ကျုပ်အသက်က (၂၈)ကျော်ပြီ။ ကျုပ်နံမည် သာအေး။ နံမည်ကသာသာအေး။ကျုပ်ဘဝဟာသာသာယာယာအေးအေးချမ်းချမ်းတော့ မရှိလှပါဘူး။ သူများလယ်ကို သူရင်းငှား ဘဝနဲ့နေလာရတဲ့ တကောင်ကြွက်။ကျုပ်နေတဲ့တဲလား။ဘာကောင်းသလဲတော့မမေးနဲ့။ ညဘက်အိပ်ရင်း ဟိုဘက်ဒီဘက်လှည့်ရင်တောင်မှအသံဘောင်းစုံ မြည်နေတာ။ ဒါပေမယ့် ကျုပ် စိတ်မညစ်ပါဘူး။
ကိုယ်ထင်ကုတင်ရွှေနန်းဆိုတဲ့ စကားတောင်ရှိသေးမဟုတ်လား။ အိမ်း။ဒါပေမယ့်ကျုပ်ကိုကျုပ်မို့ပြောတာမဟုတ်ဘူး ကျုပ်ရူုပါကတော့ မဆိုးလှဘူးလို့တော့ပြောရမယ်။ခန္ဓာကိုယ် အချိုးအဆစ်က တောင့်တောင့်ဖြောင့်ဖြောင့်။ ရွာသားမို့ အသားမဖြူပေမယ့် အမည်းကြီးတော့လဲ မဟုတ်ဘူး။
ညိုပြီးစိုတဲ့အသားမျိုး။ရင်အုပ်ကားကား ကြွက်သားတွေကလဲ အပိုအလိုမရှိ။ဓါတ်ရှင်တွေထဲကဘိုင်စကုတ်မင်းသားတွေထက်တောင် အချိုးအစားကြသေး။ဒါကြောင့်လဲ ရွာထဲကလုံမတွေက ကျုပ်ကိုဆို အရေးပေးကြ။ လိုလိုလားလား ဆက်ဆံကြမဟုတ်လား။ ခက်တာကကျုပ်ကမိန်းမတွေကို စိတ်မပါတာပဲ။ ကာလသားပေါက်စ ဘဝကတော့လက်တည့်စမ်းချင်စိတ်နဲ့ အရီးလေး သမီးရွှေမိနဲ့ချစ်နယ်ကျွံခဲ့ဖူးပါတယ်။
ရွာသူမို့ပဲလားတော့မသိဘူး။ မိန်းမပစ္စည်းက ငါးပိနံ့လိုလိုငါးေခြောက်စော်လိုလိုနံတာနဲ့ လုပ်ချင်စိတ်ကပျောက်သွားတာ။ပြီးတောင်မှမပြီးလိုက်ပါရောလား။ရွှေမိကျေနပ်အောင်တော့ပြီးသလိုဟန်ဆောင်လိုက်ရရတာပေါ့။ အဲဒီကတည်းကမိန်းမကော ငါးပိကောမစားတော့ပဲ ဖြတ်လိုက်တာ ဒီနေ့ထိအောင်ပဲ ဆိုပါတော့။လူ့ရဲ့စိတ်ဆိုတာကလားဆန်းသားလားဗျ. နော။
×××××××××××××××××××××××××××××××××××××
ဒီနေ့လယ်ထဲမှာ ရေသွင်းပြီးပြီဆိုတော့ လုပ်စရာမရှိတော့တာနဲ့ လယ်ပိုင်ရှင်ဦးလေးမြသာဒွန်းတို့ဝိုင်းဘက် ထွက်လာခဲ့တယ်။ရေနံဂျီးနိုင်းခြင်းသုတ်ထားတဲ့ ခြေတံရှည်အိမ်ပေါ်မှာ ကာလသားတယောက်အင်္ဂလိပ်လိုရေးထားတဲ့ ဘုတ်အုပ်(စာအုပ်) ကိုဖတ်နေတယ်။
ကျုပ်ကိုတွေ့တွေ့ချင်းဖော်ဖော်ရွေရွေပဲ “ကိုကြီးကိုသာအေး နေကောင်းလဲဗျ. မတွေ့တောတောင်မှ အတော်ကြာပြီ” ကျုပ်ကိုသိနေတဲ့သူမို့ ကျုပ်လည်းပြန်အလိုက်အထိုက်နှုတ်ဆက်လိုက်တယ်။အဲဒီမှာပဲ လယ်ပိုင်ရှင် အရီးနုက သူ့သား မြို့ကပြန်လာတဲ့ အကြောင်းစပြီးကြွားလုံးထုတ်တော့တာပဲ။
အရီးနုရဲ့ စကားတွေကို ကြားတချက် မကြားတချက်နားထောင် ရင်းက မြိုးသားတပိုင်းဖြစ်နေတဲ့ ကျော်ဖြိုးသူရဲ့ပုံစံကို အကဲခတ်နေမိတယ်။ဒီကောင် မြို့ကျောင်းတက်ဖို့ဆိုပြီး ရွာကထွက် သွားတုန်းကအသက်ရှစ်နှစ်လောက်ပဲရှိအုံးမယ်။ ဟုတ်စ။
ငယ်ရုပ်ကိုမှန်းပြီး မှတ်မိအောင် မနည်းကြည့်ယူရတယ်။ကျုပ်တို့ရွာကကာလသားတွေနဲ့တော့ လားလားမှမဆိုင်။ ဒီကောင့်အသားလေးတွေကနေမထိ လေမထိရေကောင်းမြေကောင်းမှာ အနေကြာလာလို့ထင်ပါရဲ့ ဝင်းမွတ်လို့။ကျုပ်တို့ကာလသားတွေလိုကြွက်သားတွေအမြောင်းလိုက်မရှိပေမယ့်ပြည့်ပြည့်ဖြိုးဖြိုးနဲ့ ကြည့်ကောင်းတဲ့ပုံပါပဲ။ အရီးနုစကားတွေကိုသံယောင်လိုက် နှုတ်ဆက်ပြီးတော့ပြန်ခဲ့ရတယ်။
x x x x x x x x x x x x x x x x x
ညရောက်တွေ ခြင်ထောင်ထောင်ပြီး အိုက်စပ်စပ်ရှိတာနဲ့ပဲ ခြင်ထောင်အပြင်ပြန်ထွက်လာလိုက်တယ်။ ရေနံဆီမီးခွက်က မှိုင်းတွေထနေတာကို ကြည့်ရင်းမအိပ်ချင်သေးတာနဲ့ပဲ ကျော်ဖြိုးသူအကြောင်းစဉ်းစားနေမိတယ်။သူ့ပုံရိပ်က ကျုပ်မျက်လုံးထက်က မထွက်။ ဘုတ်အုပ်ကိုတောင် အင်္ဂလိပ်လိုရေးတာကို ဖတ်တာ။ကျူပ်တို့ကတော့ ဒို့ကျေးရွာဂျာနယ်ကိုတောင်ပုံမှန်ဖတ်ဖြစ်တာမဟုတ်။ပြီးတော့ဒီကောင်လေးက ဖြူဖြူချောချောလေးရယ်။
မြို့မှာကလဲ မြို့သူတွေကအချောအလှတွေပေါပါဘိနဲ့ ပြီးတော့ခေတ်မီလိုက်ကြတာလဲမပြောနဲ့။ဒီကောင်သမီရည်းစားတွေဘာတွေများ ရနေပြီလားမသိ။ အို… သူဘာသာသူ ရည်းစားရတာမရတာ ကျုပ်နဲ့ဘာဆိုင်တာမှတ်လို့။ကျုပ်အတွေးစတွေကို အာရုံပြောင်းပစ်ပေမယ့် ကျူပ်စိတ်က သူ့ဆီပဲ ပြန်ပြန်ရောက်နေတာ။ ဘုရားဘုရား ကျုပ်သူ့ကိုများ ကြိုက်သွားပြီလား မသိဘူး။
တခါတလေကြပြန်တော့လည်းကျုပ်ကိုကျုပ် ခြောက်နေသလားလို့တောင်ထင်မိတယ်။တခြားရွာသားတွေက ဟိုလုံမကို ပိုးရ ဒီလုံမကို ပိုးရနဲ့။ ကျုပ်ကတော့ ဘယ်လုံမကိုမှစိတ်ထည့်လို့မရ။ ကျုပ်တကယ်များခြောက်နေသလား ကျုပ်ကိုကျုပ်ပြန်ငုံ့ကြည့်မိတယ်. ပြီးတော့ ကျုပ်ဘာသာရယ်ချင်လာတယ်.ကျုပ်ပုံစံက တကိုယ်လုံး ဘယ်နေရာမှ အခြောက်နဲ့တူတာမဟုတ်။ မဆီမဆိုင်အတွေးတခု ထပ်ဝင်လာပြန်တယ်။
ဖြူဖြူချောချောနဲ့ ခပ်နုနုမြို့သားတပိုင်းဖြစ်နေတဲ့ ကျော်ဖြိုးသူကကော အခြောက်ဖြစ်နိုင်မလား။ အာ…မဖြစ်နိုင်တာ ကျုပ်ဘယ်တွေတွေးနေမိပါလိမ့်။ကျုပ်တို့နှစ်ယောက်လုံး ဘယ်သူမှ အခြောက်မဟုတ်ပါဘူး။ ကျုပ်သူ့ကို ကြိုက်နေမိတယ်ဆိုတာလဲမဟုတ်တန်ပါဘူး။ ကျုပ်ဘဝကမပြည့်မစုံနဲ့ ကြီးပြင်းခဲ့ရတာမဟုတ်လား အဲဒီတော့ပြည့်ပြည့်စုံစုံနေရတဲ့ကျော်ဖြိုးသူဘဝကို ကျုပ်အားကျတာပဲဖြစ်မှာပါ။
ဒါပေမယ့် ကျုပ်စိတ်ဓါတ်တော့မကျပါဘူး။ ကျုပ်ဘဝကလဲ ငတ်ပြတ်နေတာမှမဟုတ်ဘဲ။ကျုပ်ကိုယ်ပိုင်တဲရှိ တယ်။ အလုပ်ကလဲ သူများလိုကျပန်းမဟုတ်ဘူး။သူရင်းငှားတယောက်။ တည်တည်ကျကျရှိတယ်။ကိုယ်ကိုကိုယ်အားပေးရင်းသက်ကြီးခေါင်းချချိန်ကျော်လာပြီမို့ ကျုပ်လည်းရေနံဆီမီးခွက်ကိုမှုတ်ပြီး အိပ်ရာဝင်လိုက်တော့တယ်။မနက်လင်းအားကြီးချိန်ရောက်မှ ကျုပ်နိုးလာတယ်။
ခါတိုင်းဆို ရွာဦးကျောင်းကအုံးမောင်းခေါက်သံကြားရင် နိုးနေကျ။
မီသွေးခဲကိုကိုင် သွားတိုက်ပြီးယာရှင်ဦးလေး မြသာဒွန်းတို့ ဝိုင်းဘက်ကို ထွက်လာခဲ့တယ်။ကျုပ်တွေ့ချင်နေတဲ့သူကို တွေ့နေ ရပါပြီ။ ကွပ်ပြစ်ပေါ်မှာ ထိုင်နေတဲ့ကျော်ဖြိုးသူက ပျူပျူငှာငှာ ခေါ်ရှာပါတယ်။ရေနွေးကြမ်းကိုသူကိုယ်တိုင်ငှဲ့ပေးပြီး ကောက်ညှင်းပေါင်းနဲ့ဆတ်သားခြောက်ကို မနက်စာဧည့်ခံတယ်။
ကောင်ညင်းပေါင်းနှိုက်တဲ့သူလက်ချောင်းလေးတွေကဖြူဖွေးသန့်ပြန့်နေတာပဲ။မျက်နှာကလဲ လပြည့်ညသာတဲ့ “လ”လိုကြည်လင်ချောမွေ့နေတာပဲ။ ကျုပ်စိတ်ထဲ မကြုံဘ ူးတဲ့ ဖီလင်ကြီးတခုခံစားလိုက်ရတယ်။ ကျုပ်တို့ရွာက လူတကာစွဲလမ်းတဲ့ကွမ်းတောင်ကိုင် ညိုနှောင်းနဲ့တွေ့ရင်တောင် ဘာခံစားချက်မှ မဖြစ်တဲ့ကျုပ်ဟာ အခု ဒီကောင်ကိုတွေ့မှ ရင်ခုန်သလိုလိုခံစားလာရတယ်။
သူကတော့ ငယ်ငယ်ထဲက သိလာတဲ့သူမို့တရင်းတနှီးနဲ့ သူ့တို့မြို့ကအကြောင်းတွေ ကျုပ်ကိုပြောလို့။ကျုပ်နားလည်တာတွေရှိသလို ကျုပ်နား မလည်တာတွေလည်းပါရဲ့။ယာရှင်ဦလေးမြသာဒွန်းက ဆေးတံဖွာရင်း ပြုံးပြုံးကြီး လျှောက်လာတယ်။”မောင်ရင်သာအေး. လယ်ထဲမှာဘယ်လိုအခြေအနေရှိတုန်းကွ” “လယ်ထဲကို ရေတော့သွင်းပြီးပြီ။ ဦးလေးဒွန်း။ ပျိုးနှုတ်ဖို့ ရက်နဲနဲတော့စောင့်ရမယ်” ဦးလေးဒွန်းက ဆေးတံကို ဟန်ပါပါနဲ့ဖွာလိုက်ရင်း
” ဒါဆိုရင်တော့ ဟန်ကျတာပဲကွ သာအေးရ။ ဒီမှာ မင်းညီ ငဖြိုးလေ။ သူ့အမေကို ကပ်ပြီးဂျီကျနေတယ်။ ရွာမှာ မင်းတို့ငါတို့ ချိုးသလို ရေကို အပြင်မှာမချိုးတတ်ဘူးတဲ့။ သူတို့မြို့မှာလို ရေချိုးခန်းလိုမျိုး အကာနဲ့အရံနဲ့လုပ်ပေးရမယ်တဲ့။ သူ့အမေ မင်းအရီးကလည်း အလိုလိုက်သတဲ့ဗျာ။ရွာကညိုနှောင်းတို့ ထွေးညိုတို့တောင် ရေချိုးခန်းမလိုဘူး ဒီတိုင်းပဲချိုးနေကြတာ “တချိန်လုံးငြိမ်နေသော ကျော်ဖြိုးသူက ဒီတခါတော့ ဝင်ပြောတယ်။
“ဟာ.. အဘကလဲ သူတို့ကတော့ ရွာမှာ အကျင့်ဖြစ်နေပြီလေ။ကျွန်တော်ကရေချိုးနေတုန်း အပြင်လေတိုက်ရင် ချမ်းတယ်ဗျ… မခံစားနိုင်ဘူး” အစတည်းက အလိုလိုက်ဟန်ရှိသော ဦးလေးဒွန်းက “ပြောလို့ကို မရတော့ပါဘူး မောင်သာအေးရယ်။အဲဒါလယ်ထဲလည်းဆင်းစရာမလိုဘူးဆိုတော့ ရေချိုးခန်းဆောက်ဖို့ ကိုမောင်ရင်ကူလှည့်အုံးကွာ”
” ရပါတယ် ဦးလေးဒွန်းရာ။ ကျုပ် လုပ်ပေးရမှာပေါ့ဗျာ” ပလုပ်ပလောင်းသံနဲ့ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပြောလိုက်တဲ့ ကျုပ်ကိုကျော်ဖြိုးသူပြုံးပြီးကြည့်နေတယ်။ ကျုပ်စိတ်ထဲပျော်လာသလိုလိုအားတွေပြည့်လာသလိုလိုနဲ့။ ပြောမပြတတ်ပါဘူးဗျာ..ရေချိုးခန်းဆောက်တဲ့ နေ့ကစပြီး ကျော်ဖြိုးသူနဲ့ကျုပ်ပိုပြီးတောင်ခင်မင်လာတယ်။
ကျုပ်တို့ရွာရဲ့ ထုံးစံအရဟန်တွေပန် တွေလည်းမရှိတဲ့အတွက် ဝိုင်းလုပ်ဝိုင်းစား ပုံစံမျိုးနဲ့ ယာရှင်အိမ်မှာပဲ ကျုပ်အချိန်ကုန်နေတတ်တယ်။ တခုကောင်းတာက ကျော်ဖြိုးသူကကျုပ်ကို သူတို့လယ်က သူရင်းငှား အလုပ်သမားတစ်ယောက်လို သဘောမထားပဲ ကျုပ်ကိုအကိုတယောက်လိုကို သဘောထားတာဗျ။ ကျုပ်ကလဲဒါကိုပဲကျေနပ်ပြီး သူ့ပေါ်အနွံအတာခံရတာ။
x x x x x x x x x x
ဒီနေ့ယာထဲကအပြန် ကျော်ဖြိုးသူတို့ ဝိုင်းဘက်လှည့်ထွက်ခဲတယ်။လှေကားပေါ်တတ်တော့ တအိမ်လုံးဘယ်သူမှ ရှိမနေကြဘူး။အိမ်နောက်ဖေးမီးဖိုချောင်ထိ ဝင်သွားတော့မှ အိမ်ဖော်မလေးဆန်ရွေးနေတာကိုတွေ့ရတယ်။” ဟဲ့ မိဘုတ်။ ဦးလေးဒွန်းတို့ အရီးနုတို့ ဘယ်မှာလဲ။ ကျုပ်တယောက်မှလည်းမတွေ့ပါလား” ” ဘဘကြီးရော ကြီးကြီးရော ညောင်ပင်သာကအလှူကိုသွားကြတယ်။
အကိုလေးကိုဖြိုးပဲရှိတယ်။ သူကတော့ အခန်းထဲမှာရှိတယ်။
မိဘုတ်ကိုတော့အကိုလေးကိုဖြိုးအခန်းကို မသွားရဘူးလို့ ဘဘကြီးရော၊ ကြီးကြီးရောကမှာထားလို့။ ပြီးတော့ အကိုလေးကိုဖြိုးကလဲ သူ့အခန်းထဲကို ဝင်တာမကြိုက်ဘူး။ကိုသာအေးကြီးတော့ ဝင်လို့ရမယ်ထင်တယ် ဝင်ခေါ်ကြည့်ပါလား”မိဘုတ်က သူ့ဝသီအတိုင်း ရှည်ရှည်ဝေးဝေးရှင်းပြနေ သေးတယ်.။”အေး အေး.. ညည်းလုပ်စရာရှိတာ ဆက်လုပ်လေ။ကျုပ်သူ့ကိုသွားခေါ်ကြည့်လိုက်အုံးမယ်။” ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ ကျော်ဖြိုးသူအခန်းဘက်ကို ကျုပ်ထွက်လာခဲ့တယ်။
“ကျော်ဖြိုးသူ.. ကျော်ဖြိုးသူ…. ကျော်ဖြိုးသူ….” နှစ်ခါသုံးခါခေါ်ပေမယ့်လည်း ဘာသံမှမကြားတဲ့အတွက် စေ့ထားတဲ့တံခါးကိုကျုပ်တွန်းဖွင့်လိုက်တယ်။ ကျပ်နေတဲ့တံခါးကို အားနဲ့အတင်းတွန်းဖွင့်လိုက်တော့ မြင်လိုက်ရတဲ့မြင်ကွင်းက ကျူပ်ကိုမင်သက်သွားစေတယ်။ ကျော်ဖြိုးသူက စွပ်ကျယ်ကို ဗိုက်အပေါ်လိပ်တင်ထားပြီးတော့ပုဆိုးကလည်း ဒူးနားကိုလျော့ကျနေတယ်။
လက်တစ်ဖက်က ဘုတ်အုပ်ကိုကိုင်ထားပြီးဘုတ်အုပ်ထဲမှာ ဘိုမက အင်္ဂလိပ်ကြီး လီးကိုးအားရပါးရ စုပ်နေတဲ့ပုံ။နောက်လက်တဖက်က သူ့လီးကိုကိုင်ထားတယ်။လီးချောင်းက ပျော့ခွေနေပြီးလီးတံရဲ့ ဒစ်ဟာ ပန်းနုရောင်သန်းနေတယ်။လုံးပတ်ကတုတ်ပြီး လီးတောင်တာတောင် မဟုတ်ပဲနဲ့တောင် နည်းတာကြီးမဟုတ်ဘူး။ကျုပ်အာခေါင်တွေခြောက်ကပ်လာပြီး ရင်တွေ တဒိန်းဒိန်းခုန် လာတယ်။
အနီးနားကို သွားကပ်ပြီးသေသေချာချာကြည့်လိုက်တော့မှ သူ့လီးဟာတော်တော်လှပါလားလို့ တွေးမိတယ်။ကျုပ်တို့ရောင်းရင်းတွေ စကြနောက်ကြနဲ့ပဲ လီးတွေကိုတွေ့ဖူးပါတယ်။ကျော်ဖြိုးသူလီးကတော့ ကျုပ်တို့လီးတွေလို ညိုမည်းမည်းကြီးတွေမဟုတ်ပဲဖြူဖွေးပြီး သွေးကြောနီနီလေးလေးတွေ အကြောစိမ်းစိမ်းလေးတွေကိုပါ တွေ့ရတယ်။ဂွင်းထုနေရင်း အိပ်ပျော်သွားပုံရပြီး ပြီးတဲ့ပုံတော့ မပေါ်သေးပါဘူး။
ဘယ်လိုမှစိတ်မထိန်းနိုင်တော့တဲ့ အဆုံးသူ့လီးကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်တယ်။ပူနွေးနွေးအထိအတွေ့က ကျုပ်ကို ရင်ခုန်စေတယ်။နောက်ပြီးလီးတချောင်းလုံးကထွားကြိုင်းနုဖက်နေတာပဲ။လီးထိပ်ဟာပန်းရောင်သန်းပြီးမှိုပွင့်ပုံစံလိုမျိူးဖြစ်နေတယ်။ရာဂမီးတဝင်းဝင်းနဲ့စားမတတ် ဝါးမတတ်ကြည့်မိနေတုန်းမှာပဲ ကျော်ဖြိုးသူ နိုးသွားပြီးသူ့ပုဆိုးကို ကောက်ကိုင် ပြင်ဝတ်လိုက်တယ်။
ကျုပ်လည်းရှက်သွားပြီးသူ့လက်ထဲက ဘုတ်အုပ်ဆီကို အကြည့်ပြောင်းနေလိုက်တယ်။သူကတော့ရှက်တဲ့ပုံမပေါ်ပါဘူး။ ကျုပ်တောင်မှ မျက်နှာပူတယ်ဗျ။အဲစာအုပ်ကသူ့သူငယ်ချင်းဆီက ဝယ်ခဲ့တဲ့အကြောင်းတွေ သူစိတ်ပါလာရင် ဒီစာအုပ်ကြည့်ပြီးဂွင်းထုတဲ့အကြောင်းတွေကို တရင်းတနှီးပြောပြတယ်။မြို့သားတွေပွင့်လင်းပုံများ ကျုပ်တို့လိုက်လို့ကို မမှီပါဘူး။ဒါတောင်ဒီကောင်က မြို့သားအစစ်မဟုတ်သေးဘူး။မြို့ကျောင်းသွားတတ်ယုံပဲရှိသေးတာ။
ကျုပ်တို့ နေ့လည်နေ့ခင်း ယာထဲက ကောက်ရိုးပုံဘေးမှာ ပြင်းလို့ဂွင်းထုချင်ရင်တော့ လူလစ်အောင် မနည်းကြည့်ရတာ။သူတို့မြို့မှာကတော့ဂွင်းထုတာကို ထမင်းစားရေသောက်ပုံစံမျိုးထင်ပါရဲ့။ကျူပ်လည်း စိတ်ထနေတာနဲ့ကျုပ်တဲကို မြန်မြန်ပြန်ပြီး ဂွင်းထုရတော့တာပေါ့။
x x x x x x x x x x x
ဒီနေ့တော့ လယ်ထဲမှာ နေ့လည်စာစားပြီးပြီးချင်း ပြင်းပြင်းရှိတာနဲ့ဆေးပြင်းလိပ်ကို ထိုင်ဖွာနေလိုက်တယ်။ ကျုပ်မျက်လုံး ထဲမှာတော့ဆေးလိပ်ငွေ့တွေက ပေါင်းစပ်သွားပြီး ကျော်ဖြိုးသူရဲ့ ဝတ်လစ်စလစ်ခန္ဓာကိုယ်လေး ဖြစ်သွားသလိုလိုပါပဲ။ အချိန်တွေ ဘယ်လောက်ကုန်သွားလဲမသိဘူး။ခြေနင်းသံကြားမှပဲ လယ်စောင့်ဝကို မော့်ကြည့်လိုက်မိတယ်။ ကျုပ်ရင်အစုံ ကထပ်မံခုန်သွားရပြန်တယ်။
အခုပဲကျုပ်သူ့အကြောင်းတွေးမိနေတယ်မဟုတ်လားဗျ.. ကျော်ဖြိုးသူက ကျောပိုးအိတ် တလုံးလွယ်ထားပြီး ကျုပ်နားမှာ လာဝင်ထိုင်တယ်။မလာစဖူးအလာထူးလို့ ကျူပ်လည်းအံ့သြသွားမိတာပေါ့။ သူက ကျောပိုးအိပ်ကိုဖွင့်ပြီး ပစ္စည်းတခုကို ထုပ်ပြတယ်။ အရုပ်လေးတရုပ်။ ဒါနဲ့ဘာမသိညာမသိကျုပ်လည်းယောင်ပြီး ကိုင်ကြည့်လိုက်မိတာပေါ့။
အိုး …မအေးပိုတို့ကုန်စုံဆိုင်က အရုပ်မတွေလို ကော်ပတ်ရုပ်မဟုတ်ပဲ အသားကပျော့စိစိနဲ့လူအသားထက်တောင့် နုသေးတယ်။ စုန်းကဝေတွေ အပင်းသွင်းတဲ့အရုပ်လိုမျိုးကျုပ်ထင်လိုက်မိတယ်။ ပြီးတော့လည်း ကိုယ်တုံးလုံးမိန်းမတယောက်ရဲ့ပုံ။အရုပ်ကလေးကသာ သေးတာ မိန်းမစောက်ပတ်က တကယ့်လူရဲ့ အရွယ်အစားတိုင်းပဲ။ကျူပ်စိတ်ထဲ အသည်း ယားသွားတာနဲ့ လွတ်ချလိုက်ပြီးု
နားမလည်တဲ့ပုံနဲ့သူ့ကိုကြည့်လိုက်တယ်။
ထုံးစံအတိုင်း ကျုပ်သဘောကျတဲ့ သူ့ရဲ့ပြုံးနေကျအပြုံမျိုးနဲ့ ကျုပ်ကို ပြုံးပြပြီး ” ကိုကြီးသာအေးကလည်း မလန့်ပါနဲ့ဗျာ။ ဒါက မြို့ကလူတွေ ဂွင်းထုရင် သုံးတဲ့အရုပ်ပဲ။ အင်္ဂလိပ်လိုတော့ sex toy လို့ ခေါ်တယ်။ ဒီမိန်းမ ပစ္စည်းထဲကိုသူ့တို့ရဲ့ ဒုတ်ထိုးတည့်ပြီး ဆက်ဆံသလိုနဲ့ စိတ်ဖြေကြတာ အဲဒါဈေးကြီးတယ်။ ငါ့အကိုလူပျိုကြီးအတွက် လက်ဆောင်လာပေးတာ” “မင်းတို့မြို့သားတွေများ အဆန်းတယ်ထွင်ကြသကိုး။ ကိုယ့်လက်နဲ့ ကိုယ်လီးအဆင်ပြေနေရဲ့သားနဲ့ကိုများကွာ””အဆင်တော့ပြေတာပေါ့ အကိုရ။ ဒါပေမယ့် အကုန်သုံးကြည့်ပါ။ ပြီးတော့မှပဲ ဘာကွာလဲ အကိုသိလိမ့်မယ်။ အကိုကြိုက်မှာပါဗျာ…ဟား ဟား ဟား” သူ့ဘာသာသူပြောပြီး သူ့ဘာသာသဘောကျရယ်နေတယ်။
“မင်းတို့ပစ္စည်းဆန်းတွေငါ မသုံးတတ်ပါဘူးကွာ။ငါ့လက်နဲ့ငါပဲအဆင်ပြေပါတယ်။ ကျေးဇူးလည်းတင်တယ်။ ပြန်သာယူသွားပါကွာ”” ဟာဗျာ.. အကိုကလည်း ကျွန်တော်က စေတနာနဲ့ နေပူကြီးထဲ တကူးတကာ့လာပေးတာကို” ဟုတ်တော့လည်း ဟုတ်တယ်။ အညာနွေကကျုပ်တို့ကျေးတောသားတွေတောင်တော်တော်ခံစားရတာ။
သူ့လို့ ကြမ်းတမ်းတဲ့ ရာသီဥတုဒဏ်ကို မခံစားဘူးတဲ့ကလေးက ရွာထဲနဲ့ ဒီလယ်ထဲထိအောင် လာခဲ့ရတာ။ကျုပ်သူ့ကို သနားသွားမိတယ်။ရွာထဲကလူတွေပင် ဒီလိုအချိန်ဆို ဘယ်သူမှလယ်ထဲလာကြတာမဟုတ်။ ညနေနေချိုမှာသာ လာတတ်ကြတာ။ “ယူတော့ ယူထားလိုက်ပါအကိုရာ.. အကိုမသုံးတတ်ရင် ကျွန်တော်ပြပေးမယ်လေ” ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ ကျုပ်ရဲ့ချည်ကြမ်းပုဆိုးစကို အသာဆွဲဆောင့်လိုက်တယ်။
ထမင်းစားပြီးခါစမို့ ခပ်လျော့လျော့ပဲ ဝတ်ထားမိတဲ့ ကျုပ်ရဲ့ခါးပုံစဟာချက်ချင်းပြေလျော့သွားပြီး ကျွန်တော့် လီးဟာ ဘွားကနဲပေါ်လာတယ်။ပွင့်လင်းတယ်။မရှက်တတ်ဘူးဆိုတဲ့ မြို့ကျောင်းသားတောင် ခဏတော့ မင်သက်ပြီးငြိမ်သွားတယ်။ ပြီးတော့မှ စိတ်လှုပ်ရှားနေတာကို ဟန်ဆောင်ရင်းကျုပ်လီးကိုကိုင်ပြီး မိန်းမအရုပ်ရဲ့စောက်ပတ်ထဲကိုထိုးတည့်နေတယ်။မိန်းမစောက်ပတ်ပုံနဲ့ အထိအတွေ့ကြောင့် ငယ်ငယ်ကလိုးဖူးတဲ့ရွှေမိစောက်ပတ်ကို ပြန်မြင်ယောက်ပြီး ငါးပိငါးခြောက်နဲ့ရလာသလိုလို စိတ်ထဲ ထင်လာမိတယ်။
အဲဒီအတွေးတွေကြောင့် လီးဟာလည်း တောင်မလာပဲမထူးခြားတဲ့အခြေအနေကနေ ကျုပ်လီးတံထိပ်က ပူနွေးနွေး နူးညံညံအထိတွေ့ကြောင့်ကျုပ်ငုတ်ကြည့်လိုက်မိတယ်။ ကျုပ်ရဲ့ ညိုမည်းတုတ်ခိုင်တဲ့လီးဟာနီရဲနုထွေးတဲ့ ကျော်ဖြိုးသူရဲ့ နှုတ်ခမ်းကြားမှာ မတန်မရာ နေရာယူနေပါပြီ။
ကိုယ်တုံးလုံးပုံ အရုပ်မလည်း ကွပ်ပစ်အောက် လွတ်ကျသွားခဲ့တယ် အဲဒီကျမှပဲစောစောက မတောင်နိုင်တဲ့လီးဟာ တရှိန်တိုး ခေါင်းထောင်လာပါတော့တယ်။ သူ့ကိုအားနာသွားမိပေမယ့်လည်း မရုံးသာတဲ့ အထိအတွေကြားမှာ ကျုပ်တကိုယ်လုံးလေထဲမြောက်သွားသလို လီးထိပ်ကခံစားမှု့အာရုံက ကျုပ်ရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်အနံှ့စီးမြောသွားခဲ့ပါတယ်။
ကျုပ်စိတ်ထဲ ကြိတ်ချစ်နေရတဲ့ ညီလေးဟာ ကျုပ်လီးကိုတယုတယ် စုပ်ပေးနေလေတော့ကျုပ်သိပ်ကိုကြည်နှူးမိတယ်ဗျာ။ကျုပ်ရဲ့လက်ကလည်းနူးညံ့တဲ့သူ့ကိုယ်အနှံ့ပွတ်သတ်ပေးနေမိတယ်။သူရဲ့တင်ပါးလေးတွေဟာအိထွေးချောမွတ်ပြီး ကလေးတယောက်လိုကို ဖြစ်နေတာဗျာ။ကျုပ်လည်းမထိန်းနိုင်တဲ့ အဆုံး သူ့ရဲ့ ချည်ချောလုံချည်ကို အသာအယာပဲဆွဲချွတ်လိုက်တယ်။ သူကလည်း အလိုက်သင့်ပါလာပြီးအပြန်အလှန်ပုံစံမျိုးနဲ့ကျုပ်ကသူ့ခရေဝကိုယက်။သူကလည်းကျွန်တော့လီးကိုစုပ်နဲ့ သာယာမှု့တွေအထွတ်အထိပ်ရောက်ကိုပါတယ်။
“ညီလေး.. ကျုပ်ကို ခွင့်ပြုမှာလား”အဆုံမရှိအစမရှိ ဒဲ့ဒိုးပဲ သူ့ကိုကျုပ်မေးလိုက်တယ်။သဘောပေါက်လွယ်တဲ့သူလည်း ခေါင်းကို ညိမ့်တယ်ဆိုယုံလေးညိမ့်ပြရှာတယ်။လျှာနဲ့အတော်လေးကစားထားပြီးပြီမို့ သူ့ရဲ့ ပန်းနုရောင်ခရေဝဟာလည်းအသင့်ဖြစ်နေပုံပေါက်ပါတယ်။ ကျုပ်လည်း တုန့်ဆိုင်းမနေတော့ပဲအကြောအပြိုင်းပြိုင်း ထအောင် တွင်းအောင်းချင်နေတဲ့ ကျုပ်လီးကြီးကိုပန်းနုရောင် ခရေဝဆီ အလိုက်သင့် ထိုးထည့်ရင်း သူ့ဖင့်ကိုကြပ်ကြပ်သိပ်သိပ်စောင့်လိုးခဲ့တာအချက်ပေါင်းများစွာပါဘဲ .။
သူနဲ့အတူအချိန်ကြာမြင့်စွာ ရင်ခုန်ခြင်း လှိုင်း တွေကြားမှာ လူးလွန့်မျောပါနေခဲ့တယ်။တင်းကြပ်တဲ့အတားအဆီးတခုက ရှေ့ဆက်မတိုးဖို့ မေတ္တာရပ်ခံနေပေမယ့် ရပ်တန့်သွားမှု့က ခဏလေးပါ။အဲဒီနောက်တော့ရပ်တန့်ပစ်ဖို့ကိုကျုပ်မေ့လျော့သွားတော့တယ်။ကျုပ်ရဲ့ ကိုယ်တွင်းကဖြစ်တည်လာတဲ့ ရေစင်တချို့ ကျော်ဖြိုးသူထံ သွန်းလောင်းပြီးချိန်မှာတော့ကျုပ်တို့ တယာက်ကိုတယောက် ဖတ်တွယ်ထားလိုက်ကြတယ်။
“အကို ကျွန်တော်ပြန်တော့မယ်. မနက်ဖြန်ကျရင် လာခဲ့အုံးမယ်နော်” ကျုပ်သူ့ကို မြတ်နိုးစွာ ကြည့်နေမိတယ်”အညာနွေ ဒီလောက်ပူတာ နေ့ခင်းဘက်တော့မလာချင်ပါနဲ့ညီလေးရာ။ ညကျမှာပဲလာပါကွာ” ခေါင်းညိမ့်သဘောတူပြီး ပြန်သွားတဲ့ သူ့ကျောပြင်ကိုငေးကြည့်ပြီးကျုပ်ငေါင်ငေါင်ကြီးကျန်ခဲ့တယ်။ကျုပ်လုပ်ရပ်တွေ မှန်မှမှန်ရဲ့လားပေါ့။
နောက်နေ့ညဘက်များမှာတော့ မကြာခဏဆိုသလို သူကျုပ်တဲထဲကို လာတတ်တတ်တယ်။အရင်တိတ်ဆိက်ခြောက်ကပ်နေတဲ့ ကျုပ်တဲဟာ သူလာတဲ့နေ့တွေမှာချိုုးချိုးချွတ်ချွတ်အသံတချို့ ခပ်သဲ့သဲ့ ထွက်ပေါ်နေ ပါတော့တယ်။
နောက်ဆုံးတင်ထားသော ပိုစ့်ပေါင်း (၂၀) ညီအစ်ကို ကြည့်လိုသောခေါင်းစဉ်ကို နှိပ်ပါ
ဆက်လက်ကြည့်ရူ့ရန် ကြုံရာကျဗန်း ဖူးစာအုပ်များ (ညီအစ်ကို ကြည့်လိုသော ပုံအောက်ကစာကို နှိပ်ပါ)
No comments:
Post a Comment