမအဖေကိုစိုးလှိုင်ကို ဂါတ်တဲခေါ်ယူချုပ်ထားခြင်းဖြင့် မပန်းနွယ်မှာသူ၏အလိုကိုလိုက်ပြီး အလိုးခံမည်ဖြစ်သည်။
ဤသို့အစီအမံချထားခဲ့ခြင်းအား မပန်းနွယ်မှာမသိသဖြင့် ပုလိပ်သားလေးလမ်းညွှန်သည့်အတိုင်းလာခဲ့ရာ လိပ်စာ စာရွက်မှာပါသည့်အတိုင်း အိမ်အမှတ်မှာမှန်နေသည်ကိုတွေ့ရသည်။““အိမ်ရှင်တို့…..အိမ်ရှင်တို့..””မပန်းနွယ်မှာ ခပ်အုပ်အုပ်လေးလှမ်းခေါ်သော်လည်း ထူးသံလည်းမကြားရသောကြောင့် ဟုတ်မှဟုတ်ပါ့မလားဟူ၍ စဉ်းစားလိုက်သည်။
အနီးအနားခြံဝန်းထဲတွင်လည်းကောင်း၊ မပန်းနွယ်ဝင်လာရာလမ်းတစ်လျှောက်လုံးမှာလည်းကောင်း လူဟူ၍မပြောနှင့် ခွေးတစ်ကောင်ကြောင်တစ်မြီးတောင်မှ မတွေ့ရချေ။ မည်သူ့ကိုအကူအညီတောင်းရမှန်းလည်း မသိချေ။ သို့နှင့်မပန်းနွယ်မှာ ခြံတံခါးကိုတွန်းလိုက်ရာ ခြံတံခါးမှာ အလွယ်တကူပွင့်သွားလေသည်။ သို့နှင့် မပန်းနွယ်မှာ ခြံဝန်းထဲသို့လှမ်းဝင်လျှောက်လာခဲ့သည်။ မပန်းနွယ်အဖို့မှာကား အဖေဖြစ်သူဂါတ်တဲမှပြန်လွတ်နိုင်ရေးအတွက်သာ စဉ်းစားထားသဖြင့် မည်သည့်အန္တာရယ်၊ မည်သည့်ရန်သူမှကြောက်ရွံ့ခြင်းမရှိတော့ဘဲ ခြံတံခါးကိုတွန်းဖွင့်ပြီး ဝင်လာခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။
ခြံဝန်းထဲတွင် သစ်ပင်များကိုသူ့နေရာနှင့်သူစိုက်ပျိုးထားသဖြင့် အုပ်အုပ်ဆိုင်းဆိုင်းဖြစ်ကာ ခြံဝန်းအလည်တွင် နှစ်ထပ်အိမ်တစ်လုံးကို တွေ့လိုက်ရလေသည်။မပန်းနွယ်မှာ အိမ်တံခါးဖွင့်ထားသည်ကိုတွေ့လိုက်ရ၍ အားတက်သွားပြီး အဝင်လမ်းမှအမြန်လျှောက်လှမ်းဝင်လိုက်သည်။ အိမ်တံခါးဝတွင် ခဏရပ်လိုက်ပြီးနောက် အိမ်အတွင်းဘက်တွင်လူရှိမရှိကို ခေါင်းပြူကြည့်လိုက်ရာ ဧည့်ခန်းထဲတွင်ထိုင်နေသော ဌာနအုပ်ကိုထွန်းကြိုင်ကိုတွေ့ရလေသည်။
““ဌာနအုပ် ဦးထွန်းကြိုင်လားရှင်”” ““ဟုတ်ပါတယ်…..ဟုတ်ပါတယ်”” ““ဌာနအုပ်ကြီးရှင့်….ကျွန်မပြောစရာရှိလို့ပါရှင်”” ““ပြောစရာရှိရင် အိမ်ထဲဝင်ပြော တံခါးကနေအော်မပြောနဲ့ ” ““ဟုတ်ကဲ့ရှင်…..ဟုတ်ကဲ့””မပန်းနွယ်မှာ ဌာနအုပ်ကိုထွန်းကြိုင်က ဝင်ရန်ခွင့်ပြုလိုက်သဖြင့် အိမ်ထဲသို့မပန်းနွယ်ဝင်လိုက်သည်။ မပန်းနွယ်မှာ ထိုင်နေသော ဌာနအုပ်ကိုထွန်းကြိုင်ကိုလှမ်းကြည့်လိုက်ရာ ဆက်တီစားပွဲပေါ်တွင် အရက်ပုလင်း၊ ဖန်ခွက်နှင့် အမြည်းများတင်ထားပြီး ဌာနအုပ် ကိုထွန်းကြိုင်မှာအရက်သောက်နေမှန်းသိလိုက်ရသည်။
မပန်းနွယ်မှာ သူမကိစ္စကိုပြောလို့ဖြစ်ပါ့မလားဟူ၍ စိုးရိမ်စိတ်ကလေးဖြစ်သွားပြီး တံခါးဝအတွင်းတွင်ရပ်လျက်သားလေးတွေတွေကလေးဖြစ်သွားရသည်။““ဘာပြောမှာလဲ……လာလေ””““ဟို….ဟို…ဌာနအုပ်ကြီးကို တစ်ခုလောက်ပြော….ပြောချင်လို့ပါရှင်…””““အေး…..ပြောပါ…..ပြောပါ….ဒါပေမယ့် တစ်ခုတော့ရှိတယ်….မင်းပြောမယ့်စကားက လျှို့ဝှက်တဲ့စကားဆိုရင် သူများတွေကြားလို့မဖြစ်ဘူး…..ဒီတော့ တံခါးကိုပိတ်လိုက်ပြီး ဟောဒီဆက်တီကုလားထိုင်
မှာလာထိုင်ပြီးပြောပေရော”” ““ဟုတ်ကဲ့ပါရှင် ဟုတ်ကဲ့ပါရှင်””
မပန်းနွယ်မှာ အဖေဖြစ်သူ၏ကိစ္စကို ဆောင်ရွက်ပြောဆိုရမည်ဖြစ်သဖြင့်လည်းကောင်း၊ နောက်ပြီး ဌာနအုပ်ကြီးကို အဖေ့အနေဖြင့် အမှုနှင့်ပတ်သက်ခြင်းမရှိကြောင်း၊ ပြန်လွှတ်ပေးရန်ပြောရမည်ဖြစ်သည့်အကြောင်းကြောင့်လည်းကောင်း ဌာနအုပ်ကိုထွန်းကြိုင်ပြောသည့်အတိုင်း တံခါးကိုပြန်ပိတ်ပြီး ဂျက်ထိုးကာဧည့်ခန်းထဲလှမ်းဝင်လိုက်လေသည်။ ဌာနအုပ်ကိုထွန်းကြိုင်က တံခါးဂျက်ကိုလှည့်ပြီးထိုးနေသောမပန်းနွယ်၏တစ်ရစ်ဖောင်းကြွကာလှပနေသော ကိုယ်ခန္ဓာနောက်ပိုင်းကိုကြည့်၍ တစ်ချက်ပြုံးလိုက်သည်ကိုတော့ မပန်းနွယ်မတွေ့ရပါချေ။
တံခါးကိုပိတ်ပြီးပြန်လှည့်၍လျှောက်လာသော မပန်းနွယ်၏လျှောက်ဟန်
ကြောင့် ဌာနအုပ်ကိုထွန်းကြိုင်မှာ တံတွေးတစ်ချက်မြိုချလိုက်ရသည်။ သို့သော်လည်း စားနေကြကြောင်ဖားကြီးဖြစ်သဖြင့် သူ၏စိတ်အတွင်းသဏ္ဍာန်မပေါ်အောင် အိန္ဒြေဆည်လျက် မျက်နှာထားကိုခပ်တည်တညလုပ်ထားလိုက်သည်။““ကဲ.ပြောချင်ရင် ဒီအနားကိုလာထိုင်ပြီး ပြောပေတော့””ဌာနအုပ်ကိုထွန်းကြိုင်က မပန်းနွယ်ကို ခပ်တည်တည်ကြည့်လျက်ပြောလိုက်သည်။
မပန်းနွယ်မှာ ဌာနအုပ်ကိုထွန်းကြိုင်ရှေ့တွင်ရှိသော ဆက်တီကုလားထိုင်တွင် ဝင်ထိုင်လေသည်။ ကုလားထိုင်တွင် ဝင်ထိုင်လိုက်သော မပန်းနွယ်၏တင်သားကြီးတွေမှာ ဘေးဘက်သို့ကားထွက်လာသည်။ သူမ၏ပေါင်နှစ်ချောင်းကို ခပ်ကားကားလုပ်ထိုင်လိုက်မိသဖြင့် မပန်းနွယ်၏ပေါင်လုံးကြီးနှစ်လုံးမှာ တစ်လုံးစီသပ်သပ်စီဖြစ်နေကာတောင့်တင်းဖြောင့်စင်းစွာပေါ်လွင်၍နေသည်။ မပန်းနွယ်မှ သူ့အဖေအကြောင်းကိုပြောလိုသဖြင့်အားယူသည့်အနေဖြင့် သူမဘာသာသူမသတိမထားမိဘဲ ခပ်ကားကားလုပ်ထားသော သူမ၏ပေါင်နှစ်ချောင်းကို စေ့လိုက်ဖြဲလိုက်လုပ်ပေးနေမိသည်။
“ဒီလိုပါ ဌာနအုပ်ကြီး…..အခု ကျွန်မအဖေ ဌာနအုပ်ကြီးတို့ဂါတ်တဲမှာ အဖမ်းခံနေရပါတယ်….အမှန်က ကျွန်မအဖေ ဘာမှလုပ်တာမဟုတ်ပါဘူး….အဲ့ဒါ ကျွန်မအာမခံဝံ့ပါတယ်ရှင်…..ကျွန်မတို့က တံငါသည်တွေပါ…..တဲနီးချင်းကသူတွေသာ အပြစ်လုပ်တာပါ….အဲ့ဒါကြောင့် သနားသောအားဖြင့် အပြစ်မရှိတဲ့ကျွန်မအဖေကို လွှတ်ပေးစေချင်လို့ အခုလိုလာပြောရတာပါရှင့်””
မပန်းနွယ်မှာ ဌာနအုပ်ကိုထွန်းကြိုင်ကို ရှည်လျားစွာရှင်းပြနေရင်းက သူမ၏ပေါင်များကို စေ့လိုက်ကားလိုက်ဖြဲလိုက်လုပ်မြဲလုပ်နေသည်။ ဤသည်မှာ ကိုထွန်းကြိုင်အား ကာမဆန္ဒတွေတောက်လောင်သည်ထက်တောက်လောင်အောင်တွန်းအားပေးနေမှန်း မပန်းနွယ်မသိဘဲရှိနေလေသည်။ ဌာနအုပ်ကိုထွန်းကြိုင်ကလည်း မပန်းနွယ်၏ပေါင်နှစ်လုံးကို စေ့လိုက် ကားလိုက်လုပ်နေစဉ်မှာ ပေါင်ကြားတွင်ရှိနေသော စောက်ဖုတ်ကိုမှန်း၍ ကြည့်မိလေသည်။သို့အတွက် မပန်းနွယ်စကားရှည်ရှည်ဝေးဝေးပြောနေသည်ကို နားမထောင်လိုတော့ဘဲ လက်ကာပြလိုက်ရာ မပန်းနွယ်မှာဆက်၍ မပြောဖြစ်တော့ဘဲ ရှိရလေသည်။
““တော်ပြီ…..မကြားချင်တော့ဘူး….မင်းအဖေမှာအပြစ်ရှိတယ် မရှိဘူးဆိုတာ ငါ့ဆုံးဖြတ်ချက်ကအဓိကဘဲ =အဲ့ဒီတော့ ငါစိတ်ဆိုးရင် မင်းအဖေဒုက္ခရောက်မယ်…….ဒါကြောင့် ငါစိတ်ဆိုးအောင်မလုပ်နဲ့သိလား”” ““ဟုတ်ကဲ့…..ဟုတ်ကဲ့””မပန်းနွယ်မှာ ရင်ထဲတွင်စိုးရိမ်စိတ်တို့ဝင်သွားရသည်။ ဌာနအုပ်ကိုထွန်းကြိုင် စိတ်မဆိုးရအောင်ဘာလုပ်ရမည်နည်းဟူ၍လည်းစဉ်းစားလိုက်သည်။ ဌာနအုပ်ကိုထွန်းကြိုင် စိတ်မဆိုးဘဲ ခွင့်လွှတ်မှသူ့အဖေအဖမ်းခံရခြင်းမှ လွတ်မည်ဆိုတာကို သဘောပေါက်လိုက်သည်။
ဌာနအုပ်ကိုထွန်းကြိုင်သည် ရှေ့တွင်ရှိသောခွက်ထဲမှ အရက်ကိုမော့သောက်လိုက်ပြီး အမြည်းတစ်ဖတ်ယူစားကာ မတ်တပ်ရပ်လိုက်သည်။
ပြီးသည်နှင့် မပန်းနွယ်ဆီလျှောက်လာလျက် မပန်းနွယ်ဘေးတွင် ကပ်ထိုင်လိုက်သည်။မပန်းနွယ်မှာ ဌာနအုပ်ကိုထွန်းကြိုင် ကိုယ်ကြီးနှင့်ထိမိမည်စိုးသဖြင့် ဘေးဘက်သို့ကပ်လိုက်ပြီးကိုယ်ကိုရို့လိုက်သည်။ ““ကဲ….မင်းအဖေမှာအပြစ်မရှိဘူးဆိုရင်တော့ ငါလွှတ်ပေးမယ်….ဒါပေမယ့် လွှတ်ပေးဖို့ မလွှတ်ပေးဖို့ဆိုတာ မင်းအပေါ်မှာဘဲရှိတယ်””ဌာနအုပ်ကိုထွန်းကြိုင်က ထိုကဲ့သို့ပြောလိုက်ရင်း မပန်းနွယ်၏ပုခုံးသားလေးကို သူ၏လက်များဖြင့်လှမ်းဖက်လိုက်သည်။
““ဘာလုပ်တာလဲ…..ဖယ်ပါ””မပန်းနွယ်က ခွန်းတုံ့ပြန်လျက်ပြောလိုက်ပြီး သူမပုခုံးပေါ်တင်လာသောလက်ကို ပုတ်ချလိုက်သည်။““အေး….ငါက မင်းအဖေအပြစ်ရှိမရှိဆုံးဖြတ်ပေးရမယ့်သူလေ……ငါစိတ်ဆိုးအောင်မလုပ်နဲ့လို့ပြောထားတယ်မဟုတ်လား””ဌာနအုပ်ကိုထွန်းကြိုင်က စကားခပ်တင်းတင်းလေးပြောလိုက်ပြီး မပန်းနွယ်ကိုလက်နှစ်ဖက်ဖြင့် သိုင်းပြီးဇွတ်အတင်းဖက်လိုက်သည်။
မပန်းနွယ်၏ပါးပြင်မို့မို့ဖောင်းဖောင်းလေးကိုလည်း သူ၏နှာခေါင်းဖြင့်နမ်း
လိုက်သည်။ မပန်းနွယ်မှာ ရင်တွေတဒိုင်းဒိုင်းခုန်လျက် စိုးရိမ်ထိတ်လန့်စိတ်များဖြစ်ပေါ်လာလေတော့သည်။ သို့သော်လည်း သူမအနေဖြင့်ငြင်းပယ်မည်ဆိုလျှင် သူမ၏အဖေဒုက္ခရောက်မှာစိုးသည့်အသိကဖြစ်ပေါ်လာသောကြောင့် အဖေလွတ်မြောက်ဖို့အတွက် သူမခန္ဓာကိုယ်ကိုစတေးမှဖြစ်မည်ဖြစ်ကြောင်း စဉ်းစားလိုက်မိပါတော့သည်။
ထို့အတွက် ကိုထွန်းကြိုင်၏အလိုကိုလိုက်လျောရန်ဆုံးဖြတ်လိုက်ပြီး ကိုထွန်းကြိုင်မှသူမအားသိုင်းဖက်ခြင်းနှင့်ပါးပြင်များကို နမ်းခြင်းအပေါ်ဘာမှဆန့်ကျင်ဘက်ပြန်မလုပ်တော့ဘဲအသာငြိမ်နေလိုက်သည်။ သို့သော်လည်း ရင်ထဲမှာတော့အသည်းတထိတ်ထိတ်၊ ရင်တဖိုဖိုဖြင့်တုန်လှုပ်နေသည်ဆိုတာကတော့ ငြင်းမရသောအချက်ဖြစ်လေသည်။““ပြွတ်……ပြွတ်….””ဌာနအုပ်ကိုထွန်းကြိုင်မှာ မပန်းနွယ်တစ်ယောက်ငြိမ်နေသည်ကိုသိ၍ မပန်းနွယ်၏နှုတ်ခမ်းပေါ်သို့ သူ၏နှုတ်ခမ်းများနှင့်ဖိကပ်ပြီးစုပ်နမ်းလိုက်သည်။
ထို့နောက် လက်တစ်ဖက်ဖြင့် မပန်းနွယ်၏ကျောကိုပွတ်သပ် ပေးလိုက်သည်။ ကျောကိုလက်ဖြင့် ပွတ်သပ်ပေးရင်းမှ မပန်းနွယ်၏တင်းကားဖောင်းအိနေသော တင်ပါးသားကြီးများကိုဆုပ်နယ်ပေးလိုက်သည်။ အမှန်ဆိုရလျှင် မပန်းနွယ်မှာအသားအရည်များက ရွှေလိုဝင်းပြီး ပေါင်တန်လုံးကြီးများက တစ်လုံးတစ်ခဲကြီးနှင့်ဖြောင့်စင်းနေကာ တင်ထွားထွားကြီးများကမို့မောက်ပြီး ကားစွင့်နေလေသည်။
ကိုထွန်းကြိုင်မှာ နူးညံ့အိထွေးလှစွာသောတင်သားအိအိကြီးတွေကို ကိုင်တွယ်ပွတ်သပ်ဆုပ်နယ်ရသဖြင့် သူ၏ပုဆိုးအတွင်းမှ လီးတန်ကြီးကမာတောင်ထလာပြီဖြစ်သည်။ ဌာနအုပ်ကိုထွန်းကြိုင်က မပန်းနွယ်ကိုဘေးတိုက်ဖက်ထားပြီး နှုတ်ခမ်းများကိုစုပ်နမ်းခြင်းဖြစ်ရာ လက်တစ်ဖက်ဖြင့်မပန်းနွယ်၏ကျောပြင်နှင့်တင်သားအိအိကြီးကို ကိုင်တွယ်ဆုပ်နယ်နေသလို လက်တစ်ဖက်ကလည်း မပန်းနွယ်၏တင်းအိထွားလှသော နို့အုံများကိုအင်္ကျီအပေါ်မှဆုပ်နယ်လိုက်သည်။
မပန်းနွယ်မှာ ဌာနအုပ်ကိုထွန်းကြိုင်မှနေ၍ သူမ၏ကာမခလုတ်များကို တပြိုင်နက်တည်းဖြုတ်ပေးနေလေရာ ယခင်ကစိတ်ပါဝင်စားခြင်းမရှိသော်လည်း ရင်ထဲတွင်တသိမ့်သိမ့်ဖြစ်ကာ သူမ၏စောက်ဖုတ်ထဲ၌ဘယ်လိုမှန်းမသိတစစ်စစ်ဖြစ်ကာ ယားယံလာသည်ကိုသိလိုက်သည်။ မပန်းနွယ်မှာ စောက်ဖုတ်ထဲတစစ်စစ်ဖြစ်လာလျက် စောက်ခေါင်းထဲမှအရည်များယိုစီးထွက်လာလေသည်။ ဌာနအုပ်ကိုထွန်းကြိုင်ကလည်းအသစ်ကလေး၊ အငံ့ကလေးများကို နှုးနှပ်ပြီးအပီအပြင်ဖြုတ်လေ့ရှိသူဖြစ်သဖြင့် မပန်းနွယ်ကို ဘယ်လိုကိုင်တွယ်ရမလဲဆိုတာသိပြီးဖြစ်လေသည်။
““ကဲ….ထ…အိပ်ခန်းထဲသွားရအောင်…”” ““ဟင့်အင်း…..ဟင့်အင်း” ကိုထွန်းကြိုင်သည် မပန်းနွယ်ကိုအပီအပြင်လိုးရန်အတွက်နှုးနှပ်လိုက်ပြီး မပန်းနွယ်၏ကိုယ်လုံးကို ထူမလျက်မတ်တပ်ရပ်စေပြီး အခန်းထဲသွားရန်ပြင်လိုက်သည်။ မပန်းနွယ်မှာ ရုတ်တရက်ဖြစ်၍ကြောက်အားလန့်အားဖြင့် ရုန်းကန်ငြင်းဆန်နေသော်လည်း သူမတစ်ကိုယ်လုံးမှာ တရှိန်းရှိန်း၊ တဖိန်းဖိန်းဖြစ်နေရသဖြင့် ဌာနအုပ်ကိုထွန်းကြိုင်ဆွဲခေါ်ရာ အိပ်ခန်းထဲသို့ရောက်သွားရသည်။
အိပ်ခန်းထဲတွင်ကား နှစ်ယောက်အိပ်ကုတင်ရှိပြီး အိစက်ညက်ညောသောမွေ့ယာကြီးခင်းထားရာ ဌာနအုပ်ကိုထွန်းကြိုင်က မပန်းနွယ်ကိုကုတင်ပေါ်တင်ပြီးလှဲလိုက်လျက် သူပါကုတင်ပေါ်တက်လိုက်သည်။ ပက်လက်ကလေးဖြစ်သွားသော မပန်းနွယ်ကို သူ၏ကိုယ်လုံးကြီးမိုးကာ မပန်းနွယ်၏မျက်နှာလေးအနှံ့ကို နမ်းလိုက်ပြီးမှ သူမ၏နှုတ်ခမ်းသားလေးတွေကို ငုံ၍စုပ်နမ်းလိုက်သည်။ ဌာနအုပ်ထွန်းကြိုင်က သူ၏လက်တစ်ဖက်ကို မပန်းနွယ်၏ ပေါင် နှစ်လုံးကြားတွင် ထည့်၍လျှောတိုက်ကာ ပွတ်ပေးလိုက်သည်။
မပန်းနွယ်မှာ သူမ၏ပေါင်နှစ်လုံးကိုအတင်းပင်စေ့ကပ်၍ထားသော်လည်း ဌာနအုပ်ကိုထွန်းကြိုင်ကသူ၏ လက်ကြီးဖြင့် မပန်းနွယ်၏စောက်ဖုတ်ကို ဝတ်ထားသောထဘီပါးပေါ်မှပင်ဖိလိုက်ညှစ်လိုက်လုပ်နေတော့ရာ မပန်းနွယ်ခမျာ အမှတ်တမဲ့ဖြင့် သူမ၏ပေါင်များကိုကားပေးလိုက်လေသည်။ ကိုထွန်းကြိုင်က မပန်းနွယ်၏ကားသွားသော ပေါင်ကြားထဲသို့ သူ၏လက်ဝါးကြီးထိုးထည့်ကာ ထဘီပေါ်မှပင် စောက်ဖုတ်ကြီးကိုပွတ်ပေးလိုက်၊ လက်ဝါးစောင်းဖြင့် စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားကိုဆွဲပွတ်ပေးလိုက်၊ ပေါင်အတွင်းသားလေးတွေကို လက်ဝါးဖြင့်ပွတ်ပေးလိုက်ဖြင့် လုပ်ပေးနေလေရာ မပန်းနွယ်မှာရင်ထဲ၌ လှိုက်ဖိုမောလာလေသည်။
ကိုထွန်းကြိုင်မှာ သူမ၏နှုတ်ခမ်းပါးလေးတွေကိုမလွှတ်ဘဲ အတင်းစုပ်နမ်းနေသည့်အပြင် သူ၏လျှာကြီးဖြင့်လည်း မပန်းနွယ်၏လျှာကလေးနှင့်ပါးစောင်လေးတွေကို ထိုးပြီးရက်ပေးနေသည်။ ဌာနအုပ်ကိုထွန်းကြိုင်သည် မပန်းနွယ် ၏ထဘီကို ဆတ်ကနဲဆွဲ၍ခါးပေါ်သို့လှန်တင်လိုက်ရာမှ ဖောင်းကြွမာတင်းနေသော စောက်ဖုတ်ကြီးကို သူ၏လက်ဖြင့်အုပ်ကိုင်ရင်း စောက်ဖုတ်အကွဲကြောင်းတစ်လျှောက်ကို လျှောတိုက်ပြီးပွတ်ပေးလိုက်သည်။
မပန်းနွယ်မှာ ကိုယ်ခန္ဓာထဲမှကလီစာများကပြောင်းကပြန်ဖြစ်ကုန်မလားထင်မှတ်မှားရအောင်ခံစားလိုက်ရသည်။ ဌာနအုပ်ကိုထွန်းကြိုင်က သူမ၏စောက်ဖုတ်အကွဲကြောင်းကို ပွတ်၍ပေးနေသောလက်ကြီးဖြင့်စောက်စေ့ငုတ်တိုလေးကိုထိုးဆွပေးနေပြန်ပါသေးသည်။ ခဏအတွင်းမှာပင် မပန်းနွယ်၏စောက်ဖုတ်ကြီးမှာ ယောင်ကိုင်း၍ထလာရုံမက တစတစဖြင့်မာ၍တင်းလာလေတော့သည်။ မပန်းနွယ်၏စောက်ဖုတ်အတွင်းမှလည်း ဘာတွေမှန်းမသိသောအရည်များကလည်း တစစ်စစ်ဖြင့်မကြာခဏထွက်လာလေတော့သည်။
မပန်းနွယ်၏တစ်ကိုယ်လုံးမှာ တစ်ဖြေးဖြေးနုံးခွေ၍မလှုပ်ချင်တော့လောက်အောင်ပင် နုံးခွေ၍ကျသွားရသည်။ သူမအနေဖြင့် တစ်ကိုယ်လုံးဘယ်လိုဖြစ်မှန်းမသိသည့်အပြင် ရုန်းဖို့အင်အားတွေလည်းမရှိတော့သည့်အပြင် အဖေ့အတွက်၊ အဖေလွတ်ရန်အတွက် ဖြစ်သဖြင့်ရုန်းကန်ချင်စိတ်များလည်း မရှိတော့ပြီဖြစ်လေသည်။ဌာနအုပ်ကိုထွန်းကြိုင်က မပန်းနွယ်၏အပေါ်အင်္ကျီနှင့်ဘော်လီအင်္ကျီကိုပါ ဆွဲ၍ချွတ်လိုက်သည်။
တခဏခြင်းမှာပင် မပန်းနွယ်၏အင်္ကျီများကျွတ်ထွက်သွားရာ ဌာနအုပ်ထွန်းကြိုင်က ကုတင်ဘေးဘက်တွင်ပုံထားလိုက်သည်။ မပန်းနွယ်မှာ မျက်လုံးလေးများစုံမှိတ်ကာ ရင်ဘတ်လေးနိမ့်ချီမြင့်ချီဖြင့် လှိုက်မော၍နေရလေသည်။ ဝင်းဝါပြည့်ဖြိုးသော မပန်းနွယ်၏နို့အုံလေးနှစ်လုံးက လှပစွာဖြင့်ထွက်ပေါ်လာရာ ကိုထွန်းကြိုင်မှာ ကျေနပ်မှုများဖြစ်ပေါ်ပြီး မျက်နှာကြီးမှာဝင်းထိန်သွားတော့သည်။ ဌာနအုပ်ကိုထွန်းကြိုင်က မျက်နှာငုံ့လျက် မပန်းနွယ်၏နို့အုံလေးကို ပါးစပ်ဖြင့်ငုံ့စို့လိုက်ပြီး နီတာရဲနို့သီးလေးကို လျှာဖျားဖြင့်ထိုးယက်လိုက်သည်
““အ…ဟင့်””မပန်းနွယ်မှာ သူမ၏တစ်ကိုယ်လုံးဖျင်းကနဲ ကြက်သီးလေးများထသွားပြီး ကိုယ်လုံးလေးကိုတွန့်ကာ ရင်ဘတ်လေးမှာကော့တက်၍သွားရလေသည်။ ရင်တွင်းမှ ကိုထွန်းကြိုင်၏နို့အုံအား ငုံ့၍စုပ်လိုက်သဖြင့် မပီမသညည်းသံလေးထွက်သွားရသည်။ ကိုထွန်းကြိုင်က မပန်းနွယ်၏နို့အုံများကို ပါးစပ်ဖြင့်စို့လိုက်ရင်းမှ လက်တစ်ဖက်ဖြင့်ခါးပေါ်ထိလန်တက်နေသော မပန်းနွယ်၏ထဘီလေးကို လုံး၍စုကိုင်ကာ ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။
မပန်းနွယ်က ငြင်းဆန်သည့်အမူအယာဖြင့် ထဘီကိုလိုက်ပြီးဆွဲလိုက်ပေမယ့် ကိုထွန်းကြိုင်ကထဘီကို ဒူးခေါင်းထိကျော်၍လှန်ချလိုက်ရာ ဆွဲလို့မမှီပဲဖြစ်ရလေသည်။ ရုတ်တရက်ဖြစ်၍လန့်ပြီး ချွတ်နေသောထဘီကိုလှမ်း၍ဆွဲမိပေမယ့် တင်ပါးကြီးများကြောင့် ထဘီမှာခါးတွင်ပိနေသလို ထစ်နေသလိုဖြစ်သွားရသည်။ မပန်းနွယ် မသိစိတ်၏လှုံ့ဆော်မှုဖြင့် သူမ၏လုံးလုံးကျစ်ကျစ်ကားကားစွင့်စွင့် တင်သားကြီးများကိုကြွပေးလိုက်သည်။
ဌာနအုပ်ကိုထွန်းကြိုင်မှာ မပန်းနွယ်၏ဝင်းဝါသောနို့အုံများကို တစ်ဖက်စို့ပြီး နောက်တစ်ဖက်သို့ပြောင်းစို့ကာ နို့သီးခေါင်းလေးများကိုလျှာဖြင့်ရက်ပေးခြင်း၊ နို့အုံတစ်ခုလုံးကို ပါးစပ်တွင်းရောက်အောင်စုပ်ယူပေးခြင်း ပြုလုပ်ပေးနေရာ မပန်းနွယ်မှာမျက်စိများစုံမှိတ်လျက် နို့စို့ပေးမှုဒဏ်ကို အပြင်းအထန်ခံစားနေရသည်။ ဌာနအုပ်ကိုထွန်းကြိုင်က ထဘီကျွတ်သွားသဖြင့်ဝတ်လစ်စလစ်ဖြစ်သွားသော မပန်းနွယ်၏နူးညံ့လှသည့်ဗိုက်သားများ၊ ပေါင်သားများနှင့်စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းကို လက်တစ်ဖက်ဖြင့် ပွတ်သပ်ပေးနေရင်း အခြားလက်တစ်ဖက်ဖြင့် အင်္ကျီကြယ်သီးများဖြုတ်ကာ သူ၏အင်္ကျီကိုချွတ်လိုက်သည်။
တစ်ဆက်တည်းမှာပင် သူ၏ပုဆိုးကိုဖြည်လျက် ကွင်းလုံးချွတ်၍ချလိုက်ရာ ဌာနအုပ်ကိုထွန်းကြိုင်၏ကိုယ်လုံးကြီးမှာလည်း မပန်းနွယ်နှင့်အပြိုင် ဝတ်လစ်စလစ်ဖြစ်သွားလေသည်။ ကိုထွန်းကြိုင်က မပန်းနွယ်၏နို့အုံများကိုငုံ့စို့နေရင်းမှ မပန်းနွယ်၏ ဗိုက်သား၊ ပေါင်သားများကို ပွတ်သပ်ပေးနေသောလက်ဖြင့် မပန်းနွယ်၏စောက်ဖုတ်ကိုအုပ်ကိုင်လျက် အကွဲကြောင်းတစ်လျှောက်ကို လက်ခလယ်ဖြင့် အသာလေးဆွဲပွတ်ပေးလိုက်သည်။ မပန်းနွယ်၏စောက်ဖုတ်ထဲ၌ယားယံပြီး စောက်ရည်များစိမ့်ထွက်လာသဖြင့် ကိုထွန်းကြိုင်၏လက်ခလယ်မှာစိုစိသွားလေသည်။
ဌာနအုပ်ကိုထွန်းကြိုင်က မပန်းနွယ်၏စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားများအတွင်း လက်ခလယ်ကိုထိုးသွင်းကာမွှေပေးလိုက်ချိန်တွင်မတော့ မပန်းနွယ်မှာတင်ပါးကြီးကော့တက်သွားလေသည်။ မပန်းနွယ်၏စောက်စေ့နီတာရဲငုတ်တိုလေးအား လက်မဖြင့်လည်းမထိခလုတ်၊ ထိခလုတ်လုပ်ပေးလိုက်ရာ မပန်းနွယ်မှာခေါင်းကိုခါယမ်းလျက် တင်ပါးကြီးကို ကြွကြွပေးမိလေသည်။““အင်း……ဟင်း…..ဟင်း ကျွတ် ကျွတ်””မပန်းနွယ်၏ပါးစပ်မှလည်း ညည်းညူသံများထွက်ပေါ်လာသည်။
ကိုထွန်းကြိုင်သည် မပန်းနွယ်တစ်ယောက် ကာမဆန္ဒတွေတက်ကြွပြီး စောက်ဖုတ်အတွင်းမှစောက်ရည်များစိုရွှဲသည်အထိထွက်လာသည်ကိုလက်မှသိလိုက်ရ၍ နို့စို့ခြင်း၊ စောက်ဖုတ်ထဲထိုးကလိခြင်းကိုရပ်ကာ မပန်းနွယ်၏ခြေရင်ဘက်ရွှေ့လိုက်သည်။ မပန်းနွယ်၏ပေါင်လေးနှစ်လုံးကို ဆွဲမလျက်ကားလိုက်ပြီး မပန်းနွယ်၏ပေါင်ရင်းတွင်ဒူးထောက်၍ထိုင်လိုက်သည်။ မပန်းနွယ်၏လှပသောကိုယ်ခန္ဓာနှင့်အတူ ကြွားကြွားဝင့်ဝင့်ရှိလှသော စောက်ဖုတ်ကြီးကိုဌာနအုပ်ကိုထွန်းကြိုင်က အာသာငမ်းငမ်းဖြင့်ကြည့်ရင်းထိုင်လိုက်ရာ သူ၏မျက်နှာမှာအားရကျေနပ်ခြင်းအပြည့်ဖြစ်နေလေတော့သည်။
မပန်းနွယ်တစ်ယောက်ကတော့ ကြောက်ရွံ့နေသည့်အပြင် သူမ၏နို့အုံများကိုစို့ကာ စောက်ဖုတ်ကိုထိုးကလိနေသော ကာမဝေဒနာကိုကြိတ်မနိုင်ခဲမရစွာဖြင့် တုန်တုန်လှုပ်လှုပ်လေးခံစားကာ မျက်စေ့စုံမှိတ်ထားသောကြောင့် ကိုထွန်းကြိုင်၏အမူအယာကို မသိဘဲရှိနေသည်။““အို ဟင်း ဟင်း ဟင်း.”
ဌာနအုပ်ထွန်းကြိုင်က တံတွေးတစ်ချက်မြိုလိုက်ပြီး သူ၏လက်တစ်ဖက်ဖြင့် စောက်ရည်များစိုရွှဲပြီး ဖောင်းဖောင်းအိအိလေးဖြင့် ဖြစ်နေသောစောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားနှစ်ခုကို အသာဖြဲလိုက်ရာ “ပလပ်” ကနဲမြည်ပြီး စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားနှစ်ခုပြဲအာသွားသည်။ စောက်ခေါင်းထဲမှ စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားနီနီရဲရဲကလေး ထွက်ပေါ်လာရာ ဌာနအုပ်ထွန်းကြိုင်အဖို့စိတ်ထဲမရိုးမရွဖြစ်လာမှုကြောင့် နှုတ်ခမ်းသားများကိုလျှာဖြင့်သပ်လိုက်သည်။
ကိုထွန်းကြိုင်၏ပေါင်ကြားမှ ကြီးမားထွားကြိုင်း၍ရှည်လျားသော လီးတန်မဲမဲပြောင်ပြောင်ကြီးက ပေါက်ခါနီးမြွေဟောက်ကဲ့သို့ ခေါင်းတဆတ်ဆတ်ညိတ်နေသယောင် ရမ်းခါလှုပ်ရှားနေသည်။ ဌာနအုပ်ထွန်းကြိုင်က သူ၏ပြောင်တင်းနေသောလီးတန်ထိပ်ကြီးကို ဖြဲထားသောစောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားနှစ်ခုကြား နီရဲနေသည့်စောက်ဖုတ်ဝလေးကိုတေ့ပြီး စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားတစ်လျှောက်
ထက်အောက်ပွတ်ပေးလိုက်ရာတွင် လီးတန်ကြီး၏အထိအတွေ့ကြောင့် မပန်းနွယ်မှာ ခေါင်းခါယမ်းသည်အထိခံစားရလေသည်။
ကိုထွန်းကြိုင်က မပန်းနွယ်၏စောက်ဖုတ်ဝတွင်တေ့ပြီး သူ၏လီးတန်ကြီးဖြင့် ထိုးမွှေပေးသလိုစောက်စေ့လေးကိုလည်း မထိတထိတို့လိုက်လျက် တစ်ဖန်လီးတန်ထိပ်ဖူးကို မပန်းနွယ်၏စောက်ဖုတ်ဝထဲဝင်သလောက်သွင်းပြီး စောက်ဖုတ်ကိုဖြဲထားသောလက်ကိုလွှတ်လိုက်ရာ လီးတန်ကြီးမှာစောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားနှစ်ခုက ငုံလိုက်သလိုဖြစ်သွားသည်။““ဗြွတ် ပလွတ် စွပ်”” “အင့် အား အမလေး…..လေး အား အီး.သေပါပြီ အား အီး ဟီး ဟီး နာတယ် အား အမလေး..လေး”
မပန်းနွယ်၏ နူးညံ့အိစက်လှသောစောက်ဖုတ်ကလေးမှာ အသစ်လေးဖြစ်ရုံမျှမက နူးညံ့လှသောအထိအတွေ့ကြောင့် ဌာနအုပ်ထွန်းကြိုင်မှာ သူ၏လီးတန်ကြီးကို ကိုယ်လုံးအားနှင့်ဖိပြီးစောက်ဖုတ်ထဲသို့လိုးသွင်းလိုက်သည်။ မပန်းနွယ်၏စောက်ဖုတ်လေးမှာ အသစ်လေးဖြစ်သော်လည်း စောက်ရည်များစိုစွတ်နေသောကြောင့် ကိုထွန်းကြိုင်၏ဖိသွင်းလိုက်သောလီးတန်ကြီးမှာ တစ်ဝက်မျှဝင်၍သွားပါသည်။ မပန်းနွယ်မှာမူ လီးတန်ကြီးမဆန့်မပြဲဝင်လာသဖြင့် နာကျင်မှုများကြောင့် တစ်ကိုယ်လုံးမှာကော့ပျံတက်သွားရပြီး အော်ဟစ်ညီးညူလိုက်သည်။
ကိုထွန်းကြိုင်၏လီးတန်ကြီးမှာ ကြီးမားသဖြင့် မပန်းနွယ်၏စောက်ဖုတ်အောက်
နှုတ်ခမ်းစပ်လေးသည် လက်မဝက်မရှိတရှိလောက်ကွဲ၍သွားကာ သွေးများထွက်ပြီး နာကျင်သွားတာဖြစ်လေသည်။ မပန်းနွယ်မှာ နာကျင်လွန်းလှသဖြင့် ဌာနအုပ်ထွန်းကြိုင်၏ရင်ဘတ်ကိုလက်ဖြင့် တွန်းပြီးထားရလေသည်။ဌာနအုပ်ထွန်းကြိုင်မှာ သူ၏ဆန္ဒလောကြီးသွားမိကြောင်း ရိပ်မိသွားသဖြင့် သူ၏လီးတန်ကြီးကိုဆက်ပြီးမသွင်းတော့ပဲ ညင်ညင်သာသာလေးထုတ်လိုက်သွင်းလိုက်လုပ်ပေးပြီး မပန်းနွယ်၏နို့သီးခေါင်းကိုလက်နှင့်ချေမွပြီး နို့အုံလေးကိုဆုပ်နယ်ပေးလိုက်သည်။
မပန်းနွယ်မှာ ကိုထွန်းကြိုင်၏လီးတန်ကြီးထုတ်လိုက်သွင်းလိုက်လုပ်ပေးနေသော အတွေ့ထူးကြောင့်စောက်ဖုတ်တွင် စပ်တပ်တပ်နာတာတာကြီးဖြစ်ရုံမှလွဲ၍ကာမအရသာကိုခံစားလာရသဖြင့် ဌာနအုပ်ကိုထွန်းကြိုင်၏ရင်ဘတ်ကို ထောက်ကန်ထားသောလက်များကို ဖြုတ်ပြီး ကိုထွန်းကြိုင်၏လက်မောင်းနှစ်ဖက်ကိုဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။
ကိုထွန်းကြိုင်မှာ မပန်းနွယ်လေးအရသာတွေ့လာသည်ကိုသိသဖြင့် သူ၏လီးတန်ကြီးကိုတစ်ဝက်မျှဖြင့် ထုတ်ချီသွင်းချီလုပ်ပေးနေရင်းက တစ်ချက်တစ်ချက်တွင် သူ၏လီးတန်ကြီးကို သူမစောက်ခေါင်းထဲပို၍ဝင်ရန် မသိမသာသွင်း၍ သွင်း၍ပေးသည်။
ဌာနအုပ်ကိုထွန်းကြိုင်၏လီးတန်ကြီးမှာ မပန်းနွယ်၏စောက်ခေါင်းထဲမှ တစ်ခုခုပိတ်ထားခြင်းခံရသလိုရှိလာရာတွင် သူ၏လီးတန်ကြီးကို ပြန်ဆွဲထုတ်လျက်ကပင် ပြန်၍ဖိဆောင့်လိုက်ရာ ““ဖောက်”” ကနဲအသံနှင့်အတူ မပန်းနွယ်မှာဖျတ်ဖျတ်လူးခါသွားရလေတော့သည်။““အား အမလေး..လေး အား”” ““ပြွတ် စွပ်….ပြွတ်….စွပ်””ဌာနအုပ်ကိုထွန်းကြိုင်၏လီးတန်ကြီးမှာ မပန်းနွယ်၏စောက်ခေါင်းထဲသို့ တစ်ဆုံးဝင်သွားပြီဖြစ်၍ ကိုထွန်းကြိုင်မှာခပ်သွက်သွက်လေးဖိသိပ်ဆောင့်ပစ်လိုက်သည်။
အချက်နှစ်ဆယ်ခန့်ဆက်တိုက်ဆောင့်လိုက်သည်နှင့် မပန်းနွယ်မှာ မျက်နှာလေးရှုံ့မဲ့လျက်တစ်ကိုယ်လုံးတုန်တက်ကာ ပြီးသွားသလို ဌာနအုပ်ထွန်းကြိုင်ကလည်း သုတ်ရည်များပန်းထုတ်လိုက်သည်။ ကိုထွန်းကြိုင်မှာ သွေးစများ၊ စောက်ရည်များ၊ သုတ်ရည်များဖြင့် အဝင်အထွက်ချောချောရှုရှုဖြစ်လာသော မပန်းနွယ်၏စောက်ခေါင်းထဲဆက်ပြီးလိုးဆောင့်လျက် တစ်ညလုံးလိုးရန် အစပြန်ပျိုးလိုက်ပြန်ပါတော့သည်။
------------------------------------------
------------------------------------------
နောက်ဆုံးတင်ထားသော ဖူးဇာတ်ကား (၁၀) ကား
နောက်ဆုံးတင်ထားသော ဖူးစာအုပ် (၁၀) အုပ်
ဆက်လက်ကြည့်ရူ့ရန် ကြုံရာကျဗန်း ပိုစ့်များ
No comments:
Post a Comment